Ik heb al een uurtje genoten van de zonnestralen. Met blote handen, onderarmen en het gezicht naar de zon gewend met gesloten ogen, heb ik al Vit.D proberen op te slaan. Kwam daarbij een zalig briesje dat voor mijn brein de nodige zuurstof aanbracht om optimaal te functioneren. Met andere woorden, ik zit hier gezond met een lichte blos en zo fris als een hoentje aan mijn schrijftafel. Dat het niet goed gaat met onze Kerkvader Franciscus, is het minste wat men kan zeggen. Gaat het nog goed komen? Een vraag die op ieders lippen ligt, zeker in de katholieke wereld. Mijn Burgervader stelt het intussen wat beter, na wat overbruggingen en dagen in I.C;, intensieve care. Waarschijnlijk zal hem ook de raad gegeven worden om er een andere levenswijze op na te houden want zijn benen en hart hebben het dus moeilijk om zijn imposant figuur te blijven dragen. Misschien biedt Ozempic een uitweg, om redelijk snel van zijn overtollige kilo's kwijt te raken. Natuurlijk had Jean Marie de overbruggingen liever aan de vaart oftewel het Kanaal Plassendale- Nieuwpoort, gehad dan in zijn lijf, maar hij heeft het dus toch niet altijd voor het zeggen. De filosofie vandaag is gebracht door Renate Dorrestein (1954-2018) : "Net zoals de klant van de prostituee, is de lezer in de ban, van een romantische illusie". En in die trant ga ik dus verder. In mijn schooltijd en bij de lessen over de Romantiek, leerde ik 3 belangrijke Engelse dichters met hun intrigerend leven, kennen; Percy Shelley (1792-1822), Lord Byron (1788-1824) en last but not least, John Keats (1795-1821). Tweehonderd en vier jaar geleden stierf deze poeet in Rome. Hij is vooral gekend van zijn dichtregels: "A thing of beauty is a joy forever, Its loveliness increases, it will never pass into nothingness". Zelden worden deze verzen vertaald, iedereen begrijpt dit soort Engels. In mijn kalender kwam ik ook Stan Laurel (1890-1965) tegen, de 'dunne' uit het komische duo 'De Dikke en de Dunne'. Iemand had voor zijn begrafenis een lijkrede voorzien, maar er werd een papierke gevonden met zijn laatste woorden: "if anyone at my funeral has a long face, I'll never speak to him again". Iedereen schaterde bij het voorlezen!. Nog een lekkernij kwam vandaag ook tot leven: pêche melba. Genoemd naar de de Australische sopraan Nellie Melba (1861-1931) voor wie chefkok Escoffier (1846-1935) dit lekkere dessert klaarmaakte. Als laatste sla ik vandaag het bladje van Klara om. Voor de verandering weer een jazzzangeres, en oef, ik ken ze wel: Billie Holliday (1915-1959). Haar nummer "Strange Fruit" en het voor mij bekende "Summertime". Tot morgen