Een heel drukke emotionele dag loopt op zijn laatste benen. Veel telefoontjes, veel traantjes, veel onbegrijpelijkheden, van alles té veel dat me slecht deed voelen en me op mijn grondvesten deed daveren. En het zijn nochtans serieuze fundamenten dat ik heb. Maar zelfs het stevigste fort moet af en toe eens ernstige stormen doorstaan. Een troostende buurvrouw en dan samen dan maar een sjatteke kaffe drinken met versnaperingen erbij, bracht me terug op evenwicht. En ik zing dan maar zoals The Animals in 1965 deden: It's my live and I 'll do what I want, it's my mind and I'll think what I want. De druppels die op de aarde vielen kwamen gelukkig van mij en niet van Sint Médard, le grand pissaar. Dat zou minder fraai geweest zijn want dat hield de belofte van 6 weken regen in, terwijl die van mij na een paar uur ophouden met plenzen. Medardus (456-545) leefde net na het einde van het West-Romeinse Rijk, simpel gezegd ten tijde van Clovis I met zijn Clothilde. De data vermeld ik deze keer maar niet, het zouden teveel haakjes zijn. Iedereen kan het ook wel vinden in een geschiedenisboekske van vroeger. Ik leg me meer eens toe op een paar passende spreuken voor deze heilige:  1) wat Sint Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het dit of dàt.  2) was Sint Petrus een grote visser, Sint Medardus een grote pisser!. Gelukkig niet vandaag. Tot morgen