Een mistige novemberdag. Maar geen nood de zon schijnt in huis. Met vieren + ik aan tafel, iedere maaltijd van de dag, is een buitengewone luxe. Niet door het eten dat op tafel komt maar door de babbels vóór, tijdens en na de maaltijden. Bij zoverre dat ik soms vergeet te eten omdat ik zoveel wil zeggen. Ik sta veel in de keuken om iedereen van voedsel te voorzien. Ik voel me weer een jonge vrouw, die in de fleur van haar leven, iedere dag haar familie van verse gerechten moest voorzien. Nu nemen al die voorbereidingen en tafeltje dek je, toch wat meer tijd in beslag. Ik keek zo eens naar al hetgeen ik gebruikte om die maaltijden te bereiden en kwam tot de conclusie dat vele Vlaamse woorden ook weeral uit de woordensschat van onze keuken verdwenen zijn. Spijtig want er zijn in de dialecten toch wel pareltjes te vinden. In de keuken vind ik bv een pompsteen en pompbak nu is dat een wasbak. Een schotelvod, een vaatdoek is nu het wat chiquere woord om hetzelfde werk te doen. Een dampkap die de kookluchtjes af voert. Men heeft nu de keuze om te koken op een 'vier', 'gaas' of elentriek, de stoof met kolen is echt van eeuwen geleden. Vooraleer ik mijn potten, pannen, kastrollen, moor, presspot en trizee bovenhaal, leg ik mijn kookboek van de 'boerinnenbond' of die van de 'vrouwengilde', al klaar. Ook haal ik al mijn patattenmes, pollepel, pottenlekker, talloren en soeplepels uit de schuif. Deze middag is het restjessoep van gisteren en nen kouwe pla. Vanavond moet ik niet koken, we gaan garnaalkroketten eten. En mijne 'schone zoon' heeft een bodding gebakken en dat is voor bij de koffie deze namiddag. En straks, rond 13u30, kijk ik, zoals alle lieve en brave kindjes, naar de aankomst van goed heilig man, Sinterklaas. De gesprekken en omkadering brengen humor van de bovenste plank zoals alleen onze acteurs/actrices dat kunnen doen. Zij brengen, Sinterklaas, Zwarte Piet, Ramon Iglesias, de Kapiteinen Paelinckx en Droogdockx, Conchita en Palomita Garcia, Professor Herman Van Den Uytleg, Kneta Knieschijf en nog vele anderen, tot leven. Een paar uurtjes ontspannen amusement voor al wie 365 dagen braaf is geweest, en dat was ik zeker en vast. Tot morgen
Het is een speciale dag vandaag. Niet alleen omdat het 'Vrouwendag' (zie voorgaande jaren) is of Sint Maarten (zie voorgaande jaren) maar omdat het dit jaar iets uitzonderlijk is met de cijfers van de datum van deze vrijdag: 11+11=22. In Duitsland drijven ze het nog wat verder door om deze dag de beginperiode van carnaval aan te kondigen: dat gebeurt op 11/11 om 11u 11min 11 seconden. Aangeziien ik geen carnavalist ben is dat uur gewoon gepasseerd en heb het doorgebracht onder den drger bij de kapper. Ik zal tenminste een mooie coiffure hebben als mijn volk binnenstapt. Dat was een huzarenstukje om mijn kapsel in de plooi te houden, want de zuid-oostenwind waaide stevig door. En wat zie ik op dit 'bedelfeest' van de kinderen? De zon! En wat zegt het bekende spreekwoord al jaar en dag? "Brengt Sinte Metten zonneschijn, 't zal een koude winter zijn!". En aangezien er nog veel blad aan de bomen en struiken hangt zegt deze heilige ook: "Is op Sint Maarten nog loof aan de bomen, zo moogt ge van een strenge winter dromen!". Allemaal door de eeuwen heen vastgesteld, dus proefondervindelijk juist. Dat is het voor vandaag, ik moet voor de inwendige mens van mijn gasten zorgen en daar ga ik nu de voorbereidingen voor treffen. Tot morgen
Here we go again en het ziet er naar uit dat het een aangename zonnige dag zal worden. Al bij al heb ik deze herfstperiode geen klagen. Geen reden om malcontent te zijn. De natuur is goedgezind en zorgt dat de verwarming niet vollen bak moet draaien. Dat is in deze tijd van dure gas- en electriciteitsprijzen mooi meegenomen. De zon verricht overdag uitstekend werk en warmt het huis nog goed op. Ik omarm die extra warmte. Ik wil niet steeds doemdenken en meegaan in de negatieve spiraal van de gevolgen voor mijn leefmilieu door de opwarming van de aarde. Zolang de vliegtuigen niet aan de grond blijven, de vervuilende camions niet aan banden worden gelegd, de grote containermastodonten of tankers hun vuiligheid in zee kunnen blijven spuien, kan ik als enkeling of wij als gemeenschap niet veel meer doen. Wat doen we al als kleine bevolkingsgroep en gemeenschap? Afval strikt scheiden, beperkingen van aankopen in plastiek verpakkingen, poetsen met bruine zeep, soda, azijn en een harde borstel, gebruik maken van openbaar vervoer en de auto op stal laten staan en vooral een pulleke meer aandoen om wat gas te sparen en het warm te hebben. De 11 miljoen Belgen doen hun best, maar zijn tenslotte een heel klein, miniem en bijna onzichtbaar radertje in dat hele wereldgebeuren van veranderingen die zich voltrekken in ons milieu. Moet ik daarom 'foert' zeggen tegen al die maatregelen? Moet ik me schuldig voelen als ik de verwarming aanzet of het licht aansteek? Nee, natuurlijk niet, maar de Belgen alleen, de Vlamingen in het biezonder en onze vele ministers van leefmilieu ten spijt, we zullen de wereld niet redden. Ik zou bijna zeggen (al is dat wat kort door den bocht), net zo min als op kleinere schaal, al die beschavingen die de wereld gedurende eeuwen overheersten, niet gered konden worden maar gedoemd werden om te verdwijnen door de komst van andere overheersingen. Die dan op hun beurt weer andere zeden en gewoonten verplicht invoerden. Dat brengt me bij het woord, dat Van Dale al enige dagen meesleurt: 'culturicide', een portemanteauwoord van 'cultuur' en 'cide = doden, moord' of een sysytematische vernietiging van etnische of nationale cultuur. Recent en door de eeuwen heen zijn er voorbeelden te over. En af en toe vindt men iets terug van een oude cultuur en moet men die door een andere bril gaan bekijken. Zoals de recente archeologische vondsten, 24 bronzen beelden, in de modder van Toscane. Ze doen vermoeden dat de Etruskische beschaving (7e-6e eeuw vC) niet zomaar verdween door Romeinse overheersing. Weeral nieuwe uitdagingen voor de geschiedschrijvers om de ware toedracht uit te zoeken. De genocide op bevolkingsgroepen gebeurt nog dagdagelijks op grote en kleine schaal met migratiegolven als resultaat. En de wereld kijkt lijdzaam toe.
Ik ga de lattenbodem van een logeerbed herstellen, het zijn nu veel latten die geen bodem vormen. Hout vasthouden dat het me lukt, toucher du bois, touch wood, auf Holz klopfen, toi toi toi, want er komt een vierkoppige familie logeren. Tot morgen
"Fantasie is belangrijker dan kennis, want kennis is beperkt" fluisterde een onbekende me in het oor. Daar schuilt natuurlijk heel veel waarheid in. En meteen eens de gelegenheid om de juiste betekenis van het woord 'fantasie' te bekijken. Het krijgt een hele resem synoniemen, verklaringen, omschrijvingen en betekenissen achter zijn letters: droom, dagdroom, droombeeld, gril, hersenschim, fancy, verzinsels, verbeeldingskracht, inbeelding, bedenksel. Maar op deze "Dag van de Uitvinders" is dat alles wat uitvinders nodig hebben om iets nieuws te bedenken. Out of the box durven denken, zo zijn er de meeste en beste uitvindingen ontstaan: antibiotica, electriciteit, stoommachine, drukpers, kunststof, computers om maar de meest voor de handliggende te noemen. En telkens riepen de ontdekkers van de nieuwigheden of een moeilijk op te lossen opgave, "Eureka" als men de oplossing vond. Dat hebben we geleerd van Archimedes (287vC-212vC) die riep dat toen hij in bad zat en ontdekte dat alles onder water lichter werd. Meer speelse uitvindingen van de laatste jaren zijn o.a. combinatieslot voor ijsjesverpakkingen, zelfwarmend mes om boter te snijden, eiwit-eigeelscheider, automatisch draaiende vork voor spaghetti uit het bord te nemen. Natuurlijk is fantasie niet enkel van belang voor fantasche uitvindingen. Evengoed kan een 'inval' van het moment iets unieks en onevenaarbaar opleveren. Voor mij is dat dan de 'inval' van Carl Sagan (1934-1996), astronoom en astrofysicus bij de NASA. Op 14/02/1990, toen de ruimtesonde Voyager 1, na 6 miljard km op het punt stond ons zonnestelsel te verlaten, stelde hij voor om de sonde even te draaien en een foto van onze planeet te maken. En ziedaar, een onooglijk klein blauw stipje verscheen voor de camera tussen de ontelbare stofjes van het heelal. Voor mij blijft dat een iconische foto, The Pale Blue Dot. We leven op dat stipje met zovele miljarden mensen, in vrede of met ruziemaken of met oorlogvoering. Ik denk dat die 'stofjes' die rond onze 'Pale Blue Dot' zweven, de zieltjes zijn van al mijn dierbaren en zovele anderen. En deze 'dodenmaand' harkt er lustig op los in Bekend Vlaanderen. Ook Will Ferdy (1927-2022) zal er tussen de dwarrelende geestjes verschijnen. Die zong in 1970 al het lied "I want to break free" vooraleer Queen het in 1984 uitriep en op vinyl zette. Tot morgen .
Herman Achille, graaf van Rompuy, de eminence grise van de CD&V, van België en Europa, auteur van "Haiku" (waar ik niet van hou), "Anti Memoires" en nog veel meer politieke boeken, heeft ook enkele gezegdes laten optekenen. Het gebeurt wel vaker bij mensen die veel in het openbaar spreken, dat er af en toe een oneliner tussenzit die iedereen goed vindt: "je moet van jezelf houden, soms tegen beter weten in". Dat is een waarheid als een koe, een evidentie om min of meer gelukkig door het leven te stappen. Ik heb echt wel medelijden met mensen die de ene na de andere schoonheidsbehandeling nodig hebben om zich weer een beetje beter te voelen. Het moet toch erg zijn 'niet tevreden met jezelf' te zijn en dat iedere morgen bij het opstaan al vast te stellen. De schoonheidsproducten nemen een belangrijke plaats in de winkels, de schoonheidsinstituten, wellnesscentra, spa's, zijn overal aanwezig. De schoonheidsdokters krijgen de vetrollekes niet rap genoeg weggezogen, de rimpeltjes niet rap genoeg weggesneden of volgespoten met botox. Of dat gezegde ook van toepassing op je 'innerlijke' 'ik' is, kan ik niet zo goed opmaken. Waarschijnlijk wel. In deze tijden wordt niet alleen veel uiterlijke eisen gesteld aan de mensen, groot, klein, oud of jong, maar ook aan de skills waar elk lid van onze samenleving aan moet voldoen. En mensen die hulp zoeken voor hun 'innerlijke zijn', moeten maanden wachten vooraleer men bij een psycholoog of psychiater terecht kan voor psychologische bijstand of hulp. Voor hen is er geen schap voorzien in de grootwarenhuizen. Maar wel de ZELFMOORDLIJN 1813, waar vrijwilligers luisteren naar mensen in moeilijkheden. En in 2021 werden de medewerkers 22.870 keer gecontacteerd. Het luisterend oor van de vrijwilligers is dikwijls van cruciaal belang voor de bellers.
Ik las ook over muziek, dat zou de zeden verzachten, zoals men dat zegt. Eurosong komt weer dichterbij, niet alleen in tijd maar ook in afstand voor de optredens. Door de oorlog is het evident dat het winnende land van 2022, Oekraïne, geen groot muziekfestijn kan organiseren. Daarom neemt de BBC de organisatie op zich in 2023. Nog wel in Liverpool, de stad en de thuisbasis van de jéjéjéjé, de merseybeat. Ik noem dat de soft rock waarvan de Beatles de pioniers waren. Het is de VRT die mag uitmaken wie ons land zal vertegenwoordigen. Maar eerst zijn er natuurlijk de 'preselectieshows' en altijd met de nodige controverses. De namen van de kandidaten werden zopas vrijgegeven. Ken ik al, 'The Starlings' en 'Loredana'. Nobele onbekenden voor mij: 'Gustaph', 'Hunter Falls', 'Ameerah', 'Chérine', 'Gala Dragot'. Vanaf januari 2023 brengen ze elk hun song en dingen naar de gunst van het publiek om uitgezonden te worden en ons land te vertegenwoordigen in het verre Groot-Brittannië, Great Britain. Tot morgen
Monday, Monday, so good to me.....zongen The Mamas & The Papas in 1966. Maar deze maandagmorgen is goed voor de natuur. Het grondwaterpeil zal weer stijgen met de forse regenbuien die al op een doorlaatbare grond vallen. De orkaan Martin, die Florida en Cuba teisterde in oktober, vatte zijn reis over de Atlantische Oceaan aan om zijn oversteek naar Europa te doen. Boven die grote plas zuigde dat natuurfenomeen nog wat water op, en lost dat nu over de Vlaamse kust. De opening van mijn brievenbus staat in de aanvoerroute van wolken gevuld met water. En wat vond ik deze morgen? Wat houtpulp, papier maché en wat restanten van een krant. Zodoende is mijn gazet ook een slachtoffer van Martin en zijn nattigheid. Ze droogt wel, maar daarna is ze niet meer om aan te zien. De tekst moet ik meer raden dan dat ik kan lezen wat er gedrukt staat. En de voorgaande zinnen zijn weer zever in pakskes te noemen, maar een mens kan niet altijd even serieus zijn. Ik moet af en toe ook wat onnozelheid kunnen schrijven en zeggen. Ernst en gein zorgt voor een goed en gezond evenwicht in mijn brein. Omdat er niemand, behalve de hond, me af en toe een joke verteld of toont, moet ik zelf iets lachwekkends verzinnen om een schaterlach of een slappe lach te krijgen. Bij deze heb ik die taak volbracht!. En gisteren ben ik voor de zoveelste keer weeral eens uit de nood geholpen door mijn goede vrienden. Ondanks de plensbuien waren ze toch naar hier 'afgezakt' en dat is letterlijk te nemen, want de kust is 0-5 meter boven zeeniveau en het binnenland toch al gauw 10-30 m hoogte. Ik zat weer in de knoei met mijn printer, instagram en nog vele andere toepassingen en gebruik van pc, gsm. Dan kan ik altijd de wijsheid van die handige Harry's gebruiken om alles weer eens klaar en duidelijk uitgelegd te krijgen. Anders is het nogal dikwijls aanmodderen en uitzoeken welk knopke ik nu best zou gebruiken of links laat liggen. Je kan aan Mister Google vragen stellen en antwoorden krijg je altijd maar... het is in een technische taal, met leenwoorden uit het Engels die ik niet versta en me telkens achterlater met een gevoel van 'oerdom' te zijn. Ook de handleiding is in hetzelfde bedje ziek. Niets werkt beter dan het menselijke geduld, woorden en uitleg. Ik kan weeral verder tot ik weer op iets stuit dat wat 'explication' van 'an human being' kan gebruiken.
Ik begon met muziek en ga daar ook mee afsluiten. Ik hoorde deze morgen Blanche nog eens op de radio met "City Lights". Ik vind dat nog altijd een kei goed nummer. Maar ik ga luisteren naar The Crooner bij uitstek, Leonard Cohen (1934-2016), "Suzanne", So long Marianne", Halleluja". Een paar quotes van hem: "Er zit een barst in alles, zo komt er licht binnen" en ook "Hoe kan ik iets nieuws beginnen, met alles van gisteren in mij?". Tot morgen
Zondag nr 45 van het gebenedijde jaar 2022. Hoe vlug gaat de tijd niet vooruit! Seconden tel ik al lang niet meer en de minuten gaan ook al per kwartier (behalve als ik aan het bakken ben). Zelfs de uren vliegen voorbij. Amper zijn mijn ogen open of ik kan ze weer al even sluiten om een kleine siësta te doen omdat de noen gepasseerd is. En deze morgen om 7u, was het nog stikkedonker. Zeker als de straatverlichting eventjes ( per abuis, denk ik) uitging. Het werd plotseling beangstigend donker en stil. De electriciteitscentrale zal het opgemerkt hebben want na 5 min zag ik terug de contouren van de huizen en de bomen. Als de gemeenten gaan besparen op de verlichting van de openbare weg, zal dat toch een hele aanpassing zijn, merk ik nu. Het is 's avonds ook al vroeg donker en mijn tv gaat dan ook wat vroeger aan. Niets dat me echt boeide en dan is het 'zaptijd'. Zoals eens naar nieuwsberichten kijken op andere zenders. Zo kwam ik terecht bij het nieuws van de Vlaamse commerciële zender. Mijn opmerking: hoe zitten die nieuwslezers daar in godsnaam bij? Met lijkbiddersgezichten! Zo van: mensen, dit is nieuws, dit is ernstig, onze kledij toont dat, ons gezicht toont dat, onze stem heeft een ernstige toon, dit is geen amusement. 'Kijk naar mijn mimiek, kijk naar mijn houding, luister naar mijn stem, geacht publiek, dan zien jullie meteen of dit serieus is en dan moeten jullie zich die vraag al niet meer stellen, want je ziet en hoort het'. We maken jullie het leven gemakkelijk, we laten zien of je moet je protesteren of verontwaardigd zijn. Gemakkelijk nietwaar?. Is de kledij van de presentatoren uitbundig en hebben ze een big smile op hun face, hoor je af en toe een lachband dan zijn jullie naar een plezant item aan het kijken en mag je vrolijk en blij zijn. Onze tronie geeft aan of jullie bezorgd moeten zijn 'ja dan nee'. Is dat te kort door den bocht opgemerkt en gezegd? Enfin ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en de sponsors zijn belangrijk voor gelijk welk programma dat er op de commerciële zender uitgezonden wordt. Ik blijf gewoon bij mijn oude vertrouwde zenders, waar reklame aan bod moet komen voor de financiering maar me niet om de vijf botten rond mijn oren geslingerd wordt. Maar het journaal, Ter zake en De Afspraak laten me zelf over alles nog een beetje nadenken en een eigen mening vormen. Ik ben dus een trouwe fan van 'nationale zenders' zowel hier als in Nederland, Engeland, Frankrijk.
En mijn vriendelijke buurvrouw heeft weer het smaakgenot binnengebracht in mijn huis: mijn geliefkoosde chocolade repen, melkchocolade met praline en marsepeinvulling! De chocolade met als slogan: heerlijke chocolade voor een (h)eerlijke wereld, made in Belgium, Fair Trade, Noble Ingredients. Stilletjesaan is de fabriek Galler aan het rechtkruipen na de desastreuze overstromingen in Wallonië in 2021. Bijkomende zinnetjes op de verpakking: de smaak, de vreugde, de vrijheid! Tot morgen
Het is altijd leuk om bij het ontwaken de zee te horen. Ik weet dan, van bij zonsopgang, dat ik aan zee woon, en dat blijft, na al die jaren, nog altijd een leuke gedachte. De lucht is rood gestreept, dat zou regen aankondigen. Niet zo prettig natuurlijk maar toch is dat fenomeen mooi om zien. De gevolgen zijn nattigheid. Zo zal de droogte van deze lente en zomer wel ongedaan worden gemaakt en er weer een reserve grondwater voor volgend jaar, kan opgebouwd worden.
Op 22-02-2022 overleed Stijn de Paepe, huisdichter van De Morgen en men noemde hem ook wel eens de laatste rederijker. Ik mis zijn gedichten, zijn woorden, zijn zinnen. Zijn column noemde "Dagvers" en zo publiceerde hij 1425 gedichten, iedere dag van zijn carrière bij de krant. Net zoals ik iedere dag mijn krant lees, een 'citaat'van de dag lees dat me eens doet nadenken en al of niet geschikt is voor mijn blog, las ik ook graag iedere dag de poëzie van Stijn. En gisteren vond ik per toeval een vervanger op Instagram. Ik zou zeggen, opzoeken voor wie zelf de woorden mist om een gevoel weer te geven in mooie woorden. Niet iedereen kan een poeet zijn en woorden in overvloed hebben. Dus vandaag heb ik de woorden gepikt van een dichter. Graag geef ik de begeleidende tekst voor "Alleen": soms heb je dit even nodig en dat is oké.
-Soms wil je eventjes alleen zijn
Ogen dicht, hoofd in de wind
Die stilletjes naar je luistert
Nergens wat van moet
-Soms wil je je gedachten
Meegeven aan het water
Rust vinden in de stroom
En niet denken aan later
-En ook niet aan vroeger
Gewoon eventjes zijn
Om jezelf terug te vinden
Zonder al die pijn.
"loftoejou@nel_bakker", Hees, Limburg België. Tot morgen
Friste en echte kilte komt toegewaaid naar ons land. Spijtig, maar dat is nu eenmaal het spel van de seizoenen als men in het noordelijke deel van de wereld woont, boven de Kreeftskeerkring. Klagen doe ik niet. De late herfst is een tijd om alles in rust te brengen. Opbergen wat aan zomerse temperaturen doet denken. Nakijken en reinigen van zomerse attributen zoals strandstoelen, parasols, emmertjes, schopjes, jeux de boules, visnetjes enz. Alles en iedereen gaat een beetje in rustmodus. En op mijn bed komt er weer het vierseizoenendekbed, de winterpyjama om tussen de lakens te kruipen en alles assorti zoals het hoort. Zelfs tussen de lakens moeten de kleuren op elkaar afgestemd zijn. En de coltrui om overdag rond te lopen om mijn nek en keel te beschermen. En wonder boven wonder, ik heb me al aangepast aan het winteruur en duisternis: vroeg in bed en laat op. Niks verandert er evenwel aan mijn routine 's morgens. Alles is wel een uur later en het is middag voor ik het weet. Ik lees iedere dag vanalles en nog wat, blijf soms al eens mijmeren bij een naam of gebeurtenis en stel tot mijn verbazing vast dat dat 'meisje van 1948' toch heel wat geschiedenis, ontwikkelingen, uitvindingen en belangrijke personen heeft meegemaakt. Gelukkig is er één gebeurtenis waarbij ik nog niet aanwezig was en waarvan ik hoop nooit te zullen kennen, noch mijn nageslacht: Wereldoorlogen. Maar algehele vrede op onze planeet is blijkbaar 'utopisch' te noemen. Links of rechts is er wel altijd een leider die vindt dat er ofwel té weinig volk onder zijn gezag heeft ofwel té weinig grondgebied. Zolang in Amerika 'Mr Great President' niet aan de bak komt, behoort een mogelijke escallatie van geweld in Europa, misschien niet tot de werkelijkheid. Laat ons hopen. Maar met de Amerikanen weet je maar nooit. Ze zijn niet straf in geografie en verwarren continenten en landen met elkaar. De doorsnee Yankee denkt dat 'de wereld' Amerika is, en de 'wereld' maar 51 staten telt. Ze weten zelfs niet welke landen er tot het continent Europa behoren en daar worden ze nu eens mee op de korrel genomen. Het is geen 1 april grap, maar men stelde de vraag welk land er ten Westen van Spanje en Portugal lag. Een landkaart wees een uitgebreid gebied aan. De vraag was simpel: welk land was dat ? Zelfs Wikipedia doet mee, en de grote landmassa werd Listenbourg genoemd, had 59 miljoen inwoners, was een republiek met een eigen volkslied, een vlag met Napoleon symbolen, een Olympische delegatie en een grote genoteerde verzonnen geschiedenis. Gaspard Hoelscher is sinds 30 oktober 2022, president van deze EU-lidstaat. Ik heb het resultaat van de test nog niet gezien, dat zal eerstdaags wel genoteerd worden.
En terwijl ik aan het schrijven ben komt er wel heel treurig nieuws binnen uit de showbizz-wereld: Nicole Josy (Van Palm, 1946-2022) is overleden. Samen met Hugo Sigal het onafscheidelijke verliefde, getrouwde koppel, met de legendarische paarse pakjes en dansjes. Nicole en Hugo zijn gesplit, iets wat iedereen voor onmogelijk hield. Tot morgen
'November telt 30 dagen, maar het dubbele aan wind en regenvlagen'. Vooraleer de echte vorst eraan komt zijn er eerst de 'ijsduivels', de periode van 28/10-02/11. Op die dagen was het slim geweest, om het eenjarig plantgoed binnen te zetten en om het terug 'levend' buiten te brengen als de 'ijsheiligen', 11-15 mei, gepasseeerd zijn. November kent vele namen: slachtmaand, bloedmaand, dodenmaand, nevelmaand. Een donkere periode die aanbreekt met nevelen die soms tussen de kale bomen blijft hangen. En als er dan maanlicht op schijnt en er wind is, op die met rijp en spinnendraden bedekte bomen, lijkt het of er witte geesten en spoken dwalen door het nachtelijke bos. In de Middeleeuwen was men biezonder bijgelovig en algauw sprak men van de 'Witte Wiev'n', de zielen van de heksen en slechte vrouwen of zieneressen, die door het bos dwaalden en iedereen schrik aanjoegen. Soms sprak men van 'Wijze Vrouwen' of noemde men ze 'Wetende Wijven' die dan Waarzegsters waren. In het Frans werden het de 'Dames Blanches' genoemd (niet de crème glace*) en als ze terug in België kwamen werden het de 'Madame Blanche' alias de 'waarzegster' op de kermis. Doorheen de jaren heen kregen deze Witte Wiev'n ook andere namen zoals 'witte juffers', 'joffers', jomfers', 'juvvers', wiefkes', 'olde witten'. Ook in de stripwereld werden deze geesten populair in de reeks van "Suske en Wiske" van Willy Vandersteen (1913-1990): "De Jolige Joffer" en "Het Witte Wief", zelfs bij de vertaling van Harry Potter vindt je ze terug in de rockband "De Witte Wieven". De spreuk 'wie houdt van wind, november bemint' was de inspiratie voor Van Dale vandaag: energieweer. Zo zie je maar, elke eeuw heeft zijn zienswijze op weerfenomenen.
Ik mag, als hondenliefhebster, niet de heilige van de dag vergeten: Sint Hubertus (656-727). Zijn levensgeschiedenis is zo interessant dat er maar liefst 7 verschillende officiële biografiën zijn neergepend. 'Golle' moet me maar geloven dat ze allemaal even leuk zijn om te lezen, want ik geef er geenéén. Om de periode te situeren waarin hij leefde noem ik wel de namen eens van de toenmalig 'rich and famous' en de heersers van het moment. Het zijn prachtige namen: Eudo, Pepijn van Herstal, Floribine, Floribertus, Dagobert (II,III), en Karel Martèl, stamvader en naamgever van de Karolingers. Hubertus kreeg van de paus tegelijkertijd de lagere en hogere kerkelijke wijdingen en uit handen van ene 'engel' kreeg hij een stola en een zilveren sleutel, die de kracht bezat 'hondsdolheid' te genezen. Hij werd begraven in de Abdij van Andage, nu Saint Hubert. Of de stoffelijke resten van de heilige zich nog in de Sint Hubertusbasiliek bevinden is zeer twijfelachtig gezien de vele strooptochten en bankroet van de abdij. Tot morgen
*Dessert van Georges Auguste Escoffier (1846-1935), chef kok, die verschillende gerechten en desserts heeft toegevoegd aan de culinaire encyclopedie, zoals 'Tournedos Rossini', 'Pêche Melba', 'Poire Belle Hélène', 'Crêpe Suzette'. Benodigdheden voor zijn 'Dame Blanche': amandelijs, met in vanillestroop gepocheerde witte perzik, citoensorbet en witte aalbessen).
Ik heb geen 'zittend' gat, behalve als ik aan het schrijven of lezen ben. Minder poëtisch is het woordgebruik in Nederland voor iemand die niet lang kan stilzitten: geen zitvlees hebbend. Gisteren was de Vlaamse uitdrukking: genen stamp onder zijn gat waard zijn. In Nederland wordt gewoon gezegd: niks waard zijn en dat was gisterennamiddag met mij en de hond de uitdrukking die ik kon gebruiken. Een goede nachtrust brengt altijd soelaas.. Onze moedertaal is toch veel plastischer, kleurrijker om iets weer te geven dan het ABN en Hollands.
Dat we deze maand onze doden gedenken loopt wat parallel met de oogst die binnen is en de natuur die rust neemt, het zogenaamde 'vallen van het blad'. Een gevaarlijke periode voor allerlei ziektes op te lopen en reumatiek te krijgen. En vandaag is het 'Alle Zielen' gedenken. Dat om een duidelijk onderscheid te maken tussen de overledenen die ligna recta naar de hemel gaan en dus op aarde de goede strijd gestreden hebben (viering gisteren) en de mindere zielen, die wel niet de hel verdienen maar minder zuiver op de graat zijn, Die moeten we volgens de Kerk vandaag gedenken. Zij moeten even het 'vagevuur' trotseren vooraleer ze voorbij de hemelpoort geraken waar Sinte Pieter met de grote sleutelbos de wacht houdt om alles in goede banen te leiden.
De NASA liet gisteren weten dat de missie naar de asteroïde '16 Psyche' met een ruimteverkenner (een soort satelliet met vleugels vol zonnepanelen) toch doorgang zal vinden en wel in oktober 2023. Dan zal ze vanaf 2029 banen rond 'Psyche' draaien om de geografie van deze asterioïde in kaart te brengen. Ontdekt in 1852 als 16e kleine planeet, veronderstelt men nu dat dit mogelijk een ontblote kern is van een 'dode planeet'. Maar dit bolletje, met een diameter van amper 200 km, dat rond de zon draait en zweeft tussen Jupiter en Mars, is werkelijk de grot van Ali Baba en de veertig Rovers. Stel, dat men dit planeetje naar de aarde kon transporteren, dan zou de Nasa hopen grondstoffen zoals goud, platina, nikkel en nog veel meer, met een geschatte waarde van 9 triljoen dollar (een 9 + 18 nullen) binnen halen. De wereldbevolking zou, met naar schatting 8 miljard mensen (8 met 9 nullen), ieder individu miljardair maken (toch als ik goed kan rekenen). Dat is toch echt wel 'wishfull thinking' en een droom uit een sprookje van Sjeherazade en Duizend-en-een- nacht. Niet té ver vooruit lopen, de ruimteverkenner moet eerst nog gelanceerd worden, het technisch vernuft mag niet mankeren en de softwarepakket moet perfect werken voor deze missie. Die vliegt er alleen maar naartoe om te 'kijken' 'te observeren' en foto's te maken waar ze tegenwoordig nogal straf in zijn. Het zijn nu de echte 'goudzoekers'. Geen mensen maar machines, die in de ruimte gaan zweven om alle waardevolle ertsen te localiseren op dat kleine rotske, 'Psyche' genaamd. De Nasa doet ons watertanden en dromen om hun kostenverslindende reizen aanvaardbaar te maken. De robots brengen niks mee naar de thuisbasis. Tot morgen
Nog 60 dagen van 2022, dat toch wel uitzonderlijk snel voorbij gaat. Is het omdat ik zó veel heb kunnen buiten toeven? In ieder geval, de lente en de zomer waren om van te snoepen en de twee maanden van de herfst heeft de zon mij met haar warmte ook verwent. Gaat Allerheiligen een keerpunt brengen of gaat het op hetzelfde elan verder gaan? Vandaag is er in ieder geval een ander element bijgekomen: een felle wind. Aan de bomen en struiken hangen nog veel bladeren, die aan het einde van hun leven zijn gekomen en waarschijnlijk zullen rondzwieren en de straten en pleinen bedekken. In ieder geval is het de aankondiging van een ander weer dat op komst is en een beetje frisser ook. De verwarming zal zoetjes aan moeten aangestoken worden, de kousen terug aangedaan en de pulls met coltrui en lange mouwen weer uit de kast gehaald. En het kerkhof? Ik moet het op een andere dag gaan opzoeken. Mijn ouders, grootouders, tante, nonkel, neef en enkele goede bekenden en vrienden hebben nog wat geduld nodig vooraleer ik op visite kom. Maar geduldig zijn zal in hun situatie geen enkel probleem zijn, zij hebben alle tijd van de wereld en vertoeven allen in de hemel. Als ik maar kom, dat is het voornaamste. De familie van 6 is hier nog en hun inwendige mens moet op tijd en stond voldoende energie binnenkrijgen, waar ik dan als mama/oma voor moet zorgen. Nog eens iedereen verwennen zoals in the good old days. Voor de rest is er niks nieuws om over te schrijven, er zijn dan ook geen kranten. Iedereen maakt er een snipperdag van om met de familie door te brengen. Tot morgen
"A thing of beauty, is a joy for ever", een zin van John Keats (1795-1821) uit zijn gedichtenbundel "Endymion: A poetic romance", staat haaks op de griezels, horror en spoken van het feest op de vooravond van Allerheiligen, 'All Hallow's Eve'. Kort gezegd het is Halloween, een feest dat al eeuwen zowel bij de Kelten als bij de Christelijke religie gevierd werd. Het einde van het oogstseizoen werd ermee besloten en iets anders dan de eindejaarsfeesten van nu. De verkleedpartijen op 31 oktober, in spoken, geraamten en de bijhorende lichtjes in de pompoenen kwam er met de legende van een zekere Gierige Jack, een dronken Ier. Hij kon tot 3X toe een verbond sluiten met de duivel om hem gerust te laten. Maar Jack overleed en was dus niet welkom in de hemel omwille van zijn verbond met de duivel. Noch was hij welkom in de hel omdat de duivel hem beloofd had gerust te laten. Hij was dus gedoemd tot zwerven. De duivel had evenwel een beetje compassie met de man en gooide hem een 'brandend kooltje' achterna. Jack was juist een knolletje aan het eten en stak het brandend lichtje erin om in het duister niet te verdwalen. Vandaar....dat zijn geest rusteloos rondzwerft op aarde met de jack-o-lantern. Het beste kan je die engerd afschrikken met vieze gezichtjes in de knollen te kerven. Dat is in het kort de historie van de pompoenen en geraamten. Verschillende geloofsgemeenschappen protesteren tegen dit feestje omdat het een 'heidens' karakter zou hebben en aanleiding zou geven tot 'spiritisme'. Het is gewoonweg een zoveelste commercieel feestje geworden met massabijeenkomsten, die gisteren een zware tol aan mensenlevens eistte in Zuid Korea. Sinds 1924 is er op 31 oktober ook de Wereld Bespaardag en men kan die niet beter beginnen als op deze dag niet mee te doen aan al de verkleedpartijen en de thermostaat al een graadje lager zetten. Verder is er ook de 'Internationale Dag van 't Stad' waar ik tot nader order, niet meer wens te wonen. In ons leven is het raadzaam om altijd met twee woorden te spreken, you never knows wat een verhuis naar een meer bevolkt gebied kan nopen.
Dat zal het zowat zijn vandaag. Deze avond is er traditiegetrouw 'wortelstomp met saucissen van varkens-en kalfsgehakt'. Njam njam, zegt iedereen. Tot morgen
Een moeilijke tijd van overschakeling breekt weer aan. Ik ben geen lange slaper, al zou ik gerust eens 8u in mijn bed willen blijven liggen. De vraag is nu: hoe vlug gaat mijn lichaam zich weer aanpassen aan het veranderende uur? Ik wil meestal niet opstaan vóór ik het autootje van de Post hoor stoppen, portier opendoen, krant in de brievenbus, portier weer dichtgeslagen en in volle speed naar de volgende krantenliefhebber. Dat is telkens rond 6u, zomer-of wintertijd. Als ik in wintertijd om 6u wil opstaan is dat eigenlijk 7u in zomertijd waardoor ik eigenlijk een uur moet liggen draaien en keren vooraleer op te staan. Ik moet dus noodgedwongen lang in bed blijven liggen omdat mijn lichaam al lang klaar wakker is (soms om 4 of 5u). Wat dan nu te doen? Om 6u opgestaan dat in feite al 7u was, wat kleine taakjes van mijn kleine huishouden verricht. Zo kon ik me een beetje vooruit zetten nu er toch veel volk over de vloer gaat komen. Voor de hond is er nooit een probleem, die staat op als ik naar beneden kom, het uur is voor hem van geen belang. En zoals jullie lezen zal er op deze "Dag van de Stilte" meer lawaai zijn dan gewoonlijk en zal mijn 'stiltedag' op een andere dag van de week plaatsvinden. Zolang het mooie weer er is, wil iedereen nog eens genieten van deze uitzonderlijke herfsttemperaturen. Vandaag een beetje met een gesluierde zon, maar ze is present en verwent en verwarmt ons met haar stralen. Dat is belangrijk. Gisteren werd er door de NASA toch weer een iconische foto van de 'leven gevende' planeet aan de wereld getoond. De titel "Say Cheese". Een foto die een 'lachende zon' toont, doordat de zwarte gaten, dikwijls voorboden van zonnestormen, precies 2 ogen tonen met een neus en een streepje als glimlach. Een bijna even iconisch beeld als de "Pale Blue Dot" van 'onze planeet' uit 1990. Maar de wereld en het leven staat niet stil, ook de dood niet. Gisteren kwam er dan het bericht van het overlijden van een journalist 'pur sang': Hugo Camps (1943-2022). Hij heeft verschillende boeken geschreven maar ook een paar goede quotes zoals: Groot geluk zit in het heerlijk toegeven dat we op z'n minst simpele wezens zijn. En ook, een beetje op mij toepasselijk: Passie eindigt op een bankje op de Zeedijk in Knokke (of in een andere kustgemeente), alleen met een hondje.
Van Dale heeft verschillende dagen geen nieuw woord uitgebracht vandaag direct twee, weliswaar afgeleiden van elkaar. Plaktivisme; mensen die op verschillende plaatsen illegaal affiches plakken zoals wel eens gebeurt in volle verkiezingscampagne. En dan de 'plaktivist': iemand die actie voert door zichzelf aan een 'object' met symbolische waarde 'vast te plakken'. En wat zet ons Vlaams Woordenboek er tegenover? Dat ik dat nieuwe woord niet 'gerateerd' heb, dus niet misgelopen of overgeslagen heb. Tot morgen
Iedere dag vertelt de weerman vol trots dat er weer een een record gebroken is qua temperatuur, sinds de officiële meteorologische metingen in 1876, in Ukkel. Niettegenstaande al die voorspellingen op korte en lange termijn zijn bekomen door te kijken naar de beelden van de satellieten, kijk ik toch vooral eens naar de weerspreuken gestoeld op ervaringen en volkswijsheden. Lange weersvoorspellingen kunnen de wetenschappers nog niet maken, hooguit 7 dagen, daarom zijn die gezegdes door observaties van de boeren over vele tientallen jaren, toch niet te ondrschatten. Voor oktober, dat zo'n uitstekende warme maand is geweest zegt de volkswijsheid: 1) in oktober warm en fijn, het zal een strenge winter zijn, 2) blinkt oktober in zonnegoud, de winter volgt dan snel en koud. Zou het uitkomen? Geen idee, maar door het goede weer en de aangename temperaturen bruist het nog van leven in de tuin, heel veel mussen, en spijtig genoeg ook in de slaapkamer, door de muggen die maar niet willen oprotten. En ons kip Carmen is nog altijd op pad en verblijdt de buren met haar aanwezigheid. Ze was een week uit het zicht verdwenen en iedereen dacht dat ze in een videeke veranderd was. Gelukkig niet, met borst vooruit en op hoge poten, zoals het een Carmen betaamt, stapt ze weer fier alle tuintjes binnen. Voor zich te bukken om iets op te pikken is ze niet te fier en kruipt ook onder de afsluitingen als er iets van haar gading te bespeuren valt. Enfin, Carmen is een gelukkige hoender dat haar dankbaarheid eens betoont door hier of daar eens een ei te laten vallen.
Al 9 dagen is er niet veel gebeurd, want zolang handhaaft Van Dale het woord "polderpoetinist". Normaal is er een nieuw woord voor elk event of gebeurtenis hier te lande of wereldwijd en maken ze er een nieuw woord voor. En de reactie van een Vlaming is dan 'maar mannekes toch, hoe is 't mogelijk' en mannekes is hier niet gebonden aan een 'gender'. Maar 'polderpoetinist' zou dan moeten staan voor een bewonderaar van Poetin en die zijn/haar/hun land op dezelfde manier zou willen besturen als de dictator. Omdat deze term nu al zo lang op hun site staat denk ik dat de wereld verder blijft draaien zonder een noemenswaardige gebeurtenis hier of in de wijde omgeving en dat we voorlopig op onze beide oren kunnen slapen als de muggen de nachtrust niet komen verstoren. Dat is het voor deze nieuwsloze zaterdagmorgen. Mijn Bijbelvragen zijn opgelost, ik heb mijn Woordle en Woordle6 woordjes gevonden en ga nu even luisteren naar Queen met Freddie (1946-1991) "Those are the days of our lives" en Queen met George Michael (1963-2016) "Somebody to love". Altijd goed om een ochtend af te sluiten. Dan is het nu 'hondjestijd', ballen smijten en het beestje wat salto's laten maken. Tot morgen
Ik realiseer me niet genoeg hoe bevoorrecht ik ben om hier aan de Noordzeekust te kunnen wonen. Weer of geen weer, blauwe of grijze luchten, regen of droog, wind of rustig, altijd is die zee fascinerend om te zien. En door hier te wonen kan ik ze elke dag in een andere gedaante leren kennen. Maar iedereen komt hier eens graag uitblazen. Ook de kinderen vinden het hier fijn om in het zand of water te spelen en op de dijk naar hartlust te skeeleren, fietsen of go-carren. Het 'licht' is hier hevig door de waterweerspiegeling en een zonnebril is hier dan ook geen overbodige luxe. Zelfs met stormweer zet ik hem op, om mijn ogen te beschermen tegen de zandkorrels. En zondag komt het kroostrijk gezin (2+4) voor een paar dagen van dat lichtspel genieten. Maar daar gaat het vandaag niet over. Ik heb gisteren weer een nieuw woord geleerd of liever gezegd, ik begrijp eindelijke de afkortingen die ik de laatste tijd overal tegenkom. T.G.i.f. dat staat voor 'Thank Goodness It's Friday' of 'Thank God It's Friday' of in het Vlaams, 'Godzijdank, het is vrijdag'. Natuurlijk zegt die uitdrukking me niets meer. Of het nu een maandag, een vrijdag of een zondag is, dat maakt me allemaal niet uit. Ik moet niet wachten op vrijdagavond om, na school of werk, me te amuseren tot zondagavond om dan op maandagmorgen er als een zombie uit te zien. Ik feest en tierelier wanneer ik er goesting voor heb en dat is 'nooit'. Dus de liedjes van Kate Perry en The Easybeats ken ik wel maar heb ze niet nodig om me goed te voelen op een vrijdag of gelijk welke andere dag van de week. Ik pas de woorden van Stanislav Jerzy Lec (1909-1966) toe: wees onbaatzuchtig, en respecteer het egoïsme van de ander. Of anders gezegd, ieder zijne meug om zijn uren te besteden. Dat doen onze Vlaamse bekende mannen om andere Vlaamse mannen erop te wijzen dat prostaatkanker het beste voortijdig kan opgespoord worden vooraleer de kanker je volledig te grazen neemt. Infotainment of informatie geven met een lichte humoristische toets om het goed te laten doordringen bij de stoere binken en macho's. Het amusementsgedeelte deed me denken aan de film "The Full Monty". Een film uit 1997, met een leidraad à la Chippendales. Deze film had ook een maatschappelijke ondertoon, zoals vaderrechten, impotentie, werkeloosheid, depressies en zelfmoord.
De boekskes bij de kapper bevatten dikwijls ook wijsheden. Dat heb ik vandaag ondervonden, toen ik er een artikel las van Rik Moons (docent/prof aan unief Gent/Leuven). Hij mocht er zijn boek voorstellen, "Domme vragen bestaan wel" en gebruikte als illustratie en samenvatting van de titel, de woorden van de Dalai Lama, de Tibetaanse geestelijke leider, "Wanneer je praat herhaal je alleen wat je al weet. Maar als je luistert, zou je iets nieuws kunnen horen". En zoals hierboven uitgelegd, ik heb geluisterd en gekeken naar iets nieuws en wat geleerd. Tot morgen
Stel je voor, we zitten al aan dag 300 van dat nieuwe jaar dat eigenlijk al bijna een oud jaar mag genoemd worden. Het spreekwoord 'de tijd vliegt snel, gebruik hem wel' is echt wel van toepassing. Maar de vraag in deze zin is wel, wat is 'wel'? Dat zal voor iedereen wel verschillend zijn. Voor de ene is dat veel werken om vlug op zijn lauweren te kunnen rusten, voor de andere op reis gaan, lekker uit eten gaan, wandelen, fietsen, lezen, herinneringen ophalen. Zovele mensen, zovele invullingen van het woordje 'wel'. Vandaag is voor mij het woordje 'wel' tijd benutten om te lezen. En 'wel' over mensen, voorvallen, ontwikkelingen, ontdekkingen en nog veel meer, die belangrijk waren/zijn en waar ik niet het minste benul van had. Is dat een gat in mijn ontwikkeling of interesseerde me het allemaal niet toen ik op de schoolbanken zat of volgde ik de evolutie van de maatschappij niet in mijn jonge jaren? Door iedere dag eens te bekijken wat er allemaal al voorgevallen is op die datum in een ander jaar, of ontwikkeld is, of personen en hun betekenis op aarde voor anderen, is mijn tijd 'wel' besteed om daarover te lezen en iets meer te weten te komen. Soms vraag ik me dan af, brengt dat een verrijking in mijn leven dat ik nu weet dat op deze dag de prikkeldraad werd uitgevonden of de opening van de metro in Parijs plaatsvond? Waarschijnlijk niet, het is alleen een vaststelling dat het ooit werd uitgevonden of dat men begon met ondergronds mensen te vervoeren. Ik stel ook meer en meer de eindigheid van mijn leven vast door de eindigheid van andere belangrijke mensen vast te stellen. Niets is dus eeuwig, alles is voorbijgaand behalve wat de mensen hebben achtergelaten, ontwikkeld hebben en voor de volgende generaties nuttig zijn. Maar zelfs belangrijke mensen in hun tijd, verdwijnen uit de belangstelling en vergeet men de waarde die ze hadden op cultureel, politiek, religieus en zovele andere facetten van het menselijke leven. Neem nu James Cook (1728-1834) een belangrijk zeevaarder en carthograaf en nu met een 'e' achter de familienaam maar met dezelfde uitspraak, een acteur of tv-presentator is geworden. Albrecht Rodenbach (1856-1880), altijd afgebeeld met een jan-van-gent, een belangrijk Vlaamse dichter en schrijver is nu synoniem voor een lekker biertje (zie 04-02-2020). Ook de impact is men vergeten van Hugo Verriest (1840-1922) en zijn familie. Hij was een Vlaamse priester-dichter-schrijver-redenaar. Zijn broers en zus hadden hun tentakels uitgestrekt naar de universiteit, klooster, brouwerijen en de politiek en via zijn nichtje ook in de financiële Belgische wereld. Een 'singer' kent iedereen maar men is vergeten dat Isaac Singer (1811-1875) deze naaimachine voor het gemak van zijn vrouwen en zijn kinderen (±18) bedacht heeft. En zo vind ik dat mijn voormiddag 'wel' besteed is door dat allemaal eens door te nemen, in feite met lezen. En nu ga ik niet autorijden want Karel Jonckheere (1906-1993) noteerde ooit: Auto = paardekracht toevertrouwd aan een ezel! Wel, ik ga te voet mijn commissies doen. Tot morgen
The retired woman is speaking again. Het is wel zo dat ik in mijn hoofd een jonkie van 18-19-20 jaar blijf en dat vele van mijn leeftijdsgenoten dat gevoel wel herkennen. Nog altijd denken dat de wereld en de toekomst aan mijn voeten ligt. Af en toe moet ik dan eens een landing naar de realiteit maken, zoals iedere senior dat ook af en toe eens moet doen. Maar sinds mensenheugenis is er een vakjesmentaliteit en niet alleen in leeftijd. Mensen in vakjes onderverdelen om zo stante pede te weten met wie we te maken hebben, weliswaar in algemeenheden maar ook in herkenningspunten. In de Bijbel vond men de Joden, de Heidenen, de Babyloniërs, Egytenaren, de gelovigen en de ongelovigen. Naargelang er meer landen verkend en bekend werden, steeg het aantal verschillen tussen volkeren en nationaleiten, religies en benoeming van werkzaamheden en hun uitvoerders. En eens dat dàt allemaal keurig geordend was begon men nog wat meer te specifiëren Belangrijke mensen kregen een predicaat om hen nog meer te onderscheiden van de rest zoals bv al de Karels in onze vaderlandse geschiedenis: de grote, de kleine, de kale, de dikke enz.. Dan begon men nog meer te specifiëren om het dorp, stad, regio of land te bepalen. De Unionist, Vlaming, Waal, Brusselaar. Afhankelijk van de woonst, werden de inwoners 'ajuin' genoemd of 'stroppendrager' of 'nen sinjoor' of 'een maneblusser' of 'een kiekenfretter'. De laatste eeuwen bv ook in politieke gezindheid: tjeven, sossen, blauwen, bruinen/zwarten geitenwollensokken, democraten, conservatieven. Maar een bijnaam wordt ook heden ten dage nog gegeven en weet iederen direct wie er bedoeld wordt met: 'den Bleiter', het Brabants trekpaard of de 'loodgieter', 'het orakel van Brakel, VDB, Madame non, Dieu, Steve stunt, Quickie en Haiku Herman. Dat is nóg niet genoeg om, buiten leeftijd, herkomst, stad en gezindte, beroep, mensen in onder te verdelen. Nu komt nog eens het levenspatroon aan de beurt. Meer speciaal de voeding Je hebt de herbivoren-carnivoren-omnivoren, al noemt men dat nu 'vegetariërs of de veganisten of de flexitariërs'. Maar de mens kan alles zijn omdat ons lichaam zich kan aanpassen aan elk voedingstelsel. We hebben hoektanden die eigenschappen zijn van een vleeseter en onze darm is wel iets korter dan bij de koeien maar lang genoeg om plantaardig voedsel te verteren. Waarom komt dat nu ter sprake in mijn blog? Dè omnivoor-herbivoor-carnivoor bij uitstek, die alles in één persoon is, Jeroen Meus, stelt in zijn nieuwe boek "Groentekost" enkel vegetarische gerechten voor. Dienen mens moet ook mee met zijn tijd gaan als hij zijn kost wil blijven verdienen met eten en gerechten verzinnen. Dè man van het zout, boter en vet, zorgt dat degenen die dat niet zien zitten om op te eten wat alternatieven vinden in de "Dagelijkse Kost" van onze tv-kok. En dat is goed bezien. Tot morgen
Verjaardag van een landgenote. Ik heb 3 voornamen, zij heeft er 4 en nog een hele resem titels erbij. Zij hoeft niet te zoeken of te studeren voor een beroep of een job. Alles is al voorhanden. Of ze nu een diploma haalt of niet, niets staat haar (tot hiertoe) in de weg om ooit de hoogste functie van het land in de wacht te slepen. Het ziet er evenwel een plichtsbewuste jonge vrouw uit, misschien ook wel een strebertje, en zal haar studies wel afmaken om een diploma in de wacht te slepen en alzo intellectueel niet onder te moeten doen voor de modale Belg. Niettegenstaande er zovele beroepen zijn zal dit toch de laatste keer zijn dat ik er mijn vingeroefeningen voor over heb. Natuurlijk zoeken verschillende organisties en instellingen vrijwilligers om de beroepsbevolking te ontlasten, vooral in de zorgsector. Maar dat heb ik in mijn jaren van thuisarbeid gedaan en heb niet veel goesting om dat terug op te nemen. Terug studeren is ook nog altijd een optie, maar Leuven ligt ver van de zee en ik heb ook geen goesting meer om in overvolle aula's te zitten, papers te schrijven, verplicht uren studeren en omgaan met de 'jeugd van tegenwoordig'. Er zouden al 2 generaties tussenliggen en voor de meeste collega-studenten zou ik een oma of een bobonne zijn en niet kunnen deelnemen aan studentikoze activiteiten. De mentaliteit, levenshouding, interessesfeer, vrije tijdsbesteding lijken allemaal een beetje onoverbrugbaar. Nochthans zou het nu allemaal kunnen wat meer dan 50 jaar geleden niet kon: alle mogelijke studierichtingen kiezen zonder voorafgaande restricties om een studie, na gelijk welke humaniora/middelbaar/leven, aan te vatten. De enigen die ingangsexamen moesten doen waren de burgi's en dat is nu nog altijd zo. Nu moeten er geen maturiteitsexamen meer gedaan worden als je geen klassieke humaniora hebt gedaan om universitaire studies aan te vatten. Nu is het gewoon zeggen 'dat interesseert mij, ik betaal mijn inschrijvingsgeld en ik begin eraan'. Gezien mijn interesses en leeftijd lijkt me het enige dat ik zomaar zou kunnen beginnen uitoefenen 'gids' te zijn. Geen diploma-vereisten, geen opleiding volgen, alleen een goede algemen kennis, de anekdotes van iedere steen, straat en volkse figuren en de geplogenheden van iedere dag, kennen. Daarbij over een goede algemene conditie beschikken, om kilometers op pad te gaan. Maar het is hier noch mijn geboorteplek, noch de plaats waar ik mijn kinderen heb grootgebracht en dus moeilijk om hier of in de omgeving de mensen rond te leiden, verhalen en anekdotes te kennen om te vertellen aan de bezoekers. Conclusie: ik blijf mijn beroep van gepensioneerde maar uitoefenen zo lang ik leef. Tenandere, met heel veel plezier want het is toch een job met zéééér veel mogelijkheden. Tot morgen
Mieken houdt u vast aan de takken van de bomen, Mieken houdt u vast aan de takken van de mast....begin van het kinderliedje om mee te delen dat er veel wind is buiten. Ik heb sinds ongeveer 15 maanden een nieuw dak. Maar bij hevige windrukken, storm of wat dan ook loopt er van alles mis. Niet aan de dakpannen, dat kan ik amper zien. Maar een paar kapotte gevelstenen waar dan met plezier de vogels in nesten, regenpijpen die loskomen van de dakgoot en de muur. Kortom, en nu noem ik ze bij naam wat tegen mijn gewoonte is, de Firma J, hun baas X en zijn dakwerkers zijn geen aanraders voor afwerking, klantvriendelijkheid en herstelling van hun fouten. Sinds de storm van begin november 2021, vraag ik om de regenpijpen terug op hun plaats te hangen en vast te maken. In mei zag ik de vogels mijn dak binnensluipen en kaart ik al die fouten en gebreken aan, met foto's en video's, telefoons en e-mails. Bazin T heeft oneindig veel excuses waarom dat alles nog niet in orde is gekomen: té veel en té dringend uit te voeren nieuwe werken, geen materiaal voorhanden, de weersgesteldheid: te nat, te droog, te veel wind. Verder is er de ongeloofelijke impact van corona op de werknemers van hun bedrijf, iedere week is er de helft buiten strijd. Natuurlijk zijn er nog andere besmettelijke ziekten die langs het bedrijf passeren. En daarbij, merkt de bazin laconiek op: ge zit toch droog, ge hebt een nieuw dak boven uw hoofd!!!. Ik heb het eens wereldkundig gemaakt en mijn woede eens afgereageerd, maar daarmee is het niet hersteld en wacht ik nog altijd op de dakwerkers.
En omdat ik vandaag nog geen zin heb in een andere job dan dat van 'gepensioneerde' zullen er vandaag ook geen beroepen onder de loep genomen worden. Ik mag eigenlijk ook niet vergeten dat deze job niet te versmaden is: ik kan opstaan wanneer ik wil, ben niet afhankelijk van het humeur van een baas alleen van mijn eigen vrolijkheid, het is geen nine-to-five werk, en de rust-etens-drinkpauzes bepaal ik zelf. Ik heb geen klagen behalve wat te lezen is in voorgaande paragraaf. Ik heb dan weer eens gekeken naar het woord dat Van Dale deze week in de aanbieding heeft: kneusjesreligie. Het is een religie waarvan de aanhangers de wereldevolutie niet kunnen volgen omdat ze te slap en te weinig daadkrachtig zijn. Ik heb nog nooit van die sekte gehoord, maar ik neem aan dat het mensen zijn die niet geïnteresseerd zijn in de social media, wat de overgrote meerderheid van het seniorenbestand uitmaakt. Ik maak wel gretig gebruik van sommige nieuwigheden zoals pc en gsm, zoals de meeste senioren, maar niet voor het gebruik van de allernieuwste snufjes die het menselijk contact, de menselijke stem en menselijke aanwezigheid uitsluiten. Ik zal door een 'iter' wel als een 'kneusje' beschouwd worden. Maar bovenal vergeet niet: Lachen is: tijd doorbrengen bij de goden. Tot morgen
