Iedere dag vertelt de weerman vol trots dat er weer een een record gebroken is qua temperatuur, sinds de officiële meteorologische metingen in 1876, in Ukkel. Niettegenstaande al die voorspellingen op korte en lange termijn zijn bekomen door te kijken naar de beelden van de satellieten, kijk ik toch vooral eens naar de weerspreuken gestoeld op ervaringen en volkswijsheden. Lange weersvoorspellingen kunnen de wetenschappers nog niet maken, hooguit 7 dagen, daarom zijn die gezegdes door observaties van de boeren over vele tientallen jaren, toch niet te ondrschatten. Voor oktober, dat zo'n uitstekende warme maand is geweest zegt de volkswijsheid: 1) in oktober warm en fijn, het zal een strenge winter zijn, 2) blinkt oktober in zonnegoud, de winter volgt dan snel en koud. Zou het uitkomen? Geen idee, maar door het goede weer en de aangename temperaturen bruist het nog van leven in de tuin, heel veel mussen, en spijtig genoeg ook in de slaapkamer, door de muggen die maar niet willen oprotten. En ons kip Carmen is nog altijd op pad en verblijdt de buren met haar aanwezigheid. Ze was een week uit het zicht verdwenen en iedereen dacht dat ze in een videeke veranderd was. Gelukkig niet, met borst vooruit en op hoge poten, zoals het een Carmen betaamt, stapt ze weer fier alle tuintjes binnen. Voor zich te bukken om iets op te pikken is ze niet te fier en kruipt ook onder de afsluitingen als er iets van haar gading te bespeuren valt. Enfin, Carmen is een gelukkige hoender dat haar dankbaarheid eens betoont door hier of daar eens een ei te laten vallen.
Al 9 dagen is er niet veel gebeurd, want zolang handhaaft Van Dale het woord "polderpoetinist". Normaal is er een nieuw woord voor elk event of gebeurtenis hier te lande of wereldwijd en maken ze er een nieuw woord voor. En de reactie van een Vlaming is dan 'maar mannekes toch, hoe is 't mogelijk' en mannekes is hier niet gebonden aan een 'gender'. Maar 'polderpoetinist' zou dan moeten staan voor een bewonderaar van Poetin en die zijn/haar/hun land op dezelfde manier zou willen besturen als de dictator. Omdat deze term nu al zo lang op hun site staat denk ik dat de wereld verder blijft draaien zonder een noemenswaardige gebeurtenis hier of in de wijde omgeving en dat we voorlopig op onze beide oren kunnen slapen als de muggen de nachtrust niet komen verstoren. Dat is het voor deze nieuwsloze zaterdagmorgen. Mijn Bijbelvragen zijn opgelost, ik heb mijn Woordle en Woordle6 woordjes gevonden en ga nu even luisteren naar Queen met Freddie (1946-1991) "Those are the days of our lives" en Queen met George Michael (1963-2016) "Somebody to love". Altijd goed om een ochtend af te sluiten. Dan is het nu 'hondjestijd', ballen smijten en het beestje wat salto's laten maken. Tot morgen
Ik realiseer me niet genoeg hoe bevoorrecht ik ben om hier aan de Noordzeekust te kunnen wonen. Weer of geen weer, blauwe of grijze luchten, regen of droog, wind of rustig, altijd is die zee fascinerend om te zien. En door hier te wonen kan ik ze elke dag in een andere gedaante leren kennen. Maar iedereen komt hier eens graag uitblazen. Ook de kinderen vinden het hier fijn om in het zand of water te spelen en op de dijk naar hartlust te skeeleren, fietsen of go-carren. Het 'licht' is hier hevig door de waterweerspiegeling en een zonnebril is hier dan ook geen overbodige luxe. Zelfs met stormweer zet ik hem op, om mijn ogen te beschermen tegen de zandkorrels. En zondag komt het kroostrijk gezin (2+4) voor een paar dagen van dat lichtspel genieten. Maar daar gaat het vandaag niet over. Ik heb gisteren weer een nieuw woord geleerd of liever gezegd, ik begrijp eindelijke de afkortingen die ik de laatste tijd overal tegenkom. T.G.i.f. dat staat voor 'Thank Goodness It's Friday' of 'Thank God It's Friday' of in het Vlaams, 'Godzijdank, het is vrijdag'. Natuurlijk zegt die uitdrukking me niets meer. Of het nu een maandag, een vrijdag of een zondag is, dat maakt me allemaal niet uit. Ik moet niet wachten op vrijdagavond om, na school of werk, me te amuseren tot zondagavond om dan op maandagmorgen er als een zombie uit te zien. Ik feest en tierelier wanneer ik er goesting voor heb en dat is 'nooit'. Dus de liedjes van Kate Perry en The Easybeats ken ik wel maar heb ze niet nodig om me goed te voelen op een vrijdag of gelijk welke andere dag van de week. Ik pas de woorden van Stanislav Jerzy Lec (1909-1966) toe: wees onbaatzuchtig, en respecteer het egoïsme van de ander. Of anders gezegd, ieder zijne meug om zijn uren te besteden. Dat doen onze Vlaamse bekende mannen om andere Vlaamse mannen erop te wijzen dat prostaatkanker het beste voortijdig kan opgespoord worden vooraleer de kanker je volledig te grazen neemt. Infotainment of informatie geven met een lichte humoristische toets om het goed te laten doordringen bij de stoere binken en macho's. Het amusementsgedeelte deed me denken aan de film "The Full Monty". Een film uit 1997, met een leidraad à la Chippendales. Deze film had ook een maatschappelijke ondertoon, zoals vaderrechten, impotentie, werkeloosheid, depressies en zelfmoord.
De boekskes bij de kapper bevatten dikwijls ook wijsheden. Dat heb ik vandaag ondervonden, toen ik er een artikel las van Rik Moons (docent/prof aan unief Gent/Leuven). Hij mocht er zijn boek voorstellen, "Domme vragen bestaan wel" en gebruikte als illustratie en samenvatting van de titel, de woorden van de Dalai Lama, de Tibetaanse geestelijke leider, "Wanneer je praat herhaal je alleen wat je al weet. Maar als je luistert, zou je iets nieuws kunnen horen". En zoals hierboven uitgelegd, ik heb geluisterd en gekeken naar iets nieuws en wat geleerd. Tot morgen
Stel je voor, we zitten al aan dag 300 van dat nieuwe jaar dat eigenlijk al bijna een oud jaar mag genoemd worden. Het spreekwoord 'de tijd vliegt snel, gebruik hem wel' is echt wel van toepassing. Maar de vraag in deze zin is wel, wat is 'wel'? Dat zal voor iedereen wel verschillend zijn. Voor de ene is dat veel werken om vlug op zijn lauweren te kunnen rusten, voor de andere op reis gaan, lekker uit eten gaan, wandelen, fietsen, lezen, herinneringen ophalen. Zovele mensen, zovele invullingen van het woordje 'wel'. Vandaag is voor mij het woordje 'wel' tijd benutten om te lezen. En 'wel' over mensen, voorvallen, ontwikkelingen, ontdekkingen en nog veel meer, die belangrijk waren/zijn en waar ik niet het minste benul van had. Is dat een gat in mijn ontwikkeling of interesseerde me het allemaal niet toen ik op de schoolbanken zat of volgde ik de evolutie van de maatschappij niet in mijn jonge jaren? Door iedere dag eens te bekijken wat er allemaal al voorgevallen is op die datum in een ander jaar, of ontwikkeld is, of personen en hun betekenis op aarde voor anderen, is mijn tijd 'wel' besteed om daarover te lezen en iets meer te weten te komen. Soms vraag ik me dan af, brengt dat een verrijking in mijn leven dat ik nu weet dat op deze dag de prikkeldraad werd uitgevonden of de opening van de metro in Parijs plaatsvond? Waarschijnlijk niet, het is alleen een vaststelling dat het ooit werd uitgevonden of dat men begon met ondergronds mensen te vervoeren. Ik stel ook meer en meer de eindigheid van mijn leven vast door de eindigheid van andere belangrijke mensen vast te stellen. Niets is dus eeuwig, alles is voorbijgaand behalve wat de mensen hebben achtergelaten, ontwikkeld hebben en voor de volgende generaties nuttig zijn. Maar zelfs belangrijke mensen in hun tijd, verdwijnen uit de belangstelling en vergeet men de waarde die ze hadden op cultureel, politiek, religieus en zovele andere facetten van het menselijke leven. Neem nu James Cook (1728-1834) een belangrijk zeevaarder en carthograaf en nu met een 'e' achter de familienaam maar met dezelfde uitspraak, een acteur of tv-presentator is geworden. Albrecht Rodenbach (1856-1880), altijd afgebeeld met een jan-van-gent, een belangrijk Vlaamse dichter en schrijver is nu synoniem voor een lekker biertje (zie 04-02-2020). Ook de impact is men vergeten van Hugo Verriest (1840-1922) en zijn familie. Hij was een Vlaamse priester-dichter-schrijver-redenaar. Zijn broers en zus hadden hun tentakels uitgestrekt naar de universiteit, klooster, brouwerijen en de politiek en via zijn nichtje ook in de financiële Belgische wereld. Een 'singer' kent iedereen maar men is vergeten dat Isaac Singer (1811-1875) deze naaimachine voor het gemak van zijn vrouwen en zijn kinderen (±18) bedacht heeft. En zo vind ik dat mijn voormiddag 'wel' besteed is door dat allemaal eens door te nemen, in feite met lezen. En nu ga ik niet autorijden want Karel Jonckheere (1906-1993) noteerde ooit: Auto = paardekracht toevertrouwd aan een ezel! Wel, ik ga te voet mijn commissies doen. Tot morgen
The retired woman is speaking again. Het is wel zo dat ik in mijn hoofd een jonkie van 18-19-20 jaar blijf en dat vele van mijn leeftijdsgenoten dat gevoel wel herkennen. Nog altijd denken dat de wereld en de toekomst aan mijn voeten ligt. Af en toe moet ik dan eens een landing naar de realiteit maken, zoals iedere senior dat ook af en toe eens moet doen. Maar sinds mensenheugenis is er een vakjesmentaliteit en niet alleen in leeftijd. Mensen in vakjes onderverdelen om zo stante pede te weten met wie we te maken hebben, weliswaar in algemeenheden maar ook in herkenningspunten. In de Bijbel vond men de Joden, de Heidenen, de Babyloniërs, Egytenaren, de gelovigen en de ongelovigen. Naargelang er meer landen verkend en bekend werden, steeg het aantal verschillen tussen volkeren en nationaleiten, religies en benoeming van werkzaamheden en hun uitvoerders. En eens dat dàt allemaal keurig geordend was begon men nog wat meer te specifiëren Belangrijke mensen kregen een predicaat om hen nog meer te onderscheiden van de rest zoals bv al de Karels in onze vaderlandse geschiedenis: de grote, de kleine, de kale, de dikke enz.. Dan begon men nog meer te specifiëren om het dorp, stad, regio of land te bepalen. De Unionist, Vlaming, Waal, Brusselaar. Afhankelijk van de woonst, werden de inwoners 'ajuin' genoemd of 'stroppendrager' of 'nen sinjoor' of 'een maneblusser' of 'een kiekenfretter'. De laatste eeuwen bv ook in politieke gezindheid: tjeven, sossen, blauwen, bruinen/zwarten geitenwollensokken, democraten, conservatieven. Maar een bijnaam wordt ook heden ten dage nog gegeven en weet iederen direct wie er bedoeld wordt met: 'den Bleiter', het Brabants trekpaard of de 'loodgieter', 'het orakel van Brakel, VDB, Madame non, Dieu, Steve stunt, Quickie en Haiku Herman. Dat is nóg niet genoeg om, buiten leeftijd, herkomst, stad en gezindte, beroep, mensen in onder te verdelen. Nu komt nog eens het levenspatroon aan de beurt. Meer speciaal de voeding Je hebt de herbivoren-carnivoren-omnivoren, al noemt men dat nu 'vegetariërs of de veganisten of de flexitariërs'. Maar de mens kan alles zijn omdat ons lichaam zich kan aanpassen aan elk voedingstelsel. We hebben hoektanden die eigenschappen zijn van een vleeseter en onze darm is wel iets korter dan bij de koeien maar lang genoeg om plantaardig voedsel te verteren. Waarom komt dat nu ter sprake in mijn blog? Dè omnivoor-herbivoor-carnivoor bij uitstek, die alles in één persoon is, Jeroen Meus, stelt in zijn nieuwe boek "Groentekost" enkel vegetarische gerechten voor. Dienen mens moet ook mee met zijn tijd gaan als hij zijn kost wil blijven verdienen met eten en gerechten verzinnen. Dè man van het zout, boter en vet, zorgt dat degenen die dat niet zien zitten om op te eten wat alternatieven vinden in de "Dagelijkse Kost" van onze tv-kok. En dat is goed bezien. Tot morgen
Verjaardag van een landgenote. Ik heb 3 voornamen, zij heeft er 4 en nog een hele resem titels erbij. Zij hoeft niet te zoeken of te studeren voor een beroep of een job. Alles is al voorhanden. Of ze nu een diploma haalt of niet, niets staat haar (tot hiertoe) in de weg om ooit de hoogste functie van het land in de wacht te slepen. Het ziet er evenwel een plichtsbewuste jonge vrouw uit, misschien ook wel een strebertje, en zal haar studies wel afmaken om een diploma in de wacht te slepen en alzo intellectueel niet onder te moeten doen voor de modale Belg. Niettegenstaande er zovele beroepen zijn zal dit toch de laatste keer zijn dat ik er mijn vingeroefeningen voor over heb. Natuurlijk zoeken verschillende organisties en instellingen vrijwilligers om de beroepsbevolking te ontlasten, vooral in de zorgsector. Maar dat heb ik in mijn jaren van thuisarbeid gedaan en heb niet veel goesting om dat terug op te nemen. Terug studeren is ook nog altijd een optie, maar Leuven ligt ver van de zee en ik heb ook geen goesting meer om in overvolle aula's te zitten, papers te schrijven, verplicht uren studeren en omgaan met de 'jeugd van tegenwoordig'. Er zouden al 2 generaties tussenliggen en voor de meeste collega-studenten zou ik een oma of een bobonne zijn en niet kunnen deelnemen aan studentikoze activiteiten. De mentaliteit, levenshouding, interessesfeer, vrije tijdsbesteding lijken allemaal een beetje onoverbrugbaar. Nochthans zou het nu allemaal kunnen wat meer dan 50 jaar geleden niet kon: alle mogelijke studierichtingen kiezen zonder voorafgaande restricties om een studie, na gelijk welke humaniora/middelbaar/leven, aan te vatten. De enigen die ingangsexamen moesten doen waren de burgi's en dat is nu nog altijd zo. Nu moeten er geen maturiteitsexamen meer gedaan worden als je geen klassieke humaniora hebt gedaan om universitaire studies aan te vatten. Nu is het gewoon zeggen 'dat interesseert mij, ik betaal mijn inschrijvingsgeld en ik begin eraan'. Gezien mijn interesses en leeftijd lijkt me het enige dat ik zomaar zou kunnen beginnen uitoefenen 'gids' te zijn. Geen diploma-vereisten, geen opleiding volgen, alleen een goede algemen kennis, de anekdotes van iedere steen, straat en volkse figuren en de geplogenheden van iedere dag, kennen. Daarbij over een goede algemene conditie beschikken, om kilometers op pad te gaan. Maar het is hier noch mijn geboorteplek, noch de plaats waar ik mijn kinderen heb grootgebracht en dus moeilijk om hier of in de omgeving de mensen rond te leiden, verhalen en anekdotes te kennen om te vertellen aan de bezoekers. Conclusie: ik blijf mijn beroep van gepensioneerde maar uitoefenen zo lang ik leef. Tenandere, met heel veel plezier want het is toch een job met zéééér veel mogelijkheden. Tot morgen
Mieken houdt u vast aan de takken van de bomen, Mieken houdt u vast aan de takken van de mast....begin van het kinderliedje om mee te delen dat er veel wind is buiten. Ik heb sinds ongeveer 15 maanden een nieuw dak. Maar bij hevige windrukken, storm of wat dan ook loopt er van alles mis. Niet aan de dakpannen, dat kan ik amper zien. Maar een paar kapotte gevelstenen waar dan met plezier de vogels in nesten, regenpijpen die loskomen van de dakgoot en de muur. Kortom, en nu noem ik ze bij naam wat tegen mijn gewoonte is, de Firma J, hun baas X en zijn dakwerkers zijn geen aanraders voor afwerking, klantvriendelijkheid en herstelling van hun fouten. Sinds de storm van begin november 2021, vraag ik om de regenpijpen terug op hun plaats te hangen en vast te maken. In mei zag ik de vogels mijn dak binnensluipen en kaart ik al die fouten en gebreken aan, met foto's en video's, telefoons en e-mails. Bazin T heeft oneindig veel excuses waarom dat alles nog niet in orde is gekomen: té veel en té dringend uit te voeren nieuwe werken, geen materiaal voorhanden, de weersgesteldheid: te nat, te droog, te veel wind. Verder is er de ongeloofelijke impact van corona op de werknemers van hun bedrijf, iedere week is er de helft buiten strijd. Natuurlijk zijn er nog andere besmettelijke ziekten die langs het bedrijf passeren. En daarbij, merkt de bazin laconiek op: ge zit toch droog, ge hebt een nieuw dak boven uw hoofd!!!. Ik heb het eens wereldkundig gemaakt en mijn woede eens afgereageerd, maar daarmee is het niet hersteld en wacht ik nog altijd op de dakwerkers.
En omdat ik vandaag nog geen zin heb in een andere job dan dat van 'gepensioneerde' zullen er vandaag ook geen beroepen onder de loep genomen worden. Ik mag eigenlijk ook niet vergeten dat deze job niet te versmaden is: ik kan opstaan wanneer ik wil, ben niet afhankelijk van het humeur van een baas alleen van mijn eigen vrolijkheid, het is geen nine-to-five werk, en de rust-etens-drinkpauzes bepaal ik zelf. Ik heb geen klagen behalve wat te lezen is in voorgaande paragraaf. Ik heb dan weer eens gekeken naar het woord dat Van Dale deze week in de aanbieding heeft: kneusjesreligie. Het is een religie waarvan de aanhangers de wereldevolutie niet kunnen volgen omdat ze te slap en te weinig daadkrachtig zijn. Ik heb nog nooit van die sekte gehoord, maar ik neem aan dat het mensen zijn die niet geïnteresseerd zijn in de social media, wat de overgrote meerderheid van het seniorenbestand uitmaakt. Ik maak wel gretig gebruik van sommige nieuwigheden zoals pc en gsm, zoals de meeste senioren, maar niet voor het gebruik van de allernieuwste snufjes die het menselijk contact, de menselijke stem en menselijke aanwezigheid uitsluiten. Ik zal door een 'iter' wel als een 'kneusje' beschouwd worden. Maar bovenal vergeet niet: Lachen is: tijd doorbrengen bij de goden. Tot morgen
Een druilerige zondagochtend. Ik was toch niet zinnens een voet buiten te zetten en de hond ook geen poot. Alleen zijn de temperaturen echt aangenaam, zodat de verwarming nog niet echt moet aangezet worden. Dan herken ik dit jaar het systeem van mijn jeugd: warm of koud, de verwarming mocht niet aan vóór Allerheiligen. Niemand had toen zin in het vooruitzicht van weer maanden iedere dag met kolen te sleuren. Met een beetje geluk haal ik de verlofperiode door warmte van de buitenlucht te krijgen. Dat is nog altijd stukken gezonder dan welke warmtebron ook, binnenshuis. En goed nieuws, mijn punthoofd is verdwenen!!. With a little help from my friends, is alles weer tiptop in orde gekomen op mijn vernuftige apparaten. Een frangipanetaart was hun beloning en een big smile on my face. De laatste dag van week 42 eindigt in schoonheid en gemoedsrust. Ik kan gewoon eens overlopen of alles wat er in mijn gsm staat nog up to date is, want een week heb ik niks kunnen nakijken. Mijn gsm is mijn portable geheugen, mijn afsprakenboekje, kalender, adressen, verjaardagslijst, allerlei weetjes en nog zoveel meer. Dan begrijpen jullie best wat een gevoel dat geeft als dat allemaal is kwijtgespeeld. Enfin, een grote zucht van opluchting, ik zal niks meer kunnen vergeten want alles is opgeslagen zoals het hoort. Omdat het vandaag geen werkdag is ga ik ook niet snuffelen tussen de meer dan 20.000 beroepen die er op aarde uitgeoefend worden of er iets van mijn gading bij is. Ik maak er een luilekkerdag van, en een lekkere dag zal het zeker zijn want ik heb nog allerlei lekkernijen over van gisteren. De tuinman heeft gisteren de tuin eens eventjes goed gesoigneerd en gefatsoeneerd en er is in mijn patattenveld zowaar wat gras te zien. Tot morgen
Nog NIET gevonden waar ik al 'gans' de week naar op zoek ben en dat is geen neerhofhoender. Het wil zeggen, dat ik 'al' de dagen van week 42 probeer van alles in orde te krijgen zowel op pc als gsm en er niet in slaag. Daar komen dan dingen te voorschijn die ik niet vraag en mijn vragen blijven onbeantwoord. Nog eventjes geduld en misschien komt er deze namiddag een oplossing aangewaaid. Dat hoop ik althans. Maar het is vandaag 'CAPSLOCKDAG', gewoonlijk gebruikt op iets te benadrukken maar ik wil dit lettertype nog eens gebruiken om een moedige vrouw te gedenken: WILLEMIE, Marieke Vervoort (1979-2019) samen met haar steunen en toeverlaten de honden Zen en Mazzel.
Dan nog eens twee beroepen die ik in overweging kan nemen om uit het statuut van gepensioneerde te geraken. Een niet alledaags beroep maar dat dan zeker en vast één is: 'treinduwer, tramduwer'. Niet de John Massis (Wilfried Morbée, 1940-1979) spelen die met zijn tanden en handen alles kon bewegen, optillen, kraken en trekken. Nee, zorgen dat al wat op de trein of tram staat te wachten, veel of weinig volk, effectief op de wagon geraakt en kan meesporen naar de plaats van zijn bestemming. Queuing is uit den boze, duwen en porren tot iedereen als haringen in een ton zijn aansluiting naar de volgende halte niet kan missen of op de plaats van zijn bestemming geraakt. Ik kan jullie verzekeren dat er tijdens de zomermaanden de conducteur /-trice, soms uit de cabine stapt om dat beroep uit te oefenen. Vereisten zijn man-of vrouwkracht en overredingskracht. Het tot hiertoe mooiste beroep dat ik tegenkwam en waar ik zeker voor in aanmerking zou komen moest het dicht bij huis zijn: 'willekeurige Westerling'. Een job die effectief bestaat in het verre China. Er wordt enkel gevraagd, aanwezig te zijn in bepaalde bedrijven. Dàt om de indruk te wekken dat het een succesvol internationaal bedrijf is. Gewoon een beetje rondlopen in de bureau's of fabricagehal, eens knikken en weer verder. Met mijn natuurlijke charme en met een streepje glimlach, verover ik alle Chinese harten en ben mijn loon méér dan waard. Niets zeggen, niets doen, ik hoef zelfs geen Chinees te spreken of te verstaan. Ik zou zelfs mijn goodwill tonen en één Chinese zin leren om te antwoorden als ze mij een vraag stellen die ik niet kan, wil of mag beantwoorden : waarom wil je dat weten? Zelfs in sommige Chinese scholen wordt er soms een Westerling gevraagd om wat over en weer te lopen, en in mijn geval wandelen. Dat om aan de ouders de indruk te geven dat de school zéér goed is, zodanig zelfs dat er leraren uit het Westen er les willen geven. Dat is toch nogal een jobke nietwaar? Aanwezigheidscultuur noemt dat. Tot morgen
First things first: een jarige in de familie: veertien schone jaren voor een gouden kind.. Een gelukkige verjaardag en een prettig feestje. Waarschijnlijk zal er wel een 'degustatie' plaatsvinden door de 'ouderen'. Een discussie kan ontstaan of het een kwaliteitswijn of een uitzonderlijke wijn is. Heel simpel vast te stellen, is het 8-10 caudalie of 15-20. En een caudalie is de tijd waarbinnen men de aroma's na degustatie nog proeft. → 1 caudalie is 1 seconde.
Wat denkt ge, heb ik mijn e-mail op gsm in orde kunnen maken? Bijlange niet!! Ofwel wachten op een ingeving van het moment, ofwel nog uren zoeken, ofwel wachten tot mijn vrienden komen en dat is morgen. Om een beetje plezier te hebben en mijn punthoofd kwijt te geraken, dat vandaag gelukkig ook geen pijn doet, heb ik eens gekeken naar de meest gekke en bizarre beroepen waar de beoefenaars ook hun levensonderhoud mee kunnen verdienen. Misschien zit er iets leuks en doenbaars bij voor een gepensioneerde femme fatale ttz , de 'femme' is gebleven het 'fatale' is verdwenen. Dat brengt me direct bij het beroep van 'professioneel knuffelaar'. Die mag dan tegen een vergoeding op afgesproken tijdsstippen langskomen om iemand via strelingen eens een warm en goed gevoel te geven. Geen seksuele handelingen verrichten, dat is voorbehouden voor de 'hoerenloper' al is dat een verwarrende benaming. Degene die dat als beroep doet, wordt betaald door de overheid om illegale bordelen op te zoeken en vervolgens te sluiten. Leuk kan misschien wel een ' waterglijbaantester' zijn. Dat is toch wel nodig vooraleer het vakantieseizoen in de vakantieparadijzen en pretparken begint. Ik kan wel zwemmen maar of ik nog van die kronkelende glijbanen durf af te gaan is natuurlijk de grote vraag. Wat ook moeilijk voor mij zal zijn is 'matrasspringer': de stevigheid van de veren te controleren. Dat durf ik niet meer te doen, mijn botten zijn te broos. 'Levend reklamebord' door tatoeages te laten zetten van bedrijven, voedingsketens enz op armen, benen, en gezicht. Dat zie ik echt niet zitten om mijn frêle velleke aan inspuitingen met inkt bloot te stellen om een ander te plezieren. 'Senior food technologist' een duur woord om het honden- en katteneten te proeven. Uitgeschakeld!. Nu kom ik aan de gekke beroepen die ik een kans geef om uit te oefenen. 'Puntenslijper'. Omdat in de scholen geen potloden (dat is een hol houten stokje, waar dan een stift gemaakt van grafiet en klei wordt ingestoken) meer gebruikt worden, leert men ze ook niet slijpen. Daarom heeft men in bedrijven soms nood aan een iemand die dat perfect kan doen zonder er een stompje van te maken. 'Levende vogelverschrikker'. In de lente en zomer de vogeltjes van een kolenzaadveld doen wegvliegen. Af en toe eens uitrusten met een boekje in de ligzetel of wat snurken onderwijl, eens een stapke rond het veld doen. Vervelend is wel dat het moet gebeuren in een plastieken geel fluorescerend pak en die kleur staat me niet meer. Morgen de echte kanshebbers om van een gepensioneerd profiel af te geraken. Tot morgen
Mijn punthoofd is nog niet weg, het doet alleen geen zeer meer. Dat is op zich al een hele vooruitgang te noemen. De werkmannen hiernaast waren zelfs om 4u45 ter plaatse. Ik ben maar opgestaan en heb de was en de plas gedaan, dan was ik daar toch ook weeral vanaf.Maar de installatie op mijn gsm is een obsessie, vooral de mail wil maar niet lukken. Iedere keer krijg ik te lezen dat mijn gebruikersnaam en wachtwoord niet kloppen en dat is verschrikkelijk irritant. Ik voel me een idioot die niets kan en niets kan onthouden terwijl ik papieren heb liggen vol met wachtwoorden die nodig zijn. Enfin, nog wat geduld, mijn yoghurt eten, een kiwike daarna een chocolatte koekske met verse koffie erbij, dan zal het wel lukken zeker? En nu doe ik maar verder met te proberen een job te vinden die bij me past om de stempel van gepensioneerde van mijn voorhoofd te krijgen. Gemakkelijk zal dat niet zijn want mijn frontaal aanzicht heeft wat tekenen van ouderdom, zoals de bergen en de dalen op mijn tronie laten zien. Er moeten toch wel wat werkzaamheden te vinden zijn die geen jong ding nodig hebben en van thuis uit kunnen plaatsvinden zodat uiterlijke schijn er niet toe doet. En waarlijk, met wat zoeken vind ik vanalles. De enige vereiste: is dat op mijn lijf geschreven? 'Blogger en vlogger' staat als eerste op het lijstje. Er zijn er al zo velen me voorgegaan, dat er niks meer inzit voor mij. 'Ambachtelijk kunstenaar', als ik al exclusieve producten zou willen maken heb ik toch weer heel wat materiaal en ruimte nodig om me daar mee bezig te houden. Er is nochtans een afzetmarkt voor de 'DIY' (do it yourself) producten. 'Kleermaker' is ook nog zo'n beroep dat van thuis uit kan gebeuren. Dat heb ik jaren voor mezelf en mijn kroost gedaan en komt niet meer in aanmerking. 'Huiswerkbegeleider'. dat kan zonder diploma gebeuren de enige vereiste is wat kennis over het te maken huiswerk en veel geduld. 'Muzieklerares' kan ook in haar huis lesgeven maar dan moet er minimaal een instrument aanwezig zijn, al was het maar een blokfluit of castagnettes of een schuifelke. Heb ik niet, en als beroep niet van toepassing voor mij. 'Vertaler/tolk' is ideaal als je een polyglot bent, maar ik ben alleen maar straf om het West-Vlaams naar Vlaams en ABN te vertalen. Dat is dan voor een andere thuiswerker. 'Life coach' dat zou ik nog kunnen doen: adviezen aan mensen geven, oplossen van hun problemen vanuit mijn luie zetel. 'Gewichtsconsulent' kan ik ook doen, maar dan zonder Skype, zodat men niet ziet dat ik adviezen geef en ze zelf niet toepas. Hetgeen misschien wel nog zou lukken is 'hondenuitlaatster'. Maar dat doe ik voor mijn eigen woefke en die wil geen ander gezelschap hebben dan zijn baasje. Ik zal nog maar wat verder zoeken en mezelf voorhouden dat "ik niet alles moet geloven wat ik denk dat mogelijk is". Tot morgen
Wat bezorgde me een punthoofd?Al drie dagen maken de werkmannen bij de buren me met veel lawaai en gedruis wakker om 6u. Geen rustig ontwaken wel met een hoop luid gebabbel en gediscussieer, slaande deuren en portieren, stappen met dikke profielschoenen van de bouw met ijzeren tippen. Daarnaast was er ook de installatie van een nieuwe gsm die langs geen kanten lukte doordat er weer geen één 'password' is dat past. Ook een gure wind en een omfloerste zon. Dat waren al de noodzakelijke ingrediënten om me deze morgen met migraine op te zadelen. Toch nog altijd beter dan de 'burn out' van een Limburgse federerale minister waarvan ik zelfs niet wist dat ze minister van grootstedenbeleid en ontwikkelingssamenwerking was. Ik weet niet wat zij de voorbije jaren allemaal gedaan heeft met haar bevoegdheid om mentaal doodmoe te zijn en een rustperiode te moeten inlassen. Maar ik ben al van mijn pijn grotendeels verlost en is het méér dan tijd om een vervolg te breien aan de verloren gegane ambachten. Al zijn er die terug op de markt verschijnen en uitgeoefend worden door enkelen. Zoals de 'kolenbaas' van vroeger die eerst omgeschakeld was tot leverancier van mazout en nu hout en pellets levert aan de huisgezinnen. De 'molenaar', vroeger waren er ook maar enkelen. Nu is het veeleer een demonstratie beroep geworden. Wel kan men nog aan bepaalde molens vers gemalen graan bekomen. 'Loodklopper', dat is wel een beroep dat volledig is teloor gegaan en waar ik ten andere heel weinig info over gevonden heb. 'Rattenvanger'is een beroep dat terug in opmars is. Niet voor de muskusrat te vangen of het waterkonijn dat in sommige restaurants als delicatesse wordt klaargemaakt, of voor er een 'pelsen frak' van te maken. Nee, er moet aan de beekjes en rivieren terug ingezet worden op het vangen van de 'zwarte rat' die ook wel scheepsrat of de huisrat genoemd wordt en overbrenger is van de 'pest'. Dan is er nog het jagen op de 'bruine rat' die het bont maakt in de riolen en straten van de steden. Zij kan de ziekte 'Van Weil' overbrengen. Van een trouwe lezer kreeg ik nog een beroep dat helaas alleen nog in de geschiedeisboeken zal te vinden zijn; zaagzetter. Met een zaagzettang de tanden van een zaag, links en rechts om zetten zodat de zaag niet klemt bij het werken ermee. Het waren niet alleen de timmermannen die beroep deden op een zaagzetter maar ook beenhouwers om de beenderen van de dieren te zagen. Het was een reizend beroep en de zaagzetter en/of scharensliep trokken van straat naar dorp naar stad met hun handkar of een soort bakfiets, om de messen, scharen en zagen van de mensen te slijpen. Een scharensliep en zaagzetter, zijn uit het straatbeeld verdwenen. Het beroep wordt nog bezongen in het lied "Komt vrienden in den ronde" (niet dat van Nonkel Bob) opgetekent door Jan Bols uit Lubbeek (1842-1921) in zijn boek uit 1897 "Honderd oude Vlaamsche Liederen met woorden en zangwijzen". Tot morgen
....and live goes on and on....zong Freddie en dat merkte ik, toen ik om 6u het geluid van slaande deuren en portieren hoorde en het lawaai van boormachines, hamers, kloppen en over en weer lopen, enfin alle geluiden van een bouwwerf in het klein, bij de buren. Het is een mooie dag en ga niet klagen dat ik ten volle van deze zonnige dag kan genieten. Daarom dat ik eerst mijn blog moet doen en verder gaan met de 'oude' ambachten die stilletjes aan, één voor één verdwijnen. Een beroep dat waarschijnlijk weinigen nog zullen gekend hebben is 'porder'. Want werkte de boer op het ritme van dag en nacht en het klokkengeluid om wakker te worden, sinds de Industriële Revolutie moest iedereen op een bepaald uur in de fabriek zijn. De bazen en de arbeiders betaalden iemand om te zorgen dat ze tijdig aanwezig waren om hun taak uit te voeren. Dat was een job, die vóór dag en dauw werd uitgeoefend. Het betaalde goed, per cliënt (baas of arbeider) kreeg de porder tot 7ct/week. De porder was een 'levende' en 'menselijke' wekker. Heel succesvol in die tijd want hij had gemiddeld een 30-100 klanten per dag waar hij op de deur of slaapkamervenster moest gaan 'porren' met een hengesltok, een knuppel of andere lange stok. Het was een beroep dat veel uitgeoefend werd door weduwen die als alleenstaande en paria in de maatschappij, het financieel zeer moeilijk hadden.Tot in 1945 er de opkomst was van de 'betaalbare' echte wekkers en het beroep voorgoed verdween in de annalen van de geschiedenis. Nog zo'n vergankelijk beroep is 'touwslager'. De garens voor de touwen waren meestal van hennep en gebeurden in de buitenlucht. Lange dreven, soms meer dan 300m en die soms met zeilen overdekt waren om voor beschutting te zorgen bij regen, waren nodig om de touwen te 'slagen'. Een bepaalde hoeveelheid afgewerkte touwen werden in 'kuilen' opgeslagen en 'kuil' geeft nog altijd een standaardlengte (220m) aan voor de dikke trossen en andere touwen. Omdat ze vooral voor tuigage van zeilschepen werden geslagen en dienstig waren, vonden die bedrijvigheden vooral plaats in de havens. Nu geeft alleen nog de straatnaam de plaats aan waar dergelijke touwen werden vervaardigd zoals in Oostende 'Lijnbaanstraat', of de 'Lijndraaiersstraat'. De bekendste is wel de Reeperbahn in Hamburg. Een 930m lange straat waar de 'touwslagers/Reepschlägern' hun bedrijvigheden hadden. Nu vooral gekend als uitgaansbuurt met disco's, dancings, cafés maar zeker en vast ook voor de tippelaars, de raamprostitutie en de eroscentra. Morgen weer een ander 'oud ambacht'.
"De kortste woorden 'ja' en 'nee', vereisen het meeste nadenken" zei Pythagoras (ca 570vC- ca 500vC). Maar gelijk heeft hij zowel voor z'n gezegde als voor zijn formule. Dat is de man die me in het 2e middelbaar opzadelde met a²+b²=c²oftewel één van de 'ezelsbrugskes' voor de wiskunde. Tot morgen
Het lukt me niet om op een luchtige manier te schrijven. Ik heb gisterenavond een hoofdstuk in mijn leven afgesloten door het overlijden van een vriendin. Een hoofdstuk van, vooral de laatste jaren, telefonisch contact en via andere nieuwe media. Ik leerde haar in 1980 kennen via een gezamelijk hobby: alle vormen van handwerken. Al spoedig leerde ik ook nog een 2e vrouw kennen. Met ons drieën, Tilly (1943-2022), Irene (1934-2003) en dat 'meisje van 1948', beleefden we de wonderlijkste tijden. Daar groeide een intense vriendschap uit. We vormden een beetje de 'drie ongewapende musketiers'. Onze bezigheden waren ontwerpen van breigoed, uitproberen, draad zoeken, stoffen zoeken en naaien, modellen maken maar ook veel babbelen, klappen, zeveren, lachen maar vooral elkaar doorheen alle obstakels van het leven te loodsen. Bij het overlijden van Irene sloeg het ons met verstomming. Omdat we alle kapellekens die we onderweg tegenkwamen binnengingen om een kaarsje te branden staat het gebedje, dat we ooit eens gevonden hadden en altijd en overal opzegden, op haar prentje. Ik schrijf het nu voor Tilly en daarmee sluit ik ook vandaag af. Je ne sais pas prier, Je ne sait que dire, Je n'ai pas beaucoup de temps.....Alors? La lumière que j'offre, est un peu de mon bien, un peu de moi même que je laisse devant le Seigneur, devant la ste Vierge, devant un Saint. Cette lumière qui brille, symbolise ma prière que je continue, tout en m'en allant.........Tot morgen
Het was vroeg dag, maar nog pikkedonker buiten. Dat is meestal zo als ik vroeg in mijn beddenbak kruip de avond voordien. Gevolg: weer veel fims, series, info- en docuprogramma's opgenomen. De bib van mijn tv zit al aardig vol en moet nodig eens opgekuist worden. Het is ook tijd, dat ik besef ik nu, om eens grote kuis op mijn pc te doen. Ik ondervind dat ik té weinig geordend heb, niks correct opgeborgen heb in mappen of wat dan ook. Ik heb ook geen treffelijke lijst met foto's en contactpersonen aangemaakt. Werk aan de winkel de volgende dagen. Vandaag en de volgende dagen, kijk ik alleen naar beroepen die eigenlijk al verdwenen zijn of aan het verdwijnen zijn. En eerlijk, ik heb me wel degelijk misrekend in de tijd dat ik er wilde aan besteden. Het opende een wereld die ik niet gekend heb of nog net heb meegemaakt. Ja, en dan begin ik het verhaal van die beroepen te lezen en vergeet ik de tijd. Nooit is er iets raps rap bij het bekijken van tijden die ik, gelukkig, niet heb meegemaakt. "Zeg ken jij Jan de Mosselman (x3) ...die woont in Scheveningen...". Een kinderliedje dat iedereen kan zingen. 'Mosselman' is een beroep dat verdwenen is. Dat deuntje duikt voor het eerst op rond 1890 en komt uit Engeland aangevaren. Iedereen denkt dat die mosselboer uit Scheveningen komt. Niets is minder waar want op het strand van Scheveningen valt er geen mossel te plukken wel in Zeeland. Waarom dan die stad in dat liedje. Curieus? Lees het boek "Weet wat je zingt", een boek over kinderliedjes of een artikel uit 2016 "Herhomst van volksgebruiken in Nederland", van Bert van Zantwijk. Dan weet je ook waarom sommige vrouwen "n'en hete mossel" genoemd worden. In hetzelfde vaarwater is er ook de 'oesterman'. Geen leurder meer van lekkernijen uit de zee, maar een man/vrouw met spierwitte gesteven schort die wat meer cachet geeft aan een event. Voor je ogen worden nu de verse oesters op een feestje, open gedaan. Ik ben geen liefhebber van deze prijzige zeevruchten. Een 'marskramer' komt ik ook niet meer tegen. Komt van het Middel Nederlandse 'merse' of koopwaar en 'kraemer' koopman. Dingetjes die hij in een 'mars' of rugkorf meenam en daarmee het land afreisde om op kermissen en markten zijn spulletjes te verkopen. 'Kruikenzeiker', nu de bijnaam voor de bewoners van Tilburg (NL). De vele textielfabrieken verwerkten de schaapswol, die eerst moest ontvet worden. Daarvoor gebruikte men urine en dat lichaamsvocht is leverancier van ammoniak, een goede ontvetter. In een akte uit 1689 spreekt men van het gebruik van 'warm stinckende pis of zeep'. De burgers spaarden hun urine in kruiken/emmers en leverden die tegen een kleine vergoeding (halve stuiver) aan de bedrijven. De kuip voor de wassing bevatte 1/3 urine en 2/3 water en verwarmt tot 50°. Nadien werd de wol gespoeld in het propere riviertje De Ley. 'Bakker aan huis', 'kruidenier', 'melkboer', zien we ook steeds minder in het straatbeeld. Morgen vervolg van beroepen die ik niet zal uitoefenen. Tot morgen
Er kan weer een verjaardag gevierd worden. En wel de 'aartsengel' die me al eens geholpen heeft om mijn blog (19/07) te schrijven tijdens de grote vakantie. Ik wens hem hierbij een zeer prettige en vrolijke dag.
De zaterdag is 'nat' gestart en binnenblijven is de boodschap om droog te blijven. Ik kan me toch niet bougeren. Ik heb een pakje besteld en dat wordt vandaag geleverd. Weer een serieus accident met mijn gsm gehad en een nieuw exemplaar is nodig. Gelukkig heb ik op het internet nog hetzelfde overjaarse model gevonden in nieuwe toestand. Straks zal ik een enorme concentratie aan de dag moeten leggen om geen fouten te maken bij overbrenging van al mijn noodzakelijke gegevens. ik leef in een maatschappij waarbij 'mon téléphone portable', 'my cell phone', 'das Handy' een noodzakelijk kwaad is geworden. En van welke job droom ik dan op zo'n regenachtige dag? Een avontuurlijk beroep natuurlijk. Er zijn er een paar waar ik nog dienstig bij zou kunnen zijn, zoals 'au pair'. Ik spreek toch een paar andere talen weliswaar met 'haar' erop, maar voor kinderen op te passen zou ik me wel verstaanbaar kunnnen maken in het Frans, Engels en Duits. En aan mijn capaciteiten als opvoedster moeten ze niet twijfelen, ik heb er 3 grootgebracht en geeneen zit in het gevang. Ik kan misschien ook solliciteren voor internationale gids. Aangezien ik al zovele steden, landen, werelddelen bezocht heb op het internet bij het kijken en lezen over de geboorte- verblijf en stervensplaatsen van de duizenden heiligen. In die zin is internationale reisleidster of reisblogster ook te doen. Ik weet naar elk dorp of provincie de kortste weg te vinden. Klik klik klik op mijn p.c. en ik ben er. Wat ik absoluut niet zie zitten is duikinstructuur, skilerares, eventplanner, cruiseschipmedewerker. Omdat dragen en rondlopen niet meer zo goed lukt zie ik stewardess ook niet meer zitten. Dat is tenslotte een chique naam voor 'kelnerin' op grote hoogte, een beroep dat me op vaste grond ook niet zou afgaan. Bouwvakker!. Vroeger heb ik zo wel mijn gedachten eens laten gaan om mijn grenzen te verleggen en mee te gaan als vrijwilliger met "De Bouworde". Zij werken rond bouwprojecten in Europa maar ook in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Voor wie geïnteresseerd is: infodag op 19/11/22. Bij al die avontuuelijke jobs, ben je vanzelf ook internationale fotograaf. Morgen weer wat andere beroepen onder de loupe.
Wat voor wereldschokkend en misschien wel nuttig nieuws, heb ik vandaag weer gezien en gelezen? Wel Australische onderzoekers zijn er in geslaagd om menselijke hersenen (buiten ons hoofd) in een petrischaaltje, een computerspelleke aan te leren. Volgens de geleerden was het een eenvoudig game, nl het eerste game ooit "Pong" uit 1972, gebaseerd op tafeltennis. Dus poepsimpel om het aan te leren. Dit onderzoek zou vooral van belang kunnen zijn voor herstel van hersenfunctie na een ziekte.
Ik ben aan iets kinderlijks toe, ik ga 'fruitpap' maken. Ik heb een appel, een appelsien, een banaan op overschot en betterfood. Tot morgen
Internationale Dag van het Ei, Wereldeierdag. Extra aandacht vandaag, op de tweede vrijdag van oktober, aan dit biezonder voedzaam voedsel. Een eitje heeft een hoog vitaminegehalte, is proteïnerijk en goedkoop. En wat een mogelijkheden biedt dit simpel eitje niet in de keuken? Een hard of zacht gekookt eitje des morgens, een pannenkoekje/cakeje/taartje/advokaatje des middags, een omeletje of wentelteefje des avonds. Men kan het verwerken in allerlei salades en andere bereidingen. Men kan het uitblazen en van de 'dop' siereieren maken voor allerhande versieringen bij feesteleijke gelegenheden. Met recht moet er aandacht zijn voor dit altijd aanwezige eten, zolang er kippen zullen zijn. Gelukkig hebben die nog niet het etiket van 'bijna' uitgestorven diersoort op de aardbol gekregen. Zolang er kakelende vogeltjes zijn, is er voedsel.
Bijna ieder jaar ruimt men eens een kast, een zolder of een kelder op. Dat gebeurt ook bij leden van bands, muziekmaatschappijen, opname-studio's. Zo hebben de overgebleven leden van de rockgroep Queen, een verloren gewaand en niet meer te recuperen zangpartij uit 1989 van hun betreurde frontman, kunnen herstellen. Release van de cd is voorzien op 18 november maar is reeds te horen op het internet. Een bijzonder gevoelig lied van Freddie Mercury met een tekst die doet vermoeden dat hij toen al wist dat hij Aids had: Face it alone. Enkele zinnen: when something here so near/and dear to life/explodes inside/you feel your soul/its set on fire...
Een job die ik in overweging kan nemen is 'bibliothecaresse' of presentatrice van boeken, aanbeveler van boeken, voorzitster van een leesclub, kortom alles wat van dichtbij of veraf met boeken te maken heeft. Blijkbaar is dat een zeer lucratieve bezigheid om gratis aan een boek te geraken en een gesprek te kunnen voeren met de auteur en veel mensen leren kennen. Volgende celebs doen dat ook, bv eens per maand een boek bespreken en aanprijzen aan hun volgers op social media. De bekendste is Queen-consort Camilla. Haar boekenclub, The Royal Reading Room, bestaat al 8 jaar. Per jaar stelt ze een 4-tal boeken voor waarover dan gechat kan worden. De titels en auteurs die ze in the picture zet: "The Whalebone Theatre-Het Walvistheater" van Joanna Quinn, "Dracula" van Bram Stoker (1847-1912), "The Book Thief- Boekendief" van Markus Zusak, "City of Girls- Stad van Meisjes" van Elisabeth Gilbert. De Nobelprijswinnares voor de Vrede in 2014, Malala Yousafzai, heeft een Fearless Boekencub. Dit is haar aanrader: "Man Made Monsters" Andrea L. Rogers. Actrice Reese Witherspoon leest, bespreekt en maakt reclame in Reese's Book Club voor "Our Missing Hearts- Onze Verloren Harten" van Celeste Ng. Between Two Books is de naam van de leesclub van Florence Welch, zangeres in de groep 'Florence and the Machine' wil ons "The Dance Tree" een nog niet vertaald boek van Keran Millwood Hargrave laten lezen. Natuurlijk heeft the queen of American television een lees en discussieforum: Oprah Winfrey's Book Club. Haar nog niet vertaalde aanrader: That Bird Has My Wings: the autobiography of an innocent man on a death row. Auteur is Jarvis Jay Masters. Tot morgen
Waarom ik nu over een 'andere'job zoeken bezig ben? Wel, soms ben ik mijn werk als gepensioneerde beu. Vandaar dat ik zo al de beroepen eens moet overlopen wat er in mijn smaak en mogelijkheden zou vallen. Ik kijk dan in eerste instantie naar Charles, die het op 74 jarige leeftijd van prins tot koning kan schoppen. Hij moet nog wel wat maanden wachten om daarvoor gezalfd te worden en een koningskroon te krijgen, maar allee, het ligt in het verschiet. Ondertussen kan hij gewennen aan zijn nieuwe job zoals de vele foto's, genomen aan een statig bureau met het befaamde rode koffertje, aantonen. Ik ben realist genoeg om te weten dat er geen koninginnekroon op mij ligt te wachten. Trouwens, dat postje is werkelijk op één hand te tellen en aan iedere vinger hangt er al een queen. Dus moet ik alle beroepen eens goed bekijken en zoals gebleken is, met de hierboven genoemde man, met veel geduld vang ik uiteindelijk wel de job voor de rest van mijn leven. Ik zal niet de enige zijn die een carrière-switch ambieert, dat heb ik deze morgen ook weeral in de krant gelezen, een man ging van agent naar advocaat en een vrouw ging van bediende naar zelfstandige pottenbakster en verkoopt haar creaties. Vandaag kijk ik eens naar de vreemdste beroepen. En waarlijk, het zijn vreemde bezigheden. Een 'ijsbergjager', een beroep dat beter in 1912 had bestaan zodat de Titanic niet op een ijsberg had gevaren met al de noodlottige gevolgen vandien. Een 'panda-nanny'. Uren en uren aan de zijde van een baby-panda zitten om hem te amuseren, te voeden en op te voeden is niet direct iets waar ik op zit te wachten. Een 'slangenmelker' is een beroep waar ik te ver van huis moet gaan wonen, zéér gevaarlijk is en komt dus niet in aanmerking. Een 'verftoezichthouder'. Ik had eerder moeten weten dat het een job was want dan had ik zeker en vast geld kunnen verdienen toen ze bij de buren de gevel schilderden. Een 'duikende pizzabezorger' is ontstaan toen in Florida USA, een onderwaterhotel gebouwd werd. Niks voor mij. Een 'dierenvoeding- proever', is misschien nog in overweging te nemen evenals professioneel 'knuffelaar' of professioneel 'slaper' of professioneel 'rouwer'.Zoals jullie lezen zijn er nog jobs waar leeftijd van geen belang is. Morgen andere wonderbaarlijke beroepen om in overweging te nemen. Ik ben tenslotte niet gehaast om een ander beroep te vinden, het moet alleen een leuk en zinvol tijdverdrijf zijn.
Een item over 'mooie' mensen volgens het wiskundige principe van de 'gulden snede'. Dat is dan, Bella Hadid, Beyoncé, Ariana Grande, Kim Kardashian...Wel, voor mij blijven Grace Kelly (1929-1982) in haar jonge jaren en Romy Schneider (1938-1982) nog altijd de mooiste vrouwen die ik zag. Die staan er natuurlijk niet meer bij. Bij de mannen staan nu Robert Pattinson, Brad Pitt, David Beckham, en met de naam Georges Clooney kan ik nog akkoord gaan. Schoner vond ik toch Cary Grant(1904-1986) en Paul Newman (1925-2008). Tot morgen
Ik moest een beetje gniffelen bij de "State of the Union" van de United States of Belgium. Alles moet in het Engels gezegd en geschreven worden of de Belgen (Vlamingen, Walen, Brusselaars) verstaan het niet meer. Er is ook niks meer aan te verstaan. Ieder jaar is het dezelfde inhoud bij de Regeringsverklaring: verdeling van de inkomsten die de burgers hen bezorgen. Weliswaar met het nodige getouwtrek van de partijen om hun slag thuis te halen voor nog meer uitgaven te doen dan er inkomsten zijn. En dus ieder jaar weer verhogingen allerhande. Voor hun toekomstige politieke werkzaamheden, lenen onze beleidsmakers van dit lilliputtersland, de titel voor hun statement van een groot land met 322 miljoen inwoners. Ik heb zo eens een beetje verder gekeken dan mijn neus lang is. Er zijn 11,5 milj Belgen, evenveel inwoners als de stad NewYork, die bestuurd wordt door 1 burgemeester. Voor dat aantal burgers zijn er in ons land al 308 burgervaders nodig. Niet alleen dàt hebben de Belgen nodig om in het gareel te lopen, ook nog eens 6 regeringen met 56 ministers en 68 ministerposten. Er zijn ook 6 parlementen nodig met een totaal van ± 463 parlementsleden en nog eens een 50 senatoren. En dan heb ik de politiekorpsen nog niet vernoemd. Zijn we nu echt zo'n boeven dat we al die controles van burgers op burgers nodig hebben? Nochthans staat een zo goed verdienende job als politieker niet in de top 50 van de meest begeerde beroepen. Het is dan ook geen stabiele werkplaats en er zijn om de zoveel jaren populariteitspolls of de brave medeburgers je nog gunnen een zo lucratief baantje uit te oefenen. Enfin, daarmee ben ik bij de 'jobs' beland die ik eventueel voor de rest van mijn dagen zou willen uitoefenen. Een keuze maken is niet zo eenvoudig want er zijn toch heel wat vereisten, vaardigheden en in het Engels 'skills' nodig als ik terug een baantje wil versieren. Ik kijk eerst eens naar de 'oude beroepen' die terug 'in' zijn of er niets naar mijn gading bij is. Kapper, nu barbier in een barbershop, is niet echt mijn ding. Bierbrouwer, is ook terug 'hip' want velen willen hun eigen biertje tappen, maar niet mijn meug. Barista, ook weer zo'n vreemd woord ditmaal uit Italië, dat moet optornen tegen gewoon 'koffiemadam' zoals destijds Mme Arabelle bij de Collega's. Bioboer, de groentenman van vroeger. Een beroep dat in de belangstelling staat zeker nu iedereen, mits een kleine vergoeding per seizoen, zelf kan oogsten wat de boer zaaide en de akker oplevert. Fietsenmaker, tja, iedereen haalt terug zijn stalen ros van stal om van A → B te geraken en vice versa. Niets is meer zo stevig als de vroegere Hollandse fietsen. Nu moet het cadrement, de trappers en de tubes regelmatig hersteld worden. Imker is ook een veelbelovend beroep geworden maar daar is echt wel veel kennis en kunde mee gemoeid. Evenals met paardenman. Alles wat met dieren te maken heeft is niet zo gemakkelijk. En dan koerier... met de 'bezorgdecadentie' van de consument, een beroep in volle opmars maar niet voor mij. Tot morgen
In mijn bed krijg ik altijd de beste invallen. Zo voor het inslapen, het beginnen indutten eigenlijk, krijg ik soms de beste ideeën voor mijn geestesoog. Natuurlijk ben ik al naarstig op zoek gegaan naar een onderwerp om wat over te kletsen en wat kennis van op te steken. Het begin van het project kreeg ik al in gedachten vooraleer het zandmanneke zijn korrels in mijn ogen strooide. Het kreeg zijn defintieve vorm toen ik over de 'neuronen' van Marc Eyskens (89) las. Die man noemt men een 'Super Ager', omdat die nog op zijn leeftijd alert, gevat en 'bij de tijd' is gebleven. Dat zou dan te wijten zijn aan het feit dat die groep mensen erin slagen de grootte van hun neuronen te behouden. Dat gaat dan over de zenuwcellen in het hersengebied dat verantwoordelijk is voor ons geheugen. Normaal verschrompelen die lichtjes, veel of weinig, met de leeftijd (als er geen sprake is van een ziekte). Bij de 'super' blijft de grootte behouden. Geconfronteerd met die uitspraak van een "Super Ager" te zijn was zijn antwoord: ik heb heel mijn leven gewijd aan intellectuele bezigheidstherapie. Ik ben uit curiositeit zijn studies en beroepen eens gaan bekijken en vastgesteld dat zijn 'neuronen' toen ook al gigantisch moeten geweest zijn. Afgestudeerd in de humaniora als 'primus perpetuus'. Studeerde vervolgens, rechten, wijsbegeerte en economische wetenschappen. Was/is in zijn leven, universiteitsprof, politicus, schrijver, essayist, schilder.....Moet men dergelijk ciriculum bezitten om een 'super ager' te zijn of kan dat ook bij een middelmatig verstand zoals het mijne, voorvallen? Stel dat ik nu een tiener was die terug een vak moest kiezen om zijn 'kost' mee te verdienen en zijn tijd mee te verdrijven, wat zou het dan zijn? Dat is mijnen dada voor mijn volgende blogs: een beroep uitzoeken. Ik dacht, stel dat ik terug mag kiezen wat ik zou willen doen, wat zou dat dan zijn? Ik dacht eens even te zoeken in een lijstje en ik vind wel rap iets naar mijn gading......1300 geregistreerde beroepen zijn er!!!. Dat is onbegonnen werk om daar tussen iets te vinden. Misschien een beroep tussen de 50 droomjobs van de laatste jaren? Fotograaf, chef-kok, journalist, docent, stylist, privé-detectieve... en als nr 50, mediaplanner. Gaan mijn neuronen daar echt groter van worden en blijven?. Nee, ik moet dat anders aanpakken en mezelf wat vragen stellen vooraleer ik me terug op de arbeidsmarkt wil begeven en als 'super ager' door mijn toekomstige collega's en mede-bloggers, familie en vrienden erkend wordt. 1) Wat wilde ik als kind 'later' worden? 2) Ben ik 'introvert'en dus liefst alleen werkzaam of 'extrovert' en heb ik gebabbel nodig? 3) Wat wil ik bereiken? 4) Vind ik geld verdienen belangrijk? 5) Wat is mijn ideale werkomgeving. 6) Mijn werkervaringen eens analyseren. 7) Wat zijn mijn sterke en zwakke punten? 8) Wat is mijn ideale werk-privébalans, ploegenwerk, 9 to 5, weekendwerk..? 9) Wat boeit me? 9) Wat maakt me blij?Vervolg de volgende dagen. Nu is het tijd voor gesjpuwel met een jatteke kaffe en een buurvrouw om wat nieuwtjes uit te wisselen. Tot morgen
Ik heb nog niet direct iets nieuws voorhanden dat ik beter wil leren kennen en uitpluizen. Er borrelt wel al een en ander op in mijn brein maar dat bevindt zich nog in embryonale toestand. Het is dan maar weer zoals vanouds. Spelen met het 'Woord van de Dag' van Van Dale aangevuld met het Vlaamse 'Woord van de Dag'. Ditmaal laten de Nederlanders zich van hun kleinste kantje zien door denigrerend te doen over gebruiksvoorwerpen die uit Iran komen. De Russen gebruiken hun drones om allerlei activiteiten vast te leggen op film, controles te doen, of acties uit te voeren met dit vliegend voorwerp. Dat onbemande vliegertje kreeg wel leuke namen zoals stuntvlieg of spider. Maar dat ter zijde. De kamikazedrones heeft de Russiche legerleiding ingezet als tegenoffensief voor het verbazend sterke Oekraïnse leger. Maar ze zijn verre van betrouwbaar om acties uit te voeren gezien er al verschillende mensen gesneuveld zijn in eigen rangen doordat ze de opdracht verkeerd uitvoerden. De vliegertjes zijn blijkbaar nogal amateuristisch in elkaar geflanst met niet echt superieur of betrouwbaar materiaal. Van Dale noemt ze: Alibabadrone. Dat om aan te geven dat deze inferieure vliegende objecten in elkaar geknutseld kunnen zijn met producten geleverd door een internetverzendwarenhuis zoals Alibaba. Dat zijn dan geen producten gevonden in de grot van het sprookje van "Ali Baba en de veertig rovers" maar in elkaar gestoken en geknutseld met ijzertjes en vijzen zoals je ze kan bestellen bij de Chinese verzendgigant met deze naam, waar je dan ofwel té veel of té weinig hebt van een bepaald soort onderdelen. En nu gebruik ik er mijn Vlaams Woord van de Dag voor: dat is toch nogal 'frank' van onze Noorderburen om een Iraans hoogstaand technologisch product te willen vergelijken met een misbaksel. En wat wilt 'frank' in deze betekenis zeggen? Niet de 'frank' van gisteren en van vóór den euro, maar stoutmoedig zijn, grof, brutaal, zonder schaamte of gêne, vrijpostig.
In 1985 verwisselde Orson Welles op 70 jarige leeftijd, het tijdelijke met het eeuwige. Ik heb geen idee meer in welk leervak op school we zijn film "Citizen Kane" besproken hebben en dus ook bekeken hebben. Ik heb onlangs deze zwart-wit sombere film eens terug gezien en ondanks het predikaat 'de beste film aller tijden' vond ik er niks meer aan. Enkel de naam van 'Rosebud', rozenknopje, het laatste woord dat Kane mompelt, is in mijn geheugen blijven hangen, een naam die in de laatste scene verklaard wordt. Maar Orson Welles is ook de man die heel Amerika in 1938 op stelten zette met zijn hoorspel op de radio over de invasie van de marsmannetjes : War of the Worlds. Een science fiction roman van H.G. Wells (1866-1946) uit 1898, die Welles vertelde en bracht als een nieuwsbericht, verplaatst naar een beleving in 1938 en in New Jersey. Er ontstond een heuse massahysterie door de verteltrant van het verhaal en met een dreigende wereldoorlog op de achtergrond. Nu noemt men dat 'fake news'. Tot morgen
. Een gelukkige verjaardag en een prettig feestje. Waarschijnlijk zal er wel een 'degustatie' plaatsvinden door de 'ouderen'. Een discussie kan ontstaan of het een kwaliteitswijn of een uitzonderlijke wijn is. Heel simpel vast te stellen, is het 8-10 caudalie of 15-20. En een caudalie is de tijd waarbinnen men de aroma's na degustatie nog proeft. → 1 caudalie is 1 seconde.
