Soldaten, Dichter en boeken

Engelandvliegers te gast bij Felix Timmermans, de schrijver van "Pallieter"  -  februari 1944

In de « Brüsseler Zeitung » verscheen van de hand van Kriegsberichter dr Harald Jansen een verhaal over het bezoek van de bezetting van een vliegtuig dat reeds herhaaldelijk raids naar Engeland deed, aan onzen beroemden Vlaamschen schrijver Felix Timmermans. We ontleenen op deze bladzijde enkele der bijzonderste passussen uit het stuk die een klaar beeld geven van den grooten eerbied die deze mannen voor ons land en zijne kunstenaars koesteren.

— Boven den schoorsteen hangt zijn beeld. Baron Opsomer schilderde het met vette olieverven: Een zwaar bovenlijf, een gemakkelijk open jasje, een goed gevulde vest en een welverzorgd wit borsthemd met het vroolijke kleine zwarte strikje. In het gezicht domineert het hooggewelfde voorhoofd onder de grijze kunstenaars-lokken. Een zeldzame mond.
Een vertellersmond, geestig en vol spanning. Een smalle droge bovenlip, een welgevulde onderlip en in de mondhoeken twee krachtige plooien, waarin epikurische levensvreugde huist. Dat is Felix.Timmermans, de schrijver van « Pallieter », «Kleine lieden in Vlaanderen» en «Het schoone Lier».
Wij, een staffelkapitein, en drie man van zijn boordgezelschap, zijn naar Lier gekomen om dezen man, die ons Duitschers zoo veel te vertellen wist, te leeren kennen.

Onze « kap » had tusschen vluchten naar Engeland door den « Pallieter » gelezen en zich daarmede kwajongensachtig vermaakt. De waarnemer en bommenschutter wou graag in Lier het door Timmermans zoo vaak beschreven Vlaamsche Begijnenhof zien. En wij anderen verheugden ons bij voorbaat op het kleine schilderachtige stadje, op de groene Brabantsche weiden en op den schoonen Belfort op de Markt, met zijn helmdak en slanke punttoren, die uit de verte naar Antwerpens gothische kathedraal kijkt en naar den St. Romboutstoren in Mechelen.

Brugge of Brabant? Trotsch, pralend stadsbeeld of verzadigd krachtig boerendom.
Wat van beiden was en is nu eigenlijk Vlaanderen. Het zijn toch echte schilders die Vlamingen. Kunstschilders met woorden, met muziek, met de lichtende kleuren van hun Rubens, Van Eycks en Breughels. Neen, roept Verschaeve uit, de geniale Vlaamsche kenner en denker dezer dagen. De torens zijn Vlaanderens hartstocht, zijn grijze wachttorens over steden en wallen. En tegen de bonte kleurige weelde der Brabantsche heuvelen verheft zich het donkere zwijgende Vlaanderen van de Belforts, van den worstelenden nood, van het Vlamingenkruis van Diksmuide en van de heldenkerkhoven van Ieper en Langemarck.
Felix Timmermans slaat voor velen de brug naar de weelde van Vlaanderen. Hij is onder de hedendaagsche Vertellers de betrachtende, de schilder. Hij zoekt zijn weg in een andere richting als de noodlotszware Stijn Streuvels of den heroïsch strijdenden Cyriel Verschaeve.

Uit het dal van de Nethe kruipt in de straten van Lier den nevel op. De late winterdag verbleekt tot fijn grijs. Wij zitten rondom den dichter, aan de gedekte theetafel. Timmermans blik glijdt over de eere-teekenen weg die de borsten versieren van den Staffelkapitein en zijn drie medevliegers. «Veel soldaten» zoo vertelt hij, « heb ik mijn huis zien voorbij gaan, vaak aarzelden ze, maar dan gingen ze tenslotte toch verder zonder binnen te komen. Het is vaak zeer lastig beroemd te zijn. » Hij lacht schalks en schenkt ons thee in uit een klein zilver kannetje in dunne bontgekleurde kopjes. « Ja, vervolgt hij, ik heb veel vrienden in Duitschland en heb er veel gereisd. Tot naar Kattowitz en Weenen hebben mijn voordrachtreizen mij geleid. De laatste maal was ik nog in 1941 op de dichterbijeenkomst in Weimar en ken van toen nog Alverdes en Hauptmann.
Met Waggerl ben ik goed bevriend.

Ik lees graag de werken van Duitsche schrijvers en toch gaat het mij met boeken vaak zoo dat ik een heele stapel koop, naar huis sleep en tenslotte toch niet er toe kom ze te lezen. Want voor mijn eigen arbeid heb ik veel tijd noodig. Ik verbeter mijn werk steeds, soms tot twingtigmaal. Eer een idee gerijpt is, is er heel wat noodig. Zijn blik glijdt over de schrijftafel, manuscripten liggen daar verspreid, vele schriften, kleine teekeningen. Timmermans heeft immers zijn « Pallieter » zelf met grappige vignetten en krabbels geïllustreerd.

Onze Staffelkapitein grijpt deze gedachte op met de bemerking: « Ons gaat het anders, wij soldaten hebben honger naar boeken, ik ben van meening dat wij het boek noodig hebben om frisch te blijven. Voor ons vliegers is het een levenskwestie om ook geestelijk beweeglijk te zijn. Als kleine jongens zoo grijpen wij vaak naar boeken en vreten er ons doorheen. Er zijn zelfs kameraden in onze eenheid die zich den « Ceasar » hebben laten sturen en dien in alle ernst grondig lezen. Ik heb « Pallieter » gelezen en dat heeft mij een stuk nader tot Vlaanderen gebracht De kermisbeschrijving daarin is als een schilderij van Breughel, vol schuimende boeren levensvreugde.
En weet u wel hoe ik « Pallieter » geschreven heb? Dat was rond het jaar 1913, toen ik zeer ziek was, vertwijfelde aan het leven en tenslotte toch weer gezond werd. In mijn « Pallieter » heb ik mijn grooten dank daarvoor uitgedrukt.

Veel later ben ik nog eens door « Pallieter » verleid. Ik had mij namelijk het rooken afgewend. Doch toen ik in Holland kwam, schonk mij een tabakker zijn beste merk en nog wel een kist vol, merk « Pallieter ». Ik kon toch moeilijk neen zeggen. Ik dacht er bij onmiddellijk aan de douanen en de tolrechten. Dat deed me te veel leed. » En met fijne zelfspot vertelt Timmermans dan verder hoe hij rookend als een schoorsteen met bijna een leege sigarenkist en gebroken gelofte over de grens naar Lier terugreisde.
Zoo woont bij hem steeds de ernst naast de luim. Hij, die van veertien kinderen de dertiende was, die uit de engte van een kleine provincie-stad komt, verschanst zich met gezelligen humor in deze levenswijsheid voor de wereld rondom hem. « Menigmaal, zoo zegt hij lachend, heb ik een twist met mijn vrouw. Ik heb namelijk vier kinderen. »
« Ik heb er vijf », antwoordt ze mij, « Dat vijfde ken ik niet... » « Toch, dat ben je zelf. »

We spreken verder van zijn nieuwe werk en zijn plannen. Hij heeft zich momenteel voorgenomen het leven te schilderen van Adriaen Brouwer, een schilder uit Oudenaarde en een tijdgenoot van Rubens, die het boerenleven met groote vrijmoedigheid uitbeeldde. Hij vraagt ons plotseling: Weet u dat wij Timmermans en Wilhelm Busch goed kennen? Busch woonde namelijk toen hij in Antwerpen leerling was van den Lierschen professor Dijkmans, bij mijn oom die in een Antwerpsch achterstraatje een barbierswinkel hield. Ik heb in Hannover nog een brief gelezen waarin Busch zijn ouders een en ander van mijn familie vertelt. « Ze verzorgen me zeer goed », zoo schrijft hij. Tot in welke kleinigheden heeft zich toch steeds weer Vlaamsch en Duitsch leven beroerd en leeft voort in de herinnering.
Hij vraagt ons geïnteresseerd naar onze « Einsätzen ». Luchtgevechten boven het Kanaal en vurige nachten boven Engelsche industriesteden, branden achter de woorden. Deze harde wereld is hem vreemd. Hij is niet van het hout gesneden der Rodenbachs en Verschaeves, die tot hun volk spraken: « Vlaanderen verloor het heroïsche en was bezig een roemlooze terugtocht te aanvaarden in zijn keuken en zijn kelders. »
Timmermans is tot het laatste toe lyrieker gebleven: « De oorlog verstopt mijn bronnen ». zoo klaagt hij, « en ik hou er niet van. »

Dezer dagen las hij Bruno Brehms « Apis und Este ». Hij streelt bedachtzaam zijn grijze pekineesje. « Brehms’ boek heeft mij veel vertelt. Hij belicht de dingen die achter den oorlog staan. Zoo heb ik zelf ook eenmaal het zieke oude Weenen beleeft. Weenen is een stad waarmede wij Vlamingen een nauwe historische betrekking onderhouden. Ik kwam er in het jaar 1934 om er een voordracht te houden. In de straten gistte reeds het politieke ontwaken. Hoe arm en vertwijfeld was deze stad toen. Zij scheen mij een wonderschoone koningstroon waaraan iets gebroken was, zoodat men er niet meer in zitten kon. In die dagen van onrust waren de musea gesloten, maar ik kreeg een bijzondere toelating en stond weldra voor de schilderijen van mijn landgenoot Breughel en daar keek mij mijn vaderland aan. »

Hij staat op en stapt op zijn schrijftafel toe: « Ik mag u wel mijn oude lijfspreuk medegeven op uw levensweg, zij moge ook gelden voor het nieuwe jaar, mijn Vlaamsch : «Benut de dag!» Hij schrijft, geeft ons het blad papier en drukt elk van ons warm de hand.

*********