Karel Van den Oever te Averbode gehuldigd

Uit Morgenpost, september 1926.

Op initiatief van het onlangs opgerichte Antwerpsche Genootschap voor katholieke kunstenaars « De Pelgrim » werd Zondagnamiddag: Karel Van den Oever gehuldigd om de wijze waarop hij gedurende 25 jaar zijn roeping van katholiek kunstenaar tegenover den Heer en de menschen heeft vervuld. De huldiging had niet plaats aan een bankettafel. Zij werd gehouden ter abdij Averbode, en dit is wel zeer zinrijk : een abdij die hare poorten ontsluit om de katholieke kunst binnen te laten. Dit heeft ook de zin van een nieuwen wegwijzer in onze letteren. ! En niet alleen waren de Pelgrim-leden gekomen, maar veel volk, zoowat van overal, en daarom moest de bijeenkomst onder de boomen van het Abdij-binnenplein plaats vinden.

Z. Hoogw. Mgr Crets, prelaat-generaal der Norbertijnen, kwam plaats nemen op een der eerste rangen, naast de eerwaarde broeder en de zuster van den jubilaris. Want eilaas is Karel Van den Oever sedert enkele dagen erg ziek te bed en mocht niet op deze plechtigheid komen. Enkelen onder de pelgrimmeerenden naar Averbode kunnen wij vernoemen: August Van Cauwelaert, Dirk Van Sina, Felix Timmermans, Flor Van Reeth, Renaat Veremans, Anton Van de Velde, Herman Dekkers, Modest Lauwerijns, Gerard Walschap. En vele anderen...
Het was E. H. Emiel Valvekens, der abdij van Averbode, die deze innige bijeenkomst inleidde : « De Pelgrim » achtte hij reeds voldoende bekend, en met een belangrijke tentoonstelling zou weldra de werking worden ingezet. Maar intusschen kwam reeds deze huldiging die volgen E. H. niets anders bedoelde dan een eere-saluut te brengen aan de 25 jaren gedurende dewelke Van den Oever « zoo lang en zoo mooi zijn roeping als katholiek kunstenaar heeft vervuld ».

Telegrammen waren toegekomen, o. a. van Alfons Laudy, V. Haesaert, archt. Van Nuffel en Juul Persyn. en uit Knocke was een mooi gedrukt hulde-adres toegekomen, terwijl Cockx een schilderij had gezonden als feestkadeau.

Felix Timmermans kwam nu voor om Karel Van den Oever te begroeten, « Maar Van den Oever is er niet », zeide Timmermans, « en ik zal dan maar doen alsof de broer en de zuster van Van den Oever eigenlijk Karel zelf zouden zijn ». En ziehier wat Felix Timmermans zeide tot den " denkbeeldigen " Van den Oever :

REDE VAN FELIX TIMMERMANS
Karel Van den Oever, " De Pelgrim " dit jonge broederschap van kunstenaars, die over God niet kunnen zwijgen, die duwen mij nu vooruit, om u, Karel van den Oever tegen te komen, en om u in ons aller naam te zeggen, of voor te lezen, hoedanig blij wij zijn, dat gij als Pelgrim met ons zingend karavaantje mee gaat naar de landen waar de Hemelsche palmen groeien.

Ze zeggen tegen mij, doet gij dat, ge kent hem 't beste en het langste van om allen. Ik doe dat met groote blijdschap Karel, u inhalen in ons gezelschap, en 'k heb bloemen bij voor u van mijn vrienden en van mij, omdat ik uw vriend ben, en omdat ik zoodanig uw werk vereer, en ik er mij zoo mee verbroederd voel. Maar ik doe het toch ook met een beetje tegengoesting, omdat het mij niet gegeven is iemand zoo uit den kop te verwelkomen, lijk er uit den kop rekenen. Omdat de woorden er bij mij zoo maar van zelf niet uitrollen lijk klokkespijs, en omdat ik dat eerst allemaal op een papierken moet, schrijven en u dan voorlezen. Is dat niet triestig. Dat toont zoo gemaakt, zoo gezocht. Maar ik kan u toch verzekeren, beste pelgrim dat ik die woorden uit mijn hart pluk! Nu ze geschreven zijn, hebben ze een Zondagsch kleedje aan, maar blijven even hartelijk alsof ze zoo direkt uit mijnen mond gekomen waren.

Als ge zoo plots in mijn huis komt, dan vindt ge mij daar misschien in mijn hemdsmouwen, maar schrijft ge mij een kaartje dat ge komt, dan trek ik daartegen mijn fraksken aan en ik kam eens door mijn haar, maar de hartelijkheid blijft in beide gevallen even groot; en nu ook met deze geschrevene, ik zal maar zeggen door hun haar gekamde woorden...
Er is veel over u te zeggen Karel, nen heelen boek.
Dat zal wel eens iemand doen. Maar eigenlijk is 't niet noodig. Men heeft uwen kop maar te bezien en uw werk te lezen. Dan weet men genoeg.

Karel van den Oever, als men u een witte pijpkeskraag aandoet, dan hebt gij een Spaansche kop. Dan zijt ge als een Donateur, zoo in 't zwart fluweel, geknield en met gevouwen handen; zooals ze in kerkramen gebakken zijn of gemaald op zijluiken van bruine schilderijen, maar veel wind in de kleeren blaast en stoppentrekkerspilaren omhoog walzen. Of zooals men ze in 't Plantijnmuzeum op oude schilderijen en prenten, met een zilveren flambouw in de processie ziet gaan, onder den kanten O. L.Vrouwentoren van Antwerpen.
En 't is niet genoeg dat ge daar in witten dahliakraag bidt, of de kaarse draagt, ook uit uwen zwarten baard, uit uwen rooden mond komt er nog een wimpel van gouden letters, die duidelijk te lezen geeft : « Catholique avant tout », wat vertaald bij u wil zeggen : « Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus ».

Zoo stel ik mij u steeds voor, als ik u hoor spreken, of genoeglijk aan u denk. Maar zoo zijt gij ook van binnen vent. Pure Katholiek. Spaansch bloed in uw bloed, Sinjoor, Vlaming, houdend van de landjuweelige barokke hergeboortecultuur. Ja, gij zijt een Katholiek-Spaansch-Vlaamsch, Antwerpsch, renaissancistiche dichter. En ne groote! Maar ge zijt veranderd Karel. Ge zijt door uw haar gegroeid en uwen baard is van kleur verschoten.
Ge zijt van buiten heelemaal veranderd, er is veel versleten aan u, ge zijt ook niet jong niet meer Karel.
Maar g' hebt toch nog altijd dien Donateurskop, nu ne grijze, een beetje kaal, maar al wierd ge kaal gelijk een lampglas, toch behoudt ge dien donateurskop. Dat zit hem in uw fonkelende oogen. Die zeggen dat. En laat ons vlaggen voor God, want van binnen zijt ge dezelfde gebleven: Bravo! Ik zou liegen, van binnen zijt ge 6 keeren verhevigt in wat ge van die dingen waart, en dat is hevig 6 keeren! O dat Spaansch-Katholiek-Antwerpsche, Vlaamsche renaissancistische doorheen uw werk.

Hoe druppelt uwe liefde en genegenheid en devotie, zoo 'n echte 17e eeuwsche vette devotie, van uwe pen en uwe blinkende lippen, als ge vertelt over de vele O. L. Vrouwen op de hoeken der straten, in 't licht van rosschijnende lantarens, in den Scheldemist. Als ge vertelt over de Sint-Andrieskerk met haar groenuitgeslagen koperen dak, en haar relikwie van 40 heiligen, over de processies, over Anna Bijns, over alles wat in uwe Vlaamsche stad smacht naar God, en wiens reuk niet in de kleeren maar in 't hart blijft hangen, en in 't bloed dringt.

HET SPAANSCHE IN VAN DEN OEVER
God!.. God!., dat was den donkeren roep die u steeds in 't bloed lokte naar den schemer der kerken, en naar de stilte der heide, waar ge de maan boven de bosschen hebt zien opkomen, zoo schoon en hartroerend, dat er niemand intenser en schooner heeft gezien. Maar g' hebt haar in uw vereering niet aanbeden, maar ze als een zilveren bal aan de voeten van God gelegd, als zijn werk. God riep, maar Zijn stem was donker, en Hij was ver, ver achter de Dood. En dat is het Spaansche in U. God is ver, en 't gedacht der dood hangt als een riekend kruid in uw knoopsgat, 't Zijn uw eigen woorden. Zoo waart ge steeds. En daarom moest gij van hunne godsdienstuiting houden, van hun enorme Christussen in purpere kleederen, hun driehoekig-gemantelde Lievevrouwen, boomhooge Paaschkaars en lugubere voorstellingen van de Dood, van heel hun donkere Volksmystiek. Maar met poozen tusschendoor kraakt de zinnelijke Vlaming open lijk radijskens, de Sinjoor die fier is over zijn stad, die Antwerpen looft, maar het Antwerpen van Plantijn, van Rubens, het Antwerpen van den pijpkenskraag, van de lange steenen pijp, het Antwerpsch der gouden galjoenen op de Schelde, van de ommegangen met de verbaasd-oogige reuzen, van de huizen waar in de gedempte klaarte der fleschgroene loodruitjes schilderijen te zien zijn met Dinaas in siroopbruine bosschen, Mercuriressen schaverdijnend door de lucht, en neptunussen in plassend water vol feestenden visch. Heel die hergeboortetijd hij zoog u vast Karel. En dat kwam door uw puur Kathofisme, door uw Spaansch bloed, en door de onbeschrijfelijke genegenheid die men voor zijn stad kan voelen, die toen zoo glorierijk bloeide. Maar tusschendoor, als ge maar een beetje uit de bekoring van die tijd uitwaart, en ge kwaamt van achter de zwaar-f'luweelen kamergordijnen in de hei, dan kost ge toch zoo aangenaam en bronfrisch vertellen, dat het speeksel ons in den mond kwam, met uwe Kempische vertelsels.

Abdij van Averbode

Ge zijt een oprechten kunstenaar. Dat wil zeggen ge schrijft uit uw hart. Alles wat er doorheen gaat, weten wij. Gij dicht het ons. Gij houd u niet aan een zeker onderwerp, 't zij boeren, historie, Begijnhof, of wat anders. Gij zegt uw menschheid uit. Dat deed Breughel ook. En door dat ik het geluk had u te kennen, heb ik veel van u geleerd, en van u veel gouden raad in mijn kofferken mogen bergen, en ik heb veel geprofiteerd van uwe preciesheid van teekeningen en kleurigheid van uw woord.
Ik weet het nog, al is 't veel jaar geleden, toen ik met u in kennis kwam, kwaamt gij pas uit een ziele-crisis, Ge waart bijna verdronken in den Oceaan van 't occultisme. Maar ge zwomt terug op den oever van uw oud geloof. Ge moest nog nen tijd uitblazen. En toen zijt ge met Jozef Muls aan Vlaamsche arbeid aan 't werken gedaan, ge zaagt terug uw 17e eeuwe stad en uw land. En de liefde die ge er voor voelde hebt ge in uw kunstwerk, en in uw critieken stipt en duidelijk geuit. Uwe critieken zaten vol spelnageltjes en pinekensdraad; ge dierft het zeggen, tegen mij ook en uw Vlamingschap was niet van aard om met een caramelleken te sussen. Ge waart in alles goed verlaten afgeteekend, en men wist wat men aan u had.
En zoo heeft uw Vlaamschen arbeid aan Vlaanderen deugd gedaan. Dat voelen wij nog.

DE TIJD VAN « VLAAMSCHE ARBEID »
Ik kwam gaarne bij u op uw kamerken vol hergeboorte-dingen, maar om u te bereiken moest men eerst een frisch-geurige wit-goed en Vlaamsche Leeuwenvlaggenwinkel door, en voorbij een dreef van sympathieke zusters, die nooit niet wisten of Karel wel t' huis was of niet.
Gij werkte hard op dit kamerken waar gij zuchtte van God en Vlaanderen en gij had toch zoo gaarne op perkament geschreven met een ganzepen. En gij spiroolde dieper en dieper het zeventiendeeuwsche Antwerpen in, en die spirooling kreeg haar bovenste puntje met 't feest van Vlaamsche Arbeid. Gij waart geïnspireerd door de keukenschilderijen en de feestmalen der rederijkers van 1600, en de spijskaart op pannekoekpapier, met Gothische letters, vermeldde onder andere, in de spelling van dien tijd : Bier en de wijn. Beulingen met appelspijs, gestoofde peren. Rijstpap, Toeback, etc...

't Was te doen in 'n klein stamineeken, onder den Toren. Als de klok luidde bibberden de tellooren en verketten op tafel. Er was veel volk verwacht, een dertig man, en veel waren de meters worst, groot de schotels rijstpap en hoog de stapels honingkoekebakken. Maar er waren slechts gekomen: Karel met zijn twee broers, Jozef Muls, Jan Hamenecker, en ik.
Daar zaten wij met ons gestoofde peren. Wij aten ons nen ronden buik, maar 't baatte niet, en in kabassen en koroen en soepterrinnen nam Karel en zijn broers de stoverijen mee naar huis, waar veel zusters mee hielpen.
Karel duikelde en zwom op zijn hondekens in die periode. Maar boem! den oorlog ontplofte! De menschen wierden lijk kladden slijk ergens meegekletst, en gij in Holland. Daar bezocht ik u te Baern, in 1918. Gij woonde er in een houten hutteken, onder nen ruischenden boom. Gij laast mij uw nieuwe verzen voor, en ik voelde hoe er een groot en week verdriet uw hart gebarsten had. Heimwee naar het oude, dat voorbij is, en nooit meer terug zou komen.

En toen gij terug te Antwerpen, in Vlaanderen kwaamt en het leed, het bloed, den haat, de nijd, zaagt, die in plaats van door die ramp weg te kruipen, oplaaiden als vlammen, dan is er ik weet niet wat, bij u gebeurt. Maar gij zijt in alles heviger geworden. Gij wierd een vlam tegen. Het geloof had ne knak gekregen, maar gij werd heviger van geloof, Vlaanderen had 'ne knak gekregen, Antwerpen, de kunst, maar gij wierd heviger, dieper en vollediger in die dingen. En toen gebeurde het dat uw uitdrukking ;de zeven-tiend-eeuwsche, te slap wierd bevonden om uw gespannen gevoelens te dragen, en ge zijt wat men noemt modern geworden.

DE MODERNE KAREL
Het gespeel met renaissance motieven, 't gekrol van de krul de bloote knieën van Jupiter, het druppelde weg. Gij wierd modern. Dat wil zeggen : gij kwaamt dichter tot u zelf en tot onzen tijd. De krul. Dat is het wat van binnen evenals van buiten bij u is weggevallen : de krul. Ge zijt uit die atmosfeer uitgejaagd door het verdriet, en de intensiteit van leven binnen in U. En nu drukt ge uw Katholiek-Spaansche en Vlaamsch-Antwerpsche ziel uit met dingen en motieven van onzen tijd. Dat is uwe verjonging; uw nieuwe lente! Uw gedichten groeien rap en verrassend lijk aspergiën, en gij hebt ons nog veel te zeggen. En wij luisteren naar u met spitse ooren en warme vroomheid. Zoowel als ge van God spreekt of van Dinska Bronska en de Red Star Line.

En nu zijt ge Pelgrim geworden, en gaat ge mee met ons. Gij hebt nu de naam ; maar reeds van in uwe eerste verzen pas 23 jaar geleden, hoorde men de St. Jacobsschelpen rinkelen om uw hals; uw verlangen naar God! En wij zijn blij als visschen in 't water dat zulk iemand met onze juichende schare meegaat naar den heuvel van 't verlangen waarop het eeuwig vuur brandt. Wij zijn blij, en zoo blij, dat ons eerste geestelijk feest, dat wij geven, gewijd is aan uw binnentreden in de Pelgrimrei. Daaraan kunt ge zien hoe blij we zijn. Seffens zal er orgelspel zijn. Maar ik zie dat er iets op het feestprogramma te kort is : een gebed. Een gebed voor U, opdat ge nog vele jaren in Antwerpen moogt leven, dat gij tot pure klaarheid moogt komen, en zult weten dat God niet ver, maar dicht bij u is, en Hij u bij de hand houdt en dat uw werk mag schooner en schooner worden, tot roem van Vlaanderen. Zulk een gebed staat niet op het programma. Ik stel voor het allemaal seffens te doen.

Nieuwe Pelgrim treedt vooraan op aantocht. Ge zijt de oudste in ondervinding. Uw verdriet heeft u vele binnenwegen gewezen, en ge kent beter dan wij de struikelblokken naar 't land van God den Vader. Ik trek u bij de hand binnen en ik zeg juichend, gij allen zegt mij juichend na : « Karel ge zijt ne parel ! »

EN... ORGELSPEL
Na Timmermans' fel toegejuichte begroeting deklameerde Modest Lauweryns op voortreffelijke wijze en telkens met kort kommentaar drie gedichten van Van den Oever, die elk één zijde van den artist lieten zien : « God », « In memoriam Dr Depla », en « Lof aan Antwerpen ».
Nog las E. H. Valvekens een boodschap die Karel Van den Oever op zijn ziekbed dankbaar had geschreven voor deze Averbode-bijeenkomst. Deze luidde : « Goede vrienden. In dit voor mij wonderlijk uur, waarbij lijden en vereering me omringen, ben ik in den geest bij u en vraag u allen te luisteren naar de stille opwekking Gods die ons wenkt naar nieuwen arbeid ».
Daarna gingen al de aanwezigen in de statige abdijkerk, waar nagenoeg gedurende een uurtje Renaat Veremans met orgelspel de blijmoedigste devotie opwekte. Hier werd dan dat gebed gestort waarover Felix Timmermans had gesproken, opdat God dicht bij Van den Oever en bij al onze katholieke kunstenaars weze.

*****