De fijne nostalgie van Felix Timmermans

Rigoberto Cordero y León

Een artikel uit Ecuador van 19 januari 1969

(in de vertaling van de tekst, met dank aan Philip Vermoortel, zijn de 2 gedichten overgenomen zoals Felix Timmermans ze heeft neergeschreven.)

Met een uiterst delicaat gevoel voor doorzicht kiest Felix Timmermans een beeld, wikt en weegt het even in gedachten om het dan perfect te hertalen in de tijdeloze woorden van een vers. Hij kijkt naar het beeld, maar staat niet stil bij beschouwingen - de filters van het denken - die het beeld zouden kunnen vervormen: hij neemt het zoals het is in de werkelijke wereld, trillend van leven, maar evenzeer zoals het ook te vinden is in de droomwereld die de eigen, diepe belevenis van de Dichter zelf is…

Het is alsof een beeld zich op een volstrekt natuurlijke manier aan Felix Timmermans opdringt, bijna zoals het beeld van de hemel dat zich weerspiegelt in het water en erin doordringt, terwijl het toch de hemel blijft en tegelijk een zinnelijk zinken van de hemel in het water is… In het water verdiept het beeld zich eenvoudigweg, en raakt doordrenkt van schoonheid…

De beelden van Felix Timmermans getuigen van grote poëtische finesse, en juist daarom van diepe poëtische nostalgie… Hij richt zijn poëtische blik op de wereld, hij kijkt met de diep-zuivere blik van de dichter naar wat buiten hem om gebeurt en legt die beelden vast zonder nodeloze vertroebelingen die ze enkel maar zouden vervormen: wat hij bekijkt gaat behoren tot wat blijft, de wereld van de creatie, en die beelden blijft hij met bewondering bekijken, inderdaad, maar dan enkel om er de poëtische kant van te vinden, het poëtische gehalte van de realiteit dat in een vers gegoten wordt…

De Herfst, nostalgisch seizoen vol nuances die vreemd verbonden zijn met het afnemen van zon en licht, krijgt bij Felix Timmermans een bijzonder nostalgische dimensie… De Dichter ziet tekenen van de herfst in wat hem omgeeft, in het verstrijken van de tijd wat tot uiting komt in schakeringen van stervend licht, in kleine details die misschien meer dan het hoge gelige zonlicht de ziel van de Herfst zelf vertolken... Maar vanuit de realiteit van wat hem omgeeft, verzinkt de Dichter in zichzelf, vol van de vreemde lichtschakeringen van de Herfst, en vindt in zijn eigen hart de Herfst verfraaid in heimwee, de vreemde zinnelijke schoonheid van de innerlijke Herfst… De beelden glijden zijn ziel binnen tot in zijn meest intieme zelf om het verlangen te verwoorden dat vanuit de werkelijke wereld de delicate Herfst van zijn ziel overspoelt…

                                                            DE HERFST BLAAST OP DEN HOREN
                                                            De Herfst blaast op den horen,
                                                            en 't wierookt in het hout;
                                                            de vruchten gloren.
                                                            De stilten weven gobelijnen
                                                            van gouddraad over 't woud,
                                                            met reeën, die verbaasd verschijnen
                                                            uit varens en frambozehout,
                                                            en sierlijk weer verdwijnen...
                                                            De schoonheid droomt van boom tot boom,
                                                            doch alle schoonheid zal verkwijnen,
                                                            want alle schoonheid is slechts droom,
                                                            maar Gij zijt d' Eeuwigheid!
                                                            Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt
                                                            en zegen ook zijn vruchten!
                                                            Een ganzendriehoek in de luchten.
                                                            Nu komt de wintertijd.
                                                            Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten.
                                                            Ik ben bereid.

Felix Timmermans weet de effecten van mist uiterst delicaat te schetsen.

De bladeren die opstijgen in de mist nemen vreemde gestalten aan, ze lijken betoverd, het zijn benevelde droombeelden… En wanneer de mist de bladeren in vreemde spookachtige vormen hult, is dat voor hem het juiste moment om in zijn ziel een andere mist te ontwaren… In zijn intieme mist bouwt of reconstrueert hij het verleden in het aanmaken van een vuur dat enkel in de winter aangewakkerd wordt…

                                                            DE BLAADREN RIJZEN DOOR DEN STUGGEN NEVEL
                                                            Ik hou van nevel bij de val der blaadren;
                                                            het stemt tot weemoed om ik weet niet wat.
                                                            Verlangen en betreuren glimmen mat,
                                                             het hart zwijgt loom in 't struikgewas der aadren.

                                                             Dit is de stilte, die 't geluk laat naadren,
                                                             het ver geluk, dat iets van God bevat,
                                                             maar telkens als een zeepbel openspat
                                                             bij al 't gedruis, dat wij in ons vergaadren.

                                                             Nu 't stil is, wordt mijn ziel de zeekinkhoren
                                                             waarin ik God, die door de Heemlen bruist,
                                                             beluister, en Zijn hoog bestaan kan horen!

                                                             O broos geluk, dat in mijn ziele suist,
                                                             en uit wat stilte en weemoed wordt geboren,
                                                             maar door dit hart straks weer zo snel verhuist.

Bij Felix Timmermans is het beeld van een fundamenteel poëtische en nostalgische finesse… Wanneer hij het beeld poëtisch bekijkt, stijgt hij op of daalt hij af naar zijn ziel om er op een hartstochtelijke manier de wezenlijke nostalgie van de ware Dichter te voelen…