|
Dinsdagnamiddag gaan mama en ik, ondanks de felle en frisse wind, toch wandelen. We zoeken ons knuffelbank op, die, tussen twee hagen in, ons beschutting geeft tegen de wind. Rustig, dicht bij elkaar, hand in hand, zitten we daar weer, onze snoeten naar de zon gericht. Af en toe wordt die rust verstoord door de wind die toch even over de haag blaast. Plots kijkt mama bruusk naar de opening tussen de hagen. Er staat hier een deur open, zeker? vraagt ze zich af met gefronste wenkbrauwen. Neen, er staat geen deur open. Waarom? vraag ik. t Trekt hier! zegt ze en ze legt haar hand beschermend tegen de tocht in haar nek.
|
