Eén kerstfeest en vier nieuwjaarsfeesten achter de rug, nog slechts twee nieuwjaarsfeestjes te gaan en dan is't gedaan met feesten ... oef !

Mijn kilo's die er in het ziekenhuis afgevlogen waren zijn er al lang terug aangevlogen.

Bovendien was het soldentijd en iedereen die mijne zilveren surfer kent weet dat hij dan niet in te tomen is. Ik ben getrouwd met één van de weinige mannelijke shopaholics.

Toen Schwiegermutti bij ons nieuwjaar vierde, liet ze zich ontvallen dat ze nu heel bang was van haar oude televisie. "Maain televisie knettert und ich wil nieffe veurdat ouwe oemploft !"   Ook zij had via het nieuws gehoord dat alle rusthuizen zullen voorzien worden van flatscreens omdat de oude TV's met beeldbuizen kunnen ontploffen. Slechts één nieuwsbericht is er nodig om alle oude mensen meteen de schrik op het lijf te jagen.

Samen gaan winkelen met Schwiegermutti is een ervaring die je liever geen tweede keer meemaakt, dus op de eerste soldendag zoefde mijne zilveren op mijn advies sito presto 'solo' naar de TV groothandel . Hij kocht er voor Schwiegermutti dezelfde TV als die van ons en enkele uren later was haar nieuwe TV geïnstalleerd.

De tweede soldendag trokken Mr. Silver en ik naar het Shopping Center en daar heb ik mij even laten gaan. Hij had net één van mijn mooiste en duurste truitjes gewassen en dat was veranderd van een superzachte wollen trui in een stuk karton.

Omdat gisteren de zon volop scheen overwogen we om ook eens een kijkje te gaan nemen in onze lokale winkelstraat/souk waar ik toch nog één van mijn oude, geliefde winkels vond waar ze degelijke schoentjes en laarzen verkochten. De meeste winkels waar ik vroeger kocht zijn spijtig genoeg verdwenen met de noorderzon.

Van al dat feesten en shoppen word ik nog altijd snel moe, met als gevolg dat ik elke avond ten laatste om negen uur mijn bed induik en onmiddellijk in een diepe slaap val.

Waarschijnlijk is dit nog te wijten aan mijn genezingsproces. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik ben door de gedwongen rust ( een volledige maand binnen blijven omwille van de ijzige ijs en de bakken gevallen sneeuw) goed aangesterkt, maar er is nog altijd iets inwendig dat nog steeds niet kosher aanvoelt. Ik heb weliswaar geen idee hoelang de genezing van een Pancreas (met complicaties) duurt, maar dat zal de chirurg mij volgende week wel zeggen zeker?

Het jaar begint wel met bijzonder slecht nieuws.  Tussen de vele kerst- en nieuwjaarskaarten zat er één doodsbrief. Fanny, een heel lieve dame die ik al sinds mijn kindertijd ken, is overleden. Mijn hart gaat uit naar haar kinderen en kleinkinderen.

Aan de andere kant was er dan weer heel goed nieuws van een lieve, goede vriend. Men heeft eindelijk de problemen van zijn slechtwerkende pacemaker kunnen oplossen, zijn tikker tikt weer optimaal en hij voelt zich tot mijn grote vreugde weer gezond en wel.

Neef 1 werd gisteren aan zijn nog vrij nieuw geplaatste heup terug geopereerd en ik ga seffens eens  telefoneren om te zien hoe alles verlopen is en hoe het met hem is.

Zo zie je maar... : 't is nog maar Driekoningen en op die paar dagen was er al verdriet, vreugde en kommer en kwel.

Zoals mijn vader zaliger zei :

" waai drinke ne glas, waai pisse ne plas and alles blaaift gelak it was."

06-01-2011 om 10:48 geschreven door BOJAKO  

aan al onze familie, vrienden en blogvrienden wensen Mr. Silver en ik een gezond en gelukkig 2011

31-12-2010 om 10:14 geschreven door BOJAKO  

De aanloop naar Kerstmis is voorbij, wat zeg ik? Kerstmis is ook al voorbij. Dedju toch wat gaat het toch allemaal snel.

2011 is nu in aantocht. Klinkt dat voor jullie ook zo science-fiction-achtig? Tweeduuzendenellef .... man man man ..... Ik heb amper de overstap naar het jaar 2000 verwerkt.

'k heb geen idee welke dag het is vandaag, ik vermoed maandag, maar ik kan er dik naast zijn.   Niet omdat ik veel gedronken heb hoor, oooo neeje, mijne Pancreas (min cyste + vochtzak) laat zulke dingen nog altijd niet toe.   Ik kan zelfs niet veel eten, toch niet in ene keer.    Ik eet nu kleine hoeveelheden met tussenpozen, dat gaat gemakkelijker.  

Ik voel me prima vergeleken van waar ik kom, maar diep inademen is nog steeds moeilijk en pijnlijk.  Vorige week ben ik, ondanks het barre weer, wel tevoet tot onze meest dichtbij zijnde winkelstraat/souk gewandeld,  hangend aan de arm van mijne zilveren en mijn voeten genesteld in mijn super warme UGG boots die ik vorig jaar in Australië gekocht heb.   Wie had er ooit gedacht dat ons een winter te wachten stond waar ik zulke botten elke dag kon dragen?

Vorige week waren we ook uitgenodigd op het kerstfeestje van mijn vorige werknemer en het is altijd heerlijk om terug te komen in die oude, vertrouwde omgeving en daar na zoveel jaren nog steeds bekende gezichten terug te zien. Deze keer nam ik wel een niet-uitgenodigde gast mee, kleinzoon 4: onze Tibo. Zijn vader had die ochtend gebeld : babysit probleem – ge kent dat wel hé?

Tibo heeft zich tijdens het feestje voorbeeldig gedragen en heeft gewacht tot we terug huiswaarts keerden in de auto om spetterend en stinkend zijn pamper te vullen. Eens terug thuis moest hij van kop tot teen gewassen worden en andere kleertjes aan krijgen, want hij hing bijna tot in zijn haar vol str...t,  en stinken Zjérard, amaai mijn voeten. 's Avonds zat de geur nog steeds in mijn reukorgaan.   Die geur zouden ze moeten kunnen distilleren, bottellen en verkopen als oorlogswapen!

De dag daarop zijn we 'ons deel' van het kerstmenu gaan kopen, maw : ze kalkoen, en ze *trimmings ... ( *al wat bij een kalkoen hoort volgens de Britse traditie ), zo kon ik op Kerstdag dit deel van het menu in mijn grote oven voorbereiden en meenemen naar het huis van zoon 1, waar het Kerstfeest plaatsvond.

Zoon 1 en zoon 2 hebben gezorgd voor al de rest, met de hulp van hunne padré die tot sous-chèf werd gebombardeerd. Toen schoondochter 1 van haar werk thuiskwam en gedoucht had kon het feest beginnen. Hopelijk ben ik volgend jaar in staat om de honneurs terug waar te nemen bij ons thuis.

'k heb veel leuke geschenken gekregen, maar mijn kleinkinderen waren het meest gefascineerd door het reuzegroot vergrootglas (mèt licht).

“Waarom hebt ge dat nodig nana?” vroegen ze allemaal, nadat ze zichzelf van heel dichtbij hadden bekeken, bewonderd en uitgelachen waren.

Ik antwoordde : “omdat nana nu zowat stekeblind aan het worden is, en bij oude madammekes zoals nana durven er op hun kin sporadisch kleine haartjes groeien. Nana kan die nu niet meer zien in de gewone vergrootspiegel en verwijderen, en dàt gaat nu prima lukken met deze SUPER vergrootspiegel.”

Ik moet bekennen : toen ik voor de eerste keer in die spiegel keek schrok ik toch wel. Misschien is het niet zo slecht dat moeder natuur ervoor gezorgd heeft dat we bij het ouder worden steeds wat minder goed zien .... een beetje 'flou' in een gewone spiegel is zeker niet zo confronterend, wat zeg ik?  Het is zelfs flatterend

27-12-2010 om 10:31 geschreven door BOJAKO  

.

ZAAAAAALIG KERSTFEEST ALLEMAAL !!!!

24-12-2010 om 21:25 geschreven door BOJAKO  

Wij waren thuis met vier kinderen, twee meisjes en twee jongens. Geen van allen zijn we hetzelfde, integendeel. We zijn alle vier totaal verschillend van karakter. Bizar vermits we alle vier door dezelfde ouders verwekt werden (vermoed ik toch).

Wij hebben zelf twee zonen, alweer twee totaal verschillende karakters met elk hun eigen kwaliteiten en individualiteit.

Nu hebben we vijf kleinkinderen en ook geen van hen is hetzelfde. Ze zijn stuk voor stuk uniek.

Ik zou jullie kunnen vervelen met al hun kwaliteiten hier op te sommen, maar ik ga het in deze drukke kerstweek niet doen.

Toch wil ik vandaag mijn kleinzoon 2 nog eens aan jullie voorstellen.

Hij is de zoon van mijn zoon 1, maar qua karakter lijkt hij helemaal op zijn oom, mijn zoon 2 op diezelfde leeftijd.

Zoon 1 zou zich voor geen goud ter wereld verkleed hebben, zelfs niet thuis om te spelen, maar zoon 2 deed niet liever en als het kon ging hij nog liefst elke dag zo naar school.

Vreemd was dat hij nooit werd uitgelachen, maar wel bewonderd door zijn klasgenootjes.

Twee jaar lang heeft zoon 2 bv. een echte (door zijn papa uit Polen meegebrachte) Russische 'Gorbatchov' hoed gedragen, winter of zomer, die hoed moest op!

Met de oorkleppen omhoog was hij een piloot. Met de oorkleppen naar beneden was hij een hond en moest ik hem vasthouden bij zijn sjaal ( dat was zijn leiband) toen we naar school wandelden. Op de speelkoer kon de hoed dan plots weer dienen als voetbal en zijn vriendjes stonden altijd te bedelen om ook die beroemde hoed ook eens te mogen opzetten.

Wel ... onze kleinzoon 2 lijkt enkele genen van zijn oom overgeërfd te hebben zoals jullie hieronder kunnen zien.

Wat een heerlijke tijd toch hé die onbezorgde kindertijd ?!

 kleinzoon 2 verkleed als SHREK

20-12-2010 om 11:34 geschreven door BOJAKO  

foto tuin Nick

20-12-2010 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Oesje oesje ! Wat vliegt de tijd als je weinig of niets doet en zo veel rust.

Maar kom, geef toe, het is geen weer om een hond door te jagen. Miezerig, grijs, nat... nee dan nog liever ijskoud en een blauwe lucht. Tegen de kou kan je je kleden en een wandeling maken, maar die vieze nattigheid...bwaaaah.

Ik zeg wel dat we weinig of niets doen, maar ondertussen hangt de kerstversiering toch weer en staat de kerstboom en hebben we zelfs al twee cadeautjes gekocht.

Gisteren trokken we naar het Shopping Center, maar na twee winkels kreeg ik het al benauwd en moesten we terug naar huis.

't ja ... nog even doorbijten, elke dag een beetje beter nietwaar?

Mr. Silver is weer helemaal door het lint gegaan, ons huis is één en al bling bling (binnen en buiten), niet te doen!

Meestal heeft hij een goede smaak, maar als het op kerstversiering ( en tuinhuisjes ofte koterijen) aankomt is hij gewoon niet in te tomen.

Onze kinderen vinden het ook altijd helemaal 'over the top' maar toch moest ik glimlachen met een opmerking van zoon 1.

Dit jaar zullen hij en zoon 2 zorgen voor het Kerstfeest, we vieren het allemaal bij zoon 1 thuis omdat ze mij nog wat willen sparen.

Met z'n arm om me heen zei hij : "maar het zal toch niet hetzelfde zijn zoals bij jullie hoor mama, we zullen de vele slingers en de versieringen wel missen dit jaar, dat geeft altijd zo'n speciale kerstsfeer."

Het zijn toch schatten hé mijn drie mannen?!

Omdat ik over de grootste oven beschik zal ik zorgen voor: The Turkey, the sage and onion stuffing and the Yorkshire puddings. Tot daar mijn taak. Voor de rest zorgen de zonen en hun vrouwtjes.

Elk jaar willen we iets anders doen qua menu, maar elk jaar vallen we terug op de traditionele Engelse Christmas menu die onze jongens al van kleinsaf hebben gekend, toen zelfs ik nog niet moest koken en we het bij mijn ouders thuis vierden.

Heerlijke herinneringen, ik droom er zowaar bij weg .....

Ter info : ik heb al opgemerkt dat je soms op een blog amper een reaktie kan schrijven omdat je maar over één lijntje beschikt.   Wanneer ik echter de broncode aanvinkte kreeg ik een schermpje waar ik wel kon reageren.   Misschien handig voor anderen die soms hetzelfde probleem hebben?

16-12-2010 om 16:39 geschreven door BOJAKO  

sorry, enkel in het Engels te vinden!

12-12-2010 om 10:09 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het grote controle in het ziekenhuis.   Rx, bloedonderzoek en afspraak bij de chirurg.

Ik had die nacht uitzonderlijk goed geslapen en voelde me 's morgens toen ik opstond voor de verandering bijzonder goed.    Bovendien was buiten de meeste sneeuw verdwenen, er waren grote stukken blauwe lucht te zien inplaats van de grijze sneeuwlucht.   Een mens zou van minder gelukkig worden.

Mr. Silver reed om 8.30 u de auto voor en wijle op weg naar het ziekenhuis. 

"Hoe voelt ge u?" vroeg mijn chirurg, de man van weinig woorden.

"Awel goed meneer doktoor" antwoordde ik.   Ik zei er wel onmiddellijk bij dat het niet elke dag zo was, maar dat ik net die dag precies een heel goede dag had.

Hij bekeek de net genomen RX, hm'de en ha'de en zei kort:   "Hmm...een lichte verbetering, goed zo!".   Er was nog steeds onder het operatie gebied een redelijk kleine ophoping van wond- of pleuravocht te zien.     "Maar dat zal wel in orde komen" verzekerde hij me.

Ik was doodgelukkig dat hij weer niet over drainage met grote holle naalden sprak.  Voor ik bij hem kwam had ik nog eens bloed moeten laten afnemen en deze keer had de verpleegster gelukkig van de eerste keer prijs.   Ik heb nu meer gaten in mijn lijf dan mijn vergiet.

Ik werd verder door hem beluisterd, beklopt, bevoeld en meneer doktoor zei dat het goed was. 

Zijn  wreed jonge assistent met een buitengewoon bizar kapsel beantwoordde de telefoon en vroeg aan meneer doktoor of "ze de verdoving al mochten toedienen".   Zo zie je maar waarom hij waarschijnlijk een man van zo weinig woorden is.    Acht verdiepingen hoger zit men op hem te wachten om te kunnen beginnen met een operatie.

Toch liet ik mij deze keer niet vangen en ik nam mijn lijstje met vragen.   De te opereren patiënt moest maar even geduld hebben.     Op elke vraag kreeg ik een kort en bondig antwoord.

Ik voelde me zo uitgelaten na al die weken ziekenhuis en thuis op de zetel en in bed, dat het ritje met de auto precies een korte vakantie was.

Wat later belde broer 2 ons om te vragen of we geen zin hadden om 's avonds zijn verjaardag mee te komen vieren met een drankje en een hapje.

Toevallig was één van mijn vragen aan de dokter of mijn gepijnigde Pancreas reeds alcohol kon verdragen, bv. een glaasje Cava.   Hij stak vermanend, zonder woorden,  één vinger op en ik heb me eraan gehouden en mijn Pancreas heeft niet geprotesteerd: halleluja

07-12-2010 om 17:35 geschreven door BOJAKO  

Ik schrok me een hoedje toen ik besefte dat ik vandaag al terug een week thuis was.    Ik heb de voorbije week precies nog in een soort semi-slapende-rustende-trance toestand doorgebracht.    M.a.w. ik heb gene puf meer.   Ik moest vandaag spijtig genoeg zelfs forfait geven aan de maandelijkse blogmeeting met mijn lieve blogvrienden en dat vind ik heel heel spijtig.

Ik heb de indruk (en ik schrijf dit heel voorzichtig met mijn vingers en tenen gekruist en mijn kniëen raken tevens hout) dat het met mijn longen weer een ietsiepietsie  beter gesteld is.    Ademen doet minder pijn en er is nog slechts één plaats waar ik vochtophoping voel wanneer ik in adem, maar dat zou nog wondvocht kunnen zijn en geen pleuravocht, want het bevindt zich op de plaats waar ze de vorige keer wondvocht hebben weggezogen.

Maandag as. moet ik op controle bij mijn cirurg en ik moet dan tevens weer een RX laten nemen en een bloedafname.    De RX zal uitwijzen hoe het verder moet.   Ik hoop uit de grond van mijn peperkoekenhart dat ze weer niet met een dikke holle naald in mijn lijf moeten zitten.   Ik krijg al de bibber wanneer ik er aan denk.   Ze doen u niet in slaap ziet ge!  

Moest het nu mooi weer zijn dan zou ik eens proberen om buiten een korte wandeling te maken, weliswaar steunend op de zilveren zijnen arm, maar van de dokter moet ik nog binnen blijven omwille van de huidige vrieskou.

Ik denk ook dat het zuurstoftekort mijn hersenen een beetje heeft aangetast, want meestal ben ik een verwoede lezer en nu kan ik me met de beste wil van de wereld niet concentreren.   Ik staar dan maar een hele dag (wanneer ik niet slaap natuurlijk) naar de TV en ik begin al vierkante ogen te krijgen.

Het zweet breekt me ook uit wanneer ik besef dat de feestdagen met rasse schreden naderen.   Meestal ben ik nu al met de voorbereidingen bezig, maar zelfs dat lukt me niet.   Het zal een jaar zonder kerstkaarten worden vrees ik en onze kinderen en kleinkinderen gaan geen pakjes onder de kerstboom vinden indien ik niet snel een shot EPO of iets dergelijks krijg van meneer doktoor.

Tegen wil en dank knabbel ik nu elke avond met tegenzin ( ik lust het niet) een reepje pure chocolade op, dat zou volgens de dokter veel ijzer bevatten.

Waar zit er nog veel ijzer in?    Graag raad astemblieft want ik heb snel energie nodig!

03-12-2010 om 15:57 geschreven door BOJAKO  

Ik ben sinds vrijdag namiddag terug thuis, maar als ik eerlijk moet zijn, ik voel me nog altijd zoals het wrak van de Titanic na de aanvaring met de ijsberg 

In totaal werd er 1,600 liter vocht uit mijn longvliezen en andere holtes gezogen, dus ik kan nu ook al wat beter adem halen.  Van complicaties gesproken. amaai mijn voeten Zjérard.

Ik ben ook nog vaal en kleurloos bij gebrek aan euh ... hemaglobine... denk ik dat de dokter zei, maar dat komt volgens hem allemaal nog goed.  De vorige keer zei hij dat ook, dus ik neem het deze keer met een serieus korreltje zout.

Maar nee, ik moet en ik wil beter worden!    Onkruid vergaat tenslotte niet zei mijn vader zaliger altijd.

Lang kan ik nog niet schrijven met mijn bibberhandjes, maar ik wil bij deze al mijn ongelooflijke blog- en andere vrienden danken voor hun ziekenhuisbezoekjes, bloemen, geschenken, telefoontjes, kaarten en wensen. 

wordt vervolgd

(bij leven en welzijn)  

29-11-2010 om 17:41 geschreven door BOJAKO  

Pffft....Het wordt zo stillekesaan tijd dat ik wat beter word, want ik begin het zelf moe te worden en het begint zoals wij in Antwerpen zeggen duchtig mijne frak uit te hangen.

Elke keer ik me wat beter voel gaat het de dag erna weer slecht.  Ik zit precies op een achtbaan.  

Vorige vrijdag moest ik op controle bij de chirurg en die keek me diep en wijs in de ogen na het aanhoren van mijn klachten en zei : "mevrouw, u hebt van buiten maar zes kleine gaatjes, maar van binnen was het wel een serieuze ingreep dat u ondergaan hebt en dat heeft zijn tijd nodig om te genezen.   Nog een beetje geduld en het komt allemaal goed."    Vervolgens verwees hij me door om nog maar eens mijn bloed te laten controleren (weer twee gaten bij in mijn arm lijf) en ik moest ook een  RX van mijn longen te laten nemen.    Om vijf uur 's namiddags mocht ik hem bellen voor de uitslag.

Laat dit verdorie nu toch mijn blogvrienden vrijdag geweest zijn... tch tch tch ... Toen ik na de onderzoeken thuiskwam was ik zo vermoeid dat ik me even in de zetel legde en pas terug wakker werd rond vier uur, veel te laat om nog naar mijn vrienden te gaan en bovendien voelde ik me nog altijd even slecht.

Er zit nog steeds vrij veel opgehoopt vocht ergens aan mijn linkerkant dat mijn linkerlong pijnlijk beperkt bij het inademen, het lopen en ook bij het eten.  Het voelt aan alsof ik een maag- en een longverkleining heb laten doen.  

Toen ik echter om vijf uur de chirurg opbelde voor de uitslag leek hij zelf heel tevreden.  In het bloed waren er geen infecties meer te zien en met nog wat geduld komt de rest ook in orde zei hij.   Volgende afspraak binnen drie weken.

Voilà.... het is dus gewoon een kwestie van geduld hebben, niet bepaald een van mijn beste eigenschappen.

Vandaag is het precies weer een van mijn betere dagen.   Gelukkig maar, want deze namiddag zijn we uitgenodigd bij zoon 2 voor het verjaardagsfeestje van kleindochtertje.   Hopelijk val ik weer niet van mijne sus.

Ach ...  binnen korte tijd kan ik eindelijk eens over iets anders schrijven dan over mijn wankele gezondheid, dat zal voor iedereen een herademing zijn, letterlijk en figuurlijk.

Het moet tenslotte niet altijd kommer en kwel zijn nietwaar?

07-11-2010 om 10:16 geschreven door BOJAKO