Donderdag vertrokken we van de zee terug naar huis omdat ik de volgende dag al om 8 uur in het ziekenhuis moest zijn.

In de auto zei ik tegen mijne zilveren : "oei, ik had die nieuw patatjes vandaag twee keer moeten koken zoals moeder het me vroeger geleerd heeft, want ik verga van de buikkrampen" .. enfin 't begon al goed... 

's avonds komen er uit de mond van Mr. Silver woorden die ik uiterst zelden hoor : " shoeke ik voel mij niet goed, ik barst van de koppijn...": amaai, dat was verschieten.   "Hebt ge misschien te lang in de zon gezeten?" vroeg ik hoopvol, maar hij zei van nee en ik voelde aan zijn voorhoofd dat hij gloeide.   "Pakt de koortsthermometer eens" zei ik en na een kwartier kwam hij terug met drie thermometers waarvan er geen enkele nog werkte.   Ik raadde hem aan om een Dafalgan te nemen en wat te slapen.  Zonder koorts zou ik me meer ongerust hebben gemaakt, want als een man plots hevige hoofdpijn krijgt zonder koorts, dan kan het wel iets ernstiger zijn.    Wij vrouwen zijn het veel meer gewoon om hoofdpijn te hebben.   Vroeger elke maand, met de regelmaat van een klok, een flinke migraine.

Ik nam me al voor om de volgende ochtend een taxi te nemen naar het ziekenhuis indien hij nog ziek zou zijn, want na de infiltratie mag je niet auto rijden, maar toen ik uit de douche kwam liep hij al terug rond, weliswaar nog flink ziek, maar bijzonder moedig - vrouwen zullen begrijpen wat ik bedoel.

Fris gewassen, allez ikke toch, en met een Buscopan in mijn lijf tegen die verdomde patatten krampen vertrokken we naar het ziekenhuis.   Ik had zo'n kompassie met Mr. Silver,  dat ik hem zei om terug naar huis te gaan en nog wat te rusten vermits de behandeling toch ongeveer een halve dag in beslag nam.

Mijn darmen gingen tekeer alsof WOII er plaatsvond.  Net wat je nodig hebt als je vrij lang op je buik moet gaan liggen met naalden in je lijf.   Ik hoopte maar dat ik geen onbetamelijke geluiden zou produceren, of nog erger, met naalden en al naar de WC zou moeten sprinten.

En lieve verpleegster trok me zo'n ziekenhuisschort aan, ge kent die hé, die waar ge vanachter alles bloot houdt, echte haute couture.     'Gemakkelijk indien ik rap op de WC moet zijn' dacht ik nog.   De verpleegster leidde me naar een godzijdank 'koele' ruimte waar ongeveer een zestal ziekenhuis kruising stoel/bedden stonden en ik moest in één van die stoelen plaatsnemen.  Toen begon het zoeken naar een ader om een katheder in te steken, een onbegonnen werk bij mij - ik ben aderloos en heb dit al tot treurenstoe moeten ondervinden.  Zoals ik zei was het een lieve verpleegster, ze geloofde me toen ik haar zei dat ik zelfs op de afdeling hematologie in Leuven was afgekeurd als donor omdat ze mijn aders niet vonden.   Ze prikte me dus in de hand en koppelde een infuus aan.  Bij al wat ze deed kreeg ik een duidelijke uitleg waarom en waarvoor ze het deed en zo heb ik het graag, want je voelt je altijd zo zenuwachtig en hulpeloos in een ziekenhuis.   Ik begrijp dat het voor die verpleegster wel moeilijk moet zijn om steeds weer diezelfde uitleg aan elke patiënt te moeten geven, maar net daarom waardeer ik het zo.   Voor hen is het dagelijkse routine, maar voor ons is het allemaal niet zo evident.

Na een tijdje reden ze me met stoel en al naar een andere ruimte waar een dokter en een andere verpleegster gekleed waren alsof ze een nucleaire oorlog verwachten.   Ik zit me nog steeds af te vragen wat voor producten ze daar in mijn lijf gespoten hebben???

"Wilt u op de tafel kruipen op uw knieën mevrouw en dan met uw gezicht in dat gat vooraan, u vervolgens neerleggen en ik ga een kussen onder uw buik leggen." zei de nucleair aangekleedde verpleegster. 

Ik lapte al de regels van elegantie aan mijn laars en kroop zo goed ik kon met mijn slechte rug en een baxter in mijn hand op die tafel.  Ik hoop dat er geen verborgen camera aanwezig was.  Op je buik liggen is niet evident wanneer je dikke boobies hebt en het duurde even vooraleer ik Lucy en Daisy in een comfortabele positie had gelegd.  Toen liet ik mijn gezicht in het gat neerhangen.

Nu zou je denken dat de dokter na deze voor mij hachelijke onderneming onmiddellijk zou beginnen met zijn werk ... nee hoor, net zoals een tandarts die eerst je mond vol machinerie hangt begon ook deze dokter dàn een klapke te doen.   "aha mevrouw is Engelse zie ik?"  Door het gat gaf ik zo goed het ging in steno het verhaal van mijn leven, want de man leek geïnteresseerd en ondertussen zat hij lustig aan zijn bureau paperassen in te vullen.   Ik werd met de minuut zenuwachtiger, want ik zat tenslotte vol Buscopan en Lucy en Daisy lagen helemaal niet op hun gemak.

Eindelijk stond de dokter op en kwam hij doen wat hij moest doen.   Enfin, op dat ogenblik had ik nog geen flauw benul van wat hij moest of ging doen.  Ik had wel het vermoeden dat het iets met naalden te maken had.   Ook hij begeleidde me verbaal door het hele gebeuren : " uw rug gaat nu koud aanvoelen mevrouw, niet verschieten.   Er gaat een venijnige prik komen mevrouw, niet verschieten.   Nog een venijnige prik mevrouw, ontspannen mevrouw, of mijn naald breekt nog af.  Dankuwel mevrouw."   en eindelijk de finale woorden : "voilà dat was het, is't gegaan?"  waarop ik zoals altijd geijkt antwoord : "veel minder erg dan een bevalling zonder verdoving dokter".

Lucy en Daisy mochten terug in hun normale stand komen/hangen en ik moest terug van de tafel op de rijdende stoel plaatsnemen.   De verpleegster reed me terug naar de vorige kamer waar alle andere stoelen nu bezet waren door andere dames.   Diegenen die kennen zullen dit begrijpen.  Het duurde geen vijf minuten vooraleer het een heel gezellig vrouwenkranske werd.   Ieder vertelde zijn verhaal en we kregen er nog een lekker tasje koffie met een koekje om te bekomen, want na de infiltratie moet je een uur in die stoel blijven rusten.

De dokter had me ook nog verwittigd : " Indien er geen verbetering optreedt moet u volgende week niet terugkomen voor de volgende stap mevrouw, indien er wel een merkbare verbetering is wel en indien het erger wordt moet ge ook terugkomen. Probeer dat allemaal maar te onthouden zonder notitie boekje op mijn gezegende leeftijd, kapot van de zenuwen en de krampen en na zo'n ingreep!   Ik zei het zinnetje tien keer na elkaar op in mijn hoofd als een mantra en hoopte dat ik het kon onthouden.    Ik stond versteld dat er een mogelijkheid was dat het niet zou helpen, dit was mijn laatste kans om van die eeuwige rugpijn af te geraken.  Ik rekende erop dat dit zou helpen, de neurochirurg had tenslotte zo overtuigend geklonken.

Om in te kunnen schatten of de pijn  al of niet verdween,  was ik de dag voordien al gestopt met mijn straffe pijnstillers, maar nu deden niet enkel mijn darmen pijn, maar ik kreeg bovendien nog erge krampen in mijn maag.

Mijnen trouwe zilveren zat ziek maar flink te wachten in de wachtkamer (daarom heet het wachtkamer natuurlijk) en voerde me huiswaarts waar we allebei neerfloepten, volledig uitgeteld en dat tijdens een hittegolf... niet te doen!    Tegen het einde van de dag beseften we dat we allebei een zomergriepje hadden.

Onze kinderen vertrokken op reis en kwamen die avond nog even langs in hun prachtige gehuurde Camper om afscheid te nemen,  maar ik had hen voordien gebeld om op afstand te blijven zodat we hen niet zouden besmetten.

We wuifden hen uit en ik trok naar het ene bed en vroeg vriendelijk aan Mr. Silver of hij in de logeerkamer wou gaan slapen.   Bij zo'n temperaturen heb je geen gloeiende, koortsige man naast je nodig in je bed.

Het lukte me toch niet om te slapen, dus ik trok terug naar beneden en nestelde me in de zetel in de buurt van de pas aangeschafte airco.   Ik voelde me zo ziek dat ik op dat ogenblik niet kon oordelen of ik nu baat had gehad van de infiltratie of niet.    De volgende dag voelde ik me nog altijd even slecht en had ik nog evenveel last van krampen.  

Mr. Silver daarentegen voelde zich stukken beter en stelde voor om toch terug naar zee te vertrekken, al was het maar om de koelte.    Ik zat in een ongelooflijke tweestrijd omdat ik me zo ellendig voelde, maar kom, je kan je evengoed ellendig voelen aan zee als thuis.  Ik liet hem alles in de auto steken en kroop er als laatste in, toen de airco al wat afkoeling gaf.

Toen we eindelijk aan zee waren was ik blij dat Mr. Silver me meegesleurd had, aan zee was de temperatuur beduidend lager en er stond een fris windje en ik kon eindelijk terug ademen.

Voilà en nu zit ik hier zondag ochtend, de maag en buikkrampen zijn veel beter, ik voel me niet meer ziek en ik durf het bijna niet te schrijven maar .... geen pijnstilling genomen - en ik hou mijn tenen gekruist terwijl ik dit schrijf - geen rugpijn gehad de hele nacht, ik kon me zelfs draaien en keren als een twintigjarige ..... hopelijk blijft het zo!

11-07-2010 om 09:21 geschreven door BOJAKO  

Na een héél warm weekje thuis zijn we nu terug aan zee.   Ik begin elk putteke op de autostrade al goed te kennen.   Deze keer zijn we er geraakt zonder banden problemen.

We moesten terug naar huis omdat er van alles gepland was.   Een middagje uit met twee goede vriendinnen, een dagje op Tibo passen, een cake bakken voor het verjaardagsfeest van Seppe, na de middag de maandelijkse afspraak met de blogvrienden en daarna natuurlijk het verjaardagsfeest.

Gelukkig kon ik thuis regelmatig in ons zwembadje duiken om even af te koelen, maar ik klaag niet hoor ... van mij mag het heel de zomer zo blijven!   Zeker nu Mr. Silver in de solden voor mij een prachtige airco gekocht heeft.    Eindelijk koelte in huis.   Zo moet het zijn:  in de tuin warm, in het zwembadje nat en fris en binnen lekker koel, ....o, wat is het leven mooi als de zon schijnt .... lalalalala....

Maar hier in ons sleurhutje aan la mer du nord is een ventilator ruim voldoende om verfrissing te krijgen.   Aan zee waait er altijd een stevige bries, enfin zo begin ik toch te denken.

Gisteren zijn we, na aankomst, weer op onze stalen ros geklommen en zijn we naar het strand gefiets en ja ... weer heel de weg wind tegen.   Ik was kapot !   Zoals ik jullie al tot treurenstoe verteld heb:  ik kan niet goed fietsen, ik ben het nog aan't leren.    Vooral de vitessen euh... gears... euh... dedju ik vind het correct nederlands woord niet, maar jullie begrijpen wat ik bedoel: wel van die vitessen snap ik echt niks.   Mijn fiets heeft er zeven en de hele weg zit ik eraan te draaien in de hoop om wat gemakkelijker vooruit te komen, maar het lukt me niet, ik ben te dom om het te begrijpen. 

Wanneer je met een auto traag rijdt dan zit je in een lage versnelling, één ofte twee dus, maar is dit ook zo op een fiets???   Mr. Silver heeft het me al honderd keer uitgelegd en ik snap er nog niks van.  In eender welk vitesse geraakte ik gisteren amper vooruit tegen die wind.   't Kan natuurlijk ook aan mijn uitstekende conditie liggen (sic)       Bij nader inzien had ik misschien toch beter geïnvesteerd in een electrische fiets, maar het kwaad is al geschied.   Ik heb een goede, maar gewone fiets gekozen met de bedoeling om wat te sporten.   Kwestie van mijn dieet wat vooruit te helpen.

Dieet huh ... laat me niet lachen!   We gaan van het ene feest naar het ander en ik durf me gewoon niet meer wegen.   Mijn elastieken spannen nog altijd even erg, mijn boobies zijn nog altijd even groot, dus er zal nog niet veel veranderd zijn vrees ik.

Vanmiddag komen schoonzus en schoonbroer zee op bezoek en die brengen een gebakje mee ... hoe kan ik nu weigeren om daar een stukje van te proeven ????  en van dat warm weer krijgt een mens zo'n dorst hé.   Ik maak nu elke dag na de middag een volle pot verse munt en gember thee en ik vind dit nog de beste dorstlesser, maar zo net voor het eten hoort bij dit warme weer toch een frisse Pastis,  het lijkt nu toch alsof we in het zuiden van Frankrijk zitten, zeg nu zelf.

We hadden heel de maand juli vrijgehouden om een volle maand aan zee te blijven - geen afspraken - maar ja, de neurochirurg had enkel twee dagen vrij in juli.   Natuurlijk...  iedereen is dan op vakantie in het buitenland behalve Bibieke.     De 9de en de 16de gaan we dus terug naar huis en dan keer ik, hopelijk pijnvrij, terug voor de rest van de maand aan zee.   We moeten wel op tijd thuis zijn,  want ik verneem zopas dat onze zoon 2 en zijn vrouwtje hun verjaardag vieren op 31 juli.

Met Tibo is alles nog niet in orde.   Hij is terug beginnen overgeven, heeft nog steeds lichte koorts en volgens schoondochter 2 is hij op een half jaar amper 500 gr bijgekomen.   Donderdag gaan ze terug naar de maag-darmspecialist.  Ik hou tenen en vingers gekruist dat ze de oorzaak vinden, maar ik hoop ook dat het niets ernstig is.  Steek aub allemaal een bougieke aan.

Voilà... tot zover het leven zoals het is op de camping.

Zonnige zeegroetjes aan al mijn lieve vrienden, familie en eventuele bloglezers!

05-07-2010 om 13:19 geschreven door BOJAKO  

't is zes uur 's morgens hier in ons caravanneke aan de Costa del sol Nouvella Porta de Belgica.  Het gebeurt niet snel dat ik zeg dat het te warm was om in bed te blijven, maar dat was zo vandaag en van mij mag het nog een hele zomer zo blijven.  The early bird catches the worm. (heeft er totaal niks mee te maken, want ik lust geen wormen) 

Maar zeg nu zelf, wat doet een mens in een caravan op een camping op dit ongoddellijk uur?  Ik probeer zo stil mogelijk te zijn, want mijne zilveren heeft zijn rust nodig.  Hij wordt een dagje ouder nietwaar?

Vandaag keren we terug huiswaarts en het zal pas vier juli ten vroegste zijn eer we terugkomen, ik kan toch het verjaardagsfeest van kleinzoon 3 en de blogmeeting met mijn maatjes niet missen hé?

Mijn dieet is hier ook volledig de mist in gegaan.   Donderdag werden we uitgenodigd op een heerlijke BBQ bij vrienden die hier ook aan zee zijn en gisteren op een BBQ bij schoonbroer en schoonzus Zee.  Sinds mijn diëtiste me zei dat er veel minder calorieën in een glas Cava zitten dan in een glas fruitsap zijn de BBQ's weer veel plezanter geworden, ik denk wel dat de diëtiste één glas bedoelde en niet driekwart fles, maar soit : het was warm; de Cava was lekker en fris en mein fleisch is zoe zwakskes  

Ik mag niet vergeten om hier in mijn dagboek te noteren dat gevulde champignons met kruidenkaas op de BBQ en spek, in dunne reepjes rond een saté stokje gedraaid,  bijzonder lekkere aperitief hapjes zijn!   Voilà, 't staat genoteerd en het recept is jullie ook van harte gegund.   Ik moet tegenwoordig alles noteren, want mijn korte termijn geheugen wordt er met het ouder worden niet beter op.

Op de camping bereidt men alles nu volop voor op juli en augustus ofte de zomer.   Het zwembad is nu ook open en ik kreeg zelfs Mr. Silver zo ver om zijn body in het water te laten drijven, maar dit enkel en alleen omdat het water ongeveer 37°C was.   Ongelooflijk wat een kou-scheet die man is! (Antwerps woord voor kouwelijke oude man)   Vervolgens deden we een fietstochtje, maar daarna was mijn pijpke uit.   Ik hoop dat ik enkele van die zondige calorieën heb verbrand.

In juli komen we terug naar hier mits enkele kleine onderbrekingen.  Op 9 en 16 juli moet ik naar het ziekenhuis voor de facetinfiltratie.   Alles hangt af van hoe ik me daarna voel en ook een beetje van het weer.   Indien het blijft zoals de laatste dagen, dan zullen we hier snel terug zijn, maar indien het terug koud en regenachtig wordt, dan blijf ik liever in ons huisje.

Ons plantjes in de tuin zullen blij zijn om ons terug te zien.    Ik hoop dat de sukkelaars niet omgekomen zijn van de dorst.   Natoken had me enkele mooie Aronskelken gegeven en die stonden prachtig in bloei toen we vertrokken.   De Dahlia's waren ook flink aan het groeien en ik hoop dat er nu ook al bloemen zijn. (of is dat nog te vroeg Natoken? )

De groententuin van Mr. Silver en de schoonvader van zoon 2 heeft al lekkere nieuwe patatjes, aardbeien en jonge ui voortgebracht, maar momenteel voeren ze beiden nog een verbeten strijd tegen het onkruid.  Geen van beiden kent veel van tuinieren en de helft van de tijd weten ze niet wat onkruid en wat plant is, maar al doende leren ze, de mini groenten die per ongeluk uitgetrokken worden eten we ook op.   Ik zeg bij het eten wel altijd een schietgebedje voor alle overledenen, want de tuin ligt niet zo heel ver van het crematorium.  

Voilà, dagboekje is bijgewerkt, nu snel wat blogjes lezen vooraleer Mr. zilveren Snurker zijn ontbijt wenst.

Dus lieve blogvrienden : bij leven en welzijn zal ik present zijn de eerste vrijdag van de maand !    

27-06-2010 om 07:01 geschreven door BOJAKO  

Zaterdag was het feest in de Ardennen, dit ter ere van het vormsel van mijn petekindje - en vandaag zitten we weer voor enkele dagen in ons sleurhutje aan zee.

Zaterdag in de regen en vandaag terug in de regen, het wil maar geen zomer worden.

Hoewel... Frankske van het weerbericht voorspelde daarnet met een brede smile ongelooflijk goed weer,  maar toch zit ik hier in de caravan te klappertanden en mijn teentjes zijn bevrozen.   Buiten is de lucht nog steeds grijs tot donkergrijs en regelmatig tokkelen de regendruppels op ons metalen dakje.

Ik zit te rillen en te klappertanden, nu zou je denken: doe dan iets warmer aan en bedek je tenen met dikke sokken, maar mijn ventje is weg met de auto en mijn valiesje ligt nog in de koffer, tch tch tch.

Even een korte rewind : vorige keer toen we naar zee kwamen hadden we platten tube onderweg en was Mr.Silver naar Oostende geweest om vier nieuwe banden te kopen.   Sindsdien beweerde hij dat hij een "zjimmie" voelde bij het rijden.  

Vraag me niet wat hij daarmee bedoelde, dat is mannen geheimtaal.   Nu we terug aan zee zijn is hij vanmorgen vroeg terug naar de bandencentrale geweest om die 'zjimmie' te laten nakijken.

Daarnet stond hij hier terug met een zo mogelijk nog bedrukter gezicht.   De 'zjimmie' was weg, maar nu was er een ander geluid wat hem nog meer ongerust maakte.   Ik vroeg om het geluid even te beschrijven, maar daar vond hij deze keer geen 'technisch' woord voor.

't ja ... ons Bieke wordt al een serieus dagje ouder en er mogen niet te veel kosten aan komen of we moeten overwegen of het geen tijd wordt om te investeren in een nieuw bakje.   Spijtig, want ons Bieke, een prachtige donkergroene Subaru,  heeft ons al heel veel zorgeloos rijplezier bezorgd en het moet gezegd worden, ze ziet er nog formidabel goed uit voor haar gezegende leeftijd.   Hopelijk krijgen ze in de bandencentrale dat nieuw vreemd geluid eruit zodat mijne zilveren niet langer moet piekeren.

Vorige week hebben we nog enkele keren Tibo opgevangen.   Sinds het onderzoek met de scoop is wonder boven wonder het euvel verholpen.   Zijn eten blijft er nu in.   Misschien hebben ze toch een kleine vernauwing of webje weggekregen dat niet zichtbaar was bij de vorige onderzoeken.    Hij was korte tijd terug naar de kribbe geweest en wat denkt ge?  

Natuurlijk : weer een virus overgenomen van een ander kindje.    Maar laten we het optimistisch bekijken:  indien hij ze nu allemaal krijgt, dan is hij weerbaar genoeg in de kleuterschool.

Herniaretta daarentegen heeft de twee voorbije dagen weer serieus van haar peretten gegeven.   Zelfs mijn Contramal druppels kregen de pijn amper weg.   Ik ben echt benieuwd of de facetinfiltratie in juli zal helpen.  Langs de ene kant kijk ik er naar uit, maar anderzijds krijg ik het ook wel een beetje benauwd als ik er aan denk.  We zullen maar duimen en hopen dat die dokters weten wat ze doen hé.

Aaaah... dat is beter zie :  ik heb daarnet even in de kasten zitten rommelen en ik heb nog een sjaal en een oud paar sokken gevonden.  

Lang leve de goede Belgische zomers!    Overmorgen klagen en zagen we waarschijnlijk weer dat we het te warm hebben. 

Update wat later op de dag :

Gelukkig is Mr.Silver onmiddellijk terug naar de bandencentrale gegaan.   Bleek dat bij de rechtervoorband alle schroeven los stonden !!!!   Zelfs de monteur was van zijn melk toen hij het constateerde.

Wat het weer betreft : we voelen een merkbare opwarming qua temperatuur buiten en hier en daar is er al een beetje blauwe lucht te zien!   Joepie de poepie. 

21-06-2010 om 15:50 geschreven door BOJAKO  

Even nadenken wat er de laatste dagen allemaal gebeurd is tenhuize Bojako en Mr. Silver.

ah ja ...ik moest weer op de weegschaal bij de diëtiste en deze keer was het 'volgens haar' niet slecht.  Twee kilo eraf, maar het was wel al een maand geleden!   Ik zou natuurlijk liever twee kilo per week afvallen, hoe zou je zelf zijn?  Maar kom, alle beetjes helpen.

Zaterdag zijn we naar het Bananentheater geweest waar er een jubileumstuk opgevoerd werd, geschreven en geregiseerd door de broer van schoondochter 2.   Het was een heel leuke komedie en indien dit zijn eerste poging is tot schrijven,  dan staan er ons in de toekomst nog mooie dingen te wachten.

Zondag was het DE DAG !   Welke dag?   Wel de verkiezingen natuurlijk.   De dag waarop je zoals vroeger veel mensen die je kent op straat ziet lopen en er een babbeltje mee doet.  Het deed me terug denken aan de zondagen van vroeger wanneer iedereen die je kende nog naar de mis ging.

Daarna hebben we de rest van de dag voor ons TV toestel gezeten, benieuwd wie er ging winnen.   De uitslag was heel snel te merken.   Hopelijk zal Tsunami Bartje aan de hoge verwachtingen van half België kunnen tegemoet komen.  Een zware taak en gemakkelijker gezegd dan gedaan vrees ik.  Maar we duimen en hopen, slechter dan het was kan niet.

Maandag hebben we dan de koe bij de horens gepakt bij manier van spreken : we zijn in de auto gestapt en vertrokken naar 't zeetje voor een paar dagen,  donderdag moeten we al terug thuis zijn.

Onderweg een kleine tegenslag.   Het was al heel lang geleden, maar het moest er ooit van komen:  op de autostrade kregen we platte band!   Ik dacht eerst dat mijn fiets van het rek was gevallen. 

Wijle allebei ons fluo vestje aan en gelukkig heb ik nog een man die weet hoe hij een band moet verwisselen en daar ook nog de kracht voor heeft.    Met een 'thuiskomertje' zijn we traag maar zeker aan de caravan geraakt en vanmorgen is Mr.Silver naar Oostende moeten gaan voor een nieuwe band.  

Omdat onze auto een gezegende oude leeftijd heeft bereikt, besloot hij om er ineens vier nieuwe op te laten zetten.  Geen slecht idee, want ze zijn allemaal even oud en als er één begeeft kan het best zijn dat binnenkort de anderen het ook begeven.   Hoewel .. in de kapotte zat een kanjer van een nagel.

Seffens, na het nieuws van één uur, wil mijne zilveren dat ik mee ga fietsen.   Het is droog, bewolkt en hier en daar zien we een beetje blauwe lucht en zon, maar er staat een fikse wind.   Ik vraag me af of mijn ongetraind lichaam tegen die wind bestand is.    Indien niet, dan zullen we snel terug in ons sleurhutje zitten

Winderige zeegroetjes

van Bojako en hare zilveren

15-06-2010 om 13:19 geschreven door BOJAKO  

Comments and Graphics - Gothic Layouts - Photobucket

Ik was daarnet blogjes aan het lezen en belandde bij het blog van Loewiesa, die schreef over haar bezoekje aan ene Madame Soleil ofte een waarzegster, helderziende ... ach, als het kind maar een naam heeft  nietwaar?

Plots herinnerde ik me een eigen verhaal van heel lang geleden :

ooit ...vele jaren geleden...kocht ik voor de lol tarot kaarten en mijn bedoeling was om ze te gebruiken als eventuele party trick.   Ik ben helemaal niet helderziend.... hoewel ..... whoehahahahahah.... (ijselijke lach)

Ik nam ze (de tarot kaarten)  ook mee op een vakantie die we samen met vrienden en schoonouders doorbrachten in Spanje.
Na een lekkere maaltijd met daarbij de nodige glaasjes wijn, drapeerde ik een bad- of keukenhanddoek ('t is al lang geleden) over mijn hoofd en veranderde ik voor de gasten in ...Madame Soleil...whoehahahahahah....(ijselijke lach)

Toen was het de beurt van mijn geliefde Schwiegermutti en ik legde met heel veel show ook voor haar de kaarten.

Op die bewuste tarot kaarten, die ik in de Inno gekocht had, staan korte teksten, dus je hoeft geen uitleg te zoeken, je hoeft zelfs niet te fantaseren,  neeje, je zegt gewoon, met de vereiste drama en poeha wat er op die kaarten gedrukt staat, met een eigen interpretatie natuurlijk... whoehahahahahah....(ijselijke lach)

Toen ik haar kaarten bekeek zei ik  : oeioeioeioei  aiaiaiaiaiai  maar moeder toch... let op, want ik zie dat de kaart die je man voorstelt,  heel heel ver weg van je ligt en je moet oppassen voor die andere knappe, blonde vrouw die dicht bij hem ligt.  

Geloof me hier: ik lieg niet - de kaarten van man en vrouw lagen inderdeed heel ver apart en naast de man kaart lag een andere vrouwkaart nèh !

Achter de rug van mijn schoonma begon (zo hoorde ik later van mijn vriendin) schoonpa een soort wilde dans te doen om mij aan het zwijgen te krijgen zonder dat zijn eega het merkte, een dans die ik natuurlijk niet opmerkte omdat ik met mijn hoofd onder die verdraaide handdoek hing.  

Ik zag natuurlijk ook het verkrampt, boos gezicht van Schwiegermutti niet.

Omdat het plots zo ijzig stil werd in de kamer piepte ik na een tijdje toch van onder mijnen handdoek en kijk, schoonma en pa waren inmiddels naar buiten gelopen en hadden daar een helse ruzie.

Drie weken (bijna de volledige duur van de vakantie ) hebben ze geen woord tegen elkaar meer gesproken.

Hoe kon ik nu in hemelsnaam weten dat ik plots een échte helderziende was geworden??

Mijn kaarten zijn nu veilig en wel weggeborgen...veel te gevaarlijk !!!

 whoehahahahahah....(allerlaatste ijselijke lach)

09-06-2010 om 12:17 geschreven door BOJAKO  

De weerman heeft wel hevige onweders voorspeld maar ik vraag heel lief aan de weergoden of ze nog even willen wachten tot maandag astemblieft, dankuwel.   

Vandaag gaan we naar een jubileumfeest van lieve vriendin Paz en morgen vieren we Mr. Silver zijn 66ste verjaardag.   Het zou heerlijk zijn indien we dit nog zouden kunnen doen in een zonnige, droge tuin en het zou ook heerlijk zijn indien de kleinkindjes in het zwembad kunnen.  

Allez toe,  allemaal schietebedjes opzeggen aub ! 

Met Tibo gaat het sinds de gastroscopie uitzonderlijk goed. (schreef ze met gekruiste vingers en tenen).

Hoewel men niets had gezien via de endoscoop,  of de echografie,  of tijdens het onderzoek met de contra stof, of in het bloed, of in de zweettesten,  vermoeden wij dat de endoscoop 'misschien' toch een kleine, bijna onmerkbare vernauwing heeft weggewerkt.

Enfin zijn vast eten, weliswaar nog heel fijn gezeefd, blijft er sinds dat onderzoek in en hij komt toch elke dag wat grammetjes bij.  

Dindsdag moest hij terug binnen voor een bijkomend onderzoek bij een logopediste.   Beide ouders moesten werken en nana was de oppas voor die dag.

Wat een dag pffft....

Hoewel onze kinderen de week ervoor betaalden voor een eenpersoonskamer, werden we nu bij een ander heel ziek kindje + mama gezet.   De mama van het kindje en ikzelf waren beiden even ontzet.   Haar kindje lag doodziek met een bacteriële longontsteking en daar waar ik vreesde dat Tibo die bacterie zou kunnen overkrijgen,  vreesde de andere mama net hetzelfde.    Bovendien wou zij die nacht ook bij haar kindje blijven slapen en mijn zoon was ook van plan om de nacht bij Tibo door te brengen.   De hele dag heb ik daar zitten zweten in een donkere kamer,  de ramen allemaal toe en ik heb de lievelings DVD van het zieke kindje : Peter Pan tot treurens toe mee bekeken.

Moest het aan mij gelegen hebben, dan had ik Tibo onmiddellijk terug mee naar huis genomen, maar 't ja ... het is mijn kind niet hé en ik kon onze kinderen telefonisch niet bereiken tijdens de schooluren.

De verpleging op de afdeling pediatrie van het UZ liep - naar mijn bescheiden mening - ongelooflijk mank die dag, waarschijnlijk omdat er heel veel kindjes opgenomen waren.   Uiteindelijk belandde ik, na heel veel aandringen, rond vier uur bij de logopediste,  die me observeerde terwijl ik Tibo fruitpap gaf.

Haar conclusie was dat Tibo 'een uiterst gevoelige mondje' had en ik kreeg allerlei raad (opmerkingen) over hoe ik hem moest voeden.

De fruitpap die bij elke lepel bij beetjes terug uit zijn mondje liepen mocht ik met de lepel niet terug opvangen (moeders en grootmoeders zullen wel begrijpen wat ik bedoel) nee ... ik moest alles laten lopen en geloof me ...het liep!   Tot in de plooien van zijn nekje.  

"Kan geen kwaad, kan geen kwaad ....laten lopen" opperde de Hollands sprekende logopediste en "niet te veel op het lepeltje leggen, kleine beetjes mevrouw".   Toen ik dan heel het klodderboeltje op zijn gezicht en in zijn nek met zijn slabbetje wou bijeenvegen kreeg ik weer een opmerking : "nee mevrouw nee .... niet vegen, u moet deppen, kijk even hoe ik het doe !!!"    en ze wees me hoe ik moest deppen.    Ik ben nu een expert depper.

Na die les hingen Tibo en ikzelf vol fruitpap, maar kom ... de dame heeft dit fenomeen op universitair niveau bestudeerd en ze werkt op een universitair ziekenhuis, zij zal het wel beter weten dan ik zeker? 

De rest van de week hebben Mr. Silver en ik wel serieus gelachen bij elke maaltijd, wat een klodderboel!    Ik wist trouwens niet dat er zo iets bestond als een 'gevoelig mondje'.  De logopediste vergeleek het steeds weer met een emmer dat overliep, maar ik begrijp nog altijd niet wat ze bedoelde.   Ik propte zijn mondje niet overvol en wachtte steeds geduldig tot het leeg was om het volgend lepeltje eten te presenteren. 

Ach ... ik herinner me de heel wijze woorden van onze kinderarts destijds : "madammeke ...tegen dat hij naar den troep moet zal hij het wel kunnen" ...

Gisteren namiddag was het de maandelijkse ontmoeting met mijn blogmaatjes op een zonnige terras met een lekker drankje.

Meer moet het niet zijn hé ?  

05-06-2010 om 13:49 geschreven door BOJAKO