|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na een hele week ziekenhuisbehandelingen, de ene al pijnlijker dan de ander, heb ik nu enkele dagen rust.
Nog één behandeling maandag en dan is het wachten op de uitslag van al de testen.
Ik had vorige keer de ademtest vernoemd omdat ik een man dat al had zien doen en ik mijn ogen niet kon geloven.
Wel, gisteren was het mijn beurt.
Een volledige dagopname om na het eten van een boke met speciale choco vervolgens elk half uur via een rietje in een buisje te blazen en daar snel een stopje op te zetten en zo heb ik vijftien buisjes gevuld met mijn choco adem. :roll:
Geef nu toe
ik kan toch niet de enige zijn die zich bij zon onderzoek vragen stelt
.wanneer ik via dat rietje in het buisje blaas, dan vliegt mijn adem er langs opzij toch terug uit. OK, er blijft misschien een restje hangen, maar wanneer de laborant dat buisje opendoet, dan is de rest van mijn adem toch ribbedebie of niet soms? :lol:
Enfin, hoewel de meest bizarre was dat toch de minst pijnlijke test van de vorige week.
Maar ik heb me niet verveeld, want tot mijn grote verwondering is het tegenwoordig gemengd publiek in de dagopname zalen van het UZA.:-8)
In het bed tegenover dat van mij werd een knappe jonge man verzocht om plaats te nemen nadat hij een ziekenhuis schortje had aangedaan. (de gordijnen bleven open)
Via zijn vriend werd om een tolk gevraagd, want de man zou geen woord nederlands spreken of begrijpen.
Iedereen die me kent weet ondertussen dat ik zelfs spreek tegen een hond met een hoed op, dus ik lachtte en wuifde vriendelijk naar mijn overbuurman en hij wuifde (of is het woof) terug met een brede smile.
Ikke spreek nie goe nederlands, ikke Turk zei de jonge man, waarop ik natuurlijk onmiddellijk antwoorde : maar neeje, ge spreekt fantastisch nederlands, hoe lang ben je in België? - ge moet de mensen die moeite doen toch wat aanmoedigen nietwaar?
Euh
ene jaar en tien maanden en ik lere nederlands tweede keer per week in nachtschool bij goede lerares
en hup, we waren vertrokken.
Toen ze hem kwamen halen voor zijn onderzoek wist ik dat hij in een klein dorpje geboren was, dat hij in feite een Koerd was en geen Turk, dat hij de laatste vijftien jaar in Istamboel heeft gewoond, dat er in Istamboel stad vijftien miljoen mensen wonen, dat er een bloeiende textiel nijverheid is, dat hij achtendertig jaar oud was, dat hij gescheiden was en een zoontje van drie jaar had, dat hij België een heel tof land vond en de Belgen ook, dat hij binnen vijf jaar Belg kon worden, dat hij werkte aan de kassa in een Turkse winkel in Borgerokko etc. etc
en dat voor een man die volgens zijn vriend geen woord nederlands kon.
Ik ben natuurlijk wel getraind in het verstaan van moeilijk nederlands.
Mijn vader sprak tot aan zijn dood met een zwaar Engels accent en mijn nog in leven zijnde schoonmoeder spreekt na al die jaren in België nog steeds met een zwaar Duits/Oekraïens/Antwaarps accent.
Toen ze hem (den Turk) wegreden brachtten ze een andere dame binnen die op het eerste blik al serieus wat had meegemaakt in haar nog tamelijk jong leven.
Ik hoorde haar vertellen aan de verpleegster dat ze zwaar diabete was en regelmatig dialyse nodig had en dat ze nu op de lijst stond voor een nier transplantatie. Er was al één been afgezet en het ander zag er niet rooskleurig uit en ze mistte ook één oog.
Maar ik spitste mijn oren toen ik haar hoorde zeggen : ik ben niet kleinzerig, zoals u ziet heb ik al een en ander meegemaakt, maar indien ik nog een gastroscopie hier moet laten uitvoeren dan moeten ze mij in slaap doen, dat was zo pijnlijk dat ik flauw gevallen ben.
De verpleegster was de deur van de kamer nog niet uit of ik teende naar de dame toe en vroeg of het ook een vrouwelijke arts was die bij haar de gastroscopie had gedaan, wat ze beaamde.
Bij mij had dinsdag de verdoving ook niet gewerkt en het was een van de ergste onderzoeken die ik ooit heb doorstaan, ik dacht ook dat ik van mijne sus ging. Ik heb trouwens nog steeds last van een pijnlijke keel en mijne slikker (adam-eva's-sappel) is ook nog heel gevoelig.
Ik heb ook aan Mr. Silver gezegd dat indien dit onderzoek nog eens moet overgedaan worden, het dan ook onder complete verdoving zal moeten zijn.
Maar soit
ik leef nog en er is nog meer nodig om me het zwijgen op te leggen!
En nu is ons Mollyke ziek ocharme
haar neuske is warm, haar buik rommelt dat het niet meer mooi is en ze heeft al wat overgegeven. Ik heb daarnet voor haar een afspraak gemaakt bij de dierenarts.
t Is waarschijnlijk ook wel haar eigen schuld vrees ik, want ze eet alles wat ze tegenkomt in de tuin. Ik heb haar al slakken met huis en al zien opeten. Ik stelde me wel wat vragen bij het huisje, maar mensen eten ook escargots, dus dat vond ik niet zo verontrustend.
Gisteren ben ik eindelijk in ons zwembad geweest. t Stond al sinds eind mei op mij te wachten.
Ik kwam bezweet thuis van het ziekenhuis en ik kon niet snel genoeg erin duiken. Heerlijk was het.
Ik ben hier aan de computer nu ook ferm aant zweten, dus ik denk dat ik er seffens eens terug in duik, de weersvoorspellingen waren niet zo schitterend voor het weekend, dus ik moet er van profiteren terwijl ik kan nietwaar?
Zij die gaat plonzen groet u! :wink:
|
had juist op facebook gezien dat je bijgewerkt was(je blog uiteraard
