Na een hele week ziekenhuisbehandelingen, de ene al pijnlijker dan de ander, heb ik nu enkele dagen rust.   
Nog één behandeling maandag en dan is het wachten op de uitslag van al de testen.

Ik had vorige keer de ‘ademtest’ vernoemd omdat ik een man dat al had zien doen en ik mijn ogen niet kon geloven.   
Wel, gisteren was het mijn beurt. 
Een volledige dagopname om na het eten van een boke met ‘speciale’ choco vervolgens elk half uur via een rietje in een buisje te blazen en daar snel een stopje op te zetten en zo heb ik vijftien buisjes gevuld met mijn choco adem.

Geef nu toe…ik kan toch niet de enige zijn die zich bij zo’n onderzoek vragen stelt ….wanneer ik via dat rietje in het buisje blaas, dan vliegt mijn adem er langs opzij toch terug uit.   OK, er blijft misschien een restje hangen, maar wanneer de laborant dat buisje opendoet,  dan is de rest van mijn adem toch ribbedebie of niet soms?

Enfin, hoewel de meest bizarre was dat toch de minst pijnlijke test van de vorige week.
  

Maar ik heb me niet verveeld, want tot mijn grote verwondering is het tegenwoordig ‘gemengd publiek’ in de dagopname zalen van het UZA.

In het bed tegenover dat van mij werd een knappe jonge man verzocht om plaats te nemen nadat hij een ziekenhuis schortje had aangedaan. (de gordijnen bleven open)

Via zijn vriend werd om een tolk gevraagd, want de man zou geen woord nederlands spreken of begrijpen.

Iedereen die me kent weet ondertussen dat ik zelfs spreek tegen een hond met een hoed op, dus ik lachtte en wuifde vriendelijk naar mijn overbuurman en hij wuifde (of is het woof) terug met een brede smile.

“Ikke spreek nie goe nederlands, ikke Turk” zei de jonge man, waarop ik natuurlijk onmiddellijk antwoorde : “maar neeje, ge spreekt fantastisch nederlands, hoe lang ben je in België?” - ge moet de mensen die moeite doen toch wat aanmoedigen nietwaar?

“Euh … ene jaar en tien maanden en ik lere nederlands tweede keer per week in nachtschool bij goede lerares” … en hup, we waren vertrokken.

Toen ze hem kwamen halen voor zijn onderzoek wist ik dat hij in een klein dorpje geboren was, dat hij in feite een Koerd was en geen Turk, dat hij de laatste vijftien jaar in Istamboel heeft gewoond, dat er in Istamboel stad vijftien miljoen mensen wonen, dat er een bloeiende textiel nijverheid is, dat hij achtendertig jaar oud was, dat hij gescheiden was en een zoontje van drie jaar had, dat hij België een heel tof land vond en de Belgen ook, dat hij binnen vijf jaar Belg kon worden, dat hij werkte aan de kassa in een Turkse winkel  in Borgerokko etc. etc… en dat voor een man die volgens zijn vriend geen woord nederlands kon.

Ik ben natuurlijk wel getraind in het verstaan van moeilijk nederlands.  
Mijn vader sprak tot aan zijn dood met een zwaar Engels accent en mijn nog in leven zijnde schoonmoeder spreekt na al die jaren in België nog steeds met een zwaar Duits/Oekraïens/Antwaarps accent.

Toen ze hem (den Turk) wegreden brachtten ze een andere dame binnen die op het eerste blik al serieus wat had meegemaakt in haar nog tamelijk jong leven. 

Ik hoorde haar vertellen aan de verpleegster dat ze zwaar diabete was en regelmatig dialyse nodig had en dat ze nu op de lijst stond voor een nier transplantatie.  Er was al één been afgezet en het ander zag er niet rooskleurig uit en ze mistte ook één oog.

Maar ik spitste mijn oren toen ik haar hoorde zeggen : “ik ben niet kleinzerig, zoals u ziet heb ik al een en ander meegemaakt, maar indien ik nog een gastroscopie hier moet laten uitvoeren dan moeten ze mij in slaap doen, dat was zo pijnlijk dat ik flauw gevallen ben.”

De verpleegster was de deur van de kamer nog niet uit of ik teende naar de dame toe en vroeg of het ook een vrouwelijke arts was die bij haar de gastroscopie had gedaan, wat ze beaamde.

Bij mij had dinsdag de verdoving ook niet gewerkt en het was een van de ergste onderzoeken die ik ooit heb doorstaan, ik dacht ook dat ik van mijne sus ging.    Ik heb trouwens nog steeds last van een pijnlijke keel en mijne slikker (adam-eva's-sappel) is ook nog heel gevoelig.

Ik heb ook aan Mr. Silver gezegd dat indien dit onderzoek nog eens moet overgedaan worden, het dan ook onder complete verdoving zal moeten zijn.

Maar soit … ik leef nog en er is nog meer nodig om me het zwijgen op te leggen!

En nu is ons Molly’ke ziek ocharme … haar neuske is warm, haar buik rommelt dat het niet meer mooi is en ze heeft al wat overgegeven.    Ik heb daarnet voor haar een afspraak gemaakt bij de dierenarts. 

’t Is waarschijnlijk ook wel haar eigen schuld vrees ik, want ze eet alles wat ze tegenkomt in de tuin.   Ik heb haar al slakken met huis en al zien opeten.   Ik stelde me wel wat vragen bij het huisje, maar mensen eten ook escargots, dus dat vond ik niet zo verontrustend.

Gisteren ben ik eindelijk in ons zwembad geweest.   ’t Stond al sinds eind mei op mij te wachten.

Ik kwam bezweet thuis van het ziekenhuis en ik kon niet snel genoeg erin duiken.   Heerlijk was het.

Ik ben hier aan de computer nu ook ferm aan’t zweten,  dus ik denk dat ik er seffens eens terug in duik, de weersvoorspellingen waren niet zo schitterend voor het weekend, dus ik moet er van profiteren terwijl ik kan nietwaar?

Zij die gaat plonzen groet u! 

26-07-2012 om 11:56 geschreven door BOJAKO  

Langs deze weg wil ik mijn oprechte deelneming betuigen aan mijn lieve blogvriend Fons Nicolay van blog Keukenweetjes bij het overlijden van zijn lieve echtgenote.

Het zijn dagen van rouw, want ook de moeder van mijn lieve vriendin R. is overleden.  Ook aan R. en haar familie onze oprechte deelneming.

22-07-2012 om 20:24 geschreven door BOJAKO  

18-07-2012 om 12:43 geschreven door BOJAKO  

Voilà, vorige week heb ik de eerste facet infiltraties moedig doorstaan en dit ondanks mijn nieuw ziekenhuisfobie…soms sta ik gewoon versteld van mezelf.

Vandaag beginnen dan weer de onderzoeken voor de restproblemen van de Pancreas operatie met een CT –scan, dus ik zal weer eens mijn moed uit mijn schoenen ofte rubber laarzen moeten trekken met een vishaak.

Vervolgens morgenvroeg 'nuchter' weer naar ’t ziekenhuis voor een suikeronderzoek en zo blijven we bezig niewaar?

Tijdens de voorbije week hebben we genoten van bezoeken van de kleinkinderen èn van Bobby het hondje waar Molly al goede maatjes mee wordt.

Tussen de plensbuien van deze ‘normale’ (mijn voeten Zjérard) Belgische zomer door,  zijn we met paraplu en rubberlaarzen toch veel gaan wandelen, soms leek het meer op zwemmen, maar kom … we durven niet klagen, want ik meen vanmorgen tien minuten lang Laura gezien te hebben.

’t Kan natuurlijk een mirage geweest zijn … maar Mr. Silver zei dat hij ze ook gezien heeft.

Omdat het even droog is,  is hij daarnet snel op z’n fiets gesprongen en hij is nu naar 'den Hof' om te zien of er nog enige groente zijn die niet volledig verzopen zijn.   Het onkruid groeit welig heeft hij me verzekerd.

Zaterdag hebben we mogen genieten van een echte rit om Tram 6 ter gelegenheid van een jarige vriend van Mr. Silver.   Heel plezant en voor herhaling vatbaar.

De oude tram reed de stad rond en stopte dan voor een tijdje aan het nieuw gerechtshof waar we in een nabijgelegen taverne genoten van een aperitief en een hapje.

Vervolgens reden we terug door de vreselijke plensbuien naar het eindstation.   Het regende zo hard dat het zelfs op de tram en in het museum binnenregende door het dak.

Waar blijft in hemelsnaam al dat water vandaan komen?

Ik vraag me soms af – jaja …op sommige momenten gebruik ik mijn grijze massa nog :

Wel …de Arabieren hebben geen water maar veel olie en verkopen dit aan ons tegen woekerprijzen…
Kan iemand me vertellen waarom wij al dit hemelwater niet terug aan de Arabieren verkopen, dan groeit er ooit misschien terug gras op al hun zand en zo komt er terug wat geld in de steeds leger wordende lade van onze regering.

Gisteren hoorde ik op het nieuws dat er in Limburg nu zoveel water in de lege mijngangen is,  dat de grond met een halve meter omhoog is gestegen.   Stel je voor...je wordt wakker en je huis is plots een halve meter hoger dan de rijweg! 
Verschietachtig...en dan druk ik het nog zacht uit!

Voilà … dat moet het zijn voor vandaag, want ik moet me nog een beetje presentabel maken voor mijn nieuwe foto onder de scan. 
't kan me niet meer schelen wat ze daar vinden, in mijn lijf wordt niet meer gesneden, 't zal daar dan moeten blijven zitten! Nèh !

Soit, ik hou jullie op de hoogte, maar de uitslag kan nog even op zich laten wachten, er moeten nog andere testen gedaan worden, maar die zijn voorzien voor volgende week, kwestie van het spannend te houden.

Toedeloekes !

16-07-2012 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

‘t Is vandaag zondag, zwoel en overtrokken.   Heel de nacht heeft het geregend en ik kan het weten, want ik heb heel de nacht wakker gelegen.

Weer last van mijn ingewanden, maar geen nood, deze maand gaan ze in het UZA op zoek naar een oplossing voor dit blijvend probleem.

Omdat ik het ’s nachts zo warm heb en blijkbaar ook terug lijd aan menopauzale opvliegers sinds mijn operatie, heeft Mr. Silver de airco opgezet die we twee jaar geleden gekocht hebben maar tot nu nog niet nodig gehad hebben.

De airco maakte na een tijdje een hels lawaai, precies een wasmachine dat op hol geslagen was.   Ik ben onmiddellijk uit mijn bed gesprongen en heb het ding afgezet voor het ontplofte.

Mr. Silver heeft het vanmorgen terug aangezet en er was niets aan de hand … vreemd….

Vorige week was het -zoals iedereen weet- soldenweek en dan is Mr. Silver ook niet te houden.  Hij is nu de trotse eigenaar van twee paar nieuwe schoenen en ik heb nieuwe Crocs gekocht omdat  Molly tijdens haar baby periode mijn andere Crocs volledig geperforeerd heeft met haar spitse melktandjes.  Ach … een gaatje meer of minder in een Croc kan geen kwaad, maar ’t is geen zicht hé.

Verder hebben we geïnvesteerd in een nieuwe wekker omdat onze oude het begeven had.   Ik zocht eentje met reuzegrote cijfers, want ’s nachts zonder bril ben ik zo blind als een mol. 

Nu heb ik écht de max!   Een wekker met grote cijfers, maar ook eentje dat de tijd projecteert op ons plafond.    Ik heb vannacht elke minuut en uur zien voorbij trekken. 

Vorige vrijdag was het blogmeeting en we hebben Paz en onze Ludovicus en Lea spijtig genoeg moeten missen.   Die zitten nu lekker te zonnen aan ’t zeetje.   Ondanks de leegte die ze lieten was het toch zoals altijd reuze plezant.  Ongelooflijk hoeveel we elkaar altijd te vertellen hebben.

Die dag was ook de babysit dag van Bobby – de Jack Russel puppy van zoon 2.   Een echt dotje!    Het ging heel goed met hem en Molly,  ze bracht zelfs één van haar speeltjes en legde het voor de puppy neer.     

Er was maar één klein nadeel.    Bobby had het vliegend sch…t ofte de Spaanse Spetter.   We wisten niet dat er uit zo’n mini hondje zoveel str…t   kon komen.  

Zoon 2 is er gisteren mee naar de dierenarts geweest en Bobby staat nu op een streng dieet.   Hopelijk komt het snel goed, want ik heb nu mijn hart al aan hem verloren.

’t Is echt grappig om zien, zo’n mini hondje dat dominant staat te doen tegen een grote hond zoals Molly en ik ben ervan overtuigd dat hij in de toekomst ook wel de baas zal worden!

08-07-2012 om 13:08 geschreven door BOJAKO  

Even snel wat  Blog-time inlassen.  Sinds we terug thuis zijn heb ik nog geen tijd gehad.

We zijn een dag vroeger terug naar huis gekomen, want zaterdag was het lentefeest van onze oudste kleinzoon.

Gelukkig was het prachtig weer en konden we ook buiten in de tuin zitten.

Toen we ’s avonds te voet naar huis trokken kregen we wel een ferme bui over ons heen en ik was ervan overtuigd dat ik een paraplu meegenomen had.

Ik vroeg aan mijn ‘licht aangeschoten’ Mr. Silver of hij niet toevallig mijn mini-paraplu genomen had, maar hij zei van niet.

Wijle dus snel snel door de gietende regen naar huis en wat zag ik daar aan de voordeur.  Mijn paraplu stak uit zijn rechterzak.  

Op zo’n momenten krijg ik wrede wurgneigingen, maar omdat ik dan toch kletsnat was kon ik er nog mee lachen.   Ook om de beteuterde look op zijn gezicht natuurlijk.

Het was een prachtfeest en ik ben zeker dat onze kleinzoon het zich zeker nog lang zal herinneren.  Schoondochter en zoon hebben ondanks hun vele werk toch nog tijd gevonden om alles in orde te krijgen.

We hebben zelfs niet gemerkt dat schoondochter tussenin snel snel de rugzak van kleinzoon 2 was gaan wegdoen naar de scouts.   De vrachtwagen moest die dag geladen worden en de volgende dag hebben ze kleinzoon 2 met de auto naar zijn kampplaats in de Limburg gedaan.

Kleinzoon 1 bleef liever bij ons en wij zijn samen gaan wandelen met Molly, die verheugd was om haar vele vrienden terug te zien op de hondenwei.

De uitbaters van de Golf waren dan weer verheugd om ons terug te zien op hun terras.

Schwiegermutti,  die dankzij de goede zorgen van schoonbroer en schoonzus zee thuis en op het feest geraakt was,  belde ons op tijdens onze wandeling gisteren.

Haar TV deed het niet!

Mijne gouden zilveren ging er natuurlijk onmiddellijk naartoe om te kijken wat er aan de hand was en ja hoor …. de stekker stak nog niet in!   ’t Zijn zo die kleine dingen die het leven zo plezant maken nietwaar?!

Zoon 2 en zijn vrouwtje hebben als beloning voor de goede rapporten van hun kinderen nu ook een hondje gekocht…. Een ongelooflijk schattig mini Jack Russeltje dat ze – hoe kan het anders – Bobby gaan noemen

Bobby en Molly hebben nog geen kennis gemaakt, we zullen het beestje even tijd geven om te wennen aan de drukte en het geknuffel van onze drie jongste kleinkinderen.

Mr. Silver is zich nu een weg aan’t banen door onze jungle … het gras stond kniehoog dankzij de vele regenbuien van de maand juni.

Ik ben zo blij dat Ludovicus en Lea beter weer hebben aan zee dan wij.  

Een slechter vakantie dan wij gehad hebben dit jaar kan gewoon niet.    

Maar ik ben gelukkig … ik ben terug thuis!

02-07-2012 om 12:15 geschreven door BOJAKO  

Drie uur ’s morgens en ik kan niet slapen…ik ben waarschijnlijk nog steeds niet bekomen van die allereerste warme, zonnige, windvrije zomerdag hier aan zee.

Onze zes vrienden brachten van Antwerpen de zon met zich mee, waarvoor oprechte dank, maar ik hoor net op het weerbericht dat dit waarschijnlijk de enige echte zomerdag zal zijn van onze vakantie, morgen zou het weer naar de knoppen zijn.

’t Was nochtans heerlijk en ik wens onze vriend Ludovicus en zijn Lea elke dag van hun vakantie zulk mooi weer toe volgende maand.   We zaten gisteren precies in’t zuiden.

Rond 11 uur arriveerden onze vrienden, net op tijd voor een lekker aperitief, buiten op het terras van het restaurant waar we wat later gingen eten.   Schwiegermutti – ook van de partij – wou liefst buiten op het terras eten, maar ze werd weggestemd.   Geen enkele van onze vrienden rookt maar Schwiegermutti nog wel.    Uit ervaring (ben ooit zelf kettingrookster geweest) weet ik dat een sigaretje tussen de gangen wel kan smaken.

Het eten was geen top kwaliteit (we waren in dat restaurant nog nooit gaan eten) maar kom, ’t was te doen…behalve natuurlijk het lamskroontje van Schwiegermutti …. 't vlees nog te rauw, geen saus, te weinig mayonnaise en niet genoeg frietjes…voor de rest was alles goed.   
De ober, een lieve jonge man, die schoonmoeder al vrij goed kent omdat ze al vaak daar een koffie heeft gedronken, nam met een brede glimlach haar bord terug mee en bracht het terug, maar nondepippel ....deze keer te veel saus, te veel mayonnaise en het vlees aangebrand.   Dedju een mens kan toch tegenslag hebben nietwaar en waarom is dat nu altijd bij haar?  ’t Is precies of ze doen het ervoor.

Eerlijkheid dwingt me om hier te schrijven dat ze zich sinds zo ongeveer het einde van de eerste week vakantie aan de afspraken heeft gehouden.   Ze komt enkel naar ons op uitnodiging en trekt verder goed haar plan.  Ze heeft zelfs tot mijn grote verbazing  haar GSM leren gebruiken.  In nood kan ze ons dus altijd bereiken.

Schoonbroer en schoonzus zee zijn haar ook al regelmatig komen bezoeken.   Weliswaar moest dit soms ’s avonds zijn, want zij hielpen bijna elke dag hun dochter uit de nood,  die al sinds haar twintigste week zwangerschap verplicht platte bedrust moest nemen.   
Hier is gisteren een einde aan gekomen,  ze is de trotse moeder geworden van een flinke dochter.   Schwiegermutti heeft nu negen achterkleinkinderen!

Bovendien is Schwiegermutti nog niet bekomen van de vreselijke schok dat haar idool Walter Capiau, die hier vlakbij woont en die we regelmatig tegenkwamen, van zijne sokkel is gevallen.    
Voor het groot schandaal losbarstte knikte ze bijna dubbel wanneer we hem zagen en dit met een brede smile dat wij een ietsiepietsie overdreven vonden.   

Nu is het echter het tegenovergestelde … we zijn als de dood dat ze hem nu bij een terloopse ontmoeting luidop zal uitmaken voor pedofiel.   Ze is niet bang om mensen hardop haar gedacht te zeggen, dat heeft ze al bewezen toen ze de Duitse dame met de twee loslopende honden luid en streng flink naar haar voeten gaf.     
Maar ik denk niet dat we Walter nu nog zullen tegenkomen,  hij zit waarschijnlijk ergens samen in een klooster te schuilen bij Van Geluwe.  

Vrijdag gaan we terug naar huis, joepiedepoepie…. !!!!   Ik ga mijn inkom deurmat weer op mijn kniekes een kuske geven.

Zaterdag is het feest omdat onze oudste kleinzoon (met een fantastisch rapport) de lagere school heeft beëindigd.    
Zoon 1 en zijn vrouw zijn niet gelovig maar vinden dat kleinzoon ook een feest verdient hoewel hij zijn communie niet doet.  Ik vind dat natuurlijk ook.   Als er iets is dat wij heel graag doen, dan is het feesten.

Onze zes vrienden vandaag op bezoek èn dan als toemaatje het prachtig zomerweer … dat was ook een feest om niet te vergeten.   We hebben al onze zorgen weer eens kunnen weglachen.

Ik hoop terug wat slaperig te worden door seffens een saai spelletje te spelen op de computer, maar ik reken er niet op, ik denk dat het er niet meer inzit, 't is ondertussen al 4 uur geworden.   Ik zie de lichtjes van de schepen die voorbijvaren...mooi hoor.

Molly (zie foto) is op een jaar tijd een prachtige, lieve, zachte, volgzame hond geworden.    Ze staat wel op structuur.   Om 19.30 u blaft ze omdat ze buiten moet en om 20.30u blaft ze om te laten weten dat ze wil gaan slapen.   Ze slaapt de hele nacht door als een roos tot 9u ’s morgens… ongelooflijk!    Ik heb wel besloten om haar baard af te knippen wanneer we thuiskomen, want iedereen denkt dat ze een reu is ocharme.   Een beauty is ze niet, dat geef ik grif toe, maar echte schoonheid zit van binnen nietwaar?

27-06-2012 om 04:08 geschreven door BOJAKO  

22-06-2012 om 11:48 geschreven door BOJAKO  

18-06-2012 om 11:43 geschreven door BOJAKO  

17-06-2012 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Eén van onze meest memorabele vakanties is nu halfweg…èn we leven nog èn zijn nog niet aan de ‘zware’ pillen.   Bloeddrukken gaan op en neer als jo-jo’s, maar:   ‘we shall overcome!’ – ge zijt Brit of ge zijt het niet.

Vorige week hebben we van ons hart een steen gemaakt en zijn we alleen naar vriend B. geweest en hebben we het aangedurfd om Schwiegermutti een hele dag alleen achter te laten.   
Vriend B., een amateur computer deskundige kreeg na lange tijd onze Mobile Viking (internet everwhere) aan de praat.  Oef … niet simpel hoor mannekes.   Qua prijs en snelheid moet ik toegeven dat het daarom wel aan te bevelen is, maar qua installatie moet ge er wel voor zorgen dat ge ergens in uw omgeving een computer expert hebt rondlopen.

Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien op TV hebben we tot nu één van de natste maanden juni sinds mensenheugnis.    Regen, stormwind en een schoonmoeder, wat kan een mens nog meer willen op zijn jaarlijkse vakantie?

Godzijdank was het weekend dat de kinderen en kleinkinderen kwamen redelijk.   Met redelijk bedoel ik: droog.  
Jaja, zover zijn wij al gekomen, wij vinden het weer fantastisch als het gewoon droog is.  
Kleinzoontjes en kleindochter vonden de wind heerlijk om hun vliegers op te laten en stoorden zich helemaal niet aan de kou terwijl ze grote forten bouwden om de opkomende tij te trotseren.    
Schoonma en ik verscholen ons achter het zeil aan onze cabine, maar Molly wou mee met kinderen en baasje naar het water en trok zo hard aan de leiband dat ik vasthield, dat schoonma en ik samen tegen de vlakte gingen.  Gelukkig is zand zachter dan beton en kwamen we er enkel met flink wat blauwe plekken vanaf.

Het was een heerlijk weekend en het eten, afgehaald in onze lokale taverne,  was weer om vingers en duimen af te likken.  
Wanneer de kleinkindjes het lekker vinden, vinden wij het ook lekker.  
Het extra appartement van schoonma kwam dit weekend van pas, want twee slapers konden op haar zetelbed slapen.   
Mr. Silver kreeg de volgende dag wel naar zijn voeten omdat hij haar niet had aangeraden om vers brood te halen de dag ervoor, ze kon haar gasten geen degelijk ontbijt geven. 
De arme man laat alle kritiek gewoon over zich heen glijden, hij is het tenslotte gewoon en wil geen ambras.  
Ik daarentegen ben zo geen doetje en antwoordde nogal nijdig : “ge hadt ze gewoon naar ons moeten sturen voor ontbijt moeder, wij hadden veertig verse pistoleekes.”   Voor dit ongepast antwoord kreeg ik natuurlijk weer een bijna dodelijke oeuil de Moscou.

Enfin, toen de kinderen en kleinkinderen die avond allen huiswaarts keerden namen ze de droogte mee.  

Maar Mr. Silver, Molly en ik laten ons niet kennen.  
De volgende dag vertrokken we,  ondanks de weergekeerde regen en stormwind, via het strand richting Koksijde.    Na een kwartiertje stappen waren we tot op ons vel doorweekt en moesten we het onderspit delven.  
We keerden om richting appartement en stroopten daar onze mestnatte kleding uit.   Onze jassen en lange broeken moesten wel drogen, want we hadden beiden slechts één regenjas mee.   Ge zijt optimist of ge zijt het niet hé!

De volgende dag waren onze jassen en lange broeken vochtig/droog en de lucht buiten was grijs maar ook vochtig/droog. 
Met die nog vochtige jassen en rubberlaarzen deden we nog een poging en we geraakten zowaar tot in het volgend dorp. 
Aangeboren/aangeleerde  schuldgevoelens  welden op in het peperkoekenhartje van Mr. Silver en hij toog bij het thuiskomen naar zijn mutti om te zien of ze nog leefde.  
De wonderen zijn de wereld nog niet uit : Schwiegermutti kan na tien jaren vruchteloze pogingen om haar te leren werken met een GSM eindelijk bellen.  
Schoonbroer zee had nog eens een ulltieme poging gedaan en waarschijnlijk heeft de schrik om volledig telefoonloos afgesloten te zitten van de buitenwereld haar GSM hersenknopke aangefloept, het bewijs dat er nog enkele hersencellen werken!

Ze vertelde vervolgens aan de vrucht van haar lichaam dat schoonbroer en schoonzus de volgende dag op bezoek kwamen en nodige ons ook uit.      
Die dag was een prachtige dag, de zon scheen, er was bijna geen wind en de temperatuur was boven het vriespunt.  

Na hun vertrek profiteerden we van dit beetje goed weer om nog eens naar de cabine op het strand te gaan.   Ik had een goed boek mee ( ‘Onze Vader’ van Marylin French - nog een aanrader! )  
Mr. Silver zette het windzeil op en ik zette me neer om te genieten van mijn boek.    
Mijn voeten Zjérard …. tetter…tetter…tetterdetetter…. 'Zij die wij hier nu niet meer gaan benoemen' zweeg geen seconde.  
Van armoede stak ik mijn boek terug in mijn strandzak en gelukkig had ik nog een handwerkje bij.  
Drie uur non-stop eenzijdig  getetter later dacht ik dat ik gek ging worden.
Mr. Silver zag de verwilderde blik in mijn ogen…de blik die smeekte om een extra straffe Valium en zei kordaat:   “Kom shoeke, ’t is goed geweest voor vandaag,  we gaan naar huis!”

De tweede mooie dag, ook aangekondigd door onze weerman die er niet dikwijls naast zit, kwamen onze lieve vrienden Natoken en haar T. op bezoek en weer kregen we het niet over ons hart om schoonma niet uit te nodigen.  
Ofwel zijn wij gek ofwel masochist, ik weet het niet.  
Waarschijnlijk zou een goede psychiater het kunnen verklaren.   
Maar Natoken en ikzelf zijn – wanneer we samen zijn – niet te kloppen in non-stop conversatie.   Schoonma kreeg er die dag amper een speld tussen.   Na een lekkere maaltijd gingen we op een terrasje nagenieten en een dessertje eten.

De dag vloog om en vandaag zal een schoonmoeder vrije dag worden … oef!
Natoken en T. hebben net zoals onze kinderen de zon terug meegenomen, maar ….het regent niet.   Dat wordt dus een namiddagwandeling bij laag tij.

Morgen is het feest voor Mr. Silver ….
Het hoogtepunt van zijn vakantie!  
Voor hem hoop ik dat het droog blijft:  want het is namelijk de SUPERGROTE rommelmarkt in Koksijde en dat is het hoogtepunt van zijn vakantie ….en neeje …. ook dan gaan we een poging doen om ongemerkt met ons beidjes en de hond  weg te sluipen…. ik weet het, ik weet het ....ik ben een slecht mens

Toedeloekes! 

15-06-2012 om 12:24 geschreven door BOJAKO  

En zo zijn we dan, ondanks alle pogingen om eraan te ontsnappen en haar te ontmoedigen  een maand aan zee op vakantie met Schwiegermutti,, weliswaar niet in hetzelfde appartement, want dat had ik helemaal niet overleefd.
't Is een braaf mens, maar ik ben waarschijnlijk niet de ideale schoondochter...
Bovendien is het één keer per jaar plezant om eens met je ventje alleen op vakantie te gaan.
Schoonma heeft al héél lang geen ventje meer en op de waardige leeftijd van 89 jaar zijn je vrienden en kenissen ook bijna allemaal naar de eeuwige jachtvelden of een home verhuisd.

Vanuit haar strategisch gelegen appartement op de hoek van de dijk ziet ze ons komen en gaan ... tenzij we stiekem, goed gecamoufleerd proberen weg te sluipen.

Zoon 2 had ons de wijze raad gegeven :  vanaf het begin goede afspraken maken en dan zijn er verder geen zorgen.

Ha!  Afspraken maken met Schwiegermutti ... het is het proberen waard ... maar alles glijdt bij haar als water van een eendenrug.

Zoals ik vorige keer al schreef : zaterdag brachten schoonbroer en schoonzus haar van Antwerpen naar zee, onze auto was tot op het dak volgeladen.
Mr. Silver hielp zijn broer met de uitpak van haar bagage en de installatie van hare goederen en daarna gingen we allen samen een hapje eten.  Pladijs al ge het per sé wilt weten

Het was die zaterdag nog mooi weer en na de middag konden wij ontsnappen door een wandeling te maken 'langs het water' naar Koksijde.   Iets te moeilijk voor schoonma, maar ik ben ervan overtuigd dat ze het toch nog eens zal willen proberen....

Zondag hadden we nog een rustige dag, want schoonbroer en schoonzus kwamen terug met een microgolf oven en een waterkoker, twee zaken die niet voorzien waren in het appartement.  Ik hoop dat schoonma beseft dat ze twee prachtzonen heeft die ongelooflijk veel voor haar doen. (de schoondochters doen wat ze doen voor hun ventjes).

Wij hadden inmiddels een cabine gehuurd in de duinen, zover mogelijk tegen de honden gedoogzone.   Voor de politie is het nog niet in orde, maar misschien doen ze niet te moeilijk tijdens deze rustige maand juni.

We deelden nadien het nieuws mee aan schoonma waarop ze zei : “moh zoevaar kan ich nie loepe deur al da zand” ... oeikes ....

Maandag was het hier windkracht 10 en de regen viel met bakken neer.   Na de middag kreeg ik toch een pieteklein beetje wroeging en stelde ik voor om schoonma op de koffie te vragen.

Rond drie uur werd het terug wat beter weer en we zeiden : “Sorry ma, maar nu moeten we u laten, want wij gaan boodschappen doen”

“Mach ich nicht meegon?”  vroeg schoonma.
Doemme doemme ... dit zat niet in onze planning en we wisten dat schoonbroer en schoonzus de dag ervoor voor haar boodschappen hadden gedaan.
Dus we stamelden ....
“’t ja de auto moet nog in orde gebracht worden, de achterbank ligt nog plat, Molly moet vanachter zitten en we gaan wel grote inkopen doen”.

“Wilst du liever nie da ik meegon?” vroeg ze geërgerd met samengeperste lippen.

“Nee liever niet” dachten we beiden, maar natuurlijk zeiden we ja, ach ja ..we zijn allebei veel te goed voor deze wereld, ik zal het zelf maar zeggen zeker.

We sleften met haar naar onze auto.

“Mag ich inhangen Shaakie, ik kan schlecht loepen.” vroeg schoonma.

“Gaat niet ma, ik kan zelf moeilijk lopen ... slechte rug ziedde!  Ge moet zorgen dat ge uw wandelstok altijd bij hebt.”  antwoordde ik zo assertief mogelijk.

Mr. Silver was ondertussen al de auto aan ’t herinrichten.

Enfin, wijle naar de Colruyt in Nieuwpoort en schoonma bleek natuurlijk niets nodig te hebben.   Uit eerlijke schaamte laadde ze toch een en ander in onze wagen : “veur als bezoek komt “ zei ze.

Thuisgekomen stelde ze voor een gebraden kip te halen met appelmoes.  “dan kunne waai saame eten”.

Eenstemmig en zonder één nanoseconde twijfelen zeiden Mr. Silver en ik : “nee dank u ma, maar we hebben al eten voor vanavond en gij hebt nog de spagetti die schoonzus gisteren voor u heeft klaargemaakt hé.”

Ondanks de nogmaals opeengeklemde lippen sputterde ze niet al te hard tegen, ze wou voorzekers nog geen ambras bij het begin van de vakantie vermoed ik.

Dinsdag was het de verjaardag van Mr. Silver en er was één dag mooi weer voorspeld.

Ik zei : “Die dag gaan we aan onze cabine zitten hé shoeke!   We moeten van dat beetje zon profiteren.” 

Eerst waren we naar de markt op de zeedijk geweest en ja hoor ... iets later, op weg naar ’t strand zien we schoonma ons breed lachend tegemoet komen.  

“Aha...gost doe nor cabine?  Ich wil oek nor cabine, ich gon mee.” ... en de vrouw die anders amper twee stappen alleen kan zetten slefte flink mee door het mul zand naar onze cabine.

Ze keek rond en zei : “Och.... du hast mor twie stoelen”,  terwijl ze onmiddellijk plaatsnam in één ervan.

“Wor gost du zitten?” vroeg ze haar zoon.   Hij zette zich op de grond en toen zei ze : “Moh ocharme ...go nor maain appartement en hol mor maain stoel en bring oek maain parasol.”

Mr. Silver, blij dat hij kon ontsnappen, volgde braaf de bevelen van zijn moeder op.

Een Duitse dame kwam aangelopen met haar kinderen en twee grote, brave,  loslopende honden.

Schoonma, doodsbang van alle honden, (Molly uitgezonderd) sprong recht en gilde : “ oi oi oi ... groete honden en die loepe los... ich bin bang van groete honden” ,  ze riep boos en bevelend naar de Duitse dame : “madam du moest honden on die laaiband doen!”

De dame wou ook geen ambras met mijn schoonmoeder en deed braafjes de honden aan de leiband, ge zoudt van minder bang worden.

Rond vier uur hield ik het voor gezien...schoonma had geen seconde gezwegen en al wat ze vertelde had ik al honderdduizend keer gehoord.

Kom mee baai maai boove koffie trinke” stelde ze voor.

Ik bedankte er feestelijk voor en zei dat ik een dutje ging doen omdat ik de nacht ervoor slecht geslapen had.

Mr. Silver zei dat hij met Molly een lange wandeling ging maken.

Omdat schoonma ooit Mr.Silver met ongelooflijk veel pijn en smart op de wereld had gezet konden we natuurlijk niet anders dan haar ’s avonds meevragen om te komen eten in het restaurantje waar wij dikwijls naartoe gaan ter ere van zijn verjaardag.

De commentaar tijdens de maaltijd was zoals altijd weer negatief.

De nieuwe eigenaars waren niet zo vriendelijk als de vorige eigenaars, de fritten van de vorige eigenaars waren beter.   De fritten waren koud.  Ze kreeg niet genoeg mayonnaise.   De vorige eigenaar stond al met verse fritten voor de oude op waren....etc..etc.. soit : we konden niet snel genoeg weg zijn.

Woensdag  ...  niet echt zomerweer, maar regen of wind, we slopen ons appartement uit en gingen  ALLEEN te voet naar Nieuwpoort terwijl we onderweg nog eens flink onze schoonmoeder strategie bespraken.

Vandaag zijn we uitgenodigd bij een vriend van Mr.Silver.   Mr. S. is nu naar zijn moeder om haar te zeggen dat ze weer een dagje alleen aan zee zal moeten doorbrengen.  
Benieuwd hoe het gesprek zal aflopen!   Jullie ook ????  ;-)

PS: de zon schijnt vandaag en het is niet koud en momenteel regent het niet.

Zeegroetjes aan alle lezers.

07-06-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Zoals altijd de eeuwige optimist:  ik  pakte mijn valies op een snikhete dag… badpakken, topjes, shorts, sandalen … één dikke trui, één lange broek, één paar schoenen, één paar warme sokken enz… het moest en zou een snikhete juni maand worden aan ons zeetje.
Huh….de eerste twee dagen viel het nog mee, maar één ervan was voorzien om naar zee te rijden en uitpakken en de tweede was wachten op schoonma en haar helpen uitpakken…
En toen was het mooi liedje uit.  

De hemel werd grijs, een natte motregen viel en verpestte de dag van de rommelmarkt-standhouders op de dijk èn die van de wandelaars langs die rommelmarkt … wijle dus.

Vandaag is het geen motregen, vandaag zijn de wolken donkergrijs en regent het naar goede, oude Belgische gewoonte bakken ouw wijven.
Ik zit hier in m’n enige warme lange broek, met m’n enige warme sokken aan,  te tokkelen aan m’n computer en dit bij gebrek aan iets beter.
Internetverbinding kan ik niet meer krijgen met mijn laatste nieuwe laptop en dit  omdat mijne zilveren vlak voor ons vertrek besloot om er een nieuwe ‘goedkopere’ internet verbinding op te zetten, namelijk Mobile Viking. 
Mobile viking heeft ons al 12 euro gekost plus (dat zeggen ze er niet bij) de speciale USB stick die je moet gaan kopen bij Base die ook nog eens 59 euro kost.  Bovendien moet je nog software downloaden en daar zit waarschijnlijk de oorzaak van de hele miserie.   Na heel wat over en weer getelefoneer zeiden ze dat de fout niet bij hen lag,  maar waarschijnlijk bij mijn laptop.   Bezin eer je begint.    HUH … en nog eens HUH….

Soit, Mobile Viking doet het niet en nu doet Mobistar Everywhere het ook niet meer op deze laptop….gaat er nog iets goed zijn aan deze vakantie vraag ik me ontzettend moedeloos af?   

Godzijdank had Mr. Silver mijn oude laptop ook meegebracht en daar werkt Mobistar Everywhere nog wel op.  Ik vergeef hem daarom hierbij zijn gefoefel aan mijn nieuwe laptop.  
Ik tik dus op de snelle laptop en met wat knip en plakwerk krijg ik deze tekst hopelijk op mijn blog geplakt.

Ik merkte bij de verbindingen wel een verbinding via een Belgacom hotspot, maar dat kost ongeveer veertig euro per week en dan weet ik nog niet of en hoe het werkt of hoeveel GB of MB ik daarvoor krijg.  

Je merkt het … er is heel weinig nieuws, het kan niet anders dan beteren nietwaar?  

Het appartement is nog in dezelfde staat als vorig  jaar, maar er is wel een nieuw ijskast en een nieuw afwasmachine.

Schoonmoeder schrok wel even bij aankomst in haar appartement, want bij de verhuur was haar niet gezegd dat het een niet rokers appartement betrof.   Dit was enkel te lezen bij de inventaris die op tafel lag bij aankomst.  
De eerste dag hing ze te roken uit het keukenvenster, maar met dit weer zal ze dat vast en zeker niet doen anders vliegt haar hoofd eraf en raakt haar permanent in den oorlog (nl: in de war )

Brandt astemblieft allemaal een kaarsje voor mooi weer, want we hebben een cabine gehuurd, maar bij weer zoals vandaag geraken we zelfs daar niet zonder een duikerspak.   ’t Hoeft niet snikheet te zijn, neeje....gewoon droog is al goed genoeg.   Merci en dankuwel voor de moeite.

04-06-2012 om 11:42 geschreven door BOJAKO  

Voilà, de vijftigste editie van onze Vlaamse kermis zit er weer op.  Vier dagen lang waren de weergoden ons weer buitengewoon goed gezind en dat hebben we gemerkt.  Heel veel volk en vooral heel veel kindjes.

Broer 1 en Mr. Silver hebben voor de parochie vier dagen lang massa’s fritten, hamburgers, cervela’s, curryworsten etc.  gebakken en schoonzus en ik verkochten speelkaarten aan de vele gretige kinderhandjes en drankbonnetjes aan de vele dorstigen.  

Luc Steeno en Willy Sommers hebben blijkbaar nog veel fans, want onze speelkoer leek vrijdag avond op een mini schlager festival.  

De laatste dag moesten Mr. Silver en ik om drie uur ’s middags forfait geven, want één van onze lieve vriendinnen en haar tweelingbroer vierden hun overstap naar tram zes.   Jaja mannekes, het feesten houdt gewoon niet op. J

Iets minder plezant was de frontale smak tegen moeder aarde van broer 1.  Een pijnlijke neus, een losstaande tand en wat pijnlijke knoken waren het gevolg.  Natuurlijk was hij verzekerd en zo konden we hem eindelijk het ziekenhuis in krijgen voor een onderzoek.

Eindelijk zeg ik… want al twee jaar lang proberen we broer naar een dokter te krijgen voor een onderzoek.   Hij was in die periode rond de veertig kilo vermagerd, maar beweerde dat er niets aan de hand was…hij at gewoon wat minder zei hij.   

In het ziekenhuis kwam het vermageren nu ‘eindelijk’ ter sprake en er werd op spoed onmiddellijk diabetes vastgesteld, met als gevolg dat hij een hele week opgenomen moet blijven.   Schoonzus Ardennen verblijft bij ons omdat het ziekenhuis in de buurt is.

Schwiegermutti sukkelt nog steeds met de overstap van analoge TV naar digitale TV en belt om de haverklap omdat haar TV niet werkt…. (diepe,diepe zucht…..)

Eergisteren ben ik zelf naar een ander ziekenhuis geweest voor een tweede opinie omdat ik nog steeds sukkel met mijn vertering.   Ik had het natuurlijk verwacht : deze dokter wil alle tests opnieuw doen, dus na onze vakantie zal ik deze moedig ondergaan.   J

Gisteren namiddag gingen we een terrasje doen aan de golf voor we broer gingen bezoeken in het ziekenhuis.   L’oeil de Moscou van Mr.Silver had ze onmiddellijk opgemerkt … Myette en haar ventje waren er druk aan het sporten!   Mij had ze niet herkend, ze weet het aan haar ogen, maar ’t was waarschijnlijk omdat ik nu krulletjes heb.   ‘k heb een heel gemakkelijk kapsel voor mijn vakantie gekozen!    Vind ik het daarna niet goed kan ik terug naar super kort.

Voilà, dat waren de laatste nieuwtjes.   Seffens komt kleinzoon 2 en waarschijnlijk zullen we van het mooi weer nog even genieten om een wandeling te maken met hem en Molly.    Tot één uur is ze rustig, maar dan wil ze naar buiten, weer of geen weer.   Hopelijk blijft het voorspelde onweer nog even weg, maar voor  alle veiligheid zal ik toch maar een paraplu meenemen. ;-)

23-05-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Dit gaat gepaard met vaak veel bier en andere versnaperingen zoals rijstpap, gebakken worsten en wafels.

17-05-2012 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

Vorige week is weer eens voorbijgevlogen. 
Maandag nog op kleinzoon 4 gepast die nog een beetje moest convalesceren.

Dinsdag samen met Mr. Silver snel snel naar de koekenstad om nog iets te kopen voor de aanstaande communie van kleindochter.  
Zoals bijna elke vrouw vond ik niets convenabel in mijn kleerkast voor DIE dag.    Omdat het ‘zijn’ dinsdag was,  mocht ik voor ene keer daarna met hem en zijn maatjes nog een terrasje doen in hun stamcafé op de Groenplaats.

Woensdag was er dan weer de zorg voor Schwiegermutti.   Ze kon via haar analoge TV haar geliefde sportkanaal niet meer ontvangen en moest daarom overschakelen naar digitale TV.

Op 89 jarige leeftijd is overschakelen van analoog naar digitaal niet zo simpel hoor. 
Mr. Silver, de trouwe zoon, was de hele voormiddag paraat om haar bij te staan tijdens dit groots evenement.  
Hij diende ook als vertaler/tolk te fungeren tussen de twee partijen.  Het Russisch/Duits/Vlaams van Schwiegermutti en het redelijk verstaanbaar vlaams/en een ander exotische taal van de technieker.

Donderdag namiddag trokken we naar Gent om nichtje/petekind van Mr. Silver te bezoeken in het ziekenhuis.   Spijtig genoeg verloopt haar tweede zwangerschap niet probleemloos.  Het kindje kondigt zich veel te vroeg aan.
Hoewel nichtje zich buitengewoon gezond voelt moet ze tot laat in de zwangerschap rusten in het ziekenhuis. 
Héél erg als je thuis nog een baby van één jaar hebt dat je zo mist.   Gelukkig kan de papa tijdelijk van thuis uit werken en verzetten schoonbroer en schoonzus zee bergen om hun dochter en schoonzoon te helpen, ook omdat de verhuis van hun dochter nèt nu plaatsvond.

Vrijdag gingen we naar de beste viswinkel van ’t stad een zalm bestellen, want ik had zoon 2 aangeboden om een zalmschotel te maken voor het buffet op de aanstaande eerste communie.

Zaterdag vloog voorbij en zondag was het eindelijk de grote dag van de communie.

De weergoden waren ons ongelooflijk goed gezind!  

Eerst moest Schwiegermutti thuis opgehaald worden en dan vond Mr. Silver een parkeerplaats vlakbij de kerk … hoerenchance heeft die man toch altijd!    
Om elf uur was de tweede mis.   Ja u leest goed.   Er waren zoveel communicanten dat ze in twee missen zijn moeten opgesplitst worden.   Ik schrok er zelf van.   Ik dacht dat men tegenwoordig communicantjes onder de straatstenen moest gaan zoeken.

Kleindochter straalde, haar ouders straalden, haar broertjes straalden, de grootouders, peter, meter, nichtjes en neefjes, vrienden en buren straalden.  
De stralende zon zal er zeker iets mee te maken gehad hebben.  
Eindelijk zon, dit na weken aan een stuk pokkeregen.

Kleindochter kwam me trots na de mis zeggen dat ze nu ‘vriend van Jezus’ was.   Ongelooflijk schattig.   Benieuwd hoelang ze vriend zal blijven. 
 

Het feest dat erop volgde was ook geweldig.  
Midden in een enorme groene ZONNIGE wei,  met een speeltuintje,  een voetbalveld en een springkasteel  en een weg om te fietsen … wat wil je nog meer?  
De feestgangers moesten niet binnen in de zaal zitten, niet onder de tent, nee we konden begot buiten in de zon zitten en wel de hele namiddag.  

Het gekozen menu van kleindochter was : fritjes met gefrituurde hapjes met daarna alle soorten ijs en heel veel slagroom en dat was voorzien - gezond of niet gezond ... het was haar dag en zij mocht kiezen

Voor ons was er een koud buffet, kaas en voor iedereen daarna ook ijsroom in elke smaak en zoveel je maar wou.

Ik ben benieuwd hoeveel kindjes er vannacht hebben overgegeven en hoeveel er totaal uitgeput zijn.   Geen enkel kind heeft één minuut stilgezeten ?  

Veiligheidshalve zou ik toch naast veel bedjes een emmer hebben klaargezet.

Omdat het zo lekker warm was en omdat de kleinkinderen het ongelooflijk plezant vonden om de gasten veelvuldig van drank te bedienen,  was Mr. Silver duidelijk boven zijn theewater èn de toegelaten alcohol grens om naar huis te rijden.

Ik nam die taak natuurlijk met liefde over om tijdens de rit voortdurend uit de mond van mijne zilveren te vernemen : “ ‘tish lang geleden da gij nog gereden hebt hé shoeke…”  waarop ik elke keer braaf antwoordde : “ ja shoeke ...van de laatste keer dat ge zat waart hé shoeke” ….

Vanop de achterbank klonk dan de stem van Schwiegermutti :
“ zeg Shaakie … duurt nie lank mier veur onze congé eh?   Bist du al ingepakt? “

Ik zweeg als een graf en deed alsof ik het niet gehoord had.   Radio Minerva speelde toevallig net een leuk oud liedje op de radio.

“euh ...mama ….kleinzoon 4 is naar school maar hij voelt zich niet goed…. kunnen jullie hem deze namiddag opvangen, ik denk dat hij wat oververmoeid is!”  

Helderziendheid is één van mijn kleine gaven!

14-05-2012 om 11:44 geschreven door BOJAKO  

Er is iets serieus mis met mijn schrijfknobbel.   Hiermee bedoel ik niet de knobbel die je aan je vinger krijgt door veelvuldig schrijven, maar de inspiratieknobbel in je hersenen.

Die hersenknobbel laat me tegenwoordig in de steek.  Niks inspiratie, nada, rien, nul komma nul.

Als je niets te zeggen hebt kan je beter zwijgen werd me vroeger aangeleerd.  Daarom is het hier tegenwoordig ook al eens stil.

Echt eens flink een boom doorzagen wil ik hier ook niet doen, dat heb ik vorige vrijdag bij mijn blogmaatjes gedaan en daar kreeg ik de broodnodige steun en troost die me er weer bovenop hielp.  Mijn blogmaatjes zijn ook flink wat goedkoper dan een therapeut.

Ik zou kunnen schrijven dat ik uitkijk naar onze vakantie aan zee in juni, maar dan zou ik liegen…vrienden weten waarom

Maar kom… de zon schijnt vandaag en vanmiddag komt kleinzoon 4 en dan gaan we van het mooi weer genieten door een lange wandeling te maken.

Kleinzoon kan dan zijn middagdutje doen in de buggy en ik kan op de buggy steunen om mijn pijnlijke rug en knie wat te helpen.  

Wat er plots mis is met mijn knie is ook weer een raadsel.  
Met Herniaretta heb ik al leren leven en ik kijk al reikhalzend uit naar de facet infiltratie in de pijnkliniek in juli, maar ik denk dat mijn knie me gewoon even wil laten weten dat zij er ook nog is.

Madam knie stuurde signalen naar mijn hersenen alwaar mijn werkloze schrijfknobbel zich bevindt en zei daar : “laat dat mens nu eens ophouden met zagen over maag en darmen en rug, vermeld mij eens … ik ben er ook nog!”  waarop mijn gehoorzame neuronen onmiddellijk van de gelegenheid gebruik maakten om nog wat extra pijnscheuten naar mijn rechterknie te zenden.

Ligt het aan mijn kniekussen,  die ik ’s nachts tussen mijn benen gekneld hou omdat Herniaretta zich zou koest houden terwijl ik slaap?  
Ik denk het niet, want ik slaap al heel lang met dat kussen.  
Vroeger, in betere tijden,  lag dat been over Mr. Silver gedrapeerd, maar ze is er niet meer zo welkom sinds ze meer en meer gebruikt wordt om te stampen wanneer hij voor de zoveelste keer een vreselijk decibel-overschrijdend snurkconcert geeft.

Soit, een tube zalf en dezelfde pijnstiller die ervoor zorgt dat Herniaretta zich koest houdt maakt het lopen ietwat draaglijk.

Ik vertel het zelfs niet meer aan mijn dokter, want ik haar ogen lees ik : “ge wordt een dagje ouder madammeke en wat vermageren zou ook goed zijn voor uw kniekes.”   
Praise Buddha dat ik ook graatmagere mensen ken die rug- en knielijder zijn.

Voilà, dit is nogmaals het bewijs dat senioren enkel nog kunnen praten en schrijven over hun pijntjes en kwaaltjes.

Ik zou jullie nogmaals en tot treurens toe kunnen vertellen dat ik kapot was van emotie na het lezen van ‘Sprakeloos’ van Tom Lanoye, maar dat heb ik al twee keer gedaan en ik wil niet dat jullie denken dat ik ook nog mijn marbollen (*knikkers) begin kwijt te geraken.   Ik wil enkel en alleen dat iedereen het boek leest.

Seffens komt onze jongste schattebol, dus ik ga ons huis even wat kindvriendelijker maken.   (zijn autootjes en garage klaarzetten).

Zelf is hij nog het meest verliefd op de Dinky toy autootjes van zijn grootvader, die veiligheidshalve achter glas bewaard worden en de twee gebronsde tutters (*fopspenen) van zijn vader en oom die achter hetzelfde glas bewaard worden.  Mijn moederhart kon en kan er nog steeds geen afstand van doen.

07-05-2012 om 11:08 geschreven door BOJAKO  

Zaterdag namiddag mocht kleinzoon 4 naar huis, maar pas nadat de dokter had gezien dat hij ’s morgens en ’s middags een beetje kon eten en drinken en zijn medicamentjes langs de mond innemen. 
Hij kon dat, de flinke kerel, en mocht dus naar huis.

Vandaag op de eerste warme zonnige dag van april vieren we straks de verjaardag van kleinzoon 2.

Later op de maand komen er nog een communiefeest en een lentefeest …

Feesten wordt er veel gedaan in de familie Bojako, geen enkele gelegenheid wordt overgeslagen. J

Kleinzoon 2 belde me vanmorgen om te vragen of ik ook deze keer een taart gebakken had, kwestie van er niet met teveel taarten te staan.  Zijn mama bakt ook.

Ik moest hem tot mijn grote spijt zeggen dat ik er geen gebakken had.

Sinds mijn pancreas operatie lijd ik aan een vorm van blijvende, klijvende zwangerschapsmisselijkheid.  Ik kan geen eten meer zien en dat voor iemand van wie koken en bakken èn eten één van de vele hobby’s was.

Ik eet tegenwoordig omdat ik moet eten en ik kook omdat Mr. Silver niet kan koken.  

Elke keer hij met zijn hongerige ree-ogen vraagt : ‘shoeke wat gaan we eten?’ stijgt mijn maag in mijn keel omhoog en voel ik me verplicht om te zeggen … “ zoek maar iets, leg het klaar en ik zal het klaarmaken”.

Iemand die niet kan koken en er ook geen interesse in heeft, heeft soms ook geen idee wat klaarmaken, dat heb ik al ondervonden.

“Ik zal maar al patatten schillen” is gewoonlijk zijn eerste opmerking.   Dat er buiten patatten ook nog pasta en rijst en brood is, staat niet in zijn mini-kookboekje.   We eten dus veel patatten.

Vervolgens duikt hij de diepvriezer in en komt hij met eender welk soort vlees af.   Dat kan gaan van een rosbief  tot boulli voor de soep – hij kent het verschil niet.

De diepgevroren tuingroenten van vorig jaar zijn nu bijna op en er resten enkel nog wat princessebonen.  
De nieuwe oogst groenten is aan het groeien, er moet enkel nog wat meer zon komen.  
Buiten zijn zelf geplante tuingroenten is zijn kennis ook beperkt.  
Champignons, paprika’s, courgetten, aubergines etc etc … staan niet in zijn culinaire woordenboek, hoewel het vroeger allemaal lekker binnenging.

Hij is tegenwoordig ook de man van de aankopen – ik moet hem bezighouden nietwaar – maar ik heb hem nog nooit spontaan met iets naar huis weten komen buiten een bloemkool.

Als het dan toch echt te erg wordt en mijn maag staat het toe, dan ga ik mee inkopen doen en kopen we andere groenten en vlees als voorraad voor de week.   Maar…indien mijn zwangerschapsmisselijkheidsgevoel niet onderdrukt wordt door de medicatie dan kan ik, raar maar waar, ook geen eten kiezen.   Alles steekt me dan tegen.

Je zou denken dat ik dan ook flink afval, maar niets is minder waar … er gaat geen gram af!

Ik eet omdat ik moet leven en ook om een basis op de bodem van mijn maag te leggen voor mijn resem pillen.

Soms smaakt het, soms niet.   Erruug !!!

Mijn maag-darm specialiste zit met de handen in het haar en weet niet meer wat doen. 
Wel ik ook niet, maar ik zou nondepippel willen dat het over was.

Enfin… het spijtigste vind ik dat ik gisteren langs geen kanten kon beginnen aan een taart voor mijn lieve kleinzoon.   

Gelukkig weet ik dat zijn mama nog beter kan bakken dan ik, maar ik had haar graag het werk bespaard.

Misschien volgend jaar ....

30-04-2012 om 13:18 geschreven door BOJAKO  

Kleinzoon 4, bij wie eergisteren de amandelen verwijderd werden,  werd gisteren, in de armen van zijn papa,  afgehaald in het ziekenhuis door Mr. Silver.  
Ze kwamen beiden naar ons tot zijn mama thuis was.

Hij was voor alle veiligheid een nachtje in het ziekenhuis gebleven omdat dezelfde operatie bij zijn broertje niet zo vlot verlopen was.

Er was maar één plaatsje goed gisteren en dat was in de armen van zijn papa.

Normaal gezien zou hij vandaag naar ons komen, dus vanmorgen de wekker gezet op zeven uur…

Maar ….om kwart voor acht ging de telefoon :  kleinzoontje 4 had die nacht heel veel gehoest en hele hoge koorts gemaakt.   Hij kwam dus niet naar ons, maar naar spoed.

’t Was te mooi om waar te zijn.

Daarnet belde schoondochter.

In het ziekenhuis hebben ze vastgesteld dat hij wat vuil in de longen heeft en de koorts moet bedwongen worden en hij moet antibiotica nemen.   Omdat hij nog niet kan slikken moet dit per infuus, daarom moet hij nog in het ziekenhuis blijven.

Helemaal hetzelfde verhaal als bij zijn broertje, kleinzoon 3.

Goed dat we heel flexibel zijn … seffens gaan we nogmaals kleindochter en kleinzoon 3 afhalen op school en dan blijven ze hier tot hun mama hen komt halen.

Pffft ….nooit een vervelend moment tenhuize Bojako!

26-04-2012 om 14:10 geschreven door BOJAKO  

Ik ben vandaag een ietsiepietsie minder blue, want ik moet eerlijk zijn:  de zon heeft de voorbije dagen af en toe haar best gedaan om te schijnen.  

Vaak werd ze verduisterd door donkere wolken en de koude wind voelde ook niet zo goed aan, maar kom, ik ga niet moeilijk doen, ’t is tenslotte nog maar april nietwaar.

Vandaag worden bij ons jongste schatje, kleinzoon 4, de amandelen verwijderd.

’t Begon al slecht.

Hij moest vanmorgen goed op tijd in het ziekenhuis zijn, want de operatie zou rond negen à tien uur gebeuren.  Het ventje moest dus ook al een hele tijd nuchter zijn.

Bij de aankomst kregen ze echter te horen dat hij pas geopereerd zou worden rond 13 uur en dat manneke maar wenen van honger en dorst.   Leg maar eens uit aan een ventje van 2 ½ jaar waarom hij niet mag drinken of eten.

Mijn grootmoeder hart bloedt alweer.

Straks gaan we zijn broer en zusje afhalen na school en zij blijven hier tot mama hen komt halen.  

Zoon 2 neemt vannacht de wacht over in het ziekenhuis.

Ze hebben ervoor gekozen om hem nog een nachtje daar te houden omdat hun eerste zoontje (kleinzoon 3) na diezelfde operatie enkele jaren terug, een flinke bloeding heeft gehad.

Voilà, veel tijd om te schrijven is er niet, want ik ga nu mijn jagerschotel bereiden zodat ik straks tijd vrij voor hen heb.

Ik lees nu : 'SPRAKELOOS' van Tom Lanoye – een heerlijk boek waar je echt sprakeloos van wordt.  
Een echte aanrader voor al wie het nog niet gelezen heeft.  
Je voelt de haat/liefde verhouding die hij had met zijn moeder en de liefde en bewondering voor zijn vader druipt van elk blad af.

Veel scènes die hij beschrijft zouden ook zo uit het leven van mijn schoonmoeder kunnen geplukt zijn, zeker alles wat drama en theatraal gedrag betreft.

24-04-2012 om 11:27 geschreven door BOJAKO