this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
26-04-2012
Van t zelfde laken een broek
Kleinzoon 4, bij wie eergisteren de amandelen verwijderd werden, werd gisteren, in de armen van zijn papa, afgehaald in het ziekenhuis door Mr. Silver. Ze kwamen beiden naar ons tot zijn mama thuis was.
Hij was voor alle veiligheid een nachtje in het ziekenhuis gebleven omdat dezelfde operatie bij zijn broertje niet zo vlot verlopen was.
Er was maar één plaatsje goed gisteren en dat was in de armen van zijn papa.
Normaal gezien zou hij vandaag naar ons komen, dus vanmorgen de wekker gezet op zeven uur
Maar .om kwart voor acht ging de telefoon : kleinzoontje 4 had die nacht heel veel gehoest en hele hoge koorts gemaakt.Hij kwam dus niet naar ons, maar naar spoed.
t Was te mooi om waar te zijn.
Daarnet belde schoondochter.
In het ziekenhuis hebben ze vastgesteld dat hij wat vuil in de longen heeft en de koorts moet bedwongen worden en hij moet antibiotica nemen.Omdat hij nog niet kan slikken moet dit per infuus, daarom moet hij nog in het ziekenhuis blijven.
Helemaal hetzelfde verhaal als bij zijn broertje, kleinzoon 3.
Goed dat we heel flexibel zijn seffens gaan we nogmaals kleindochter en kleinzoon 3 afhalen op school en dan blijven ze hier tot hun mama hen komt halen.
Pffft .nooit een vervelend moment tenhuize Bojako!
Ik ben vandaag een ietsiepietsie minder blue, want ik moet eerlijk zijn: de zon heeft de voorbije dagen af en toe haar best gedaan om te schijnen.
Vaak werd ze verduisterd door donkere wolken en de koude wind voelde ook niet zo goed aan, maar kom, ik ga niet moeilijk doen, t is tenslotte nog maar april nietwaar.
Vandaag worden bij ons jongste schatje, kleinzoon 4, de amandelen verwijderd.
t Begon al slecht.
Hij moest vanmorgen goed op tijd in het ziekenhuis zijn, want de operatie zou rond negen à tien uur gebeuren.Het ventje moest dus ook al een hele tijd nuchter zijn.
Bij de aankomst kregen ze echter te horen dat hij pas geopereerd zou worden rond 13 uur en dat manneke maar wenen van honger en dorst.Leg maar eens uit aan een ventje van 2 ½ jaar waarom hij niet mag drinken of eten.
Mijn grootmoeder hart bloedt alweer.
Straks gaan we zijn broer en zusje afhalen na school en zij blijven hier tot mama hen komt halen.
Zoon 2 neemt vannacht de wacht over in het ziekenhuis.
Ze hebben ervoor gekozen om hem nog een nachtje daar te houden omdat hun eerste zoontje (kleinzoon 3) na diezelfde operatie enkele jaren terug, een flinke bloeding heeft gehad.
Voilà, veel tijd om te schrijven is er niet, want ik ga nu mijn jagerschotel bereiden zodat ik straks tijd vrij voor hen heb.
Ik lees nu : 'SPRAKELOOS' van Tom Lanoye een heerlijk boek waar je echt sprakeloos van wordt. Een echte aanrader voor al wie het nog niet gelezen heeft. Je voelt de haat/liefde verhouding die hij had met zijn moeder en de liefde en bewondering voor zijn vader druipt van elk blad af.
Veel scènes die hij beschrijft zouden ook zo uit het leven van mijn schoonmoeder kunnen geplukt zijn, zeker alles wat drama en theatraal gedrag betreft.
Ik merk tot mijn ontzetting dat mijn dagboek meer een weekboek aan het worden is. Hoe wil ik later, wanneer ik oud en versleten ben ( hier wordt niet gelachen aub !!! ) nog iets kunnen terugvinden?
Ik weet het, ik weet het… ik ben oud en ook versleten.
Met gemeende spijt deelde mijn specialiste me eergisteren mee dat er volgens haar nog weinig, of liever ..niets meer te doen is aan alle restproblemen van mijn Pancreas operatie. Ik zal ermee moeten leren leven vrees ik.
Het slecht weer fleurt me ook niet op, maar ik ben ervan overtuigd dat niemand zich goed voelt bij zo’n pokkeweer.
Nochtans hebben zoon 2 en zijn gezin toch genoten van een lang Paasweekend in de al even natte Ardennen.
Zoon 1 en zijn gezin hebben het de eerste week van hun Paasvakantie nog getroffen met het weer. Bij hen bleef het tenminste droog.
Op Paasmaandag werden we bij hen uitgenodigd voor een brunch. Mooi -door de kleinzonen gekleurde tikkeneikes- voor ontbijt met verse pistoleekes en koffiekoeken en een chocolade eitje als dessert. Wat kan een mens nog meer willen?
Kleinzoon 2, weldra 9 jaar oud, toonde ons met gepaste fierheid en in primeur zijn eerste zelfgeschreven boek en zijn eerste zelfgetekende stripboek. Tom Lanoye eat your heart out!
Gisteren was kleinzoon 1 bij ons en hij leert me dan weer werken met onze I-Pad. Wie het hem ooit geleerd heeft, dàt vraag ik me af! Ik denk dat die generatie kinderen op een of andere manier genetisch gemanipuleerd is …misschien zijn ze geboren met een ingeplante microchip.
Na de middag trok Mr. Silver ons beiden mee naar een tuinbouwcentrum. Hij wou per sé een fruitboom, nog liefst een perenboom en dan nog liefst Dobbele Fluppen, of om de peer bij zijn meer elitaire naam te noemen : Beurré de Mérode, Double Philippe, jawadde zeg !!
Vraag me niet waarom hij deze soort peren wil, ik vraag me zo’n zaken al lang niet meer af. We kochten dan ook maar een Olijfboompje (omdat ik dat mooi vind) en plantjes voor de bloembakken voor het raam en wat kruiden.
Daarna trokken we richting hondenwei om Molly wat energie te laten kwijtspelen. Een felle regenbui joeg ons snel terug naar huis.
Molly was blijkbaar niet genoeg energie kwijtgespeeld, want toen ik ’s avonds terug thuis kwam ontdekte ik dat ze een flink stuk uit de onlangs nieuw geplamuurde keukenmuur gekrabd had.
Was ze eenzaam en hoorde ze de buren en wilde ze bij hen zijn? Enkel Joost zal het weten en wij kennen Joost spijtig genoeg niet.
Een hond is net hetzelfde als een heel klein kind. Ze hebben een kort geheugen en moeten naar hun voeten krijgen terwijl ze stout zijn en geen uren nadien, want dan weten ze niet meer waarom we boos zijn. Hoewel … ze keek vanmorgen toch héél schuldig toen Mr. Silver zich bukte om de schade op te nemen. Zou ze het wel nog weten denk je?
Enfin, moest Mr. Silver zich ooit vervelen: er staat weer iets nieuw op zijn TO DO lijst.
Ik kom net van het blog van 'Myette' en ach, hoe erg ik het voor hen vind dat ze loodgieters kosten hebben, roept dit beeld van zich wassen in een teiltje pure nostalgie bij me op.
Tot m’n dertiende wasten wij ons op die manier. We hadden het thuis niet breed, om niet te zeggen dat we straatarm waren.
Heel de week kregen we enkel een teiltje KOUD water om ons te wassen en ’s zaterdags: ‘de grote wasdag’ werd het zinken bad van de tuinmuur gehaald en in de warme keuken neergezet.
Met een moor (waterketel ) ging eerst het kokend water in het bad en daarna volgde voldoende koud water voor een bodempje dat amper je poep (vlaamse versie) bedekte.
Aangezien we met vier kinderen waren, twee jongens en twee meisjes, werd dit badwater dan nog eens verdeeld per twee kinderen.
Zolang we klein waren gingen eerst de twee oudsten erin, ik en mijn broer en daarna in het tweede badwater de twee jongsten, mijn zus en mijn jongste broer.
Tijdens deze periode - toen we nog naar elkaar mochten kijken whoehaaa...- herinner ik me dat mijn oudste broer eens niet kon wachten op voldoende koud water en snel in het bad sprong om er een nano-seconde later gillend weer uit te springen met een vuurrood achterwerk.
Ik veronderstel dat de grote afzondering er kwam toen een van ons vragen begon te stellen over ‘het onuitsprekelijke’- namelijk waarom de jongens een piemel hadden en wij niet.
Van toen af werden we gesegregeerd : de meisjes werden apart gewassen en de jongens moesten achter de gesloten deuren in de voorplaats plaatsnemen en daarna kwam de wissel.
Zaterdag was de dag van het haar wassen, nagels knippen en proper ondergoed.
God wat moeten we toen gestonken hebben vergeleken met de kinderen van nu, die elke dag twee keer een douche nemen en elke dag proper onder- en bovenkleding aan krijgen.
Nu ik er wat dieper over nadenk besef ik dat dit ritueel voornamelijk door mijn vader werd gedaan, want mijn moeder werkte ’s zaterdags.
Vader was klaarblijkelijk een ‘nieuwe man’ avant la lettre.
Hij was ook de man die ons voorlas uit boekjes voor we gingen slapen en hij was ook de man die ons in bed èn stil kreeg.
Bovendien was hij ook de man die ons kon doen lachen met zijn grapjes en aan tafel grappige verhalen en weetjes vertelde. Dikwijls gingen die verhalen over de oorlog, die toen nog vers in het geheugen lag. Hij vertelde bv. hoe men snel onder de tafel kroop wanneer er een vliegtuig overvloog. Plagen deed hij ook, want toen er eens een vliegtuig over ons huis vloog riep hij : "Pas op! Daar zijn de Duitsers met hun bommen!' waarop mijn jongste broertje van schrik van zijn stoel sprong en bibberend en bang onder de tafel ging zitten ....
pure nostalgie
En moeder? Moeder was de stille, steeds werkende kracht op de achtergrond.
Zij keek altijd toe, zag dat alles goed was en glimlachte.
Hupsakee … weer een verjaardagsfeest achter de rug en weer een kilootje bij ... diepe diepe zucht!
Schwiegermutti werd 89 en dit werd gisteren uitvoerig gevierd met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Kleindochter ( 8 jaar oud) nam plaats naast mij in het restaurant en fluisterde in mijn oor : “amaai zenne nana … onze papa heeft thuis een half uur bezig geweest met hoe we ons moeten gedragen op restaurant pffff... : we mogen geen scheetjes laten, ook geen boertjes, we moeten stil blijven zitten op onze stoel, geen grote stukken in onze mond proppen en met onze mond toe eten …dat is wel veel om te onthouden hé!”
Kleinzoon 3 wou weten waarom Molly er niet bij was en nadat ik dit uitgelegd had vroeg hij me weer hoe honden kleine hondjes maken. Dit was voordien al eens ter sprake gekomen tijdens ons familie weekend in de Ardennen.
Ik vind het niet echt mijn taak om aan een vijfjarige uitleg te geven over de bloemen en de bijtjes en verwees hem hiervoor door naar zijn mama en papa, die vast en zeker thuis wel een kinderboekje met prentjes zouden hebben.
“Hebt gij dan geen boek met prentjes hoe hondjes puppy’s maken?” vroeg kleinzoon verwonderd en ik moest bekennen dat ik die boeken niet meer in mijn kinderbibliotheek had.
Hoewel koud, was het toch mooi zonnig weer en na het eten zijn we nog samen met Schwiegermutti en enkele vrienden buiten een terrasje gaan doen.
Buiten omdat het haar verjaardag was en omdat zij nog steeds graag rookt. Ze is het levend bewijs dat gerookt vlees bijzonder goed bewaart. Ze is samen met Mr. Silver de gezondste van ons allemaal.
Uiteindelijk werd het buiten op het terras toch te koud voor de niet rokers en trokken wij huiswaarts.
Molly had voor de eerste keer bijna een hele dag alleen thuisgezeten en haar vandalenstreken hadden zich beperkt tot het vermorzelen van een rekenmachine en het knabbelen op de afstandsbediening van de TV. Over de nieuwe reusachtige putten in onze tuin en de slijksporen in de keuken zullen we maar zwijgen.
Mr. Silver heeft vorige week al een afrastering gekocht en is nu weg om de bevestigings paaltjes te kopen. Het plan is dat we een deel van de tuin voor haar zullen voorbehouden en daar mag ze naar hartelust blijven putten graven. We hopen dat ons deel van de tuin daarna mooi en groen blijft en niet meer zal lijken op een maanlandschap. ;-)
Schoonzuster Ardennen had zaterdag voor broer 1 een surprise party geregeld omdat hij verjaarde en met pensioen ging. We hebben heerlijk genoten van het feest èn het bijzonder goed weer.
Broer 2 en schoonzus hadden in de regio een huisje gehuurd en wij mochten daar na het feest overnachten en blijven indien we dat wilden.
Omdat we Molly naar een nieuwe kennel hadden gedaan voor één nacht konden we spijtig genoeg niet samen met hen blijven genieten van het prachtig zomerweer, maar moesten we na het ontbijt vertrekken, want de kennel sloot op de middag.
Molly had haar nachtje op hondenhotel ongestresseerd doorgebracht, maar was toch blij ons terug te zien en wij haar ook natuurlijk
Terug thuis moesten er weer oordruppels gedrupt worden en zoals jullie kunnen zien had ik deze keer de camera bij de hand ...
Onze vorige hond was een volbloed vuilbakkenras, het aantal voorouders was niet te tellen. Hij is zestien jaar oud geworden en nooit ziek geweest.
Molly is practisch van adel : ‘bijna’ een rashond, ze is half Bouvier en half Beagle. De arme Beagle was haar mama en baarde moedig zeven pups van papa Bouvier.
Molly heeft de looks van haar vader. Een goede lezer begrijpt hieruit dat ze niet echt een beauty is, maar kom … ze ontpopt zich hoe langer hoe meer tot een zachte, lieve schat.
Vorige week hield ze ons enkel nachten wakker met haar geblaf, tot het eindelijk tot me doordrong dat er misschien iets fout was. Ze heeft tenslotte een beetje pedigree en zulke honden zijn gevoeliger dan honden zonder pedigree nietwaar? ;-)
Maar hoe onderzoek je een hond?
Ik voelde aan haar neus, want ik heb ooit ergens gelezen dat een zieke hond een warme, droge neus heeft, maar haar neus was koel en vochtig. Noppes.
Ik keek vervolgens in één oor, dat zag eruit als een normaal hondenoor, toen keek ik in het ander en dat zat vol vuil en de huid was beduidend roder dan het ander oor.
Besluit : misschien heeft ze een oorontsteking.
Vorige vrijdag gingen we dan maar veiligheidshalve bij de apotheek druppeltjes halen voor een honden-oorontsteking. Honden zijn net als kinderen, ze worden altijd ziek voor een weekend.
Maar wat bleek …. Molly heeft niet graag dat er aan haar oren gefrutseld wordt. Molly heeft ook niet graag dat er druppels in haar oor moeten.
Malheur de Malheur!
Wanneer Molly me met de baby wipes en het druppelflesje ziet afkomen, dan kruipt Molly vliegensvlug in haar bench en maakt ze zich zo klein mogelijk tegen de achterkant.
Herniaretta laat me niet toe om mee in de bench te kruipen om aldaar te wipen en te druppelen, maar Mr. Silver is nog lenig genoeg om dat wel te doen.
Maandag gingen we voor alle veiligheid de oren van Molly toch maar laten controleren door onze dierenarts en die bevestigde mijn diagnose en behandeling. (ervaring verkregen na twee kinderen en vijf kleinkinderen)
Terwijl ik dit schrijf ligt Mr. Silver alweer op z’n buik in de bench samen met Molly en ik wou jullie dit beeld niet onthouden … volgende keer neem ik een foto!
Hmmmm….oud en op pensioen zijn heeft toch z’n voordelen, zeg nu zelf.
Vorige week hebben we van elke mooie dag genoten. Wandelingen gemaakt met Molly en daarna lekker op een terrasje in de zon gezeten met een drankje en een hapje, wat moet een mens nog meer hebben?
Vrijdag zaten we op een terrasje aan de boord van de Schelde met broer 2 en schoonzus en onze goede vrienden, en ’s avonds gingen we allen bij ‘den Italiaan’ in de buurt een hapje eten.
Wie kwamen we daar onverwacht tegen? Zoon 2 met zijn gezin èn Schwiegermutti. Zij werd door hen getrakteerd omdat ze niet op haar verjaardagsfeest kunnen aanwezig zijn en omdat zij niet op het verjaardagsfeest van schoondochter zal kunnen aanwezig zijn.
We zijn nu eenmaal een familie van feestvierders. Geen wonder dat ik niet kan vermageren!
Zondag namiddag … de enige regendag in de week natuurlijk … vierden we hier thuis mijn verjaardag. Ik heb het dit jaar heel simpel gehouden : afhaal chinees en geen zelfgebakken biscuit., maar taarten van de supermarkt.
Ons huis begint echt te klein te worden voor indoor activiteiten: met achttien gasten en een grote hond was het soms wel een beetje wringen.
Kleindochter heeft een diploma gekregen omdat ze eindelijk - bijna - praktisch - niet meer bang is van Molly. We gaan er echt op vooruit, ze durft Molly al aaien en strelen. Flinke meid die kleindochter van ons, ze heeft het doorzettingsvermogen geërfd van haar grootmoeder denk ik.
Schwiegermutti was ook heel gelukkig en deelde iedereen het goede nieuws mee : ze heeft ook een appartementje gehuurd aan zee tijdens de maand juni. Wij zijn die maand op dezelfde plaats op vakantie, en zo kunnen we samen genieten van onze vakantie, maar toch apart als jullie begrijpen wat ik bedoel …(sic)
Haar enige angst is dat ze daar geen alarm heeft zoals hier thuis. Ze probeert nu weer haar GSM te leren gebruiken, maar ik vrees ervoor. We hebben het allemaal al jarenlang met handen en tanden proberen uit te leggen maar wanneer je 89 bent wordt zo iets ontzettend moeilijk.
Ik zeg dit natuurlijk met alle respect voor andere 89 jarigen die het wèl snappen, niet iedereen heeft hetzelfde IQ.
Tiens … IQ...dit doet me aan een poewezieken denken …
Mijn lieve vriend dichter Ronald Milo zal me wel vergeven dat ik jullie hier laat meegenieten van een van zijn kunstwerkjes :
Q1. In welke oorlog ging Napoleon dood? * Zijn laatste oorlog
Q2. Waar werd de onafhankelijkheidsverklaring ondertekend? * Onderaan de pagina
Q3. In welke staat stroomt de rivier de Mississippi? * vloeibare
Q4. Wat is de belangrijkste reden voor echtscheidingen? * huwelijk
Q5. Wat is de belangrijkste reden voor falen? * examens
Q6. Wat kun je nooit voor het ontbijt eten? * lunch en diner
Q7. Wat ziet eruit als een halve appel? * de andere helft
Q8. Als je een rode steen in een blauwe zee gooit, wat wordt hij dan? * nat
Q9. Hoe kan een man acht dagen zonder slaap? * hij slaapt ‘snachts.
Q10. Hoe kan je een olifant met een hand optillen? * Je zult nergens een olifant met een hand vinden.
Q11. Als je 4 appels en drie sinaasappels in je ene hand hebten 4 peren en drie mandarijnen in je andere hand, wat heb je dan? * Heel grote handen
Q12. Als het 8 mannen 10 uur kostte om een muur te bouwen, hoe lang duurt het dan voor 4 mannen hem gebouwd hebben? * Geen enkele tijd, want de muur was al gebouwd.
Q13. Hoe kun je een rauw ei op een betonnen vloer gooien zonder dat hij breekt? *Zoals je zelf wilt, want betonnen vloeren breken niet zo makkelijk.
Hupsakee … ‘t is weeral dinsdag. Ik weet dat omdat mijne zilveren weer op de lappen is en ik het kot vrij heb.
Toch schrik ik wanneer ik zie dat het weer een week geleden is dat ik mijn blogje bijgewerkt heb, de weken vliegen met warp speed voorbij. Niet te geloven dat het al half maart is.
Ik weet niet of iemand het zich herinnert, maar ik had een tijdje terug voorspeld dat het altijd tegen mijn verjaardag zonnig en warmer wordt en dat is dit jaar ook weer zo.
Of het blijft duren is dan weer een andere vraag, want het zou niet de eerste keer zijn dat het met Pasen sneeuwt.
Natuurlijk hebben wij ook van deze eerste zon en warmte gretig geprofiteerd en elke dag een flinke wandeling gemaakt en een terraske gedaan.
Vorige vrijdag was het met een goed ingeduffelde kleinzoon 4, die zijn elfendertigste keelontsteking had. Waarschijnlijk worden tijdens de zomermaanden zijn amandelen verwijderd. De pijnstillers die hij nam deden wel hun werk, want de hele wandeling heeft hij geen seconde gezwegen.
Onderweg moest en zou ik met hem héél lang blijven staan kijken, want een prachtige villa werd daar met een bulldozer met de grond gelijk gemaakt. Samen zongen we meerdere keren het liedje : Bob de Bouwer …..♫♫♫ ...nou en of !!!…♫♫ Ik zou die afgebroken villa in dank aanvaard hebben in de staat waarin het zich bevond, maar er zijn blijkbaar rijke mensen op deze aardkloot.
Godzijdank is de kantine van de mini-golf weer open en kunnen we daar halverwege onze wandeling naar de hondenwei en het park een pitstop inlassen. Spijtig genoeg was er op de golf geen Myette te bespeuren, dat zullen we wat beter moeten afspreken.
Zaterdagavond kwamen broer en schoonzus Ardennen overnachten en ontbijten en zondag namiddag hebben we met Schwiegermutti, schoonbroer en schoonzus zee ook daar op het terras een pintje gedronken en nogmaals genoten van de lentezon.
Gisteren zijn we even een kennel gaan bekijken die ons aangeraden werd en het was er inderdaad stukken properder dan de kennel waar we Molly al eens naartoe hebben gedaan. We kregen een rondleiding en hoewel het iets duurder en iets verder is, zullen we Molly daar met een gerust hart naartoe doen wanneer we enkele dagen weggaan.
Wat Molly vannacht had weet ik niet maar het was precies of we terug een baby hadden. Om de haverklap blafte ze ons wakker en omdat onze buren dat zeker niet op prijs zullen stellen liep Mr. Silver keer op keer naar beneden om haar kalm te krijgen. Tot nu sliep ze de hele nacht als een roos in haar bench. Ik vraag me af of er iets mis is. Haar ene oor leek me vanmorgen bij inspectie veel roder dan het ander. Misschien toch eens laten nakijken door de dierenarts. Nochtans zou ik denken dat ze bij pijn zou janken en niet blaffen….
Ik keek vanmorgen door het raam naar buiten en zag tot mijn grote verbazing een beetje blauwe lucht en ik meende zelfs een sprankeltje zon gezien te hebben. Was het een hallucinatie? Ik weet het niet zeker ...
Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat de lucht terwijl ik hier zit te typen stilaan terug grijzer en grijzer begint te worden…maar ik wanhoop niet, de lente komt eraan, daar ben ik steevast van overtuigd. Ik hou me vast aan strohalmen.
Het is even rustig in huis… dinsdag is de dag dat Mr. Silver op stap gaat naar de koekenstad om zijn vrienden te ontmoeten tussen pot en pint en dan krijg ik de gelegenheid om even ongestoord aan de computer te zitten.
Ik had me voorgenomen om nooit meer vanzeleven een rommelmarkt te doen, maar mijne zilveren heeft me dan toch weer zover gekregen. Hoe hij het klaarspeelt is me een raadsel.
Mr. Silver organiseert - samen met anderen in ons parochiecentrum - twee keer per jaar een rommelmarkt en daar is hij van donderdag- tot zondagavond zoet mee. Ieder zijn hobby.
Omdat wij, zoals de meeste mensen na verloop van tijd, toch altijd wat rommel verzamelen vroeg hij me of ik geen zin had om één dagje te verkopen.
Wel om eerlijk te zijn, ik verveel me stilaan rot na die eindeloze winter en liet me zonder al te veel moeite weer eens overhalen, zo kom ik ook nog eens onder de mensen.
De afspraak is wel : al wat niet verkocht is na de rommelmarkt gaat naar Oxfam of de kringloop winkel en zo geraakt mijn huis stilletjesaan rommelvrij, dat hoop ik toch tenminste.
Hoewel … ik denk dat Mr. Silver stiekem rommel verzamelt, want ik bleek plots de trotse eigenaar te zijn van een bowling bal en wij hebben naar mijn weten nooit bowling gespeeld of moet ik zeggen gebowld???
Omdat de rommelmarkt plaatsvindt in ons lokale Gemeenschapshuis zie ik daar mensen terug die ik al lang niet meer gezien heb, al moet ik bekennen dat de meeste passanten/kopers geen traditionele Europese kledij droegen en amper nederlands spraken.
Enfin, ’t is weer achter de rug.
Ik voel echter al in mijn knoken dat echtgenoot en zoon 2 me weer zover zullen krijgen om mee in te springen tijdens de Vlaamse Kermis in de maand mei, een kermis die ze elk jaar met de moed der wanhoop organiseren, wanhoop omdat ze steeds minder mensen vinden die zich een lang weekend willen vrijmaken om vrijwillig mee te werken voor het goed van de gemeenschap.
Bovendien wordt de autochtone bevolking in onze wijk elk jaar precies wat kleiner en het merendeel van de allochtone bevolking schijnt nog steeds niet goed te begrijpen wat het woord ‘integreren’ wil zeggen.
Goed nieuws was er ook : vorige zaterdag heeft kleinzoon 1 een plaats weten te bemachtigen in de middelbare school naar hun keuze, iets wat de dag van vandaag geen sinecure blijkt te zijn.
Enfin, zij gelukkig, wij gelukkig … zo gaat dat met kinderen en kleinkinderen nietwaar?
Ik kan amper geloven dat ik al een kleinzoon heb die naar het middelbaar gaat, het lijkt pas alsof hij gisteren geboren werd.
Zo zie je : de tijd vliegt snel, gebruik het wel … daarom nu snel even dit logje posten en daarna even bijlezen bij m’n blogmaatjes.
Waarschijnlijk snakt op dit ogenblik iedereen die dit leest zoals ik naar zon, blauwe lucht en warmte …Ik ben de winter hartstochtelijk beu en moest ik een zonnebank hebben, dan zou ik er op slag onder gaan liggen tot ik een bruin korstje kreeg.
Daarnet keek ik in de spiegel … had ik beter niet gedaan … want ik heb de kleur van een slecht gebakken pannekoek. Ik had mijn rouge al in mijn handen maar bedacht me net op tijd, want alles wat ik op mijn gezicht smeer mondt daarna uit in een jeukende boebeltjes uitslag. Stel je voor een bleke pannekoek met rode boebeltjes, niet te doen!
Maar soit, mijn verjaardag nadert met rasse schreden en meestal (vingers en tenen gekruist) komt rond die tijd de eerste heerlijke lentezon piepen. Laten we hopen dat het dit jaar ook weer het geval zal zijn.
Mr. Silver is naar de koekenstad om een pintje te drinken en bij te babbelen met zijn maatjes, hij heeft ze een drietal weken moeten missen ocharme omwille van mijn gezondheidsperikelen. Florent de Nightingale heeft zijn hoedje afgezet nu het wat beter met me gaat.
Ik heb daarnet de kranten gelezen, ook diegenen die ik nog niet gelezen had en ik merk dat wij babyboomers nu absoluut de kop van jut zijn. Het is onze schuld dat er zoveel pensioenen moeten uitbetaald worden, het is onze schuld dat er geen geld meer in de grote Belgische spaarpot is … sorry hoor mensen, maar kunnen wij er iets aan doen dat ‘de pil’ slechts in de jaren zestig werd uitgevonden.
Blame it on our parents, die uit een verschrikkelijke oorlog kwamen en geen ander vermaak hadden dan veel noekie noekie in de beddenbak.
Zij waren de eerste generatie die ervoor moest zorgen dat er geld in de pensioenenkas moest komen, want de generatie ervoor kende het woord pensioen nog niet.
Wij droegen zonder morren af voor het pensioen van onze ouders. Wat zeg ik? We gingen eerst werken en gaven jarenlang onze volledige wedde thuis af aan onze ouders omdat ze zo lief waren geweest om ons op te voeden, dit allemaal zonder te morren of te zeveren.
Ik lees ook dat men nu gaat besparen op het openbaar vervoer. Het vervoer van de arme man en de ouderen. Maar allez kom zeg, waar zijn we mee bezig ?!
Bespaar eerst eens op alle grote luxe auto’s mèt chauffeur van alle ministers en grootverdieners in diezelfde sector die betaald worden door ONS de belastingbetaler.
Waarom kunnen zij niet met hun eigen autootje, fiets of het openbaar vervoer naar het werk zoals wij? Waarom moeten zij ontbijtvergaderingen, lunches en diners op onze kosten hebben? Kunnen ze hun boterhammetjes van thuis niet meebrengen zoals wij moesten doen?
Reken eens uit wat een besparing dat zou zijn als je bovendien nog hun extravagante, buitensporige lonen zou beperken. Hun argument is altijd dat ze meer kunnen verdienen in de privé sector. Wel laat ze dan naar de privé sector gaan. Indien je daar niet presteert naar behoren vlieg je op staande voet buiten en mag je gaan stempelen. Betaal je villa in het buitenland maar af met het stempelgeld.
Trouwens … neem nu een grootstad zoals Londen of New York met circa 12 miljoen inwoners, die steden hebben slechts een burgemeester en wij, een piepklein landje met evenveel inwoners hebben als ik me niet vergis VIJF VOLLEDIGE REGERINGEN om van de rest nog niet te spreken.
't Ja mensen, sorry hoor, maar het grijs, druilerig weer maakt me niet vrolijk en dan begin ik te zagen en te zeveren
’t zal wel overgaan zodra de zon begint te schijnen zeker?
Na een week platte rust toch mee geweest naar de Ardennen met kinderen en kleinkinderen. Daar platte rust verder gezet.
Lieve schoondochters en zonen hebben daar voor alles gezorgd!
Nog een extra dagje doorgebracht in de zetel bij broer en schoonzus Ardennen en daar heeft broer 1 voor de inwendige mens gezorgd. Schoonzus had zieke kleinkindjes op bezoek. (krokus vakantie)
Terug thuis een afspraak gemaakt voor nieuwe facet infiltratie in de pijnkliniek ... afspraak is pas in juli!!! Er is zelfs een patiëntenstop, ik mocht nog komen omdat ik daar al eerder een infiltratie had gehad.
Nu slik ik dan maar verder ontstekingsremmers en spierontspanners en extra pillen voor de maag. Ge hoort me van ver rammelend aankomen
Mr. Silver verzorgt me uitstekend. Hij kan niet koken maar zorgt toch dat er eten op tafel komt.
Ons huis heeft hééééél dringend een poetsbeurt nodig, maar dat zal nog even duren vrees ik.
't gaat elke dag een beetje beter en ik kan al redelijk goed terug bewegen met de nodige pijnstillers.
Onkruid vergaat niet mannekes maar lang zitten aan de computer is nog wat pijnlijk voor 't ruggeske ... liggen gaat me beter af.
Vorige zaterdag sloeg de bijzonder hatelijke Herniaretta weer toe toen ik me in bochten wrong om het bad te poetsen.
De pijn schoot als een raket door mijn rug en in kon nog net de trappen opklauteren om me op ons echtelijk bed te laten vallen. Dat waren zo ongeveer mijn laatste bewegingen. Gelukkig had ik mijn GSM in mijn zak en kon ik Mr. Silver beneden opbellen om me te komen redden.
Suf van de pijnstillers heb ik het weekend doorgeworsteld en maandag kwam de huisarts bevestigen wat we al wisten. Ontstekingsremmers en spierontspanners werden toegevoegd aan mijn dagelijkse coctail medicatie.
Tot nu toe kan ik niet zeggen dat het al veel helpt, maar het moet wel, want volgend weekend vertrekken we met kinderen en kleinkinderen voor een weekend Ardennen.
Ik ga nu aan mijne zilveren Florence Nightingale vragen om mijn kersenpit kussentjes nog eens te op te warmen in de microgolf oven...
Liggend typen is niet gemakkelijk, daarom stop ik nu ...
Tijdens deze late, maar bijzonder venijnige winteropstoot, wens ik dikwijls dat ik zoals de beren een winterslaap zou kunnen doen.
In feite doe ik op mijn eigen manier wel een winterslaap.Ik kruip ’s avonds vrij vroeg in mijn bed en vanonder een dikke donsdeken kijk ik TV tot mijn kleppen toevallen.
’s Morgens wacht ik om op te staan tot ik goed en wel zeker ben dat de verwarming de ergste kou heeft verdreven.
Helemaal anders dan tijdens de zomer …. dan sta ik op wanneer de eerste zonnestralen binnen schijnen en ga ik pas slapen wanneer de zon ondergaat.Mijn dagen zijn dan wel de helft langer dan nu. J
Ach nog een maandje en dan is het lente.
Gelukkig hebben wij dit wisselend klimaat.Zo leer je de warmte en de zon elke keer weer waarderen.
Nog even en we zitten te zagen en te puffen omdat het zo warm is.
Nooit content hé J
Gisteren waren we - ingeduffeld als eskimo's - met Molly op de hondenwei en er waren veel honden om mee te spelen, daar kan ze zich pas echt goed uitleven.
Mr. Silver is inmiddels al goed bevriend met veel dames die er bijna elke namiddag ook hun hond komen uitlaten.
Zoals ik mijn blogmaatjes heb, zo heeft hij weldra zijn hondenmaatjes J
Vorige vrijdag hebben we Ludovicus en Paz op onze maandelijkse blogmeeting gemist, maar ze hadden allebei een goede reden om niet te komen.Ludovicus had grote werken in huis en ons Pazke had ocharme pijn in haar knookskes.
Toch hebben we samen een plezante babbelnamiddag gehad.
De plotse sneeuwval was wel een serieuze verrassing en Mr. Silver heeft uren aangeschoven in de file om me te komen ophalen.Ik moet Lipske van blog Hotlips gelijk geven, ’t is gene zilveren, ’t is ne gouden! J
Over mijn kinderen heb ik zelden gestoeft omdat dat zogezegd niet hoort, maar er staat nergens geschreven dat ik niet mag stoefen over mijn kleinkinderen. J
Vorige woensdag kwam kleinzoon 1 (zesde leerjaar) binnen met een grote lach op zijn gezicht en hij zei : “nana ge gaat in de kosten vallen hoor, ik heb 91,5% op mijn rapport”. Zijn peter (zoon 2) die ook bij ons was, kon meteen ook zijn bijdrage leveren.
Kleinzoon zit nog altijd te dubben waar hij zijn spaargeld voor gaat gebruiken … een nieuwe Nintendo of iets anders.Hij is verstandig, hij zal wel de juiste keuze maken, daar ben ik van overtuigd.
Nu moet ik snel snel een beetje opruimen, want na de middag verwacht ik bezoek.
‘k Heb een paar dagen gesukkeld met een mini-virusje en heb in de zetel gelegen, gehangen, geslapen en… TV gekeken.
Meestal spoel ik de reklame spotjes tussen de programma’s zo snel mogelijk door, maar eentje is me toch bijgebleven en blijft me intrigeren.
Welke ?
Awel die van de Nicorette inhaler.
God weet wie er geprobeerd heeft om de inhaler op een sigaret te doen lijken, maar naar mijn bescheiden mening lijkt het onding meer op de inbreng huls van een tampon dan op een sigaret.
’t Zou nog niet zo erg zijn moesten ze bovendien niet heel hard geprobeerd hebben om de advertentie te doen lijken op die van de stoere Marlboro cowboy.
Nu zag ik enkel een cowboy met een tampon in z’n mond en moest ik elke keer grinniken.
Maar kom : slechte publiciteit is ook publiciteit zullen ze waarschijnlijk denken J
’t Is hier wreed koud op mijn kamertje en volgens de krant gaat het nog fameus kouder worden.
We zullen nog flink moeten stoken om het wat warm te krijgen … daar gaat onze energie rekening weer steil de hoogte in.Ons Lewieke – zie blog Ludovicus- maakt zich daar terecht héél boos over.
Bovendien lees ik vanmorgen in de krant dat het zover is:gepensioneerden zullen dan toch moeten betalen voor tram en trein.
Mijnheer of mevrouw de minister reist dan wel op onze kosten gratis per luxe voituur, chauffeur incluis.
Eind jaren zestig, begin zeventig kreeg men één of twee keer per jaar extra kindergeld …. tot ik kinderen kreeg en dan schafte men dat af.
De mogelijkheid tot ouderschapsverlof begon toen ik net uit de kinderen was.
Nu ik de pensioengerechtigde leeftijd nader schaft men gratis vervoer af.
Ach …elke keer val ik naast de boot.Ik berust er al in.
Gelukkig ben ik arm geboren en ik bereid me er al op voor dat ik arm zal sterven indien alles zo verder gaat.
Waarschijnlijk is dit veel minder erg dan rijk geboren worden en steeds maar dieper in een financiële put zakken.
Wij … de kinderen van net na de oorlog hebben van onze ouders geleerd hoe we met héél weinig kunnen rondkomen als het moet.
Plezant is anders, maar gelukkig weten we toch hoe.
een boek van Kathryn Stockett. Penguin BooksISBN 978-0-141-03928-2
In het nederlands uitgebracht onder de naam: “Een keukenmeiden roman”.
Mijn bedoeling was om het boek even als een tussendoortje te lezen.
'Congo' is namelijk te dik en te zwaar om in bad te lezen, maar 'The Help' was zo ongelooflijk meeslepend, ik kon het gewoon niet neerleggen. Na twee uur weken in een bad, dat op temperatuur gehouden werd door toevoeging van warm water via mijn grote teen aan de kraan, heb ik daarna gewoon verder doorgelezen in de zetel en daarna in bed. Op twee dagen tijd was het uit!
Het had sneller gekund, maar een mens moet tot zijn spijt soms ook rekening houden met zijn huisgenoten nietwaar.
voor de lezers onder u : een echte aanrader!
Het verhaal speelt zich af in Jackson Mississippi 1962 waar onderbetaalde zwarte meiden de kinderen van hun blanke werkgevers opvoeden, maar niet hetzelfde toilet mogen gebruiken als de huisgenoten uit schrik voor contaminatie en het zilver wordt nauwlettend in het oog gehouden …
Omdat ik vanmorgen toevallig in de krant las dat een film met de naam : "The Help" genomineerd werd voor een oscar ging ik uit nieuwsgierigheid even googelen en ja hoor : het is een verfilming van mijn pas gelezen boek.
Om je eerste roman, uitgebracht in 2009 nu al verfilmd te krijgen en bovendien in aanmerking te komen voor een oscar …dat zegt al genoeg zeker?
Zaterdag en zondag hebben we kleinzoon 4 op bezoek gehad.
Tweeënhalf jaar oud is hij, een ongelooflijk plezante leeftijd.
Hij heeft flink en lang geslapen en dit is een héél groot pluspunt voor mensen op leeftijd zoals wij. J
Hij tatert en zingt de hele dag lang, maar vreemde mensen zouden af en toe wel wat ondertiteling kunnen gebruiken.
Molly is en blijft ‘de waf-waf’, hij weigert pertinent om haar bij haar naam te noemen.
Hij is ‘bijna’ zindelijk en draagt nu enkel nog pamper broekjes, geen luiers meer.
Elke keer hij luidkeels PIPI !!!! riep was het een race om het broekje af te stropen en hem tijdig op het potje te zetten, maar het lukte ons toch vier keer op vijf.
We hadden gisteren zelfs een KAKA!!! en fier bewonderden en prezen we zijn ongelooflijk flinke prestatie, terwijl hij zich met zijn hoofdje naar de grond boog met zijn bloot poepke flink omhoog om proper gemaakt te worden.
Molly keek de hele tijd verward toe … niemand maakte ooit zo’n kabaal over haar hoopjes.
Zaterdag wandelden we richting gemeentehuis, waar we getrakteerd werden op een gratis zakje friet en een glas bier of frisdrank op kosten van de gemeente.
De wandeling er naartoe was droog, maar tijdens de wandeling terug kregen we een flinke plensbui over ons heen.
Zondag namiddag duffelden we ons pagadderke lekker warm in zodat hij in de buggy een middagdutje zou kunnen doen en trokken we voor de dagelijkse wandeling naar het Nachtegalen park.
Tijdens het heengaan hadden we deze keer wind in de rug, maar bij het terugkomen windkracht tien tegen.Ik was stikkapot en Herniaretta maakte weer van haar peretten.
Daarom vandaag een rustdag… lekker in de zetel met een boekje. J
Ik ben net terug van de kapper en mijn haartjes zijn weer super kort geknipt:coupe Judy Dench alias 'M' in de James Bond films.
Je zou denken dat zo’n kort kopje gemakkelijker te onderhouden is dan lang haar, maar dan heb je het mis.
Toen mijn haar lang was stond ik op, borstel erdoor, staartje maken en hupsakee je kon onder de mensen komen.
Nu staat mijn kort haar elke ochtend rechtop in piekskes.
Tof - of beter gezegd ‘een must’ wanneer je vandaag de dag een tiener bent met een kort kopje, maar niet te doen als je al op tram 6 zit zoals ik.
Vorige zondag stond ik op en ik had het kapsel van Steven van Herreweghe ( de jonge, huidige presentator van De Pappenheimers).
Of je zijn kapsel mooi/tof/idioot vindt of niet, Steven kan er op zijn leeftijd mee onder de mensen komen, maar ik vond het voor mij echt niet meer kunnen.
Wie zagen we trouwens vorige zondag tot onze verbazing optreden in de Pappenheimers?Een ex-collega van mijne zilveren, een schat van een vrouw met een bijzonder hoog knuffelgehalte, maar dat merkte Steven ook meteen op.
Omdat het al enkele dagen mooi wandelweer is, bitter koud maar een blauwe lucht en eindelijk zon, zijn we bijna elke dag op stap geweest met Molly om - volgens de richtlijnen van goeroe Cesar - haar overtollige energie kwijt te geraken.
Eens thuis blijkt ze toch nog over genoeg reserve energie te beschikken om gaten in de tuin te graven en gisteren had ze zelfs twee vingers van mijn lederen handschoenen geknabbeld.
Mijn fout … ik had ze niet mogen laten slingeren natuurlijk.
Voor ons is dit geknabbel en putten graven in de tuin allemaal nieuw, want onze vorige viervoeter, die we zestien jaar gehad hebben, heeft nooit zulke streken uitgehaald.
We waren verwend vrees ik.Nu overwegen we een deel van de tuin af te maken voor mademoiselle, zodat ze daar naar hartelust putten kan graven en ons deel putloos zal laten.
Waarschijnlijk ook omwille van het mooie weer kreeg Mr. Silver ook een snoei aanval en met de kettingzaag werd de Blauwe Regen serieus bijgetrimd en onze oude Rhus boom werd bijna met de grond gelijk gemaakt.
Geef die man snoeigerief in zijn handen en enkele uren later hebt ge een kaalgeplukte tuin.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
