Voilà, de vijftigste editie van onze Vlaamse kermis zit er weer op.  Vier dagen lang waren de weergoden ons weer buitengewoon goed gezind en dat hebben we gemerkt.  Heel veel volk en vooral heel veel kindjes.

Broer 1 en Mr. Silver hebben voor de parochie vier dagen lang massa’s fritten, hamburgers, cervela’s, curryworsten etc.  gebakken en schoonzus en ik verkochten speelkaarten aan de vele gretige kinderhandjes en drankbonnetjes aan de vele dorstigen.  

Luc Steeno en Willy Sommers hebben blijkbaar nog veel fans, want onze speelkoer leek vrijdag avond op een mini schlager festival.  

De laatste dag moesten Mr. Silver en ik om drie uur ’s middags forfait geven, want één van onze lieve vriendinnen en haar tweelingbroer vierden hun overstap naar tram zes.   Jaja mannekes, het feesten houdt gewoon niet op. J

Iets minder plezant was de frontale smak tegen moeder aarde van broer 1.  Een pijnlijke neus, een losstaande tand en wat pijnlijke knoken waren het gevolg.  Natuurlijk was hij verzekerd en zo konden we hem eindelijk het ziekenhuis in krijgen voor een onderzoek.

Eindelijk zeg ik… want al twee jaar lang proberen we broer naar een dokter te krijgen voor een onderzoek.   Hij was in die periode rond de veertig kilo vermagerd, maar beweerde dat er niets aan de hand was…hij at gewoon wat minder zei hij.   

In het ziekenhuis kwam het vermageren nu ‘eindelijk’ ter sprake en er werd op spoed onmiddellijk diabetes vastgesteld, met als gevolg dat hij een hele week opgenomen moet blijven.   Schoonzus Ardennen verblijft bij ons omdat het ziekenhuis in de buurt is.

Schwiegermutti sukkelt nog steeds met de overstap van analoge TV naar digitale TV en belt om de haverklap omdat haar TV niet werkt…. (diepe,diepe zucht…..)

Eergisteren ben ik zelf naar een ander ziekenhuis geweest voor een tweede opinie omdat ik nog steeds sukkel met mijn vertering.   Ik had het natuurlijk verwacht : deze dokter wil alle tests opnieuw doen, dus na onze vakantie zal ik deze moedig ondergaan.   J

Gisteren namiddag gingen we een terrasje doen aan de golf voor we broer gingen bezoeken in het ziekenhuis.   L’oeil de Moscou van Mr.Silver had ze onmiddellijk opgemerkt … Myette en haar ventje waren er druk aan het sporten!   Mij had ze niet herkend, ze weet het aan haar ogen, maar ’t was waarschijnlijk omdat ik nu krulletjes heb.   ‘k heb een heel gemakkelijk kapsel voor mijn vakantie gekozen!    Vind ik het daarna niet goed kan ik terug naar super kort.

Voilà, dat waren de laatste nieuwtjes.   Seffens komt kleinzoon 2 en waarschijnlijk zullen we van het mooi weer nog even genieten om een wandeling te maken met hem en Molly.    Tot één uur is ze rustig, maar dan wil ze naar buiten, weer of geen weer.   Hopelijk blijft het voorspelde onweer nog even weg, maar voor  alle veiligheid zal ik toch maar een paraplu meenemen. ;-)

23-05-2012 om 11:53 geschreven door BOJAKO  

Dit gaat gepaard met vaak veel bier en andere versnaperingen zoals rijstpap, gebakken worsten en wafels.

17-05-2012 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

Vorige week is weer eens voorbijgevlogen. 
Maandag nog op kleinzoon 4 gepast die nog een beetje moest convalesceren.

Dinsdag samen met Mr. Silver snel snel naar de koekenstad om nog iets te kopen voor de aanstaande communie van kleindochter.  
Zoals bijna elke vrouw vond ik niets convenabel in mijn kleerkast voor DIE dag.    Omdat het ‘zijn’ dinsdag was,  mocht ik voor ene keer daarna met hem en zijn maatjes nog een terrasje doen in hun stamcafé op de Groenplaats.

Woensdag was er dan weer de zorg voor Schwiegermutti.   Ze kon via haar analoge TV haar geliefde sportkanaal niet meer ontvangen en moest daarom overschakelen naar digitale TV.

Op 89 jarige leeftijd is overschakelen van analoog naar digitaal niet zo simpel hoor. 
Mr. Silver, de trouwe zoon, was de hele voormiddag paraat om haar bij te staan tijdens dit groots evenement.  
Hij diende ook als vertaler/tolk te fungeren tussen de twee partijen.  Het Russisch/Duits/Vlaams van Schwiegermutti en het redelijk verstaanbaar vlaams/en een ander exotische taal van de technieker.

Donderdag namiddag trokken we naar Gent om nichtje/petekind van Mr. Silver te bezoeken in het ziekenhuis.   Spijtig genoeg verloopt haar tweede zwangerschap niet probleemloos.  Het kindje kondigt zich veel te vroeg aan.
Hoewel nichtje zich buitengewoon gezond voelt moet ze tot laat in de zwangerschap rusten in het ziekenhuis. 
Héél erg als je thuis nog een baby van één jaar hebt dat je zo mist.   Gelukkig kan de papa tijdelijk van thuis uit werken en verzetten schoonbroer en schoonzus zee bergen om hun dochter en schoonzoon te helpen, ook omdat de verhuis van hun dochter nèt nu plaatsvond.

Vrijdag gingen we naar de beste viswinkel van ’t stad een zalm bestellen, want ik had zoon 2 aangeboden om een zalmschotel te maken voor het buffet op de aanstaande eerste communie.

Zaterdag vloog voorbij en zondag was het eindelijk de grote dag van de communie.

De weergoden waren ons ongelooflijk goed gezind!  

Eerst moest Schwiegermutti thuis opgehaald worden en dan vond Mr. Silver een parkeerplaats vlakbij de kerk … hoerenchance heeft die man toch altijd!    
Om elf uur was de tweede mis.   Ja u leest goed.   Er waren zoveel communicanten dat ze in twee missen zijn moeten opgesplitst worden.   Ik schrok er zelf van.   Ik dacht dat men tegenwoordig communicantjes onder de straatstenen moest gaan zoeken.

Kleindochter straalde, haar ouders straalden, haar broertjes straalden, de grootouders, peter, meter, nichtjes en neefjes, vrienden en buren straalden.  
De stralende zon zal er zeker iets mee te maken gehad hebben.  
Eindelijk zon, dit na weken aan een stuk pokkeregen.

Kleindochter kwam me trots na de mis zeggen dat ze nu ‘vriend van Jezus’ was.   Ongelooflijk schattig.   Benieuwd hoelang ze vriend zal blijven. 
 

Het feest dat erop volgde was ook geweldig.  
Midden in een enorme groene ZONNIGE wei,  met een speeltuintje,  een voetbalveld en een springkasteel  en een weg om te fietsen … wat wil je nog meer?  
De feestgangers moesten niet binnen in de zaal zitten, niet onder de tent, nee we konden begot buiten in de zon zitten en wel de hele namiddag.  

Het gekozen menu van kleindochter was : fritjes met gefrituurde hapjes met daarna alle soorten ijs en heel veel slagroom en dat was voorzien - gezond of niet gezond ... het was haar dag en zij mocht kiezen

Voor ons was er een koud buffet, kaas en voor iedereen daarna ook ijsroom in elke smaak en zoveel je maar wou.

Ik ben benieuwd hoeveel kindjes er vannacht hebben overgegeven en hoeveel er totaal uitgeput zijn.   Geen enkel kind heeft één minuut stilgezeten ?  

Veiligheidshalve zou ik toch naast veel bedjes een emmer hebben klaargezet.

Omdat het zo lekker warm was en omdat de kleinkinderen het ongelooflijk plezant vonden om de gasten veelvuldig van drank te bedienen,  was Mr. Silver duidelijk boven zijn theewater èn de toegelaten alcohol grens om naar huis te rijden.

Ik nam die taak natuurlijk met liefde over om tijdens de rit voortdurend uit de mond van mijne zilveren te vernemen : “ ‘tish lang geleden da gij nog gereden hebt hé shoeke…”  waarop ik elke keer braaf antwoordde : “ ja shoeke ...van de laatste keer dat ge zat waart hé shoeke” ….

Vanop de achterbank klonk dan de stem van Schwiegermutti :
“ zeg Shaakie … duurt nie lank mier veur onze congé eh?   Bist du al ingepakt? “

Ik zweeg als een graf en deed alsof ik het niet gehoord had.   Radio Minerva speelde toevallig net een leuk oud liedje op de radio.

“euh ...mama ….kleinzoon 4 is naar school maar hij voelt zich niet goed…. kunnen jullie hem deze namiddag opvangen, ik denk dat hij wat oververmoeid is!”  

Helderziendheid is één van mijn kleine gaven!

14-05-2012 om 11:44 geschreven door BOJAKO  

Er is iets serieus mis met mijn schrijfknobbel.   Hiermee bedoel ik niet de knobbel die je aan je vinger krijgt door veelvuldig schrijven, maar de inspiratieknobbel in je hersenen.

Die hersenknobbel laat me tegenwoordig in de steek.  Niks inspiratie, nada, rien, nul komma nul.

Als je niets te zeggen hebt kan je beter zwijgen werd me vroeger aangeleerd.  Daarom is het hier tegenwoordig ook al eens stil.

Echt eens flink een boom doorzagen wil ik hier ook niet doen, dat heb ik vorige vrijdag bij mijn blogmaatjes gedaan en daar kreeg ik de broodnodige steun en troost die me er weer bovenop hielp.  Mijn blogmaatjes zijn ook flink wat goedkoper dan een therapeut.

Ik zou kunnen schrijven dat ik uitkijk naar onze vakantie aan zee in juni, maar dan zou ik liegen…vrienden weten waarom

Maar kom… de zon schijnt vandaag en vanmiddag komt kleinzoon 4 en dan gaan we van het mooi weer genieten door een lange wandeling te maken.

Kleinzoon kan dan zijn middagdutje doen in de buggy en ik kan op de buggy steunen om mijn pijnlijke rug en knie wat te helpen.  

Wat er plots mis is met mijn knie is ook weer een raadsel.  
Met Herniaretta heb ik al leren leven en ik kijk al reikhalzend uit naar de facet infiltratie in de pijnkliniek in juli, maar ik denk dat mijn knie me gewoon even wil laten weten dat zij er ook nog is.

Madam knie stuurde signalen naar mijn hersenen alwaar mijn werkloze schrijfknobbel zich bevindt en zei daar : “laat dat mens nu eens ophouden met zagen over maag en darmen en rug, vermeld mij eens … ik ben er ook nog!”  waarop mijn gehoorzame neuronen onmiddellijk van de gelegenheid gebruik maakten om nog wat extra pijnscheuten naar mijn rechterknie te zenden.

Ligt het aan mijn kniekussen,  die ik ’s nachts tussen mijn benen gekneld hou omdat Herniaretta zich zou koest houden terwijl ik slaap?  
Ik denk het niet, want ik slaap al heel lang met dat kussen.  
Vroeger, in betere tijden,  lag dat been over Mr. Silver gedrapeerd, maar ze is er niet meer zo welkom sinds ze meer en meer gebruikt wordt om te stampen wanneer hij voor de zoveelste keer een vreselijk decibel-overschrijdend snurkconcert geeft.

Soit, een tube zalf en dezelfde pijnstiller die ervoor zorgt dat Herniaretta zich koest houdt maakt het lopen ietwat draaglijk.

Ik vertel het zelfs niet meer aan mijn dokter, want ik haar ogen lees ik : “ge wordt een dagje ouder madammeke en wat vermageren zou ook goed zijn voor uw kniekes.”   
Praise Buddha dat ik ook graatmagere mensen ken die rug- en knielijder zijn.

Voilà, dit is nogmaals het bewijs dat senioren enkel nog kunnen praten en schrijven over hun pijntjes en kwaaltjes.

Ik zou jullie nogmaals en tot treurens toe kunnen vertellen dat ik kapot was van emotie na het lezen van ‘Sprakeloos’ van Tom Lanoye, maar dat heb ik al twee keer gedaan en ik wil niet dat jullie denken dat ik ook nog mijn marbollen (*knikkers) begin kwijt te geraken.   Ik wil enkel en alleen dat iedereen het boek leest.

Seffens komt onze jongste schattebol, dus ik ga ons huis even wat kindvriendelijker maken.   (zijn autootjes en garage klaarzetten).

Zelf is hij nog het meest verliefd op de Dinky toy autootjes van zijn grootvader, die veiligheidshalve achter glas bewaard worden en de twee gebronsde tutters (*fopspenen) van zijn vader en oom die achter hetzelfde glas bewaard worden.  Mijn moederhart kon en kan er nog steeds geen afstand van doen.

07-05-2012 om 11:08 geschreven door BOJAKO  

Zaterdag namiddag mocht kleinzoon 4 naar huis, maar pas nadat de dokter had gezien dat hij ’s morgens en ’s middags een beetje kon eten en drinken en zijn medicamentjes langs de mond innemen. 
Hij kon dat, de flinke kerel, en mocht dus naar huis.

Vandaag op de eerste warme zonnige dag van april vieren we straks de verjaardag van kleinzoon 2.

Later op de maand komen er nog een communiefeest en een lentefeest …

Feesten wordt er veel gedaan in de familie Bojako, geen enkele gelegenheid wordt overgeslagen. J

Kleinzoon 2 belde me vanmorgen om te vragen of ik ook deze keer een taart gebakken had, kwestie van er niet met teveel taarten te staan.  Zijn mama bakt ook.

Ik moest hem tot mijn grote spijt zeggen dat ik er geen gebakken had.

Sinds mijn pancreas operatie lijd ik aan een vorm van blijvende, klijvende zwangerschapsmisselijkheid.  Ik kan geen eten meer zien en dat voor iemand van wie koken en bakken èn eten één van de vele hobby’s was.

Ik eet tegenwoordig omdat ik moet eten en ik kook omdat Mr. Silver niet kan koken.  

Elke keer hij met zijn hongerige ree-ogen vraagt : ‘shoeke wat gaan we eten?’ stijgt mijn maag in mijn keel omhoog en voel ik me verplicht om te zeggen … “ zoek maar iets, leg het klaar en ik zal het klaarmaken”.

Iemand die niet kan koken en er ook geen interesse in heeft, heeft soms ook geen idee wat klaarmaken, dat heb ik al ondervonden.

“Ik zal maar al patatten schillen” is gewoonlijk zijn eerste opmerking.   Dat er buiten patatten ook nog pasta en rijst en brood is, staat niet in zijn mini-kookboekje.   We eten dus veel patatten.

Vervolgens duikt hij de diepvriezer in en komt hij met eender welk soort vlees af.   Dat kan gaan van een rosbief  tot boulli voor de soep – hij kent het verschil niet.

De diepgevroren tuingroenten van vorig jaar zijn nu bijna op en er resten enkel nog wat princessebonen.  
De nieuwe oogst groenten is aan het groeien, er moet enkel nog wat meer zon komen.  
Buiten zijn zelf geplante tuingroenten is zijn kennis ook beperkt.  
Champignons, paprika’s, courgetten, aubergines etc etc … staan niet in zijn culinaire woordenboek, hoewel het vroeger allemaal lekker binnenging.

Hij is tegenwoordig ook de man van de aankopen – ik moet hem bezighouden nietwaar – maar ik heb hem nog nooit spontaan met iets naar huis weten komen buiten een bloemkool.

Als het dan toch echt te erg wordt en mijn maag staat het toe, dan ga ik mee inkopen doen en kopen we andere groenten en vlees als voorraad voor de week.   Maar…indien mijn zwangerschapsmisselijkheidsgevoel niet onderdrukt wordt door de medicatie dan kan ik, raar maar waar, ook geen eten kiezen.   Alles steekt me dan tegen.

Je zou denken dat ik dan ook flink afval, maar niets is minder waar … er gaat geen gram af!

Ik eet omdat ik moet leven en ook om een basis op de bodem van mijn maag te leggen voor mijn resem pillen.

Soms smaakt het, soms niet.   Erruug !!!

Mijn maag-darm specialiste zit met de handen in het haar en weet niet meer wat doen. 
Wel ik ook niet, maar ik zou nondepippel willen dat het over was.

Enfin… het spijtigste vind ik dat ik gisteren langs geen kanten kon beginnen aan een taart voor mijn lieve kleinzoon.   

Gelukkig weet ik dat zijn mama nog beter kan bakken dan ik, maar ik had haar graag het werk bespaard.

Misschien volgend jaar ....

30-04-2012 om 13:18 geschreven door BOJAKO  

Kleinzoon 4, bij wie eergisteren de amandelen verwijderd werden,  werd gisteren, in de armen van zijn papa,  afgehaald in het ziekenhuis door Mr. Silver.  
Ze kwamen beiden naar ons tot zijn mama thuis was.

Hij was voor alle veiligheid een nachtje in het ziekenhuis gebleven omdat dezelfde operatie bij zijn broertje niet zo vlot verlopen was.

Er was maar één plaatsje goed gisteren en dat was in de armen van zijn papa.

Normaal gezien zou hij vandaag naar ons komen, dus vanmorgen de wekker gezet op zeven uur…

Maar ….om kwart voor acht ging de telefoon :  kleinzoontje 4 had die nacht heel veel gehoest en hele hoge koorts gemaakt.   Hij kwam dus niet naar ons, maar naar spoed.

’t Was te mooi om waar te zijn.

Daarnet belde schoondochter.

In het ziekenhuis hebben ze vastgesteld dat hij wat vuil in de longen heeft en de koorts moet bedwongen worden en hij moet antibiotica nemen.   Omdat hij nog niet kan slikken moet dit per infuus, daarom moet hij nog in het ziekenhuis blijven.

Helemaal hetzelfde verhaal als bij zijn broertje, kleinzoon 3.

Goed dat we heel flexibel zijn … seffens gaan we nogmaals kleindochter en kleinzoon 3 afhalen op school en dan blijven ze hier tot hun mama hen komt halen.

Pffft ….nooit een vervelend moment tenhuize Bojako!

26-04-2012 om 14:10 geschreven door BOJAKO  

Ik ben vandaag een ietsiepietsie minder blue, want ik moet eerlijk zijn:  de zon heeft de voorbije dagen af en toe haar best gedaan om te schijnen.  

Vaak werd ze verduisterd door donkere wolken en de koude wind voelde ook niet zo goed aan, maar kom, ik ga niet moeilijk doen, ’t is tenslotte nog maar april nietwaar.

Vandaag worden bij ons jongste schatje, kleinzoon 4, de amandelen verwijderd.

’t Begon al slecht.

Hij moest vanmorgen goed op tijd in het ziekenhuis zijn, want de operatie zou rond negen à tien uur gebeuren.  Het ventje moest dus ook al een hele tijd nuchter zijn.

Bij de aankomst kregen ze echter te horen dat hij pas geopereerd zou worden rond 13 uur en dat manneke maar wenen van honger en dorst.   Leg maar eens uit aan een ventje van 2 ½ jaar waarom hij niet mag drinken of eten.

Mijn grootmoeder hart bloedt alweer.

Straks gaan we zijn broer en zusje afhalen na school en zij blijven hier tot mama hen komt halen.  

Zoon 2 neemt vannacht de wacht over in het ziekenhuis.

Ze hebben ervoor gekozen om hem nog een nachtje daar te houden omdat hun eerste zoontje (kleinzoon 3) na diezelfde operatie enkele jaren terug, een flinke bloeding heeft gehad.

Voilà, veel tijd om te schrijven is er niet, want ik ga nu mijn jagerschotel bereiden zodat ik straks tijd vrij voor hen heb.

Ik lees nu : 'SPRAKELOOS' van Tom Lanoye – een heerlijk boek waar je echt sprakeloos van wordt.  
Een echte aanrader voor al wie het nog niet gelezen heeft.  
Je voelt de haat/liefde verhouding die hij had met zijn moeder en de liefde en bewondering voor zijn vader druipt van elk blad af.

Veel scènes die hij beschrijft zouden ook zo uit het leven van mijn schoonmoeder kunnen geplukt zijn, zeker alles wat drama en theatraal gedrag betreft.

24-04-2012 om 11:27 geschreven door BOJAKO  

20-04-2012 om 12:52 geschreven door BOJAKO  

Ik merk tot mijn ontzetting dat mijn dagboek meer een weekboek aan het worden is.  Hoe wil ik later,  wanneer ik oud en versleten ben ( hier wordt niet gelachen aub !!! ) nog iets kunnen terugvinden?

Ik weet het, ik weet het… ik ben oud en ook versleten.  

Met gemeende spijt deelde mijn specialiste me eergisteren mee dat er volgens haar nog weinig, of liever ..niets meer te doen is aan alle restproblemen van mijn Pancreas operatie.  Ik zal ermee moeten leren leven vrees ik.

Het slecht weer fleurt me ook niet op, maar ik ben ervan overtuigd dat niemand zich goed voelt bij zo’n pokkeweer. 

Nochtans hebben zoon 2 en zijn gezin toch genoten van een lang Paasweekend in de al even natte Ardennen.

Zoon 1 en zijn gezin hebben het de eerste week van hun Paasvakantie nog getroffen met het weer.   Bij hen bleef het tenminste droog.

Op Paasmaandag werden we bij hen uitgenodigd voor een brunch.   Mooi -door de kleinzonen gekleurde tikkeneikes- voor ontbijt met verse pistoleekes en koffiekoeken en een chocolade eitje als dessert.  Wat kan een mens nog meer willen?

Kleinzoon 2, weldra 9 jaar oud,  toonde ons met gepaste fierheid en in primeur zijn eerste zelfgeschreven boek en zijn eerste zelfgetekende stripboek.    Tom Lanoye eat your heart out!

Gisteren was kleinzoon 1 bij ons en hij leert me dan weer werken met onze I-Pad.   Wie het hem ooit geleerd heeft, dàt vraag ik me af!   Ik denk dat die generatie kinderen op een of andere manier genetisch gemanipuleerd is …misschien zijn ze geboren met een ingeplante microchip.

Na de middag trok Mr. Silver ons beiden mee naar een tuinbouwcentrum.   Hij wou per sé een fruitboom, nog liefst een perenboom en dan nog liefst Dobbele Fluppen, of om de peer bij zijn meer elitaire naam te noemen : Beurré de Mérode, Double Philippe, jawadde zeg !!

Vraag me niet waarom hij deze soort peren wil, ik vraag me zo’n zaken al lang niet meer af.     We kochten dan ook maar een Olijfboompje (omdat ik dat mooi vind) en plantjes voor de bloembakken voor het raam en wat kruiden.

Daarna trokken we richting hondenwei om Molly wat energie te laten kwijtspelen.   Een felle regenbui joeg ons snel terug naar huis.

Molly was blijkbaar niet genoeg energie kwijtgespeeld, want toen ik ’s avonds terug thuis kwam ontdekte ik dat ze een flink stuk uit de onlangs nieuw geplamuurde keukenmuur gekrabd had.

Was ze eenzaam en hoorde ze de buren en wilde ze bij hen zijn?   Enkel Joost zal het weten en wij kennen Joost spijtig genoeg niet.

Een hond is net hetzelfde als een heel klein kind.   Ze hebben een kort geheugen en moeten naar hun voeten krijgen terwijl ze stout zijn en geen uren nadien, want dan weten ze niet meer waarom we boos zijn.   Hoewel … ze keek vanmorgen toch héél schuldig toen Mr. Silver zich bukte om de schade op te nemen.  Zou ze het wel nog weten denk je?

Enfin, moest Mr. Silver zich ooit vervelen:  er staat weer iets nieuw op zijn TO DO lijst.

12-04-2012 om 11:52 geschreven door BOJAKO  

Ik kom net van het blog van 'Myette' en ach, hoe erg ik het voor hen vind dat ze loodgieters kosten hebben,  roept dit beeld van zich wassen in een teiltje  pure nostalgie bij me op.  

Tot m’n  dertiende wasten wij ons op die manier.  We hadden het thuis niet breed,  om niet te zeggen dat we straatarm waren.

Heel de week kregen we enkel een teiltje KOUD water om ons te wassen en ’s zaterdags:  ‘de grote wasdag’ werd het zinken bad van de tuinmuur gehaald en in de warme keuken neergezet. 

Met een moor (waterketel ) ging  eerst het kokend water in het bad en daarna volgde voldoende koud water voor een bodempje dat amper je poep (vlaamse versie) bedekte.

Aangezien we met vier kinderen waren, twee jongens en twee meisjes, werd dit badwater dan nog eens verdeeld per twee kinderen.

Zolang we klein waren gingen eerst de twee oudsten erin, ik en mijn broer en daarna in het tweede badwater de twee jongsten, mijn zus en mijn jongste broer.

Tijdens deze periode - toen we nog naar elkaar mochten kijken whoehaaa...-  herinner ik me dat mijn oudste broer eens niet kon wachten op voldoende koud water en snel in het bad sprong om er een nano-seconde later gillend weer uit te springen met een vuurrood achterwerk.

Ik veronderstel dat de grote afzondering er kwam toen een van ons vragen begon te stellen over ‘het onuitsprekelijke’- namelijk waarom de jongens een piemel hadden en wij niet.

Van toen af werden we gesegregeerd : de meisjes werden apart gewassen en de jongens moesten achter de gesloten deuren in de voorplaats plaatsnemen en daarna kwam de wissel.

Zaterdag was de dag van het haar wassen, nagels knippen en  proper ondergoed.

God wat moeten we toen gestonken hebben vergeleken met de kinderen van nu,  die elke dag twee keer een douche nemen en elke dag proper onder- en bovenkleding aan krijgen.

Nu ik er wat dieper over nadenk besef ik dat dit ritueel voornamelijk door mijn vader werd gedaan, want mijn moeder werkte ’s zaterdags.  

Vader was klaarblijkelijk een ‘nieuwe man’ avant la lettre.

Hij was ook de man die ons voorlas uit boekjes voor we gingen slapen en hij was ook de man die ons in bed èn stil kreeg.

Bovendien was hij ook de man die ons kon doen lachen met zijn grapjes en aan tafel grappige verhalen en weetjes vertelde.    Dikwijls gingen die verhalen over de oorlog, die toen nog vers in het geheugen lag.  Hij vertelde bv. hoe men snel onder de tafel kroop wanneer er een vliegtuig overvloog.   Plagen deed hij ook, want toen er eens een vliegtuig over ons huis vloog riep hij : "Pas op!  Daar zijn de Duitsers met hun bommen!' waarop mijn jongste broertje van schrik van zijn stoel sprong en bibberend en bang onder de tafel ging zitten ....

pure nostalgie

En moeder? Moeder was de stille, steeds werkende kracht op de achtergrond.

Zij keek altijd toe, zag dat alles goed was en glimlachte.

04-04-2012 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

Hupsakee … weer een verjaardagsfeest achter de rug en weer een kilootje bij ... diepe diepe zucht!

Schwiegermutti werd 89 en dit werd gisteren uitvoerig gevierd met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

Kleindochter ( 8 jaar oud) nam plaats naast mij in het restaurant en fluisterde in mijn oor : “amaai zenne nana … onze papa heeft thuis een half uur bezig geweest met hoe we ons moeten gedragen op restaurant pffff... : we mogen geen scheetjes laten, ook geen boertjes, we moeten stil blijven zitten op onze stoel, geen grote stukken in onze mond proppen en met onze mond toe eten …dat is wel veel om te onthouden hé!” 

Kleinzoon 3 wou weten waarom Molly er niet bij was en nadat ik dit uitgelegd had vroeg hij me weer hoe honden kleine hondjes maken.   Dit was voordien al eens ter sprake gekomen tijdens ons familie weekend in de Ardennen.

Ik vind het niet echt mijn taak om aan een vijfjarige uitleg  te geven over de bloemen en de bijtjes en verwees hem hiervoor door naar zijn mama en papa, die vast en zeker thuis wel een kinderboekje met prentjes zouden hebben.

“Hebt gij dan geen boek met prentjes hoe hondjes puppy’s maken?” vroeg kleinzoon verwonderd en ik moest bekennen dat ik die boeken niet meer in mijn kinderbibliotheek had.

Hoewel koud,  was het toch mooi zonnig weer en na het eten zijn we nog samen met Schwiegermutti en enkele vrienden  buiten een terrasje gaan doen.

Buiten omdat het haar verjaardag was en omdat zij nog steeds graag rookt.   Ze is het levend bewijs dat gerookt vlees bijzonder goed bewaart.   Ze is samen met Mr. Silver de gezondste van ons allemaal. 

Uiteindelijk werd het buiten op het terras toch te koud voor de niet rokers en trokken wij huiswaarts.

Molly had voor de eerste keer bijna een hele dag alleen thuisgezeten en haar vandalenstreken hadden zich beperkt tot het vermorzelen van een rekenmachine en het knabbelen op de afstandsbediening van de TV.   Over de nieuwe reusachtige putten in onze tuin en de slijksporen in de keuken zullen we maar zwijgen.

Mr. Silver heeft vorige week al een afrastering gekocht en is nu weg om de bevestigings paaltjes te kopen.   Het plan is dat we een deel van de tuin voor haar zullen voorbehouden en daar mag ze naar hartelust blijven putten graven.   We hopen dat ons deel van de tuin daarna mooi en groen blijft en niet meer zal lijken op een maanlandschap. ;-)

02-04-2012 om 12:03 geschreven door BOJAKO  

Schoonzuster Ardennen had zaterdag voor broer 1 een surprise party geregeld omdat hij verjaarde en met pensioen ging. We hebben heerlijk genoten van het feest èn het bijzonder goed weer.

Broer 2 en schoonzus hadden in de regio een huisje gehuurd en wij mochten daar na het feest overnachten en blijven indien we dat wilden.

Omdat we Molly naar een nieuwe kennel hadden gedaan voor één nacht konden we spijtig genoeg niet samen met hen blijven genieten van het prachtig zomerweer,  maar moesten we na het ontbijt vertrekken, want de kennel sloot op de middag.

Molly had haar nachtje op hondenhotel ongestresseerd doorgebracht,  maar was toch blij ons terug te zien en wij haar ook natuurlijk

Terug thuis moesten er weer oordruppels gedrupt worden en zoals jullie kunnen zien had ik deze keer de camera bij de hand ...

26-03-2012 om 12:55 geschreven door BOJAKO  

Onze vorige hond was een volbloed vuilbakkenras, het aantal voorouders was niet te tellen.   Hij is zestien jaar oud geworden en nooit ziek geweest.

Molly is practisch van adel : ‘bijna’ een rashond, ze is half Bouvier en half Beagle.   De arme Beagle was haar mama en baarde moedig zeven pups van papa Bouvier.

Molly heeft de looks van haar vader.   Een goede lezer begrijpt hieruit dat ze niet echt een beauty is, maar kom … ze ontpopt zich hoe langer hoe meer tot een zachte, lieve schat.

Vorige week hield ze ons enkel nachten wakker met haar geblaf,  tot het eindelijk tot me doordrong dat er misschien iets fout was.   Ze heeft tenslotte een beetje pedigree en zulke honden zijn gevoeliger dan honden zonder pedigree nietwaar? ;-)

Maar hoe onderzoek je een hond?   

Ik voelde aan haar neus, want ik heb ooit ergens gelezen dat een zieke hond een warme, droge neus heeft, maar haar neus was koel en vochtig. Noppes.

Ik keek vervolgens in één oor, dat zag eruit als een normaal hondenoor, toen keek ik in het ander en dat zat vol vuil en de huid was beduidend roder dan het ander oor.  

Besluit : misschien heeft ze een oorontsteking.

Vorige vrijdag gingen we dan maar veiligheidshalve bij de apotheek druppeltjes halen voor een honden-oorontsteking.   Honden zijn net als kinderen, ze worden altijd ziek voor een weekend.

Maar wat bleek ….  Molly heeft niet graag dat er aan haar oren gefrutseld wordt.   Molly heeft ook niet graag dat er druppels in haar oor moeten.

Malheur de Malheur!

Wanneer Molly me met de baby wipes en het druppelflesje ziet afkomen, dan kruipt Molly vliegensvlug in haar bench en maakt ze zich zo klein mogelijk tegen de achterkant.

Herniaretta laat me niet toe om mee in de bench te kruipen om aldaar te wipen en te druppelen, maar Mr. Silver is nog lenig genoeg om dat wel te doen.

Maandag gingen we voor alle veiligheid de oren van Molly toch maar laten controleren door onze dierenarts en die bevestigde mijn diagnose en behandeling. (ervaring verkregen na twee kinderen en vijf kleinkinderen)

Terwijl ik dit schrijf ligt Mr. Silver alweer op z’n buik in de bench samen met Molly en ik wou jullie dit beeld niet onthouden … volgende keer neem ik een foto!

23-03-2012 om 11:59 geschreven door BOJAKO  

Hmmmm….oud en op pensioen zijn  heeft toch z’n voordelen, zeg nu zelf. 

Vorige week hebben we van elke mooie dag genoten.   Wandelingen gemaakt met Molly en daarna lekker op een terrasje in de zon gezeten met een drankje en een hapje, wat moet een mens nog meer hebben?

Vrijdag zaten we op een terrasje aan de boord van de Schelde met broer 2 en schoonzus en onze goede vrienden,  en ’s avonds gingen we allen bij ‘den Italiaan’ in de buurt een hapje eten.

Wie kwamen we daar onverwacht tegen?   Zoon 2 met zijn gezin èn Schwiegermutti.  Zij werd door hen getrakteerd omdat ze niet op haar verjaardagsfeest kunnen aanwezig zijn en omdat zij niet op het verjaardagsfeest van schoondochter zal kunnen aanwezig zijn.

We zijn nu eenmaal een familie van feestvierders.  Geen wonder dat ik niet kan vermageren!

Zondag namiddag … de enige regendag in de week natuurlijk … vierden we hier thuis mijn verjaardag.   Ik heb het dit jaar heel simpel gehouden : afhaal chinees en geen zelfgebakken biscuit., maar taarten van de supermarkt.   

Ons huis begint echt te klein te worden voor indoor activiteiten: met achttien gasten en een grote hond was het soms wel een beetje wringen.

Kleindochter heeft een diploma gekregen omdat ze eindelijk - bijna -  praktisch - niet meer bang is van Molly.   We gaan er echt op vooruit, ze durft Molly al aaien en strelen.   Flinke meid die kleindochter van ons, ze heeft het doorzettingsvermogen geërfd van haar grootmoeder denk ik.

Schwiegermutti was ook heel gelukkig en deelde iedereen het goede nieuws mee : ze heeft ook een appartementje gehuurd aan zee tijdens de maand juni.   Wij zijn die maand op dezelfde plaats op vakantie, en zo kunnen we samen genieten van onze vakantie, maar toch apart als jullie begrijpen wat ik bedoel …(sic)

Haar enige angst is  dat ze daar geen alarm heeft zoals hier thuis.   Ze probeert nu weer haar GSM te leren gebruiken, maar ik vrees ervoor.   We hebben het allemaal al jarenlang met handen en tanden proberen uit te leggen maar wanneer je 89 bent wordt zo iets ontzettend moeilijk.

Ik zeg dit natuurlijk met alle respect voor andere 89 jarigen die het wèl snappen, niet iedereen heeft hetzelfde IQ.     

Tiens … IQ...dit doet me aan een poewezieken denken …

Mijn lieve vriend dichter Ronald Milo zal me wel vergeven dat ik jullie hier laat meegenieten van een van zijn kunstwerkjes :

Emotioneel IQ

 Ik heb u  lief

IQ ook

20-03-2012 om 11:56 geschreven door BOJAKO  

Q1. In welke oorlog ging Napoleon dood?
* Zijn laatste oorlog

Q2. Waar werd de onafhankelijkheidsverklaring ondertekend?
* Onderaan de pagina

Q3. In welke staat stroomt de rivier de Mississippi?
* vloeibare

Q4. Wat is de belangrijkste reden voor echtscheidingen?
* huwelijk

Q5. Wat is de belangrijkste reden voor falen?
* examens

Q6. Wat kun je nooit voor het ontbijt eten?
* lunch en diner

Q7. Wat ziet eruit als een halve appel?
* de andere helft

Q8. Als je een rode steen in een blauwe zee gooit, wat wordt hij dan?
* nat

Q9. Hoe kan een man acht dagen zonder slaap?
* hij slaapt ‘snachts.

Q10. Hoe kan je een olifant met een hand optillen?
* Je zult nergens een olifant met een hand vinden.

Q11. Als je 4 appels en drie sinaasappels in je ene hand hebt en 4 peren en drie mandarijnen in je andere hand, wat heb je dan?
* Heel grote handen

Q12. Als het 8 mannen 10 uur kostte om een muur te bouwen, hoe lang duurt het dan voor 4 mannen hem gebouwd hebben?
* Geen enkele tijd, want de muur was al gebouwd.

Q13. Hoe kun je een rauw ei op een betonnen vloer gooien zonder dat hij breekt?
*Zoals je zelf wilt, want betonnen vloeren breken niet zo makkelijk.

18-03-2012 om 12:51 geschreven door BOJAKO  

Hupsakee … ‘t is weeral dinsdag.    Ik weet dat omdat mijne zilveren weer op de lappen is en ik het kot vrij heb.

Toch schrik ik wanneer ik zie dat het weer een week geleden is dat ik mijn blogje bijgewerkt heb, de weken vliegen met warp speed voorbij.   Niet te geloven dat het al half maart is.

Ik weet niet of iemand het zich herinnert, maar ik had een tijdje terug voorspeld dat het altijd tegen mijn verjaardag zonnig en warmer wordt en dat is dit jaar ook weer zo.

Of het blijft duren is dan weer een andere vraag, want het zou niet de eerste keer zijn dat het met Pasen sneeuwt. 

Natuurlijk hebben wij ook van deze eerste zon en warmte gretig geprofiteerd en elke dag een flinke wandeling gemaakt en een terraske gedaan.

Vorige vrijdag was het met een goed ingeduffelde kleinzoon 4,  die zijn elfendertigste keelontsteking had.  Waarschijnlijk worden tijdens de zomermaanden zijn amandelen verwijderd.  De pijnstillers die hij nam deden wel hun werk, want de hele wandeling heeft hij geen seconde gezwegen.

Onderweg moest en zou ik met hem héél lang blijven staan kijken, want een prachtige villa werd daar met een bulldozer met de grond gelijk gemaakt.   Samen zongen we meerdere keren het liedje : Bob de Bouwer …..♫♫♫ ...nou en of !!!…♫♫    Ik zou die afgebroken villa in dank aanvaard hebben in de staat waarin het zich bevond, maar er zijn blijkbaar rijke mensen op deze aardkloot.

Godzijdank is de kantine van de mini-golf weer open en kunnen we daar halverwege onze wandeling naar de hondenwei en het park een pitstop inlassen.   Spijtig genoeg was er op de golf geen Myette te bespeuren, dat zullen we wat beter moeten afspreken.

Zaterdagavond kwamen broer en schoonzus Ardennen overnachten en ontbijten en zondag namiddag hebben we met  Schwiegermutti, schoonbroer en schoonzus zee ook daar op het terras een pintje gedronken en nogmaals genoten van de lentezon.

Gisteren zijn we even een kennel gaan bekijken die ons aangeraden werd en het was er inderdaad stukken properder dan de kennel waar we Molly al eens naartoe hebben gedaan.  We kregen een rondleiding en hoewel het iets duurder en iets verder is,  zullen we Molly daar met een gerust hart naartoe doen wanneer we enkele dagen weggaan.

Wat Molly vannacht had weet ik niet maar het was precies of we terug een baby hadden.  Om de haverklap blafte ze ons wakker en omdat onze buren dat zeker niet op prijs zullen stellen liep Mr. Silver keer op keer naar beneden om haar kalm te krijgen.   Tot nu sliep ze de hele nacht als een roos in haar bench.   Ik vraag me af of er iets mis is.  Haar ene oor leek me vanmorgen bij inspectie veel roder dan het ander.   Misschien toch eens laten nakijken door de dierenarts.   Nochtans zou ik denken dat ze bij pijn zou janken en niet blaffen….

We shall see said the blind man! ;-)

13-03-2012 om 12:35 geschreven door BOJAKO  

Ik keek vanmorgen door het raam naar buiten en zag tot mijn grote verbazing een beetje blauwe lucht en ik meende zelfs een sprankeltje zon gezien te hebben.   Was het een hallucinatie?   Ik weet het niet zeker ...

Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat de lucht terwijl ik hier zit te typen stilaan terug grijzer en grijzer begint te worden…maar ik wanhoop niet, de lente komt eraan, daar ben ik steevast van overtuigd.   Ik hou me vast aan strohalmen.

Het is even rustig in huis… dinsdag is de dag dat Mr. Silver op stap gaat naar de koekenstad om zijn vrienden te ontmoeten tussen pot en pint en dan krijg ik de gelegenheid om even ongestoord aan de computer te zitten.

Ik had me voorgenomen om nooit meer vanzeleven een rommelmarkt te doen,  maar mijne zilveren heeft me dan toch weer zover gekregen.   Hoe hij het klaarspeelt is me een raadsel.

Mr. Silver organiseert - samen met anderen in ons parochiecentrum - twee keer per jaar een rommelmarkt en daar is hij van donderdag- tot zondagavond zoet mee.   Ieder zijn hobby.

Omdat wij,  zoals de meeste mensen na verloop van tijd,  toch altijd wat rommel verzamelen vroeg hij me of ik geen zin had om één dagje te verkopen.  

Wel om eerlijk te zijn, ik verveel me stilaan rot na die eindeloze winter en liet me zonder al te veel moeite weer eens overhalen, zo kom ik ook nog eens onder de mensen.

De afspraak is wel :  al wat niet verkocht is na de rommelmarkt gaat naar Oxfam of de kringloop winkel en zo geraakt mijn huis stilletjesaan rommelvrij, dat hoop ik toch tenminste.

Hoewel … ik denk dat Mr. Silver stiekem rommel verzamelt, want ik bleek plots de trotse eigenaar te zijn van een bowling bal en wij hebben naar mijn weten nooit bowling gespeeld of moet ik zeggen gebowld???

Omdat de rommelmarkt plaatsvindt in ons lokale Gemeenschapshuis zie ik daar mensen terug die ik al lang niet meer gezien heb, al moet ik bekennen dat de meeste passanten/kopers geen traditionele Europese kledij droegen en amper nederlands spraken.

Enfin, ’t is weer achter de rug.   

Ik voel echter al in mijn knoken dat echtgenoot en zoon 2 me weer zover zullen krijgen om mee in te springen tijdens de Vlaamse Kermis in de maand mei,  een kermis die ze elk jaar met de moed der wanhoop organiseren, wanhoop  omdat ze steeds minder mensen vinden die zich een lang weekend willen vrijmaken om vrijwillig mee te werken voor het goed van de gemeenschap.

Bovendien wordt de autochtone bevolking in onze wijk elk jaar precies wat kleiner en het merendeel van de allochtone bevolking schijnt nog steeds niet goed te begrijpen wat het woord ‘integreren’  wil zeggen.

Goed nieuws was er ook :  vorige zaterdag heeft kleinzoon 1 een plaats weten te bemachtigen in de middelbare school naar hun keuze, iets wat de dag van vandaag geen sinecure blijkt te zijn.

Enfin, zij gelukkig, wij gelukkig … zo gaat dat met kinderen en kleinkinderen nietwaar?

Ik kan amper geloven dat ik al een kleinzoon heb die naar het middelbaar gaat, het lijkt pas alsof hij gisteren geboren werd.

Zo zie je : de tijd vliegt snel, gebruik het wel … daarom nu snel even dit logje posten en daarna even bijlezen bij m’n blogmaatjes.  

Altijd benieuwd wat er in blogland gebeurt.

Toedeloekes.

06-03-2012 om 13:28 geschreven door BOJAKO  

Waarschijnlijk snakt op dit ogenblik iedereen die dit leest zoals ik naar zon, blauwe lucht en warmte …Ik ben de winter hartstochtelijk beu en moest ik een zonnebank hebben,  dan zou ik er op slag onder gaan liggen tot ik een bruin korstje kreeg.

Daarnet keek ik in de spiegel … had ik beter niet gedaan … want ik heb de kleur van een slecht gebakken pannekoek.     Ik had mijn rouge al in mijn handen maar bedacht me net op tijd, want alles wat ik op mijn gezicht smeer mondt daarna uit in een jeukende boebeltjes uitslag.   Stel je voor een bleke pannekoek met rode boebeltjes, niet te doen!

Maar soit, mijn verjaardag nadert met rasse schreden en meestal (vingers en tenen gekruist) komt rond die tijd de eerste heerlijke lentezon piepen.   Laten we hopen dat het dit jaar ook weer het geval zal zijn.

Mr. Silver is naar de koekenstad om een pintje te drinken en bij te babbelen met zijn maatjes, hij heeft ze een drietal weken moeten missen ocharme omwille van mijn gezondheidsperikelen.   Florent de Nightingale heeft zijn hoedje afgezet nu het wat beter met me gaat.

Ik heb daarnet de kranten gelezen, ook diegenen die ik nog niet gelezen had en ik merk dat wij babyboomers nu absoluut de kop van jut zijn.   Het is onze schuld dat er zoveel pensioenen moeten uitbetaald worden, het is onze schuld dat er geen geld meer in de grote Belgische spaarpot is … sorry hoor mensen, maar kunnen wij er iets aan doen dat ‘de pil’ slechts in de jaren zestig werd uitgevonden. 

Blame it on our parents,  die uit een verschrikkelijke oorlog kwamen en geen ander vermaak hadden dan veel noekie noekie in de beddenbak.    

Zij waren de eerste generatie die ervoor moest zorgen dat er geld in de pensioenenkas moest komen, want de generatie ervoor kende het woord pensioen nog niet.  

Wij droegen zonder morren af voor het pensioen van onze ouders.   Wat zeg ik?   We gingen eerst werken en gaven jarenlang onze volledige wedde thuis af aan onze ouders omdat ze zo lief waren geweest om ons op te voeden, dit allemaal zonder te morren of te zeveren.

Ik lees ook dat men nu gaat besparen op het openbaar vervoer.   Het vervoer van de arme man en de ouderen.   Maar allez kom zeg, waar zijn we mee bezig ?!

Bespaar eerst eens op alle grote luxe auto’s mèt chauffeur van alle ministers en grootverdieners in diezelfde sector die betaald worden door ONS de belastingbetaler.

Waarom kunnen zij niet met hun eigen autootje, fiets of het openbaar vervoer naar het werk zoals wij?    Waarom moeten zij ontbijtvergaderingen, lunches en diners op onze kosten hebben?   Kunnen ze hun boterhammetjes van thuis niet meebrengen zoals wij moesten doen?

Reken eens uit wat een besparing dat zou zijn als je bovendien nog hun extravagante, buitensporige lonen zou beperken.    Hun argument is altijd dat ze meer kunnen verdienen in de privé sector.   Wel laat ze dan naar de privé sector gaan.   Indien je daar niet presteert naar behoren vlieg je op staande voet buiten en mag je gaan stempelen.    Betaal je villa in het buitenland maar af met het stempelgeld.

Trouwens … neem nu een grootstad zoals Londen of New York met circa 12 miljoen inwoners, die steden hebben slechts een burgemeester en wij, een piepklein landje met evenveel inwoners hebben als ik me niet vergis VIJF VOLLEDIGE REGERINGEN om van de rest nog niet te spreken.

't Ja mensen, sorry hoor, maar het grijs, druilerig weer maakt me niet vrolijk en dan begin ik te zagen en te zeveren

’t zal wel overgaan zodra de zon begint te schijnen zeker? 

Toedeloekes …

28-02-2012 om 12:12 geschreven door BOJAKO  

Na een week platte rust toch mee geweest naar de Ardennen met kinderen en kleinkinderen.  Daar platte rust verder gezet.

Lieve schoondochters en zonen hebben daar voor alles gezorgd!

Nog een extra dagje doorgebracht in de zetel bij broer en schoonzus Ardennen en daar heeft broer 1 voor de inwendige mens gezorgd.   Schoonzus had zieke kleinkindjes op bezoek.  (krokus vakantie)

Terug thuis een afspraak gemaakt voor nieuwe facet infiltratie in de pijnkliniek ... afspraak is pas in juli !!!  Er is zelfs een patiëntenstop, ik mocht nog komen omdat ik daar al eerder een infiltratie had gehad.

Nu slik ik dan maar verder ontstekingsremmers en spierontspanners en extra pillen voor de maag.   Ge hoort me van ver rammelend aankomen

Mr. Silver verzorgt me uitstekend.  Hij kan niet koken maar zorgt toch dat er eten op tafel komt.

Ons huis heeft hééééél dringend een poetsbeurt nodig, maar dat zal nog even duren vrees ik.

't gaat elke dag een beetje beter en ik kan al redelijk goed terug bewegen met de nodige pijnstillers.

Onkruid vergaat niet mannekes maar lang zitten aan de computer is nog wat pijnlijk voor 't ruggeske ... liggen gaat me beter af.

Dikke kus en knuffel voor iedereen!

23-02-2012 om 18:50 geschreven door BOJAKO  

Vorige zaterdag sloeg de bijzonder hatelijke Herniaretta weer toe toen ik me in bochten wrong om het bad te poetsen.

De pijn schoot als een raket door mijn rug en in kon nog net de trappen opklauteren om me op ons echtelijk bed te laten vallen.   Dat waren zo ongeveer mijn laatste bewegingen.   Gelukkig had ik mijn GSM in mijn zak en kon ik Mr. Silver beneden opbellen om me te komen redden.

Suf van de pijnstillers heb ik het weekend doorgeworsteld en maandag kwam de huisarts bevestigen wat we al wisten.   Ontstekingsremmers en spierontspanners werden toegevoegd aan mijn dagelijkse coctail medicatie. 

Tot nu toe kan ik niet zeggen dat het al veel helpt, maar het moet wel, want volgend weekend vertrekken we met kinderen en kleinkinderen voor een weekend Ardennen. 

Ik ga nu aan mijne zilveren Florence Nightingale vragen om mijn kersenpit kussentjes nog eens te op te warmen in de microgolf oven...

Liggend typen is niet gemakkelijk, daarom stop ik nu ...

Toedeloekes !

15-02-2012 om 11:28 geschreven door BOJAKO