“Gij gaat u nogal vervelen wanneer ge niet meer werkt hoor!” : werd me door heel veel mensen gezegd toen ik in 2001 stopte met werken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze kregen geen gelijk!    Ik heb me nog geen ogenblik verveeld, integendeel.

Dit weekend  vierden we de vierde verjaardag van ons kleindochtertje.

“Mama….mogen we astemblieft het feestje bij u thuis komen doen, we zullen zelf wel voor alles zorgen hoor ! “ vroeg mijn teerbeminde zoon 2 enkele weken geleden.

Maar...het noodlot had weer toegeslagen.

Na de kindjes werd schoondochter ook heel ziek en zoon 2 deed zijn best om èn te werken, èn zijn ziek vrouwtje te verzorgen, èn de kindjes te verzorgen enz….

Ze wonen tot eind november nog in bij de ouders van schoondochter omdat hun huisje nog niet af is.

Hoe kan een moederhart (en vaderhart ook naturellement) dan zo’n verzoek weigeren?

Tussen het heen en weer rennen door werden afspraken gemaakt.   Die haastig gemaakte afspraken zorgden natuurlijk nadien voor de nodige misverstanden.

‘Haast en spoed is zelden goed’.

Maar kom … uiteindelijk ging zoon 2 vrijdag de nodige boodschappen doen en hij deponeerde wat later op de dag de inhoud van een halve supermarkt in onze gang om vervolgens onmiddellijk weer weg te rennen,  want hij had moest onmiddellijk terug naar zijn werk.

Ik had terwijl ik wachtte op de inkopen mijn biscuits gebakken en al gedeeltelijk versierd.

Ventje was even met de stofdoek rond geweest en nadien met de stofzuiger.  
Zoals ik voordien al zei: kuisen vòòr een feest is onzinnig.

Tijdens het naar buiten rennen had zoon nog geroepen dat hij die avond ging komen om me te helpen met de voorbereidingen.  

Ik bekeek de lijst ‘ te maken ‘ die bovenop de inkopen lag.

-krabsla

-garnaalsla

-americain préparé

-kip met curry

-kip Hawaï

-platte kaas met radijsjes en schalullekes

-gehaktballetjes met warme krieken

-schotel met verschillende soorten charcuterie

-kaasschotel

-snoepjes voor bij de koffie

-hapjes voor bij het aperitief.

Ik besloot om toch maar alvast te beginnen.

Een hoop gehakt werd voorbereid, balletjes werden gedraaid en vervolgens gebakken.

De krieken werden op smaak gebracht en een massa tikkeneikes werden hardgekookt voor de smoskes.

Ventje die ’s morgens vruchteloos had zitten wachten op zoon om mee boodschappen te doen (misverstand omwille van de haast) ging toen onze boodschappen doen en deed nadien toen hij terugkwam de afwas.

Toen zoonlief’s avonds rond zeven uur uitgeput binnenkwam zei ik hem dat we de volgende ochtend wel zouden verder werken.  

Hij zei me dat hij pas rond elf uur zou kunnen komen,  want hij moest nog eerst dringend verf kopen, maandag wordt er in het nieuwe huis geschilderd.

Om acht uur zaterdag ochtend, de dag van het feestje, stapte Bibieke vol goede moed in haar Crockskes en ging meteen aan de slag.

Eerst werden de biscuits verder afgewerkt en versierd en koel weggezet.

Vervolgens begon ik de smoskes te bereiden terwijl ventje ( ook al fris en monter wakker ) de massa hardgekookte eieren pelde.

De kipfilets had ik de dag voordien al gepocheerd.  Ik hakte ze met mijn goede keukenmesjes van The Fonz fijn en maakte één deel klaar met curry en het ander deel à l’Hawaïenne.

De garnaalsla volgde, dan de krabsla, dan de préparé.    Radijsjes en schalullekes werden gewassen en fijn gesneden voor de platte kaas.

Vervolgens moest alles in mooie dienschotels, plastic folie erover en terug fris zetten.

De benedenverdieping werd volledig heraangepast om elf volwassenen en negen kindjes (leeftijd variërend tussen twaalf en twee)  te ontvangen.

Meubels werden verschoven, stoelen bijgezet, kindertafels uit de kelder gehaald, mooi servies, bestek en glazen uit de kast genomen en klaar was uiteindelijk de beroemde Kees.

“Let the feast begin ! ”:  zou Jean Luc waarschijnlijk gezegd hebben moest hij erbij geweest zijn.

Toen zoon tegen de middag arriveerde met een boeket bloemen om me te bedanken, protesteerde hij en zei dat ik op hem had moeten wachten.

De gasten werden verwacht tegen half vier en ik liet hem en zijn papa dan maar de rest van het werk doen terwijl ik een uurtje relaxte in een lekker warm bad met een goed boek en een taske koffie.

De weergoden waren ons ook nu weer gunstig, net zoals op mijn verjaardag in maart.

’t Was wel friskes buiten,  maar de zon scheen en het was droog en de negen joelende kinderen konden toch regelmatig de tuin in om hun overtollige energie kwijt te raken.

Er werd zoals steeds gegeten en gedronken en gezongen op z’n Pallieters.

Zoon en schoondochter (die zich gelukkig dan al wat beter voelde) zorgden de hele tijd voor de bediening en uiteindelijk waren er om middernacht nog enkel de vier grootouders die hun klok een uur achteruit draaiden.

De twee bompa’s hadden beiden de gelukzalige Duvel/wijn/pintje/Duvel glimlach en de twee grootmoeders hingen moe maar tevreden uitgezakt in de zetel.

Toen ik vanmorgen wakker werd was ventje al opgestaan en hoorde ik beneden ook de stem van zoon 2 en het geluid van de stofzuiger. 

Iets later kwam zoon naar mijn bed met een tasje koffie en hij gaf me nog een dikke kus en een knuffel en bedankte me nog eens voor alles.  Daarvoor alleen al zou je het doen hé!

( ‘k heb hem wel gezegd dat hij er geen gewoonte van moet maken!  ) :lol:

Toen ik naar beneden kwam stond alles terug netjes op z’n plaats en was alles opgeruimd en proper.

Daarnet zijn ze beiden vertrokken na het middageten om verder in het huis te gaan werken.

Zoon heeft nu een week herfstvakantie en er moet nu echt flink doorgewerkt worden om te kunnen verhuizen tegen eind november.     

Ik geniet momenteel van de zalige rust in huis, ‘k heb zelfs de radio afgezet.  

Daarnet heb ik als verrassing voor kleinzoon 1 nog enkele Halloween foto’s gemaakt.   Ik zal ze hieronder zetten.

Op het feest vroeg hij aan iedereen om zo griezelig mogelijk te kijken en hij is er in geslaagd om enkele goed bruikbare foto’s te maken!

En vanavond eten we …..ge moogt drie keer raden….just!  

De overschot van gisteren.

:lol: