this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
26-10-2008
ik verveel me niet snel ....
.
Gij gaat u nogal vervelen wanneer ge niet meer werkt hoor! : werd me door heel veel mensen gezegd toen ik in 2001 stopte met werken.
Ze kregen geen gelijk!Ik heb me nog geen ogenblik verveeld, integendeel.
Dit weekendvierden we de vierde verjaardag van ons kleindochtertje.
Mama .mogen we astemblieft het feestje bij u thuis komen doen, we zullen zelf wel voor alles zorgen hoor ! vroeg mijn teerbeminde zoon 2 enkele weken geleden.
Maar...het noodlot had weer toegeslagen.
Na de kindjes werd schoondochter ook heel ziek en zoon 2 deed zijn best om èn te werken, èn zijn ziek vrouwtje te verzorgen, èn de kindjes te verzorgen enz .
Ze wonen tot eind november nog in bij de ouders van schoondochter omdat hun huisje nog niet af is.
Hoe kan een moederhart (en vaderhart ook naturellement) dan zon verzoek weigeren?
Tussen het heen en weer rennen door werden afspraken gemaakt.Die haastig gemaakte afspraken zorgden natuurlijk nadien voor de nodige misverstanden.
Haast en spoed is zelden goed.
Maar kom uiteindelijk ging zoon 2 vrijdag de nodige boodschappen doen en hij deponeerde wat later op de dag de inhoud van een halve supermarkt in onze gang om vervolgens onmiddellijk weer weg te rennen, want hij had moest onmiddellijk terug naar zijn werk.
Ik had terwijl ik wachtte op de inkopen mijn biscuits gebakken en al gedeeltelijk versierd.
Ventje was even met de stofdoek rond geweest en nadien met de stofzuiger. Zoals ik voordien al zei: kuisen vòòr een feest is onzinnig.
Tijdens het naar buiten rennen had zoon nog geroepen dat hij die avond ging komen om me te helpen met de voorbereidingen.
Ik bekeek de lijst te maken die bovenop de inkopen lag.
-krabsla
-garnaalsla
-americain préparé
-kip met curry
-kip Hawaï
-platte kaas met radijsjes en schalullekes
-gehaktballetjes met warme krieken
-schotel met verschillende soorten charcuterie
-kaasschotel
-snoepjes voor bij de koffie
-hapjes voor bij het aperitief.
Ik besloot om toch maar alvast te beginnen.
Een hoop gehakt werd voorbereid, balletjes werden gedraaid en vervolgens gebakken.
De krieken werden op smaak gebracht en een massa tikkeneikes werden hardgekookt voor de smoskes.
Ventje die s morgens vruchteloos had zitten wachten op zoon om mee boodschappen te doen (misverstand omwille van de haast) ging toen onze boodschappen doen en deed nadien toen hij terugkwam de afwas.
Toen zoonliefs avonds rond zeven uur uitgeput binnenkwamzei ik hem dat we de volgende ochtend wel zouden verder werken.
Hij zei me dat hij pas rond elf uur zou kunnen komen, want hij moest nog eerst dringend verf kopen, maandag wordt er in het nieuwe huis geschilderd.
Om acht uur zaterdag ochtend, de dag van het feestje, stapte Bibieke vol goede moed in haar Crockskes en ging meteen aan de slag.
Eerst werden de biscuits verder afgewerkt en versierd en koel weggezet.
Vervolgens begon ik de smoskes te bereiden terwijl ventje ( ook al fris en monter wakker ) de massa hardgekookte eieren pelde.
De kipfilets had ik de dag voordien al gepocheerd.Ik hakte ze met mijn goede keukenmesjes van The Fonz fijn en maakte één deel klaar met curry en het ander deel à lHawaïenne.
De garnaalsla volgde, dan de krabsla, dan de préparé.Radijsjes en schalullekes werden gewassen en fijn gesneden voor de platte kaas.
Vervolgens moest alles in mooie dienschotels, plastic folie erover en terug fris zetten.
De benedenverdieping werd volledig heraangepast om elf volwassenen en negen kindjes (leeftijd variërend tussen twaalf en twee)te ontvangen.
Meubels werden verschoven, stoelen bijgezet, kindertafels uit de kelder gehaald, mooi servies, bestek en glazen uit de kast genomen en klaar was uiteindelijk de beroemde Kees.
Let the feast begin ! :zou Jean Luc waarschijnlijk gezegd hebben moest hij erbij geweest zijn.
Toen zoon tegen de middag arriveerde met een boeket bloemen om me te bedanken, protesteerde hij en zei dat ik op hem had moeten wachten.
De gasten werden verwacht tegen half vier en ik liet hem en zijn papa dan maar de rest van het werk doen terwijl ik een uurtje relaxte in een lekker warm bad met een goed boek en een taske koffie.
De weergoden waren ons ook nu weer gunstig, net zoals op mijn verjaardag in maart.
t Was wel friskes buiten, maar de zon scheen en het was droog en de negen joelende kinderen konden toch regelmatig de tuin in om hun overtollige energie kwijt te raken.
Er werd zoals steeds gegeten en gedronken en gezongen op zn Pallieters.
Zoon en schoondochter (die zich gelukkig dan al wat beter voelde) zorgden de hele tijd voor de bediening en uiteindelijk waren er om middernacht nog enkel de vier grootouders die hun klok een uur achteruit draaiden.
De twee bompas hadden beiden de gelukzalige Duvel/wijn/pintje/Duvel glimlach en de twee grootmoeders hingen moe maar tevreden uitgezakt in de zetel.
Toen ik vanmorgen wakker werd was ventje al opgestaan en hoorde ik beneden ook de stem van zoon 2 en het geluid van de stofzuiger.
Iets later kwam zoon naar mijn bed met een tasje koffie en hij gaf me nog een dikke kus en een knuffel en bedankte me nog eens voor alles.Daarvoor alleen al zou je het doen hé!
( k heb hem wel gezegd dat hij er geen gewoonte van moet maken!)
Toen ik naar beneden kwam stond alles terug netjes op zn plaats en was alles opgeruimd en proper.
Daarnet zijn ze beiden vertrokken na het middageten om verder in het huis te gaan werken.
Zoon heeft nu een week herfstvakantie en er moet nu echt flink doorgewerkt worden om te kunnen verhuizen tegen eind november.
Ik geniet momenteel van de zalige rust in huis, k heb zelfs de radio afgezet.
Daarnet heb ik als verrassing voor kleinzoon 1 nog enkele Halloween fotos gemaakt.Ik zal ze hieronder zetten.
Op het feest vroeg hij aan iedereen om zo griezelig mogelijk te kijken en hij is er in geslaagd om enkele goed bruikbare fotos te maken!
En vanavond eten we ..ge moogt drie keer raden .just!
Waddenweek waddenweek ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke om te schrijven, k had amper tijd om blogjes te lezen.
Maar nu ( hèhè .heimelijk lachje ) zit ik moederziel alleen in ons huizeke en er is niemand om me tegen te houden.
Ventje is net vertrokken naar zijn wekelijkse samenkomst met zijn ex-collegas. Zo te zien zijn er even geen zieke kleinkindjes ik verwacht niemand mijn telefoontjes zijn gedaan, ik kan dus eindelijk mijn dagboek bijschrijven.
Ik dacht het gisteren te doen, maar ventje kwam me om de vijf minuten iets vragen en dan heb ik het uiteindelijk maar opgegeven.
Een goede huisvrouw ikke niet dus zou nu van de gelegenheid gebruik maken om haar achterstallig huishoudwerk te doen, maar kom zeg - dat gaat toch niet lopen en de kuiskabouterkes hebben spijtig genoeg ons adres nog altijd niet gevonden.
Ik ben ervan overtuigd wanneer ik straks naar beneden ga, dat het werk er nog zal liggen.
Doemmedoemme ik besef nu dat ik nog geen vlees uitgehaald heb voor vanavond, k zal seffens toch nog snel even naar beneden moeten.Sakkerdesakker .
Ventje moet strakjes wel kleindochter van school halen want haar mama heeft vergadering en haar papa heeft te veel werk. Ik heb Mr.Silver gevraagd om het deze keer bij een Lait Russe of twee ( koffie verkeerd Thea) te houden omdat hij daarna met de auto moet rijden. Hij beloofde het plechtig, maar het vlees is zoooo zwak hé, enfin dat van hem toch.
Gisteren is ons klein mamsellekevier jaar oud geworden, maar het feest is pas zaterdag.
De andere grootouders zijn nog op reis en vermits zoon 2 en zn vrouwtje nog bij de ouders van schoondochter inwonen omdat hun ander huis nog niet af is, hebben ze gevraagd of ze het feestje hier bij ons mogen doen.
Begrijpt ge nu waarom ik me zit af te vragen of ik wel zou poetsen? Opruimen tot daar toe, maar ik moet de biscuits morgen nog bakken en dan later op de week met zoonlief het eten voorbereiden. Nu grondig poetsen lijkt me dus onzinnig, want er zal na het feestje met zoveel kleine kindjes toch terug moeten gepoetst worden.
Jullie voelen toch wel aan hoop ik, dat ik mezelf hier voldoende redenen aan het geven ben om niet aan de slag te gaan hé?
Ik heb eindelijk een afspraak gemaakt met de dermatoloog om eens uit te zoeken waar ik allergisch aan ben. Het briefje van de huisdokter hangt al een jaar aan mijn prikbord.
Ik krab me bijwijlen bijna kapot van de jeuk en krijg op de meest onverwachte ogenblikken op de meest onverwachte plaatsen rode vlekken.
Gisteren jeukte mijn hoofd verschrikkelijk even vreesde ik dat ik de onuitsprekelijke beestjes had overgekregen van het dochtertje van mijn nichtje die hier vorige zaterdag was, en in wiens haar deze kriebelbeestjes bij nader controle, welig bleken te tieren.
Ik spreek het woord niet uit omdat ik al ondervonden heb dat ik daarvan al jeuk krijg.
Gisteren liet ik Mr. Silver mijn hoofdhuid grondig inspecteren op ongewenste inwoners, maar hij zag niets bewegen.
De speciale L .kam ligt nog bij schoondochter 1 want ook in de school van kleinzoontjes heerst er momenteel een plaag.
We moesten gisteren na de middag weg en geef toe dat het geen zicht is als je als een gek voortdurend in je haar ligt te krabben.Das al bijna even erg als een man die voortdurend aan zijn kruis staat te krabben. ( k heb trouwens ooit met zo iemand gewerkt, maar ik heb hem nooit durven zeggen dat het niet bijster elegant was.)
Ik nam dus een anti allergie pilleke en na een tijdje was de jeuk gelukkig weg.
Ventje en ik gingen nadien bij een andere bank dan de onze een rekening openen kwestie van onze spaarcentjes wat te spreiden voort geval de één of andere bank het toch begeeft.
Nee hoor, we hadden al heel lang beslist om een zichtrekening te openen bij deze bepaalde bank omdat men daar geen bankkosten aanrekent- enfin zo heeft men ons toch gezegd.
Normaal gezien zou ik voor eeuwig en altijd trouw gebleven zijn aan onze bank, maar de huidige crisis heeft me doen beseffen dat wij de kleine consument toch ook wat aan bank-shopping moeten doen.
Wie t kleine niet begeert is het grote nie weerd, zei ons moeder altijd en elke eurocent gewonnen is meegenomen in deze barre tijden.
Daarna gingen we de gewonnen centen maar snel terug uitgeven- kwestie van de economie draaiende te houden we moesten voor kleindochter nog een verjaardagsgeschenk kopen.
Ze heeft (of zal het nog krijgen) een groot poppenhuis en dat moet bemeubeld en bevolkt worden.
Wij hebben voor wat meubeltjes, volk en attributen gezorgd.
Daarna gingen ventje en ik even uitrusten in ons parochiecentrum café we moeten ervan profiteren, want eind dit jaar sluit het de deuren bij gebrek aan drinkende parochianen (cfr meneer den bisschop). Dat hij een fortuin krijgt van een projectmakelaar voor dat enorm gebouw in een drukke winkelstraat wordt waarschijnlijk niet vermeld in Kerk en Leven.
Wat later ging ik thuis in de keuken creatief aan de slag met de wok k ben wel een beetje te creatief geweest met de pili pili, want mijn ogen tranen nog en de stoom komt nog altijd uit mijn oren !
Seffens ga ik mijn boekhouding bijwerken.
Ventje wou dat ik gisterenavond nog de online banking van onze nieuwe bank uittestte, maar ik heb er feestelijk voor bedankt. (ik was mijn nieuwe bankkaart al kwijt en durfde het niet te zeggen).
Ik heb het natuurlijk vanmorgen teruggevonden, het zat tussen al de andere paperassen.
Toen Mr. Silver doorhad dat ik gisteren niet ging zwichten, ging hij naar beneden TV kijken.
Twee seconden later hoorde ik hem luid snurken vanop de zetel. Hij noemt dat : zijn ogen even laten rusten! Ik besloot dan maar om vanuit mijn bed,lekker warm en knus ingeduffeld, TV te kijken.
Mijn oogleden wilden echter ook niet meer meewerken. Om de zoveel tijd werd ik met een schok wakker en was er een hele hap uit de film weg.
Ik heb het toen ook maar opgegeven,TV afgezet, lampje uitgedaan en .. de rest herinner ik me niet meer.
Puf .puf .Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.
Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.
Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas, een documentaire waar ik echt niet goed van was : Deliver us from Evil.
De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en betrouwbare voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar langbabys, kinderen en hun moeders.
De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.
Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk nagenietend praat OGrady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk. En dat is precies waar Deliver Us From Evilover gaat.
Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,
Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor OGrady.
We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.
Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden.
Schokkend!
OGrady praat met pretoogjes heel open over wat er allemaal is gebeurd.
Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)
OGrady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)
Hoe kon deze misbruik blijven duren?
Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van OGrady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.
Uiteindelijk wordt OGrady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij enwoont (bij de opname van de documentaire) terug in Ierland.
Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.
Zwijggeld !
Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.
Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.
OGrady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen, waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch onwetende parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.
In de video vertelt de vader van Ann, Bob Jyono, hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door OGrady werd misbruikt.
Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :
hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden.
Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.Zij was er van overtuigd dat hij OGrady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.
Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.
Veel vaders en moeders- zeggen het zo, ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.
Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was, en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.
Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.
Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.
Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.
Eén welgemeende zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.
Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.
Die zin, die uitspraak, heeft ertoe geleid dat noch Ann Jyono noch ikzelf ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld, de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.
De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?
Nog een grote fout is, vind ik toch, dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden, mensen die ze niet kennen!
Ga nooit mee met iemand die je niet kent deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.
Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.
Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!
Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.
De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.
Toen hij, net zoals mijn vader, destijds die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.
Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen, maar de ziekelijke pedofielen.
Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:
ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert NOOITte gebruiken in het bijzijn van hun kinderen .
de vader van Amy - Bob Jyono vertelt .... NIET VERGETEN OM MUZIEK AF TE ZETTEN RECHTS BOVEN
De rust is eventjes weergekeerd na een vrij drukke babysit en zieke kleinkindjes-opvang-week.
Zaterdag namiddag ben ik met mijn petekindje en de twee oudste kleinzoontjes naar de voorstelling van Vrouw Holle in het Dion theater geweest.
Dat had ik hen al lang beloofd en belofte maakt schuld hé?
Ik dacht dat het misschien nog iets te veel zou zijn voor kleinzoon 2,want hij nestelde zich onmiddellijk op de schoot van zijn mama met zijn duimpje in zijn mond en zijn oogjes vielen al half toe.
Enkele minuten later zat hij echter klaarwakker, rechtop op zijn stoel en hij bleef tot het einde toe geboeid kijken naar wat er zich op het podium afspeelde.
Het is zeker voor herhaling vatbaar!
Een dikke proficiat ook voor het Dion Theater.
Gisteren stak er een tekening van kleinzoon 2in onze brievenbus. (zie boven) Ik heb het hem zelf nog niet kunnen vragen, maar ik ben ervan overtuigd dat de schitterende dame in zijn tekening, de lieve stiefdochter is uit het verhaal, die overladen werd met goud omdat ze zo lief en goed was geweest voor Vrouw Holle.
Waarschijnlijk is het zijn bedoeling dat ik deze tekening bewaar, want bij een volgend optreden kunnen tekeningen worden afgegeven en er zijn prijzen te verdienen!
Omdat ik het verjaardagsfeestje van mijn petekindje had gemist had ik iets goed te maken,daarom mocht ze bij ons na het toneel ook nog een nachtje blijven slapen.
Toen ze zondag door haar mama opgehaald werd, zijn Mr. Silver en ik vertrokken naar schoonma.
Een namiddag met schoonma is altijd een belevenis en uiterst slecht voor mijn broze zenuwen. Er zijn weinig mensen die me boos kunnen krijgen,maar zij is er één van.
Al vierenveertig jaar bijt ik mijn tanden kapot uit respect voor mijn ventje en zijn broer, maar het is soms toch verdomd moeilijk.
Schoonzus zag en hoorde aan mijn stem dat mijn bloeddruk alarmerend steeg en zij redde de situatie door recht te springen en voor te stellen om onmiddellijk te vertrekken naar het restaurant voor ons gepland etentje.
Om eventuele verdere frustraties te vermijden zijn we nadien dan maar op een terrasje iets gaan nuttigen.Het was zondag trouwens een prachtige Indian Summer day zoals de Amerikanen zeggen.
Mr. Silver vertrok maandag héél vroeg met neef naar Engeland, voorzien van genoeg Britse ponden om de economie nog een tijdje draaiende te houden en het resultaat van zijn uitgaven zijn al te merken aan de positieve invloed op de bibber-beurs.
Gisteren heb ik een rustdag ingelast en het boek Middelsex van Jeffrey Eugenides in één ruk helemaal verder uitgelezen.Een echte aanrader !
Het boek begint met de zin :
Ik ben twee keer geboren; de eerste keer als meisje op een voor Detroit merkwaardige smogloze dag in januari 1960; en daarna nog eens als een jongen van veertien in een eerstehulpspreekkamer in de buurt van Petosky, Michigan, in augustus 1974.
en vanaf die eerste zin heeft het boek over een Griekse familie die naar Amerika uitwijkt u volledig in zijn greep.
Jeffrey Eugenides kreeg er een verdiende Pulitzer prize voor.
Na ons druk babysit weekend had ik zo te zien een tamelijk rustige week voor de boeg, er stond in elk geval niet veel genoteerd in mijn agenda, maar t kan verkeren zei Bredero!
Toen onze kleinkindjes geboren werden hebben we aan de kinderen gezegd dat ze op ons konden rekenen en dat wij altijd ter beschikking zouden zijn in noodgevallen.
Ik wist nog uit ervaring hoe dikwijls je als werkende ouders soms dringende opvang nodig hebt.
Maandag waren Seppe en zijn zusje ziek,niet erg, ze hadden beiden een flinke verkoudheid met wat koorts.
Woensdag avond waren we uitgenodigd bij vrienden.Nu we allemaal niet meer werken hoeven we niet altijd in het weekend af te spreken.
Toen we dit bezoek maanden geleden gepland hadden had ik er natuurlijk op gerekend dat ik de volgende dag kon uitslapen, maar van uitslapen was geen sprake omdat Seppe kwam.
Gelukkig kan hij heel flink spelen en nu hij vrij goed praat wordt het wel allemaal een stuk gemakkelijker en indien mogelijk nog plezanter.
Vandaag zijn we eventjes kindvrij.
Het was nodig want mijn pijp was helemaal uit.
Ik ben gisteren avond héél vroeg mijn bed ingekropen en vandaag ga ik zo weinig mogelijk doen, want straks komen Seppe en kleindochter slapen en morgen ga ik met de twee oudste kleinzoontjes en mijn petekindje naar een opvoering van Vrouw Holle kijken in het Dion theater. Mijn petekindje blijft daarna bij ons slapen.
Zondag zijn we uitgenodigd bij schoonma en maandag gaat Mr. Silver met neef 1 naar de Joekee wat shoppen. Ik verwacht mijne shopaholic dinsdag terug, met een volgeladen wagen en waarschijnlijk met een lege portemonnee. We doen ons best om de economie nog draaiende te houden.
Tussen alles door probeerde ik nog om af en toe het nieuws te volgen op TV om te kijken of we nog wel spaarcenten hadden of niet.t Is verdorie wreed spannend geweest de laatste tijd hé mannekes?
Ik schrok me wel rot toen ik tijdens het tweede debat van Obama en McCain van 6 oktober jl., Obama hoorde vertellen dat de Amerikaanse verzekeringsmaatschappij AIG, die net gered was door een geldinfusie van 85 miljard dollar, hiervan 400.000 dollar gebruikt had voor een ontspanningsweekendje voor de directie !Het zijn zulke excessen die de kleine spaarders enorm tegen de borst stuiten.
Enfin, men is er momenteel toch in geslaagd om even de paniek de kop in te drukken hier in ons klein Belzjiekske, laat ons maar hopen dat het geen stilte voor de grote storm is.
Toen we vorige vrijdag met ons groepje blogvrienden samen waren hebben we het nog over armoede gehad.
Enkelen van ons, waaronder ik zelf, weten nog héél goed wat arm zijn is, en geloof me als ik zeg dat ik niet meer naar die tijd terug wil.
Maar ik ben een fatalist, wat moet gebeuren zal gebeuren en ons lot hebben we toch niet in handen.
Woensdag was het een vreselijke schok om te vernemen dat bij mijn lieve vriendin de levertumor is teruggekeerd. Toen we elkaar omhelsden bij het weggaan zei ze me : van elk ogenblik in ons leven moeten we genieten en er het beste van maken en ik kan niet anders dan haar volkomen gelijk geven.
Je weet immers nooit wat je morgen te wachten staat.
Het deed me dan ook weer beseffen dat een goede gezondheid meer waard is dan alle geld in de wereld.
Het schooljaar is goed en wel gestart en het onvermijdelijke is al gebeurd twee kleinkindjes ziek, dat begint al goed!
Ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke of het zal s nachts moeten zijn.
Ventje zit nu beneden met kleindochter (hij kon ocharme niet naar zijn wekelijkse Duvel afspraak met zijn kameraden) en ik wacht hierboven tot Seppe wil inslapen.
Zo te horen zal het nog even duren hoewel hij is nu 2 ½ jaar oud het zou best kunnen dat hij zijn middagdutje begint over te slaan.
Enfin hij weent nu toch al niet meer en zingt zijn versie van : ...bootjevaare hihihi ovedezee langzalzeleeve inde looria .
Hopelijk zingt hij zichzelf in slaap, ik zit al te geeuwen!
Om onze veertig jaren wel en wee te vieren hebben ventje en ik met onze kinderen en schoonma bijzonder lekker gegeten in een heerlijk restaurant centrum Koekenstad.
We werden overladen met prachtige bloemen en geschenken en de speech van zoon 2 hebben jullie al kunnen lezen.
Kleinzonen 1 en 2 hadden al lang besloten dat een mooi geschenk voor hun grootouders een bezoek aan de Efteling was. Iets was je zelf enorm leuk vindt zullen je grootouders vast en zeker ook wel fantastisch vinden hebben ze waarschijnlijk gedacht.
We vertrokken allen samen in de grote auto van de ouders van schoondochter. Ik zat achteraan bij kleinzoon 2, die met het plan van de Efteling op zijn schoot zat en mij het hele parcours met z'n vingertje aanwees. Hij vond het wel vreselijk dat hij nog steeds geen meter twintig was en daarom nog niet op de meer gevaarlijke attracties kon. Ik bood aan om hem wat meer stampen onder zijn achterwerk te geven om het proces te bespoedigen, maar met een onzeker lachje zei hij nee en besloot om maar de natuurlijke groei af te wachten.
We bezochten eerst de lievelings attractie van zoon, de Fata Morgana, maar enkel omdat de wachtrij elders toen al vijftig minuten bedroeg. Het was vorige zondag prachtig weer, met als gevolg heel veel bezoekers en overal heel lange wachtrijen. Kleinzoon 1 is nu WEL groter dan één meter twintig en hij wou me deze keer absoluut meekrijgen in de Vliegende Hollander en de Python. Maar eerst zijn we toch maar De Pirana binnengegaan omdat de wachtrij daar ook vrij kort was. Wild water rafting op grootouder- en kinderniveau? Heerlijk! Deze keer waren we voorzien, we hadden allemaal een regenjas aan met kap. Mr. Silver kreeg op het einde van de rit toch een waterstraal over zich heen zodat hij nog een tijdlang met een natte broek rondliep. Eindelijk werd het geduld van kleinzoon 1 beloond en stonden we voor de Vliegende Hollander met een wachtrij van slechts vijfenveertig minuten.
Het lipje van kleinzoon 2 begon te beven omdat hij niet mee op deze attractie mocht om veiligheidsredenen.Zijn mama ging om hem te troosten terug naar de Bobslee.
Action man - Mr. Silver - besloot dat de Pirana al voldoende was geweest, zeker toen hij het ijselijke gegil hoorde uit de wagens van de Vliegende Hollander, die met een razende snelheid uit het gebouw werden geslingerd, vervolgens door bochten tegen warpsnelheid omlaag vlogen, om daarna op het water neer te storten.
Zoon, kleinzoon 1 en ikzelf schoven braaf vijfenveertig minuten in de rij aan, om uiteindelijk plaats te nemen in een boot in een grote, donkere ruimte, dat vervolgens in inktzwarte duisternis tegen een ijselijk tempo omhoog ging, dan met een ruk stopte, en vervolgens ik wist niet dat het kon, nog sneller naar beneden denderde, maar nu in de buitenlucht op een kantelende, draaiende railway, om uiteindelijk met een smak in het water terecht te komen.
Zoon en ik gilden de longen uit ons lijf, maar kleinzoon zat gewoon heerlijk te genieten. Ik moest na het uitstappen even bekomen en bedankte feestelijk voor de rit op de Python, de railway waar je enkele keren ondersteboven gaat.
Herniaretta vond dat het al welletjes geweest was!
Zoon nam zijn plaats in de wachtrij voor de Python met kleinzoon 1 en schoondochter ging naar de grote houten railway met kleinzoon 2 en wij, de oudjes, namen met plezier plaats aan een tafel in het lekker najaarszonnetje en we dronken er eentje en daarna nog eentje voor de dorst die nog komen moest!
Het Spookslot hebben we deze keer ook bezocht,bij ons vorig bezoek durfden de kleinzonen er nog niet in. 'De Pandadroom' stond ook terug op ons verlanglijstje.
Met je coole bril zie je dan alles driedimensioneel en ik genoot er nog extra van omdat kleinzoon 2 die naast me zat, steeds weer probeerde om de visjes of de dieren aan te raken. De bijkomende speciale effecten geven het nog een extra dimensie, je voelt de wind in je nek blazen, nevel vult de zaal, de bank waarop je zit begint te schudden en wanneer een reusachtige boom in het oerwoud omgehakt wordt en omvalt, komt het hele dak in de zaal naar beneden zodat je ongewild je nek intrekt omdat je echt het gevoel hebt dat het gevaarte op je hoofd gaat vallen.
Omwille van de honger en dorst werd er nog een zeer kort pitstopje ingelast en kleinzoon 1 wou me in het grote Piratenschip krijgen. Mr. Silver offerde zich weer moedig op om bij de zakken te blijven. Toen ik zei dat ik wèl meewilde, maar in het midden en niet boven in de top van de boot, zei kleinzoon dat hij dan liever alleen ging.
Oef ik was gered.
Als laatste grote attractie gingen we nog in de Villa Volta, een oud behekst huis dat helemaal om je heen begint te bewegen. Je weet na een tijdje niet meer waar de vloer of waar het plafond zich bevindt. Ik probeer nog steeds uit te dokteren hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben.
Via het sprookjesbos trokken we dan richting uitgang en als kers op de taart mocht er nog dertig cent in de poep van ezeltjestrekje om er één schitterend plastic glittercent voor terug te krijgen!
Moe, maar heel voldaan, hebben we nog een lekkere, vette, ongezonde hamburger met fritjes, doorgespoeld met een even ongezonde reuze Cola voor we terug naar huis reden.
Met een gelukzalige grijns op hun gezichtjes vielen de twee kleintjes bijna onmiddellijk in slaap. Kleinzoon 2 droomde waarschijnlijk van een toverfee die hem tegen zijn volgend bezoek één meter twintig lang zal maken.
Een pastoor zei ooit : het huwelijk is een instelling !
Wie wil er nu heel zijn leven in dezelfde instelling wonen?
Blijkbaar is er toch een aantrekking,anders hou je het geen veertig jaar uit.
Als kind dacht ik soms: zou het bij een ander beter zijn?
Telkens kwam ik tot dezelfde conclusie.
Nee! Want dikwijls moest ik zeggen : vader blijf van ons moeder.
Soms zaagt moeder over vader, soms zaagt vader over moeder.
Meestal gaat het over details en dan weet ik weer: ze zien elkaar toch graag.
Een paar keer moest ik als crisis manager optreden.
Telkens ging het weer over details, appartement verkopen, geld beleggen, wie de was en afwas doet enz.
Als de storm geluwd was, dacht ik telkens, ze zien elkaar weer graag.
Moeder ziet vader graag, want ze heeft al zoveel dingen tegen haar goesting gedaan omdat hij het plezant vond: kamperen, op reis gaan naar de zon en dat moeten we vaak horen!
Vader ziet moeder graag, want hij doet van alles om goede punten te scoren.
De was,afwas, winkelen, kleinkinderen afhalen, tuin onderhouden alles zou hij voor haar doen, . als het maar niet te veel kost!
Als twee mensen in een instelling zoals het huwelijk constant iets willen doen voor de andere tegen hun goesting
Geld maakt niet gelukkig zegt men, maar t is verdorie toch gemakkelijk als je wat geld hebt.
Het moet niet overdreven veel zijn, maar toch liefst voldoende om je rekeningen te kunnen betalen, genoeg overschot voor eventuele onverwachte rekeningen en liefst nog een beetje om je te laten genieten van je vrije tijd en als het kan je kinderen indien nodig uit de nood te helpen.
Weinig of geen geld brengt heel veel zorgen met zich mee, maar op dit ogenblik hebben mensen met veel geld precies evenveel zorgen.
Hoe meer je hebt, hoe meer je kan verliezen.
Voor mensen met een hogere welstand is de val naar beneden veel groter en moeilijker te verwerken dan bij de doorsnee burger die zon welstand nooit gekend heeft en altijd de eindjes aan elkaar heeft moeten knopen.
Wanneer je op korte termijn je fortuin drastisch ziet verminderen, dan kan ik me voorstellen dat het koud zweet je uitbreekt.
Om één of andere mysterieuze reden zijn de beelden van Wall street in de jaren dertig, toen failliete zakenlui uit het raam sprongen, in mijn geheugen opgeslagen.
Ik weet eigenlijk niet waarom, want thuis hadden we geen geld en het beetje dat we nu hebben bijeengespaard door zuinig te leven en hard werken, dient om ervoor te zorgen dat we later onze kinderen niet tot last zullen zijn.
Maar of het nu over veel of weinig geld gaat, het beetje dat we hebben zou ik ook niet graag kwijtspelen!
Zelfs op Seniorennet gaat vandaag de Poll over de huidige financiële onrust.
t Ja wat moet je doen om je spaarpotje in zon kwakkel financieel klimaat veilig te stellen?Ik zou het begot niet weten.
De grote crisis van de jaren dertig begon ook in Amerika op de aandelenbeurs toen de koersen in elkaar klapten.
Mensen gingen toen in paniek massaal hun spaarcenten van de banken afhalen, met als gevolg dat de banken allemaal failliet gingen en veel andere mensen daardoor hun spaargeld verloren.
Het gevolg van al die faillissementen was dat de koopkracht van iedereen verminderde omdat men sterk moest bezuinigen.
Dat had dan weer tot gevolg dat er firmas failliet gingen, wat dan weer tot gevolg had dat heel veel arbeiders ontslagen werden.
De crisis bleef ook toen niet beperkt tot de VS.Het werd daarna een internationale bank crisis.
Amerikaanse banken begonnen de schulden van alle landen op te eisen wat de economie wereldwijd ineen deed storten met massale werkloosheid en armoede tot gevolg.
Iemand zonder spaargeld die veel geleend heeft kan zich nu misschien enigzins gerust voelen, maar als we naar de vorige crisis kijken, dan zien we dat ook die mensen slachtoffer werden. Ze konden hun leningen niet meer afbetalen omdat ze werkloos werden.
Ook in de jaren dertig greep de president van de VS in en diende bij het Congres een noodwet in,bedoeld om grote banken niet verder mee te sleuren in de faillissementen van de kleine banken.
Toen werd dit voorstel onmiddellijk aanvaard, maar uiteindelijk herstelde de economie zich pas na een tweede wereldoorlog.
Het Amerikaanse Congres is deze keer niet zo happig om het voorstel van President Bush klakkeloos en snel te aanvaarden.
Vandaag lees ik dat er weer een heel grote spaarbank failliet is gegaan, WaMu (Washington Mutual). De genadeslag kwam naar het schijnt omdat spaarders hun geld massaal van hun spaarboekjes afhaalden.
Als we even de Poll van Seniorennet van vandaag bekijken :
Met het huidige onzekere klimaat rond de banksector. Doet u hier iets speciaals voor uw spaargeld? Of laat u alles zoals het was?
Ik heb al m'n geld naar een andere bank gezet die minder in opspraak komt
Ik heb een deel van m'n geld naar een bank gezt die minder in opspraak komt
Ik verdeel m'n geld over verschillende banken
Ik heb een deel van het geld afgehaald
Ik heb met een deel van het geld anders belegd, bvb. goud of zilver voor aangekocht
Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was
Dan merk ik dat op dit ogenblik 845 stemmen hebben geantwoord :
Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was
79.6%
Ach, ik ben een fatalist wat moet gebeuren zal gebeuren, erover piekeren lost de zaak toch niet op,want onze toekomst ligt uiteindelijk zoals het altijd geweest is, in de handen van de grote Multinationals en rijke economen.
Maar . als we even de tijd nemen om de geschiedenis van de vorige crash te bestuderen, dan merken we dat een massale geldafhaling bij de banken de zaak nog verergerd en bespoedigd heeft.
Het beetje dat we op de bank hebben zullen we dan maar laten staan zeker?
Om op een leukere noot af te sluiten :
vanavond gaan ventje en ik lekker uit eten met onze kinderen om onze veertigste huwelijksverjaardag te vieren.
Dàt zullen ze ons dan toch niet meer kunnen afpakken.
Gisteren hoorde ik al op het nieuws dat de moordenaar van Joe Van Holsbeek geen moordenaar blijkt te zijn.Hij liep wel rond met een mes, stak zeven keer dat mes in Joe, per ongeluk want hij wilde niet doden ! !
Ik begin echt te denken dat ik op een ander planeet leef.
Mijn nichtje in Engeland overleefde gelukkig twee jaar geleden zeven messteken en bij haar werd de man wel veroordeeld als moordenaar hij had volgens de jury de intentie om te doden en zijn vonnis was levenslange opsluiting. De intentie was er, zo werd geoordeeld,omdat hij verdorie met een mes rondliep en die ook zeven keer in mijn nichtje stak.
Wetende dat de moordenaar nu voor heel lange tijd achter slot en grendel zit zal haar toch een beetje kunnen helpen met de verwerking van haar trauma.
Hoe de jury ooit tot hun besluit is gekomen in het proces van Joe zal voor mij en waarschijnlijk voor vele anderen altijd een raadsel blijven.
Mijn hart bloedt voor de ouders van Joe die deze uitspraak nu weer moeten verwerken.
Iets anders:
Toen ik eindelijk, na tien jaar huwelijk, als nieuwe Belg het recht kreeg om te mogen stemmen kende ik niets van de Belgische politiek.
Ik nam me voor om mezelf goed te informeren vooraleer ik naar de stembus trok. Vrouwen hebben tenslotte moeten wachten tot het jaar dat ik geboren werd om te mogen stemmen en ik vind dat men daar niet lichtzinnig mee mag omspringen.
Ik las veel, luisterde naar iedereen, wikte en woog en geloofde niet iedereen of alles klakkeloos.
Elke bladzijde heeft twee kanten heeft men mij ooit geleerd en ik probeer zo goed mogelijk de programmas en het ideeëngoed van elke partijte bekijken en te begrijpen.
Na alles wat ik dit weekend heb gezien en gehoord op TV moet ik net zoals hiervoor bij Joe besluiten dat ik politiek nooit zal begrijpen.
Ik zie het zo :
Twee partijen besluiten om samen in zee te gaan en worden in die context verkozen.
Samen proberen ze maandenlang te onderhandelen met God en klein Pierke om een regering samengesteld te krijgen om hun beloftes aan hun kiezers te kunnen waarmaken.Hun kiezers rekenen daar namelijk op.
Ze worden van alle kanten in dat opzet gedwarsboomd, wat ik enigszins verwacht, want waarvoor dient anders de oppositie, indien het niet is om dwars te liggen omdat zij niet verkozen werden?
Eén deel van de Siamese tweelingpartij houdt zich rigoureus aan de beloftes die ze samen hun kiezers voorschotelden.
De andere helft van de Siamese tweeling vindt uiteindelijk dat men bepaalde beloftes met een zeer grote korrel zout moet kunnen nemen. Daarom zijn politieke uitspraken waarschijnlijk zo opgesteld dat men er later alle kanten mee uitkan.
Dat heb ik inmiddels ook al goed begrepen.
Het politiek taaltje is al even erge 'gobbledygook'* als het gerechtelijk taaltje. Hoe minder we ervan begrijpen, hoe liever ze het hebben, want dan kan men ze nooit op hun woord pakken.
Dat men ook niet snel afstand doet van een ministerwedde en al wat er bijhoort, dat heb ik ook al begrepen. Het stempelgeld is voor iedere werkloze gelijk zeker?
Maar goed, tot hier ben ik nog mee: de Siamese tweeling is door de verkiezing verbonden, maar omdat ze niet meer overeenkomen besluiten ze nu elk hun eigen weg gaan.
Chirurgie is nodig en ze worden gescheiden.
Ik ben nog altijd mee! (denk ik)
Het geheel : de partij die als 'een kartel' door het volk werd verkozen bestaat nu niet meer, of begrijp ik dat fout?
Eén deel van de gescheiden Siamese tweeling wil (of moet) om die reden ontslag nemen.
Kan iemand mij nu (in gemakkelijke woorden lekentaal aub ) uitleggen waarom de andere helft van de tweeling niet moet opstappen?
Vanaf hier begrijp ik er niets meer van! Het zal aan mijn beperkt verstand liggen zeker?
Soms ben ik het niet eens met wat er in mijn krant De Frut (GVA) geschreven wordt en dan schrijf ik dat hier.
Fairplay gebiedt me om te zeggen dat ik het vandaag helemaal eens ben met Paul Geudens enPatrick Van de Perre, alhoewel de laatste over een heel andere, maar niet minder interessante kwestie schrijft. (GVA 24.9.2008 blz. 16)
*Gobbledygook is een Engelse term dat gebruikt voor een verwarrende, onbegrijpelijke taal.
Ik las daarnet MANNEN op het blog van TROUBADOERKE.
Met het eerste deel van wat ze schrijft ben ik het volledig met haar eens.
Wat Mr. Silver bijhoudt en naar huis brengt grenst, net zoals bij haar Dutch Lover, aan het ongelooflijke.
Heel veel zaken die bv. onze ver-bouwende zoon naar het containerpark wil doen, zie ik mijn ventje door onze gang naar de tuin dragen, van dakgoten, buizen tot deuren toe.
Als ik dan vraag wat hij er in hemelsnaam mee gaat aanvangen, dan mommelt hij iets onverstaanbaar terug.
Nu de vakantie van zoon 2 afgelopen is, gaan ze slechts drie dagen per week verder aan het huis verbouwen en is ventje af en toe terug thuis.
We zien elkaar niet dikwijls, want ofwel zit hij in de kelder of verdwijnt hij ergens achter in de tuin.
Hij kwam eergisteren met een fiere uitdrukking op zijn gezicht vragen of ik even mee naar achter in de tuin kwam kijken.
Wa vindde der van? vroeg hij trots. Ik keek in de richting waar hij wees, en vroeg: Wat vind ik van watte? Hewel, van mijn nieuw kot en van mijn nieuw afdak voor het hout zei hij beteuterd.
Ik bekijk de wereld waarschijnlijk heel anders dan hij,want ik zag slechts een afschuwelijke, van afval ineengeprutste Vlaamse koterij.Het zag er vreselijk uit.
Hij heeft dit kunstwerk gemaakt uit allerlei gerecycleerd materiaal, met een dakgoot die nu in het midden afloopt via een buis dat uiteindelijk uitmondt in mijn zwembad ( zuinig omspringen met regenwater hé, voegde hij er met een brede smile aan toe ! ) Daarnaast stond een afdak, gemaakt van de restanten van een oud veranda dak dat zoon 2 ook afgebroken heeft en op het stort wou gooien.
Ik heb geen woorden om te beschrijven hoe afschuwelijk lelijk het kot eruit ziet (zie foto hierboven) en mijn kinderen, vrienden en kennissen zullen u verzekeren dat ik geen moeilijke of veeleisende vrouw ben.
Tot nu vond ik het echter mijn echtelijke plicht om, zelfs wanneer ik iets lelijk vond, minstens mijn mond te houden en slechts 'hmmmmm .. te knorren. Ik doe altijd mijn best om niemand te kwetsen.
Deze keer lukte het me écht niet meer, ik kon niet zwijgen.
Ik keek ventje aan en zei kalm : Wilt ge mijn eerlijke opinie? Wel .het is vreselijk, afschuwelijk, jakkes een echt Vlaams koterijke en godzijdank staat het verscholen achter het zwembad en in een verloren hoek van de tuin zodat niemand het ooit hoeft te zien.
De teleurstelling droop van zijn gezicht en dan begint mijn peperkoekenhart weer te smelten en ik kreeg (een pietelijklein beetje) medelijden.
Hij had er tenslotte die dag hard aan gewerkt.
Ik probeerde mijn dosis venijn wat te neutraliseren door eraan toe te voegen : Kom, als gij gelukkig zijt met uw afschuwelijk kot, dan is dat het belangrijkste.Misschien kunt ge er een haag of een schutting voor zetten om het te verbergen?!
Het was echt niet wat hij wou horen, dat zag ik aan zijn diepbedroefde ogen. Meestal bestoef ik alles wat hij doet uitbundig, want ik weet dat een man daar heel veel behoefte aan heeft.
Nu moet je echter weten dat er vorige woensdag bij zoon 2 een nieuwe voordeur geleverd werd en dat mijn ventje de volledige som niet wou betalen aan de leverancier omdat er krasjes op waren.
Gisteren ben ik met hem even gaan kijken en de krasjes waren zo minuscuul, dat ze met een vergrootglas nog moeilijk te vinden waren.
En deze Mijnheer Pietje Precies zet dan in onze tuin zon vreselijk gedrocht neer en verwacht nog dat ik het mooi zal vinden. Niet te geloven hé.
Mannen, ik zal ze inderdaad ook nooit begrijpen net zoalsTroubadoerke!
Wat het poetsen betreft daarentegen moet ik net het tegenovergestelde van Troubadoerke schrijven.
Mijn ventje leerde wat proper is van zijn perfectionistisch ingestelde thuiswerkende moeder. Ze is nu bijna 86 en tot haar grote ergernis kuist geen enkele poetsvrouw naar haar uitzonderlijke maatstaven. Elk hoekje in huis wordt met een doekje om een lucifer uitgekuist.
Ze is nog echt zo eentje uit de oude doos, die zolang ze dit aankon elk jaar grote kuis deed.
De meeste jonge vrouwen weten niet meer wat die grote kuis van vroeger inhield.
Meestal vond het plaats bij het begin van de lente.
Minstens twee weken lang werd alles, maar dan ook alles onder handen genomen en werd er elke dag van s morgens vroeg tot s avonds laat gepoetst en gewassen, alles moest er voor wijken.Vrouwelijke collegas van mij namen twee weken vakantie om hun moeders bij deze grote kuis te helpen.
Er werd geschilderd en behangen waar nodig en alle kleerkasten werden van de muren weggetrokken zodat men erachter, erboven en achter elke lade kon kuisen. Bedden werden uit elkaar gevezen om stof te kunnen verwijderen van plaatsen waar men anders niet aankon. Matrassen werden naar buiten gesleept, verlucht, uitgeklopt en vervolgens gedraaid.Wat nodig was werd hersteld.
Tapijten werden gekuist, ook in de tuin gesleept, over de draad gehangen en meermaals met een mattenklopper uitgeklopt.
Na weken intensief kuisen ploften deze grote-kuis-vrouwen moe, maar heel voldaan neer.
Ik moet zeggen dat mijn moeder dit wegens tijdsgebrek nooit heeft gedaan en ook ik heb onmiddellijk met deze traditie gebroken, tot grote verbazing en ontsteltenis van mijn halve trouwboek.
Mijn moeder werkte voltijds, had geen poetsvrouw of hulp en had vier kinderen.Geen enkele avond heb ik haar ooit weten neerzitten voor tien uur.Altijd was ze bezig.
Zij had haar wekelijkse rustdag op maandag.
Op die ene dag probeerde zij te doen wat een andere vrouw op een week deed.
Het kuisen werd mij dus niet door mijn moeder aangeleerd maar door een man, mijn vader.
Hij vond dat moeder wat helpende handen kon gebruiken en elke zaterdag zonder uitzondering, vloog onze slaapkamerdeur open en werden mijn zus en ik gewekt door zijn opgewekte kreet : Wakey wakey, rise and shine my darling daughters . time to get up and start cleaning! .
We kregen beiden een beetje tijd om wakker te worden en om iets te eten en dan moesten we aan de slag.
Toen we protesteerden omdat onze twee broers rustig mochten uitslapen en wij wat later ook hun kamer moesten opruimen en kuisen, antwoordde vader altijd : kuisen lieve dochters is vrouwenwerk,dat is niet voor mannen! en vaders wil was wet, hij duldde geen tegenspraak.
Meestergast - vader deelde vervolgens als een sergeant de bevelen uit : doe dit doe dat en hij zei het zo vaak dat hij op de lange duur klonk als de sirene van een ambulance.
Gelukkig voor mijn zus en ik, of ongelukkig - t is maar hoe men het bekijkt moesten we kuisen volgens zijn regels en aanwijzingen.
Hij had zelf nooit hoeven op te ruimen of te poetsen en wist dus helemaal niet hoe het moest.
Als het er nadien maar opgeruimd en proper uitzag was hij al dik tevreden.
Zus en ik leerden dus stofzuigen en opnemen rond de meubelen hoeken en plaatsen die niet zichtbaar waren voor het blote oog hoefden we niet te kuisen.Afstoffen mochten we ook rond de postuurtjes op de kast, enfin om een lang verhaal kort te maken, ik zal nooit werk vinden als poetsvrouw!
Dus in tegenstelling tot Troubadoerke moet ik zeggen dat mijn ventje veel beter poetst dan ik omdat hij thuis gezien heeft hoe het wèl moet.
Het heeft wel héél lang geduurd vooraleer hij zelf ooit begon te poetsen sindshij op pensioen ging om precies te zijn, maar nu hij geen excuus heeft om het niet te doen, poetst hij veel veel beter en grondiger dan ik.Hij poetst in hoeken en kantjes waarvan ik het bestaan nog niet kende.
Ik moet hierbij wel vermelden dat het nooit een passionele hobby van hem zal worden, hij doet het enkel net zoals ik trouwens omdat het nu eenmaal moet en we niet Sien en Maria van Schoon en Meedogenloos ooit op bezoek willen krijgen.
Nee zijn échte hobby's zijn te vinden in zijn knutselkelder en zijn Vlaamse koterijen in de tuin .
Afschuwelijke gedrochten, maar elke vijs, schroef, nagel of ondefinieerbaar stukje buis of snoer, ligt inderdaad vrij ordelijk opgeborgen in gerecycleerde kasten, gevuld met gerecycleerde jampotten of kartonnen dozen.
1ste baby: Je draagt zwangerschapkleding van zodra je weet dat je zwanger bent.
2de baby: Je draagt je gewone kleding zo lang mogelijk.
3de baby: Je zwangerschapskleding IS nu je gewone kleding.
Voorbereiding op de geboorte:
1ste baby: Je doet elke dag plichtsgetrouw je ademhalingsoefeningen.
2de baby: Je vindt de ademhalingsoefeningen onbelangrijk, want je weet van de vorige keer dat het niets geholpen heeft.
3de baby: Je vraagt de dokter al van bij het begin om een epidurale verdoving.
Babykleding:
1ste baby: Je wast de splinternieuwe babykleedjes eerst, vouwt ze vervolgens netjes op en legt ze per kleur gecoördineerd in de speciaal aangekochte, spiksplinternieuwe babykast.
2de baby: Je bekijkt de babykleedjes even om te zien of ze wel proper zijn en gooit enkel diegene weg met de donkerste vlekken.
3de baby:Jongens kunnen toch ook roze dragen nietwaar?
Zorgen:
1ste baby: Bij de minste kuch, kreun of frons neem je de baby onmiddellijk in je armen.
2de baby: Je neemt de baby op wanneer het wenen zo luid wordt dat het je ander kind bijna wakker schreeuwt.
3de baby: Je leert je driejarig kindje snel hoe het mechanisme van het muzikale mobieltje boven de wieg werkt.
Fopspeen:
1ste baby: Wanneer het tutje op de grond valt, steek je het weg tot je terug thuis bent en het kan wassen en steriliseren.
2de baby: Wanneer het tutje op de grond valt, spuit je het vuil eraf met een beetje pap uit het babyflesje.
3de baby: Je veegt het vuil af op je T-shirt en steekt het terug in het babymondje.
Luiers:
1st baby: Je verschoont de baby elk uur, of het nodig is of niet.
2de baby: Je verschoont de baby elke twee, drie uur, 'indien nodig'.
3de baby: Je verschoont de baby wanneer iemand begint te protesteren over de vieze geur of wanneer de luier tot aan de knietjes hangt.
Activiteiten:
1ste baby: Je neemt je baby mee naar baby turnen, baby yoga en naar alle mogelijke activiteiten voorzien voor babys.
2de baby: Je neemt de baby mee naar het baby turnen.
3de baby: Je neemt je baby mee naar de supermarkt.
Uitgaan en vrije tijd:
1ste baby: De eerste keer dat baby thuisblijft bij een babysit, bel je minstens vijf keer naar huis.
2de baby: Net voor je weggaat denk je eraan om je GSM nummer aan de babysit te geven.
3de baby: Je zegt aan de babysit dat ze enkel mag bellen indien er bloed vloeit.
Thuis:
1ste baby: Je brengt een groot deel van de dag door met voortdurend vol bewondering naar je baby te kijken.
2de baby: Je brengt een groot deel van je dag door met oppassen of je ouder kindje de baby niet wakker maakt, slaat of port.
3de baby: Je probeert elke dag om de kinderen een tijdje te ontvluchten.
Inslikken van munten:
1ste kind: Wanneer het eerste kindje een centje inslikt, rijd je als een gek naar de spoedafdeling van het ziekenhuis en je staat erop dat men een volledige scan neemt.
2de kind: Wanneer een tweede kindje een centje inslikt, let je goed op of het er wel langs de natuurlijke weg uitkomt.
3de kind: Wanneer een derde kind een centje inslikt trek je het bedrag af van zijn zakgeld.
KLEINKINDEREN:
Zijn je beloning van de Almachtige omdat je jouw kinderen in leven hebt kunnen houden.
Amaai men sjokkedaaize, da moest eris van kôme, mor t is wel spek veur mennen bek zenne.
t Is deiz week de week van t Antwaerps dialect, of wistte geulle da nie?
Da kanna ni mier hee, das ni woareij, mor neije t is ginne flauwekul.
Dieje vanongs zeeget nog :Eddet in de mot, eddet geleeze in de Frut? vroeg em derzjust.
Ik zee : Ela lakkere, assik da niet geloef dan moakte maai wel iet anders waais zeker?
En dieje vanongs zee : gaai zetter ien van bachtendenkuppe zeker gaai se bietekwiet.
En ik zee : Goddis oep enaander me zen voette speele zenne, ge moet nie zoe hoeg van den tore bloaze oemda gaai van ier zed, gaai me aa jannestreken, ik hoop dagge joeksel kregt en een keurt aarmke gaai kiekezonderkop!
Ge zou ver minder niewaar?
Sebiet gon we komisjes gon doeng want de moize valle doed in men kassen.
Gon we derna nortstammeneegon? vroeg em direct.
Dieje wilt na altaaid oep de lappe gôan dad onnoezel manneke.Pertang ik vind da oek al ies plezaant zenne. t Weurt taait da we noggis onder de mensen kome want ik doeng zo geire een sjààweltje.
Ik gon vanavond toch mor stoemppot met draad maake veurt eten.Swengst da haai de toafel dekt met jatte en talloere zeurge kik altaaid veur t eete.
Assem na wer daarft zegge dat nie oiem te freite is de pezewever, dan kregt em motte rond zen oere.
Kzou der iet van kroage en kzenner nie bang van, mor kzent wel zoe muug as kaa pap, awel assem nog is klôagt dan kregt em int vervolg inpleuts van eete ne meter bier, den apsjaar.
Die mokt van alles na ne scheet in een fles.Ik weit dattem liever stoôafkarmenaajen et, mor ik mag toch oek men goesting ies doen zeker?
Ik gon gewoen van krummenaas gebaare en doeng ofda gin vloms verston.
Allee zeg na zellef, waffertoere zen dana?
Amaai zeg, ha is dor beneije van zen oere ont moake, sebiet weurdt zenne frut zuur en is em allien rebbedebie.
Ja mensen, ik zenner na me getraad eh en agge de kont vant vogelke kust dan krijde e vere smoeleke eh?
Mor ja, as ons kat een koej was, koste we ze melleke neffest de stoof niewaar?
Och a kanner nie on doeng stekt dieje zen verstaand inne vogeltje ent vliegtachterôat.
Dieje zit naïs altaet oep maain kap.
Stront wie eedoe geschete? zeggekik dan!
Mengse: ik mut me na dringend gon kleurmoake, mor dagôad oep nen ik enne gaai ba maai zenne.
Mor t is naa ting uur, dus ierst nog een koffeke drinke en dan zen we weg.
k weit nog niet of we nor de Greungpleuts, de Fraaidagsemart of tChingchangsplein gon.
hieronder kan je nu de tekst volgen benieuwd of jullie er dan meer van begrijpen de nederlandse vertaling volgt daarna.
vergeet niet eerst de muziek rechts in mijn blog af te zetten!
A Job Well Done
Gary Hogg
Me seventh birthday wed a party at wor house For eight kids from my class We had charades and cheese, scones and jelly And this bloke* came to cut off the gas
Now me* dad*, like you know, has corned beef in one lug* Cut the grass is what he thought he had said It was Bob-a-Job' week* and Dad being generous Said "Sorry, bonny lad*, go ahead"
This long mac* smelt of stagnant old floorcloths He didnt look nowt* like a scout Nee* short pants, nee berry*, nee badges,nee woggle*, nee nowt*
He went into the cupboard under the stairs Me Da looks and says "Mind your head, If youre looking for the mower weve not got one, Youll have to use clippers instead"
But the bloke seemed to manage with the tools that he had A pair of pliers and a big rusty spanner Me father reached deep in his pocket And fetched outa couple of tanners*
For when me Ma* went to make me Dads* dinner that night she noticed the gas wasnt on Cos* his chips were still white after nearly an hour So he had to have jelly and scones
when he complained me mother went mad thought she was going to kill smacked him round the head with the chip pan Cos it was his job to pay all the bills
next morning I got up for working off school couldnt get out the back door Cos me father had his head in the gas oven his legs stretched out over the floor
I had to climb over to getmeself out Cos he hadnt left over much space I got him a cushion to put under his head Cos he was getting like a ridge on his face
Id to help me Mam make the dinner that night
Even though I wasnt too keen* She was still in a huff* on account of the gas And of course me father was nowhere to be seen.
she was heating up peas in a kettle And I had to stand up a height And I was browning the top of a big shepherds pie By holding it under the light
that night after tea
Ma sat on the piano stool In the place where the piano once stood she was humming Rachmaninovs piano concerto as close to C minor as she could
It was then that we noticed the piano had gone Cos it should have been stood standing there
Ive selt * it to pay that daft * gas bill says dad.
She says " Ill go to the foot of our stairs!"
He says "Dont get yer liberty bodice in a twist,* Its at the pawnshop on Bollingbrook Street,
Ill be up there to pay for it on Friday
And he proved it by showing the receipt
She got up from the stool in a temper* I thought she was going to hit him some more Cos she picked up her banjo by the thin end But he was saved by a knock at the door
It was the boy scout in the long mac and the pliers stood there me dad said Mind, this Boy Scouts willing' He said "You see if you can sort out me gas, son, Ill see if I can find you a shilling"
So that night it was all peace and quiet Me ma, me dad just sat there Listening to Billy Cotton on the wireless
me da suddenly jumps out of his chair.
He said "That bloody Boy Scouts an imposter!, he said : Ive just been sat here working out, That buggers* done me for two shillings, And we never got a sticker nor nowt!
Bloke :(man)
me:(my)
dad:(father)
lug: ( The ear, or its lobe. [Scot. & Prov. Eng.] expression : a bit deaf )
Bob a job week: ( Bob a Job week : Scouts went door to door offering to do household chores for a shilling)
bonny lad :(nice boy)
mac :(raincoat)
nowt :(nothing)
Nee :(no)
berry :(beret)
nowt :(nothing)
tanners :( tanner - a small coin of the UK worth six pennies; not minted since 1970)
ma :(mother)
da: (father)
cos: (because)
keen: ( eager )
in a huff : (angry-annoyed)
the fella : (fellow - man)
selt : (sold)
daft : (stupid)
to get one's liberty bodice in a twist: BritishSlang. to get flustered or agitated
liberty bodice : a boneless training corset for young girls from 1908.
buggers : ( Slang- A contemptible or disreputable person)
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
) zit ik moederziel alleen in ons huizeke en er is niemand om me tegen te houden.
zou nu van de gelegenheid gebruik maken om haar achterstallig huishoudwerk te doen, maar kom zeg - dat gaat toch niet lopen en de kuiskabouterkes hebben spijtig genoeg ons adres nog altijd niet gevonden.
