|
Geef toe, is er iets meer vervelend of erger dan te moeten luisteren naar een grootmoeder die voortdurend over haar perfekte kinderen en kleinkinderen vertelt?
Ik denk het niet.
Enkel een vrouw die zeurt over vreselijke tandpijn is nog erger.
Hetzelfde vervelend gevoel ervaar je als je ergens op bezoek bent en je gastheer dwingt je om bijna een uur lang naar hun vakantie fotos te kijken. De berg van onder gezien, de berg van boven, het padje op de berg, de geit op de berg.... enfin je begrijpt wat ik bedoel.
Je glimlacht tot je wangen pijn beginnen te doen en je onderdrukt met veel moeite een zoveelste geeuw.
Datzelfde gevoel van verveling overvalt je als iemand voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen spreekt.
Ik doe daar bewust niet aan mee, aan dat gestoef bedoel ik.
Bergen beklim ik toch niet want ik hou meer van de zee.
Ik zelf zal nooit een ander vervelen met verhalen over mijn ongelooflijk prachtige kinderen en kleinkinderen omdat ik heel goed weet dat het een ander verveelt en vreselijk op de zenuwen werkt.
Ik kan er tenslotte niets aan doen dat ik zon twee prachtzonen op de wereld heb gezet, die daarenboven, tot mijn grote vreugde, beiden een vrouw hebben gekozen die ik zelf niet beter had kunnen kiezen indien ik dit had willen of kunnen doen.
Zo zie je maar dat mijn zonen niet enkel knap maar ook nog ongelooflijk verstandig zijn.
Ze kozen allebei voor beauty and brains net zoals hun vader. Dit laatste zeg ik natuurlijk met de nodige valse bescheidenheid.
Dat ze zo knap en intelligent zijn, die schoondochters van mij, de zonen trouwens ook, dat zijn zaken die je als moeder voor jezelf moet houden, daar mag je niet over stoefen zoals men hier in Antwerpen zegt.
Dat hoort niet!
Iemand met een beetje gezond verstand zwijgt daarover. Gelukkig beschik ik over een flinke dosis gezond verstand.
Zeggen dat je kleinkinderen bijna perfekt zijn is ook taboe.
Je mag in gezelschap enkel over hun fouten praten, of hun gebreken, maar stoefen....nee hoor, dat hoort niet!
Ik doe daar dus bewust niet aan mee, over mijn kleinkinderen wordt weinig gesproken of gestoeft.
Ik weiger pertinent aan een ander te vertellen dat mijn oudste kleinzoon van zes een kleine Einstein is, mijn tweede kleinzoon ook natuurlijk, maar dan met een nog groter knuffelgehalte indien mogelijk, en mijn kleindochter heeft ogen waar kunstfotografen later heel veel geld voor zullen neertellen.
Nee, een grootmoeder met een beetje gezond verstand houdt al deze informatie voor zichzelf en praat nooit over zulke zaken.
Zeker niet over haar jongste kleinzoon met zijn prachtige witblonde haren, zijn grote helblauwe stralende kijkers en een lach waar de zon uitstraalt, en bovendien een mondje met momenteel vier pietekleine witte parels van bieterkes.
Nee hoor, gelukkig ben ik zo geen grootmoeder die voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen wil praten of stoefen, want dat hoort niet en ik ga me daar ook niet aan bezondigen. Nooit !
Zulke zaken hou ik voor mijn dagboek want dat is privé.
|
u bent net zoals ik, u weet zo goed te formuleren wat u niet kan of mag zeggen. Een waar genoegen.
