Geef toe, is er iets meer vervelend of erger dan te moeten luisteren naar een grootmoeder die voortdurend over haar ‘perfekte’ kinderen en kleinkinderen vertelt?

Ik denk het niet. 
Enkel een vrouw die zeurt over vreselijke tandpijn is nog erger. 

Hetzelfde vervelend gevoel ervaar je als je ergens op bezoek bent en je gastheer dwingt je om bijna een uur lang naar hun vakantie foto’s te kijken. De berg van onder gezien, de berg van boven, het padje op de berg, de geit op de berg.... enfin je begrijpt wat ik bedoel.
Je glimlacht tot je wangen pijn beginnen te doen en je onderdrukt met veel moeite een zoveelste geeuw.
Datzelfde gevoel van verveling overvalt je als iemand voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen spreekt.

Ik doe daar bewust niet aan mee, aan dat gestoef bedoel ik.
Bergen beklim ik toch niet want ik hou meer van de zee.

Ik zelf zal nooit een ander vervelen met verhalen over mijn ongelooflijk prachtige kinderen en kleinkinderen omdat ik heel goed weet dat het een ander verveelt en vreselijk op de zenuwen werkt.

Ik kan er tenslotte niets aan doen dat ik zo’n twee prachtzonen op de wereld heb gezet, die daarenboven, tot mijn grote vreugde, beiden een vrouw hebben gekozen die ik zelf niet beter had kunnen kiezen indien ik dit had willen of kunnen doen.

Zo zie je maar dat mijn zonen niet enkel knap maar ook nog ongelooflijk verstandig zijn.
Ze kozen allebei voor ’beauty and brains’ net zoals hun vader. Dit laatste zeg ik natuurlijk met de nodige valse bescheidenheid.

Dat ze zo knap en intelligent zijn, die schoondochters van mij, de zonen trouwens ook, dat zijn zaken die je als moeder voor jezelf moet houden, daar mag je niet over stoefen zoals men hier in Antwerpen zegt.
Dat hoort niet!
Iemand met een beetje gezond verstand zwijgt daarover.  Gelukkig beschik ik over een flinke dosis gezond verstand.

Zeggen dat je kleinkinderen bijna perfekt zijn is ook taboe.
Je mag in gezelschap enkel over hun fouten praten, of hun gebreken, maar stoefen....nee hoor, dat hoort niet!
Ik doe daar dus bewust niet aan mee, over mijn kleinkinderen wordt weinig gesproken of gestoeft. 

Ik weiger pertinent aan een ander te vertellen dat mijn oudste kleinzoon van zes een kleine Einstein is, mijn tweede kleinzoon ook natuurlijk, maar dan met een nog groter knuffelgehalte indien mogelijk,  en mijn kleindochter heeft ogen waar kunstfotografen later heel veel geld voor zullen neertellen.

Nee, een grootmoeder met een beetje gezond verstand houdt al deze informatie voor zichzelf en praat nooit over zulke zaken.

Zeker niet over haar jongste kleinzoon met zijn prachtige witblonde haren, zijn grote helblauwe stralende kijkers en een lach waar de zon uitstraalt, en bovendien een mondje met momenteel vier pietekleine witte parels van bieterkes.

Nee hoor, gelukkig ben ik zo geen grootmoeder die voortdurend over haar kinderen en kleinkinderen wil praten of stoefen,  want dat hoort niet en ik ga me daar ook niet aan bezondigen. Nooit !

Zulke zaken hou ik voor mijn dagboek want dat is privé.

22-04-2007 om 15:27 geschreven door BOJAKO  

Vandaag las ik in de Gazet van Antwerpen een artikel:

- Alcohol schenken is “haram” :  Annick De Ridder wil duidelijkheid over druk op uitbaters eethuisjes. -

Nieuwsgierig zoals steeds ging ik op het Net op zoek naar wat meer uitleg over de woorden Halal en “haram”.

Heel kort : Halal is OK, goedgekeurd door de islam en “haram” is slecht, verboden, doodzonde.

Ik herinnerde me het programma op Canvas met de Moslimas.

Een dame, een moderne Marokkaanse vrouw baatte een winkel uit en verkocht alles, maar haar meer traditionele moeder die haar hielp in de zaak,  durfde alcohol en varkensvlees niet aanraken. Ze had er wel een oplossing op gevonden want ze nam vriendelijk de klant mee naar de afdeling Bier en andere alcoholische dranken, wees het aan en de klant mocht zichzelf bedienen. Ik veronderstel dat iemand anders in de winkel de hesp aansneed.

Is aanzetten tot zonde ook geen zonde zit ik me hier nu af te vragen?
In mijn oude katholieke cathechismus wel hoor.

Geen hoofdoek dragen is ook “haram”, alcohol, drugs en varkensvlees zijn “haram” en ook vlees dat niet ritueel geslacht is “haram”.

De bekeerde vlaamse moslima op Canvas leerde me ook dat een lening ‘met rente’ “haram” is, maar daar hebben banken al een oplossing op gevonden vermoed ik, want veel moslims in onze buurt zijn eigenaar van hun huis en het kunnen toch allemaal geen miljonairs zijn.

Als ik het goed heb gelezen en begrepen dan moet alles wat “haram”is door een goede moslim vermeden worden als de pest, want “haram” is te vergelijken met een doodzonde bij de katholieken.

Oudere mensen zoals ik herinneren zich nog heel goed wat een doodzonde inhoudt!
Sito presto recht naar de hel !!!
Voor eeuwig en altijd en nog wat langer branden en afzien.

Vele nachten heb ik daar als kind nachtmerries van gehad.

Mijn bedenking van deze week is dan ook: hoe kan een goede moslim in een westers land ooit werk vinden als er zoveel “haram” is.

Wij zijn een vreselijk “haram” land.
Het land van alcohol en varkensvlees en ander “haram” vlees.

Alcohol, varkensvlees en niet ritueel geslacht vlees is “haram” dus dat sluit al heel veel werk uit.
Brouwerijen, varkenskwekers, vleesverwerkingsbedrijven, grootwarenhuizen afdeling vlees en drank.

Ook de horeca.
In westerse landen wordt alcohol geserveerd voor het eten, tijdens het eten en na het eten.
We eten vlees dat niet halal is.
Het vlees in België is niet ritueel geslacht en we eten veel varkensvlees. Een uitsmijter met kaas en hesp en een tikkeneike is “haram”.
Werken bij een fastfood keten, je mag er niet bij stilstaan...een godganse dag “haram” hamburgers serveren.

In winkels en grootwarenhuizen wordt veel alcohol, varkensvlees en ander “haram” vlees verkocht.
De klant moet bediend worden, de rekken moeten voortdurend aangevuld worden.
Een Marokkaans meisje dat zonder hoofddoek in een westers restaurant een coteletje serveert en dan nog wijn uitschenkt voor de klant is elke avond in staat van doodzonde als ik het goed begrepen heb.
Idem dito voor haar gelovige mannelijke moslim collega (met uitzondering van de hoofddoek).
Een moslim die in een supermarkt de rekken alcoholische dranken aanvult doet ook iets wat “haram” is.
Idem dito voor een moslim die op een bank werkt op de afdeling leningen met rente.

Misschien kunnen moslims net zoals wij vroeger na het zondigen biechten.
De immams moeten hier dan flink wat werk hebben.

Wij konden vroeger ook de ene doodzonde na de andere doen, dan biechten en er door de pastoor vergeving voor krijgen omdat we anders nooit in de hemel zouden geraken.
Ik herinner me nog dat het werken op zondag verboden was voor een goede katholiek, behalve dan wel voor vrouwen, die mochten wel koken en het huishouden verder verzorgen anders hadden de heer des huizes en de kinderen die dag geen eten.

Wij hadden ook onze uitzonderingen!
God kan soms heel selectief tewerk gaan.

Ik herinner me ook terug de tijd – nog niet zo lang geleden – dat het eten van vlees op een vrijdag voor ons een nog een grote doodzonde was.

Oef...gelukkig voor mij dat ik daar niet langer van wakker hoef te liggen.
Mijn hersenspoeling door de nonnetjes is gelukkig met de tijd terug weggespoeld..

Ik voel daarom mee met de diepgevolge moslims van nu,  die hier in ons westers landje elke avond met een enorm schuldgevoel moeten zitten, met op hun schouders de zware last van de dagelijkse doodzonden.

Het leven hier moet voor hen een harde dobber zijn.

20-04-2007 om 12:24 geschreven door BOJAKO  

Woensdag op de middag is het hier heel dikwijls een mannen bastion.
Dan komen de twee zonen en neef even snel hier bij de oudjes bokes eten, samen met ventje is het dan vier tegen één of vier met één, ’t is maar hoe ge het bekijkt.
Met Seppeke erbij was’t vandaag vijf tegen/met één. Soms, als de andere twee kleinzonen er ook zijn dan is het zeven tegen/met één, dat belooft voor de toekomst!

Allemaal zaten ze rond de koffietafel en de hele tijd hoorde ik niets anders dan mannenpraat: Gamma, Brico, boormachines, lekkende kranen, .... uiterst interessante gesprekstof !

Pfftt.... ik luisterde al lang niet meer en gaf Seppe ondertussen maar zijn wortelpuree, nog altijd heel fijn gemalen en gezeefd zodat het er even gemakkelijk terug uit kan komen als’t erin is gegaan.
Vandaag stond ‘de opvangpot’ wel gereed en gelukkig maar.
De worteltjes waren er nog maar net in en hij begon weer te hoesten en te kokhalzen.
Maar deze keer was zijn nana voorbereid en ze ving gezwind als een Venus Williams ‘het oranje vliegend projectiel’ op.
Oranje was de kleur van de dag. Veel fleuriger en kleuriger dan het groen van broccoli. Het oog wil ook wel wat.
Even was er wat paniek want Seppe stikte er bijna in en zo’n baaske zit vastgeriemd in zijn stoeltje.
Toen ik hem eindelijk uit de stoel had losgepeuterd ademde hij weer diep in. Verdomd slecht voor mijn tikker. Ik hoop dat het snel betert.

Neef, bijna twee meter lang, sprong recht, liep weg van de tafel en riep vol walging: “bjeuch...als er nu iets is waar ik niet tegen kan dan is het braken” en hij ging zich ergens verstoppen tot alles voorbij was.
Mijn andere drie mannen zijn meer gewoon en bleven rustig verder knabbelen en babbelen.

Niet dat het u zal interesseren, maar ik vind het wel boeiend gesprekstof, Seppe produceert de laatste dagen mooie vaste keuteltjes.
Véél aangenamer om te verschonen dan platte smurrie !
Voor Seppe zelf is het minder aangenaam want hij perst even hard als een vrouw die een kind baart en het resultaat is heel povertjes.

Ik moet dringend mijn eerste en enige kinderbijbel van vroeger terug opzoeken ..... tromgeroffel ..... May I present …..the one and only …..Dokterrrrrr Spock !
Ik begrijp niet waarom die lieve schat later in zijn later leven zo verguisd werd.
Hij heeft mij met zijn boek door alle moeilijke kinderziektes en problemen geholpen.
Ik weet écht niet wat ik zonder die man zou gedaan hebben.

Vele jaren later las ik dat hij er in zijn eigen gezin niets van terecht gebracht heeft.
Maar enfin zeg nu zelf, dat is toch volkomen normaal, die lieve man keek, bestudeerde, dacht na, piekerde, publiceerde en beschreef alle mogelijke baby- en kinderproblemen en bedacht er zelfs oplossingen voor.
Wie zou er anders aan gedacht hebben om een net over een bed te spannen om een kind erin te houden, zeg nu zelf?

Wij hebben dat net uitgetest en het bleek één van zijn minder goede oplossingen te zijn, want zoon 1 hing de eerste nacht al krijsend te bengelen tussen net en bed.

Hoe kon die arme dokter nu tijd hebben voor zijn eigen kinderen? Hij had het veel te druk met die van ons.

Trouwens als een babydokter eerst babies zou moeten opvoeden om erover te kunnen schrijven, dan moeten per definitie alle mannelijke gynaecologen ook eerst een kind baren om erover te kunnen meepraten.

Ik koos destijds een vrouwelijke gynaecologe omdat ik dacht dat ze alles wat zich onder mijn gordel afspeelde veel beter zou begrijpen.

Later, toen we elkaar wat beter leerden kennen bleek dat ze niet getrouwd was en geen kinderen had.

Geen tijd waarschijnlijk, net zoals die goede Dokter Spock.

18-04-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik belde vanmorgen mijn verbaal dysorthografische tandarts op.

'Telefoneren op 17 april' stond op het kaartje (naast haar getekend clowntje)

“Hallo, spreek ik met tandarts juffrouw Kleutertje?”

“Jawel mevrouw, wat kan ik voor u doen?”

“Ik ben de mevrouw die moest terugbellen of ze de tand ging laten trekken of niet omdat u het niet meer zag zitten vorige week, weet u nog?”

“Hmmm...effe denken, aaaaahhh jaaaaaaa, die rare wortels, ik herinner het me, wilt u de tand nu laten trekken?”

“Nee juffrouw, tot mijn grote verbazing heb ik momenteel bijna geen pijn meer,  dus ik denk dat we de behandeling kunnen verderzetten.”

“U wil de behandeling verderzetten, oh écht???? En u hebt geen pijn, maar dat is goed zeg!!! en u wenst dus niet te laten trekken????”

“Nee juffrouw ik denk dat ik de tand nog een kansje ga geven, u mag een afspraak noteren om de tijdelijke vulling te vervangen door een definitieve.

Ze begon weer nonstop te ratelen: “Aha maar zo gaat dat niet hoor mevrouw een tand vullen gebeurt in drie keer u zal nog eens moeten terugkomen maar weet ge kom maar en dan kunnen we eens kijken want ge wilt het niet laten trekken en ge hebt zo’n rare wortels dat herinner ik me ik weet nu terug wie u bent en als het niet lukt kunnen we dan nog altijd trekken nietwaar maar als we niet trekken en toch vullen zult ge nog eens extra moeten komen hé want ge hebt drie wortels alhoewel ik er maar twee zag als ik het me goed herinner nietwaar?”

“Goed juffrouw, ik zit momenteel met een voorlopige vulling, dus geef me maar een afspraak en dan zien we wel hé?” zuchtte ik.

“Hoe was uw naam ook weer mevrouw?”

Ik zei mijn achternaam. Er volgde een doodse stilte. Niet ongewoon,  want ik heb een vrij ongewone achternaam en ik ben deze stiltes gewoon.

“Wablieft?”
Ik hoorde haar door de telefoon denken : “wat een rare naam” dus ik was haar voor en zei: “Ik zal mijn naam even spellen juffrouw hebt u iets om te noteren?”

“Jawel hoor, zeg maar....”

Ik spelde het letter per letter.

Op 3 mei sta ik weer oog in oog met de juffrouw tandarts Hyperspraak die zo ontzettend graag mijn ‘rare’ wijsheidstand wil trekken maar toch op mijn aandringen gaat proberen om het te vullen.

Ik krijg al koude rillingen als ik eraan denk. 

“En..hoe was’t, heeft hij veel gehoest? Overgegeven?”

“Maar nee jongen, ’t is een engeltje, flink gegeten, flink gedronken. Medicatie zonder morren vlotjes genomen, flink geaërosold op de tonen van Papegaaike leeft ge nog. Daarna zijn we gaan wandelen en hij heeft nu net zijn fruitpap en zijn medicatie binnen.”

Deze beroemde laatste woorden waren de woorden die men nooit mag uitspreken.

Seppe kuchtte.

Seppe hoestte.

Seppe kokhalste.

Seppe won met glans de wedstrijd projectiel braken.

Seppe hing vol fruitpap en antibiotica, nana ook, de tapijt ook, de lederen zetel ook!

Zoon 2 zei met een uitgestreken gezicht: “ik had u verwittigd mama! Bij ons staan overal in huis plastic bakjes om het op te vangen! Zo is het al enkele weken aan de gang.”

Nana en Seppe dropen af naar de badkamer voor een totale make-over.

Seppe lachtte vanop zijn verschoon kussen zijn nana heel lief toe.

Tiens...wat zag nana... Seppe had twee tandjes bovenaan erbij.

Nana gaf Seppe een dikke proficiat kus op zijn bloot rond buikje.

Seppe lachtte uitbundig en was gelukkig.

Nana was vuil en stonk maar was ook gelukkig.

Bij deze is Nana nu gewaarschuwd voor morgen.

De plastic opvangpotten staan al klaar op strategische plaatsen.

17-04-2007 om 22:13 geschreven door BOJAKO  

Meermin schreef deze uitleg in’t engels voor het blog van Huismusje ‘Troubadoerke’, die dan doorverwees naar mij voor een nederlandse vertaling.

Ik verwijs van hieruit terug naar haar indien ge de engelse tekst gemist hebt.

Het gaat allemaal over koffie en is bijster interessant, zo vinden Huismusje, Meermin en ik toch.

Heel vrije vertaling voor mijn lieve vriendin :

trou·ba·dour .

1. One of a class of 12th-century and 13th-century lyric poets in Southern France, northern Italy, and northern Spain, who composed songs in langue d'oc often about courtly love.

2. A strolling minstrel.

Meneer Laurens had dorst en was’t beu om water te drinken in 1818 want dan hadden ze nog geen spa reine en hij had van iemand enkele rare bruine bonen gekregen en dacht bij zijn eigen zichzelve, ik ga die kraken en in kokend water doen en maak er een bruine smurrie van die ik koffie zal noemen.  Die pot waar ik die bruine smurrie in maak zal ik een koffie maak machien noemen want het kind moet een naam hebben.

Andere mensen waren stikjaloers op zijn koffiemachine en zoals het altijd is met dikke nekken namen ze zijn origineel idee en prutsten eraan en dachten dat het dan beter zou zijn.  Het waren allemaal mensen die graag die bruine smurrie dronken en alhoewel vrouwen in 1818 niets te zeggen hadden of in de pap te brokken, hebben ze zich toch met koffie machinen bemoeid en evenveel patenten erop genomen als de mannen. 

Omdat er tussen 1818 en nu al veel jaren voorbij gevlogen zijn en het water nu bijna helemaal niet meer te drinken is, buiten spa reine dan natuurlijk, drinken we heel veel koffie en gebruiken we hiervoor liefst een machine.   Gewoon doorgieten zoals ons bomma is voor ons te moeilijk.

We staan er niet meer bij stil hoe gemakkelijk dat koffie ding is.  Water d’r in en koffie en hopsakee, laat maar druppelen.   De jaren zestig waren goede jaren voor de koffiezetters want ze vonden toen filter machines uit en ’t was gedaan met de vieze dras vanonder in uw tas.  De eerste machinen waren niet om aan te zien, maar zijn op een Darwineske manier geëvolueerd tot de koffiezet apparaten die we hedentendage kennen.  Koffiedrinkers zijn geen snobs, de gouverneur en een motard kunnen beiden dezelfde soort machine in huis hebben.  (Misschien is de gouverneur wel een motard wie weet?)

Bijna iedereen buiten ons bomma heeft zo’n modern ding in huis en ze worden door veel fabrieken gemaakt.  Ik ga geen reklame maken voor die rijke mensen, als ge hun namen wilt kennen moet ge dit maar het engels stukje van Troubadoerke lezen.

Thank you Min.

Voor de engelse vertaling van dit stuk ga naar mijn vriendin:” the strolling minstrel.”

17-04-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Seppe komt nu even een tijdje terug bij ons tijdens de dag inplaats van naar de kribbe te gaan.
Hij moet best even een wat aansterken en recupereren zonder nog virussen of andere vieze beesten in zijn mini lijfje te krijgen en in een kribbe tieren die welig in ’t rond.

Gisteren hadden we ons huis terug baby proof gemaakt, zo dachten we toch tot vanmorgen toen Seppe ons onmiddellijk de gevaarlijke vergeten plaatsjes onmiddellijk aanduidde. Het lijkt alsof die kleintjes een ingebouwde radar hebben.

Het hek werd op een andere plaats gezet, de sleutels werden uit de kastdeuren genomen, alles wat breekbaar was ging nog hoger de hoogte in. Snoeren van lampen werden uitgetrokken en ook omhoog gelegd, kranten en boeken die kunnen opgepeuzeld worden door drie tanden verhuisden naar de andere kant van ons privé dranghek dat de living scheidt van de keuken.   
Het tafelkleed van het salontafeltje werd verwijderd nadat het op de grond getrokken werd. Mijn tas koffie dat erop stond zal vanaf nu een tijdje op de schouw moeten staan naast nog andere breekbare zaken.

Het is toch verbazend hoe je na je eigen kinderen en drie andere kleinkinderen elke keer weer vergeet hoe ondernemend een kruipende tien maanden oude baby is.

Seppe spant wel de kroon qua kracht.
De TV kast heeft tot hiertoe nog geen enkel ander kleinkind open kunnen trekken, hij deed het van de eerste keer.
Daar staat nu ook een zetel voor.

Hèhe ik denk dat we in onze missie geslaagd zijn.

Straks volgt rond vier uur de omwisseling en komt turbo kleindochter even hier zodat de kinderen terug met Seppe naar de dokter kunnen op controle.

Ik hoop voor hen dat Seppe snel geneest en dat ze allemaal even tot rust kunnen komen.

Snel dus,  terwijl Seppe zijn dutje doet,  mijn blogje bijwerken en als hij iets langer slaapt kan ik misschien zelfs nog wat blogjes lezen.

16-04-2007 om 12:01 geschreven door BOJAKO  

Gazet van Antwerpen 14-15.4.2007

14-04-2007 om 13:58 geschreven door BOJAKO  

Zoon 2 heeft me net gebeld dat het goed gaat met Seppe. Gisteren heeft hij nog een infuus met medicate gekregen. De koorts is weg en hij heeft niet meer overgegeven. Vandaag wordt er terug bloed genomen en indien de bloedplaatjes in orde zijn mag hij misschien vandaag terug naar huis. Verheugend nieuws want ik kende deze ziekte niet en wist daarom niet hoe lang hij in het ziekenhuis zou moeten blijven.

Hij moet vanaf nu wel goed in ’t oog gehouden worden indien hij terug blauwe plekken krijgt. De dokter zei dat dit bij sommige kinderen een éénmalig iets is, maar dat het ook zou kunnen terugkeren, dus het wordt vanaf nu oppassen geblazen.

Hij is nu ook net tien maanden oud, de leeftijd waarop hij kruipt, zich optrekt en probeert te lopen. Op deze leeftijd valt hij meer dan hij staat en indien ik zijn mama was zou ik me al wreed moeten inhouden om hem niet aan te kleden als een skater met helm en alle andere lichaams bescherming.

Op zo’n ogenblikken besef je ook dat deze kindjes vroeger, pakweg vijftig jaar terug, waarschijnlijk niet konden gered worden en dan word je daar wel even stil van.

Toen mijn jongste zoon ongeveer één jaar oud was moest hij ook verschillende keren opgenomen worden in het ziekenhuis omdat hij bijna stikte door een zware ontsteking van zijn strottenhoofd. Dankzij inspuitingen met cortisone kon hij gered worden. Daarna kreeg hij enkele zware astma aanvallen, stikte weer bijna en werd hij weer gered, toen bleek na onderzoek dat hij heel allergisch was voor katten. Zelfs nu als hij in de buurt van een kat komt krijgt hij nog steeds ademnood.

Maar toch sta ik ook even stil bij de bedenking dat dankzij de medische wetenschap die onze kinderen en kleinkinderen ‘godzijdank’ redt, er ook een keerzijde aan de medaille is.

De foute genen zorgden vroeger voor een natuurlijke selectie. Had je een heel erge ziekte dan was er geen redden aan en ging je dood. Het foute gen werd niet doorgegeven aan de volgende generatie.

Ik lees en hoor bv. dat de allergieën bij kinderen enorm toenemen. Men wijt dit aan van alles, luchtvervuiling, vervuiling van de bodem, gemanipuleerd eten enz.

Toch besef ik ook dat de foute allergische gen van mijn kind nu kan worden doorgegeven aan zijn kinderen, wat pakweg een generatie terug niet mogelijk zou geweest zijn, want dan was mijn zoon er niet meer geweest. Dit was de natuurlijke selectie, de manier waarop de natuur bepaalde ziekten of foute genen uitroeide.

Ik zou mijn zoon en mijn kleinzoon natuurlijk voor geen goud willen missen en ik ben de medische wetenschap ontzettend dankbaar dat ze allebei leven, maar toch ben ik me ervan bewust dat we dankzij diezelfde medische wetenschap hoe langer hoe meer een nieuwe, heel kwetsbare generatie kinderen hebben.

13-04-2007 om 14:06 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows

11-04-2007 om 20:38 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het lang Paasweekend eindelijk gedaan en kon ik ’s morgens als eerste werk naar de tandarts bellen. Ik heb zelfs mijn ontluikend grasveld niet bekeken.

Ik vroeg om een afspraak, diezelfde dag nog.

Kan niet, was het antwoord, alles zat vol, donderdag ten vroegste.

Als er één ding is dat je assertief maakt dan is het wel vlammende tandpijn dus ik liet me niet afschepen en zei dat het diezelfde dag nog moest zijn, eender hoe, al moest ik ’s nachts om elf uur nog geholpen worden.

Na veel gemompel en gefluister zei de dame aan de telefoon dat de tandarts die mij enkele weken geleden behandeld had er niet was maar ik mocht komen als ik een andere tandarts wou.

Huh, alsof ik de achterkleinzoon van dokter Mengele nog in mijn mond zou toelaten.

Ik mocht onmiddellijk komen. Ik heb me nog nooit zo snel gewassen en aangekleed.

Een uur later lag ik weer met wijdopengesperde mond op de martelstoel.

Een jonge dame boog zich over mijn mond heen en deed een heel verwarde uitleg. Ik probeer me nog altijd te herinneren wat ze juist gezegd heeft.

Ze sprak alsof ze verbaal hyperkynetisch was. Haar zinnen hadden geen begin en geen einde. Het leek alsof ze gewoon hardop haar gedachten sporadisch formuleerde, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben, ik had zoveel pijnstillers genomen de vorige dagen, misschien functioneerden mijn oren en mijn hersenen niet meer goed.

Enfin, ’t kwam erop neer dat ze de tand ging ontzenuwen. De opluchting die ik voelde toen de spuit begon te werken was niet te beschrijven, eindelijk even pijnvrij.

Tijdens de behandeling babbelde ze nog steeds druk verward verder.

Alhoewel ik suf was van de drugs zag ik toch dat de tandarts assistente haar bevelen ook niet altijd goed begreep, ik was niet alleen, ze leed aan een vorm van orale dysorthografie.

Met mijn ogen toe liet ik ze boren, schrapen, porren en mompelen.

Ik was gelukkig, ik had geen pijn.

Een half uur later zei ze dat het voorlopig voor haar gedaan was. Dit was maar een halve wortelkanaal behandeling. De verdere behandeling moest op een andere dag gebeuren.

Ik zette me recht in de stoel en ze keek me vanachter haar plastic masker met een bezorgd gezicht aan en zei: “ge hebt wel een vreselijk moeilijke wijsheidstand, ik weet niet of ik het aankan”.

Ik geloofde mijn oren niet en vroeg om meer uitleg. “Uw tandwortels zijn niet gewoon” mompelde ze terwijl we naar haar bureel liepen. “Misschien neem ik best even een plaatje”.

Nu ben ik zelf maar tot mijn zestien naar school geweest, maar ik zou het logischer vinden indien men eerst een plaatje neemt en dan aan een wortelkanaal begint te prutsen en niet omgekeerd.

Ik trippelde met voze mond achter haar aan terug naar de zetel voor het plaatje.

De technologie staat niet stil, ook dit gebeurt tegenwoordig digitaal en even later stonden we beiden mijn 'rare'tandwortels te bewonderen op de computer.

“Ziede zelf, zeg nu zelf, raar hé...ik zie er maar twee, gij ook en ze zijn krom en ik zie het kanaaltje niet en dat zoudt ge duidelijk moeten zien, misschien hebt ge maar twee, da’s mogelijk...” Ik had geen flauw idee waar ze het over had.

Nog steeds verward hardop denkend zette ze zich weer neer aan het bureel en toen zei ze: “ik denk dat ik u ga moeten doorverwijzen naar een specialist want mij lijkt het te moeilijk om er nog verder aan te werken.”

Zunde dat ge geen foto van mijn gezicht kon zien op dat ogenblik, ik geloofde mijn oren niet.

Nadat ze me zei dat die bepaalde specialist wel ongelooflijk duur was (400 euro ongeveer) vroeg ik of ik dan gegarandeerd van de pijn zou af zijn en of mijn tand dan gered zou zijn.

Ze schudde meewarig haar hoofd heen en weer. Er was ook geen garantie dat die hoge prijs een goed resultaat zou afleveren. Het kon zijn dat hij het ook niet kon.

Nu volledig suf en helemaal in de war vroeg ik of er dan slechts één alternatief was, de tand trekken?

Ze schudde van ja en als ik wou zou ze het onmiddelijk doen, ik moest maar telefoneren indien de pijn niet te harden was.

Toen heeft ze nog een verdere verwarde uitleg gegeven over een afspraak. Ik begreep ze weer niet en liet ze maar data op een kaartje schrijven. Thuis heb ik het proberen te ontcijferen samen met mijn ventje. Hij vroeg waarom ze rechts naast de datum een clown gezichtje had getekend – echt waar !!!

Deze morgend werd ik wakker en ja .... vlijmscherpe pijnscheuten schoten weer door mijn hoofd.

Nu zit ik hier te piekeren of ik nog een poging waag bij die specialist die niets kan garanderen of seffens mijn telefoon opneem en Mevrouw Hyperspraak vraag om dat martelding uit mijn mond te verwijderen.

Weet ge nog wat het ergste is? Die tand deed absoluut geen pijn toen ik naar hen toeging. Die had met dat klein stukje eraf wellicht nog jaren pijnloos zijn best gedaan.

Moest ik kunnen ik gaf mezelf een flinke stamp tegen mijn achterwerk, ik zou er Jean Marie Pfaff niet voor nodig hebben.

11-04-2007 om 11:28 geschreven door BOJAKO  

Ooit was er een tijd dat ik geen tandpijn had...het was een week of drie geleden.  Het lijkt een eeuwigheid.

Een verdwaalde, vergeten olijfpit is de oorzaak van al mijn mizerie. In Amerika zou je voor minder procederen.

Ik had toen ik naar de tandarts ging helemaal geen pijn, er was enkel een klein stukje van mijn tand afgebroken, maar ik deed wat alle tandartsen aanraden. Ik liet mijn tand onmiddelijk behandelen om verder tandbederf te voorkomen. Hoe idioot kan een mens soms zijn?

Mijn nieuwe tandarts heeft volgens mij een sadistisch trekje, hij wou beginnen boren zonder verdoving weet je nog?

Het einde van mijn vorig tandverhaal was: ... ik vertrok kwijlend met een mooi gevulde wijsheidstand en met als commentaar : “het kan wel zijn dat het nu een tijdje pijn zal doen, maar dat is heel normaal hoor mevrouw”.

De dag nadien was de verdoving helemaal uitgewerkt en was er terug gecontroleerde beweging van mijn lippen, maar mijn tand en het hele gebied errond deden inderdaad behoorlijk pijn.

Ik ben een nuchter en moedig vrouwmens en dacht bij mezelf, dit is logisch, een lange naald heeft in je lijf gezeten en er een vieze vloeistof ingespoten, je arm tandvlees is op een barbaarse manier mishandeld geweest, de tandarts is diep moeten gaan, bijna tot aan de zenuw.

‘Niet flauw zijn’ zei ik tegen mezelf, Dokter Mengele heeft je toch verwittigd, het is normaal wat je nu voelt, je moet sterk zijn en nu nog even een tijdje flink op je tanden bijten (sic).

Toen hij me zei dat hij de tand bijna tot aan de zenuw had moeten vullen en veel dieper had moeten gaan dan hij eerst gedacht had, had ik hem gevraagd waarom hij de tand dat niet meteen ontzenuwd had. Hij had me heel hautain bekeken en geantwoord alsof ik achterlijk was: “mevrouw, ik ontzenuw enkel een tand als het nodig is”.

WEL HET IS VERDOMME NODIG WANT ZIJN VULLING DRUKT NU OP MIJN TANDZENUW.
Sorry dat ik even gil, maar ik kreeg zonet weer een enorme pijnscheut.

Ik heb rustig afgewacht of de pijn inderdaad zou verdwijnen en heb inmiddels al een volledig doosje Dafalgan Forte binnen. Vannacht droomde ik van mijn lieve vriendin die onlangs iets dergelijks meemaakte. Zij zal me begrijpen als ik haar dit vertel.

Zaterdag zag ik het echt niet meer zitten maar het lang Paasweekend stond voor de deur.
Telefoneren naar de tandarts had geen zin.

Nog even doorbijten.
Ik zit de uren af te tellen tot morgenvroeg en dan hoop ik dat ik onmiddellijk mag komen want IK HEB VRESELIJKE TANDPIJN, oeps, sorry weer een pijnscheut.

Wat een vreselijk idee dat ik daar weer zo lang zal moeten liggen, mijn mond wijdopengesperd, de spuit, de boor, het geluid van schrapend metaal, het gorgelend, sissend geluid van de zuiger, de onmacht die je voelt wanneer je daar zo weerloos ligt en enkel nog het woord ‘aaaaargghhhh’ kan zeggen.

Misschien volg ik deze keer wel de raad van mijn vriendin en hou ik tijdens de hele procedure met mijn rechterhand zijn familiejuwelen vast terwijl hij aan mijn tand werkt....als hij mij pijn doet zal ik dan ook knijpen, heeeeeeel heeeeel hard knijpen!

Misschien wordt hij wel diegene die ‘aaaaaarrrrgggghhhhh’ zegt.... hèhèhèhè.....

09-04-2007 om 10:14 geschreven door BOJAKO  

Een tijdje terug heeft mijn zilveren surfer met hulp van de zonen onze tuin helemaal omgeploegd, geëgaliseerd en gras gezaaid.
Sindsdien is het elke ochtend een ritueel om zelfs voor de koffie of krant in onze peignoir naar buiten te gaan en buikliggend op het terras te kijken of er al prille grassprietjes uit de zaadjes ontsproten zijn.
Onze buren zullen denken dat we toegetreden zijn tot een nieuwe sekte en ’s morgens vroeg de zon aanbidden.
Over de volledige tuin heeft ventje een net gespannen om een invasie van graszaadjes etende duiven en ander gevogelte tegen te houden, we willen geen tuin met kale plekken, heel de operatie was net bedoeld om alle oneffenheden en kale plekken weg te krijgen.

Vanmorgen lagen we daar dus weer op onze buik en we keken elkaar gelukzalig in de ogen, eindelijk was er een fijne groene waas te zien onder het net, de zaadjes waren aan’t kiemen.
Ik heb mijn hand voorzichtig onder het net gestoken en er een paar zachtjes gestreeld en het beginnend pelouseke moed ingesproken. Kenners zeggen dat je tegen je planten moet spreken.

Vandaag zou het een rustige dag moeten worden. Ik ben benieuwd.

Twee dagen na elkaar zijn we deze week naar een begrafenis geweest. Donderdag de moeder van mijn oudste vriendin (niet in leeftijd, we zijn al vriendinnen sinds ons acht jaar) en vrijdag mijn oude ex-patron/vriend.

Bij de eerste waren we terug in ‘mijn’ parochie kerk.
De kerk waar ik van de leeftijd van acht tot vijftien naar mijn gevoel héél veel tijd heb doorgebracht, de kerk waar ik getrouwd ben.
Het was even terug thuiskomen.
Ik bekeek de biechtstoelen waar ik al mijn pekel- en andere zonden ooit heb opgebiecht aan de knappe jonge onderpastoor en nostalgie welde in me op.
Dit duurde wel niet lang want ik moest ( ik zeg dit met respectvolle schaamte) met uiterst veel moeite een aanval van slappe lach onderdrukken.
Ik zat achteraan in de kerk en keek om toen de kist op de schouders van de helpers van de begrafenisondernemer werd binnengebracht.
De jonge priester ( een zeldzaam iets tegenwoordig ) sprong vrij kwistig om met wijwater toen hij met veel gebaar een groot kruis maakte over de binnenkomende kist.
Maar... de heren die de kist droegen hadden veel ervaring met zulke rituelen, dat zag je onmiddellijk, voor de arm van de priester de lucht inging draaiden de twee heren vooraan hun hoofd gelijktijdig weg met de ogen en mond flink toegeknepen.
Ik denk dat ze in het verleden al menige gewijde douche gehad hebben.

De begrafenisondernemer zelf is ongeveer even oud als wij en ook een oude bekende, we komen hem tegenwoordig overal tegen. Al de ouders van onze vrienden zijn ons één voor één aan’t verlaten.

Gisteren werd dan mijn oude vriend/patron begraven.

Aan het crematorium stond weer onze bekende begrafenisondernemer. Hij gaf ons een hand zoals de vorige dag en mompelde met een uitgestreken gezicht, lachend tussen zijn tanden (begrafenisondernemers moeten uit respect altijd serieus blijven) en vroeg of wij een abonnement op begrafenissen hadden. Ik mompelde met eenzelfde serieus gezicht terug (ik leer snel) dat ik speciaal voor hem kwam omdat ik altijd voor hem een boontje heb gehad.

Het was prachtig weer en enkele van mijn ex-collega’s hadden nog nooit een as verstrooïng meegemaakt en waren wat onwennig.
Misschien dachten ze dat de as in het rond zou vliegen.
Ik vind een kist in de grond steken een heel akelige gedachte, maar zij hadden het moeilijk bij het zien van de asse op het gras van de strooiweide.

Nadien maakten ze de opmerking dat je nergens hebt om nog nadien naartoe te komen, er is geen graf of grafsteen. Waar moet je heen op één november?
Ik vertelde hen dat ik precies wist waar de as van mijn ouders lag, links vooraan, ik kan de plek aanwijzen.  Moeder lag op haar verzoek boven op vader en ik wil later, zo heb ik mijn kinderen toch uitdrukkelijk verzocht, op diezelfde plek boven op hen gestrooid worden, lekker allemaal samen de bloemekes omhoog duwen.
Wanneer ik naar de strooiweide ga leg ik op dat plaatsje altijd mijn bloemen.
Ik voel me wel elke keer schuldig want vader had gevraagd om nooit bloemen te kopen maar het geld liever aan een goed doel te schenken, ik doe de twee, dan kan hij het me niet kwalijk nemen.

Na de koffiemaaltijd reed ventje me naar de taverne waar mijn blogvrienden al buiten op het terras in het zonnetje zaten.

Ludovicus zat apart aan een tafeltje honderuit te praten met een mooi jong meisje. Ik was even verwonderd tot ik me herinnerde dat een studente van de VUB ons kwam interviewen over privacy op het internet.

Zalig in het zonnetje met een lekker drankje en een babbel met mijn inmiddels goede blogvrienden, wat kan een mens nog meer wensen na een droevige start van de dag.

Vanmorgen, toen ventje en ik gezellig samen op ons terras op onze buik lagen te kijken naar onze groene grassprietjes, bekeek ventje me van opzij en merkte op dat ik een vuurrood voorhoofd had, waarschijnlijk was het contrast bij het zien van al dat pril groen te groot.
Ik zei, terwijl ik de sprietjes nog aan’t strelen was, dat het waarschijnlijk zonnebrand was.
Wie zet er nu begin april bij dat eerste heerlijke zonnebad een parasol open of een zonnehoed op?
Seffens wel snel de fles aftersun gaan zoeken want mijn gezicht voelt inderdaad warm aan.

07-04-2007 om 12:48 geschreven door BOJAKO  

Bron: Het Nieuws
http://www.gva.be/

4.4.2007

quote:

De tik die Jean-Marie Pfaff uitdeelde aan een zwarte tuinman tijdens zijn vakantie op Barbados heeft de lezers van deze nieuwssite niet onberoerd gelaten. Dinsdag stroomden de reacties binnen. Zowel Pfaff als het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding dat de VTM-trots berispte, kunnen op steun rekenen. Enkele lezers zijn van oordeel dat zwarten zo behandeld moeten worden.

Pfaff heeft intussen duidelijk gemaakt dat de schop een grap was en heeft zijn excuses aangeboden. Hij benadrukt ook dat hij geen racist is en goed kan opschieten met andere culturen.

Bekijk de trap en de reactie van Jean-Marie Pfaff HIER
unquote

Ik ben nogal nieuwsgierig en wou zien waar het over ging dus ik heb daarnet even de aflevering in kwestie bij Telenet besteld en bekeken. Mijn nieuwsgierigheid mag me maximum één euro kosten.

Mensenlief wat een heisa in de media om niets.

Goed, JM Pfaff geeft een man een trap met zijn voet tegen zijn kont. Niet beleefd, ik weet het.
Ik moet echter bekennen dat ik ook niet kan weerstaan aan een gebukte achteruitstekende kont.
In mij zit een duiveltje dat dan altijd roept: “klets erop” het is gewoon sterker dan mezelf.
Ik denk dat JM bezeten is van datzelfde duiveltje.
De man in kwestie schrikt inderdaad en reageert boos.   Ik zou ook boos reageren alhoewel ik van nature ook een poepkletser ben.

Wanneer ik op een nietsvermoedende achteruitstekende poep klets,  dan zal de ontvanger van de klets ook wel schrikken, daar ben ik van overtuigd.
Ik besef ook dat niet iedereen ermee zal kunnen lachen, daarom doe ik het niet vaak, enkel bij mijn ventje of naaste familie.  Die kunnen er ook niet om lachen.
Nee ik lieg....ooit kletste ik als heel jonge bediende op de achteruitgestoken poep van een gebukte mannelijke collega, ik kon er weer niet aan weerstaan, het was té uitnodigend.

Ik schrok me een ongeluk toen de persoon rechtveerde en zich omdraaide want het bleek niet mijn collega te zijn maar de directeur.
Toen die van de schok bekomen was kon hij er toch om lachen en hij heeft me niet op staande voet ontslaan.
Hij heeft me ook niet aangeklaagd wegens ongewenste sexuele intimiteiten op het werk.
Ik besef nu pas waaraan ik ontsnapt ben. Het was ook niet sexueel bedoeld, het was gewoon een onweerstaanbare drang om op een uigestoken poep te kletsen!

Die klets zou me heden duur te staan komen.

De GVA geeft je de mogelijkheid om te reageren op hun website en ook om ‘de stamp’ te bekijken.
Wat ze echter niet doen is het stukje laten zien dat wat later volgt en dat vind ik niet fair.
Later in het programma geniet de hele familie Pfaff van een kreeft diner op het strand, klaargemaakt door een kleurling, nogal wiedes, ’t is op Barbados, blanken zijn daar serieus in de minderheid.

Ik zat me meer op te boeien met de prijs van het diner – 650 euro – dan met ‘de stamp’.
Sommige mensen moeten met 650 euro toekomen voor een maand eten.

Enfin, ik dwaal af.

Tijdens het diner zit het dochtertje van Sam en Kelly te spelen met het dochtertje van de kok en Kelly zegt, - misschien is dit niet letterlijk maar toch bijna - : “hé da’s leuk, heb je een nieuw vriendinnetje, geef eens een mooi handje – mix and meet”.
Niet écht racistisch hé?

Na een heel lekkere maaltijd (dat mag wel voor 650 euro) bedankt de hele familie de ‘zwarte’ kok uitbundig en er wordt ge-high-fived dat het een lieve lust is.
De ‘zwarte’ kok zingt als toemaatje nog een liedje en dat wordt ook op applaus van de hele familie onthaald.

Waarom laat de GVA dat stukje video ook niet zien, gewoon kwestie van een gezond evenwicht in het verhaal te krijgen.

04-04-2007 om 17:39 geschreven door BOJAKO  

Het stadsvrouwtje is terug uit de Ardennen. Ze begint aan het Vier-armen-kruispunt altijd al uit volle borst ‘Antwaarpe gaai zè gaai veur maai....’ te zingen van puur contentement.
Ze is een thuis- of hoogstens een zee-vrouwtje, maar ze heeft tot haar grote verwondering ‘Ardennen’ kinderen gebaard.

Het stadsvrouwtje rijdt door de Ardennen, kijkt om zich heen naar al de bomen en besluit:  in de Ardennen staan héél veel hoge kerstbomen en er zijn grote niveau verschillen, het ene moment zit je hoog en het ander laag. Ze ziet verkeersborden die ze in haar stad niet ziet.
Gevaar : vallende rotsblokken.
Gevaar: overstekende dieren van groot formaat.
Gevaar: de weg gaat heel dikwijls zig-zag.

De natuur doet enorm haar best om het stadsvrouwtje te overtuigen van al haar pracht en praal maar het is als water op de rug van een eend...het loopt er gewoon af.

Het vakantiehuis in de Ardennen heeft wel veel plezierige eigenschappen.
Het is Ardens en het is groot, wat schrijf ik, het is enorm.
Het is een huis zonder einde. Slaapkamer na slaapkamer volgen elkaar op, elk met een eigen thema.
Er zijn voldoende badkamers en WC’s zodat je niet hoeft aan te schuiven. Het heeft een heel grote volledig ingerichte keuken met alle machines om het leven van de huis- vrouw/man te verlichten en voldoende borden en bestek om een regiment verdwaalde soldaten eten te geven.

Verdwalen is gemakkelijk in de Ardennen.  Wij verdwalen elk jaar, zelfs met een stafkaart. Het komt door die vele kerstbomen, ze lijken zo verdraaid veel op elkaar.

Ik wandel sinds vorig jaar niet meer mee, want ik weet op voorhand dat mijn kinderen toch gaan verdwalen. Het zijn allemaal ex-scouts, zelfs mijn ventje,  en die verdwalen opzettelijk omdat ze dat graag doen want dan wordt de wandeling pas écht avontuurlijk en plezant.
Ik ben niet avontuurlijk en ik vind dat niet plezant.
Ik pas niet in ons gezin, ik ben me daar volledig van bewust.

De allereerste keer liet ik me toch overhalen tot een ‘korte’ wandeling, speciaal op maat van mama gemaakt.
Zoonlief nam de stafkaart en stippelde samen met de anderen de wandelroute uit. Ze waren ervan overtuigd dat ik dat zou aankunnen. Huh....de laatste vijf kilometers ben ik op mijn knieën puffend naar huis gekropen.
Mijn rug nam kort daarna weerwraak door twee wervels opzettelijk tegen elkaar te laten schuren.
Voor diegenen onder u die de gezegende leeftijd van vijfenvijftig plus hebben bereikt èn het geluk hebben om nog geen hernia gehad te hebben, ik verzeker u : een hernia doet verdomd veel pijn en van een hernia geraak je niet meer af.

Maar diezelfde hernia is nu ook een gegronde reden om al de avontuurlijke gezinsleden uit te zwaaien en dan met een goed boek lekker in het zonnetje in de tuin te zitten. Voetjes omhoog en achter mij het geluid van de stromende, kabbelende beek die uitmondt in de Ourthe aan de overkant van de straat .
De beek ruikt wel vreselijk naar beer.
Ik vermoed dat alle beerputten uit het dorpje uitmonden in deze prachtig ogende beek. Het is er niet aan te zien dat het een open riool is, het water lijkt helder maar ik denk, voortgaande op de geur, dat ervan drinken een flinke salmonella vergifitiging zou opleveren.
De natuur is niet meer wat het vroeger was.
Mij moet je niet geloven, ik ken niets van de natuur maar Al Gore zegt het ook.

Het geluid van kabbelend, stromend water heeft wel een nefast effekt op mijn blaas. Ik heb steeds het gevoel dat ik moet plassen. Ik ga plassen, maar het helpt niet. Het is een Pavlov effect. Verpleegsters in het ziekenhuis draaien ook een kraan open om je op een bedpan te laten plassen als het niet lukt. Ik spreek uit ervaring.

We hebben geluk dit jaar. Ik kan niet elk jaar buiten zitten en lezen en zonnen.
Maar bij koud of regenweer is het ook niet erg, want binnen is een enorme haard en dan is het binnen ook ongelooflijk gezellig in de zetel met een boek.

Zonen staan er ook op dat we Ardens eten als we in de Ardennen zijn.
Het resultaat hangt nu natuurlijk aan mijn heupen want we eten niet alleen Ardens, we drinken ook Ardens.
Bovendien eten we, om toch nog een beetje trouw te blijven aan onze eigen cultuur, een uitgebreid Engels ontbijt dat zich dan ook weer onmiddellijk fluitend op de tonen van : ‘ it’s a long way to Tipperary......’op weg naar de heupen/buik/billen/borsten beweegt.
De bonen in tomatensaus die onontbeerlijk zijn bij dit ontbijt zorgen elke nacht voor een ongelooflijk concerto uit de vele slaapkamers.

Traditiegetrouw moeten er ook gezelschapsspelen gespeeld worden ’s avonds.
Dit jaar leerden onze kinderen ons het spel Machiavelli spelen.
Toen ik het eindelijk begon te snappen was het tijd om te gaan slapen.
Ik ben traag van begrip.

En ja....ons Seppeke is met één dag vertraging ook nagekomen.

Hoe hij het in een ziekenhuisbed geleerd heeft weet ik niet, maar nu kon hij plots kruipen!

Het was een heerlijk, zalig lang weekend.

03-04-2007 om 15:43 geschreven door BOJAKO  

foto van mijn schattebolleke,  even op klikken en het wordt groter.

Hebben jullie dat soms ook dat je niet kan slapen omdat je zo moet piekeren?
Wel ik heb het vannacht. Ik was zodanig aan’t piekeren dat ik maar opgestaan ben om te stoppen met piekeren.

Hoe stop je met piekeren?
Bij mij stopt het als ik het opschrijf, dus dat ben ik hier aan’t doen in het holst van de nacht.

Waarover was ik aan’t piekeren? Over vanalles en nog wat.
‘Kiekenstront’ noemen ze dat in Antwerpen.

Eerst en vooral over ons Seppeke die weer eens in’t ziekenhuis ligt.
Elke keer het ventje een bronchitis heeft (en hij heeft er veel) moet hij van’t hoesten altijd zoveel braken dat hij begint uit te drogen en als het te erg wordt aan een infuus moet.
Niet echt levensbedreigend, maar een baby in’t ziekenhuis is nooit leuk, noch voor de baby, noch voor de ouders. (noch voor de nana ...)

Bovendien brengt het bij mij alle diep begraven trauma’s terug naar boven. Zijn papa lag als baby ook verschillende keren in het ziekenhuis om ongeveer dezelfde redenen.
Het groot verschil was dat ik hem toen altijd alleen moest achterlaten omdat het toen helemaal niet gebruikelijk of gewenst was om bij je baby te blijven, met als resultaat dat ik als moeder toen vreselijk heb afgezien. Ik dacht dat ik dit alles ergens heel ver weg had verstopt in een vakje in mijn hersenen, maar dat vakje is vannacht weer opengesprongen en alle verdriet en frustraties van toen kwamen weer naar boven. Ik werd wenend wakker.
Zo zie je maar dat je nooit iets echt volledig verwerkt.

We hadden lang tijd terug voor dit komend weekend een huis gehuurd in de Ardennen en daar gaan we elk jaar naartoe met de kinderen en alle kleinkinderen, wat heel plezant is.
Wij vertrekken morgen, nemen alles mee en sluiten maandag de boel af. Nu maar hopen dat Seppe snel geneest zodat hij eventueel toch nog een dagje kan meepikken met zijn mama, papa en zusje. Het zou voor iedereen spijtig zijn als ze niet meekunnen.

Nog een frustratie, maar dan veel minder erg was mijn PC.
Alles blokkeerde voortdurend. Ik kon niet in mijn Outlook, ik geraakte niet op mijn blog ingelogd...niets scheen te lukken.
Het is een oud tweedehands bakje van Oxfam maar tot nu toe mocht ik er niet van klagen.
Maar het zal niet veel meer moeten tegensputteren of het vliegt een dezer dagen door het raam want ik begin het op mijn heupen te krijgen.

Ik hoef geen nieuwe zaken te hebben, noch mijn auto, noch mijn PC, noch ... enfin zeg maar, ....men noemt mij niet voor niets ‘Second hand Rose’, maar mijn gerief moet wel goed gerief zijn en het moet werken want anders krijg ik de williewobbels.

Voilà zie, dat lucht al op omdat ik gewoon even al die frustraties kon opschrijven.
Begrijpen jullie waarom ik al sinds mijn veertien al een dagboek bijhoud?
In feite is het geen dagboek maar een frustratieboek.
Heel therapeutisch en ik kan het iedereen aanbevelen.

Ik lag bovendien ook nog te piekeren over iets vreselijk onnozel....de rode schoentjes die ik vanmiddag in de etalage zag.
Ik heb al heel mijn leven een zwak voor rode schoentjes, maar nu pieker ik of ik er niet te oud voor word.

Enfin daar zal ik het over hebben wanneer ik terugkom van de Ardennen.

Tot dinsdag allemaal en een fijn weekend!

30-03-2007 om 07:51 geschreven door BOJAKO  

Vanuit mijn kamertje waar ik ‘werk’ – what’s in a name - zie ik aan de overkant van de straat Marie-Jeanne zitten op haar dorpel.

Marie-Jeanne moet nu ergens dik in de tachtig zijn, maar ze ziet er nog net hetzelfde uit als twintig jaar geleden toen we hier ons huis kochten.
Zij was de vrouw die toen met vuilblik en stoffer deed alsof ze haar vensterbanken proper maakte. Heel snel daarna wist ik dat dit haar reden was om op straat te staan en zo met iedereen een klapke te doen.

Ook met ons dus, want we vroegen van wie het huis was en of het hier gezellig wonen was in de buurt en binnen het kwartier wisten we alles over iedereen in en rond ons huis, over de hele buurt in feite.

We wisten snel na onze aankoop dat indien we iets wilden weten we ofwel bij Marie-Jeanne, Justine of Annie terecht konden.
Justine is inmiddels al enkele jaren dood, Annie is nog vinniger dan vroeger maar Marie-Jeanne is aan’t begeven.
Ik had het onmiddellijk door toen ze niet meer met haar stoffer en blik op straat kwam of met haar emmer en schuurborstel. Nu komt ze enkel nog bij zonnig weer op haar dorpeltje zitten.
Natuurlijk doe ik dan de moeite om even met haar te praten, want uiteindelijk is dat de reden waarom ze daar zit. Ze wil op de hoogte blijven.

Alhoewel ze er nog uitziet en ook praat als iemand van zestig komt er sleet op haar knoken. Haar benen willen niet meer mee zegt ze.
Ze vertelde ook dat men er weer had willen inbreken. De vorige keer waren ze toch met redelijk veel geld weg en nu was ze bang. Ik zou van minder bang zijn.

Bovendien had er onlangs ’s avonds nog iemand heel laat aan de deur gebeld, maar ze had niet opengedaan, zei ze.
Vroeger zou ze dat gedurfd hebben maar nu niet meer.

Haar kleindochter wou haar nu liefst weghalen en in een service flat steken in de buurt waar zij woont, maar een oude boom wordt niet graag verplant en Marie-Jeanne wil niet weg uit haar huis.

Ik gaf haar groot gelijk want ik zou Marie-Jeanne, mijn goede bron van buurtinformatie heel erg missen. Ik hou ook van een vertrouwd straatbeeld en Marie-Jeanne op haar dorpel hoort daarin thuis.
Ik vroeg haar waarom ze geen videobel liet plaatsen zoals wij gedaan hebben.
Marie-Jeanne hoorde het in Keulen donderen. Een videobel dat kende ze niet! Ik legde haar het systeem uit en ze vond het een prachtig idee.

Ventje kwam gisteren binnen en zei dat hij met Marie-Jeanne gesproken had, natuurlijk ... het zonnetje scheen heerlijk, ze had nog eens op haar dorpel kunnen zitten.

Hij vertelde me dat ze een videobel ging laten plaatsen.

Hèhè, blij dat ons Marie-Jeanneke blijft, ik hoop dat ze honderd wordt.

28-03-2007 om 11:01 geschreven door BOJAKO  

Hmmm....ik lees nu pas wat mijn halve trouwboek hier op mijn blogje heeft geschreven en denk er het mijne van, jullie ook zeker ?

Moest ik meer tijd hebben ik zou er nog kompassie mee krijgen. Rotverwend is hij en hij beseft het niet. Elke dag haute cuisine op tafel (buiten af en toe de Cassoulet en de fritjes van de frituur en de chinees van – euh .. de Chinees natuurlijk).

Ik mopper nooit als hij zijn actie films wil zien, neeje...ik bol het braafjes af naar mijn Pc’ke en schrijf of lees of leer iets bij.

Ik denk dat er veel dames zijn die een heel andere manier zouden zoeken om zich te entertainen, maar ja – de nonnekes hebben me vroeger gebrainwasht. Véél te braaf om iets fout te doen ben ik!

Maar ik heb toch wel heerlijk genoten van mijn dagje shoppen in’t stad met mijn goede vriendin. Ze stond er op dat ik een verjaardagsgeschenk kreeg. Het stopt maar niet hé? Wat ben ik toch een gelukkig mens met zo’n lieve vriendinnen.
Daarna trakteerde ze me op een lekker etentje en ik was zoals altijd heel braaf op een degelijk uur in een degelijke toestand thuis, wat van mijne 'zilveren surfer' niet kan gezegd worden.
De keren dat ze hem om vier uur ’s morgens van een schip hebben moeten dragen zijn niet te tellen.

Trouwens dat brengt me op het verjaardagsfeest van gisteren.
Broer werd zestig.
Voor hem en voor hem alleen heb ik drie maanden lang mezelf powerpoint zitten aanleren. Alle oude foto’s van vroeger zitten inscannen, knippen, plakken en bijwerken.

Zestig jaar van zijn leven in woord en beeld.

En al zeg ik het zelf...het was om duimen en vingers af te likken.
De foto’s flitsten, zoemden, fladderden. De tekst idem dito, maar niet teveel om zeeziek te worden, nét genoeg om actie in de presentatie te brengen.
De muziek bezorgde me inderdaad op het laatst bijna een infarct, maar toen kwam de redder in nood opdagen, mijn neef.

Op een –ik en een gij- downloadde hij een bestand en koppelde hij al de muziekjes van mijn presentatie in één enkel bestand en daarna verliep het vlekkeloos.

Mijn hart liep gisteren avond over van pure contentement toen de hele zaal op het einde van de presentatie een ovatie gaf en driekwart van hen zat te snotteren.
’t Ja wat moet ik zeggen.
Ik had er een echte ‘chick-flick’ van gemaakt. Een lach en een traan.
’t Moet niet altijd actie à la Jean-Claude Vandamme zijn.
Zelfs de kleuters waren stil en dat wil wat zeggen.

De rest van het feest heb ik achter mijn kleindochter van twee aangehold. Het feest vond plaats in een mini gehucht in de Ardennen, in een schooltje. De kinderen konden allemaal buiten op de speelplaats spelen. Schoondochter was thuis moeten blijven want Seppe had zijn eerste erge aanval van pseudo-kroep gehad de avond ervoor.
Hij heeft inderdaad al de genen van zijn papa geërfd. De goede maar ook de slechte vrees ik.

Diezelfde zoon 2 was ooit in een vroeger leven 'af en toe' DJ en had aan zijn meter beloofd dat hij die avond muziek zou draaien, dus nana moest op kleindochter letten want papa stond achter zijn installatie.

Nana heeft met de kleinkinderen op de tonen van Kabouter Plop en Thor gedanst tot haar hernia het niet meer aankon.

Grootvader hing waar hij gewoonlijk hangt op een feest. Eerst voor de toog, daarna achter de toog. Meestal valt hij daarna onder de toog, maar mijn ijzige blikken deden hem af en toe naar een Colafles grijpen. Of hij ervan gedronken heeft zal voor eeuwig en altijd een misterie blijven.

Ik had me voorgenomen om niet te drinken zodat ik in het donker terug naar het huis van broer kon rijden. Schoonzus had me voordien gezegd dat het schooltje heel dichtbij was.

Hàhàhà....dichtbij voor hen ja...voor mij leek het op een eindeloze tocht door de jungle tijdens het heenrijden, ondanks alle moeizaam aan de bomen bevestigde pijltjes.

Ik was gelukkig niet alleen, de andere Vlamingen hadden ook moeite met het vinden van de lokatie. Er waren er zelfs die teruggekeerd waren uit het Groot Hertogdom Luxemburg.

Naarmate het einde van het feest en dus ook het uur van vertrek naderde zakte mijn moed om door die donkere bossen te rijden hoe langer hoe meer in mijn schoenen.

Ventje zei toen moedig zoals altijd als hij zat is : “ shniks shoeke ... ikkan ng goe rije zenne, zallekik wel rije...”
Ik moest nu kiezen, een zatte man achter het stuur of zelf de moed vinden.

Ik keek in mijn schoenen en ze waren leeg, er zat geen moed in.
Ik koos wat op dat ogenblik het minst erge leek en liet ventje rijden.
Nog grappiger was dat de andere (nog zattere) mensen die in het hotel verbleven ons met hun auto’s in stoet gingen volgen. Ze hadden schrik om in het holst van de nacht weer in het Groot Hertogdom te belanden.

Door de pikkedonker zijn we huiswaarts gekeerd. Geen wegmarkering, niets, nada, nul, enkel diepe grachten links en rechts van het landweggetje, geen licht buiten onze koplampen die weerkaatsten op de dikke nevel die tussen de bomen hing. Een setting voor een horror film.

Onze auto ‘kroop’ vooruit, waarschijnlijk omdat ik zo hard in de rechterbil van mijne zilveren zat te knijpen terwijl ik ondertussen in paniek riep: “naar links idioot, naar links, ik zit bijna in de gracht. Daarna weer, ‘naar rechts imbeciel, naar rechts, nu zitte gij bijna in de gracht!”.

Tien jaren van mijn leven ben ik tijdens de rit van die enkele kilometers verloren. Ik had uiteindelijk toch beter zelf gereden, dan waren het er maar vijf geweest.

Broer, die gisteren als rode lantaarn achter de stoet auto’s reed om eventuele verloren gereden schapen toch op het rechte pad te zetten zei deze ochtend tijdens het ontbijt tegen mij: “zeg zus, gij waart gisteren zo zat als een kanon zeker, die auto’s gingen als een polka van links naar rechts over de baan terwijl ze u in het donker volgden.”

Ik heb natuurlijk onmiddelijk rechtgezet dat niet ik, maar zijn geliefde schoonbroer aan het stuur zat.

Goed voor ons dat er in de bossen van de Ardennen geen Wodka controles zijn!

Het was een fantastisch feest trouwens.... nu op naar de volgende.

25-03-2007 om 17:23 geschreven door BOJAKO  

Ik heb mijn madam van de computer weggesleurd en haar bevolen om vandaag een stadje te gaan doen met haar goede vriendin. “Ga, koop, babbel en drink, doe terug wat normaal” zei ik haar.

Als ge u afvraagt waarom, dan zal ik u dit even kort en bondig uitleggen.

Mijn madam kreeg vierkante ogen van achter de PC te zitten, ik zweer het u. ’s Nachts in het echtelijk bed lagen haar vingers nog altijd door te tokkelen op een imaginair toetsenbord.

Al drie maanden lang was ze als bezeten aan een powerpoint presentatie aan het werken en ze was echt niet meer genietbaar. Slechts een hap en een snauw kon er nog af als ik in haar buurt kwam.

Gisteren liep het echter de spuigaten uit, ze wou muziek op haar presentatie krijgen en dat lukte maar niet. Het schuim stond op haar mond en daarom vond ik de tijd gekomen om in te grijpen. A man’s gotta do what a man’s gotta do.

Maar inplaats van een dankwoord kreeg ik dan nog naar mijn voeten.

Ze zei kwaad: “ziet ge nu waarom er geen grote vrouwelijke componisten of schilders zijn! Die moeten niet altijd stoppen met het werken aan een kunstwerk om eten klaar te maken of om te gaan winkelen, nee...die worden gerust gelaten, weken aan een stuk. Eten en drinken wordt hen gebracht! De wereld om hen heen stopt tot hun werk af is. Maar als een vrouw iets doet, o wee.... dan moet ze tussendoor nog stoppen om de patatten schillen.” (ze kan soms echt vreselijk theatraal zijn).

Maar enfin toch, alsof ik geen patat kan schillen, dat is nu het enige wat ik wel goed kan, enfin het is het enige dat ik kan in de keuken en dan durft ze er nog opmerkingen over maken. Dat vond ik een slag onder de gordel.

Ik maak dus van de gelegenheid gebruik om hier vandaag ook nog eens mijn zegje te doen, want ik verzeker u lieve mensen, het is niet gemakkelijk om een man te zijn in deze tijd.

Goed kunnen we toch nooit doen.

Een mannelijke rivaal zou ik nog baas kunnen, die krijgt een dot op zijn oog, maar als ik de computer in het zwembad zwier dan ben ik verplicht om weer een nieuwe te kopen, dan straf ik mezelf.

Alsof die powerpoint presentatie nog niet genoeg was wou mijn madam ook nog een eigen website aanmaken.

Waarom is in hemselnaam een website nodig? Ze heeft toch “haar Blog” en daar heb ik ook mijn bedenkingen bij, God en klein Pierke weten tegenwoordig alles wat er zich afspeelt in ons huis. Elk woord moet ik wikken en wegen of het staat de volgende dag op het internet. Het woord ‘privacy’ staat niet meer in haar woordenboek.

Ik zeg u, het zijn de vrouwen van vroeger niet meer.

Waar is de tijd dat mijn eten op tijd klaargemaakt werd, de tijd dat mijn sloefen gebracht werden? De tijd waar mijn madam gewoon foto’s in een album plakte inplaats van ze op een CD te branden? De tijd dat haar dagboek privé was?

Ik verlang zo terug naar die tijd .... de pre-computer tijd!

Groetjes van een computer weduwnaar,

De zilveren surfer.

23-03-2007 om 17:56 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het Vaderdag in Antwerpen en ik vond het zo ongelooflijk lief dat onze twee zonen tijd hebben uitgetrokken in hun drukke dagschema om hun vader even te komen knuffelen.

Vandaag hebben we dan weer de elementen getrotseerd en waren we aan zee bij schoonbroer en schoonzus na een rit door vervolgens zon, regen, hagel en rukwinden,  en toen we daarstraks terug thuiskwamen stond er een volle bak Duvel in de gang.
De zonen weten waar ze hun vaderke een groot plezier mee kunnen doen, liever een Duvel dan een bloemeke ....

Ik kreeg op de verjaardag van schoonma ook een prachtig boeket van schoondochter en toen ik vroeg waarom zei ze: "omdat je zoveel voor ons doet " op zo’n momenten krijg ik een krop in mijn keel van dankbaarheid dat ik zo’n lieve kinderen heb.

Zelf heb ik niets speciaal gekookt voor ventje...’t is tenslotte mijn vader niet en trouwens we konden geen van beide nog eten zien na al dat gefeest.
’t Was dan maar Cassoulet omdat ventje dat heel graag lust.
Ik krijg er alleen maar wind van, dus ik pass als er Cassoulet op tafel komt en ik at maar een boke.

Bovendien was mijn mond nog helemaal voos van mijn bezoek aan de tandarts.
Een verdwaalde olijf ‘met pit’ had me weer zitten gehad.
Ik koop ze altijd ontpit, maar ik denk dat ze er steeds opzettelijk eentje laten inzitten met een pit om de tandartsen werk te bezorgen.

De pit in kwestie deed een stukje van mijn wijsheidstand afbreken en een bezoek aan de tandarts was nodig vooraleer ik in een pijnlijke ‘Huismusje’ situatie kwam - (wekenlang vreselijke pijn heeft dat kind moeten doorstaan).

Mijn vertrouwde knappe tandarts was er niet meer en een nieuwe heer boog zich over mijn wijdopengesperde mond.

Hij hm’de en ha’de en zei dat hij de tand nog kon redden.
Hij wou eerst zonder verdoving trachten te vullen en als het te erg werd dan zou hij pas verdoven. Ik moest dan maar met mijn hand teken doen als het pijn deed.

Hahahahahaha..... mijn hand vloog de lucht in vooraleer hij een eerste folter instrument kon vastpakken.

"Is er iets madammeke?" vroeg hij.
"Jazeker meneer, ik zou graag hebben dat u een spuitje geeft vooraleer u begint" was mijn antwoord.
"Maar ik moet waarschijnlijk niet diep boren hoor" zei hij vriendelijk.
"’t kan me niet bommen" antwoordde ik op een even vriendelijke toon,  "ik heb mijn kinderen zonder verdoving gebaard en nu wil ik nooit meer iets aan mijn lichaam laten doen dat pijn kan veroorzaken, die twee bevallingen waren genoeg om een leven lang verder te kunnen, dankuwel als’t voor u hetzelfde is."

Ik zag hem denken dat hij weer een gestoorde, vreemde oude tante op zijn stoel had liggen en met een diepe zucht gaf hij me een spuit die een olifant kon verdoven. Ik voelde mijn rechterkaak gewoon per seconde verdwijnen.

Hij en zijn bevallige assistente bogen zich vervolgens over mijn open mond en de drilboor deed zijn werk.

Halverwege stak ik mijn hand omhoog.
De boor stopte onmiddellijk, de zuiger ging uit mijn mond en vanachter zijn masker vroeg hij : "doet het pijn?" waarop ik antwoordde: "nee ’t is maar om te zeggen dat ik helemaal niets voel, maar als ge nog veel water vanachter in mijn keel spuit ga ik stikken dankuwel" waarop ik weer braafjes achteruit ging liggen.

Een dik half uur later was de klus geklaard en mijn wijze tand was gered van de ondergang.

Met een half lam gezicht mompelde ik toen kwijlend : " bedankt hoor dokter, blij dat ge mijn tand hebt kunnen redden en wat betreft de verdoving ...." hij liet me niet uitspreken en zei : " ja nu vindt ge het vervelend dat ge niets voelt zeker ?" chagrijnig manneke hé? ...

Toch bleef ik zoals steeds mijn ongelooflijk lief en charmante zichzelve en ik kwijlde rustig verder: " maar neeje ... ik wou u net zeggen dat ik heel blij was met de verdoving en het altijd wil, zet het maar op mijn fiche!  Ge kunt héél goed spuitjes geven, ik heb helemaal niets gevoeld."
Een beetje flemen moet bij een tandarts, want dat is een persoon die, als hij het wil, u écht pijn kan doen.
Ver in mijn geheugen zie ik nog flarden van een film met Dustin Hoffman en een tandarts....ik ben de naam kwijt.

’s Avonds thuis druppelde de koffie nog kwijlend over mijn bloes omdat ik nog steeds geen gevoel had in mijn lippen maar ik was gelukkig, ongelooflijk gelukkig.

Ik vroeg me zelfs af of hij nog iets extra in het spuitje had gedaan, gewoon voor de lol.

’t Is gene gewone mijn nieuwe tandarts, maar dat vindt hij waarschijnlijk van mij ook!

20-03-2007 om 18:41 geschreven door BOJAKO  

Héhé...ik voel me net een vetgemest varkentje...ik zie er ook uit als een vetgemest varkentje.
Het kan ook niet anders want ik eet al dagen als een vet varkentje.

Vorige week,  tijdens het bakken van mijn cakes en biscuits,  kon ik het toch niet laten om af en toe deeg en slagroom van mijn vingers te likken en tijdens het voorbereiden van het buffet voor mijn verjaardag kon ik het ook niet laten om te proeven of alles wel à point was, alle goede koks zeggen dat je regelmatig moet proeven,  dus ik doe dat trouw zoals het hoort.

Dan volgt vanzelfsprekend het opeten van je verjaardagsmaal en natuurlijk een stuk van je verjaardagscake nadat je al die kaarsjes heb uitgeblazen.
Eén keer per jaar moet je jezelf toch eens laten gaan en dan hoort daar natuurlijk ook wat lekker wijn drinken bij.
Bovendien vieren we thuis,  dus er moet niet gereden worden en dan kan je eens wat meer drinken dan anders.
Een lekkere pousse-café nadien is een 'must' om te bekomen na een leuke, drukke dag.

De volgende dag moet je weeral eten,  je kan de overschot van je lekker buffet toch niet in de vuilbak kieperen, -waste not, want not- was een motto van moeder zaliger.
Krabsla en garnaalsla invriezen gaat trouwens niet en de kinderen hadden al een deel meegenomen.

Vervolgens was er de dienst ‘fourage’ tijdens de tuinwerkzaamheden.

Beide zonen kwamen hun vader helpen en schoondochter kwam ook even kijken naar de vorderingen in de tuin met de kleinzonen,  ze had genoeg koffiekoeken bij voor een klein legertje.
Zeg nu zelf,  verse koffiekoeken op een frisse lentedag kunnen toch zo lekker smaken bij een lekker tasje dampende koffie.

Twee dagen hebben mijn noeste werkers onze tuin omgeploeg met een vervaarlijk ogend machine.
Alle kleinkindjes stonden in de veranda met hun neus tegen het raam geplakt,  dat nét voor de verjaardag met zoveel zorg was proper gemaakt.

Tijdens de rustpauzes van de tuinwerkers moesten ze allemaal hun rubber laarsjes aan en hun papa’s en grootvader wat gaan helpen ploeteren in het slijk.
Reuzeplezant met de rollende pletwals en de mini voetjes de grond helpen platdrukken en platstampen.

Daarna kwamen ze terug binnen met vuurode wangen en hun slijkvoetjes lieten de nodige sporen na op de vloer die de dag ervoor ook netjes was gekuist met het oog op de verjaardag van hun nana.
Ach.... wat is een beetje slijk tussen vrienden? Vroeger werd er met zand gekuist, zo heb ik toch ooit ergens gelezen.

Net op mijn verjaardag besloot nichtje om haar zoontje ter wereld te brengen en dat moest natuurlijk gisteren ook gevierd worden, eindelijk een zoon na drie dochters, hun geluk kon niet op. 
De champagne vloeide rijkelijk in het moederhuis en omdat ik daarna totaal geen zin meer had in koken zijn ventje en ik maar uit eten gegaan.  Lekkerrrr.... maar o zo calorierijk.

Vandaag was het dan weer de beurt van schoonma.
Zij verjaart op 24 maart maar dan moeten we broer vieren die dit jaar zestig wordt, dus vandaag zijn we met schoonma en de ganse familie ook nog maar eens lekker gaan eten.

Nu ga ik proberen om een hele week te vasten om me voor te bereiden op het Ardens festijn dat volgend weekend voorzien wordt bij broer.

Begrijpen jullie nu waarom het voor sommige mensen zo moeilijk is om slank te blijven? Als je deel uitmaakt van een grote familie dat dolgraag samenkomt en feest,  dan is dàt een utopie – zeg dat ik het gezegd heb.

Ach ja...en dan vergeet ik nog bijna dat we morgen hier in Antwerpen Vaderdag vieren. We kunnen die arme hardwerkende schat toch niet vergeten! 

Bon, het dieet zal dus pas dinsdag beginnen, of nee, woensdag want dinsdag zijn we uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus aan zee.

Ik geef het op ... het gaat me niet lukken, ik voel het in mijn knoken.

18-03-2007 om 17:01 geschreven door BOJAKO