Ooit was er een tijd dat ik geen tandpijn had...het was een week of drie geleden.  Het lijkt een eeuwigheid.

Een verdwaalde, vergeten olijfpit is de oorzaak van al mijn mizerie. In Amerika zou je voor minder procederen.

Ik had toen ik naar de tandarts ging helemaal geen pijn, er was enkel een klein stukje van mijn tand afgebroken, maar ik deed wat alle tandartsen aanraden. Ik liet mijn tand onmiddelijk behandelen om verder tandbederf te voorkomen. Hoe idioot kan een mens soms zijn?

Mijn nieuwe tandarts heeft volgens mij een sadistisch trekje, hij wou beginnen boren zonder verdoving weet je nog?

Het einde van mijn vorig tandverhaal was: ... ik vertrok kwijlend met een mooi gevulde wijsheidstand en met als commentaar : “het kan wel zijn dat het nu een tijdje pijn zal doen, maar dat is heel normaal hoor mevrouw”.

De dag nadien was de verdoving helemaal uitgewerkt en was er terug gecontroleerde beweging van mijn lippen, maar mijn tand en het hele gebied errond deden inderdaad behoorlijk pijn.

Ik ben een nuchter en moedig vrouwmens en dacht bij mezelf, dit is logisch, een lange naald heeft in je lijf gezeten en er een vieze vloeistof ingespoten, je arm tandvlees is op een barbaarse manier mishandeld geweest, de tandarts is diep moeten gaan, bijna tot aan de zenuw.

‘Niet flauw zijn’ zei ik tegen mezelf, Dokter Mengele heeft je toch verwittigd, het is normaal wat je nu voelt, je moet sterk zijn en nu nog even een tijdje flink op je tanden bijten (sic).

Toen hij me zei dat hij de tand bijna tot aan de zenuw had moeten vullen en veel dieper had moeten gaan dan hij eerst gedacht had, had ik hem gevraagd waarom hij de tand dat niet meteen ontzenuwd had. Hij had me heel hautain bekeken en geantwoord alsof ik achterlijk was: “mevrouw, ik ontzenuw enkel een tand als het nodig is”.

WEL HET IS VERDOMME NODIG WANT ZIJN VULLING DRUKT NU OP MIJN TANDZENUW.
Sorry dat ik even gil, maar ik kreeg zonet weer een enorme pijnscheut.

Ik heb rustig afgewacht of de pijn inderdaad zou verdwijnen en heb inmiddels al een volledig doosje Dafalgan Forte binnen. Vannacht droomde ik van mijn lieve vriendin die onlangs iets dergelijks meemaakte. Zij zal me begrijpen als ik haar dit vertel.

Zaterdag zag ik het echt niet meer zitten maar het lang Paasweekend stond voor de deur.
Telefoneren naar de tandarts had geen zin.

Nog even doorbijten.
Ik zit de uren af te tellen tot morgenvroeg en dan hoop ik dat ik onmiddellijk mag komen want IK HEB VRESELIJKE TANDPIJN, oeps, sorry weer een pijnscheut.

Wat een vreselijk idee dat ik daar weer zo lang zal moeten liggen, mijn mond wijdopengesperd, de spuit, de boor, het geluid van schrapend metaal, het gorgelend, sissend geluid van de zuiger, de onmacht die je voelt wanneer je daar zo weerloos ligt en enkel nog het woord ‘aaaaargghhhh’ kan zeggen.

Misschien volg ik deze keer wel de raad van mijn vriendin en hou ik tijdens de hele procedure met mijn rechterhand zijn familiejuwelen vast terwijl hij aan mijn tand werkt....als hij mij pijn doet zal ik dan ook knijpen, heeeeeeel heeeeel hard knijpen!

Misschien wordt hij wel diegene die ‘aaaaaarrrrgggghhhhh’ zegt.... hèhèhèhè.....

09-04-2007 om 10:14 geschreven door BOJAKO  

Een tijdje terug heeft mijn zilveren surfer met hulp van de zonen onze tuin helemaal omgeploegd, geëgaliseerd en gras gezaaid.
Sindsdien is het elke ochtend een ritueel om zelfs voor de koffie of krant in onze peignoir naar buiten te gaan en buikliggend op het terras te kijken of er al prille grassprietjes uit de zaadjes ontsproten zijn.
Onze buren zullen denken dat we toegetreden zijn tot een nieuwe sekte en ’s morgens vroeg de zon aanbidden.
Over de volledige tuin heeft ventje een net gespannen om een invasie van graszaadjes etende duiven en ander gevogelte tegen te houden, we willen geen tuin met kale plekken, heel de operatie was net bedoeld om alle oneffenheden en kale plekken weg te krijgen.

Vanmorgen lagen we daar dus weer op onze buik en we keken elkaar gelukzalig in de ogen, eindelijk was er een fijne groene waas te zien onder het net, de zaadjes waren aan’t kiemen.
Ik heb mijn hand voorzichtig onder het net gestoken en er een paar zachtjes gestreeld en het beginnend pelouseke moed ingesproken. Kenners zeggen dat je tegen je planten moet spreken.

Vandaag zou het een rustige dag moeten worden. Ik ben benieuwd.

Twee dagen na elkaar zijn we deze week naar een begrafenis geweest. Donderdag de moeder van mijn oudste vriendin (niet in leeftijd, we zijn al vriendinnen sinds ons acht jaar) en vrijdag mijn oude ex-patron/vriend.

Bij de eerste waren we terug in ‘mijn’ parochie kerk.
De kerk waar ik van de leeftijd van acht tot vijftien naar mijn gevoel héél veel tijd heb doorgebracht, de kerk waar ik getrouwd ben.
Het was even terug thuiskomen.
Ik bekeek de biechtstoelen waar ik al mijn pekel- en andere zonden ooit heb opgebiecht aan de knappe jonge onderpastoor en nostalgie welde in me op.
Dit duurde wel niet lang want ik moest ( ik zeg dit met respectvolle schaamte) met uiterst veel moeite een aanval van slappe lach onderdrukken.
Ik zat achteraan in de kerk en keek om toen de kist op de schouders van de helpers van de begrafenisondernemer werd binnengebracht.
De jonge priester ( een zeldzaam iets tegenwoordig ) sprong vrij kwistig om met wijwater toen hij met veel gebaar een groot kruis maakte over de binnenkomende kist.
Maar... de heren die de kist droegen hadden veel ervaring met zulke rituelen, dat zag je onmiddellijk, voor de arm van de priester de lucht inging draaiden de twee heren vooraan hun hoofd gelijktijdig weg met de ogen en mond flink toegeknepen.
Ik denk dat ze in het verleden al menige gewijde douche gehad hebben.

De begrafenisondernemer zelf is ongeveer even oud als wij en ook een oude bekende, we komen hem tegenwoordig overal tegen. Al de ouders van onze vrienden zijn ons één voor één aan’t verlaten.

Gisteren werd dan mijn oude vriend/patron begraven.

Aan het crematorium stond weer onze bekende begrafenisondernemer. Hij gaf ons een hand zoals de vorige dag en mompelde met een uitgestreken gezicht, lachend tussen zijn tanden (begrafenisondernemers moeten uit respect altijd serieus blijven) en vroeg of wij een abonnement op begrafenissen hadden. Ik mompelde met eenzelfde serieus gezicht terug (ik leer snel) dat ik speciaal voor hem kwam omdat ik altijd voor hem een boontje heb gehad.

Het was prachtig weer en enkele van mijn ex-collega’s hadden nog nooit een as verstrooïng meegemaakt en waren wat onwennig.
Misschien dachten ze dat de as in het rond zou vliegen.
Ik vind een kist in de grond steken een heel akelige gedachte, maar zij hadden het moeilijk bij het zien van de asse op het gras van de strooiweide.

Nadien maakten ze de opmerking dat je nergens hebt om nog nadien naartoe te komen, er is geen graf of grafsteen. Waar moet je heen op één november?
Ik vertelde hen dat ik precies wist waar de as van mijn ouders lag, links vooraan, ik kan de plek aanwijzen.  Moeder lag op haar verzoek boven op vader en ik wil later, zo heb ik mijn kinderen toch uitdrukkelijk verzocht, op diezelfde plek boven op hen gestrooid worden, lekker allemaal samen de bloemekes omhoog duwen.
Wanneer ik naar de strooiweide ga leg ik op dat plaatsje altijd mijn bloemen.
Ik voel me wel elke keer schuldig want vader had gevraagd om nooit bloemen te kopen maar het geld liever aan een goed doel te schenken, ik doe de twee, dan kan hij het me niet kwalijk nemen.

Na de koffiemaaltijd reed ventje me naar de taverne waar mijn blogvrienden al buiten op het terras in het zonnetje zaten.

Ludovicus zat apart aan een tafeltje honderuit te praten met een mooi jong meisje. Ik was even verwonderd tot ik me herinnerde dat een studente van de VUB ons kwam interviewen over privacy op het internet.

Zalig in het zonnetje met een lekker drankje en een babbel met mijn inmiddels goede blogvrienden, wat kan een mens nog meer wensen na een droevige start van de dag.

Vanmorgen, toen ventje en ik gezellig samen op ons terras op onze buik lagen te kijken naar onze groene grassprietjes, bekeek ventje me van opzij en merkte op dat ik een vuurrood voorhoofd had, waarschijnlijk was het contrast bij het zien van al dat pril groen te groot.
Ik zei, terwijl ik de sprietjes nog aan’t strelen was, dat het waarschijnlijk zonnebrand was.
Wie zet er nu begin april bij dat eerste heerlijke zonnebad een parasol open of een zonnehoed op?
Seffens wel snel de fles aftersun gaan zoeken want mijn gezicht voelt inderdaad warm aan.

07-04-2007 om 12:48 geschreven door BOJAKO  

Bron: Het Nieuws
http://www.gva.be/

4.4.2007

quote:

De tik die Jean-Marie Pfaff uitdeelde aan een zwarte tuinman tijdens zijn vakantie op Barbados heeft de lezers van deze nieuwssite niet onberoerd gelaten. Dinsdag stroomden de reacties binnen. Zowel Pfaff als het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding dat de VTM-trots berispte, kunnen op steun rekenen. Enkele lezers zijn van oordeel dat zwarten zo behandeld moeten worden.

Pfaff heeft intussen duidelijk gemaakt dat de schop een grap was en heeft zijn excuses aangeboden. Hij benadrukt ook dat hij geen racist is en goed kan opschieten met andere culturen.

Bekijk de trap en de reactie van Jean-Marie Pfaff HIER
unquote

Ik ben nogal nieuwsgierig en wou zien waar het over ging dus ik heb daarnet even de aflevering in kwestie bij Telenet besteld en bekeken. Mijn nieuwsgierigheid mag me maximum één euro kosten.

Mensenlief wat een heisa in de media om niets.

Goed, JM Pfaff geeft een man een trap met zijn voet tegen zijn kont. Niet beleefd, ik weet het.
Ik moet echter bekennen dat ik ook niet kan weerstaan aan een gebukte achteruitstekende kont.
In mij zit een duiveltje dat dan altijd roept: “klets erop” het is gewoon sterker dan mezelf.
Ik denk dat JM bezeten is van datzelfde duiveltje.
De man in kwestie schrikt inderdaad en reageert boos.   Ik zou ook boos reageren alhoewel ik van nature ook een poepkletser ben.

Wanneer ik op een nietsvermoedende achteruitstekende poep klets,  dan zal de ontvanger van de klets ook wel schrikken, daar ben ik van overtuigd.
Ik besef ook dat niet iedereen ermee zal kunnen lachen, daarom doe ik het niet vaak, enkel bij mijn ventje of naaste familie.  Die kunnen er ook niet om lachen.
Nee ik lieg....ooit kletste ik als heel jonge bediende op de achteruitgestoken poep van een gebukte mannelijke collega, ik kon er weer niet aan weerstaan, het was té uitnodigend.

Ik schrok me een ongeluk toen de persoon rechtveerde en zich omdraaide want het bleek niet mijn collega te zijn maar de directeur.
Toen die van de schok bekomen was kon hij er toch om lachen en hij heeft me niet op staande voet ontslaan.
Hij heeft me ook niet aangeklaagd wegens ongewenste sexuele intimiteiten op het werk.
Ik besef nu pas waaraan ik ontsnapt ben. Het was ook niet sexueel bedoeld, het was gewoon een onweerstaanbare drang om op een uigestoken poep te kletsen!

Die klets zou me heden duur te staan komen.

De GVA geeft je de mogelijkheid om te reageren op hun website en ook om ‘de stamp’ te bekijken.
Wat ze echter niet doen is het stukje laten zien dat wat later volgt en dat vind ik niet fair.
Later in het programma geniet de hele familie Pfaff van een kreeft diner op het strand, klaargemaakt door een kleurling, nogal wiedes, ’t is op Barbados, blanken zijn daar serieus in de minderheid.

Ik zat me meer op te boeien met de prijs van het diner – 650 euro – dan met ‘de stamp’.
Sommige mensen moeten met 650 euro toekomen voor een maand eten.

Enfin, ik dwaal af.

Tijdens het diner zit het dochtertje van Sam en Kelly te spelen met het dochtertje van de kok en Kelly zegt, - misschien is dit niet letterlijk maar toch bijna - : “hé da’s leuk, heb je een nieuw vriendinnetje, geef eens een mooi handje – mix and meet”.
Niet écht racistisch hé?

Na een heel lekkere maaltijd (dat mag wel voor 650 euro) bedankt de hele familie de ‘zwarte’ kok uitbundig en er wordt ge-high-fived dat het een lieve lust is.
De ‘zwarte’ kok zingt als toemaatje nog een liedje en dat wordt ook op applaus van de hele familie onthaald.

Waarom laat de GVA dat stukje video ook niet zien, gewoon kwestie van een gezond evenwicht in het verhaal te krijgen.

04-04-2007 om 17:39 geschreven door BOJAKO  

Het stadsvrouwtje is terug uit de Ardennen. Ze begint aan het Vier-armen-kruispunt altijd al uit volle borst ‘Antwaarpe gaai zè gaai veur maai....’ te zingen van puur contentement.
Ze is een thuis- of hoogstens een zee-vrouwtje, maar ze heeft tot haar grote verwondering ‘Ardennen’ kinderen gebaard.

Het stadsvrouwtje rijdt door de Ardennen, kijkt om zich heen naar al de bomen en besluit:  in de Ardennen staan héél veel hoge kerstbomen en er zijn grote niveau verschillen, het ene moment zit je hoog en het ander laag. Ze ziet verkeersborden die ze in haar stad niet ziet.
Gevaar : vallende rotsblokken.
Gevaar: overstekende dieren van groot formaat.
Gevaar: de weg gaat heel dikwijls zig-zag.

De natuur doet enorm haar best om het stadsvrouwtje te overtuigen van al haar pracht en praal maar het is als water op de rug van een eend...het loopt er gewoon af.

Het vakantiehuis in de Ardennen heeft wel veel plezierige eigenschappen.
Het is Ardens en het is groot, wat schrijf ik, het is enorm.
Het is een huis zonder einde. Slaapkamer na slaapkamer volgen elkaar op, elk met een eigen thema.
Er zijn voldoende badkamers en WC’s zodat je niet hoeft aan te schuiven. Het heeft een heel grote volledig ingerichte keuken met alle machines om het leven van de huis- vrouw/man te verlichten en voldoende borden en bestek om een regiment verdwaalde soldaten eten te geven.

Verdwalen is gemakkelijk in de Ardennen.  Wij verdwalen elk jaar, zelfs met een stafkaart. Het komt door die vele kerstbomen, ze lijken zo verdraaid veel op elkaar.

Ik wandel sinds vorig jaar niet meer mee, want ik weet op voorhand dat mijn kinderen toch gaan verdwalen. Het zijn allemaal ex-scouts, zelfs mijn ventje,  en die verdwalen opzettelijk omdat ze dat graag doen want dan wordt de wandeling pas écht avontuurlijk en plezant.
Ik ben niet avontuurlijk en ik vind dat niet plezant.
Ik pas niet in ons gezin, ik ben me daar volledig van bewust.

De allereerste keer liet ik me toch overhalen tot een ‘korte’ wandeling, speciaal op maat van mama gemaakt.
Zoonlief nam de stafkaart en stippelde samen met de anderen de wandelroute uit. Ze waren ervan overtuigd dat ik dat zou aankunnen. Huh....de laatste vijf kilometers ben ik op mijn knieën puffend naar huis gekropen.
Mijn rug nam kort daarna weerwraak door twee wervels opzettelijk tegen elkaar te laten schuren.
Voor diegenen onder u die de gezegende leeftijd van vijfenvijftig plus hebben bereikt èn het geluk hebben om nog geen hernia gehad te hebben, ik verzeker u : een hernia doet verdomd veel pijn en van een hernia geraak je niet meer af.

Maar diezelfde hernia is nu ook een gegronde reden om al de avontuurlijke gezinsleden uit te zwaaien en dan met een goed boek lekker in het zonnetje in de tuin te zitten. Voetjes omhoog en achter mij het geluid van de stromende, kabbelende beek die uitmondt in de Ourthe aan de overkant van de straat .
De beek ruikt wel vreselijk naar beer.
Ik vermoed dat alle beerputten uit het dorpje uitmonden in deze prachtig ogende beek. Het is er niet aan te zien dat het een open riool is, het water lijkt helder maar ik denk, voortgaande op de geur, dat ervan drinken een flinke salmonella vergifitiging zou opleveren.
De natuur is niet meer wat het vroeger was.
Mij moet je niet geloven, ik ken niets van de natuur maar Al Gore zegt het ook.

Het geluid van kabbelend, stromend water heeft wel een nefast effekt op mijn blaas. Ik heb steeds het gevoel dat ik moet plassen. Ik ga plassen, maar het helpt niet. Het is een Pavlov effect. Verpleegsters in het ziekenhuis draaien ook een kraan open om je op een bedpan te laten plassen als het niet lukt. Ik spreek uit ervaring.

We hebben geluk dit jaar. Ik kan niet elk jaar buiten zitten en lezen en zonnen.
Maar bij koud of regenweer is het ook niet erg, want binnen is een enorme haard en dan is het binnen ook ongelooflijk gezellig in de zetel met een boek.

Zonen staan er ook op dat we Ardens eten als we in de Ardennen zijn.
Het resultaat hangt nu natuurlijk aan mijn heupen want we eten niet alleen Ardens, we drinken ook Ardens.
Bovendien eten we, om toch nog een beetje trouw te blijven aan onze eigen cultuur, een uitgebreid Engels ontbijt dat zich dan ook weer onmiddellijk fluitend op de tonen van : ‘ it’s a long way to Tipperary......’op weg naar de heupen/buik/billen/borsten beweegt.
De bonen in tomatensaus die onontbeerlijk zijn bij dit ontbijt zorgen elke nacht voor een ongelooflijk concerto uit de vele slaapkamers.

Traditiegetrouw moeten er ook gezelschapsspelen gespeeld worden ’s avonds.
Dit jaar leerden onze kinderen ons het spel Machiavelli spelen.
Toen ik het eindelijk begon te snappen was het tijd om te gaan slapen.
Ik ben traag van begrip.

En ja....ons Seppeke is met één dag vertraging ook nagekomen.

Hoe hij het in een ziekenhuisbed geleerd heeft weet ik niet, maar nu kon hij plots kruipen!

Het was een heerlijk, zalig lang weekend.

03-04-2007 om 15:43 geschreven door BOJAKO  

foto van mijn schattebolleke,  even op klikken en het wordt groter.

Hebben jullie dat soms ook dat je niet kan slapen omdat je zo moet piekeren?
Wel ik heb het vannacht. Ik was zodanig aan’t piekeren dat ik maar opgestaan ben om te stoppen met piekeren.

Hoe stop je met piekeren?
Bij mij stopt het als ik het opschrijf, dus dat ben ik hier aan’t doen in het holst van de nacht.

Waarover was ik aan’t piekeren? Over vanalles en nog wat.
‘Kiekenstront’ noemen ze dat in Antwerpen.

Eerst en vooral over ons Seppeke die weer eens in’t ziekenhuis ligt.
Elke keer het ventje een bronchitis heeft (en hij heeft er veel) moet hij van’t hoesten altijd zoveel braken dat hij begint uit te drogen en als het te erg wordt aan een infuus moet.
Niet echt levensbedreigend, maar een baby in’t ziekenhuis is nooit leuk, noch voor de baby, noch voor de ouders. (noch voor de nana ...)

Bovendien brengt het bij mij alle diep begraven trauma’s terug naar boven. Zijn papa lag als baby ook verschillende keren in het ziekenhuis om ongeveer dezelfde redenen.
Het groot verschil was dat ik hem toen altijd alleen moest achterlaten omdat het toen helemaal niet gebruikelijk of gewenst was om bij je baby te blijven, met als resultaat dat ik als moeder toen vreselijk heb afgezien. Ik dacht dat ik dit alles ergens heel ver weg had verstopt in een vakje in mijn hersenen, maar dat vakje is vannacht weer opengesprongen en alle verdriet en frustraties van toen kwamen weer naar boven. Ik werd wenend wakker.
Zo zie je maar dat je nooit iets echt volledig verwerkt.

We hadden lang tijd terug voor dit komend weekend een huis gehuurd in de Ardennen en daar gaan we elk jaar naartoe met de kinderen en alle kleinkinderen, wat heel plezant is.
Wij vertrekken morgen, nemen alles mee en sluiten maandag de boel af. Nu maar hopen dat Seppe snel geneest zodat hij eventueel toch nog een dagje kan meepikken met zijn mama, papa en zusje. Het zou voor iedereen spijtig zijn als ze niet meekunnen.

Nog een frustratie, maar dan veel minder erg was mijn PC.
Alles blokkeerde voortdurend. Ik kon niet in mijn Outlook, ik geraakte niet op mijn blog ingelogd...niets scheen te lukken.
Het is een oud tweedehands bakje van Oxfam maar tot nu toe mocht ik er niet van klagen.
Maar het zal niet veel meer moeten tegensputteren of het vliegt een dezer dagen door het raam want ik begin het op mijn heupen te krijgen.

Ik hoef geen nieuwe zaken te hebben, noch mijn auto, noch mijn PC, noch ... enfin zeg maar, ....men noemt mij niet voor niets ‘Second hand Rose’, maar mijn gerief moet wel goed gerief zijn en het moet werken want anders krijg ik de williewobbels.

Voilà zie, dat lucht al op omdat ik gewoon even al die frustraties kon opschrijven.
Begrijpen jullie waarom ik al sinds mijn veertien al een dagboek bijhoud?
In feite is het geen dagboek maar een frustratieboek.
Heel therapeutisch en ik kan het iedereen aanbevelen.

Ik lag bovendien ook nog te piekeren over iets vreselijk onnozel....de rode schoentjes die ik vanmiddag in de etalage zag.
Ik heb al heel mijn leven een zwak voor rode schoentjes, maar nu pieker ik of ik er niet te oud voor word.

Enfin daar zal ik het over hebben wanneer ik terugkom van de Ardennen.

Tot dinsdag allemaal en een fijn weekend!

30-03-2007 om 07:51 geschreven door BOJAKO  

Vanuit mijn kamertje waar ik ‘werk’ – what’s in a name - zie ik aan de overkant van de straat Marie-Jeanne zitten op haar dorpel.

Marie-Jeanne moet nu ergens dik in de tachtig zijn, maar ze ziet er nog net hetzelfde uit als twintig jaar geleden toen we hier ons huis kochten.
Zij was de vrouw die toen met vuilblik en stoffer deed alsof ze haar vensterbanken proper maakte. Heel snel daarna wist ik dat dit haar reden was om op straat te staan en zo met iedereen een klapke te doen.

Ook met ons dus, want we vroegen van wie het huis was en of het hier gezellig wonen was in de buurt en binnen het kwartier wisten we alles over iedereen in en rond ons huis, over de hele buurt in feite.

We wisten snel na onze aankoop dat indien we iets wilden weten we ofwel bij Marie-Jeanne, Justine of Annie terecht konden.
Justine is inmiddels al enkele jaren dood, Annie is nog vinniger dan vroeger maar Marie-Jeanne is aan’t begeven.
Ik had het onmiddellijk door toen ze niet meer met haar stoffer en blik op straat kwam of met haar emmer en schuurborstel. Nu komt ze enkel nog bij zonnig weer op haar dorpeltje zitten.
Natuurlijk doe ik dan de moeite om even met haar te praten, want uiteindelijk is dat de reden waarom ze daar zit. Ze wil op de hoogte blijven.

Alhoewel ze er nog uitziet en ook praat als iemand van zestig komt er sleet op haar knoken. Haar benen willen niet meer mee zegt ze.
Ze vertelde ook dat men er weer had willen inbreken. De vorige keer waren ze toch met redelijk veel geld weg en nu was ze bang. Ik zou van minder bang zijn.

Bovendien had er onlangs ’s avonds nog iemand heel laat aan de deur gebeld, maar ze had niet opengedaan, zei ze.
Vroeger zou ze dat gedurfd hebben maar nu niet meer.

Haar kleindochter wou haar nu liefst weghalen en in een service flat steken in de buurt waar zij woont, maar een oude boom wordt niet graag verplant en Marie-Jeanne wil niet weg uit haar huis.

Ik gaf haar groot gelijk want ik zou Marie-Jeanne, mijn goede bron van buurtinformatie heel erg missen. Ik hou ook van een vertrouwd straatbeeld en Marie-Jeanne op haar dorpel hoort daarin thuis.
Ik vroeg haar waarom ze geen videobel liet plaatsen zoals wij gedaan hebben.
Marie-Jeanne hoorde het in Keulen donderen. Een videobel dat kende ze niet! Ik legde haar het systeem uit en ze vond het een prachtig idee.

Ventje kwam gisteren binnen en zei dat hij met Marie-Jeanne gesproken had, natuurlijk ... het zonnetje scheen heerlijk, ze had nog eens op haar dorpel kunnen zitten.

Hij vertelde me dat ze een videobel ging laten plaatsen.

Hèhè, blij dat ons Marie-Jeanneke blijft, ik hoop dat ze honderd wordt.

28-03-2007 om 11:01 geschreven door BOJAKO  

Hmmm....ik lees nu pas wat mijn halve trouwboek hier op mijn blogje heeft geschreven en denk er het mijne van, jullie ook zeker ?

Moest ik meer tijd hebben ik zou er nog kompassie mee krijgen. Rotverwend is hij en hij beseft het niet. Elke dag haute cuisine op tafel (buiten af en toe de Cassoulet en de fritjes van de frituur en de chinees van – euh .. de Chinees natuurlijk).

Ik mopper nooit als hij zijn actie films wil zien, neeje...ik bol het braafjes af naar mijn Pc’ke en schrijf of lees of leer iets bij.

Ik denk dat er veel dames zijn die een heel andere manier zouden zoeken om zich te entertainen, maar ja – de nonnekes hebben me vroeger gebrainwasht. Véél te braaf om iets fout te doen ben ik!

Maar ik heb toch wel heerlijk genoten van mijn dagje shoppen in’t stad met mijn goede vriendin. Ze stond er op dat ik een verjaardagsgeschenk kreeg. Het stopt maar niet hé? Wat ben ik toch een gelukkig mens met zo’n lieve vriendinnen.
Daarna trakteerde ze me op een lekker etentje en ik was zoals altijd heel braaf op een degelijk uur in een degelijke toestand thuis, wat van mijne 'zilveren surfer' niet kan gezegd worden.
De keren dat ze hem om vier uur ’s morgens van een schip hebben moeten dragen zijn niet te tellen.

Trouwens dat brengt me op het verjaardagsfeest van gisteren.
Broer werd zestig.
Voor hem en voor hem alleen heb ik drie maanden lang mezelf powerpoint zitten aanleren. Alle oude foto’s van vroeger zitten inscannen, knippen, plakken en bijwerken.

Zestig jaar van zijn leven in woord en beeld.

En al zeg ik het zelf...het was om duimen en vingers af te likken.
De foto’s flitsten, zoemden, fladderden. De tekst idem dito, maar niet teveel om zeeziek te worden, nét genoeg om actie in de presentatie te brengen.
De muziek bezorgde me inderdaad op het laatst bijna een infarct, maar toen kwam de redder in nood opdagen, mijn neef.

Op een –ik en een gij- downloadde hij een bestand en koppelde hij al de muziekjes van mijn presentatie in één enkel bestand en daarna verliep het vlekkeloos.

Mijn hart liep gisteren avond over van pure contentement toen de hele zaal op het einde van de presentatie een ovatie gaf en driekwart van hen zat te snotteren.
’t Ja wat moet ik zeggen.
Ik had er een echte ‘chick-flick’ van gemaakt. Een lach en een traan.
’t Moet niet altijd actie à la Jean-Claude Vandamme zijn.
Zelfs de kleuters waren stil en dat wil wat zeggen.

De rest van het feest heb ik achter mijn kleindochter van twee aangehold. Het feest vond plaats in een mini gehucht in de Ardennen, in een schooltje. De kinderen konden allemaal buiten op de speelplaats spelen. Schoondochter was thuis moeten blijven want Seppe had zijn eerste erge aanval van pseudo-kroep gehad de avond ervoor.
Hij heeft inderdaad al de genen van zijn papa geërfd. De goede maar ook de slechte vrees ik.

Diezelfde zoon 2 was ooit in een vroeger leven 'af en toe' DJ en had aan zijn meter beloofd dat hij die avond muziek zou draaien, dus nana moest op kleindochter letten want papa stond achter zijn installatie.

Nana heeft met de kleinkinderen op de tonen van Kabouter Plop en Thor gedanst tot haar hernia het niet meer aankon.

Grootvader hing waar hij gewoonlijk hangt op een feest. Eerst voor de toog, daarna achter de toog. Meestal valt hij daarna onder de toog, maar mijn ijzige blikken deden hem af en toe naar een Colafles grijpen. Of hij ervan gedronken heeft zal voor eeuwig en altijd een misterie blijven.

Ik had me voorgenomen om niet te drinken zodat ik in het donker terug naar het huis van broer kon rijden. Schoonzus had me voordien gezegd dat het schooltje heel dichtbij was.

Hàhàhà....dichtbij voor hen ja...voor mij leek het op een eindeloze tocht door de jungle tijdens het heenrijden, ondanks alle moeizaam aan de bomen bevestigde pijltjes.

Ik was gelukkig niet alleen, de andere Vlamingen hadden ook moeite met het vinden van de lokatie. Er waren er zelfs die teruggekeerd waren uit het Groot Hertogdom Luxemburg.

Naarmate het einde van het feest en dus ook het uur van vertrek naderde zakte mijn moed om door die donkere bossen te rijden hoe langer hoe meer in mijn schoenen.

Ventje zei toen moedig zoals altijd als hij zat is : “ shniks shoeke ... ikkan ng goe rije zenne, zallekik wel rije...”
Ik moest nu kiezen, een zatte man achter het stuur of zelf de moed vinden.

Ik keek in mijn schoenen en ze waren leeg, er zat geen moed in.
Ik koos wat op dat ogenblik het minst erge leek en liet ventje rijden.
Nog grappiger was dat de andere (nog zattere) mensen die in het hotel verbleven ons met hun auto’s in stoet gingen volgen. Ze hadden schrik om in het holst van de nacht weer in het Groot Hertogdom te belanden.

Door de pikkedonker zijn we huiswaarts gekeerd. Geen wegmarkering, niets, nada, nul, enkel diepe grachten links en rechts van het landweggetje, geen licht buiten onze koplampen die weerkaatsten op de dikke nevel die tussen de bomen hing. Een setting voor een horror film.

Onze auto ‘kroop’ vooruit, waarschijnlijk omdat ik zo hard in de rechterbil van mijne zilveren zat te knijpen terwijl ik ondertussen in paniek riep: “naar links idioot, naar links, ik zit bijna in de gracht. Daarna weer, ‘naar rechts imbeciel, naar rechts, nu zitte gij bijna in de gracht!”.

Tien jaren van mijn leven ben ik tijdens de rit van die enkele kilometers verloren. Ik had uiteindelijk toch beter zelf gereden, dan waren het er maar vijf geweest.

Broer, die gisteren als rode lantaarn achter de stoet auto’s reed om eventuele verloren gereden schapen toch op het rechte pad te zetten zei deze ochtend tijdens het ontbijt tegen mij: “zeg zus, gij waart gisteren zo zat als een kanon zeker, die auto’s gingen als een polka van links naar rechts over de baan terwijl ze u in het donker volgden.”

Ik heb natuurlijk onmiddelijk rechtgezet dat niet ik, maar zijn geliefde schoonbroer aan het stuur zat.

Goed voor ons dat er in de bossen van de Ardennen geen Wodka controles zijn!

Het was een fantastisch feest trouwens.... nu op naar de volgende.

25-03-2007 om 17:23 geschreven door BOJAKO  

Ik heb mijn madam van de computer weggesleurd en haar bevolen om vandaag een stadje te gaan doen met haar goede vriendin. “Ga, koop, babbel en drink, doe terug wat normaal” zei ik haar.

Als ge u afvraagt waarom, dan zal ik u dit even kort en bondig uitleggen.

Mijn madam kreeg vierkante ogen van achter de PC te zitten, ik zweer het u. ’s Nachts in het echtelijk bed lagen haar vingers nog altijd door te tokkelen op een imaginair toetsenbord.

Al drie maanden lang was ze als bezeten aan een powerpoint presentatie aan het werken en ze was echt niet meer genietbaar. Slechts een hap en een snauw kon er nog af als ik in haar buurt kwam.

Gisteren liep het echter de spuigaten uit, ze wou muziek op haar presentatie krijgen en dat lukte maar niet. Het schuim stond op haar mond en daarom vond ik de tijd gekomen om in te grijpen. A man’s gotta do what a man’s gotta do.

Maar inplaats van een dankwoord kreeg ik dan nog naar mijn voeten.

Ze zei kwaad: “ziet ge nu waarom er geen grote vrouwelijke componisten of schilders zijn! Die moeten niet altijd stoppen met het werken aan een kunstwerk om eten klaar te maken of om te gaan winkelen, nee...die worden gerust gelaten, weken aan een stuk. Eten en drinken wordt hen gebracht! De wereld om hen heen stopt tot hun werk af is. Maar als een vrouw iets doet, o wee.... dan moet ze tussendoor nog stoppen om de patatten schillen.” (ze kan soms echt vreselijk theatraal zijn).

Maar enfin toch, alsof ik geen patat kan schillen, dat is nu het enige wat ik wel goed kan, enfin het is het enige dat ik kan in de keuken en dan durft ze er nog opmerkingen over maken. Dat vond ik een slag onder de gordel.

Ik maak dus van de gelegenheid gebruik om hier vandaag ook nog eens mijn zegje te doen, want ik verzeker u lieve mensen, het is niet gemakkelijk om een man te zijn in deze tijd.

Goed kunnen we toch nooit doen.

Een mannelijke rivaal zou ik nog baas kunnen, die krijgt een dot op zijn oog, maar als ik de computer in het zwembad zwier dan ben ik verplicht om weer een nieuwe te kopen, dan straf ik mezelf.

Alsof die powerpoint presentatie nog niet genoeg was wou mijn madam ook nog een eigen website aanmaken.

Waarom is in hemselnaam een website nodig? Ze heeft toch “haar Blog” en daar heb ik ook mijn bedenkingen bij, God en klein Pierke weten tegenwoordig alles wat er zich afspeelt in ons huis. Elk woord moet ik wikken en wegen of het staat de volgende dag op het internet. Het woord ‘privacy’ staat niet meer in haar woordenboek.

Ik zeg u, het zijn de vrouwen van vroeger niet meer.

Waar is de tijd dat mijn eten op tijd klaargemaakt werd, de tijd dat mijn sloefen gebracht werden? De tijd waar mijn madam gewoon foto’s in een album plakte inplaats van ze op een CD te branden? De tijd dat haar dagboek privé was?

Ik verlang zo terug naar die tijd .... de pre-computer tijd!

Groetjes van een computer weduwnaar,

De zilveren surfer.

23-03-2007 om 17:56 geschreven door BOJAKO  

Gisteren was het Vaderdag in Antwerpen en ik vond het zo ongelooflijk lief dat onze twee zonen tijd hebben uitgetrokken in hun drukke dagschema om hun vader even te komen knuffelen.

Vandaag hebben we dan weer de elementen getrotseerd en waren we aan zee bij schoonbroer en schoonzus na een rit door vervolgens zon, regen, hagel en rukwinden,  en toen we daarstraks terug thuiskwamen stond er een volle bak Duvel in de gang.
De zonen weten waar ze hun vaderke een groot plezier mee kunnen doen, liever een Duvel dan een bloemeke ....

Ik kreeg op de verjaardag van schoonma ook een prachtig boeket van schoondochter en toen ik vroeg waarom zei ze: "omdat je zoveel voor ons doet " op zo’n momenten krijg ik een krop in mijn keel van dankbaarheid dat ik zo’n lieve kinderen heb.

Zelf heb ik niets speciaal gekookt voor ventje...’t is tenslotte mijn vader niet en trouwens we konden geen van beide nog eten zien na al dat gefeest.
’t Was dan maar Cassoulet omdat ventje dat heel graag lust.
Ik krijg er alleen maar wind van, dus ik pass als er Cassoulet op tafel komt en ik at maar een boke.

Bovendien was mijn mond nog helemaal voos van mijn bezoek aan de tandarts.
Een verdwaalde olijf ‘met pit’ had me weer zitten gehad.
Ik koop ze altijd ontpit, maar ik denk dat ze er steeds opzettelijk eentje laten inzitten met een pit om de tandartsen werk te bezorgen.

De pit in kwestie deed een stukje van mijn wijsheidstand afbreken en een bezoek aan de tandarts was nodig vooraleer ik in een pijnlijke ‘Huismusje’ situatie kwam - (wekenlang vreselijke pijn heeft dat kind moeten doorstaan).

Mijn vertrouwde knappe tandarts was er niet meer en een nieuwe heer boog zich over mijn wijdopengesperde mond.

Hij hm’de en ha’de en zei dat hij de tand nog kon redden.
Hij wou eerst zonder verdoving trachten te vullen en als het te erg werd dan zou hij pas verdoven. Ik moest dan maar met mijn hand teken doen als het pijn deed.

Hahahahahaha..... mijn hand vloog de lucht in vooraleer hij een eerste folter instrument kon vastpakken.

"Is er iets madammeke?" vroeg hij.
"Jazeker meneer, ik zou graag hebben dat u een spuitje geeft vooraleer u begint" was mijn antwoord.
"Maar ik moet waarschijnlijk niet diep boren hoor" zei hij vriendelijk.
"’t kan me niet bommen" antwoordde ik op een even vriendelijke toon,  "ik heb mijn kinderen zonder verdoving gebaard en nu wil ik nooit meer iets aan mijn lichaam laten doen dat pijn kan veroorzaken, die twee bevallingen waren genoeg om een leven lang verder te kunnen, dankuwel als’t voor u hetzelfde is."

Ik zag hem denken dat hij weer een gestoorde, vreemde oude tante op zijn stoel had liggen en met een diepe zucht gaf hij me een spuit die een olifant kon verdoven. Ik voelde mijn rechterkaak gewoon per seconde verdwijnen.

Hij en zijn bevallige assistente bogen zich vervolgens over mijn open mond en de drilboor deed zijn werk.

Halverwege stak ik mijn hand omhoog.
De boor stopte onmiddellijk, de zuiger ging uit mijn mond en vanachter zijn masker vroeg hij : "doet het pijn?" waarop ik antwoordde: "nee ’t is maar om te zeggen dat ik helemaal niets voel, maar als ge nog veel water vanachter in mijn keel spuit ga ik stikken dankuwel" waarop ik weer braafjes achteruit ging liggen.

Een dik half uur later was de klus geklaard en mijn wijze tand was gered van de ondergang.

Met een half lam gezicht mompelde ik toen kwijlend : " bedankt hoor dokter, blij dat ge mijn tand hebt kunnen redden en wat betreft de verdoving ...." hij liet me niet uitspreken en zei : " ja nu vindt ge het vervelend dat ge niets voelt zeker ?" chagrijnig manneke hé? ...

Toch bleef ik zoals steeds mijn ongelooflijk lief en charmante zichzelve en ik kwijlde rustig verder: " maar neeje ... ik wou u net zeggen dat ik heel blij was met de verdoving en het altijd wil, zet het maar op mijn fiche!  Ge kunt héél goed spuitjes geven, ik heb helemaal niets gevoeld."
Een beetje flemen moet bij een tandarts, want dat is een persoon die, als hij het wil, u écht pijn kan doen.
Ver in mijn geheugen zie ik nog flarden van een film met Dustin Hoffman en een tandarts....ik ben de naam kwijt.

’s Avonds thuis druppelde de koffie nog kwijlend over mijn bloes omdat ik nog steeds geen gevoel had in mijn lippen maar ik was gelukkig, ongelooflijk gelukkig.

Ik vroeg me zelfs af of hij nog iets extra in het spuitje had gedaan, gewoon voor de lol.

’t Is gene gewone mijn nieuwe tandarts, maar dat vindt hij waarschijnlijk van mij ook!

20-03-2007 om 18:41 geschreven door BOJAKO  

Héhé...ik voel me net een vetgemest varkentje...ik zie er ook uit als een vetgemest varkentje.
Het kan ook niet anders want ik eet al dagen als een vet varkentje.

Vorige week,  tijdens het bakken van mijn cakes en biscuits,  kon ik het toch niet laten om af en toe deeg en slagroom van mijn vingers te likken en tijdens het voorbereiden van het buffet voor mijn verjaardag kon ik het ook niet laten om te proeven of alles wel à point was, alle goede koks zeggen dat je regelmatig moet proeven,  dus ik doe dat trouw zoals het hoort.

Dan volgt vanzelfsprekend het opeten van je verjaardagsmaal en natuurlijk een stuk van je verjaardagscake nadat je al die kaarsjes heb uitgeblazen.
Eén keer per jaar moet je jezelf toch eens laten gaan en dan hoort daar natuurlijk ook wat lekker wijn drinken bij.
Bovendien vieren we thuis,  dus er moet niet gereden worden en dan kan je eens wat meer drinken dan anders.
Een lekkere pousse-café nadien is een 'must' om te bekomen na een leuke, drukke dag.

De volgende dag moet je weeral eten,  je kan de overschot van je lekker buffet toch niet in de vuilbak kieperen, -waste not, want not- was een motto van moeder zaliger.
Krabsla en garnaalsla invriezen gaat trouwens niet en de kinderen hadden al een deel meegenomen.

Vervolgens was er de dienst ‘fourage’ tijdens de tuinwerkzaamheden.

Beide zonen kwamen hun vader helpen en schoondochter kwam ook even kijken naar de vorderingen in de tuin met de kleinzonen,  ze had genoeg koffiekoeken bij voor een klein legertje.
Zeg nu zelf,  verse koffiekoeken op een frisse lentedag kunnen toch zo lekker smaken bij een lekker tasje dampende koffie.

Twee dagen hebben mijn noeste werkers onze tuin omgeploeg met een vervaarlijk ogend machine.
Alle kleinkindjes stonden in de veranda met hun neus tegen het raam geplakt,  dat nét voor de verjaardag met zoveel zorg was proper gemaakt.

Tijdens de rustpauzes van de tuinwerkers moesten ze allemaal hun rubber laarsjes aan en hun papa’s en grootvader wat gaan helpen ploeteren in het slijk.
Reuzeplezant met de rollende pletwals en de mini voetjes de grond helpen platdrukken en platstampen.

Daarna kwamen ze terug binnen met vuurode wangen en hun slijkvoetjes lieten de nodige sporen na op de vloer die de dag ervoor ook netjes was gekuist met het oog op de verjaardag van hun nana.
Ach.... wat is een beetje slijk tussen vrienden? Vroeger werd er met zand gekuist, zo heb ik toch ooit ergens gelezen.

Net op mijn verjaardag besloot nichtje om haar zoontje ter wereld te brengen en dat moest natuurlijk gisteren ook gevierd worden, eindelijk een zoon na drie dochters, hun geluk kon niet op. 
De champagne vloeide rijkelijk in het moederhuis en omdat ik daarna totaal geen zin meer had in koken zijn ventje en ik maar uit eten gegaan.  Lekkerrrr.... maar o zo calorierijk.

Vandaag was het dan weer de beurt van schoonma.
Zij verjaart op 24 maart maar dan moeten we broer vieren die dit jaar zestig wordt, dus vandaag zijn we met schoonma en de ganse familie ook nog maar eens lekker gaan eten.

Nu ga ik proberen om een hele week te vasten om me voor te bereiden op het Ardens festijn dat volgend weekend voorzien wordt bij broer.

Begrijpen jullie nu waarom het voor sommige mensen zo moeilijk is om slank te blijven? Als je deel uitmaakt van een grote familie dat dolgraag samenkomt en feest,  dan is dàt een utopie – zeg dat ik het gezegd heb.

Ach ja...en dan vergeet ik nog bijna dat we morgen hier in Antwerpen Vaderdag vieren. We kunnen die arme hardwerkende schat toch niet vergeten! 

Bon, het dieet zal dus pas dinsdag beginnen, of nee, woensdag want dinsdag zijn we uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus aan zee.

Ik geef het op ... het gaat me niet lukken, ik voel het in mijn knoken.

18-03-2007 om 17:01 geschreven door BOJAKO  

16-03-2007 om 21:05 geschreven door BOJAKO  

16-03-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

15-03-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mensenlief wat doet dat eerste lentezonnetje toch deugd aan die oude knoken hé...op de middag ben ik toch even lekker buiten gaan zitten in de tuin en die eerste zalige zonnestralen op mijn gezicht voelden heerlijk aan.

Dat vind ik nu net het mooie aan ons klimaat, je begint na een tijdje altijd naar ander weer te snakken.

Na de winter kijk je uit naar het eerste lentezonnetje, daarna naar de hopelijk warme, zonnige zomer, wanneer het dan weer te warm wordt kijk je al verlangend uit naar de herfst en dan is het cirkeltje mooi rond.

Alhoewel, een échte winter hebben we dit jaar wel niet gehad. Ik geloof dat ik mijn dikke winterjas zelfs niet uit de kast heb moeten halen. De dikke handschoenen en de muts ook niet nu ik er goed over nadenk.

We hebben thuis centrale verwarming, maar mijn ventje houdt van gezelligheid en steekt regelmatig graag de kachel aan.

Waar we het meestal niet over eens zijn is de temperatuur in huis, ventje heeft een volledig andere thermostaat in zijn lichaam dan ik, ik val van mijne sus rond dertig graden en hij begint zich dan pas goed te voelen.

Het werd gisteren in de living steeds warmer en warmer. Ik stroopte het éne kledingstuk na het ander af. Toen ik bijna op ontploffen stond ging ik even naar de thermometer kijken en zag dat het 27°C was.
Ventje vond het zalig maar ik moest gewoon de kamer uit, ’t was veel te warm.   Ik zal maar denken dat het een voorbereiding is op een lange hete zomer ...

Ach, de temperatuur in- en buitenhuis zal bij ons altijd een discussiepunt blijven. Ik vind dat het best wat frisser mag zijn en ik zal een warme trui dragen, maar ventje zit liever in een warme omgevingstemperatuur in zijn T shirt.

Ik had dan ook wel een hele namiddag in een warme keuken biscuits en cakes gebakken want ik moet voorzien zijn tegen mijn verjaardag.
Als ik begin te bakken doe ik net hetzelfde als met koken. Ik maak het dubbele klaar en vries dan een deel in, altijd gemakkelijk als je onverwacht bezoek krijgt. (gouden raad van Tante Kaat)

Na de middag heb ik weer zitten ploeteren aan mijn computer, ik wou absoluut een website aanmaken. Niet dat ik een website nodig heb, maar stel dat onze jonge Patrick bij Sennet het ooit voor bekeken houdt en ik mijn blogje moet opgeven, waar ga ik dan mijn foto’s van de kleinkindjes plakken?

Nu kan ik aan mijn wijd verspreide familie zeggen dat ze af en toe te bewonderen zijn op mijn blog, maar het zou toch plezanter zijn op een website. Familiefoto’s zijn tenslotte enkel voor de naaste familie leuk.

Holàba....het belletje gaat in de keuken, mijn erwtensoep zal klaar zijn!

Mmmmm.......Lekker! .... bij warm weer krijg ik altijd zin in zo’n winterkost, hoe zou dat nu komen?

13-03-2007 om 23:34 geschreven door BOJAKO  

Ventje en ik hebben een heel andere smaak wat betreft televisie programma’s, maar één programma zien we beiden graag: op BBC - ‘Crufts’- een soort miss Universe verkiezing voor honden.

De honden zelf vinden we prachtig en wij proberen altijd te raden wie de grote prijs zal winnen want we vinden ze allemaal mooi.  
We kunnen ook eens goed lachen  met de wijze waarop de eigenaars de honden presenteren, hun manier van rondjes lopen met de hond netjes en strak aan de lijn.

Dikwijls zijn het al ietwat oudere en gezette dames en heren,  maar de grappigste vanavond was een dame in een rode smalle rok,  met split vanachter en van voor, platte stevige schoenen aan,  en met de elegantie van een baby olifant liep ze met grote verende stappen naast haar grote hond de ring rond.  Gelukkig voor haar deed de hond het goed.

Dit jaar genoten ventje en ik nog meer dan anders want de winnaar was een prachtige Tibetaanse Terriër met de naam ‘Fabulous Willy’. 

Onze onlangs overleden hond Flor leek op een Tibetaanse Terriër. 

Flor kwam van een franse boerderij en was pure inteelt ras, ik geloof dat hij de zoon van zijn moeder en zijn broer was.  Het was er ook een beetje aan te zien, niet uiterlijk, maar hij was heel nerveus en bang. 
Maar hij was mooi, heel mooi en heel lief.

We kenden het ras niet toen we hem kregen, maar iedereen sprak ons aan op straat en in het park en zei : “ooo....wat een mooie Tibetaanse Terriër”, men zei het zo dikwijls dat wij het op de lange duur bijna zelf geloofden.

Alhoewel we ons hebben voorgenomen om de eerstvolgende jaren geen hond meer te nemen (tot we uit de kleine baby’s zijn) kreeg ik daarstraks toch zin om weer op zoek te gaan naar zo’n lieve huisgenoot. 

Maar nee...we hebben het zo afgesproken ventje en ik, het zal nog wat moeten wachten.

Wat later op de avond keken we naar Canvas en hoorden we de Moslima’s voor de tweede keer aan het woord, deze uitzending ging over hun belevenis van sex in en rond het huwelijk, een onderwerp dat voor hen moeilijk bleek om over te praten.

Eén geëmancipeerde dame die een zaak uitbaat stal mijn hart door haar openhartigheid en humor, een ander, een islam lerares geloof ik,  deed me terugdenken aan de nonnetjes van de jaren vijftig en de meest ergerlijke uitspraken kwamen uit de mond van een ‘bekeerde’ vlaamse dame. 

Om de avond even af te ronden keken we naar het einde van Open en Bloot, we waren nu toch al op de sex toer.  Een mens is nooit te oud om bij te leren.

Daarna, heel laat,  kwam Joan Rivers nog op BBC, ze is  een vrouwelijke amerikaanse komiek die ik ontzettend leuk vind.  Ze is al vrij oud, vreselijk grof, niet meer te herkennen door de vele plastische ingrepen, maar haar zelfspot en humor is subliem.

Om af te sluiten hierna enkele quotes.

12-03-2007 om 02:32 geschreven door BOJAKO  

Trouwe lezers weten hoe het gaat, gewoon kopïëren, naast het woord schrijven wat er in je hoofd op komt en terug plakken bij de reakties.

Om acht uur opgestaan. De badkamer even bezocht voor het hoognodige plasje en dan de tanden gepoetst.

In kamerjas naar beneden (een luxe na al die jaren haasten om te gaan werken) de koffie opgezet en terwijl het pruttelt de krant gelezen.

Stukje eruit geknipt over gevaar van GSM voor kleine kindjes, mag ik niet vergeten te vertellen aan kinderen.

Ventje komt eraan en ik krijg een dikke smakkerd. Da’s weer mooi meegenomen.

Kijk bewonderend naar ventje die ’t vuil buitenzet. What a man ! …

Ga naar boven om de computer aan te zetten, de mails te lezen, de kwis van Hotlips proberen op te lossen, enkele favoriete blogjes lezen en dan proberen om muziek op mijn powerpoint presentatie te krijgen.

Sakker de sakker... lukt niet.

Snel naar beneden, nog steeds in kamerjas maar nu met schort.

Moet voorbereidend koken voor straks, straks geen tijd want twee kleinkindjes komen. Mama van kleinkindjes moet naar de dokter.

Maak Shepherd’s pie voor zes personen dan hoef ik dit straks maar in de oven te steken.

Snel terug naar boven en nu eerst naar de badkamer om me toonbaar te maken voor de rest van de wereld. Heel moeilijk, lukt elke dag wat minder.

Terug naar de computer om te proberen muziek op pps te krijgen, hoera....het lukt!

Nu even zoeken hoe ik er bewegende tekst op kan krijgen.

Staar een half uur naar het hulp programma, probeer vanalles maar het lukt niet.

De bel gaat.... schoondochter en kleinkindjes zijn er.

Sluit programma af, vergeet te saven, sakker tussen mijn tanden en loop snel de trap af.

In de gang staat dubbele kinderbuggy met schoondochter en kindjes.

Kindjes gekust en geknuffeld. Baby in box, kleindochter wil Teletubbies zien.

Nana heeft een kast vol kinder video’s en DVD’s maar geen Teletubbies.

Turbo kleindochter gaat dan maar spelen met poppen en kinderwagen.

Ik babbel met haar mama en we trekken om de haverklap tijdig onze voeten omhoog om niet overreden te worden door een poppenwagen.

Mama vertrekt naar dokter, grootouders verschonen kleinkinderen, doen hun winterjassen aan, zetten kindjes in de dubbele buggy en zijn al moe en bezweet voor ze nog vertrekken voor de wandeling.

Wandelen snel, want straks moeten ze op tijd terug zijn want broer en schoonzus komen ook eten.

Tijdens wandeling dan toch snel snel een DVD gekocht van Teletubbies, koop lipgloss voor mezelf in Kruidvat met etiket “ min drie euro “. Juffrouwtje aan de kassa doet de drie euro er niet af.

Vraag waarom de drie euro er niet af zijn, juffrouw trekt schouders op, weet het niet.

Op de vraag “Bent u hier verantwoordelijk? “ roept ze een ietwat ouder meisje dat ook net van school komt. Krijg als antwoord dat die korting voor Nederland telt en niet voor België.

Wil van mijn oren maken maar zie ventje ongeduldig heen en weer lopen buiten met dubbele buggy.

Bijt mijn tanden bijna stuk maar betaal en loop terug naar buiten.

Buiten besef ik dat ik naar het Kruidvat ging om brilpoets doekjes te kopen, rats vergeten.

Stop nog bij de bakker voor taart.

Dan in sneltrein vaart naar huis want baby moest al lang fruitpap hebben.

Beide kindjes liggen gelukkig nog lekker te slapen.

Thuis wordt fruitpap baby wakker, krijgt dit onmiddellijk ondanks het feit dat ik dringend moet plassen, baby komt eerst.

Kleindochter slaapt verder in buggy.

De bel gaat....roep ventje om open te doen, ventje is vanachter in de tuin, schept luchtje... laat baby even alleen, worstel me voorbij de dubbele buggy met nog steeds slapende kleindochter, het is zoon 2, papa van de kindjes.

Ventje vertrekt naar garage – auto heeft nazicht nodig.

Zoon 2 moet vrouwtje even afhalen in’t ziekenhuis.

Kruis vingers en tenen dat kleindochter nog even blijft slapen. Twee kindjes nog wat moeilijk, want hand doet nog steeds pijn.

Gisteren venijnige cortisone prik gehad in palm van hand, zou nu toch stilaan moeten beginnen helpen.

Zoon en schoondochter komen terug, vertellen wat dokter gezegd heeft.

Andere schoondochter belt. Kleinzoon 2 is ziekjes van school gekomen, of ik eventueel morgen kan oppassen.

Natuurlijk...ge kunt een ziek knuffelbeertje toch niet naar school sturen.

Ventje komt terug thuis. Hij zal tafel dekken. Ik werk het eten verder af.

Kleindochter is nu wakker en krijgt fruitpap en wordt verschoond door haar mama.

Ventje en zoon zijn aan’t babbelen. Baby zit in box. Ik begin tafel te dekken.

Ventje protesteert – hij zal tafel dekken! Hij babbelt verder.

Broer belt dat hij en vrouw wat later zullen zijn, grote file van en naar Wommelgem.

Kinderen kunnen niet zo lang wachten, kindjes moeten straks op tijd in bad en bed.

Ik dek dan toch maar tafel...ventje is nog steeds aan’t babbelen.

Wij eten samen met de kinderen en als we aan de taart beginnen komen broer en schoonzus eraan.

Eten is gelukkig nog warm. Ovenschotel is heel praktisch.

Kinderen en kleinkinderen vertrekken.

Broer en schoonzus blijven nog wat praten. Vertrekken seffens nog naar huis in de Ardennen.

Kijk om negen uur naar nieuws van zeven uur op TV – praise the digibox!

Wil naar een programma kijken op BBC maar ventje wil Schwarzennegger zien.

Heb al drie keer Schwarzenegger gezien, ventje ook, maar die valt altijd in slaap dus hij herinnert het zich niet.

Ik ga terug naar boven aan de computer, nog wat blogjes lezen en eventueel nog proberen om mijn pps op punt te krijgen.

Een kwartier later komt ventje boven...gaat slapen, is moe.

Ik vraag hoe het zit met Schwarzennegger. Hij zal het op een andere keer wel zien, was weer in slaap gesukkeld!

Lap, dat wordt een vierde keer dat ik die film zal moeten opzetten.

Ik besluit mijn dagboek bij te schrijven.

Ventje snurkt luid .... ventje is gelukkig.

Vandaag was het ‘Vrouwendag’.
Ik wens mezelf proficiat.

08-03-2007 om 23:57 geschreven door BOJAKO  

Ventje is net vertrokken naar de supermarkt.

Bovenaan de boodschappenlijst staat in ’t groot ‘bollekes in tomatensaus’.

Zeker niet te vergeten met drie uitroeptekens. !!!

Woensdag op de middag is het hier altijd vollen bak.

Zoon 2 komt eten, neef meestal ook als hij in België is,  en regelmatig de twee oudste kleinkinderen wanneer hun mama late shift of nacht heeft gehad.

Woensdag moet er dan ook voor een stevige koffietafel gezorgd worden.

Zachte broodjes liefst voor de kindjes, zelf opgelegde zoetzure rode biet mag niet ontbreken voor zoon en neef, maar wat zeker niet mag ontbreken zijn : bollekes in tomatensaus voor de oudste kleinzoon.

Vorige woensdag zat iedereen netjes aan tafel en plots weerklonk de beteuterde vraag: “nana...waar zijn de bollekes in tomatensaus?”
euh.... ik keek naar ventje, ventje haalde zijn schouders op en zei: “oeps...vergeten”.

De teleurstelling in de ogen van kleinzoon was onmetelijk.
Hij kon bijna niet meer eten, wat moest er nu in zijn broodje?

Zoon 2, zijn oom,  begreep het heel goed want hij zei : “toen ik vroeger naar mijn grootouders ging wist ik ook dat ik daar altijd na het eten een Chocotof kreeg, ik zou het ook vreselijk gevonden hebben indien ze er geen in huis hadden gehad, ik rekende er gewoon op” .

Als troost voor de vergeten bollekes in tomatensaus beloofde ik kleinzoon dat hij onmiddellijk na het eten op de laptop mocht spelen en toen stemde hij moedig in, zijn tranen verbijtend, met een broodje kaas en eentje met choco.

Daarom .... vandaag mogen we zeker de bollekes in tomatensaus niet vergeten.

Twee keer na elkaar vergeten wordt ons niet vergeven denk ik.

Nu snel de tafel dekken want seffens staan ze hier allemaal....de koffie pruttelt al.

07-03-2007 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

06-03-2007 om 02:34 geschreven door BOJAKO  

Af en toe zijn er zo van die dagen dat een mens moet bezinnen, alles eens goed op een rijtje zetten, een “Bonux” rijtje zoals de Kotmadam.

Gisteren was voor mij zo’n dag, mijn piekerdag, mijn baaldag zoals de Hollanders zeggen.
 

Ik baalde van het puntje van mijn kleinste teen tot het puntje van mijn langste haar.

Dus...

Mijn botten aan en een dikke jas en een flinke wandeling doen, dat helpt altijd om de muizenissen uit je hoofd te helpen.

Efkes nadenken over alles, ben ik goed bezig?  Denk ik genoeg aan anderen?  Doe ik voldoende voor anderen?

Doe ik genoeg voor mezelf?  Doe ik genoeg voor mijn ventje?

Is mijn tijd aan de computer wel zinvolle tijd?   Zou ik niet beter als vrijwilligster gaan helpen in een ziekenhuis?   Oude mensen helpen eten geven bv.

• Piekeren of mijn kleinzoon zijn allereerste scoutskamp wel leuk vond.
• Piekeren of mijn schoondochter niets al te erg heeft en dat het goed afloopt.
• Piekeren of mijn schoonzus het goed stelt na haar operatie.
• Piekeren of de tumor in de knie van mijn zus aan ’t terugkomen is of niet.
• Piekeren of ik niet te weinig voor schoonma doe.
• Piekeren of mijn hand ooit nog goed komt.
• Piekeren of ik mijn vriendin niet gekwetst heb.
  
  
  Allemaal zaken die ik vroeger lekker in de zetel bij een tasje koffie bij mijn lieve moeder kon uitpraten.

Elke keer suste ze mij en voelde ik me een stuk beter nadien.

Zij wees me op de zaken die ik fout deed en de zaken die ik goed deed.

Nu weet ik het dikwijls pas als het te laat is.

Nu is er niemand meer om raad aan te vragen.

Echt een baaldag. 

Het zal aan’t weer liggen, ik heb dringend de zon nodig.

Enfin, ik heb tijdens die wandeling dan ook mijn nieuwe camera uitgetest en jullie mogen wat meegenieten van mijn wandeling terwijl je mijn gezeur leest.

’t Kan niet elke dag hemel op aarde zijn.

Morgen is de volgende dag van de rest van mijn leven en dan zal het wel beter zijn.

Dat hoop ik toch!

05-03-2007 om 16:41 geschreven door BOJAKO