Mensenlief wat doet dat eerste lentezonnetje toch deugd aan die oude knoken hé...op de middag ben ik toch even lekker buiten gaan zitten in de tuin en die eerste zalige zonnestralen op mijn gezicht voelden heerlijk aan.

Dat vind ik nu net het mooie aan ons klimaat, je begint na een tijdje altijd naar ander weer te snakken.

Na de winter kijk je uit naar het eerste lentezonnetje, daarna naar de hopelijk warme, zonnige zomer, wanneer het dan weer te warm wordt kijk je al verlangend uit naar de herfst en dan is het cirkeltje mooi rond.

Alhoewel, een échte winter hebben we dit jaar wel niet gehad. Ik geloof dat ik mijn dikke winterjas zelfs niet uit de kast heb moeten halen. De dikke handschoenen en de muts ook niet nu ik er goed over nadenk.

We hebben thuis centrale verwarming, maar mijn ventje houdt van gezelligheid en steekt regelmatig graag de kachel aan.

Waar we het meestal niet over eens zijn is de temperatuur in huis, ventje heeft een volledig andere thermostaat in zijn lichaam dan ik, ik val van mijne sus rond dertig graden en hij begint zich dan pas goed te voelen.

Het werd gisteren in de living steeds warmer en warmer. Ik stroopte het éne kledingstuk na het ander af. Toen ik bijna op ontploffen stond ging ik even naar de thermometer kijken en zag dat het 27°C was.
Ventje vond het zalig maar ik moest gewoon de kamer uit, ’t was veel te warm.   Ik zal maar denken dat het een voorbereiding is op een lange hete zomer ...

Ach, de temperatuur in- en buitenhuis zal bij ons altijd een discussiepunt blijven. Ik vind dat het best wat frisser mag zijn en ik zal een warme trui dragen, maar ventje zit liever in een warme omgevingstemperatuur in zijn T shirt.

Ik had dan ook wel een hele namiddag in een warme keuken biscuits en cakes gebakken want ik moet voorzien zijn tegen mijn verjaardag.
Als ik begin te bakken doe ik net hetzelfde als met koken. Ik maak het dubbele klaar en vries dan een deel in, altijd gemakkelijk als je onverwacht bezoek krijgt. (gouden raad van Tante Kaat)

Na de middag heb ik weer zitten ploeteren aan mijn computer, ik wou absoluut een website aanmaken. Niet dat ik een website nodig heb, maar stel dat onze jonge Patrick bij Sennet het ooit voor bekeken houdt en ik mijn blogje moet opgeven, waar ga ik dan mijn foto’s van de kleinkindjes plakken?

Nu kan ik aan mijn wijd verspreide familie zeggen dat ze af en toe te bewonderen zijn op mijn blog, maar het zou toch plezanter zijn op een website. Familiefoto’s zijn tenslotte enkel voor de naaste familie leuk.

Holàba....het belletje gaat in de keuken, mijn erwtensoep zal klaar zijn!

Mmmmm.......Lekker! .... bij warm weer krijg ik altijd zin in zo’n winterkost, hoe zou dat nu komen?

13-03-2007 om 23:34 geschreven door BOJAKO  

Ventje en ik hebben een heel andere smaak wat betreft televisie programma’s, maar één programma zien we beiden graag: op BBC - ‘Crufts’- een soort miss Universe verkiezing voor honden.

De honden zelf vinden we prachtig en wij proberen altijd te raden wie de grote prijs zal winnen want we vinden ze allemaal mooi.  
We kunnen ook eens goed lachen  met de wijze waarop de eigenaars de honden presenteren, hun manier van rondjes lopen met de hond netjes en strak aan de lijn.

Dikwijls zijn het al ietwat oudere en gezette dames en heren,  maar de grappigste vanavond was een dame in een rode smalle rok,  met split vanachter en van voor, platte stevige schoenen aan,  en met de elegantie van een baby olifant liep ze met grote verende stappen naast haar grote hond de ring rond.  Gelukkig voor haar deed de hond het goed.

Dit jaar genoten ventje en ik nog meer dan anders want de winnaar was een prachtige Tibetaanse Terriër met de naam ‘Fabulous Willy’. 

Onze onlangs overleden hond Flor leek op een Tibetaanse Terriër. 

Flor kwam van een franse boerderij en was pure inteelt ras, ik geloof dat hij de zoon van zijn moeder en zijn broer was.  Het was er ook een beetje aan te zien, niet uiterlijk, maar hij was heel nerveus en bang. 
Maar hij was mooi, heel mooi en heel lief.

We kenden het ras niet toen we hem kregen, maar iedereen sprak ons aan op straat en in het park en zei : “ooo....wat een mooie Tibetaanse Terriër”, men zei het zo dikwijls dat wij het op de lange duur bijna zelf geloofden.

Alhoewel we ons hebben voorgenomen om de eerstvolgende jaren geen hond meer te nemen (tot we uit de kleine baby’s zijn) kreeg ik daarstraks toch zin om weer op zoek te gaan naar zo’n lieve huisgenoot. 

Maar nee...we hebben het zo afgesproken ventje en ik, het zal nog wat moeten wachten.

Wat later op de avond keken we naar Canvas en hoorden we de Moslima’s voor de tweede keer aan het woord, deze uitzending ging over hun belevenis van sex in en rond het huwelijk, een onderwerp dat voor hen moeilijk bleek om over te praten.

Eén geëmancipeerde dame die een zaak uitbaat stal mijn hart door haar openhartigheid en humor, een ander, een islam lerares geloof ik,  deed me terugdenken aan de nonnetjes van de jaren vijftig en de meest ergerlijke uitspraken kwamen uit de mond van een ‘bekeerde’ vlaamse dame. 

Om de avond even af te ronden keken we naar het einde van Open en Bloot, we waren nu toch al op de sex toer.  Een mens is nooit te oud om bij te leren.

Daarna, heel laat,  kwam Joan Rivers nog op BBC, ze is  een vrouwelijke amerikaanse komiek die ik ontzettend leuk vind.  Ze is al vrij oud, vreselijk grof, niet meer te herkennen door de vele plastische ingrepen, maar haar zelfspot en humor is subliem.

Om af te sluiten hierna enkele quotes.

12-03-2007 om 02:32 geschreven door BOJAKO  

Trouwe lezers weten hoe het gaat, gewoon kopïëren, naast het woord schrijven wat er in je hoofd op komt en terug plakken bij de reakties.

Om acht uur opgestaan. De badkamer even bezocht voor het hoognodige plasje en dan de tanden gepoetst.

In kamerjas naar beneden (een luxe na al die jaren haasten om te gaan werken) de koffie opgezet en terwijl het pruttelt de krant gelezen.

Stukje eruit geknipt over gevaar van GSM voor kleine kindjes, mag ik niet vergeten te vertellen aan kinderen.

Ventje komt eraan en ik krijg een dikke smakkerd. Da’s weer mooi meegenomen.

Kijk bewonderend naar ventje die ’t vuil buitenzet. What a man ! …

Ga naar boven om de computer aan te zetten, de mails te lezen, de kwis van Hotlips proberen op te lossen, enkele favoriete blogjes lezen en dan proberen om muziek op mijn powerpoint presentatie te krijgen.

Sakker de sakker... lukt niet.

Snel naar beneden, nog steeds in kamerjas maar nu met schort.

Moet voorbereidend koken voor straks, straks geen tijd want twee kleinkindjes komen. Mama van kleinkindjes moet naar de dokter.

Maak Shepherd’s pie voor zes personen dan hoef ik dit straks maar in de oven te steken.

Snel terug naar boven en nu eerst naar de badkamer om me toonbaar te maken voor de rest van de wereld. Heel moeilijk, lukt elke dag wat minder.

Terug naar de computer om te proberen muziek op pps te krijgen, hoera....het lukt!

Nu even zoeken hoe ik er bewegende tekst op kan krijgen.

Staar een half uur naar het hulp programma, probeer vanalles maar het lukt niet.

De bel gaat.... schoondochter en kleinkindjes zijn er.

Sluit programma af, vergeet te saven, sakker tussen mijn tanden en loop snel de trap af.

In de gang staat dubbele kinderbuggy met schoondochter en kindjes.

Kindjes gekust en geknuffeld. Baby in box, kleindochter wil Teletubbies zien.

Nana heeft een kast vol kinder video’s en DVD’s maar geen Teletubbies.

Turbo kleindochter gaat dan maar spelen met poppen en kinderwagen.

Ik babbel met haar mama en we trekken om de haverklap tijdig onze voeten omhoog om niet overreden te worden door een poppenwagen.

Mama vertrekt naar dokter, grootouders verschonen kleinkinderen, doen hun winterjassen aan, zetten kindjes in de dubbele buggy en zijn al moe en bezweet voor ze nog vertrekken voor de wandeling.

Wandelen snel, want straks moeten ze op tijd terug zijn want broer en schoonzus komen ook eten.

Tijdens wandeling dan toch snel snel een DVD gekocht van Teletubbies, koop lipgloss voor mezelf in Kruidvat met etiket “ min drie euro “. Juffrouwtje aan de kassa doet de drie euro er niet af.

Vraag waarom de drie euro er niet af zijn, juffrouw trekt schouders op, weet het niet.

Op de vraag “Bent u hier verantwoordelijk? “ roept ze een ietwat ouder meisje dat ook net van school komt. Krijg als antwoord dat die korting voor Nederland telt en niet voor België.

Wil van mijn oren maken maar zie ventje ongeduldig heen en weer lopen buiten met dubbele buggy.

Bijt mijn tanden bijna stuk maar betaal en loop terug naar buiten.

Buiten besef ik dat ik naar het Kruidvat ging om brilpoets doekjes te kopen, rats vergeten.

Stop nog bij de bakker voor taart.

Dan in sneltrein vaart naar huis want baby moest al lang fruitpap hebben.

Beide kindjes liggen gelukkig nog lekker te slapen.

Thuis wordt fruitpap baby wakker, krijgt dit onmiddellijk ondanks het feit dat ik dringend moet plassen, baby komt eerst.

Kleindochter slaapt verder in buggy.

De bel gaat....roep ventje om open te doen, ventje is vanachter in de tuin, schept luchtje... laat baby even alleen, worstel me voorbij de dubbele buggy met nog steeds slapende kleindochter, het is zoon 2, papa van de kindjes.

Ventje vertrekt naar garage – auto heeft nazicht nodig.

Zoon 2 moet vrouwtje even afhalen in’t ziekenhuis.

Kruis vingers en tenen dat kleindochter nog even blijft slapen. Twee kindjes nog wat moeilijk, want hand doet nog steeds pijn.

Gisteren venijnige cortisone prik gehad in palm van hand, zou nu toch stilaan moeten beginnen helpen.

Zoon en schoondochter komen terug, vertellen wat dokter gezegd heeft.

Andere schoondochter belt. Kleinzoon 2 is ziekjes van school gekomen, of ik eventueel morgen kan oppassen.

Natuurlijk...ge kunt een ziek knuffelbeertje toch niet naar school sturen.

Ventje komt terug thuis. Hij zal tafel dekken. Ik werk het eten verder af.

Kleindochter is nu wakker en krijgt fruitpap en wordt verschoond door haar mama.

Ventje en zoon zijn aan’t babbelen. Baby zit in box. Ik begin tafel te dekken.

Ventje protesteert – hij zal tafel dekken! Hij babbelt verder.

Broer belt dat hij en vrouw wat later zullen zijn, grote file van en naar Wommelgem.

Kinderen kunnen niet zo lang wachten, kindjes moeten straks op tijd in bad en bed.

Ik dek dan toch maar tafel...ventje is nog steeds aan’t babbelen.

Wij eten samen met de kinderen en als we aan de taart beginnen komen broer en schoonzus eraan.

Eten is gelukkig nog warm. Ovenschotel is heel praktisch.

Kinderen en kleinkinderen vertrekken.

Broer en schoonzus blijven nog wat praten. Vertrekken seffens nog naar huis in de Ardennen.

Kijk om negen uur naar nieuws van zeven uur op TV – praise the digibox!

Wil naar een programma kijken op BBC maar ventje wil Schwarzennegger zien.

Heb al drie keer Schwarzenegger gezien, ventje ook, maar die valt altijd in slaap dus hij herinnert het zich niet.

Ik ga terug naar boven aan de computer, nog wat blogjes lezen en eventueel nog proberen om mijn pps op punt te krijgen.

Een kwartier later komt ventje boven...gaat slapen, is moe.

Ik vraag hoe het zit met Schwarzennegger. Hij zal het op een andere keer wel zien, was weer in slaap gesukkeld!

Lap, dat wordt een vierde keer dat ik die film zal moeten opzetten.

Ik besluit mijn dagboek bij te schrijven.

Ventje snurkt luid .... ventje is gelukkig.

Vandaag was het ‘Vrouwendag’.
Ik wens mezelf proficiat.

08-03-2007 om 23:57 geschreven door BOJAKO  

Ventje is net vertrokken naar de supermarkt.

Bovenaan de boodschappenlijst staat in ’t groot ‘bollekes in tomatensaus’.

Zeker niet te vergeten met drie uitroeptekens. !!!

Woensdag op de middag is het hier altijd vollen bak.

Zoon 2 komt eten, neef meestal ook als hij in België is,  en regelmatig de twee oudste kleinkinderen wanneer hun mama late shift of nacht heeft gehad.

Woensdag moet er dan ook voor een stevige koffietafel gezorgd worden.

Zachte broodjes liefst voor de kindjes, zelf opgelegde zoetzure rode biet mag niet ontbreken voor zoon en neef, maar wat zeker niet mag ontbreken zijn : bollekes in tomatensaus voor de oudste kleinzoon.

Vorige woensdag zat iedereen netjes aan tafel en plots weerklonk de beteuterde vraag: “nana...waar zijn de bollekes in tomatensaus?”
euh.... ik keek naar ventje, ventje haalde zijn schouders op en zei: “oeps...vergeten”.

De teleurstelling in de ogen van kleinzoon was onmetelijk.
Hij kon bijna niet meer eten, wat moest er nu in zijn broodje?

Zoon 2, zijn oom,  begreep het heel goed want hij zei : “toen ik vroeger naar mijn grootouders ging wist ik ook dat ik daar altijd na het eten een Chocotof kreeg, ik zou het ook vreselijk gevonden hebben indien ze er geen in huis hadden gehad, ik rekende er gewoon op” .

Als troost voor de vergeten bollekes in tomatensaus beloofde ik kleinzoon dat hij onmiddellijk na het eten op de laptop mocht spelen en toen stemde hij moedig in, zijn tranen verbijtend, met een broodje kaas en eentje met choco.

Daarom .... vandaag mogen we zeker de bollekes in tomatensaus niet vergeten.

Twee keer na elkaar vergeten wordt ons niet vergeven denk ik.

Nu snel de tafel dekken want seffens staan ze hier allemaal....de koffie pruttelt al.

07-03-2007 om 11:46 geschreven door BOJAKO  

06-03-2007 om 02:34 geschreven door BOJAKO  

Af en toe zijn er zo van die dagen dat een mens moet bezinnen, alles eens goed op een rijtje zetten, een “Bonux” rijtje zoals de Kotmadam.

Gisteren was voor mij zo’n dag, mijn piekerdag, mijn baaldag zoals de Hollanders zeggen.
 

Ik baalde van het puntje van mijn kleinste teen tot het puntje van mijn langste haar.

Dus...

Mijn botten aan en een dikke jas en een flinke wandeling doen, dat helpt altijd om de muizenissen uit je hoofd te helpen.

Efkes nadenken over alles, ben ik goed bezig?  Denk ik genoeg aan anderen?  Doe ik voldoende voor anderen?

Doe ik genoeg voor mezelf?  Doe ik genoeg voor mijn ventje?

Is mijn tijd aan de computer wel zinvolle tijd?   Zou ik niet beter als vrijwilligster gaan helpen in een ziekenhuis?   Oude mensen helpen eten geven bv.

• Piekeren of mijn kleinzoon zijn allereerste scoutskamp wel leuk vond.
• Piekeren of mijn schoondochter niets al te erg heeft en dat het goed afloopt.
• Piekeren of mijn schoonzus het goed stelt na haar operatie.
• Piekeren of de tumor in de knie van mijn zus aan ’t terugkomen is of niet.
• Piekeren of ik niet te weinig voor schoonma doe.
• Piekeren of mijn hand ooit nog goed komt.
• Piekeren of ik mijn vriendin niet gekwetst heb.
  
  
  Allemaal zaken die ik vroeger lekker in de zetel bij een tasje koffie bij mijn lieve moeder kon uitpraten.

Elke keer suste ze mij en voelde ik me een stuk beter nadien.

Zij wees me op de zaken die ik fout deed en de zaken die ik goed deed.

Nu weet ik het dikwijls pas als het te laat is.

Nu is er niemand meer om raad aan te vragen.

Echt een baaldag. 

Het zal aan’t weer liggen, ik heb dringend de zon nodig.

Enfin, ik heb tijdens die wandeling dan ook mijn nieuwe camera uitgetest en jullie mogen wat meegenieten van mijn wandeling terwijl je mijn gezeur leest.

’t Kan niet elke dag hemel op aarde zijn.

Morgen is de volgende dag van de rest van mijn leven en dan zal het wel beter zijn.

Dat hoop ik toch!

05-03-2007 om 16:41 geschreven door BOJAKO  

Ventje en ik zijn al sinds gisteren een verbeten strijd aan’t voeren met onze PC.

Jaja, mijn ventje eindelijk ook, hij kent er nog minder van dan ik maar hij doet zijn best.

Wat is nu het probleem? Ja vraag liever .... wat is geen probleem? ...ik heb een oude PC van Oxfam en aan die oude PC hangen zoveel andere draden en toestellen dat het niet om aan te zien is.

Een van die aanhangsels is een al even oude DVD writer, die gebruik ik om back-up’s te maken. De intentie was wel om prachtige foto reportages te maken en die op DVD te zetten maar daar heb ik te weinig tijd voor gehad en inmiddels zijn we al enkele jaren verder.

Een ander aanhangsel is een USB ding dat vol steekt met USB kabeltjes, ééntje voor de camera, eentje voor de printer die ook al twee weken niets meer doet, een leeg gatje om mijn USB stick in te steken en er hangt nog een vierde kabeltje voor ???? euh geen flauw idee...waarvoor.

Nu wou ik vandaag toch al mijn foto’s wegschrijven naar een DVD, branden heet dat geloof ik, zodat ik ze eindelijk dan toch op TV kon bekijken, niet enkel daarom, maar ook omdat er om de vijf botten een melding op mijn scherm komt dat “er onvoldoende virtueel geheugen beschikbaar is”.

Ventje had een tijdje terug een DVD recorder gekocht en aan de TV gekoppeld.

Ik was destijds zo in mijn gat gebeten dat Telenet ons eerst die digibox aangesmeerd had om dan twee maanden later met de recorder af te komen, dat ik weiger om nu via hen een recorder aan te kopen tot ik genoeg wear and tear uit mijn dure digibox heb gehad.

Ventje had de DVD recorder aangekoppeld en nu bleek dat ook een soort computer te zijn, hij sloeg bleek uit.

Gewoonlijk duwt hij deze zaken mijn richting uit, maar deze keer niet hoor, met alle chinezen maar niet met dedeze... ik zei hem dat hij dat ding maar aan de praat moest krijgen, wat tot zijn grote verbazing uiteindelijk lukte.

Hij kon iets opnemen van TV en zelfs terugspelen, hij kon zelfs oude video’s overzetten op DVD. Ik overlaadde hem met mijn bewondering.

Nu wou ik, om mijn overvolle PC een plezier te doen, eindelijk mijn foto’s op DVD zetten zodat we deze via de nieuwe DVD recorder kunnen bewonderen via de TV.

Gemakkelijk gezegd .....water en bloed hebben we al gezweet en het wil maar niet lukken.

Ik heb al DVD’s geformatteerd, ge-herformatteerd – ik krijg ze er via de oude DVD writer wel op want ik zie ze staan op mijn PC als ik naar drive E ga, maar wanneer we het dan beneden in de DVD recorder steken niks, nada, rien...PLEASE FORMAT DISK komt er op het scherm,..... neeje begot, ik wil niet terug formatteren, ik wil mijn foto’s op mijn TV zien en niet op mijn computer. Dat lukt bij iedereen waarom bij mij niet?

Ventje geeft niet snel op, deze namiddag vertrok hij richting computerwinkel, want mijn zus in Engeland had me na een telefoontje van meer dan een uur uitgelegd hoe ik het moest doen en zij gebruikte gewone CD’s – geen DVD’s. Ze schreef gewoon via Mijn afbeeldingen van Windows XP de foto’s naar een gewone CD en speelde deze af op haar TV.

Mijn zus is technisch een genie, enfin een all-round genie, had ik maar de helft van haar verstand dan was ik gelukkig.

Vanuit de winkel belde ventje me daarstraks op om te vragen welke nummers er op onze DVD writer stonden.

Even later was hij hier terug met het verdict: onze DVD writer is te oud, ze verkopen die maat van CD’s niet meer hadden ze hem in de winkel gezegd.

Maar ...de aanhouder wint denkt mijn witte ridder en nu is hij weg naar een andere winkel op zoek naar raad en bijstand.

Floep .... dat heb je die vervelende boodschap weer ....jaja ik weet het, ge hebt onvoldoende virtureel geheugen!!!!

Of dat hier ooit nog in orde komt weet ik niet, maar het zal zeker niet zijn omdat we niet geprobeerd hebben.

Twee computer dumbo’s samen moeten uiteindelijk de klus toch geklaard krijgen nietwaar?

03-03-2007 om 17:13 geschreven door BOJAKO  

02-03-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Sinds mijnen halven trouwboek voltijds thuis blijft moet er altijd de broodnodige afleiding gevonden worden om zijn ongeremde energie kwijt te raken.

In de winter is het wreed moeilijk, zeg dat ik het u gezegd heb.

’s Zomers kan hij heel veel energie kwijt in de onderhoud van onze tuin, sinds het begin van de winter heeft hij al heel zijn kelder uitgemest, een rommelmarkt gedaan, hout gezaagd om de stoof twintig jaar lang te kunnen warm stoken en nu wordt het heel hoge tijd dat hij terug de tuin in kan. Hij weet geen blijf meer met zijn energie.

Ventje heeft zoals men het in Antwerpen zegt: geen zittend gat.

Hij moet altijd bezig zijn. Voor hem geen PC, amper TV, en het lezen beperkt zich tot de reklameblaadjes.

Nee...mijn ventje heeft geen dimmer, hij heeft slechts twee standen: aan – af.

Om al die energie in goede banen te leiden heb ik hem eindelijk zover gekregen dat hij nu de was doet, met lange tijd de nodige rampzalige kleurschakeringen tot gevolg.
Onze lakens hebben vervolgens de kleuren Saumon, Bois de Rose, grijs en grauw gehad, maar nu heeft hij via de reklame Vanish ontdekt en behoudt alles zo’n beetje zijn originele kleur.

Na de was heb ik hem leren strijken...de platte stukken.

A star was born, niemand buiten zijn bloedeigen moeder kan beter en netter platte stukken strijken dan mijn ventje.

Het was dus een beetje verschieten toen ik enkele dagen terug in de keuken kwam en hem daar zag staan aan zijn strijkplank, compleet van de kaart.

"Wat is er shoeke?" vroeg ik bezorgd.

"Mijn strijkijzer doet het niet meer" antwoordde hij verdrietig.

"Heddem al eens open gehad?" vroeg ik,  omdat ik weet dat ventje alles met het gemak van een ingenieur uit en terug in elkaar krijgt.

"Ja, ’t is helemaal verroest vanbinnen, verzekers door al dat water dat er ingaat zeker?" zei hij terwijl ik op mijn tong beet om niet te lachen.

"En wat nu?" vroeg hij terwijl hij me nog altijd triest aankeek.

Mijn vrouwelijk olifanten geheugen zette een heel grote stap terug in de tijd en ik zei: "Euh.....weet ge, in juni verjaart ge, dan krijgt ge er van mij eentje voor uw verjaardag, een superdeluxe, met een reuze waterreservoir, het beste is niet goed genoeg voor u".

Ventje heeft na veertig jaar nog altijd niet door of ik nu serieus ben of niet en hij keek me heel twijfelachtig aan. Vooral omdat in het begin van ons huwelijk dit zijn courante verjaardagsgeschenken waren voor mij.

Ik was goed op dreef en dus ging ik verder: " Positief is dan ook dat ge tegen dan een fameuze hoop strijk zult bijeengespaard hebben en dan helemaal uit de bol kunt gaan met uw nieuw strijkijzer!"

"Zijde gij nu aan’t zwanzen of watte?" vroeg hij.

"Maar nee ventje, in de kelder staan nog altijd die oude strijkijzers van ons bomma die ge op de stoof moet opwarmen en daar kunt ge toch mee verder tot in juni".

Ik begon hem toen in’t lang en in’t breed uit te leggen hoe hij met die oude strijkijzers moest werken. Ik stelde hem voor om een bakplat op het gasvuur te leggen, daarnaast een flink stuk bruin papier, want het strijkijzer moest eerst ingevet worden met een vetkaarsje om goed te glijden, en daarom was dat bruin papier nodig om het overtollig vet eraf te strijken zodat ge uw strijk niet vuilmaakt.

Hij was er bijna mee weg want hij vroeg toch: " maar tegen dan is dat ijzer toch niet meer warm". Ik legde hem uit dat dat net de reden was waarom ge minstens met drie van die oude strijkijzers moest werken. Ge moest ze een beetje op alle temperaturen hebben want die hadden geen thermostaat.

Nog steeds was hij niet helemaal zeker of ik nu serieus was of niet.
Ik denk dat ik een toneel carrière gemist heb.

Uiteindelijk zei ik, omdat hij zo beteuterd keek, "maak dat ge weg zijt en ga verdorie een goed nieuw strijkijzer kopen".

"Welke zijn de beste?" vroeg hij opgelucht en ik zei: "wel aangezien gij nu zo goed kunt strijken moogt ge dat vanaf nu altijd blijven doen, ge kunt het veel beter dan ik (deze zin heb ik van hem ooit geleerd) dus kies zelf maar eentje uit dat het best in uw hand ligt!".

Beneden hoor ik nu de stoom ontsnappen uit een splinternieuw strijkijzer. Ventje heeft gisterenavond nog speciaal een wasje opgezet om het vandaag te kunnen testen.

Toch schattig hé die mannen?

28-02-2007 om 11:20 geschreven door BOJAKO  

Het in Aruba pas getrouwd koppeltje gaf gisteren een feest hier in Antwerpen voor de andere familieleden, waaronder wij.

Bruid en bruidegom straalden van geluk. Hun ouders ook.

Tenslotte had mijn broer,  samen met de bruidegom, bijna een jaar in uiterste geheimhouding alles gepland om dit sprookjeshuwelijk tot een goed einde te brengen.

De door de bruidegom uitgekozen jurk was prachtig, de door hem gekozen ringen waren prachtig....nichtje leek op een sprookjesprinses.

In Curaçao had hij haar ten huwelijk gevraagd op Valentijnsdag.
Zij had natuurlijk ja gezegd en toen had hij zijn spel verder gespeeld en ze begonnen ‘zogezegd’ samen te plannen voor een huwelijk.

Zij wist natuurlijk niet wat haar te wachten stond.

Dolgelukkig waren ze in Aruba aangekomen, het hotel was prachtig, de zon, het strand,  de zee, een idyllische omgeving.

Op het einde van hun eerste vakantiedag in het hotel kwamen ze terug gewandeld van het strand en toen zag ze iemand op het terras van het hotel staan.

Tegen haar ‘verloofde’ zei nichtje: “ ik denk dat ik een zonneslag heb zoetje, want dat is precies mijn zus daar aan het hotel”.

Toen ze nog wat dichterbij kwamen zei ze : “verdorie die trekt nu écht als twee druppels water op mijn zus!” en toen zag ze pas haar ouders en de andere familieleden, die hen wat later met een ander vliegtuig naar Aruba waren gevolgd.

De verrassing was overweldigend. Zij was in de wolken en hij ook natuurlijk omdat zijn plan zo goed geslaagd was.

De trouw kreeg zelfs in Aruba de nodige belangstelling, een krant wijdde er bijna een hele pagina aan.

En gisteren was het dus weer feest.

Nu mochten ook wij hen bewonderen en mee delen in hun geluk.

Het mooiste vond ik de woorden van de zoon.
Ik zei hem bij het binnenkomen: “proficiat lieve schat met je nieuwe stiefmoeder” en hij antwoordde zonder een ogenblik na te denken : “neenee....da’s mijn stiefmoeder niet, da’s mijn moeder”.

Ik wens hen een heel lang en een heel gelukkig leven toe.

26-02-2007 om 12:19 geschreven door BOJAKO  

Shepherds' pie

Voor 4 personen

Nodig:

25g boter of margarine-Olijfolie
1 grote ui, fijngesnipperd of in fijne ringen
1 doos met stukjes tomaten
1 eetlepel gewone bloem
225ml bouillon kip of runds

450gr gehakt, lam, runds,

(half om half...wat je het liefst lust of wat je in huis hebt)

10m Worcestershire sauce
2 laurier bladjes
thijm
zout en peper en kruidnoot

voor de puree
700g aardappelen
50 ml melk
75g boter
1 eigeel

Werkwijze:

1. In een aantikleef bakpan laat je de helft van de vetstof smelten, daar bak je de ui in voor ongeveer 5 minuten tot goud/amberkleurig

2. Ondertussen in andere grote bakpan doe je wat olijfolie en wat boter en je bakt het gehakt tot het bruin is. Je moet het gehakt wel fijnmaken met een vork of lepel terwijl het bakt zodat je geen klonters krijgt.

3. Bestrooi de inmiddels goudgebakken uien in de pan met 1 eetlepel bloem, dit helpt om de saus aan te dikken. Meng alles goed, doe er de laurierbladjes bij en de thijm en roer.

4. Bij de uien doe je nu de gehakte tomaten, de bouillon en de Worcestershire saus (hou een klein beetje bouillon over om de pan van het gebakken gehakt te deglaceren)

5. Voeg nu het gebakken gehakt bij het ui/tomaten mengsel, deglaceer de pan van het vlees met het laatste beetje bouillon en voeg dit bij het mengsel.

6. Breng alles aan de kook, doe er naar believen zout en peper bij en laat alles ongeveer 30 minuten sudderen op een zacht vuurtje.

7. Kook ondertussen de aardappelen, doe ze door een zeef of plet ze met een stamper, doe er vervolgens de boter en het eigeel bij en ook naar smaak peper en zout en kruidnoot.

8. Doe de vlees/uit/tomaat mix in een ovenschaal, stort daarboven op de aardappel puree, maak de bovenkant mooi glad.

9. Zet de ovenschaal in de oven (gas nr 6) tot het vlees pruttelt en de puree een gouden kleur heeft.

Ook hier kan je alles een beetje aanpassen naar smaak.

Heb je bv. graag champignons, erwtjes of worteltjes of alles onder de vleesmix, doe die er dan bij. 

...experimenteer, wees creatief.
Je kan met dit gerecht alle kanten uit.

Voilà Affodilleke.....simple comme bonjour zoals men in Engeland zegt.

24-02-2007 om 13:43 geschreven door BOJAKO  

dit mooi prentje heb ik gepikt van het blog van Hotlips - ik ben zeker dat ze me dit niet kwalijk zal nemen, daar is ze gewoon te lief voor.


Ik denk dat het nu veilig is om mijn geheim Valentijn verhaal op mijn blog te zetten. 

Ik kon het met Valentijn nog niet op mijn blog zetten want ik had volledige geheimhouding moeten zweren op mijn eerste communiezieltje. 

Vorige week belde broer 2 me op en zei : “dag zusje, ’t is maar om u te verwittigen dat we een weekje niet bereikbaar zullen zijn”. 

Ik schrok me rot want de dag voordien had zijn vrouw mij net laten weten dat ze vrij dringend moet geopereerd worden.

“Toch niets met mijn beste vriendin hoop ik?” vroeg ik bezorgd.

Hij stelde me gerust en zei: “Neenee...we gaan voor een weekje op reis naar Aruba”.
 Nu ja, zo’n spectaculair nieuws is dat niet, broer en schoonzus gaan regelmatig op reis.

“N. (hun jongste dochter) en P. (waar ze al enkele jaren bij samenwoont) gaan ook naar Aruba”, vertelde broer verder.

“Ah...jullie gaan samen,  ge zoekt zeker iemand om op de honden te passen?” vroeg ik.

“Maar nee, zwijg nu toch efkes twee minuten en laat me uitspreken” sputterde broer.

Ik zweeg braaf... moeilijk, maar ik deed het.

“N. en P. gaan trouwen, maar N. weet het niet.”

Toen moest ik wel efkes gaan zitten.

Broer ging verder: “ P. is al een hele tijd dit huwelijk aan’t plannen.  

N. weet helemaal van niets.  Zover zij weet  vertrekken zij en P. morgen naar Aruba, het zoontje van P. gaat naar de andere grootouders, er komt iemand op de honden passen en wij vertrekken op reis naar Thailand.”

“Ik dacht dat jullie naar Aruba gingen!” zei ik verbaasd.

“Maar nee, dom kieken (een broer mag zich iets meer permitteren) wij hebben dat aan N. gezegd,  want ze mag niet weten dat wij naar de trouw in Aruba komen.   Iedereen komt, haar zus en echtgenoot, de zoon van P., haar biologische vader en zijn vrouw.  We gaan allemaal samen naar Aruba, maar later en in een ander vliegtuig.”

Hij ging verder:  “waarom ik u nu bel is lief zusje, jullie mogen niet telefoneren,  geen SMS, geen mailtje of eender wat zenden naar P. of N. , we hebben het nu al zo lang stil kunnen houden voor N., het zou erg zijn indien het ze het nu per ongeluk te weten zou komen.”

Ik had heel braaf gezwegen en vroeg: “en een trouwkleed en zo...hoe gaat dat dan?”

“P. heeft voor alles gezorgd, trouwkleed, ringen, alles....zij vertrekken eerst en wij vertrekken enkele dagen daarna met het trouwkleed, de ringen, hun kind etc....” antwoordde mijn broer.

Ik knikte en broer riep in mijn oor: “héla zijt ge er nog of watte?”

“Jaja, gewoon even aan’t bekomen broerke, ik vind het zo ongelooflijk romantisch!  Ik hoop alleen maar dat N. ‘ja’ zegt tegen P. of niet flauwvalt.”

Nadien dacht ik, verdorie...dit is een echt gebeurd ‘nog te gebeuren’ romantisch Valentijn verhaal, dat moet absoluut in mijn blogdagboek en nog liefst op Valentijn.

Maar... ik kon  het niet in mijn blog zetten,  want P. neemt overal zijn laptop mee.

Maar nu zijn ze getrouwd, denk ik toch, hoop ik toch, de 20^ste had mijn
broer gezegd. 
Zaterdag komen ze allen terug naar huis, ik ben razend benieuwd hoe het allemaal verlopen is.

Toch zalig dat er nog romantiek in deze wereld is nietwaar?

22-02-2007 om 23:01 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows

21-02-2007 om 12:04 geschreven door BOJAKO  

Hierna op speciale aanvraag van een lezer geef ik het recept voor:

“Steak and kidney pie” – voor 4 personen

of vrij vertaald: ( Pastei met steak en niertjes)

Je hebt nodig:

Deeg:

300g bladerdeeg
(gekocht,  bereid bladerdeeg is het gemakkelijkst – maar voor liefhebbers staat hier onder het recept voor zelfgemaakte deeg)

om een mooie goudbruine korst te krijgen heb je ook nodig:

1 volledig ei + 1 extra eigeel, samen opgeklopt

Vulling:

Voor het bruin aanbraden: 2 eetlepels olie (arachide-soya- ....)

700gr runds vlees in blokjes (steak)

200 gr lams niertjes in blokjes

2 middelgrote uien, gesnipperd

thym, laurierblad

30 gr gewone bloem

850 ml runder bouillon

zout en peper naar smaak

een scheutje Worcestershire sauce

Werkwijze:

1. Braad het vlees langs alle kanten bruin aan in de olie in een goede braadpan, zet het vlees als het bruin is even apart in een schotel.
2. Braad de niertjes in dezelfde pan ook even bruin

3. Doe daar vervolgens de gesnipperde uien bij en bak vervolgens voor 3 à 4 minuten

4. Doe het rundsvlees ook terug in de pan, strooi de bloem over alle ingrediënten

5. Doe de bouillon erbij, alles mengen en aan de kook brengen

6. Zet het vuur zacht en laat sudderen voor ongeveer 1½ uur zonder deksel. Indien de vloeistof te snel wegkookt, doe er dan wat meer bouillon bij.

7. Neem van het vuur, doe er zout en peper, thym en laurier bij en de Worcestershire sauce en laat een beetje afkoelen.
8. Doe het vlees vervolgens in een diepe ‘pie’ schotel.
(vrij diepe taartvorm - zie prentje hierboven)

9. Rol het bladerdeeg vervolgens uit op een licht bebloemde oppervlakte tot 5mm dik en 5 cm groter in diameter dan de pastei schotel.
(Ik heb het deeg ook al uitgerold tussen twee lagen plastic folie, werkt ook prima)

10. De rand van de pie-schotel vervolgens goed insmeren met wat van het eimengsel, vervolgens met de deegrol het deeg opnemen en het over het vlees in de schotel leggen, het deeg dan goed tegen de rand van de kom aandrukken met je vingers en duim, in het midden van het deegdeksel een gaatje maken.

11. Met een borstel het deeg bestrijken met het eimengsel voor de goudgele kleur

12. Bak de steak en kidney pie vervolgens in de oven voor 30 à 40 minuten op  220C°/Gas 7.
13. Serveer met erwtjes en worteltjes en lekker dikke Engelse frieten.

Ben je een fijnproever of masochist en wil je toch zelf deeg maken neem dan :

175g boter
225g gewone bloem
8-9 eetlepels water

Werkwijze:

Doe de boter in folie en steek ongeveer 45 minuten in de diepvries.

Mix ¼ koffielepel zout onder de bloem.

Neem de boter uit de vriezer.

Vouw de folie achteruit, dip de boter even in de bloem en rasp het grof in de bloem, plooi de folie steeds naar achter zodat je geen folie mee raspt! Vergeet niet de boter elke keer weer voor het raspen in de bloem te dippen.

Meng vervolgens met een mes de boter en de bloem goed door elkaar, doe er dan het water bij en dan kort kneden tot deeg.

Maak een bal van het deeg, doe het in plastic folie en leg in de frigo voor ongeveer 30 minuten.

Het deeg moet steeds zo koel mogelijk blijven.

Rol het deeg vervolgens uit op een bebloemde oppervlakte tot 5 mm dik en 5cm breder in diameter dan je pie schotel.

Doe vervolgens zoals boven.

Tip: als je zelf heel lekker stoofvlees kan bereiden, doe dit dan en doe er de lamsniertjes bij en werk verder af zoals hierboven.  Een goede kok is creatief.

Als de lezer Steak and Kidney “pudding” bedoelde en niet Steak and Kidney “pie”, dan moet hij nog een mailtje zenden want dit is dan een ander recept.

Smechklijk...vons gelechlijk....oooo....zijn jullie ook van Antwerpen?

20-02-2007 om 21:28 geschreven door BOJAKO  

Ik was daarnet even op het blog van "Kommaneuker" en besefte plots dat het hier niet alleen de categorie dagboeken maar ook de categorie ‘bedenkingen’ is.

’t Is vrij lang geleden dat ik even bij de acutaliteit heb stilgestaan.

Ik heb deze week heel weinig naar het nieuws gekeken en ook zeer  summier de krant gelezen omdat iedereen hier thuis ‘de griep’ had, zoals ongeveer de helft van Vlaanderen.

Maar één ding had ik wel gehoord op het nieuws.
Schrijnend vond ik de rechtszaak waar een jong, onschuldig koppeltje terechtstaat omdat het kinderstoeltje waar hun baby inzat zogezegd ‘niet veilig genoeg’ in hun auto zou geplaatst zijn.

Wablief? U zegt !

Een gedrogeerde, dronken zot rijdt in op de auto van dat nietsvermoedend braaf stel, rijdt hun baby dood en nu moeten zij terechtstaan omdat het kinderstoeltje niet in de juiste richting stond?

Als ik zo iets hoor of lees dan krollen mijn tenen.

’t Is nog niet erg genoeg voor die arme mensen dat ze hun kindje verloren hebben, nee ze kunnen nu nog veroordeeld worden voor nalatigheid.

Nalatigheid is je baby los op je schoot vooraan.
Los op de bank vanachter, maar toch zeker niet als de baby in een speciaal stoeltje vastgeriemd is.

Ik rijd de laatste tijd ook veel rond met baby’s en kindjes van alle leeftijden.
Wij zijn grootouders en hebben zitjes in alle maten en modellen die vervangen worden al naargelang de leeftijd van onze kleinkinderen die meerijden.

Ik ben al blij dat ik die verdomde dingen elke keer weer in de auto krijg en de veiligheidsriemen vast, daar moet ge al bijna hogere studies voor gedaan hebben.

Ik snap natuurlijk dat het hier om een verzekeringskwestie gaat en niet om dat kinderzitje.
Als de verzekeringsmaatschappij van de tegenpartij kan bewijzen dat het kindje niet goed zat, dan hoeven zij geen grote schadevergoeding uit te betalen.

Alhoewel de ouders van de baby volkomen onschuldig zijn wat het ongeval betreft, gaat men nu toch trachten om die arme mensen gerechtelijk te veroordelen tot een verder leven vol zelfverwijt, alsof zij zelf de dood van hun baby op hun geweten hebben.  Kan het nog erger?  Vreselijk gewoon.

Het broertje van mijn moeder werd,  toen hij vijf was,  ook doodgereden op zijn fietsje.
Het gehakketak nadien tussen de school, de verantwoordelijke die de kinderen op straat begeleidde, of het wel verantwoord was dat zijn ouders toelieten dat hij met een fietsje van en naar school reed...alles deed mijn grootmoeder toen besluiten om de zaak maar op te geven.
Ze wou gewoon kunnen rouwen om haar verlies, een verlies dat ze haar leven lang meegedragen heeft.

Ze vroeg en kreeg één frank morele schadevergoeding.
Haar zoontje kreeg ze nooit meer terug.

Soms vraag ik me toch echt af waar we mee bezig zijn.

19-02-2007 om 00:49 geschreven door BOJAKO  

Iedereen vertrekt nu op krokusvakantie.
Onze kindjes naar zee, neef naar Frankrijk om te skiën.
Hij kwam daarnet de sleutels afgeven, we moeten de post nakijken en de viskes eten geven. En wij ... wij blijven lekker aan de Costa del Sancta Anneke.

Nochtans ben ik ook ooit naar Zwisterland op vakantie geweest, jawel, met de veertienjarige met de mutualiteiten…. naar Melchtal.
Het staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.
Het was net lang genoeg om nooit of te nimmer nog terug een berg met sneeuw te willen zien.
Dus voor mij geen bergen meer of grote uitgestrekte sneeuvlakten, tenzij op tv of op een postkaartje.

Maar ge moet eventjes mee terug naar anno 1962.

We kregen in 1962 van de Mutualiteiten als valies ‘een kartonnen doos’ vast te maken met koord, iedereen had er zo eentje en ze waren allemaal even groot.
Iedereen was gelijk voor de Mutualiteit, het stockeerde waarschijnlijk ook gemakkelijk.
Het kreeg thuis ook een mooi lakje vernis om een beetje waterdicht te zijn.
We waren anno 1962 in onze wijk waarschijnlijk ook allemaal even arm.
De schoolvriendinnen die samen met mij in de groep zaten waren alleszins niet rijker dan wij, dat wist ik zeker.

Voor mijn ouders thuis was deze reis een geschenk, in hun ogen een geschenk aan ons, maar ook wederzijds een geschenk aan henzelf, weer eentje minder thuis tijdens de wintervakantie.
Het bedrag werd met heel kleine bedragen bijeengespaard op de Mutualiteit.

Toen ik elf was had ik al zo’n Mutualiteit vakantie achter de rug in Wodecq en de bossen van La Hulpe, ik heb lang gedacht dat het de bossen van 'La Hoep' heette en dat was me toen heel goed meegevallen.
Ik had er toen in elk geval geen angsten of fobieën aan overgehouden.

Ik vertrok dan ook heel blijgezind naar Melchtal in Zwisterland, me helemaal niet bewust van wat me daar te wachten stond.

Echte sneeuwkleding zoals nu,  bestond er toen nog niet, zeker niet in een volkswijk, dus ik had een oude velouren broek, dikke,  door moeder zelfgebreide kniekousen, een paar dikke zelfgebreide truien, een korte wollen winterjek, een wollen sjaal en muts.

Verder, zo stond er op de lijst, moesten we zeker gummi laarzen bijhebben en plastiek zakjes en rekkertjes.  Ginder zouden ze wel uitleggen waarvoor dit diende.

Na een eindeloze rit per trein,  die dan verder ging in een nog eindelozer rit per nog kleiner trein,  trokken we steeds hoger de bergen in, bergen zoals ik er nog nooit gezien had.
Bangelijke,  beangstigende bergen.
Toen stapten we eindelijk uit de laatste trein en vertrokken we per bus via kronkelwegen naast afgronden en bergen naar beneden in een vallei, waar grote houten barakken stonden.
Ons eindbestemming - Melchtal.

We werden vervolgens verdeeld in groepen per barak, toen nog enkel meisjes natuurlijk.
Er werd ons een leidster toegewezen en gelukkig zaten in mijn groep veel meisjes die ik van thuis of van school kende.
Op dat ogenblik was er nog steeds geen probleem.
Ik voelde me wel onbehaaglijk toen ik naar buiten keek en mezelf volledig omringd en ingesloten zag door enorme bergen.
Hoe moest ik ooit uit deze vallei en over die bergen geraken indien ik wegwilde, ik voelde me vreselijk opgesloten.
Het was het pril begin van mijn claustrofobie.
Toch was het nog eventjes vrij leuk, beneden in de vallei was het nog niet echt koud en in de barakken ook niet.
We werden onze slaapplaats toegewezen, allemaal bedjes,  lekker samen in een grote ruimte, naast elkaar. We mochten onze kartonnen dozen openmaken en eruit nemen wat we nodig hadden.

Daar werd ons toen ook door onze leidster geleerd hoe we droge voeten moesten behouden wanneer we de sneeuw introkken.
Over onze kous moest de plastiek zak, die moesten we toebinden met het rekkertje en dan pas onze rubber laarzen aandoen.
Mijn rubber laarzen waren ook nog niet die van nu, die van nu zijn van een goed merk en daar kan ik heel lang mee rondlopen.
Die van toen waren de goedkoopste, waarschijnlijk van plastiek en sneden de achterkant van je been gewoon open.
Een maatje groter was ook praktisch geweest met al die sokken en plastiek zakken, maar dat waren ze moeder vergeten te vertellen.

De eerste nacht was ook het begin van de volgende rampzalige nachten.

Een meisje sliep bij ons op de zaal, ze woonde in dezelfde sociale woning blok waar ik woonde.
Ik herinner me haar nog ongelooflijk goed.
Ze waren thuis met vijf dochters, ze hadden allemaal prachtig rood haar en hun namen begonnen allemaal met Marie- ; zij was Marie-Marthe.
Marie-Marthe had het nog kwader dan wij, ze weende, wat zeg ik, ze huilde,  kermend de godganse nacht van heimwee, ze wou naar huis, ze wou naar haar mama, ze hield de hele zaal de ganse nacht wakker met haar gejammer.
Tegen de ochtend lagen we bijna allemaal te huilen. Al de leidsters waren in rep en roep om haar te sussen maar ze kregen haar niet gesust.

Met kringen onder de ogen, de oogleden nog zwaar van onze eigen tranen, zaten we weer ’s morgens allemaal bijeen aan lange tafels.
Brood, margarine, koffie en zwitserse chocolade, Suchard, ik weet het nog heel zeker.

Eten was en is nooit een probleem geweest voor mij. Thuis waren we niet veel gewoon, dus ik kon alles eten.
Marie-Marthe daarentegen at niets, kon niets drinken, zij ging dood van de heimwee.

Al vanaf de eerste dag moesten we een kaartje naar huis schrijven, anders waren wij waarschijnlijk terug thuis voor de kaartjes veronderstel ik, trouwens even met je ouders bellen om te zeggen dat je goed was aangekomen zat er toen niet in.

Ik heb het kaartje nog steeds. Ik zie nog staan wat ik uitgekrabd heb om mijn lieve ouders verdriet te besparen.

Ik was beginnen te schrijven “Kom me aub onmiddellijk halen”, maar heb dit helemaal uitgekrabd en ben daarna op een positieve noot verder gegaan,  alhoewel ik me verschrikkelijk eenzaam, verlaten en verdrietig voelde.

Er stond veel gepland om ons te vermaken.
De Mutualiteiten en de leidsters hadden zich ongelooflijk ingespannen om er toch een leuke vakantie van te maken.
We mochten de dag erop onze ‘sneeuwkleding’ aantrekken want we gingen naar de sneeuw….met een kabelbaan de hoogte in….joepie-de-poepie.

Ijskoud, verkleumd, de voeten al nat ondanks de plastiek zak na tien minuten door de sneeuw lopen, werden we dan allen samen in een wagen van de kabelbaan gepropt.
Ik had nog nooit zo iets gezien, er was toen nog niet veel op tv begrijp je.

Amper bekomen van de vreselijke trein- en busreis door de bergen gingen we in nu in een hangende wagon, bengelend aan een draad, nog meer de hoogte in, nog dichter naar die grote bangelijke bergen.
Onder me zag ik de wereld steeds maar kleiner en kleiner worden.

We stapten uit de kabelwagens en stonden voor onmetelijke, grote,  open sneeuwvlakte.
Sneeuw zover je maar kon zien, en midden in de sneeuwvlakte stonden wij, een hopeloze groep eenzame,  gedropte,  veertienjarige,  slechtgekleedde meisjes.

“Kom lekker spelen in de sneeuw” riepen de leidsters vrolijk.
Er was niets, er waren toen geen ski ‘s geen slee, geen snowboard, vraag me niet of dat toen al bestond, maar daar in onze eindeloze sneeuwvlake was er enkel sneeuw... en wij.

Enkelen deden een povere poging om een sneeuwbal naar een ander te gooien en kregen dan snel een bits antwoord terug om daar onmiddelijk mee te stoppen, want van die sneeuw werden we nog natter en kouder, onze kleding was niet waterdicht en onze rubber laarzen ook niet.
Er werden door de leidsters enkele foto’s genomen in de sneeuw zodat we thuis konden bewijzen dat we wel degelijk ‘sneeuw en bergen’ gezien hadden.
Niemand maar dan ook niemand was ongelukkig toen de leidster eindelijk zei dat we terug met de kabelbaan naar beneden gingen, we vochten bijna om een plaatsje.

En elke avond van die hele reis was er steeds weer het gehuil van Marie Marthe, na enkele dagen waren we bijna immuun geworden.
We telden gewoon de dagen, de uren, de seconden af tot we terug naar huis konden.

Ik ben nooit zo blij geweest om terug thuis te komen als toen en ik probeerde zo snel mogelijk om de hele verschrikking achter me te zetten.
Het is dan ook begrijpelijk dat ik na die ervaring een vreselijke afkeer heb van alles wat met bergen en sneeuw te maken heeft.

Ik zie nu veel mensen glunderen en schitteren als ze het woord 'wintersport' uitspreken, wel, ik krijg koude rillingen op mijn rug.....
Zelfs in de zomer kunnen bergen me niet bekoren.
Het gedacht van me daar weer zo vreselijk ingesloten te voelen zou weer naar boven komen, ik krijg er al last van in de Ardennen.

Nee...nee …. Als ik dan toch mag kiezen voor een wintervakantie, geef mij dan maar een lekker warm strandje aan een blauwe uitgestrekte zee....ahhhhhhh.....lekkkkeeerrrr.....

16-02-2007 om 21:13 geschreven door BOJAKO  

13-02-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Televisie:

computer:

muziek:

wandelen:

reizen:

luieren:

feesten:

vrijen:

12-02-2007 om 00:39 geschreven door BOJAKO  

’t Is weeral zaterdag, niet te geloven!   De weken en maanden vliegen steeds sneller en sneller voorbij.

Gisteren hebben we Seppe weer opgevangen, het baasje is voor de zoveelste keer ziek, net zoals zijn papa vroeger.
Maar ach...als hij ook opgroeit tot een gezonde boom van een vent zoals zijn papa, dan nemen we deze periode er maar bij.

Zelfs ziek is hij nog altijd een ongelooflijk lieve, schattige baby. Zo echt eentje om in te bijten, figuurlijk wel te verstaan.

Maar vandaag is het hier lekker rustig.
Ventje is met zijn mama dan toch maar voor de zoveelste keer weer op zoek naar zonnewering voor de lange hete zomer die ons voorspeld wordt. Daarna ging hij met haar naar het Shopping center in Sint Niklaas.

Hij vroeg me of ik geen zin had om mee te gaan, maar ik ben mijn laatste trip naar dat Shopping center nog niet vergeten, waar ik toen met een enorme frontale smak tegen de vlakte ging.
Mijn twee polsen doen nog steeds pijn.

Ik bedankte heel lief en zei hem dat hij er maar een fijne dag met zijn mama van moest maken, ik zou me thuis wel amuzeren.

’s Zaterdags zie ik graag naar 's morgens naar Saturday Kitchen op BBC1 en bovendien heb ik nog veel werk.
Ik heb gisteren eindelijk gesnapt hoe ik mijn CD’s moet omzetten naar mp3 bestanden.

Ik was zo fier als een gieter.
Zoon 1 had kort daarvoor met een bedenkelijk gezicht naar mijn oude PC gekeken, met de even oude programma’s en me gezegd dat het niet zou lukken.

Ik geef me echter niet zo snel gewonnen.
Ik begon alle muziekprogramma’s die op mijn PC staan stuk voor stuk te ontleden en plots zag ik een piepklein programma waar het magisch woord stond: ‘converteren’ en daaronder stond naar mp3. Eureka!

Veel van die programma’s mag je voor een uurtje downloaden en als je tevreden bent dan kan je het kopen.
Omdat ik het niet kende dacht ik dat het er zo eentje was, dus ik heb de hele avond muziek geconverteerd en op een USB stickje gezet om in de auto af te spelen.
Benieuwd of ik het programma vandaag weer open krijg.

Ik voel me elke keer weer ongelooflijk trots als ik op eigen houtje weer zo iets nieuw kan.
't is wel spijtig dat ik deze mp3 muziek niet op mijn blog kan zetten (verboden denk ik) maar zelfs al zou ik het willen, de bestanden zijn toch te groot voor seniorennet.  
Momenteel luister ik dan maar op mijn eentje naar de prachtige Mariachi muziek van Placido Domingo terwijl ik schrijf.

Seffens ga ik nog even profiteren van mijn 'Home Alone tijd'  om naar het programma ‘Moeders’ te kijken van Canvas.
Herr Seele en zijn moeder had ik gemist. Gelukkig stond het nog in het archief bij Telenet.   Waarom geven ze die programma's toch altijd zo laat op de avond?  

Maar eerst ga ik nu snel even mijn andere favoriete blogs lezen, benieuwd of ‘Kommaneuker’ al geschreven heeft, die kan zo ongelooflijk droog-grappig uit de hoek komen,  ‘Myette’ is anders ook weer goed op dreef met haar vragen over ‘echte liefde’, ik lees ook graag de reakties. De vraag van Myette is ook heel toepasselijk nu Valentijn er aan komt.

Benieuwd of mijn 'zilveren surfende Valentijn' straks zonder al te veel zenuwen thuis zal komen na een dagje shoppen met zijn moeder?!

10-02-2007 om 14:20 geschreven door BOJAKO