dit mooi prentje heb ik gepikt van het blog van Hotlips - ik ben zeker dat ze me dit niet kwalijk zal nemen, daar is ze gewoon te lief voor.


Ik denk dat het nu veilig is om mijn geheim Valentijn verhaal op mijn blog te zetten. 

Ik kon het met Valentijn nog niet op mijn blog zetten want ik had volledige geheimhouding moeten zweren op mijn eerste communiezieltje. 

Vorige week belde broer 2 me op en zei : “dag zusje, ’t is maar om u te verwittigen dat we een weekje niet bereikbaar zullen zijn”. 

Ik schrok me rot want de dag voordien had zijn vrouw mij net laten weten dat ze vrij dringend moet geopereerd worden.

“Toch niets met mijn beste vriendin hoop ik?” vroeg ik bezorgd.

Hij stelde me gerust en zei: “Neenee...we gaan voor een weekje op reis naar Aruba”.
 Nu ja, zo’n spectaculair nieuws is dat niet, broer en schoonzus gaan regelmatig op reis.

“N. (hun jongste dochter) en P. (waar ze al enkele jaren bij samenwoont) gaan ook naar Aruba”, vertelde broer verder.

“Ah...jullie gaan samen,  ge zoekt zeker iemand om op de honden te passen?” vroeg ik.

“Maar nee, zwijg nu toch efkes twee minuten en laat me uitspreken” sputterde broer.

Ik zweeg braaf... moeilijk, maar ik deed het.

“N. en P. gaan trouwen, maar N. weet het niet.”

Toen moest ik wel efkes gaan zitten.

Broer ging verder: “ P. is al een hele tijd dit huwelijk aan’t plannen.  

N. weet helemaal van niets.  Zover zij weet  vertrekken zij en P. morgen naar Aruba, het zoontje van P. gaat naar de andere grootouders, er komt iemand op de honden passen en wij vertrekken op reis naar Thailand.”

“Ik dacht dat jullie naar Aruba gingen!” zei ik verbaasd.

“Maar nee, dom kieken (een broer mag zich iets meer permitteren) wij hebben dat aan N. gezegd,  want ze mag niet weten dat wij naar de trouw in Aruba komen.   Iedereen komt, haar zus en echtgenoot, de zoon van P., haar biologische vader en zijn vrouw.  We gaan allemaal samen naar Aruba, maar later en in een ander vliegtuig.”

Hij ging verder:  “waarom ik u nu bel is lief zusje, jullie mogen niet telefoneren,  geen SMS, geen mailtje of eender wat zenden naar P. of N. , we hebben het nu al zo lang stil kunnen houden voor N., het zou erg zijn indien het ze het nu per ongeluk te weten zou komen.”

Ik had heel braaf gezwegen en vroeg: “en een trouwkleed en zo...hoe gaat dat dan?”

“P. heeft voor alles gezorgd, trouwkleed, ringen, alles....zij vertrekken eerst en wij vertrekken enkele dagen daarna met het trouwkleed, de ringen, hun kind etc....” antwoordde mijn broer.

Ik knikte en broer riep in mijn oor: “héla zijt ge er nog of watte?”

“Jaja, gewoon even aan’t bekomen broerke, ik vind het zo ongelooflijk romantisch!  Ik hoop alleen maar dat N. ‘ja’ zegt tegen P. of niet flauwvalt.”

Nadien dacht ik, verdorie...dit is een echt gebeurd ‘nog te gebeuren’ romantisch Valentijn verhaal, dat moet absoluut in mijn blogdagboek en nog liefst op Valentijn.

Maar... ik kon  het niet in mijn blog zetten,  want P. neemt overal zijn laptop mee.

Maar nu zijn ze getrouwd, denk ik toch, hoop ik toch, de 20^ste had mijn
broer gezegd. 
Zaterdag komen ze allen terug naar huis, ik ben razend benieuwd hoe het allemaal verlopen is.

Toch zalig dat er nog romantiek in deze wereld is nietwaar?

22-02-2007 om 23:01 geschreven door BOJAKO  

Cool Slideshows

21-02-2007 om 12:04 geschreven door BOJAKO  

Hierna op speciale aanvraag van een lezer geef ik het recept voor:

“Steak and kidney pie” – voor 4 personen

of vrij vertaald: ( Pastei met steak en niertjes)

Je hebt nodig:

Deeg:

300g bladerdeeg
(gekocht,  bereid bladerdeeg is het gemakkelijkst – maar voor liefhebbers staat hier onder het recept voor zelfgemaakte deeg)

om een mooie goudbruine korst te krijgen heb je ook nodig:

1 volledig ei + 1 extra eigeel, samen opgeklopt

Vulling:

Voor het bruin aanbraden: 2 eetlepels olie (arachide-soya- ....)

700gr runds vlees in blokjes (steak)

200 gr lams niertjes in blokjes

2 middelgrote uien, gesnipperd

thym, laurierblad

30 gr gewone bloem

850 ml runder bouillon

zout en peper naar smaak

een scheutje Worcestershire sauce

Werkwijze:

1. Braad het vlees langs alle kanten bruin aan in de olie in een goede braadpan, zet het vlees als het bruin is even apart in een schotel.
2. Braad de niertjes in dezelfde pan ook even bruin

3. Doe daar vervolgens de gesnipperde uien bij en bak vervolgens voor 3 à 4 minuten

4. Doe het rundsvlees ook terug in de pan, strooi de bloem over alle ingrediënten

5. Doe de bouillon erbij, alles mengen en aan de kook brengen

6. Zet het vuur zacht en laat sudderen voor ongeveer 1½ uur zonder deksel. Indien de vloeistof te snel wegkookt, doe er dan wat meer bouillon bij.

7. Neem van het vuur, doe er zout en peper, thym en laurier bij en de Worcestershire sauce en laat een beetje afkoelen.
8. Doe het vlees vervolgens in een diepe ‘pie’ schotel.
(vrij diepe taartvorm - zie prentje hierboven)

9. Rol het bladerdeeg vervolgens uit op een licht bebloemde oppervlakte tot 5mm dik en 5 cm groter in diameter dan de pastei schotel.
(Ik heb het deeg ook al uitgerold tussen twee lagen plastic folie, werkt ook prima)

10. De rand van de pie-schotel vervolgens goed insmeren met wat van het eimengsel, vervolgens met de deegrol het deeg opnemen en het over het vlees in de schotel leggen, het deeg dan goed tegen de rand van de kom aandrukken met je vingers en duim, in het midden van het deegdeksel een gaatje maken.

11. Met een borstel het deeg bestrijken met het eimengsel voor de goudgele kleur

12. Bak de steak en kidney pie vervolgens in de oven voor 30 à 40 minuten op  220C°/Gas 7.
13. Serveer met erwtjes en worteltjes en lekker dikke Engelse frieten.

Ben je een fijnproever of masochist en wil je toch zelf deeg maken neem dan :

175g boter
225g gewone bloem
8-9 eetlepels water

Werkwijze:

Doe de boter in folie en steek ongeveer 45 minuten in de diepvries.

Mix ¼ koffielepel zout onder de bloem.

Neem de boter uit de vriezer.

Vouw de folie achteruit, dip de boter even in de bloem en rasp het grof in de bloem, plooi de folie steeds naar achter zodat je geen folie mee raspt! Vergeet niet de boter elke keer weer voor het raspen in de bloem te dippen.

Meng vervolgens met een mes de boter en de bloem goed door elkaar, doe er dan het water bij en dan kort kneden tot deeg.

Maak een bal van het deeg, doe het in plastic folie en leg in de frigo voor ongeveer 30 minuten.

Het deeg moet steeds zo koel mogelijk blijven.

Rol het deeg vervolgens uit op een bebloemde oppervlakte tot 5 mm dik en 5cm breder in diameter dan je pie schotel.

Doe vervolgens zoals boven.

Tip: als je zelf heel lekker stoofvlees kan bereiden, doe dit dan en doe er de lamsniertjes bij en werk verder af zoals hierboven.  Een goede kok is creatief.

Als de lezer Steak and Kidney “pudding” bedoelde en niet Steak and Kidney “pie”, dan moet hij nog een mailtje zenden want dit is dan een ander recept.

Smechklijk...vons gelechlijk....oooo....zijn jullie ook van Antwerpen?

20-02-2007 om 21:28 geschreven door BOJAKO  

Ik was daarnet even op het blog van "Kommaneuker" en besefte plots dat het hier niet alleen de categorie dagboeken maar ook de categorie ‘bedenkingen’ is.

’t Is vrij lang geleden dat ik even bij de acutaliteit heb stilgestaan.

Ik heb deze week heel weinig naar het nieuws gekeken en ook zeer  summier de krant gelezen omdat iedereen hier thuis ‘de griep’ had, zoals ongeveer de helft van Vlaanderen.

Maar één ding had ik wel gehoord op het nieuws.
Schrijnend vond ik de rechtszaak waar een jong, onschuldig koppeltje terechtstaat omdat het kinderstoeltje waar hun baby inzat zogezegd ‘niet veilig genoeg’ in hun auto zou geplaatst zijn.

Wablief? U zegt !

Een gedrogeerde, dronken zot rijdt in op de auto van dat nietsvermoedend braaf stel, rijdt hun baby dood en nu moeten zij terechtstaan omdat het kinderstoeltje niet in de juiste richting stond?

Als ik zo iets hoor of lees dan krollen mijn tenen.

’t Is nog niet erg genoeg voor die arme mensen dat ze hun kindje verloren hebben, nee ze kunnen nu nog veroordeeld worden voor nalatigheid.

Nalatigheid is je baby los op je schoot vooraan.
Los op de bank vanachter, maar toch zeker niet als de baby in een speciaal stoeltje vastgeriemd is.

Ik rijd de laatste tijd ook veel rond met baby’s en kindjes van alle leeftijden.
Wij zijn grootouders en hebben zitjes in alle maten en modellen die vervangen worden al naargelang de leeftijd van onze kleinkinderen die meerijden.

Ik ben al blij dat ik die verdomde dingen elke keer weer in de auto krijg en de veiligheidsriemen vast, daar moet ge al bijna hogere studies voor gedaan hebben.

Ik snap natuurlijk dat het hier om een verzekeringskwestie gaat en niet om dat kinderzitje.
Als de verzekeringsmaatschappij van de tegenpartij kan bewijzen dat het kindje niet goed zat, dan hoeven zij geen grote schadevergoeding uit te betalen.

Alhoewel de ouders van de baby volkomen onschuldig zijn wat het ongeval betreft, gaat men nu toch trachten om die arme mensen gerechtelijk te veroordelen tot een verder leven vol zelfverwijt, alsof zij zelf de dood van hun baby op hun geweten hebben.  Kan het nog erger?  Vreselijk gewoon.

Het broertje van mijn moeder werd,  toen hij vijf was,  ook doodgereden op zijn fietsje.
Het gehakketak nadien tussen de school, de verantwoordelijke die de kinderen op straat begeleidde, of het wel verantwoord was dat zijn ouders toelieten dat hij met een fietsje van en naar school reed...alles deed mijn grootmoeder toen besluiten om de zaak maar op te geven.
Ze wou gewoon kunnen rouwen om haar verlies, een verlies dat ze haar leven lang meegedragen heeft.

Ze vroeg en kreeg één frank morele schadevergoeding.
Haar zoontje kreeg ze nooit meer terug.

Soms vraag ik me toch echt af waar we mee bezig zijn.

19-02-2007 om 00:49 geschreven door BOJAKO  

Iedereen vertrekt nu op krokusvakantie.
Onze kindjes naar zee, neef naar Frankrijk om te skiën.
Hij kwam daarnet de sleutels afgeven, we moeten de post nakijken en de viskes eten geven. En wij ... wij blijven lekker aan de Costa del Sancta Anneke.

Nochtans ben ik ook ooit naar Zwisterland op vakantie geweest, jawel, met de veertienjarige met de mutualiteiten…. naar Melchtal.
Het staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.
Het was net lang genoeg om nooit of te nimmer nog terug een berg met sneeuw te willen zien.
Dus voor mij geen bergen meer of grote uitgestrekte sneeuvlakten, tenzij op tv of op een postkaartje.

Maar ge moet eventjes mee terug naar anno 1962.

We kregen in 1962 van de Mutualiteiten als valies ‘een kartonnen doos’ vast te maken met koord, iedereen had er zo eentje en ze waren allemaal even groot.
Iedereen was gelijk voor de Mutualiteit, het stockeerde waarschijnlijk ook gemakkelijk.
Het kreeg thuis ook een mooi lakje vernis om een beetje waterdicht te zijn.
We waren anno 1962 in onze wijk waarschijnlijk ook allemaal even arm.
De schoolvriendinnen die samen met mij in de groep zaten waren alleszins niet rijker dan wij, dat wist ik zeker.

Voor mijn ouders thuis was deze reis een geschenk, in hun ogen een geschenk aan ons, maar ook wederzijds een geschenk aan henzelf, weer eentje minder thuis tijdens de wintervakantie.
Het bedrag werd met heel kleine bedragen bijeengespaard op de Mutualiteit.

Toen ik elf was had ik al zo’n Mutualiteit vakantie achter de rug in Wodecq en de bossen van La Hulpe, ik heb lang gedacht dat het de bossen van 'La Hoep' heette en dat was me toen heel goed meegevallen.
Ik had er toen in elk geval geen angsten of fobieën aan overgehouden.

Ik vertrok dan ook heel blijgezind naar Melchtal in Zwisterland, me helemaal niet bewust van wat me daar te wachten stond.

Echte sneeuwkleding zoals nu,  bestond er toen nog niet, zeker niet in een volkswijk, dus ik had een oude velouren broek, dikke,  door moeder zelfgebreide kniekousen, een paar dikke zelfgebreide truien, een korte wollen winterjek, een wollen sjaal en muts.

Verder, zo stond er op de lijst, moesten we zeker gummi laarzen bijhebben en plastiek zakjes en rekkertjes.  Ginder zouden ze wel uitleggen waarvoor dit diende.

Na een eindeloze rit per trein,  die dan verder ging in een nog eindelozer rit per nog kleiner trein,  trokken we steeds hoger de bergen in, bergen zoals ik er nog nooit gezien had.
Bangelijke,  beangstigende bergen.
Toen stapten we eindelijk uit de laatste trein en vertrokken we per bus via kronkelwegen naast afgronden en bergen naar beneden in een vallei, waar grote houten barakken stonden.
Ons eindbestemming - Melchtal.

We werden vervolgens verdeeld in groepen per barak, toen nog enkel meisjes natuurlijk.
Er werd ons een leidster toegewezen en gelukkig zaten in mijn groep veel meisjes die ik van thuis of van school kende.
Op dat ogenblik was er nog steeds geen probleem.
Ik voelde me wel onbehaaglijk toen ik naar buiten keek en mezelf volledig omringd en ingesloten zag door enorme bergen.
Hoe moest ik ooit uit deze vallei en over die bergen geraken indien ik wegwilde, ik voelde me vreselijk opgesloten.
Het was het pril begin van mijn claustrofobie.
Toch was het nog eventjes vrij leuk, beneden in de vallei was het nog niet echt koud en in de barakken ook niet.
We werden onze slaapplaats toegewezen, allemaal bedjes,  lekker samen in een grote ruimte, naast elkaar. We mochten onze kartonnen dozen openmaken en eruit nemen wat we nodig hadden.

Daar werd ons toen ook door onze leidster geleerd hoe we droge voeten moesten behouden wanneer we de sneeuw introkken.
Over onze kous moest de plastiek zak, die moesten we toebinden met het rekkertje en dan pas onze rubber laarzen aandoen.
Mijn rubber laarzen waren ook nog niet die van nu, die van nu zijn van een goed merk en daar kan ik heel lang mee rondlopen.
Die van toen waren de goedkoopste, waarschijnlijk van plastiek en sneden de achterkant van je been gewoon open.
Een maatje groter was ook praktisch geweest met al die sokken en plastiek zakken, maar dat waren ze moeder vergeten te vertellen.

De eerste nacht was ook het begin van de volgende rampzalige nachten.

Een meisje sliep bij ons op de zaal, ze woonde in dezelfde sociale woning blok waar ik woonde.
Ik herinner me haar nog ongelooflijk goed.
Ze waren thuis met vijf dochters, ze hadden allemaal prachtig rood haar en hun namen begonnen allemaal met Marie- ; zij was Marie-Marthe.
Marie-Marthe had het nog kwader dan wij, ze weende, wat zeg ik, ze huilde,  kermend de godganse nacht van heimwee, ze wou naar huis, ze wou naar haar mama, ze hield de hele zaal de ganse nacht wakker met haar gejammer.
Tegen de ochtend lagen we bijna allemaal te huilen. Al de leidsters waren in rep en roep om haar te sussen maar ze kregen haar niet gesust.

Met kringen onder de ogen, de oogleden nog zwaar van onze eigen tranen, zaten we weer ’s morgens allemaal bijeen aan lange tafels.
Brood, margarine, koffie en zwitserse chocolade, Suchard, ik weet het nog heel zeker.

Eten was en is nooit een probleem geweest voor mij. Thuis waren we niet veel gewoon, dus ik kon alles eten.
Marie-Marthe daarentegen at niets, kon niets drinken, zij ging dood van de heimwee.

Al vanaf de eerste dag moesten we een kaartje naar huis schrijven, anders waren wij waarschijnlijk terug thuis voor de kaartjes veronderstel ik, trouwens even met je ouders bellen om te zeggen dat je goed was aangekomen zat er toen niet in.

Ik heb het kaartje nog steeds. Ik zie nog staan wat ik uitgekrabd heb om mijn lieve ouders verdriet te besparen.

Ik was beginnen te schrijven “Kom me aub onmiddellijk halen”, maar heb dit helemaal uitgekrabd en ben daarna op een positieve noot verder gegaan,  alhoewel ik me verschrikkelijk eenzaam, verlaten en verdrietig voelde.

Er stond veel gepland om ons te vermaken.
De Mutualiteiten en de leidsters hadden zich ongelooflijk ingespannen om er toch een leuke vakantie van te maken.
We mochten de dag erop onze ‘sneeuwkleding’ aantrekken want we gingen naar de sneeuw….met een kabelbaan de hoogte in….joepie-de-poepie.

Ijskoud, verkleumd, de voeten al nat ondanks de plastiek zak na tien minuten door de sneeuw lopen, werden we dan allen samen in een wagen van de kabelbaan gepropt.
Ik had nog nooit zo iets gezien, er was toen nog niet veel op tv begrijp je.

Amper bekomen van de vreselijke trein- en busreis door de bergen gingen we in nu in een hangende wagon, bengelend aan een draad, nog meer de hoogte in, nog dichter naar die grote bangelijke bergen.
Onder me zag ik de wereld steeds maar kleiner en kleiner worden.

We stapten uit de kabelwagens en stonden voor onmetelijke, grote,  open sneeuwvlakte.
Sneeuw zover je maar kon zien, en midden in de sneeuwvlakte stonden wij, een hopeloze groep eenzame,  gedropte,  veertienjarige,  slechtgekleedde meisjes.

“Kom lekker spelen in de sneeuw” riepen de leidsters vrolijk.
Er was niets, er waren toen geen ski ‘s geen slee, geen snowboard, vraag me niet of dat toen al bestond, maar daar in onze eindeloze sneeuwvlake was er enkel sneeuw... en wij.

Enkelen deden een povere poging om een sneeuwbal naar een ander te gooien en kregen dan snel een bits antwoord terug om daar onmiddelijk mee te stoppen, want van die sneeuw werden we nog natter en kouder, onze kleding was niet waterdicht en onze rubber laarzen ook niet.
Er werden door de leidsters enkele foto’s genomen in de sneeuw zodat we thuis konden bewijzen dat we wel degelijk ‘sneeuw en bergen’ gezien hadden.
Niemand maar dan ook niemand was ongelukkig toen de leidster eindelijk zei dat we terug met de kabelbaan naar beneden gingen, we vochten bijna om een plaatsje.

En elke avond van die hele reis was er steeds weer het gehuil van Marie Marthe, na enkele dagen waren we bijna immuun geworden.
We telden gewoon de dagen, de uren, de seconden af tot we terug naar huis konden.

Ik ben nooit zo blij geweest om terug thuis te komen als toen en ik probeerde zo snel mogelijk om de hele verschrikking achter me te zetten.
Het is dan ook begrijpelijk dat ik na die ervaring een vreselijke afkeer heb van alles wat met bergen en sneeuw te maken heeft.

Ik zie nu veel mensen glunderen en schitteren als ze het woord 'wintersport' uitspreken, wel, ik krijg koude rillingen op mijn rug.....
Zelfs in de zomer kunnen bergen me niet bekoren.
Het gedacht van me daar weer zo vreselijk ingesloten te voelen zou weer naar boven komen, ik krijg er al last van in de Ardennen.

Nee...nee …. Als ik dan toch mag kiezen voor een wintervakantie, geef mij dan maar een lekker warm strandje aan een blauwe uitgestrekte zee....ahhhhhhh.....lekkkkeeerrrr.....

16-02-2007 om 21:13 geschreven door BOJAKO  

13-02-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Televisie:

computer:

muziek:

wandelen:

reizen:

luieren:

feesten:

vrijen:

12-02-2007 om 00:39 geschreven door BOJAKO  

’t Is weeral zaterdag, niet te geloven!   De weken en maanden vliegen steeds sneller en sneller voorbij.

Gisteren hebben we Seppe weer opgevangen, het baasje is voor de zoveelste keer ziek, net zoals zijn papa vroeger.
Maar ach...als hij ook opgroeit tot een gezonde boom van een vent zoals zijn papa, dan nemen we deze periode er maar bij.

Zelfs ziek is hij nog altijd een ongelooflijk lieve, schattige baby. Zo echt eentje om in te bijten, figuurlijk wel te verstaan.

Maar vandaag is het hier lekker rustig.
Ventje is met zijn mama dan toch maar voor de zoveelste keer weer op zoek naar zonnewering voor de lange hete zomer die ons voorspeld wordt. Daarna ging hij met haar naar het Shopping center in Sint Niklaas.

Hij vroeg me of ik geen zin had om mee te gaan, maar ik ben mijn laatste trip naar dat Shopping center nog niet vergeten, waar ik toen met een enorme frontale smak tegen de vlakte ging.
Mijn twee polsen doen nog steeds pijn.

Ik bedankte heel lief en zei hem dat hij er maar een fijne dag met zijn mama van moest maken, ik zou me thuis wel amuzeren.

’s Zaterdags zie ik graag naar 's morgens naar Saturday Kitchen op BBC1 en bovendien heb ik nog veel werk.
Ik heb gisteren eindelijk gesnapt hoe ik mijn CD’s moet omzetten naar mp3 bestanden.

Ik was zo fier als een gieter.
Zoon 1 had kort daarvoor met een bedenkelijk gezicht naar mijn oude PC gekeken, met de even oude programma’s en me gezegd dat het niet zou lukken.

Ik geef me echter niet zo snel gewonnen.
Ik begon alle muziekprogramma’s die op mijn PC staan stuk voor stuk te ontleden en plots zag ik een piepklein programma waar het magisch woord stond: ‘converteren’ en daaronder stond naar mp3. Eureka!

Veel van die programma’s mag je voor een uurtje downloaden en als je tevreden bent dan kan je het kopen.
Omdat ik het niet kende dacht ik dat het er zo eentje was, dus ik heb de hele avond muziek geconverteerd en op een USB stickje gezet om in de auto af te spelen.
Benieuwd of ik het programma vandaag weer open krijg.

Ik voel me elke keer weer ongelooflijk trots als ik op eigen houtje weer zo iets nieuw kan.
't is wel spijtig dat ik deze mp3 muziek niet op mijn blog kan zetten (verboden denk ik) maar zelfs al zou ik het willen, de bestanden zijn toch te groot voor seniorennet.  
Momenteel luister ik dan maar op mijn eentje naar de prachtige Mariachi muziek van Placido Domingo terwijl ik schrijf.

Seffens ga ik nog even profiteren van mijn 'Home Alone tijd'  om naar het programma ‘Moeders’ te kijken van Canvas.
Herr Seele en zijn moeder had ik gemist. Gelukkig stond het nog in het archief bij Telenet.   Waarom geven ze die programma's toch altijd zo laat op de avond?  

Maar eerst ga ik nu snel even mijn andere favoriete blogs lezen, benieuwd of ‘Kommaneuker’ al geschreven heeft, die kan zo ongelooflijk droog-grappig uit de hoek komen,  ‘Myette’ is anders ook weer goed op dreef met haar vragen over ‘echte liefde’, ik lees ook graag de reakties. De vraag van Myette is ook heel toepasselijk nu Valentijn er aan komt.

Benieuwd of mijn 'zilveren surfende Valentijn' straks zonder al te veel zenuwen thuis zal komen na een dagje shoppen met zijn moeder?!

10-02-2007 om 14:20 geschreven door BOJAKO  

Vandaag zal iedereen waarschijnlijk iets schrijven over onze eerste mooie witte winterse sneeuwdag....ik ook dus!

Vanmorgen kwam ventje me nog eens wekken met een taske koffie en de krant en zei: “’t heeft flink gesneeuwd vannacht shoeke,  ik ga seffens de sneeuw van het voetpad wegdoen”.

Zijn woorden waren nog niet koud toen de telefoon ging. 
Ik nam op en ’t was schoonma.

“Allo Shaakie, ies met maai, alles goed?”

“Ja ma, is er iets?” vroeg ik ongerust, want we zijn niet gewoon dat ze zo vroeg op de dag belt.

“Ja, hat gesniet und maain friendin unt mutter komen niet,  und waai hadden fur draai eten beschtelt in Dienstencentroem baai oe achter daain hoek”.

“Ja ma, ’t is echt geen weer om een hond door te jagen vandaag hé?” antwoordde ik zo nietszeggend mogelijk.  Ik voelde al onmiddellijk nattigheid.

“Shaakie, hast du kien goesting oem mit daain man mit maai dor te gon eten oem half twaalf?  Is al betold fur draai man en anders is geld allemol verschmost”.

Vliegensvlug werkten mijn reeds drie wakkere hersencellen.

“Euh...nee ma, dat gaat niet lukken vandaag, ik heb kleindochtertje bij me en normaal gezien had ik kleindochter en kleinzoon 3, maar die is weer ziek en nu even met zijn mama naar de dokter” antwoordde ik.

“Joh, ik verschton, mit klaaintochter is nie te doen in Dienstencentroem, kind is fiel te druk, mor misschien kan maain zeun mit maai dan allien gon eten?” vroeg schoonma.

“Wacht efkes ma, ik zal hem even de telefoon geven” zei ik.

Ventje stond nog naast ons bed en ik overhandigde hem de telefoon.

Schoonma deed de hele uitleg nog eens over en ventje antwoordde:

 “Nee ma, ik zie het echt niet zitten om vanmiddag om half twaalf met u in het Dienstencentrum te gaan eten, we hebben babysit dienst, de kindjes zijn ziek.”

Stilte..ik hoorde niet wat schoonma zei, maar wel het antwoord van ventje.

“Nee ma, ik zie het niet zitten om u te komen halen, ik laat de auto in de garage, ik ga niet rijden als het niet moet vandaag.”

Weer stilte: schoonma was terug aan de beurt. 
Ik zat benieuwd te luisteren wie er ging winnen, meestal wint schoonma.

Toen zij gedaan had met praten zei ventje: “Maar enfin ma, nee...ge moet op uw leeftijd niet te voet en met de tram naar het dienstencentrum gaan, als ge uitglijdt en valt dan zijn we nog verder van huis, het verlies van die vijf euro voor dat eten betekent  toch niet het einde van de wereld!”

Maar schoonma geeft de strijd niet snel op.

Ik keek naar mijn ventje en vroeg me af welke beslissing hij uiteindelijk zou nemen.

Ventje zei: “Ja ma, het kan goed zijn dat ge sneeuw heel mooi vindt en dat ge graag in de sneeuw wandelt, maar ge valt al zo gemakkelijk, ge blijft vandaag beter binnen! “

Maar schoonma gaf zich nog steeds niet gewonnen.

Ventje zuchtte heel diep en zei: “ Goed ma, ge doet wat ge niet laten kunt, maar ik ga niet met u eten vanmiddag en vanavond kom ik u bezoeken zoals gewoonlijk, tot straks, dag ma.”

Oei...een zware bevalling.

Ventje keek me daarop aan met een heel diep frons tussen zijn wenkbrauwen en zei boos:  “verdoemme met dat mens valt nu echt nooit te praten!”

Lap, zijn dag was weeral naar de knoppen ocharme en het was zo mooi en smetteloos  wit begonnen.

Hij is nu door de gesmolten sneeuw en de vallende regen te voet naar zijn moeder, zijn wekelijks bezoekje.

Wedden dat hij straks weer slecht gezind thuiskomt?

09-02-2007 om 00:48 geschreven door BOJAKO  

als ge dit ziet weet ge dat ik het ben:

"de zilveren surfer" - het ventje

Deze middag kwam naar wekelijkse gewoonte onze jongste eten en onze neef, kleindochter was hier al van deze morgend, dus ik heb me niet verveeld. Ik word al bedreven in ’t vervangen van kak pampers, een beetje vicks onder mijne neus en ik moet al niet meer braken.

Ik viel bijna van mijne stoel toen onze jongste tijdens het eten zei: “zeg vader ’t is lang geleden dat gij nog op ons moeder haar blog iets hebt geschreven, ik vond dat wel plezant.”

Eindelijk doe ik eens iets dat ons gasten plezant vinden, gewoonlijk vinden ze mij nogal ne stille en ne serieuze, maar tegen ons madam kan ik het moeilijk halen, daarom zwijg ik maar.

Mij vinden ze ne goeie om te breken en te kappen en te sleuren.

Alhoewel, ik denk dat ze ook wel graag een babbeltje met mij doen want als de gasten hier allemaal zijn en wij staan allemaal in de keuken te babbelen, dan roept ons madam kwaad vanuit de living, “zeg ik ben er ook nog, ’t is hier geen islamtisch huishouden waar de mannen en de vrouwen apart moeten zitten zenne”.

Ons madam zaagt ook altijd dat ik niet mee ben op computer gebied, maar ik koop alles dat ze vraagt, met kerstmis heb ik ze nog een plat scherm gegeven, voor mij was dat dik scherm nog evengoed, maar ze had dat gezien bij ons gasten en wou dat ook graag, dus OK, ik koop dat, zo ben ik, zij vraagt, ik spring.

Haar oude digitale camera was aan de grote kant (ze moest er destijds ook ééntje hebben als ze nog maar pas uitkwamen) dus ik koop nu braaf een kleintje. Zeg nog dat ik niet mee ben op computer gebied.

Soms zet ze voor mij de laptop aan beneden en maakt verbinding met de ‘router’ die ik ook voor haar gekocht heb trouwens! Ze wil absoluut dat ik mee ga met de tijd.

Zij zet dan alle knopkes aan en dan kan ik in Google al ‘Immo web’ tikken, en dan ben ik vertrokken, niks moeilijk aan. ‘Reisbureau’s’ heb ik ook al ontdekt, even plezant als de brochures.

Maar zij zelf, amaai mijn voeten, gisteren en eergisteren zat ze precies met haar vingers aan de computer geplakt met contactlijm. Ik heb ze gisteren middag eraf getrokken en gezegd: “ge moet dringend naar buiten een frisse neus halen, ge wordt bleek van altijd achter dat scherm te zitten”.

Ze zei dat ze veel werk had met hare blog. Hm....blog, ik denk er het mijne van.

Ik ben een paar keer gepasseerd en ik zag ons madam typen dat er gensters afvlogen.

Toen ik vroeg of dat heuren blog was zei ze: “ssht...zwijg....ik ben aan het chatten, laat me gerust!”

Chatten? Ze tettert nog niet genoeg? Da’s weer iets nieuws, ik dacht dat chatten iets voor de jeugd was.

De laatste volwassene die over chatten sprak was de schoonzus van de moeder van mijn buurvrouw en die vertelde me dat heure man het was afgebold met een madam die hij op den chat had leren kennen. Ze waren al zo lang getrouwd als wij, en da’s lang.

Ik ben er niets gerust in en ik zei dat tegen ons madam.

Ik vroeg : “met wie zijt ge aan het chatten?” terwijl dat ik voorzichtig probeerde om achter hare rug mij te positioneren.

Typend tegen honderd per uur zei ze : “mor zwijg nu toch vent, ik ben met vier tegelijk aan het chatten, da’s al moeilijk genoeg zonder dat gij er nog tussenkomt!”

Met vier tegelijk aan het chatten, dat kunnen alleen maar vrouwen zijn, een man kan amper met één persoon tegelijk spreken en dan slaagt hij tilt, dus ik ben al een beetje geruster.

Ik heb ze voor alle veiligheid een lekker taske koffie naar boven gebracht en een kuske gegeven, ik zal ze maar een beetje verwennen want ze is een beetje zoals mijn loopschoenen, dat zit goed na zoveel jaar, ik zou niet graag een nieuw willen inlopen als ge verstaat wat ik bedoel, zij was al moeilijk genoeg.

Zelfs met al haar fouten is ze nog niet van de slechtste en ze kan verdorie goed koken ook.

Maar om ze nu vandaag terug achter de kookpot te krijgen en weg van den chat heb ik gezegd dat onze jongste gezegd had dat ik beter vandaag op haar blog nog iets schreef omdat het al zo lang geleden was.

Ze viel van ’t verschieten bijna van haar stoel daarnet aan tafel. Ik denk dat ze ongerust wordt dat ik nu in haar territorium kom.

Maar ik vond het tof dat mijne zoon gezien heeft dat zijn oude vader ook nog bij de tijd is.

Ik zal hem nog harder laten verschieten en hem nu een e-mail sturen (jaja dat kan ik ook al) om te zeggen dat hij nog eens naar ons mama haar blog moeten komen kijken.

De zilveren surfer (zo ga ik mezelf noemen, ik heb wel geen blog, maar ik heb al een blognaam)

07-02-2007 om 14:42 geschreven door BOJAKO  

Zoon 2 kwam vorige week tussen de middag een boterhammetje mee eten en keek even rond onze woonkamer.

“Da’s hier zo opgeruimd en netjes, dat ben ik niet gewoon!” ( uit de monden van kinderen.....dit kind is wel al éénendertig)

Waarop ik antwoordde: “nee, normaal ziet het er altijd zo uit, tenzij papa weer in één van zijn afbreek periodes is, maar als jullie binnenkomen met de kinderen en die spelen met al het speelgoed, ’t ja, dan ziet het er nadien natuurlijk uit alsof er een tornado doorgetrokken is, maar vandaag hebben we nog geen kindjes op bezoek gehad”.

“Hm...” mompelde hij, terwijl hij rustig verder op zijn boterham kauwde.

De twee grotere kleinkinderen van zoon 1 zijn de moeilijkste periode al door. Kleinzoon 1 speelt heel graag aan de computer (geen rommel) of kijkt graag naar een DVD, kleinzoon 2 is een autofreak, dus goed dat we alle autootjes van onze zonen hebben bijgehouden.

Zaterdag kwamen de kleinste kindjes slapen, zoon 2 bracht hen met al hun gerief, een autokoffer vol.

En zie, ons proper, opgeruimd huis was binnen vijf minuten veranderd in een baby magazijn.

Ik wou er nog de aandacht van zoon op vestigen, maar het kwam er niet van, ’t was een beetje druk.

Na het avondeten zette zoon zich aan tafel om een nota voor me te schrijven met daarop : de slaaproutine van kleindochter en Seppe; wie welke tutters en knuffels; wie welke soort pap en de hoeveelheid, wie het potjes eten en wie het ander eten.

Verder wat uitleg over de neusspray van nog steeds snotterende Seppe, en het gebruik van de nieuwe zalf voor de boebeltjes op zijn poepje.

Samen met zoon 2 werden alle zakken en valiezen gecontroleerd. Pampers in verschillende grootte, twee verversingen van slaapkledij en slaapzakken, een plastieken mand vol met dozen melk voor kleindochter, melk voor kleinzoon, potje eten voor kleinzoon, ander eten voor kleindochter, bekers, papflessen, enfin...ik dacht meteen terug aan vroeger en wist nu terug waarom wij nooit veel weggingen, veel te veel rompslomp.

Seppe kreeg zijn papje nog net voor zijn papa vertrok, hij was al klaar voor de nacht, liet een flinke boer en een flinke prot en viel prompt in mijn armen in slaap. Zijn papa vertrok en hij werd in zijn bedje gelegd.

Kleindochter, zo werd ons aangeraden door zoon 2, lieten we best maar op de zetel in slaap vallen, want elke keer ze huilt, kotst ze het bed onder met alle gevolgen vandien.

Goed, het zijn mijn kinderen niet en het is maar voor één nachtje, dus kleindochter en ik knuffelden lekker in de grote zetel voor TV. Ik was de DVD van Cars toen al wel beu gezien en zette tot haar protest een programma op voor volwassenen. Het was slaapverwekkend voor een tweejarige, dus dat was goed gegokt en om tien uur lag ze eindelijk in mijn armen te snurken.

Ventje pakte haar voorzichtig op en legde haar in ons groot bed. Heel stil, want Seppe sliep daar in het baby bedje.

De afspraak was: ik sliep met kleindochter in ons bed, Seppe in het babybedje, want volgens de lijst van zoon werd hij ’s nachts nog wakker voor een flesje.

Ventje zou dan alleen in de andere kamer slapen om met zijn gesnurk niemand wakker te maken en ook omdat ik dan iets meer plaats heb in bed.

Ik trok vervolgens op hoop van zege naar boven met een fles drinken voor kleindochter, een klaargemaakte papfles voor Seppe, reserve tutjes en knuffels voor allebei.

Ze waren allebei braaf, uitzonderlijk braaf. Seppe blies de hele nacht door snurk-snottebelletjes door zijn kleine neusgaten en hoestte nog regelmatig. Kleindochter werd af en toe halfwakker, voelde dan of ik er was en sliep rustig door.

Ik lag halfwakker te wachten op Seppe om hem zijn nachtfles te geven, maar Seppe wou geen fles, Seppe sliep, snurkte en knorde lustig de hele nacht verder.

In de kamer ernaast gaf ventje zijn gewone snurk symfonie van 100 decibel.

Enfin, om een lang verhaal zoals gewoonlijk lang te laten, nana werd ’s morgens niet wakker, nana had gewoon niet geslapen. Nana had gewaakt.

Rond zes of zeven uur werd Seppe wakker en ik sprong dartel en gezwind (?!) uit bed omdat kleindochtertje nog vast sliep.

Van Seppe kreeg ik een grote, lieve brede grijns terwijl ik met hem naar de slaapkamer van ventje rende. Ik schudde ventje wakker uit zijn diepe slaap, duwde hem Seppe in zijn armen, sprintte naar beneden om het flesje op te warmen, sprintte terug naar boven vooraleer Seppe van de grote honger begon te wenen, nam Seppe over van ventje, duwde ventje richting bed in onze kamer met kleindochter, want als die alleen wakker werd zou ze beginnen wenen.

Ik gaf Seppe de fles, hij gaf me weer als dank een voldane glimlach, liet een ferme boer, en nu lagen wij allebei in het ander bed.

De beddendans was voorbij en we konden nog een uurtje verder slapen (?) vooraleer kleindochter in de neus van haar grootvader kneep en besloot dat het tijd was om op te staan.

Een tijdje later gingen ze allebei het bad in, om tien/elf uur was het tijd voor patatjes, potje voor Seppe, vers voor kleindochter.

Zoon 1 kwam die ochtend ook op bezoek met kleinzoon 2, vrouwtje had de nacht gedaan en dan moet het thuis stil zijn want zij moet slapen om de nacht erop nog te kunnen werken.

“Waar kan je om half tien nog terecht met je kinderen zonder verwittiging, tenzij bij je ouders” zei zoonlief ... en ik vond het gewoon prachtig.

Daarom zei ik ook: “wie laat je binnen om dat uur ’s morgens als je nog rondloopt in je nachtkledij, ongewassen en ongekamd, in een huis waar precies een bom is neergekomen, enkel je kinderen toch...”

We gaven elkaar allebei een dikke knuffel en dat kan toch zo’n deugd doen.

Afgesproken was dat wij de kindjes thuis zouden afleveren bij hun ouders rond twaalf uur, want daarna moesten we nog weg.

Om twaalf uur hadden ventje en ik het dan toch klaargespeeld om zelf ook nog gewassen en aangekleed te geraken, alle zakken terug gevuld te krijgen, de kinderen gevoed en aangekleed en we stonden op het punt om te vertrekken toen hij zei: ‘doeme dat stinkt hier toch weer vreselijk, er heeft er zeker weer eentje iets in de pamper gedeponeerd’. Hij rook aan kleindochter en ik aan Seppe en tegelijk zeiden we: ’t is hier te doen’.

Met de moed der wanhoop trokken we terug naar boven, allebei de kindjes hadden het klaargespeeld om hun pamper te vullen en niet enkel de pamper...het hing bij beiden tot halverwege hun rug.

Waarschijnlijk was het onze eigen schuld, als de pamper volzit en je neemt een kind op je arm, dan druk je de inhoud in opwaartse richting.

Voor leken : dit houdt in, alle kleding moet terug uit, kindjes terug wassen, terug uit de zakken reservekleding vissen, oppassen dat de kaka die in het hemdje hangt niet in het haar terecht komt wanneer je het over hun hoofdje trekt.

Een vol uur later dan voorzien konden we eindelijk terug op weg, al goed, want we hadden geen reserve kledij meer.

Toen we veel later allebei in de zetel zaten in ons inmiddels terug opgeruimd huis viel er een zalige stilte en rust over ons heen.

Ventje keek me aan en vroeg: “ was dat nu vroeger bij ons ook zo, ik kan het me niet meer herinneren!” waarop ik antwoordde: “nee, dat komt omdat jij toen nog geen nieuwe man was en ik het toen allemaal alleen deed”.

“Ik heb nooit beseft dat kindjes verzorgen zo’n zwaar werk was, ik ben pompaf, ik begrijp niet dat vrouwen dat allemaal alleen deden, ik zou het niet kunnen” zei hij eerlijk met een schuldige blik in mijn richting.

En mijne maat Ludovicus klaagt over een WC die een stront boertje laat .... huh.....

05-02-2007 om 17:27 geschreven door BOJAKO  

wachten op vanavond

joepie...ik mag naar nana !...

03-02-2007 om 16:51 geschreven door BOJAKO  

Hè Hè...vandaag gaat het al flink wat beter met me. Het ergste ziektegevoel lijkt voorbij. Nu nog van de blafhoest afgeraken en ik ben erdoor denk ik.

Ik denk dat ik dit goed afweersysteem heb omdat er bij ons thuis vroeger heel zelden een dokter kwam. Zo zelden dat ik het op één hand kan tellen.

Moeder heeft wel altijd gezegd dat ze heel veel geluk heeft gehad, vier kinderen en nooit ééntje erg ziek, van de vier heeft er zelfs nooit eentje een botje gebroken.

De liters levertraan die we vroeger moesten drinken zullen waarschijnlijk wel geholpen hebben. Naar het schijnt vonden wij dit zelfs lekker.
Vier kinderen die een hele dag buitenspelen, winter of zomer, krijgen grote honger en dorst en vinden alles lekker, zeker als er niet veel voorhanden is.

Ik lag vannacht te denken hoe mijn ouders vroeger omgingen met de verkoudheden of griepjes van hun zieke kindjes.

Ik herinner me dat mijn oudste broer altijd propjes watten in zijn oren had, waarschijnlijk had hij voortdurend oorontstekingen en als het trommelvlies sprong dan zal dit als een verlossing aangevoeld hebben. De remedie was dan een propje watten in het oor steken om het vuil op te slorpen.

Wat stond er verder nog thuis in de huishoudapotheek van moeder?

Een potje vaseline, een stokje om op te snuiven, Vicks denk ik, een potje Vicks om in te smeren, aspirine (volwassenen) Dettol voor ontsmetting en Tensoplast en windels. Dat zal het zo wat zijn, of nee, ook nog bruin papier en een vetkaarsje.

Bij zo’n verkoudheid zoals ik nu gehad hebben zou moeder waarschijnlijk als volgt tewerk gegaan zijn.

Bij koorts kregen we een kwart van een aspirine voor volwassenen.
Koorts werd niet gemeten met een thermometer maar gewoon met de hand tegen het voorhoofd.
Bij keelpijn maakte ze een mengsel van boter en suiker en dit moesten we dan zachtjes opzuigen.

Bij neusverstopping moesten we regelmatig snuiven aan een Vicks stokje.

Bij hoest werd er eerst Vicks op de borst gesmeerd en op de rug. Was er geen Vicks dan werden we ingesmeerd met kamfer. Was de hoest heel erg dan werd een stuk bruin papier met een vetkaarsje ingevet, ik geloof me te herinneren dat er een strijkijzer aan te pas kwam, misschien was dit om het kaarsvet in het papier te doen dringen. Dit papier werd dan op je borst en je rug geplakt. Daarboven je onderhemdje en een zelf gebreid borstverwarmertje.
’s Avonds kreeg je ook nog een veeg Vicks uit het potje onder je neus gesmeerd.

En God deed de rest.

Bij kleine verwondingen kwam de Dettol boven, dan ging er een laag vaseline op de schaafwonde en daarop een Tensoplast of een windel.

Een dokter of ziekenhuis hebben we nooit gezien.
Of ja, toch wel....die ene keer toen ik mijn baby broertje op de keukenstenen liet vallen. Zijn voorhoofd moest genaaid worden.
Mijn derrière was enkele dagen wel heel pijnlijk, maar dat was mijn straf, daar was geen remedie voor, enkel op je tanden bijten. 

Van antibiotica hadden we nooit gehoord.

Wij zijn alle kinderziekten doorgesparteld, we waren tegen niets ingeënt. Alles hebben we gehad : kinkhoest, mazelen, waterpokken, dikoor, ... ik denk niet dat we er aan één ontsnapt zijn.

Maar....moeder besefte wel dat ze geluk had.

Het dochtertje van haar oudste zus is wel gestorven aan de nevenverschijnselen van de mazelen.

Moeder zelf heeft ook toen ze ongeveer acht jaar oud was, echte kroep gehad, difterie. Veel kinderen van haar school zijn eraan gestorven vertelde ze altijd.
Maar zij werd ook niet gered door dokters. Nee....zij werd gered door een duif.

Toen zij klein was beslisten haar ouders over de remedie en toen was het beste dat je kon doen tegen kroep: een levende duif in twee kappen en nog warm en kloppend op de keel van het kind met kroep leggen. Indien de duif zwart uitsloeg had je kans op genezing.

Mijn grootvader heeft dit toen bij haar gedaan en ze heeft altijd gezworen dat zij genezen is omdat de duif inderdaad zwart uitsloeg.

Ik heb nog nooit een duif in twee gehakt of ernaar gekeken. Maar ik vraag me af of die duif na verloop van tijd niet uit zichzelf zwart zou worden? Het beestje is tenslotte dood.

Maar het is wel boeiend om die oude remedies terug op te rakelen.

Ik denk dat er vroeger geleefd werd volgens de natuur, de wet van de sterkste.

Al die middeltjes waren slechts lapmiddeltjes. Indien je lichaam niet sterk genoeg was dan ging je gewoon dood. De sterke kindjes bleven in leven. Een natuurlijke selectie.

Nu, met al die reklame tegen antibiotica, voel ik me wel vreselijk schuldig.

Onze kinderen anno 1970 en verder..... kregen voor alles en nog wat antibiotica. Wie waren wij om onze dokters tegen te spreken?

Ik hoop nu dat ze toch nog enkele van onze sterke genen geërfd hebben.

Bij de kleinkinderen zie ik dan weer een positieve evolutie.

Er wordt wel naar de dokter gegaan, maar eigenlijk schrijft die een verbeterde versie van de middeltjes van mijn moeder voor.

Russische schoonma zegt al zo lang ik ze ken,  dat je bij een verkoudheid door je neus zout water moet opsnuiven en het er langs je mond terug moet uitspuwen. Ze doet dit heel haar leven, het werd haar door haar moeder aangeleerd.

Ik heb er altijd feestelijk voor bedankt, maar nu moet ik in de neus van de kleinkindjes spuiten met een spray en wat zie ik?....inderdaad het product van bij de apotheker is slechts een mooie naam voor zout water.

01-02-2007 om 12:27 geschreven door BOJAKO  

Kleinkinderen zijn zalig, maar hebben één piepklein nadeel....het zijn wandelende microben bommetjes.

Ach, het zijn waarschijnlijk niet alleen de kleinkindjes, iedereen rond me schijnt momenteel ofwel te snotteren, te hoesten of buikgriep te hebben.

Mijn enorm afweergeschut heeft het deze keer ook begeven, serieus begeven.
’t Is lang geleden dat ik me nog zo ziek heb gevoeld.

Laat me het zo stellen, moest ik nog werken, dan had ik de dokter laten komen en was ik thuisgebleven, maar aangezien ik niet langer buitenhuis werk ben ik dan maar in mijn bed blijven liggen, iets wat zelden of nooit gebeurt.

Ik voelde me zo ellendig dat zelfs de korte trip naar de WC bijna onoverkomelijk leek.
Alles deed pijn, mijn hoofd, mijn keel, mijn sinussen, mijn luchtpijp, mijn buik, mijn spieren...ik kreeg bijna medelijden met mezelf, ik zie eruit als het wrak van de Titanic.
Heel de nacht heb ik liggen woelen en draaien en zweten, niet kunnen slapen omdat ik me zo miserabel voelde, dan tegen zes uur ’s morgens uit mijn bed gekropen op zoek naar nog een pijnstiller, een neusspray, een keelspray en wat hoestsiroop.
Gespoten, gesprayed, gegorgeld, geslikt....en plof, terug onder de dekens.

Ventje sliep rustig door al mijn gestommel heen en snurkte lekker verder. Het kwam niet in me op om hem wakker te maken en hem om iets te vragen, alhoewel ik weet dat hij dat met plezier zou doen.
Tegen de ochtend viel ik eindelijk terug in een koortsige slaap.

De eerste telefoon rinkelde even later...foert....

De deurbel ging.....foert....

De telefoon rinkelde weer .... beneden hoorde ik ventje spreken.

Ventje neemt niet graag de telefoon op, vraag me niet waarom, maar meestal wilt hij dat ik opneem, maar ik kon met de beste wil van de wereld geen zinnige uitleg doen, dus ik liet maar bellen en uiteindelijk moest hij wel zelf de hoorn opnemen.

Met regelmatige tussenpozen kwam hij eens kijken of ik nog leefde, hij is het niet gewoon dat ik zo helemaal onderuit ga.
Hij vertelde me dat broer 1 en schoonzus langs geweest waren, dat zoon 1 gebeld had om af te spreken, dat neef een kind-opvang probleempje had, zoon 2 had ook een babysit nodig, maar ook hij begreep dat mama momenteel niet in staat was om te helpen.

Mama moet dringend genezen...want ze wil tegen vrijdag liefst terug gezond en wel zijn, vrijdag namiddag wil ze naar haar vrienden toe en ’s avonds moet ze in goede conditie zijn want dan komen de andere kleinkindjes slapen.

30-01-2007 om 23:01 geschreven door BOJAKO  

30-01-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Gisterenavond ben ik met mijn schoondochter  naar een informatieavond geweest in de school van kleinzoon 1, die nu in het eerste leerjaar zit.

Ze had me verteld dat het over Internetgebruik voor jonge kinderen ging.

Vermits kleinzoon bij mij ook regelmatig aan de computer zit te tokkelen en aangezien ik zelf een computer analfabeet ben, vond ik het wel interessant om weer wat bij te leren.

En of ik bijgeleerd heb.

De presentatie werd gedaan door een heer van Child Focus.

Hij begon te praten om acht uur en je kon een speld in de zaal horen vallen tot het einde van zijn betoog rond tien uur.

Er was nog mogelijkheid tot vragen maar niemand vroeg iets.
Ik denk dat we allemaal van de hand Gods geslagen waren.

Heel duidelijk liet hij ons de gevaren van het surfen op internet zien,  en nu bedoel ik niet enkel het gevaar om een virus of een trojan horse binnen te krijgen, alhoewel hij dat ook heeft uitgelegd.

Hij sprak ook over de beslissing om al-of-niet gebruik te maken van de ‘parental control knop’ op je virus scanner.
Staat het op en je wil bv. iets weten over de stad Sussex in Engeland, dan geraak je op geen enkele site, de knop heeft dus ook nadelen.

Laat je daarentegen je kind informatie zoeken door middel van het intikken van het woord ‘poes’ dan val je achterover van wat er op het scherm tevoorschijn komt.

Probeer maar, bij de derde of vierde link heb je al prijs.
Krijg dat maar voor je ogen als jong kind.

De spreker gaf dus ook de raad aan de ouders om alles thuis eerst zelf eens uit te testen en te proberen.

Chatten, het opslaan van die chat gesprekken, het opslaan van een video gemaakt door je webcam.

Een jong kind staat er niet bij stil dat er foto’s of teksten door een ander kunnen opgeslagen en misbruikt worden, zelfs door medeleerlingen want ‘cyberpesten’ neemt alsmaar toe,  zeker nu de meeste kinderen al van jongsaf aan chatten via de webcam.

Je moet zelf goed op de hoogte zijn van wat het internet te bieden heeft.

Hij was zeker niet tegen het gebruik van de computer voor jonge kinderen, maar wel voor een goede voorlichting.

Zeer belangrijk was het kind het verschil leren kennen tussen de reëele wereld en de wereld van het internet .
Je moet het kind leren begrijpen dat wat je op het internet zet niet altijd binnenskamers blijft.

Als je puber dochter in de privacy van haar slaapkamer, via de webcam haar borstjes toont aan haar vriendinnetje,  nichtje of vriendje, die bij hen thuis ook op hun kamer aan de webcam zitten, dan moet het kind weten dat dit ooit misschien op het internet kan komen.

Hij gaf een voorbeeld aan om ze het uit te leggen en het verschil te tonen:
je neemt je pubertje mee naar een heel drukke winkelstraat en zegt daar tegen haar, "doe nu even je bloes uit en laat even iedereen naar je kijken." Je dochter verklaart je terplekke gek, maar met die uitleg kan je haar proberen duidelijk te maken wat het internet is, namelijk 'het internet is de hele wereld' waar iedereen je kan zien, het zijn niet de vier muren van je slaapkamertje. 
Je moet je kinderen duidelijk maken dat ze heel goed zorg moeten dragen voor hun privacy en nooit hun echte naam mogen opgeven of leeftijd of  adres of passwoorden.

De computer zet je ook best niet op de slaapkamer maar op een plaats waar je als ouder regelmatig passeert en ziet wat er op het scherm staat.

De spreker was zeker niet anti-chat of anti-surf, maar hij was wel van oordeel dat je je kind van kleinsaf moet leren wat er soms verbonden zit achter een link en hoe ze eventueel moeten reageren op negatieve zaken.

Hij was wel formeel anti webcam. Bij hem kwam het thuis niet binnen zei hij.
Goed om weten dus.

Hij liet trouwens een andere site zien: over Martin Luther King.
Stel dat een kind daar voor school meer over wil weten.

Hij liet het beeld vervolgens helemaal naar onder toe gaan en toen zag je dat de site van ‘Storm....’ was, helemaal geen vredelievende of anti-rascistische beweging, integendeel,  net het tegenovergestelde, een beweging die zo een manier hadden gevonden om toch gelezen te worden.

Verder toonde hij een spelletjes link.

Stel je voor,  je zesjarige tikt op Google het woord : ‘Spelletjes’

op de link die de spreker vervolgens liet zien stonden inderdaad spelletjes: ik geef er ééntje:

- cutje rijden....

begin dat maar even uit te leggen aan je kind.

Verder liet hij de weblogs van sommige kinderen zien.

Je moet wel 18 zijn om een weblog te kunnen aanmaken, maar toch wisten kinderen dit te omzeilen.

De spreker toonde verschillende weblogs van jongeren.
Bij hun profile stond al hun informatie,  tot naam en voornaam toe, zelfs hun telefoonnummer en één slimmerik had er zelfs bijgeschreven: “ik ben wel maar 12 maar ik moest 19 invullen anders kreeg ik geen toelating om deze webblog aan te maken.”  Alle gegevens waar pedofielen op zitten te wachten.

Nog een groot gevaar zijn de aankopen of het downloaden via internet, volgens een enquete gebruiken de kinderen liever de Visa kaart van de moeder van een vriend om te betalen, want dan komen mama en papa het niet te weten (ze zijn niet zo dom hoor !!) en nu is er ook het toenemend gevaar van  het gokken via internet en het illegaal downloaden.

Indien je kind betrapt wordt op illegaal downloaden,  dan krijgen de ouders de politie op hun dak en de boetes zijn niet mis.

Het is misschien geen slecht idee om eens zo’n informatie avonden voor senioren te organiseren, misschien kan Patrick Vyncke er nog een boek over schrijven.
“De gevaren van het internet voor senioren” – ( zonder dank Patrick  )

Je kan natuurlijk ook redeneren dat onwetendheid misschien de redding is.
Als je geen computer in huis hebt dan kunnen deze zaken niet gebeuren.

Maar....iedereen die dit nu leest heeft er toch al eentje in huis nietwaar?

27-01-2007 om 00:06 geschreven door BOJAKO  

Gisteren had Huismusje het op haar blog gemeld:  kijken naar Canvas, naar de meesterlijke film : The Magdalena Sisters en daarna naar de documentaire erover.

Ik had de film al gezien op DVD maar ik wou het voor een tweede keer zien en wou zeker de documentaire erna niet missen.

Ik vertelde het gisteren ook tegen iedereen die thuis langskwam,
zoon 2 ’s middags – geen tijd mama, teveel werk met de kindjes,
neef – geen tijd ik vertrek vanavond naar Cyprus –
zoon 1: “bwaa zo’n bleitfilms dat zie ik niet graag, dat zal mijn vrouwtje wel opnemen en op een andere keer bekijken.”

Mijn ventje: “sorry shoeke...zo’n vrouwenfilms da’s niets voor mij, dat weet ge, ik ga naar Stallone kijken”.

Dat komt ervan als je in een mannenbastion woont.

Waarom willen ze niet naar dit soort film kijken vraag ik me dan af.
Voelen ze zich een beetje schuldig, denken ze dat er overdreven wordt? Worden ze er ongemakkelijk van?

Mannen...ik zal ze nooit begrijpen.

Enfin tegen de tijd dat de film ging beginnen ben ik me dan maar in mijn bed boven gaan installeren om daar naar de tv te kijken. 
Ventje had aangeboden om boven naar Stallone te kijken, maar ik had het afgewimpeld. 

Kussens alom, donsje tot aan mijn kin en een kopje koffie naast me en genoeg Kleenex bij de hand.

De film schroefde voor de tweede keer volledig mijn keel toe.
De documentaire na de film was zo mogelijk  nog schrijnender.
Waarschijnlijk werd de film gemaakt aan de hand van de getuigenissen van deze vrouwen.

Wat zo vreselijk erg is, is de realiteit van de film.
Het is geen roman, geen verzinsel, het is niet over-gedramatiseerd, het is een verfilming van een schrijnende waarheid.

Uiteindelijk gaat het over de generatie voor ons.
Mijn moeder ... ook zij werd thuis buitengezet omwille van dezelfde schande.
Los het maar op, zoek het maar uit, zolang we meneer pastoor maar in recht de ogen kunnen kijken.   Gelukkig voor haar was er mijn vader.

Mijn schoonbroer is een Iers weeskind. Geboren in 1947 in Dublin ... als je dan in de documentaire moeders van tachtig nog steeds ziet wenen om het gemis van hun gedwongen afgestane kindjes, dan moet je van staal gemaakt zijn om daar ongevoelig bij te blijven.

Ik kon na het zien van de documentaire niet onmiddellijk slapen.
Ik was voor de tweede keer helemaal ondersteboven. 
Omdat ventje niet meegekeken had kon ik er methem ook niet over praten.
Als ik met iets zit moet ik het kwijt...gelukkig dat ik mijn blogje heb.

Wie de film en de documentaire heeft gemist, heeft een stuk vrij recente geschiedenis gemist.

Nog erger is dat deze toestanden zelfs vandaag nog bij sommige culturen bestaat.  
De Maria-Magdalena’s van nu.
Laat ons daar ook even bij stilstaan.

25-01-2007 om 13:31 geschreven door BOJAKO  

Jullie hoopten toch niet op een persoonlijk verslag ...

Als troost hierna nog een mopje!

****

Een beeldmooie, jonge vrouw ging naar de gynaecoloog voor een onderzoek.

De dokter bekeek de vrouw en zijn professionele, deontologische houding vloog op slag het raam uit.

Hij zei tegen de jonge dame dat ze zich volledig moest uitkleden.

Toen ze even later naakt op de onderzoekstafel lag begon de dokter zachtjes haar dij te strelen en vroeg: “weet ge wat ik nu doe?”

"Ja" antwoordde ze: “u onderzoekt mijn huid op dermatologische abnormaliteiten.”

“Correct” zei de dokter en begon toen haar borsten te betasten.

“Weet ge wat ik nu doe?” vroeg hij.

“Ja” zei ze: “u onderzoekt mijn borsten op eventuele gezwellen.”

“Weer correct” zei de gynaecoloog.

Hij kon zich echter niet langer bedwingen, kroop op de tafel en werd ‘heel’ intiem met de jonge dame.

“Weet ge wat ik nu doe”? pufte hij

“Jawel” antwoorde de beeldmooie vrouw: “u krijgt nu herpes” want daarvoor kwam ik naar hier.

24-01-2007 om 19:53 geschreven door BOJAKO  

23-01-2007 om 11:40 geschreven door BOJAKO  

Onze oudste kleinzoon is heel vroegrijp.  Zijn mama heb ik niet gekend als klein kindje, maar als ik mijn kleinzoon hoor of bezig zie, dan zie ik in hem helemaal zijn papa terug.

Van hem zei ik altijd: hij is volwassen geboren.  Ik zei dit niet alleen, iedereen zei het. 
Niks baby of kleuterpraat, nee... ineens volzinnen om U tegen te zeggen en ook geen flauwe praat. 
Direct en to the point was mijn zoontje.  Zijn eerste woord was trouwens een heel duidelijke: “nee”.

Van zodra hij kon praten voerden we onderlinge gesprekken zoals twee volwassenen.  
Voor hem geen gebrabbel, geen sprookjes, geen onnozel gedoe, nee: hij wou een verstandig antwoord op zijn verstandige vragen,  want anders werd hij heel boos en gefrustreerd.

Ik vertelde dan ook geen sprookjes of fantasie verhaaltjes meer, maar kocht kijkboeken op kindermaat over het menselijk lichaam, de wetenschap, de ruimte enz.

Hij was net vier jaar oud toen zijn paternale grootvader stierf en ik probeerde dit op de meest zachte, kinderlijke wijze aan hem te vertellen.

Kinderlijk....niets van, dagenlang alsmaar vragen stellen.

“Wat is dat de hemel?”   Waar is dat de hemel?  Wat zijn engelen?  Hoe geraken die daar?   Vliegen engelen met een raket naar de hemel?   Hoe zien engelen eruit?  Als die engelen bompa naar de hemel hebben kunnen doen,  dan kunnen ze hem toch ook terugbrengen.   Als wij in een raket stappen dan kunnen wij toch ook naar de hemel vliegen en hem  terughalen.

Die sterren die daarboven pinken, dat is dus de hemel?   Zitten daar al die mensen op?   In mijn boek staat dat een ster heel heet is dan gaat bompa toch verbranden!  Als ik heel hard roep, kan bompa me dan horen ginder op die ster?”

Vervolgens ging zoontje aan het raam staan en riep heel luid:  “BOMPAAAAAAAAAAAA”.....

“Kan hij me nu horen mama? “ waarop hij besloot om nog maar eens te gillen: “BOMPAAAAAAA.....”

Bobonne, mijn schoonmoeder, die bij ons logeerde omdat bompa zo plots was overleden,  geraakte door het geroep van zoontje volledig overstuur, wat heel normaal was.  Ik vroeg hem dan ook om niet meer op bompa te roepen.

Na lang beraad heb ik mijn zoontje dan bij me op de schoot genomen en gezegd: “lieveke, dat verhaal over de hemel en de engeltjes en de sterren, dat dient om doodgaan  gemakkelijk uit te leggen en te vertellen aan de meeste kindjes, maar wilt ge echt weten wat er gebeurt als er iemand dood gaat?”

Hij antwoordde heel serieus: “Ja mama”, dus ik ging verder: "wel als iemand dood gaat, dan is die kapot, helemaal kapot, die kan nooit meer hersteld worden.  Als ge nooit meer kunt genezen of hersteld worden dan is het gedaan, afgelopen en dan moeten ze uw lichaam ergens leggen.   Dit leggen ze dan in een diepe put in een kerkhof, die put maken ze toe en na een heel lange tijd verdwijnt de kist en daarna dan de mens tot er helemaal niets meer overblijft.”

Mijn vierjarige keek me heel serieus aan en zei: “aha, nu begrijp ik het, ik vond het al zo raar dat er engelen met raketten naar de maan konden vliegen maar niet konden terugkomen, die engelen bestaan dan niet hé mama?”  

En ik zei: “Nee ventje, dat is maar een sprookje.  Maar raketten die bestaan wel.”

Hij knikte tevreden, sprong van mijn schoot en ging rustig verder spelen.

Mijn tweede zoon daarentegen was van een héél ander kaliber, net zoals mijn tweede kleinzoon, maar dat is een dan weer een ander verhaal.

21-01-2007 om 23:31 geschreven door BOJAKO