|
Net nu ik een beetje tijd heb om eens een serieus stukje te schrijven besluit mijne Zilveren om de logeerkamer te veranderen en mij te ambeteren.
Om de vijf minuten komt hij vragen of ik nog niet gedaan heb met het lezen en schrijven, want hij wil mijn huidige PC tafel (een oude schraag) vervangen door een antieke tafel dat in de logeerkamer in de (zijn) weg staat.
Action man is weer in aktie.
Mijn antwoord was: zeg hé, ambetant ventje!... astemblieft, ik heb nu net inspiratie en tijd om een serieus stukje te schrijven voor mijn blog, kan dat nu ècht niet op een ander ogenblik?
Zijn antwoord was: jaja natuurlijk 'shoeke mijn' (en gijle gelooft dat zeker?:lol:) ge moet u niet afjagen 'licht van mijn leven, appel van mijn ogen', schrijf gerust, neem uw tijd, ik kom binnen een kwartierke terug begrijpen jullie nu waarom er zo weinig grote vrouwelijke kunstenaars zijn?
Stel u voor dat de echtgenote van Bach of Mozart tijdens één van hun grandioze inspirationele opstoten kwam vragen of ze misschien efkes wilden stoppen omdat ze de kamer anders wilden inrichten!
Hoort ge de vrouw van Mozart het al zeggen : Pakt uwen tijd Amedeus mijn zoeteke, ik kom binnen een kwartierke wel terug en dan is uw muziekstukske wel af zeker?
Maar ja, ik ben niet voor niets de dochter van mijn moeder, dus ik ga hier proberen om binnen het kwartier mijn stukje te schrijven.
A journey of discovery
BBC1 Woensdag 24.10.2007
Dit was de titel van een schitterende documentaire op BBC 1.
De BBC slaagt er steeds weer in om over zeer gevoelige onderwerpen buitengewone programmas te maken die tegelijk boeiend, leerrijk en ontroerend zijn, zonder melig, saai of degoutant te worden.
Korte inhoud:
De vijfentwintig jarige Asta Philipot werd geboren met arthogryposis, een gewrichtsziekte waardoor hij zich bijna niet kan bewegen.
Met de hulp van zijn ouders had hij vorig jaar eindelijk de kans gekregen om een vrouw te leren kennen in de letterlijke zin van het woord en zijn maagdelijkheid te verliezen in een Spaans bordeel.
Het was voor hem zon unieke, goede ervaring dat hij het wou delen met andere lichamelijke gehandicapte heren.
De documentaire volgt zijn ontmoeting met twee andere mannen; Lee, ongeveer vijfendertig en sinds zijn geboorte blind, en de ongelooflijk tedere, knappe Shah, vooraan in de twintig, die na een ongeval op de leeftijd van zestien gedeeltelijk verlamd werd.
Samen vertrekken ze met de ouders van Asta en een vriend per bus naar een villa in Spanje, niet ver van het bordeel.
Omdat het voor de andere beide mannen een eerste sexuele ervaring zal zijn gaat Asta eerst met hen het bordeel verkennen.
De eigenaar en de prostituees hebben ervaring met mindervaliden en alles is zo discreet gefilmd dat er niets shockerend overkomt, integendeel. Mijn sympathie en mijn hart ging uit naar de dames van plezier, en ik gebruik hier het woord dames met alle respect omdat zij ook zoveel respect en vriendelijkheid toonden voor hun potentiële klanten.
De mannen kregen een rondleiding in het bordeel, de kamers werden getoond, de dames maakten met hen kennis en prijzen werden afgesproken.
Een gewone kamer, met service, kon je krijgen voor 125 per uur en een meer luxueuze kamer met service voor 250 per uur.
De blinde man Lee was net zoals Asta heel enthousiast, maar de jonge Shah kon het allemaal niet verwerken, hij kreeg het moeilijk en moest naar buiten.
Tegen de reporter zei hij dat hij zich zijn eerste keer toch iets anders had voorgesteld.
Hij hoopt nog steeds een lieve vriendin te ontmoeten en hij hoopt ook dat zijn eerste keer iets meer zal zijn dan een uurtje pure sex.
Terug thuis in de villa van de ouders van Asta kan hij naar hartelust zwemmen in hun privé zwembad.
Hij houdt zich vast aan de rand en staat in het water in de stralende Spaanse zon, een tijdlang op zijn beide voeten.
Deze ervaring, op mijn voeten staan in een zonnig zwembad, maakt deze reis voor mij al uniek zegt hij.
Asta en hij praten daarna samen uitgebreid over zijn aversie tegen het bordeel en de reden waarom.
Ik begreep hem en ik begreep ook Asta en Lee.
Lee is ondanks zijn blindheid heel zelfstandig, maar Asta is volledig van afhankelijk van zijn ouders.
Op de dag van het bordeelbezoek zien we beide mannen zich klaarmaken voor hun uitstapje naar de nachtclub.
Asta wordt door zijn moeder gewassen, geschoren, aangekleed en een vleugje lekkere aftershave is de kers op de taart.
Hij straalt van anticipatie, want voor hem is het niet de eerste keer, hij weet wat hem te wachten staat en hij kijkt er reikhalzend naar uit.
Zijn moeder zegt vervolgens: Verder dan hem wassen en aankleden kan ik niet gaan, vanaf hier nemen zijn vader en vriend van me over.
De blinde Lee praat ook heel openhartig terwijl de camera hem filmt tijdens het aankleden.
Ik besef nu dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit een echte vriendin zal hebben, alhoewel ik dat nog steeds hoop, maar ik ben nu vijfendertig en ik vind dat de tijd gekomen is om mijn maagdelijkheid te verliezen, ik kijk er echt naar uit. De dames gisteren waren ongelooflijk lief en vriendelijk, ik heb zelfs al een voorkeur voor eentje en ik hoop dat ze er straks zal zijn.
Vervolgens krijgen we kort de aankomst in het bordeel te zien.
De vader van Asta en een goede vriend dragen hem, buiten beeld, naar de kamer om hem op het bed te leggen en uit te kleden en komen daarna terug naar buiten. Vervolgens zien we weer heel discreet een jonge dame de kamer binnnengaan.
De gelukzalige blik in beider ogen en hun commentaar wat later in de documentaire is zo mooi en ontroerend dat ik er een krop van in mijn keel kreeg.
Het is te hopen dat Canvas ooit deze documentaire van de BBC uitzendt.
Aan alle mindervaliden met een gezonde sexuele appetijt wens ik een even fijne tijd toe in zon toffe Nightclub.
Ik wens Asta, Lee en Shah ook alledrie een ontzettend lieve vriendin toe, zodat ze inderdaad niet enkel de seks mogen ervaren maar ook de liefde die erbij hoort.
|
