|
Zo hier ben ik eindelijk terug. Van schrijven kwam vorige week weinig in huis.
‘t Ja wat wil je ... we hebben 'nog maar eens' een bijzonder drukke week achter de rug.
We vierden de achtentachtigste verjaardag van Schwiegermutti die er nog steeds twintig jaar jonger uitziet.
Op het feest was ook nichtje Gent aanwezig, die half april een kindje verwachtte. Het was dus voor iedereen een serieuze verrassing toen we hoorden dat ze diezelfde avond nog naar het moederhuis moest en daar bevallen is van een zoontje. Een paar uur vroeger en het was een Antwerpenaartje geweest.
Verder bestond de week uit het opvoeden van Molly, het opvangen van zieke kleinzoon 4 en de zeldzaam zieke Mr. Silver wat sparen en verzorgen.
Enfin, zoals je merkt, we vervelen ons niet. :-)
Kleinzoon 4 had als laatste van zijn familie maag- darm problemen en Mr. Silver had voor de eerste keer in zijn leven een flinke sinus ontsteking.
Het spannendste moment was de kennismaking tussen kleinzoon 4 en Molly. Allebei zijn ze op dit ogenblik mentaal even oud en in dezelfde ontwikkelingsfase.
"Aai Molly, aai Molly": zei kleinzoon 4 terwijl hij de puppy aaide en dit ging prima tot hij per abuis flink aan een plukje haar trok waarop Molly luid kefte. Kleinzoon schrok en begon te janken en Molly schrok zo erg van dàt janken dat ook zij een concert inzette.
Twee jankers die moesten getroost worden!
Zoals je kan zien op de foto werden ze nadien de beste vriendjes, maar je kan ze geen ogenblik uit het oog verliezen, dat is momenteel onverantwoord.
Molly zit nu in haar socialisatie fase en volgens mijn oude hondenboeken moeten we haar nu aan alles blootstellen. Drukte, verkeer, lawaai, kinderen en andere honden.
Ze moet ook wennen aan haar halsband, want tot nu mocht ze nog niet buiten. Ik leer heel veel van programma's zoals De hondenfluisteraar, dus of Molly zin had of niet, ze moest en ze zou me volgen op straat. Haar nageltjes waren op slag wat bijgevijld. :-)
Moedig doorstond ze haar korte trip door onze drukke winkelstraat en terug thuis viel ze in haar bench in een diepe, onrustige slaap. Zo klein en al zoveel te verwerken ocharme.
Vrijdag was het de maandelijkse bijeenkomst met mijn lieve blog maatjes, iedereen was aanwezig en er was zoals altijd heel veel te vertellen en heel veel ambiance.
Zaterdag was het prachtweer, het leek net zomer en met zo'n weer moet je buiten en een terrasje doen nietwaar. Zeker nu mijn nieuwe huisarts vastgesteld heeft dat ik een serieus tekort aan vitamine D heb. Nu begrijp ik waarom ik altijd zo hondsmoe ben. Mijn bloedwaarden stonden ver beneden het minimum.
Ik moet een olie-achtige substantie in capsules nemen (levertraan? ) en zoveel mogelijk buiten in de zon zitten.
Maar zondag was mijn pijp volledig uit. Ik was compleet op en heb de hele dag op de zetel gelegen en ben ‘s avonds heel vroeg in mijn bed gekropen en voilà...vandaag voel ik me weer prima.
Daarnet ben ik op controle naar de oogarts geweest en ik moet weer mijn brilleglazen laten versterken, dat wordt weer een dure rekening! Misschien overwegen om een bril in Nederland laten maken, naar het schijnt zijn ze daar een stuk goedkoper.
Mr. Silver is nu even naar zijn groentetuin en seffens komt een vriendin voor een babbeltje bij een tasje koffie. Hopelijk kunnen we buiten wat in de tuin zitten en zonnestralen met vitamine D opzuigen.
O... wat is het leven mooi als de zon schijnt !
Wie zingt dat liedje toch alweer? :-)
|
,volgens mij gaat Molly toch ni lang in die bench kunnen zenne Bijouke
enne...geniet van de zon,maar donder niet van je balkon
