Misschien zijn mijn hersencellen nog steeds niet helemaal wakker, best mogelijk,  want het was laat gisteren avond en vanmorgend stond ventje om acht uur breed glimlachend aan mijn bed met een ontbijt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik trok heel voorzichtig eerst mijn linker ooglid omhoog, vervolgens mijn rechter, toverde een dankbare, zij het wat pijnlijke glimlach op mijn gezicht,  en dacht : “oei, een paar uurkes langer slapen was plezant geweest", ik was net zo heerlijk aan het dromen, maar ach, ik kon mijn arm ventje, die zo zijn best had gedaan,  daar toch niet langer aan ons bed laten staan met het vol dienblad en de verse, lekker geurende koffie.

Mijn heerlijke droom ebde zachtjes weg in het nevelig gebied waar dromen zich opbergen wanneer je plots wakker wordt.

Ik propte me recht tegen de kussens en dankbaar om zoveel liefde en tederheid wurmde ik het eten met heel veel moeite naar binnen. 

De koffie smaakte heerlijk.

Van de voorbije twee dagen heb ik intens genoten. 

Vrijdag zat ik schouder aan schouder, lachend, keuvelend met onze inmiddels hechte groep blogvrienden en gisteren weer, schouder aan schouder, drinkend, lachend, etend,  met een andere steeds hechter wordende groep vrienden.

Ik zit nu hier nog steeds half zwevend in mijn cocon en half nog in dromenland, met een onbedwingbare Mona Lisa glimlach op mijn lippen, en ik denk met liefde aan die vrienden die mijn leven zo rijk en boeiend maken.

Vandaag schijnt ook eindelijk een heel tere lente-zon,  alsof het mijn stemming heeft aangevoeld en mijn gelukzalig gevoel nog een extra gouden randje wil geven.