WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
07-07-2007
Van Everest naar Alpen
vage foto van een vage foto van een enz. van ons gezin op een Zwitserse bergtop tijdens een van onze vele zomervakanties in de jaren 70 In Terzake van 4.7. was er een boeiende BBC-documentaire over een ziekenhuis-tent op een flank van de Mount Everest, waar een artsenteam enkele maanden per jaar standby is om medische hulp te verlenen aan klimmers in problemen. De beelden van zwoegende klimmers in de touwen en met stijgijzers aan de schoenen deden ons met enig heimwee terugdenken aan onze vele jaarlijkse bergtochten in de Zwitserse Alpen, al gaat de vergelijking natuurlijk lang niet helemaal op: 3000 meter stijgen in het Everestgebied duurt weken, hetzelfde hoogteverschil in de Alpen amper een of twee dagen.
Daarom een waarschuwing voordat u kommaneuker en zijn familie gaat zien als De Grote Helden Van De Bergen: wat hierna volgt klinkt misschien allemaal erg stoer maar IS het helemaal niet. Wij waren gewoon een van de vele Vlaamse gezinnen die via bospaadjes naar een of andere berghut trokken, daar met nog (meestal tientallen) andere bergliefhebbers in een grote beddenbak overnachtten om s anderendaags een of meer sneeuw- en/of rotswandelingen te maken.
Om veilig en optimaal van onze tochten te kunnen genieten deden wij dat meestal onder leiding van een gids. Met de allereerste (Gabriël uit Ayer/Zinal) klikte het zo goed dat we hem nog vele jaren als leider voor onze tochten hebben geëngageerd. Zonder hem hadden we het b.v. nooit aangedurfd om via gletsjers, kloven en rotsen tot boven de 4000 meter te klimmen. Mijn persoonlijk record was de Bishorn (4160 meter) in 1974, computeroma (toen nog gewoon mama!) en drie van de kinderen deden nog beter: in 1977 moesten zij op 4460 m. hoogte hun Mont-Blancbeklimming (een verhaal apart) staken wegens opkomende storm. Intussen ligt onze laatste Alpenvakantie alweer ver achter ons (traan traan traan, maar kom, we hebben het gehad en de herinnering, de dagboeken en de fotos blijven).
Hoe is het nu allemaal begonnen? Dat vertel ik in de volgende Komma.
TOE(kom)MAATJE.Want u houdt van de stilte? is de zoveelste geheimzinnige slogan die ik op een levensgroot bord langs de baan zag staan; er stond in kleinere bleke letters nog iets voor, maar het drukke snelverkeer eiste mijn aandacht op want mijn devies is en blijft: de eerste aandacht moet gaan naar het verkeer OP de weg en niet naar moeilijke slogans NAAST de weg!!. Ik heb de bevoegde minister (Landuyt) al eens voorgesteld om die gevaarlijke, want de aandacht afleidende borden te (doen) verwijderen, maar hij beweert dat ze verkeersveiligheid wel degelijk verhogen! Welnu, met alle respect voor de Minister, maar mijn gezond verstand zegt me dat dit gewoon larie is en dat zijn raadgevers hem wat wijsmaken.
(foto tijdens een recente Schelde-Dender wandeling bij Dendermonde)
Mijn schat begint meer en meer de genoegens (en soms ongenoegens ) van het Internet te ervaren. Vorige week stuurde ze onze hele familiemeute haar beste wensen voor een heerlijke vakantie en wees ze terloops ook op haar eigen blog want die is nog maar pas gestart en nog niet bij onze volledige achterban bekend.
Zoals ik had verwacht duurde het niet lang of enkele kleinkinderen reageerden al. Ik pik er twee uit:
- een van onze kleindochters (9) mailde terug:dankjewel oma voor de mail ,maar je hebt vakantie een beetje verkeerd getypt.daaaaaaaaaag van liesje!! - haar grote neef (16) schreef het zo: oma oma toch, dat is allemaal heel fijn, maar je hebt twee cruciale fouten gemaakt.(grapje :-p ) twee kleintjes eigenlijk, en enkel in de mail die je gestuurd hebt. Je hebt namelijk twee keer vakantie met een c geschreven, en het is niet blok maar blog ;-) Voor de rest is alles piefkijn in odre, bvaro!!
TOE(kom)MAATJE. UFOs bestaan!! In Gazet van Antwerpen (25.6) ontkent ene Marc Broux met grote stelligheid dat UFOs zouden bestaan. Keiharde feiten bewijzen dat hij ongelijk heeft en dat UFOs dus wel degelijk bestaan: vooral vliegtuigreizigers en zelfs piloten zien ze vaak vliegen, die vreemde, niet te identificeren dingen (in het Engels Unidentified Flying Objects (UFOs)!!). Meestal vinden wetenschappers er wel een (banale) verklaring voor maar zolang dat niet het geval is, bestaan er dus Ufos.Een bezoek van buitenaardse intelligente wezens is nog nooit aangetoond en dat bedoelt meneer Broux natuurlijk, maar hij zegt precies het tegenovergestelde.
Hiernaast een van de allereerste computertekeningen van computeroma, intussen alweer enkele jaren oud de tekening bedoel ik )
De voorbije week bijna al mijn tijd gestoken in het mee helpen doorstarten van de blog van computeroma. Geroutineerde (of zelfs beginnende) computeraars zouden dat allemaal veel vlugger kunnen, maar ik ben nu eenmaal een trage en onhandige kluns. Krijg voortdurend foutmeldingen of raadselachtige keuzemogelijkheden voorgeschoteld waaruit ik dan gegarandeerd de verkeerde kies en opnieuw moet beginnen. Gelukkig krijgen we veel deskundige hulp van onze jongste zoon maar we willen die IJzerwinkel (loopt al jaren met metalen hulpstukken in zijn vroegtijdig versleten ruggengraat ) niet meer belasten dan we nu al doen.
Goed. Dit gezegd zijnde, begint mijn kunstzinnig aangelegde eega stilaan haar draai te vinden met haar eigen blog http://blog.seniorennet.be/computeroma/ waarop ze onder meer haar computercreaties toont. Voorlopig kan ze daarmee nog een hele tijd voort, want ze heeft er al honderden op haar harde schijf en iedere week maakt ze er wel weer enkele bij. Tot haar eigen verbazing lijkt ze ongeveer de enige seniorennet-blogger (rubriek Kunst) te zijn met deze hobby; in elk geval is ze er nog geen enkele andere tegengekomen.Vreemd, want computertekenprogrammas als bv Paint (standaard in Windows!) zijn toch een leuke uitdaging voor wie wat artistieke ervaring heeft en naast de klassieke technieken met olieverf, pastel of aquarel zijn/haar horizon ook eens wil verruimen met de nieuwe mogelijkheden van computer en internet.
Intussen heeft oma al verschillende vriendelijke commentaren gekregen, niet alleen van haar (klein)kinderen (uiteraard!!) maar ook van andere bezoekers, zoals mijn favoriet-van-het-eerste-uur Bojako.
TOE(kom)MAATJE.De meeste wetenschappers denken dat onze aarde ongeveer 4,5 miljard jaar oud is; waarmee ze voorzichtigheidshalve erkennen dat het op een paar miljoen (!) jaar na niet te zeggen is. Maar de Gazet Van Antwerpen draait haar hand daar niet voor om, zij weet het heel zeker: de aarde is precies 4.527.642.531 jaar oud! (GVA van gisteren 30.6.2007). Knap hoor, van de Frut
(hiernaast een door mijn schat beschilderd kussen; want oma tekent niet alleen met computermuis, computerpen of schminkgerei maar ook met textielverf)
Ik heb, met steun van sommigen van onze (klein)kinderen, mijn kunstzinnig aangelegde wederhelft eindelijk zo ver gekregen dat ze een eigen blog (in de categorie Kunst) heeft gecreëerd, waarop haar computertekeningen en fotos van haar schilderijen beter tot hun recht kunnen komen, en niet meer slechts als randversiering van mijn kommaneuker-blog moeten dienen.
Ga dus eens kijken op http://blog.seniorennet.be/computeroma/ . En wees gerust: zo overdreven uitgebreid als opas komma-blabla (soms?) is, zo weinig tekst hoeft u te vrezen op omas blog. Vaak zal ze zelfs geen titel van haar werken vermelden. Die tegenstelling tussen onze twee blogs is trouwens maar goed ook: ik moet er niet aan denken dat ik me aan de beeldende kunst zou wagen en zij zich aan het schrijven zou zetten: het zou een dubbele ramp worden en dat willen we onze bezoekers niet aandoen.
TOE(kom)MAATJE.Hoofdpunt uit het VRT-radionieuws van vanmorgen: De Koning heeft vannacht goed geslapen.
Hiernaast een krantenknipsel uit 1980; Kommaneuker zit ergens onherkenbaar achteraan
In 1979 kwamen vier piepjonge gasten (ik was toen al iets minder piep) mij vragen om als pianist toe te treden tot een groot Jazz-orkest in oprichting. Ik had namelijk al enige ervaring met big bands, maar die waren intussen ter ziele gegaan (of dat mijn schuld was, laat ik maar in het midden). Ik wou me niet onmiddellijk engageren maar beloofde bij wijze van proef enkele repetities mee te draaien alvorens definitief te beslissen.
Welnu, die enkele repetities werden er stilzwijgend en ongemerkt meer dan duizend en zo was het gisteren na een proeftijd van 28 jaar mijn laatste repetitie. Je zou dus eigenlijk kunnen zeggen dat ik gisteren na zééééér rijp beraad heb beslist om toch maar niet tot de Big Band toe te treden! Dat zou trouwens niet kunnen want van de oorspronkelijke Big bezetting van zon 20 man is al jaren geen sprake meer: door allerlei oorzaken haakten er meer muzikanten af dan er bijkwamen en moest het concept Big Band op den duur worden herbekeken, ook de naam onderging een logische amputatie: de Big werd geslacht en we heetten voortaan Bluebirds Band.Het resultaat was een combo-achtige groep van meestal 6 à 8 man, met aangepaste arrangementen.
Dat alles klinkt misschien triester dan het werkelijk was: ondanks het ontbreken van openbare optredens bleef het enthousiasme van de overgebleven muzikanten voor de wekelijkse repetities overeind: ook zonder publiek is het samen musiceren (of dat nu klassieke kamermuziek of jazz is) steeds weer een hartverwarmende belevenis.
En zo heb ik dan gisteren afscheid genomen van een van mijn hobbys. Mijn leeftijd speelde daarbij uiteraard een rol, want al vind ik mezelf nog niet echt stok, ik ben toch ook allang niet meer piep. Mijn afscheidspijn werd wel verzacht door een prachtig afscheidscadeau dat ik van mijn vrienden mocht ontvangen maar ik zou nog liever weten dat mijn opvolging verzekerd was, en dat blijkt geen sinecure. En zonder pianist(e) ziet de toekomst van onze band er somber uit. Ik hoop dus uit de grond van mijn hart dat we tegen het nieuwe seizoen (september) iemand vinden die aan het gewenste profiel beantwoordt.
TOE(kom)MAATJE. Vanmorgen weer eens genoten van typische VRT-journalistiek. Radionieuws 9 uur: 1) bij de opsomming van de hoofdpunten: de politie heeft een instrument om tachograaffraude op te sporen. 2) eerste afzonderlijk punt: de politie heeft een instrument om tachograaffraude op te sporen 3) een geïnterviewde hoge pief van de politie: klopt, wij hebben een instrument om tachograaffraude op te sporen 4) vraag van interviewster: betekent dat dus dat de politie voortaan tachograaffraude kan opsporen? 5) politie-pief: inderdaad. 6) herhaling van de hoofdpunten: de politie heeft een instrument om tachograaffraude op te sporen. (Zelfs voor mijn slecht geheugen is dit van het goede teveel. Of ben ik nu een echte kommaneuker, d.w.z. een muggenzifter?)
(hiernaast: de -op maat uitgehouwen!- graven van Montmajour; zie ook het fotootje bij mijn vorige blog)
Jacques Tati en Provence
In mijn vorige blog had ik het over de driedaagse reünie, na 55 jaar!, van elf nog levende klasgenoten-met-partners, reünie die we vorige week hielden in de Provence (Zuid- Frankrijk).
Bij ons bezoek aan de eeuwenoude Abbaye de Montmajour (Arles) kreeg het opperhoofd van onze groep aan de kassa een strook met genummerde toegangsbiljetten, die hij onder ons individueel verdeelde. Elk biljet bevatte een afscheurstrookje met hetzelfde nummer als het biljet zelf. Althans: dat was de bedoeling, want plotseling riep iemand: Ik heb een ticket met nummer 38 maar met een strookje nr. 39.
Lichte paniek: ook bij de anderen bleken kaart en strookje telkens met één nummer te verschillen. Onze vertegenwoordiger had in zijn verstrooidheid (op onze leeftijd lopen sommige dingen niet steeds op wieltjes ) de hele reeks toegangskaartjes telkens op de verkeerde plaats afgescheurd. Dus volgde een kwartier van heen-en-weer-geroep, zo van: wie heeft nummer 25, ik heb 26!, en ik heb 37 en 36, enz. enz., waarbij bovendien meestal niet duidelijk was of die roepers nu eerst hun kaartnummer dan wel het controlenummer afriepen.
Kortom: een kwartier lang een complete chaos, die deed denken aan de film Monsieur Hulot en vacances van Jacques Tati. Intussen lagen we natuurlijk dubbel van het lachen (bij sommigen ging dat trouwens vanzelf: zij liepen al jààààren krom, maar dat terzijde).
Maar goed, uiteindelijk trokken we naar de ingang, ieder gewapend met toegangskaartje en (bijpassend!) controlestrookje. Maar wie schetst onze verbazing dat we zomaar binnen konden stappen zonder dat er ook maar iemand was om ons te controleren!! En dat na al die moeite die we gedaan hadden! En dus overwogen we om bij de receptie een controleur te EISEN; dat idee werd afgewezen maar we spraken af dat we niet zouden vertrekken zonder alle hoeken van de abdij doorzocht te hebben op zoek naar een kaartjesknipper. Enkelen van ons klommen zelfs tot de bovenste regionen van de ruïne (zie foto vorige blog) maar ook daar was geen controleur te bekennen.En als er ons geen feestelijk Provençaals avondmaal te wachten had gestaan, zouden we nu nog op jacht geweest zijn Of misschien hebben we de graven niet grondig genoeg onderzocht?
TOE(kom)MAATJE. Wielrennen wordt weer interessant: de kans om te winnen is immers opnieuw voor iedereen gelijk, nu wel vaststaat dat iedere wielrenner onder de dope zit:! (om misverstanden te voorkomen: deze zin is ironisch bedoeld; zolang doping niet grondig uit de wielrennerij is verdwenen, interesseert die sport mij geen barst)
(foto hiernaast: twee van mijn vroegere klasgenoten en mevrouw kommaneuker kijken na een klim van 125 treden neer op de tombes de Montmajour bij Arles in de Provence)
Ik ga terug naar juli 1952. Mijn laatste jaar middelbaar (retorica) op het Sint-Michielscollege in Brasschaat, geleid door de paters Norbertijnen van Averbode, zat er op; idem voor de overige klasgenoten. We zwermden uit over de verschillende windstreken van Vlaanderen en zouden elkaar misschien voor altijd uit het oog verloren zijn indien een viertal ondernemende vrienden van de klas geen initiatief hadden genomen om enkele jaren later een eerste reünie te organiseren. Het werd een geslaagd etentje in een taverne op de Antwerpse Frankrijklei en het initiatief werd nadien nog meerdere keren herhaald, zij het soms met enkele jaren ertussen en met de nodige afwisseling wat de formule betreft. Na zekere tijd werden ook de partners bij de reünie betrokken en ook dat bleek een goeie gok.
Tijdens een van onze bijeenkomsten eind jaren 90 groeide het idee om in 2002 (50 jaar na ons college-afscheid!) iets bijzonders te organiseren. Nu moet ik weer even terug naar 1952. Hoewel onze klas bij de paters van het college een nogal kwalijke reputatie genoot we gaven b.v. een verboden satirisch krantje uit waarin vooral de leraren het moesten ontgelden kwamen er tot ieders verbazing niet minder dan zeven priesterkandidaten uit voort, waarvan er uiteindelijk vijf ook effectief priester zijn geworden! Een gelukkig toeval wilde dat een van de vier oorspronkelijke initiatiefnemers sinds 1992 abt was van een (Norbertijner-!)abdij in Frigolet (bij Avignon in de Provence) en op zijn voorstel besloten we om ons gouden jubileum in 2002 aldaar te vieren (naast de abdij ligt een hotel met een uitstekende accommodatie); dankzij het creatief organisatietalent van ons kwartet werd het een geslaagd driedaags verblijf, rijkelijk gevuld met diverse wandel-, culturele en gastronomische activiteiten.
Die jubileum-reünie werd zon succes dat afgesproken werd om ook in 2007 weer voor enkele dagen naar Frigolet te trekken. En zo beleefden we vorige week opnieuw drie warme, zonnige dagen in het Franse Zuiden met diverse mooie en interessante activiteiten. Iemand noemde onze groep gemakshalve de Frigoleters (met de nadruk op eters, want wie belang hechtte aan de culinaire component, kwam ruimschoots aan zijn trekken)
Helaas is het aantal deelnemers in 55 jaar onvermijdelijk wat geslonken: zo moesten we b.v. nog maar enkele weken geleden voor de achtste keer afscheid nemen van een klasgenoot van toen. Dat er van de nog levende vrienden toch nog elf (plus hun evt. partners) aan deze korte vakantie konden deelnemen, mag gelet op de afstand en andere persoonlijke situaties toch een succes genoemd worden.
Misschien kom ik in de volgende komma(s) nog terug op enkele details en plezante anekdotes (Jacques Tati was soms niet ver af ) die deze driedaagse reis een extra dimensie gaven.
TOE(kom)MAATJE. Uit een In Memoriam in Gazet van Antwerpen van gisteren 16.6, gewijd aan een ex-brandweercommandant: een hersentumor velde deze pompier in hart en nieren De man mag dan nog zo begaan zijn geweest met zijn job, ik zou de zin toch anders geschreven hebben; nu paste hij in het genre van eindelijk had zij haar chronische hoofdpijn onder de knie
Tweeling-dilemma. De kranten: een moeder eist van de vader alimentatie voor hun kind (aldus een bericht in mijn krant). Probleem: wie is de vader? Gelet op het DNA-profiel van het kind zijn er ondubbelzinnig twee mogelijke kandidaten, die echter de schuld op elkaar afschuiven en ze hebben daarvoor ijzersterke argumenten. De eeneiige tweelingbroers (met identiek DNA) erkennen beiden hun betrekkingen met de moeder. Het enige onderscheid tussen beiden zijn hun vingerafdrukken maar die brengen uiteraard geen duidelijkheid. En de broers zelf weten natuurlijk ook niet wie van de twee de vader is! Elk van hen kan dus te goeder trouw het vaderschap blijven ontkennen. Zolang dus geen van beiden bereid is de schuld op zich te nemen, staat de moeder machteloos in haar gevecht om alimentatie. Als leek zou je nog denken: laat de bevoegde rechter elk van de twee veroordelen tot de helft, maar dat is juridisch ondenkbaar want een van de twee is met zekerheid onschuldig. Tijdens een van de vele bezoekjes van onze eigen eeneiige tweelingkleindochters (14 jaar, foto) hadden we het met hen over bovenstaand dilemma. Het was opvallend hoe spontaan en ontspannen het gesprek verliep. Zon onderwerp tussen opa/oma en hun kleindochters zou vroeger ondenkbaar geweest zijn. Ik moest ook ineens denken aan een passage uit het boek De Eeuw van mijn Vader, dat ik momenteel aan het lezen ben en waarin auteur Geert Mak beschrijft hoe een gereformeerde arts in het jaar stillekes de huwelijksdaad omschreef als het mannelijk orgaan om het zaad naar buiten te brengen in verbinding stellen met het vrouwelijk bestanddeel !!Mak zegt dat seksualiteit in bepaalde kringen zover werd weggestopt dat er zelfs geen gebruikstaal voor bestond. (Inderdaad, het woord neuken is pas later ontstaan, komma)
TOE(kom)MAATJE.Bij dit ongeval vielen er geen doden , gelukkig wel enkele zwaargewonden (aldus een bericht, zoals het klonk uit de mond van een niet al te snuggere VRT-radiojournalist; de komma in die zin zal wel achter en niet vóór gelukkig gestaan hebben: geen doden gelukkig , wel )
(hiernaast: oma bij een van haar computercreaties) Ik heb altijd een hekel gehad aan alles wat met ongezonde sensatie te maken heeft.Toen de Nederlandse TV-zender BNN met veel bombarie aankondigde dat een doodzieke patiënte onder het oog van de cameras haar nier zou verloten (want daar kwam het op neer) onder drie kandidaat-ontvangers, vond ik dat zoals velen, gelukkig! een walgelijk idee. Onze eigen zoon heeft zelf een half jaar moeten wachten tot knappe specialisten na uitgebreide testen eindelijk een donor hadden gevonden om hem een nieuw hoornvlies te bezorgen; ik kan dus met enig recht stellen dat het spelen met vitale menselijke organen niet thuis hoort in een TV-show. Kortom: ik heb dus uiteraard niet gekeken naar dit sensatie-programma.
s Anderendaags ben ik echter bijgedraaid, toen ik de ware bedoelingen vernam van het spektakel, dat bijna volledig nep, fake, vals was: het enige echte was, dat de drie kandidaat-ontvangers weliswaar echte nierpatiënten waren maar voor de rest hadden zij bewust aan het complot meegewerkt. De donor was geen donor maar een actrice die deed alsof.De bedoeling van de programmamakers was: de kijkers wakker schudden voor het grote probleem van het donorentekort, en dat doel werd in eerste instantie alvast bereikt: nog vóórdat het nepkarakter van de show werd onthuld, hadden zich duizenden kandidaat-donoren gemeld. Bravo dus voor BNN!!
Maar wat ik in deze hele zaak zo jammer vind, is het feit dat er een amusementsshow voor nodig is om een breed en op sensatie belust publiek te lokken voor een op zichzelf prachtig en nobel doel. Anders gezegd: SOMS heiligt het (goede) doel de (slechte) middelen.
TOE(kom)MAATJE. Zoals iedere andere Belg die niet uitdrukkelijk weigert, ben ik zelf ook bewust kandidaat-donor, al was het maar uit respect voor die anonieme donor met wiens hoornvlies onze zoon nu al jaren rondloopt. Al twijfel ik eraan of ze ooit nog iets kunnen doen met mijn organen: ik vrees dat de houdbaarheidsdatum van mijn wisselstukken allang voorbij is
(hiernaast tante germaine, getekend op computer, naar een oude foto uit het familie-album)
Volgens sommigen kan ik af en toe wel eens een leuk stukje schrijven. Ik hoop maar dat het waar is, want buiten dat eventuele schrijftalent (?) heb ik maar weinig andere (of geen?) kwaliteiten.
Laat mij geen spijker in een muur slaan want dan is de muur om zeep. Een deksel van een pot losmaken, het mislukt gegarandeerd: ofwel trek ik terwijl ik had moeten draaien, ofwel draai ik in plaats van te trekken. Ik kan nog steeds niet zonder hulp de elektrische piano van mijn salon-orkestje aan- of loskoppelen, hoewel ik er al vijfentwintig jaar op speel.
Klusjes uitvoeren bij mijn kinderen?, forget it: als ik het nog maar suggereer (wat ik dus al jaren niet meer doe), krijg ik steevast als bezwerend antwoord: A.u.b. pa, blijf er af!. Ik heb uren lang geprobeerd mijn huisthermostaat naar zomerregime om te schakelen; volgens de handleiding is dat een fluitje van een cent, jawadde, niet voor kommaneuker dus: het ding is nu compleet tilt geslagen en mijn alles kunnende en wetende schoonzoon zal ons moeten depanneren.
Vraag me niet om een ei te bakken: het ei breken op de rand van de pan zal nog wel gaan, maar veel kans dat ik de inhoud naast i.p.v. in de pan laat vallen (echt al eens gebeurd!). Ik zou mijn blogs nooit hebben kunnen schrijven als mijn zoon (IJzerwinkel) niet had gezorgd voor de passende infrastructuur.
Enfin, ik kan zo nog wel een tijdje voortgaan.Kortom, als er ooit een prijs voor de grootste kluns wordt uitgeloofd, dan zal ik heel beslist mijn kandidatuur stellen. Alleen acht ik mijn kans op succes erg klein: niet omdat ik geen kluns zou zijn (het tegendeel is wel duidelijk) maar omdat ik er zeker van ben dat ik het aanmeldingsformulier wel verkeerd zal invullen waardoor mijn kandidatuur ongeldig wordt
TOE(kom)MAATJE (gepikt uit: Taalpost): De 15-jarige Nikki Allers uit Haelen heeft de prijs gewonnen voor het beste smoes-sms'je: "B&iw! srry dak 2L8 b&: b& mt mn nwe gbrde trui Rgns 8ter blyvn Hkn: mst ds 1st nr Oma, om 'm te ltn mkn!" Bron: Stichting 4 D Nwe Taal, http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1998-670 (kan iemand mij zeggen wat dat jw! betekent?, de rest heb ik met enige moeite kunnen ontcijferen; kommaneuker)
Hiernaast: dezelfde tweeling als in vorige blog, maar dan zon 13 jaar later, tijdens een kei coole verkleedpartij
Dankzij mijn zuinig surfgedrag betaalde ik voor mijn Internet-verbindingen (ADSL Time-formule) niet meer dan zon 6 à 10 euro per maand. Maar sinds mijn dierbare wederhelft de geneugten van het Internet heeft ontdekt, vrees ik het ergste voor mijn volgende factuur Zij correspondeert met de (klein)kinderen dat de stukken er af vliegen en begint nu ook al te surfen. Als ik denkend aan mijn portemonnee - haar heel voorzichtig en discreet probeer te bewegen tot een zekere matiging, krijg ik de wind van voren: och, jij kommaneuker!!
Maar ik blijf toch maar in de buurt als ze on line is, en dat werkt dan weer op haar zenuwen. Anderzijds is ze dan wel weer zo lief en sportief om op te biechten dat ze soms van mijn afwezigheid profiteert om er nog eens in alle rust in te vliegen (zie voetnoot *), daarin nota bene aangemoedigd door onze jongste zoon! Zo was die enkele dagen geleden even bij ons; ik moest weg en had nog maar net mijn hielen gelicht of hij zei: Allez kom, ma (! ), pa is er nu toch niet, ga nog eens on line! enz. enz.
Om kort te gaan: ik vrees dat ik toch eens bij Belgacom moet informeren naar een ander abonnement, dat beter aangepast is aan onze toegenomen behoeften.
(*) ze kon het trouwens moeilijk verbergen, de schat: ik zag een aantal uitgeprinte info-bladzijden liggen over de Elisabethwedstrijd en hoefde niet lang na te denken om te weten hoe lang de schuldige daarvoor on line bezig geweest was.
TOE(kom)MAATJE. Kardinaal Van Roey zaliger stond er om bekend dat hij bij het spreken nogal eens letters verwisselde; toen hij tijdens een etentje geen bordje had gekregen om de schillen van zijn appel op te leggen, vroeg hij aan zijn buurvrouw: mag ik mijn billen op uw schortje leggen? Maar mijn Chris lijdt aan hetzelfde (soms grappige) euvel; tijdens een gesprek over huidziekten had ze het over de gevaren van te lang in de zon te zitten: ze wou zeggen dat je daar een melanoom van kan krijgen maar ze zei melomaan (en das natuurlijk héél wat anders!)
(Hiernaast: een van de vele hobbys van oma: haar kleinkinderen schminken)
Een moeder vergat haar 5 maanden oude baby af te zetten bij de onthaalmoeder. Het kind bleef de hele dag achter in de bloedhete, gesloten auto van zijn mama en overleefde deze beproeving niet: het jongetje stierf na amper enkele uren aan oververhitting en uitdroging. Toen ik dit bericht vrijdag hoorde, was mijn eerste reactie: hoe is het in godsnaam mogelijk dat je zoiets kunt vergeten. Maar in de krant van gisteren las ik meer bijzonderheden over het drama, waardoor ik plotseling een veel genuanceerder beeld kreeg van het gedrag van deze ontaarde moeder. Zij leed onder een postnatale depressie en nam medicijnen. Goed mogelijk dus dat door de stress van het dagelijks ritueel (andere kinderen naar school brengen, baby afzetten enz.) ergens in haar hersenen een cruciaal schakeltje (baby afzetten) ontbrak, waardoor zij zich pas s avonds bewust werd van haar tragische vergetelheid, die haar ongetwijfeld voor de rest van haar leven zal blijven achtervolgen. Uiteraard zal het gerecht de zaak grondig onderzoeken, maar het zal mij niet verwonderen en eigenlijk hoop ik het dat de moeder van elke blaam gezuiverd wordt en de zaak geklasseerd zal worden als een tragisch ongeval.
Ik heb nog een tweede reden, uit mijn eigen achtergrond nota bene, om begrip en zelfs mededogen te hebben met die vergeetachtige moeder. Jaren geleden op een maandagmorgen bracht ik mijn schoonmoeder, die de weekends vaak bij ons doorbracht, met mijn wagen terug naar haar home in Antwerpen (daarvoor moest ik enigszins afwijken van mijn gewone route naar mijn werk. Ik hield zielsveel van mijn schoonmama en ik denk ook vice versa, zonder dat we daarvoor veel woorden nodig hadden; ook letterlijk viel ze niet erg op: ze was erg klein van stuk en zat daarom liever op de achterbank (onzichtbaar in mijn achteruitkijkspiegel). Om een lang verhaal kort te maken: ik was haar compleet vergeten en al bijna op mijn werk aangekomen, toen ik achter mij plotseling een stemmetje hoorde ze was van huis uit Franstalig - : tu prends un autre chemin, hein? Ik schrok me een bult (dacht immers dat ik alleen in de wagen zat) maar heb haar uiteraard alsnog op haar bestemming afgeleverd. Het voorval was dus niet meer dan een grappig incidentje (ik geloof dat ik er al eens een blogje aan heb gewijd) maar als dat braaf bonne-maman-ke niks gezegd had, had ze misschien de rest van de dag in mijn wagen opgesloten gezeten; ik moet er niet aan denken.
Kortom: ik zou wel heel slecht geplaatst zijn om die vergeetachtige moeder iets te verwijten
TOE(kom)MAATJE. Wetenschappers hebben aangetoond dat gewelddadige computerspelletjes agressiviteit in de hand werken. Andere wetenschappers hebben aangetoond dat gewelddadige computerspelletjes geen agressiviteit in de hand werken. LEVE DE WETENSCHAP!!
Hiernaast een foto uit onze jubileum-agenda (zie mijn blog 19.5) van onze tweeling Liesbeth en Sarah.
Toen Liesbeth (intussen 14 jr.) ons vanmiddag een van haar vele onaangekondigde bezoekjes bracht (opa en oma, doen we nog eens samen een tafelspelletje?) waren we juist de vandaag in Gazet Van Antwerpen verschenen laatste fotoreeks over De Meir in Beeld aan het bekijken. Een van die fotos toont een fel gehavende Boerentoren nadat een Duitse V1-bom op 6 januari 1945 een kantoor van Wirtz op de vierde verdieping van de Toren had vernield. We zeiden Liesbeth dat in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog door die dood en vernieling zaaiende V-1 s in Antwerpen duizenden doden en gewonden gevallen zijn. Ze keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen: Een V-1, wat is dat?
We gaven uitleg maar eerst waren we wat verwonderd en eigenlijk wat ontgoocheld over haar onwetendheid, maar Liesbeth zei dat W.O.II pas later in de geschiedenislessen aan bod zou komen. Dan realiseerden we ons dat die periode, die we zelf als kind nog vrij bewust hebben meegemaakt, voor de huidige generatie kleinkinderen letterlijk en emotioneel verleden tijd is. Het is in elk geval te hopen dat zij ooit zullen beseffen hoe verschrikkelijk die oorlog is geweest, zoals onze huidige seniorengeneratie op haar beurt geleerd heeft hoe moordend de Groote (loopgraven)Oorlog van 14-18 was, ook al hebben we die niet zelf meegemaakt.
TOE(kom)MAATJE Julie (oudere zus van Liesbeth/Sarah) was onlangs jarig en dankte voor onze gift in speciën: Opa, die centen komen goed van pas want ik wil een naaipot kopen!. Ik zei: das fijn, lieverd!, hoewel ik in de verste verte niet begreep wat een naaipot wel zou kunnen zijn, temeer omdat ik mijn kleindochter nog nooit iets had zien doen dat ook maar iets te maken zou kunnen hebben met naaien of andere textielbewerkende bezigheden. Maar toen ze zei dat ze met een naaipot een massa liedjes zou kunnen opnemen en zelfs fotos maken, viel mijn dinges: het ging over een i-pod, maar ja, op zijn Engels uitgesproken klinkt dat exact hetzelfde als een naaipot. Is dat nou de generatiekloof?...
Ons gouden feest. Na de eerder banale viering op onze 50ste trouwdag zelf (zie blog 7.5) had het echte familiefeest plaats op zondag 13.5. Behalve onze kinderen en partners en de kleinkinderen waren ook mijn drie zussen met partners rond 14 uur op post in het gezellig zaaltje van ons parochiecentrum, dat sfeervol was aangekleed door onze kinderen, die ook hadden gezorgd (op onze kosten ) voor de natjes en de droogjes. Het enige waar wij zelf voor mochten zorgen, was het bestellen van een traiteur voor s avonds. Toen ik in de voorafgaande dagen voorzichtig probeerde te informeren of de kinderen aan alles hadden gedacht, kreeg ik liefdevol maar kordaat als antwoord: Pa, bemoei u er niet mee! en dat stelde me gerust. En inderdaad, ze hadden alles perfect georganiseerd, inclusief de nodige animatie, zoals een swingend lied met 10 strofen waarin onze hobbys en hebbelijkheden uitgebreid werden bezongen. Een van die strofen zinspeelde op mijn (volgens mijn kinderen verkeerde ) keuze voor een zgn. goedkope 2 uur-ADSL-Time Internetverbinding en Chris droom van een eigen blog voor haar computertekeningen:
Onze oma wil zelf haar blog maar na 2 uur internet dan wil ze nog want ze tekent er op los dus is ons vader dik de KLOS!!
Mijn zussen wilden niet achterblijven en flansten ter plekke ook een lied in mekaar en ook onze kunstzinnige kleinkinderen deden hun duit in het zakje. De sfeer bleef de hele middag zo supergezellig, dat de 2 schepenen die ons namens het stadsbestuur de gebruikelijke ets voor jubilerende koppels kwamen overhandigen, zich duidelijk op hun gemak voelden en meer dan een uur bleven plakken! Ze lazen ook nog een (standaard)felicitatie voor van de koning (ook dat schijnt erbij te horen); ik heb de vorst nog willen bellen om te bedanken, maar hij had zijn nummer niet vermeld
En dan de cadeaus waarmee we werden overladen. 2 kaarten voor het Cirque du Soleil, een mooi ingelijste en geïllustreerde versie van het voormelde 10-strofengedicht, een hotelbon voor een nachtje met ontbijt (keuze uit 43 interessante locaties in 5 landen), een prachtig boek, tekeningen van de kleinkinderen, en een professioneel ingebonden agenda-2008 met tal van fotos uit ons familiealbum. Die agenda bevat (zoals vaak gebruikelijk) op de eerste blz. enkele belangrijke personalia, voor als de eigenaar(s) iets zou overkomen; die gegevens waren al ingevuld, lees maar mee (enkele vertrouwelijke identiteitsgegevens heb ik weggelaten):
Naam: opa en oma xxxxxxxxxxxxx Adres:xxxxxxxxxxxxxxx Telefoon: dat kan nog wel : xxxxxxxxxxxxxx GSM: dat heeft niet veel zin onze pa heeft die toch nooit bij Fax: een watte???? doe ons pa da nie aan E-mail: daar loopt ons vader ook al nie mee te koop Bloedgroep: de goedkoopste? Medicatie: opa: een graanjeneverkeoma: nen nescafé Allergieën: elkaars niesbuien Andere: te fit voor hun leeftijd: dringende ontkalking nodig Wie contacteren in noodgevallen: een goei verzekering als ons moeder weer in t buitenland zit! - Telefoon / GSM: xxxxxxxx of dichtstbijzijnde uitvaartmaatschappij
TOE(kom)MAATJE.Volgens de christelijke Bijbel is 666 het Getal van het Beest. Vandaar dat sommige mensen voor dat getal een panische angst hebben; die angst noemt men (even diep ademen!) een hexakosioihexekontahexafobie. (ik heb het woord gekopieerd/geplakt uit Taalpost, dus schiet niet op deze pianist wegens evt. spelfouten )
In een van mijn eerstvolgende blogs krijgt u een kijkje in mijn dagboekverslag over de gedenkwaardige viering (vorige zondag) van ons gouden huwelijksjubileum. Op de foto hiernaast alvast een voorproefje: temidden van haar eigen kunstwerkjes aan de wanden van ons parochiale cafetaria geniet Chris met volle teugen van het gitaarspel van een van onze kunstzinnige kleinkinderen.
En nu het onderwerp van vandaag: van lijden naar tetten. Een spelletje tafeltennis op onze clubavond van gisteren leidde na afloop van de partij tot de niet bepaald originele opmerking dat als een van beide partijen leidt, de andere ipso facto lijdt. Iemand had over dat laatste woord een spellingkundig probleem, dat hij voorlegde aan (wat dacht u?! ) Kommaneuker. Is de term nu lange ij, gestipte ij of nog wat anders? Ik vind zoiets totaal onbelangrijk en vroeg me af wie nu eigenlijk die bijnaam Kommaneuker het meest verdiende, de vragensteller of ik.
We vervolgden het gesprek in het clubcafetaria met een pint in de hand en zo daalde het peil van de discussie letterlijk tot op toogniveau, waarbij de oorspronkelijke vraag allang niet meer van belang was. Steeds meer andere ij-woorden werden zonder duidelijke bedoeling in de groep gegooid zoals tijd, bijwijlen enz. enz. En ook: Op tijd, in onze regio zegt men ook wel In tijds, soms uitgesproken als In Tets.
Let nu goed op. Als gevolg van het hoogstaande intellectueel niveau van onze linguïstische studie waren we nu dus aanbeland bij het woord Tets. Was dat nu een meervoud van Tet, anders gezegd: als Bij tijds ook In Tijds of In Tets kan zijn, en Tets het meervoud van Tet is, naast Tetten, dan kan je dus voortaan in plaats van Op Tijd net zo goed zeggen: In Tetten. Jongens jongens jongens, wat een mens al niet moet doen om een blogje te kunnen vullen.
TOE(kom)MAATJE. Oeps, foutje! In mijn parochiekerk hangt sinds pakweg 40 jaareen glasraam waarop Johannes Christus doopt. Het was me al eens eerder opgevallen dat hij dat doet met zijn linkerhand; niks aan de hand natuurlijk, de apostelen waren nu eenmaal nogal linkse rakkers, dus so what. Maar toen ik onlangs het kunstwerk van wat dichterbij bekeek, zag ik de bekende letters I.H.S. in spiegelbeeld! Kortom: het glasraam was destijds gewoon binnenstebuiten gemonteerd zonder dat ook maar iemand het had opgemerkt. Ik zal maar niet vragen om de fout te herstellen: voor we het weten hangen ze het ondersteboven en duurt het weer 40 jaar voordat een of andere kommaneuker het opmerkt.
Chris en ik hebben (gelukkig) heel wat gelijklopende belangstellingen en hobbys maar (gelukkig!) ook een paar gebieden die we verschillend euh benaderen. Een daarvan is het (niet) bewaren van spullen die we al een tijd niet meer gebruiken. Ik heb de neiging om niet (meer) gebruikte zaken te bewaren: je kan nooit weten Chris is daar radicaal tegen: haar principe is: wat je niet meer gebruikt, geef het weg aan iemand die er nog wel iets mee kan doen, of geef het anders mee met de vuilnisman maar laat het geen jaren liggen totdat je niet eens meer weet dat je het nog hebt. En vermits ce que femme veut, Dieu veut, trekken we af en toe met een stel plastic zakken, gevuld met nog goed draagbare kleding, naar de plaatselijke kringloopwinkel, waar men ze dankbaar aanneemt.
Sinds enkele weken zit die winkelin een ruimer pand, met alle comfort van dien, inclusief een ruime keuze van de meest uiteenlopende artikelen. Omdat we beidenliefhebber zijn van boeken over kunst, cultuur en natuur, viel ons oog op een afdeling boeken en meer bepaald een prachtig geïllustreerd Artis-Historiaboek over het Himalaya-gebied, waar Chris twee keer een exploratietocht heeft meegemaakt; heel wat fotos riepen bij haar herinneringen wakker. Lang hoefde ze niet na te denken. Het boek was in prima staat en zoals alle boeken van de afdeling (inclusief hele nog ingepakte encyclopedieën!) stond het boek te koop voor 0,10 per cm.dikte. Aan de kassa werd de dikte van de Himalaya nog eens naar beneden afgerond en zo betaalden we 0,20 voor een prachtig boek met 80 fotos.Omdat we bijna beschaamd waren om het daarbij te laten, kocht Chris ook nog een hippe bloes (het had een andere naam maar daar ken ik niks van) en zo gingen we buiten na de totale som van 1,70 neergeteld te hebben.
TOE(kom)MAATJE. Het zal zeker dertig of veertig jaar geleden zijn dat ik geamuseerd stond te kijken naar de aanduidingen op enkele muziekstandaards in de orkestklas van onze plaatselijke muziekschool, met de hand geschilderd door een brave maar niet erg deskundige ziel: Celo (die pupiter zal wel voor de cello bedoeld geweest zijn), KlarEnet (!!) en Tromet; die laatste vermelding was echter verbeterd door een andere expert: de M was doorgehaald en vervangen door een P, wat het eindresultaat bracht op Tropet!!Maar nu het vervolg van het verhaal: die oude (letterlijk ijzersterke maar loodzware) lessenaars zijn allang uit de muziekschool verdwenen maar blijkbaar nooit op het stort geraakt: wie schetst mijn verbazing toen ik ze gisteren opnieuw tegenkwam in een klas van de Vrije (muziek)Ateliers van Sint-Niklaas: na zoveel jaren stonden Celo, Klarenet en Tromet/Tropet nog steeds broederlijk naast elkaar!
Hiernaast een van onze trouwfotos: Chris in een zelfgemaakte trouwjurk, ik in een euh zelfgehuurd kostuum. Inderdaad: op 7 mei 1957, vandaag dus precies 50 jaar geleden, stapten wij in Ekeren in het huwelijksbootje en ik durf oprecht te zeggen dat ik nog steeds verliefd ben op dezelfde vrouw (ik hoop wel dat ze daar nooit achter komt want dan zwaait er wat!, grapje ) Omdat een maandag nu niet echt een dag is om uitbundig te feesten, hebben we met onze familieleden een meer geschikte dag afgesproken, en van vandaag een gewone dag willen maken. Dat is niet helemaal gelukt, want we mochten toch enkele lijfelijke, telefonische en schriftelijke felicitaties in ontvangst nemen. Een originele (?) wens die regelmatig terugkwam: Nog 50 erbij hé! Mens, bespaar me dat: dan zouden we ons moeten laten invriezen en das me veel te koud! Maar voor de rest was deze maandag er een zoals al onze maandagen. Vanmiddag zijn we dus gewoon gaan tafeltennissen. Hoewel gewoon toch ook weer niet helemaal klopt: om onze 50ste trouwdag toch een klein beetje luister bij te zetten trakteerden we na afloop de twintig overige aanwezige clubleden op een tournée générale, terwijl intussen het album met onze trouwfotos circuleerde zodat de nieuwsgierigen konden zien hoeveel jonger we toen waren (of beter: hoe veel ouder we nu zijn ). En natuurlijk lag het (al dan niet oprecht gemeende) commentaar voor de hand: amai, wat waren jullie een schoon koppel. Het toeval wil dat we precies tien jaar geleden, op 7.5.1997 dus, in diezelfde pingpongzaal ons 40-jarig huwelijk op een al even (on)gewone manier vierden, nl. met het opkuisen van de zaal (daarvoor zaten we toen in een soort beurtrol van vrijwilligers; tegenwoordig gebeurt het door een professionele kuisploeg).
TOE(kom)MAATJE. Men neme vier niet al te snuggere koppels, een dozijn vrijgezelle dames in verregaande staat van ontkleding, en evenveel mannelijke singles in zwembroek. Voeg een paar liter alcohol toe, goed mixen, et voilà: Temptation Island is klaar. (Ik wou dat ik ook zo kon schrijven als cursiefjesschrijver Tom De Smet in GVA van 7 mei 2007)
Op 4 mei 1993 beviel onze dochter van een gezonde ééneiige tweeling; de meiden werden vrijdag dus veertien jaar, al zou je dat niet zeggen (zie foto hiernaast). Zoals het een echte tweeling betaamt, lijken ze vanaf hun geboorte erg op elkaar. Zelfs mama Ann moest op de polsbandjes kijken om te weten wie wie was. Maar reeds op dag 2 maakte Liesbeth het verschil door zich een flinke krab op haar voorhoofdje toe te dienen. Oef, probleem opgelost: mét krab = Liesbeth, zonder krab = Sarah. Maar die truc hield niet lang stand: de zusterlijke solidariteit ging zó ver dat weer een dag later ook Sarah zich verminkte met een bijna identieke krab op dezelfde plaats!
Na 14 jaar is er van die beschadigingen niks meer te zien en moeten we ons met andere criteria behelpen om de verschillen te zien. Zo proberen de twee sinds enige tijd beter op hun lijn te letten en dat lukt bij de een beter dan bij de ander. Sarah houdt het nogal goed vol en weegt enkele kilos minder dan Liesbeth; maar een tijdje geleden was het precies omgekeerd. Enfin, ik weet het ook niet meer, voor opa wordt het echt te moeilijk om bij te houden.
Een ander (eigenaardig) kenmerk dat de twee van elkaar onderscheidt, is hun verschillende uitspraak van de letter r: bij de een is dat een zgn. huig-r, de ander spreekt met een tong-r. Ik vind dit wel een boeiend aspect want van een ééneiige meerling zou je op dat terrein geen verschil verwachten. Overigens heb je ook aan dat verschil niet veel zolang ze hun mond niet open doen . Ook qua hobbys zijn er wel enkele opvallende verschillen; zo is Liesbeth een enthousiast lid van onze tafeltennisclub, terwijl haar zus niks voelt voor pingpong.
Om een lang verhaal kort te maken: vaak is gewoon gokken nog het verstandigst. En als mijn gok verkeerd is, lig ik daar niet (meer) van wakker: zelfs onze schoonzoon vergist zich nog af en toe in de identiteit van zijn dochters.
TOE(kom)MAATJE. Schudden met de wereld voor gebruik. Precies zo staat het op het fles-etiket van een der fruitsapsmaken van wereldwinkel OXFAM. Eerst dacht ik dat die 3 cursieve woorden er per vergissing ingeslopen en onopgemerkt gebleven waren. Maar toen ik de naam van het fruitsap zag staan: WORLDSHAKE, viel mijn dinges. Of toch weer niet, want Franstaligen hoeven dan weer niet met de wereld te schudden: zij moeten alleen maar secouer avant usage
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
