WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
24-05-2014
Musical Leeuwenkoning: geslaagd!
Musical Leeuwenkoning: geslaagd!
In mijn blogs van 26.2 en 23.3 liet ik mijn enthousiasme over de naderende musical van mijn kleinzoon de vrije loop; ook de inbreng van "Oma Komma" kreeg mijn aandacht. De 3 uitvoeringen (begin mei) werden een grandioos succes en trokken telkens een volle zaal en een dankbaar publiek. Hieronder enkele fotootjes die ik van op mijn plaats heb kunnen nemen; let niet op de kwaliteit: ik kan (hopelijk) beter schrijven dan kiekjes maken.
De schermbeelden op de achtergrond zijn meestal projecties van tekeningen van oma
Ook de bek van het paard is een creatie van oma
Ook hier weer herkenbare hoofddeksels uit mijn vorige blogs
In mijn blog van 26.2 beschreef ik hoe "oma" begonnen was met haar bijdragen aan de musical "De Leeuwenkoning" die onze kleinzoon Jascha binnenkort zal regisseren (+/-20 uitvoerders). Momenteel is zij bezig met het beschilderen van een groot aantal decor- en andere hulpstukken. Intussen is de verspreiding gestart van affiches en flyers; ook die bevatten elementen van oma haar artistieke medewerking, zoals de "hoofddeksels" (zie ook de afbeeldingen bij mijn vorige blog). N.B. Een van mijn andere kleinkinderen heeft de affiches en de flyers ontworpen.
Oma en "haar" 3de musical Niet alleen onze vier kinderen maar ook heel wat van onze 13 kleinkinderen hebben onze belangstelling voor sport en/of muziek en/of cultuur blijkbaar "geërfd", en daar zijn we best wel trots op. Eén van onze kleinzoons (Jascha, 23), regisseert later dit jaar zijn derde musical: De Leeuwenkoning (de vorige heetten Aladdin en Hercules). En ook nu deed de regisseur weer een beroep op de vertrouwde artistieke talenten van zijn oma. Verzorgde zij de vorige keren de decors en de kostuums (zie mijn blogs van 30.3.2012 resp. 15.3.2013), in De Leeuwenkoning dragen de acteurs talrijke koppen en andere attributen, kleurrijk beschilderd door... alweer: oma! Hieronder enkele kiekjes, die ik genomen heb tijdens voorbereidende werkzaamheden van de voorbije weken.
Oma in haar atelier, bezig met een van "haar" koppen:
Koppen drogend op stokken
Het toeziend oog van regisseur Jascha
Oma is niet de enige medewerker
(de schilderijtjes tegen de muur hebben niks te maken met de musical; het zijn gewoon enkele van de honderden "omaproducties" in ons huis)
De regisseur en zijn twee assistenten:
Koppen liggen op zolder te drogen tussen pispot, vuilniszak, kookplaat en andere "curiosa"...
Ook Opa krijgt een taak: hij mag de producten naar elders verhuizen want onze zolder en het atelier van oma zijn te klein!
Als bestuurslid van een plaatselijke afdeling van de grote seniorenvereniging OKRA ontving ik - zoals alle medewerkers - een uitgebreide nieuwjaarswens van onze regionale coördinator. Daarin schreef hij o.m.: "(...) het succes van OKRA is niet in het minst te danken aan jouw inzet! (...)". Ik schrok even, want "niet in het minst" betekent immers: "helemaal niet", terwijl ik mij nochtans al sinds 1995 inzet als redacteur van onze maandelijkse nieuwsbrief; ik vermoed dus dat de regio-coördinator niet het minst (zonder "in" = "vooral ook) bedoelde, dus het tegenovergestelde van wat hij schreef. (Het gaat om een veel gemaakte maar begrijpelijke fout, daarom heb ik het voor alle zekerheid opgezocht in de Dikke Van Dale...).
"Mijn" Dictee... Vooraf dit: wie in het onderwerp geïnteresseerd is, leze maar beter eerst mijn twee vorige blogs. De meest gehoorde kritiek op het jaarlijkse Groot Dictee is dat het veel te veel "onmogelijke" woorden omvatte. Ja, wat zou je willen: als ze het te gemakkelijk maken, worden de organisatoren geconfronteerd met een hoop ex aequo's - hopelijk spel ik dat correct...! - met alle rangschikkingproblemen van dien. Wie mij kent, weet dat ik een spellingwedstrijd zie als een (voor sommigen leuk) "spelletje", dat in wezen nauwelijks iets te maken heeft met "Taal". Toch heb ik mij deze keer na jaren nog eens voor het scherm gezet, wetend dat Kees van Kooten, schrijver van de tekst, zijn grote liefde voor Taal niet zou verloochenen in een dictee van alleen maar onmogelijke woorden. Het resultaat vond ik geweldig! Wat mijn foutenaantal betreft: dat leek in eerste instantie lager te liggen dan het gemiddelde in Den Haag, hetgeen ik onmogelijk achtte, en inderdaad: toen ik daags nadien via Google nog eens rustig mijn tekst controleerde, kwam ik aan ongeveer het dubbele van mijn eerste totaal, dus nog steeds erg "goed". Mijn reputatie, dat ik (zelfs als 82-jarige "hoogbejaarde") naast liefde voor taal ook een spontaan gevoel moet hebben voor de spelling van idiote nutteloze woorden, leek bewaarheid. Een grappig beeld na de wedstrijd: bekende VRT-figuur Ann De Bie, die ook een van de ereplaatsen in het Dictee had bereikt, verscheen samen met Kees vK voor de camera: eindelijk nog eens "van Kooten en De Bie"!! Volgend jaar is het de beurt aan het 25ste Dictee. Uit de grond van mijn taalminnend hart hoop ik dat dat Jubileumdictee (veel) meer zal zijn dan een saai woord"spelletje".
TOE(kom)MAATJE: ik had hier een gescande kopie van mijn live geschreven huiswerk willen invoegen maar mijn gebrekkige technische gaven laten me volledig in de steek; overigens zou u aan mijn hanenpoten toch geen touw hebben kunnen vastknopen...
Ik kom binnen enkele dagen met een vervolg op mijn blog van 17.12 maar kan nu al zeggen dat ik de tekst van Kees van Kooten grandioos vond, in tegenstelling tot veel andere deelnemers, die hem overlaadden met bakken kritiek.
Het Groot Dictee: eindelijk iets anders? Er was een tijd dat ik mij één keer per jaar van de buitenwereld afsloot en (tegen mijn zin, geloof het of niet) voor het TV-scherm postvatte om te testen hoeveel gekke en nutteloze woorden ik "correct" zou kunnen spellen. Mijn score lag meestal rond het gemiddelde van de professionele spel(l)ers, wat ik (als leek) niet zo slecht vond. Ik heb toen ook een paar keer met succes meegedaan aan dicteewedstrijden van bibliotheken en culturele verenigingen, wat mij een aantal nuttige woordenboeken als prijs opleverde zoals de 3-delige Dikke Van Dale, die ik regelmatig raadpleeg om de juiste betekenis van woorden te kennen. Ondanks (of juist door) mijn liefde voor TAAL begonnen die dicteespelletjes mij danig de keel uit te hangen. Spelling van woorden is immers geen essentieel deel van een taal; er zijn op aarde enorm veel talen die alleen gesproken worden en dus zelfs geen spelling kennen. Zoals gezegd: ik doe dus al sinds jaren niet meer mee. Maar morgenwoensdag 18 dezer maak ik een uitzondering. Ik was namelijk hoogst verbaasd en aangenaam verrast toen ik vernam dat taalkunstenaar en -virtuoos Kees van Kooten dit jaar "Hét Dictee" heeft geschreven. Ik kan me immers niet voorstellen dat deze echte taalliefhebber zich zou hebben geleend tot een herhaling van de bekende saaie dicteeprincipes. Maar ik ben razend benieuwd of en hoe hij het dilemma tussen die saaie "spel"regels van een dictee en een boeiende taal zal hebben opgelost...
Ik ben niet de enige die zich al jaren constant ergert aan die hinderlijke dingetjes van 1 en 2 eurocent in de portemonnee. Ik heb er lang geleden trouwens al eens in een blogje voor gepleit om ze af te schaffen. Ik las in Gazet van A'pen van 7.12 dan ook met veel genoegen dat men (opnieuw) denkt aan een wet die muntjes van 1 en 2 eurocent overbodig moet maken. Dat gebeurt via het correct afronden naar 5 centvan het cash te betalen eindbedrag van uw rekening. Voorbeeld: koopt u maar één artikel van bv. 12,99 euro, dan betaalt u aan de kassa13 euro; koopt u drie stuks à 12,99 dan betaalt u geen 38,97 euro (3x12,99) maar slechts 38,95 euro enz. Sommige landen passen het systeem al toe tot algemene tevredenheid (Nederland sinds 2004). U zal makkelijk begrijpen dat deze afrondingswijze in de praktijk neerkomt op feitelijke nul-operaties voor het totaal van uw verschillende cashverrichtingen. Dat die plannen bij ons destijds toch mislukten, kwam ongetwijfeld mede door de slechte voorlichting door overheid en media, zodat de vrees ontstond dat het systeem zou leiden tot systematische afronding naar BOVEN van eenheidsPRIJZEN. De voorlichting over het systeem zal deze keer dus beter moeten gebeuren dan destijds. Wat dat betreft, ben ik niet helemaal gerust: voornoemd artikel in GvA is alvast weinig hoopgevend, door ook nu weer alleen te spreken over "afronding", zonder te preciseren dat het niet gaat over PRIJZEN... Enfin, we zullen zien, zei de blinde
Zopas verscheen een dubbel-cd met
vioolsolo's van J.S.Bach. Niet direct iets uitzonderlijks, ware het niet dat
het - voor zover bekend - de eerste opname is met dansmuziek, door Bach
geschreven, waarbij de speciale sfeer wordt geaccentueerd door castagnetten!
Bovendien zijn drie generaties uit onze
"familiestam" bij de realisatie van de cd betrokken: allereerst
de solist zelf (onze zoon Nico), diens zoon (dus onze kleinzoon) Jonathan
(opnametechnicus, hij werkte twee jaar in zijn vrije tijd aan de montage) en
ten slotte mijn kunstzinnige echtgenote/schilderes Chris, die haar bijdrage
leverde voor de cover. Hieronder staan enkele foto's die ik -
met mijn bescheiden camera en dito "talent" - heb genomen uit het boekje en de hoes.
Voor wie het album zou willen aanschaffen en voor alle verdere
informatie: ga naar nico.baltussen@gmail.com
Wie de hoes openslaat, ziet allereerst de solisten Nico Baltussen en Ludovica
Mosca:
Het volledige programma (onderstreepte titels: met barok-castagnetten):
Uit het programmaboekje: Nico, onder "toezicht" van Bach
himself (Middelheimpark Antwerpen) en daarnaast een toelichting op de
uitgevoerde werken:
(vervolg:)
(vervolg:)
Curriculum van de uitvoerders:
Dankwoord aan de medewerkers:
Voor de cover heeft typograaf Laurens Teerlinck zich geïnspireerd op een
tekening van Nico's mama (zijnde mijn lieve echtgenote...); de kleur werd
aangepast aan het grafisch ontwerp van het hele album:
En hier ten slotte die oorspronkelijke tekening van Chris Baltussen-Blancquaert
Lieve bezoekers, mocht u zich bij het lezen
van deze titel afvragen uit welke vreemde taal hij afkomstig is, dan raad ik u
aan om hem eens hardop te lezen. Het zijn immers gewoon de
KLANKEN van een alledaags Nederlands gezegde, maar normaal laten we bij het
spreken nu eenmaal inderdaad geen pauzes tussen de afzonderlijke woorden
(tenzij we bijvoorbeeld euh Kris euh Peeters euh heten...). Zodra we die in één
adem uitgesproken onderdeeltjes echter afzonderlijk schrijven,
wordt hun samenhang ineens duidelijk; anders gezegd: 't is maar hoe je 't
bekijkt! Hebt u 'm?
Toe(kom)maatje: een volgende keer hoop ik een blogje te wijden aan een zojuist verschenen zoveelste (dubbel-)cd van onze zoon met muziek van Bach voor vioolsolo en .... castagnetten!! Geen gemakkelijke muziek maar wel schitterend voor echte Bach-liefhebbers.
Enkele taalkronkels (oorsprong
onbekend tenzij anders vermeld):
- een visser die bot vangt
- een vrouw die haar mannetje staat
- een raadsman die geen raad weet
- een wielrenner die erg achteruitgaat
- een bruggenwachter die niet over de brug komt
- een zeeman die zijn schaapjes op het droge heeft
- een kaalhoofdige die met zijn handen in het haar zit
"Keramiek van Picasso komt binnenkort onder de hamer" (De
Gelderlander)
"Rembrandts moeder verkocht voor 28.000 euro" (NRC Handelsblad)
"Auto onwel geworden man belandt in tuin" (Provinciale
Zeeuwse Courant)
"Politie haalt arm jongetje uit maag alligator" (Waarmaarraar.nl)
"Vliegtuig maakt noodlanding door gat in dak" (website VRT)
"Of laat 15 gram boter smelten of gebruik een restje van de jus van uw
eigen vlees" (verpakking Unox-vleesjus)
"Hak de noten grof, maar niet te fijn!" (recept notentaart op AD.nl)
"Victoria Beckham slechts geklede vrouw" (De Telegraaf)
"Ook bij de 6de uitreiking van de Beau Monde Awards krioelde het
natuurlijk weer van de winnaars, verliezers, afwezigen, sterren en verslaafden
aan aandacht" (AD)
Het
Gentse stadsbestuur heeft beslist, opnieuw enkele gewone Nederlandse woorden uit
de gemeentelijke woordenschat te verwijderen.
Eerlijk gezegd, ik zat er op te wachten. Nadat ik onlangs las dat Gentenaars het
woord "allochtoon" niet meer mochten gebruiken, vreesde ik onmiddellijk
dat nu ook wel vlug een verbod op een woord als "gehandicapt" zou
volgen. En ja hoor, het is er al! Als het woord bij sommige mensen een negatieve
perceptie oproept, dan is dat eigenlijk hun
probleem; waarom moet de samenleving dan geforceerde pogingen doen om betere (?) alternatieven uit te vinden? Denken
ze in Gent nu echt dat bv. chauffeurs met een handicap voortaan niet meer
spreken over hun "gehandicaptenkaart" maar over hun "kaart voor
personen met een beperking" (want zo
heet die kaart voortaan!) ?... Politicus Siegfried Bracke reageerde zeer ad
rem: "Personen met een beperking: mensenlief! Wie heeft er géén beperking,
hè?" Of Herman Brusselmans, met een knipoog: "Noemen we een dwerg dan
ook 'verticaal niet volledig volgroeide medemens'?" De Gazet van Antwerpen
van vandaag 19.9 sloeg spijkers met koppen door een artikel aan het onderwerp
te wijden onder de terechte titel "Woord schrappen is gewoon zelfbedrog".
Ik ben geen helderziende maar ik denk
dat er in de toekomst nog wel vaker nieuwe alternatieven zullen opduiken en
weer verdwijnen. We kenden al "invaliden", dat moest toen "mindervaliden" worden, ook
weer niet goed, dus werd het "andersvaliden", weer verkeerd, zelfs
even "mensen met een bijzondere uitdaging" en nu dus sinds enige tijd
"mensen met een beperking". Binnenkort is de cirkel misschien weer
rond en mogen we personen met een handicap weer gewoon ..... "gehandicapten"
noemen! Eigenlijk komt het gewoon hierop neer: het zijn
niet het de woorden die belangrijk
zijn maar de toon waarop en de context waarin we ze gebruiken (c'est le
ton qui fait la musique!). Klinkt een smachtend "ik hou zo van je, mijn lieve
klootzak" niet veel liever dan
"schat, ik ben je al lang kotsbeu,
ik ga definitief terug naar mijn moeder!" ? Ik heb soms de indruk dat men in
Nederland minder verkrampt met zulke zaken omgaat. Tijdens een interview op
Radio 1 (eergisteren?) bv. sprak een ernstig gehandicapte Nederlandse dame met
een belangrijke functie in de maatschappij herhaaldelijk en zonder complexen
over "mensen met een handicap"...
Mijn P.S.-hulpkreet op het einde van
mijn vorige blog werd vrijwel
onmiddellijk beantwoord: een van mijn favoriete bezoekers (blogster BOJAKO) bracht
me op het goeie spoor (nogmaals dank, Bo!) En zo kan ik hier enkele details uit mijn vorige tekst alsnog
met foto's ondersteunen:
onze geliefde Val d'Anniviers met uitzicht op enkele van de
vierduizenders, waarvan we er in een ver verleden verschillende hebben
beklommen en onze kinderen destijds de namen van links naar rechts uit het
hoofd konden opdreunen:
de Matterhorn zoals we ze met het blote oog zagen vanuit de drukke winkelstraat
van Zermatt:
dezelfde Matterhorn, maar dan uitvergroot naar haar volle glorie:
hier een heel oude dia-opname van oma (toen nog gewoon "mama")
die tijdens een rotsbeklimming door Gids Gabriël "gezekerd" wordt:
hier onze onverwachte ontmoeting met diezelfde Gabriël nu
amper tien dagen geleden!
Mijn vorige blog dateert van een maand
geleden, maar wij zijn pas sinds enkele dagen terug van een reis met zo'n 250
andere OKRA-oudjes naar Zinal, een prachtig gelegen plaatsje aan het einde van
de Val d'Anniviers, volgens ons de mooiste vallei ten Zuiden van de
Rhone in Zwitserland. Niet alleen die vallei zelf is adembenemend mooi (ondanks
- of juist mede dankzij - de 17 haarspeldbochten), op heel wat plaatsen heb je
een prachtig zicht op verschillende "vierduizenders" (in de
Saasvallei daarnaast moet je in Zermatt al zoeken naar een plekje waar je de -
overigens indrukwekkende - Matterhorn kunt aanschouwen...) Het is bijna veertig jaar geleden (om
precies te zijn: in 1974) dat we de Val d'Anniviers en andere valleien
ontdekten, toen nog samen met onze vier kinderen. Het duurde destijds niet lang
of we kregen alle zes de microbe van het alpinisme te pakken; we volgden
cursussen ("en passant" goed voor ons Frans!), sliepen in talloze
berghutten, en trokken dan van daar uit onder leiding van berggids Gabriël naar
een of andere top... We hebben daarna nog
verschillendekeren (met of zonder de
kinderen, van wie de partners niet steeds dezelfde ambities hadden...) in
dezelfde of andere valleien van Valais (Wallis) geklommen. Na heel wat
jaren onderbreking zijn Oma en ik in 2009 nog eens naar de streek getrokken; we
huurden een deel van de chalet van onze vroegere gids Gabriël, maar van
alpinisme was uiteraard - gelet op onze leeftijd! - geen sprake meer en
beperkten we ons tot (stevige) wandelingen.. Stom toevallig - "de wereld is
klein" -kwamen we vorige week op
een van onze wandelingen Gabriël tegen. We wilden onze groep niet ophouden en
dus bleef het weerzien beperkt tot een korte begroeting, net genoeg voor een
"hé comment ça va?!" en een fotootje....)
P.S. ALLICHT DOMME MAAR DRINGENDE
VRAAG: IK WOU HIER ENKELE FOTO'S
VANUIT MIJN HARDE SCHIJF TOEVOEGEN MAAR HET LUKT ME NIET OM ZE BINNEN DE DOOR
SENIORENNET TOEGELATEN GROOTTE TE VERKLEINEN.
WIE GEEFT MIJ EEN GOUDEN TIP?
(IK WERK SINDS KORT MET WINDOWS 7 MAAR DE HANDBOEKEN MAKEN WE NIET WIJZER) Zie mijn volgende blog van 11.9)
Luister naar je lichaam!, en andere (on-?)waarheden
- Als hoogbejaarde van bijna 82 herken ik maar al te goed sommige fysieke signalen.
Als ik tijdens een partijtje tafeltennis bij dit hete weer al na een halfuur
moe word, is het niet zozeer mijn lichaam maar eerder mijn gezond verstand dat
me doet stoppen en me naar de
clubcafetaria verwijst om iets fris te gaan drinken. Ander voorbeeld. Als rond etenstijd
heerlijke geuren vanuit oma's keuken mij bereiken, zegt mijn lichaam:
"komma, tijd voor een lekker fris aperitiefje" en gehoorzaam ik
zonder morren en haal me een Hasselts "witteke" uit de koelkast. Ik
heb trouwens geen lekker eten "nodig" om te kunnen genieten van een
borrel; maar als ik alleen naar mijn lichaam zou luisteren, bleef het
niet bij die ene borrel maar was ik binnen de kortste keren misschien een echte
alcoholicus... Kortom: die leuze "luister naar
je lichaam" vind ik flauwe kul en zelfs erg bedrieglijk. De tragiek van
bv. alcohol-, drug- en andere verslaafden zit immers in die exclusieve
gehoorzaamheid aan hun lichamelijke "bevelen", met uitsluiting van
verstandelijke of morele overwegingen.
- "Minder maar nog te veel doden op de weg" bloklettert Gazet van
Antwerpen van 6.8.2013. Pardon?! Hoeveel wegdoden vindt GvA dan wel aanvaardbaar?
Ik dacht altijd dat ELKE verkeersdode er één te veel is. (Of ben ik hier
nu een echte kommaneuker?...)
- "De organisatoren van het na-Tourcriterium van Sint-Niklaas hebben
niemand minder dan Chris Froome kunnen strikken" schreef de Streekkrant
(Waasland) van 17.7.2013. Kom kom, organisatoren, zoiets kon toch niet moeilijk
zijn: zelfs onder beroepsrenners vind je er ontelbaren die "minder"
zijn dan de latere Tourwinnaar. En als dat echt niet gelukt was, hadden jullie
mij "kunnen strikken": voor
een zacht prijsje had ik gerust willen meedoen, maar dan wel op mijn gewone
huis- tuin- en keukenfiets.
- Vóórdat u mij al te kommaneukerig vindt, bij de redactie van "Onze
Taal", uitgever van een scheurkalender 2013, kennen ze er ook wat van. Op
23 juli las ik de volgende taalkronkel uit het (Nederlandse) Algemeen Dagblad:
"De poep op de stoep schoot menig inwoner van het Noord-Brabantse Eersel
in het verkeerde keelgat."
Als hopeloze amateurknoeier was ik ten einde raad, toen ik na vervanging van mijn pc door een nieuw exemplaar mijn eigen blog ALLEEN NOG KON BEZOEKEN maar GEEN NIEUWE TEKSTEN kon schrijven. (Zie mijn vorige blog...) Ik had me al neergelegd bij de gedachte dat ik helemaal opnieuw zou moeten beginnen, met een ANDER blog dus. Tot ik op het lumineuze idee kwam (enfin, lumineus was het eigenlijk niet, een kind zou er onmiddellijk opgekomen zijn...) om mijn probleem voor te leggen aan support@seniorennet.be , dat ik op de site gevonden had.. En vrijwel onmiddellijk kreeg ik antwoord met de te volgen (zeer eenvoudige) procedure. Et voilà! Hier ben ik dus weer, tot spijt van wie het benijdt.
Mijn computer vertoont sinds kort ouderdomsverschijnselen zoals zijn eigenaar zeker? en zal binnenkort vervangen worden. Als het even lukt, zal ik mijn blogbezoekers binnenkort weer met mijn gezever overvallen; maak u dus geen illusies: ik kom terug!
Toe(kom)maatjes (uit scheurkalender 2013 van Onze Taal)
- De lijst van rijkste vrouwen in China wordt dit jaar voor het eerst aangevoerd door een vrouw (NRC Handelsblad) - Nederlanders gek op gefrituurde Chinees (de Volkskrant)
- Hulp burgers gevraagd bij lek steken autobanden (De Trompetter)
Voetgangers en fietsers worden steevast in één adem de zwakke weggebruikers genoemd. Voor fietsers klopt dat: waar vrije fietspaden ontbreken (helaas is dat vaak het geval), kunnen zij alleen maar hopen dat passerende automobilisten hen voldoende ruimte (kunnen) laten. Bovendien hebben ze bij onverwacht opduikende situaties vaak geen tijd meer om nog passend te reageren. Voetgangers daarentegen hebben zeker in stedelijke omgevingen hun veiligheid in eigen hand door gebruik te maken van de aanwezige voetpaden. En waar die ontbreken, zal de voorzichtige voetganger bij voorkeur de LINKERkant van de weg houden om tijdig en adequaat te kunnen inspelen op het tegemoetkomend verkeer. Kortom: voetgangers zijn veel wendbaarder dan fietsers, kunnen zich dus snel en gemakkelijk aanpassen aan de meeste verkeerssituaties.
TOE(kom)MAATJE. Ik vraag me af of ook FIETSERS, naar analogie van VOETGANGERS, in bepaalde situaties niet beter LINKS zouden rijden. Een kluif voor (echte!) verkeersdeskundigen?
Levende kunstwerken uit buxus-planten (topiary work)
Tijdens een recente lente(?!)-vakantie in de Ardennen profiteerden oma en ik van een zeldzame droge dag, om in Durbuy (naar het schijnt het kleinste stadje van België?...) het park Topiaires te bezoeken. Daar zijn knappe tuinkunstenaars al vele tientallen jaren dagelijks bezig met het verzorgen (en creëren) van levende figuren uit buxus-planten. Momenteel staan er zon 40 à 50, die mij zo fascineerden dat ik ze bijna allemaal gefotografeerd heb. Wie ze nauwkeurig bekijkt, zal begrijpen dat sommige kunstwerken pas na vele jaren hun huidig uitzicht hebben kunnen krijgen en soms zodanige subtiele details vertonen dat ze tijdens het seizoen vrijwel dagelijks bijgesnoeid moeten worden.
Een gedeeltelijk totaaloverzicht van een der 2 parken:
Vorige week maakte ik met mijn OKRA-afdeling een busuitstap naar het Nederlandse Delft, niet alleen de stad van Vermeer maar ook een beetje mijn stad. Vóórdat ik in 1946 - van mijn geboorteplaats (Haarlem) verhuisde naar Vlaanderen, bracht ik regelmatig een of meer dagen door bij mijn oma van moederskant in Delft, geboorteplaats (1905) van mijn moeder. Ik herinner mij nog vrij veel uit die jaren 30 en 40. Toen ik voor het eerst Vermeers beroemde werk zicht op Delft zag, besefte ik dat zijn schildersezel heeft gestaan op de Hooikade, waar ik zo vaak bij mijn oma gelogeerd heb! In 1892 opende mijn grootvader Voskuil daar een kappersbedrijf, dat later voortgezet werd door zoon Bertus Voskuil (broer van mijn moeder), die op zijn beurt werd opgevolgd door 3 dochters Voskuil, sinds kort allicht ook met pensioen. Kapsalon Voskuil bestaat na 120 jaar trouwens nog steeds op ongeveer dezelfde plaats op de Hooikade, en geniet in Delft een grote reputatie. Vanuit de trein zie je de zijgevel met de tekst O Jan, wat zit je haar mooi!, voor elke Delftenaar een bekende slogan. Er is ook een leuke website, die naar mijn familie verwijst: http://www.delfia-batavorum.nl/gpEasy/Voskuil
Een andere herinnering uit mijn kinderjaren. s Zondagsmorgens vroeg hoorde ik vanuit mijn bedje de vele (door paarden getrokken) koetsen over de straatkeien daveren waarmee het chique volk zich naar de kerk haastte. Volgens mijn moeder was het een echte wedstrijd om vooral bij de eersten te zijn!
En ten slotte een echt strontverhaal (letterlijk!) om duimen en vingers euh bij af te likken. De sanitaire voorzieningen in de Hooikade-huizen lieten destijds immers naar onze huidige normen nogal te wensen over. Ik herinner me nog levendig het afvoerloze toilet op de eerste verdieping (beneden was de kapsalon), dat bestond uit een brede losse plank met een gat in het midden; daaronder stond een ton(netje). Die tonnen werden regelmatig opgehaald door de schippers van de reinigingsdienst (de echte naam weet ik niet meer) en vervangen door een proper exemplaar.
In mijn familiealbum heb ik nog een tweetal fotootjes gevonden waarop ik sta op dezelfde plaats die de voorgrond vormde van Vermeers zicht op Delft. Zie bijlagen. Op de bovengenoemde site vond ik ook een vrij recent beeld van het kapsalonpersoneel (onder wie 3 van mijn nichtjes Voskuil).
Johannes Vermeer: Zicht op Delft
Zelfde plaats, enkele eeuwen later en met mij op de voorgrond
Idem als de vorige (ik zit rechts):
Het huidig team van kapsalon Voskuil. Vlnr 1, 4 en 5 mijn 3 nichtjes Voskuil. (Foto Marianne van Es)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
