WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
23-09-2012
Dracula en andere leuke (?) dinges
Zoals sommige regelmatige bezoekers van mijn blog allicht hebben opgemerkt, maakten Oma en Opa KOMMA dit jaar al het een en ander mee. Ik begon eind januari met een flinke uitschuiver al fietsend over een ijsplek (blog 28.1), lelijk gevallen waarbij linkerschouder uit de kom, onder verdoving rechtgezet, arm enkele weken ondersteund door een steundoek, bezoeken aan kinesist, tot op heden dagelijks oefeningen thuis enz. Om niet achter te blijven liep Oma op 12.6 bij een spectaculaire val in de badkamer een dubbele bekkenbreuk en een gekneusde rib op (blog 20.6); resultaat: 3 weken ziekenhuis. Een en ander betekende een flinke streep door onze gebruikelijke drukke activiteitenagenda: ik kon wekenlang geen autorijden (oma ook niet maar dat kon ze sowieso niet! ), wandelen of tafeltennissen was er een hele tijd niet meer bij, vakantieplannen en andere uitjes moesten we annuleren, enz. Intussen (nog vóór omas valpartij) had ik met mijn (toch al gehavende) bovengebit zo geweldig hard op een stuk blokchocolade gebeten dat de middelste tand er uit viel (oerstom van me natuurlijk, in plaats van er eerst eens op te zabberen!); dus een flink gat in mijn kaak (enfin, das beter dan andersom ) en een droevig vonnis van mijn tandarts: ik zie maar één goeie oplossing, meneer Komma: nóg vijf tanden eruit en dan een prothese! Dat hele programma zou heel wat zittingen vergen en we noteerden de nodige afspraken . De wekenlange beperkingen van omas mobiliteit brachten echter mee dat ook mijn tandprogramma volledig tot later moest uitgesteld worden. En dat later is nu onlangs begonnen en zo loop ik momenteel rond met een echte Dracula-muil (zie foto 1). Ik zal het voor een tijdje moeten doen met alleen vloeibaar, gemixt of kleingesneden voedsel; gelukkig is oma een vindingrijke kokkin die er toch telkens iets lekkers van weet te maken. En of dat alles nog niet volstaat, heb ik onlangs tijdens een10km-wandeling met mijn OKRA-vrienden een kwetsuur aan mijn Achillespees opgelopen; de laatste 2 km legde ik al mankend af. De huisarts vermoedde een ontsteking en/of een scheurtje van de Achillespees, schreef een echo voor, en 3x per dag ijs opleggen. Dus weer enkele weken geen wandelingen of pingpong. Een gekke situatie dus: eerst bleef oma weken lang thuis en ging ik wandelen of tafeltennissen, NU zijn de rollen min of meer omgekeerd! O ja, ik vergat nog iets: ik loop al enkele weken met een kleine ontsteking aan mijn linkeroog, maar die is bijna genezen Het klinkt allemaal nogal dramatisch en zielig maar voordat u mij begint te overladen met tranerige blijken van deelneming: das echt niet nodig, al die kwaaltjes zijn maar tijdelijk en bovendien zorgen ze ervoor dat ik eindelijk weer iets heb om over te schrijven en wat de pijn van mijn schouder, tanden en Achillespees betreft: dat valt allemaal best mee (dat komt door de pijnstillers, haha .). Over medicijnen gesproken: om nog wat meer indruk te maken heb ik een foto gemaakt (zie foto 2) van mijn huidige verzameling; gelukkig is het meeste daarvan binnenkort verleden tijd en blijven er nog hooguit 3 of 4 over die gewoon horen bij mijn hoogbejaarde (?) leeftijd. Ik zou me trouwens schamen door echt te klagen: ten slotte zijn er ontelbare mensen die er veel slechter aan toe zijn dan ik en dus onmiddellijk met mij zouden willen ruilen!!
TOE(kom)MAATJE. Over tandartsen gesproken: een jonge moeder zit rillend van angst in de zetel bij de tandarts: O dokter, ik ben helemaal niet bang aangelegd maar bij een tandarts ben ik altijd doodsbenauwd, ik krijg nog liever een kind. O mevrouw, daar kan ik ook voor zorgen maar dan moet u anders gaan zitten.
Politierechter DHondt roept politici op voor meer aandacht voor verkeersveiligheid, aldus las ik in mijn krant (Gazet van Antwerpen). Helemaal akkoord natuurlijk, maar goede beleidsopties op politiek vlak volstaan niet: ze moeten ook nog correct worden uitgevoerd op het terrein (letterlijk!). En daar loopt het regelmatig mis. Ik heb een voortdurend aangroeiende waslijst (gestaafd met fotos) van foute, misleidende en zelfs gevaarlijke infrastructuur of signalisatie, gecreëerd of getolereerd door personen of instanties die duidelijk geen enkel benul hebben van, of feeling voor de betekenis van de borden of andere verkeerstekens die ze aanbrengen. Ik heb deze bedenkingen in een lezersbrief aan GvA meegedeeld, die hem echter niet gepubliceerd heeft, wat natuurlijk haar goed recht is. Ik mag trouwens niet klagen, integendeel: ik schrijf wel vaker lezersbrieven en meestal verschijnen die s anderendaags. Maar omdat dat in dit geval niet gebeurde, vond ik mijn blog een geschikt medium om mijn opmerkingen te spuien, al is dat dan voor een veel kleiner publiek. Hierna enkele specimens uit mijn fotoalbum
commentaar overbodig:
Hier staat precies het omgekeerde van wat bedoeld wordt: wie een geldige bewonerskaart heeft, hoeft hier NIET te betalen
Kan iemand mij zeggen wat zo'n HALF zebrapad betekent (ligt er al jaren!)
Zonder commentaar
De pijlen van deze 2 parkeerverbodsborden staan ondersteboven en betekenen dus dat je niet vóór het eerste bord of voorbij het tweede mag parkeren; met andere worden: alleen TUSSEN de 2 borden mag het wel, maar nu staat die verdomde container toch wel in de weg zeker!
Een veel voorkomende blunder in industrieparken: je zal toch maar met je wagen op zo'n kruispunt staan zoeken hoe je bedrijf X kunt bereiken; ik zou spontaan links beginnen, maar als ik pech heb, staat bedrijf X ergens rechts, en dan maar hopen dat de chauffeurs in de groeiende file achter mij niet ontploffen van ongeduld. En dan te bedenken dat er simpele oplossingen voor zulke problemen bestaan!...
Kim Clijsters en Bob Bryan deden in hun gemengd dubbelspel (US Open) enkele chest bumps, een typische vreugdeuiting van de tennisbroers Bryan door met de borst(en) tegen elkaar te springen na een geslaagde rally. Een stuk zachter dan bij mijn broer Mike, zei Bob. Logisch, met mijn airbags, reageerde een schaterende Kim. Een echte Kim-reactie die bij Justine Henin nooit opgekomen zou zijn, en wel om euh twee redenen; de tweede reden was hun verschillend gevoel voor humor
TOE(kom)MAATJE. Misdadigers die tot lange gevangenisstraffen veroordeeld worden, kunnen onder bepaalde strenge voorwaarden vrij komen na de helft (binnenkort twee derden?) van hun straf effectief te hebben uitgezeten. Dat geldt ook voor levenslang gestraften. Aldus de media, die echter hardnekkig vergeten uit te leggen hoeveel de helft (2/3?) van levenslang is .
Ondanks de hitte kwamen duizenden boze betogers op 19.8 hun begrijpelijke verontwaardiging uitschreeuwen over de vervroegde vrijlating van de ex van Dutroux. Als het Hof van Cassatie geen procedurefouten in het dossier ontdekt, zal Martin, destijds veroordeeld tot 30 jaar gevangenis, na amper 16 jaar inderdaad vrij komen. Nou ja, vrij is niet helemaal het juiste woord, want die vrijheid gaat gepaard met zulke strenge beperkingen dat er misschien weinig verschil is met het leven in een echte gevangenis. Volgens sommigen ik dacht er vroeger ook zo over stuit zon vervroegde vrijlating tegen het rechtvaardigheidsgevoel: als een gevangenisstraf terecht is, moet ze ook volledig uitgezeten worden, zo luidt de redenering. Ik ben geen jurist maar als ik de echte juristen goed begrijp, is de mogelijkheid geen automatisme! - van vervroegde vrijheid misschien nog niet zo slecht, juist vanwege die strenge voorwaarden. Immers: wie zijn/haar straf volledig uitzit (of dat nu 10 of 30 jaar is), stapt daags nadien als een volledig vrij burger zonder beperkingen terug het dagelijks leven in: hij/zij kan dan gaan en staan waar hij/zij wil, bv. wonen naast zijn vroegere slachtoffers, stel je voor Kortom: ook ik voel een spontane weerzin tegen een eventuele vrijlating van Martin op dit ogenblik, maar om op grond van dit concreet geval het PRINCIPE van voorwaardelijke invrijheidstelling (30 jaar = 30 jaar) in vraag te stellen lijkt me een stap te ver.
Zoals velen erger ik me rot aan het feit dat meneer Van Gheluwe nog altijd niet gestraft is (of misschien zelfs niet meer gestraft kan worden) noch kerkelijk noch wereldlijk voor zijn bewezen misdaden die we kennen. Anderzijds erger ik me evenzeer aan de houding van het grote publiek, dat blijkbaar maar al te gretig klaar staat om Van Gheluwe ook alvast te veroordelen wegens andere seksuele misdaden, zonder zeker te zijn of hij die ook werkelijk gepleegd heeft. Maar ja, de media suggereren van alles met zoveel overtuiging dat het publiek erin tuint. Alles is begonnen met een misleidend artikel in HUMO, dat een anonieme getuige ten tonele voert die beweert eveneens slachtoffer van VG te zijn. Wie dat artikel kritisch leest zoals ik gedaan heb ziet alleen een opeenstapeling van beweringen, niet van bewezen feiten. Voor alle duidelijkheid: ik vind HUMO een fantastisch blad, ben er zelfs al jaren op geabonneerd en apprecieer o.m. het creatief taalgebruik en de aansprekende humor. Maar inhoudelijk ben ik het niet altijd eens en soms zoals nu ben ik echt kwaad
In Antwerpen werd een pasgeboren baby te vondeling gelegd in de fameuze vondelingenschuif. Gazet van Antwerpen stelde haar lezers de volgende vraag van de dag: Vindt u dat anoniem bevallen moet kunnen? 71% antwoordde JA, 29 % NEEN. Zon ongenuanceerd JA/NEEN zegt weinig over wat mensen werkelijk denken (Ja, maar of Neen, tenzij mocht immers niet), maar dat groot aantal JA-stemmers verbaast mij toch heel erg. Het kind zal later misschien willen achterhalen wie zijn moeder is; een volstrekt anonieme bevalling is in strijd met zon fundamenteel recht van het kind. Ik vind daarom dat de wetgever een evenwicht zou moeten zoeken waarbij zowel de wensen van de moeder als de rechten van haar kind optimaal gerespecteerd worden.
De kat krabt de krullen van de trap. Wie kent niet dit zinnetje waarmee je iemand over zijn woorden kunt doen struikelen. Ik vroeg me af of ook andere talen zoiets kennen en ontdekte het volgende leuke Franse equivalent - want een echte vertaling van die krullenkrabbende trapkat is het natuurlijk niet: Un chasseur sachant chasser sans son chien, chassait sans son chien.Mij lukt het nog steeds niet om die zin in één ruk zonder haperen correct uit te spreken (tenzij hééééél traaaaag, maar ja dan is de lol eraf)
Wie herinnert zich niet deze historische uitspraak van Paul Vanden Boeynants? (ik hoop dat ik zijn naam niet verkeerd spel, want hij zou zich omdraaien in zijn graf als hij nog zou leven, maar vermits hij al elf jaar dood is, zal hij intussen wel te stijf zijn voor zon manoeuvre ; een flauw grapje, ik geef het toe!). Wat ik wou zeggen is het volgende. Dat is sinds 30.6 niks meer heb geblogd, komt niet door een gebrek aan inspiratie, wel integendeel. Er spelen inderdaad zo veel onderwerpen door mijn brein dat ik er vaak niet toe kom, er iets uit te plukken: teveel is trop, en trop is teveel Het is trouwens niet voor niets dat ik ooit beslist heb om deze blog te starten in de rubriek Dagboeken en Bedenkingen: daar kan ik zowel bepaalde privé-belevenissen in kwijt als mijn kritische kijk op uiteenlopende maatschappelijke onderwerpen. Maar genoeg gezeverd, nu even serieus. Vandaag een woord van oprechte dank aan mijn (klein)kinderen en andere familieleden, vrienden, kennissen en blogbezoekers, kortom al degenen die zo vriendelijk waren hun sympathie te betuigen met mijn vrouw, die een maand geleden bij een zware val een bekkenbreuk opliep (zie mijn blogs van 20en 30.6). Na drie weken uitstekende verzorging en omkadering in het ziekenhuis (ik amuseer me hier prima, was een van haar uitspraken) probeert ze nu thuis heel geleidelijk de draad weer op te pikken. Dat zal dankzij haar goeie lichamelijke conditie wel vrij vlot verlopen, maar wandelen en pingpongen zit er nog niet direct in Door de voorbije gebeurtenissen heb ik voor het eerst in 55 jaar huwelijk mijn plan moeten trekken om in leven te blijven. Als volkomen talentloze keukenkluns zat ik voortdurend gebogen over handleidingen van keukenapparaten of bereidingsinstructies van gerechten. Soms belde ik ten einde raad naar oma op haar kamer in de kliniek, in de hoop dat ze op dat moment bereikbaar was. Sinds een goeie week is ze weer thuis maar voorlopig nog beperkt in haar bewegingen. In de keuken doen we nu alles samen (uiteraard onder haar leiding!) en tot ons beider verrassing vinden we die nieuwe formule eigenlijk wel gezellig. En dat na meer dan een halve eeuw, stel je voor!
TOE(kom)MAATJE. Mijn volgende blog zal beslist niet gaan over mijn privéleven (sfeer van Dagboeken weet u wel), maar dus eerder thuishoren onder de rubriek Bedenkingen al weet ik nog niet wat ik zal kiezen (verkeer, taal, media, kunst ??)
Woensdag 4 juli, na exact drie weken ziekenhuis wegens een spectaculaire valpartij (zie mijn blog van 20.6) zal oma Komma weer naar huis mogen. Ze kijkt er met gemengde gevoelens naar uit; enerzijds is ze uiteraard blij om weer in haar vertrouwde familiale omgeving terug te keren, maar ze zal ook met spijt afscheid nemen van het verplegend en ander personeel, dat haar met deskundige toewijding heeft verzorgd en met wie ze vanaf de eerste dag een opperbeste verstandhouding had. Ook zal ze thuis eerst nog een tijdje verder moeten revalideren alvorens weer even mobiel te zijn als vroeger. De keuken blijft voorlopig nog verboden gebied en dus zal oma zolang tevreden moeten zijn met mijn povere prestaties als keukenkluns Maar kom, ik heb drie weken weten te overleven, al heb ik mijn schat dan af en toe telefonisch uitleg moeten vragen over allerlei abracadabra over recepten en handleidingen van oven en magnetron; nu ik haar weer live binnen hoorafstand zal hebben, zal dat culinaire overleg ook wel wat soepeler verlopen Ook tafeltennissen of wandelen zit er voor oma nog niet direct in, maar dankzij haar goeie conditie evolueert haar herstel zeer vlot en zal het volgens mij toch geen weken meer duren of deze hoogbejaarde dame van bijna 81 staat weer achter een pingpongtafel te topspinnen en te smashen (en zal opa weer lekker kunnen eten)
TOE(kom)MAATJE. U weet toch wat een babysitter is? Een jongere die zich moet gedragen als een volwassene opdat de volwassenen kunnen uitgaan en zich gedragen als jongeren (bron: www.seniorennet.be )
Ma 11.6. Op een van de eerste ritjes met haar splinternieuwe nieuwe fiets wordt oma (mevrouw Komma dus), nog onvoldoende vertrouwd met het vehikel, verrast door de goeie kwaliteit van de remmen: als ze even moet inhouden, vliegt ze naar voren en valt. Ze voelt een pijnlijke stoot in haar ribben maar raakt nog levend thuis. Huisarts voor het eerst sinds jaren thuis laten komen, die een duidelijke ribkneuzing vaststelt en pijnstillers en een steunband voorschrijft. Di 12.6. s Morgens trekt oma naar de badkamer en enkele seconden later hoor ik een donderend geraas (zelfs de buurman was er wakker van geworden); ik spring uit mijn bed en zie madam kreunend op de grond liggen naast de kapotte restanten van een nochtans oersterk bakelieten badkamerstoeltje. Met veel moeite, gezucht en vooral gekreun (van ons beiden ) sleep ik ze terug naar haar bed. Ze vertelt dat ze plots sterke duizelingen kreeg en via het stoeltje op de grond was gedonderd . Opnieuw de huisdokter gebeld. Hij acht RX-onderzoek en verdere behandeling in kliniek nodig, maar vervoer vandaag zou veel te pijnlijk zijn). Hij neemt dus contact met ziekenhuis en regelt ambulancevervoer voor morgen en opname in ziekenhuis. Woe 13.6. Ze heeft inderdaad al veel minder pijn (dankzij pijnstillers? ). Rond 12 uur aankomst van de ziekenwagen. Twee deskundige ambulanciers tillen haar in één beweging van bed naar speciale stoel; langs bochtige trap naar beneden, waar ze wordt overgeheveld op een brancard en zo naar ziekenhuis; ik mag naast de chauffeur zitten, zijn collega wisselt intussen de nodige blabla met het slachtoffer en ik hoor gelach (goed teken?). Tot mijn verwondering zijn deze ambulanciers niet van onze regio maar bedienen een groot deel van de provincie. Hun speciaal GPS-systeem brengt ons vlot ter bestemming.Gebruikelijke procedures doorlopen, voortdurend (dezelfde) vragen beantwoord, naar RX-afd voor fotos en daarna naar de afdeling geriatrie (das Grieks voor geneeskunde voor de oudjes ..). Do 14.6. Diagnose na RX-fotos: barst(je?) aan fragiele bovenkant van het bekken. Oma zal toch wel 14 dagen in kliniek moeten blijven en dus zal opa-Komma-met-de-twee-likerhanden moeten leren koken en/of andere alternatieven zoeken, zoals me laten uitnodigen door de kinderen en eindelijk de handleidingen van microgolf en diepvries moeten leren lezen en gebruiken
Vrij 15.6/Za 16.6. Mijn eerste wapenfeit: ik haal bij Delhaize een kant-en-klaarschotel en tot mijn stomme verbazing lukt het mij weliswaar na heel wat studiewerk - om die in de magnetron tot een aanvaardbare temperatuur op te warmen. Vervelend nevenverschijnsel: ik raak in paniek als ik na bezoek aan mijn zoeteke mijn geparkeerde wagen niet meer terugvind (gestolen?, weggetakeld? ). Ten einde raad ga ik te voet naar huis (zon dik half uur stappen) om met mijn brommer terug te komen en de hele omgeving van het ziekenhuis uit te kammen. Dat blijkt uiteindelijk de oplossing te zijn: mijn wagen staat nog steeds waar ik hem geparkeerd had Oef! Zo 17.6. Toestand oma verbetert verder. Ze zegt zich prima te amuseren: prima verstandhouding met de vriendelijke verplegers (M/V), die haar complimenteren voor haar leuke bloemrijke nachtkleedjes (dat zijn ze op die afdeling geriatrie niet gewend); een verpleger van Filippijnse origine noemt haar outfit zelfs sexy (waarop Oma: zeg, nou niet overdrijven hé, ik word volgende maand 81!). Ma/Di 18/19.6. Twee dagen van onderzoeken: RX, scan en ander griezelig nucleair spul. De zieke zit daar allemaal niet mee in, maar ik vrees dat ze stilaan een levende stralingsbom is (op haar deur hangt een plaatje met het symbool van stralingsgevaar en de tekst: tot 19.6 geen toegang voor kinderen en zwangere vrouwen ) Ze heeft met haar GSM een standaardberichtje gestuurd naar haar 11 kleinkinderen om ze succes te wensen met hun examens. Nog voordat ze ze allemaal had verzonden, kwamen de eerste dank-smsjes al toe! Ze heeft intussen ook al heel wat bezoekers en beterschapswensen gekregen; aan de vrienden van de pingpongclub moet ik regelmatig verslag uitbrengen, ze willen haar graag zo snel mogelijk weer aan de tafel zien
TOE(kom)MAATJE: ORANJE-GEKTE. Het klinkt misschien vreemd uit de mond van een geboren Hollander (°1931 in de prachtige bloemenstad Haarlem), maar toen mijn nuchtere (ex-)landgenoten zich al als de toekomstige winnaars van de Europese voetbalbeker presenteerden toen het hele tournooi nog moest beginnen, voelde ik plaatsvervangende schaamte om zo veel arrogantie en hoopte ik met mijn slecht karakter dat hun dat niet zou lukken. Ik kon enig leedvermaak dan ook niet onderdrukken toen ze uiteindelijk met 0 punten moesten afdruipen.
foto 1: Het lijkt wel een abstract schilderij: restanten van een valpartij
s Morgens van 7 tot 7.45 uur ben ik een trouw luisteraar van Radio Eén: zeer gevarieerde reportages, actualiteiten, muziekske tussendoor, persoverzicht enz. Er zijn nochtans twee zaken die me ergeren (ik ben een kommaneuker voor iets, nietwaar? ). 1) het aantal Hollandse correspondenten wordt stilaan echt wel buitensporig groot. Op 30 mei hoorde ik in een half uur tijd vier VRT-reporters, aan hun accent te horen allemaalonmiskenbaar Nederlanders: Thomas Erbrink (Iran), Sander van Horen (Midden-Oosten?), Geert Grootkoerkamp (Moskou) en Michiel Vos (VS). Let op: ik heb niks tegen Hollanders (ben trouwens zelf een bovenmoerdijkse Kaaskop van geboorte ), maar zou het toch toejuichen mocht onze Vlaamse VRT eindelijk eens komaf maken van haar eeuwige minderwaardigheidscomplex tegenover onze Noorderburen. 2) de talloze versprekingen van sommige presentatoren: om de een of andere duistere reden struikelen ze regelmatig over hun woorden. Een aandachtige luisteraar zal meestal wel begrijpen wat de bedoeling was, maar toch vindt de struikelaar het doorgaans nodig nog eens extra onze aandacht te vestigen op zijn/haar verspreking, door in één adem - het woord beter of liever toe te voegen aan de verbeterde versie. Dan krijg je misbaksels als bv. Het KMI voorspelt regen tegen de vorige euh volgende week liever.Nog gekker wordt het als ze iets verbeteren dat helemaal niet verkeerd was, bv.: Het KMI voorspelt regen tegen de volgende week euh de volgende week beter.
TOE(kom)MAATJE. Oma vraagt aan kleine Laura wat ze voor haar verjaardag wil. "De pil", antwoordt het meisje zelfbewust. "De pil?", vraagt oma beduusd, "Uh, waarom de pil?". "Ik heb al zes poppen gekregen en ik wil er geen meer".
Mijn laatste blog dateert alweer van 7 mei. Denk niet dat ik geen items meer vind om over te zeveren, het integendeel is waar! Onderwerpen genoeg (in willekeurige orde): wandelen, muziek (Elisabethwedstrijd!), tafeltennis, taal, het heelal, Hollandse VRT-reporters (vanmorgen de 45ste aan mijn lijstje met namen toegevoegd ), welvaart/armoede, humor, mijn familie, mijn kookkunst(?!!), en ik zal er nog wel vergeten. Ik benijd mensen zoals Wim-del-Arte, een op La Palma wonende Vlaming die dagelijks (geloof het of niet!) moeiteloos de nodige inspiratie vindt om zijn blog te verzorgen (u kan de adembenemende fotos over zijn prachtige eiland bewonderen via http://blog.seniorennet.be/schetsblog. ) Maar ik dwaal af. Mijn grootste probleem is niet zozeer WAAROVER ik ga schrijven maar wel HOE ik het zal doen. Het doet meestal zeer lang voordat ik echt tevreden ben (en dan nog!) over mijn tekst; ik vrees dat ik mijn bijnaam van Kommaneuker destijds op mijn werk niet voor niks heb gekregen . Soms probeer ik om mijn inspiratie van het moment te volgen en daar niks meer aan te veranderen maar die opzet lukt gewoon niet. Is er een psycholoog (of psychiater?! ) in de zaal of een toevallige bezoeker - die mij een tip kan geven?
TOE(kom)MAATJE. Op sigarettenpakjes staat: Roken is dodelijk. Ik zou zeggen: Niet roken ook, je krijgt alleen wat meer respijt.
Zoektochten naar het mobieltje van oma hebben al vaker geleid tot grappige incidenten (zie bv. mijn blog van 31.12.2011). Het meest recente verliep als volgt. Om helemaal zeker te zijn dat zij nooit meer zou moeten zoeken naar haar GSM, besloot oma om het ding s nachts ALTIJD te bewaren naast haar bed en overdag in haar beha! Inderdaad een onfeilbaar systeem, althans in theorie. Vorige week op een middag. Oma wou een smsje versturen maar tastte tevergeefs tussen haar jongens (zo heten die vrouwelijke onderdelen tegenwoordig naar het schijnt): geen gsm te zien of te voelen! Hoe kon dat nu? Onmogelijk!! Ik heb een uur geleden nog gebeld en het ding daarna terug in mijn beha gestoken. Ik zei: schat, dat laatste klopt blijkbaar niet: je zal verstrooid geweest zijn en nog niet helemaal gewend aan je nieuwe opbergsysteem. Je gsm ligt in huis en we zullen het ding dus met de klassieke truc opsporen: ik bel je nummer en dan horen we waar we moeten kijken. Zo gezegd zo gedaan. Ik neem mijn gsm en vorm haar nummer. Ik hoor inderdaad haar beltoon maar tegelijkertijd een luide verschrikte gil. Wat was er gebeurd? Oma droeg haar gsm weliswaar nog steeds op haar lichaam maar het ding bleek ongemerkt naar een lagere regio gezakt te zijn!
TOE(kom)MAATJE. Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken, het zijn juist de afrondingen die het zo mooi maken (bron onbekend)
Vriezen en dooien zijn elkaars tegengestelden, maar waarom betekenen ontvriezen en ontdooien dan hetzelfde? En om een zatlap nuchter te krijgen, laat de politie hem een paar uur ontnuchteren. Ander voorbeeld: bloot en gekleed zijn elkaars tegengestelden, maar toch is ontbloten hetzelfde als ontkleden Het Franse woord Vendre betekent Verkopen, maar maison à vendre betekent huiste koop! En over Frans gesproken: wijlen mijn schoonmoeder, wonend in het Antwerpse, stamde eigenlijk uit een Franstalig milieu maar kon zich behoorlijk behelpen in het Vlaams. Ook tussen ons was de voertaal Nederlands/Vlaams ). Behalve die ene keer toen ik haar het volgende (on)zinnetje voorlegde dat ik speciaal voor de gelegenheid geschreven had: Genée ocunidez de skisse pascissi. Zoals ik verwacht en gehoopt (!) had, bekeek ze met gefronste blik mijn gekke tekst en kon er geen touw aan vastknopen; ik zei maman, zeg dezelfde zin nu eens vlot hardop!. Ze deed het en toen hoorde ze zichzelf zeggen: je nai aucune idée de ce qui se passe ici
TOE(kom)MAATJE (Uit de school geklapt): - Binnen in een klok hangt een tepel - Uit een Engels opstel: He shot three times and now he is dad - Vertaal in het Frans : "Duitsland was de vijand".La Germaine etait la viande. - Hij vond de WC niet en gebruikte toen maar zijn zaklamp. - Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers. (bron: onbekend)
Veel voetgangers denken dat ze veiliger kunnen oversteken (bij een zebrapad bv) naarmate het voetgangerslicht langer groen blijft. Helemaal fout! Soms is KORTER groen zelfs veiliger, zoals ik wat verder zal aantonen. De beschikbare oversteektijd hangt namelijk niet af van de duur van die groenfase zelf maar van de tijd die NA dat groene licht nog overblijft TOTDAT het kruisend verkeer weer op gang komt. Ik leg uit. Stel, u komt aan bij een zebrapad, het licht is nog groen en dus mag u oversteken; na enkele stappen ziet u het licht op rood springen; u mag natuurlijk hollen maar nodig is dat niet: met een normale pas zult u nog veilig de overkant bereiken vóórdat het kruisend verkeer op gang komt. Op voorwaarde natuurlijk dat alle verkeerslichten op het kruispunt correct op elkaar zijn afgestemd, en DAAR wringt soms het schoentje!! In mijn eigen gemeente heb ik al meermaals via metingen de proef op de som genomen en vastgesteld dat het kruisend verkeer vaak al groen krijgt wanneer een correct vertrokken voetganger de overkant nog niet bereikt heeft! Een concreet voorbeeld: ik heb 15 seconden nodig om een bepaald zebrapad over te steken, maar tussen de groen-/roodsprong direct na mijn eerste stap, en de start (groen) van het kruisend verkeer verlopen 14 seconden, dus kom ik 1 seconde tekort! Als ik dan zie dat de groenfase van het voetgangerslicht wel 15 seconden bedraagt, dan vind ik dat daar gerust zon 4 seconden af kunnen (uiteraard zonder te raken aan de cyclus voor het kruisend verkeer); mijn beschikbare oversteektijd stijgt dan van 14 naar 18 seconden. Samengevat: de eenvoudigste manier om de oversteektijd voor voetgangers te verruimen is dus niet het verlengen van de groenfase maar juist het INKORTEN ervan! Zo krijgt ook de laatste correct overstekende voetganger meer tijd om de overkant te halen, zonder dat het kruisend verkeer er enige vertraging door ondervindt! Jaren geleden heb ik aan mijn toenmalige schepen van verkeer een voorstel in die zin gedaan en hij deelde mijn visie maar kort nadien kwam er een coalitiewissel en mijn idee stierf een stille dood
TOE(kom)MAATJE. Een hardnekkige stotteraar krijgt van een vriend de raad om een snelcursus te volgen die hem van zijn handicap zou moeten genezen. Weken later komen ze elkaar tegen en de vriend vraagt: en? heeft de cursus geholpen? De andere antwoordt twee keer na elkaar zonder enige hapering: De kat krabt de krullen van de trap, de kat krabt enz De vriend reageert enthousiast: das fantastisch zeg, proficiat! Waarop de ander zegt: Jjjja mmerrcci, mmamamaarrr ggege hhhebt dddattt zzozo weiwweiniggg nnonoodddig!
Zoals ik in een lezersbrief (GvA) heb geschreven, kan ik goed begrijpen dat de naaste collegas van het slachtoffer het emotioneel niet aankonden om gewoon hun werk voort te zetten en dus terecht enkele dagen vrijaf kregen. Maar de wilde staking waarmee de rest van het MIVB-personeel duizenden verraste reizigers voor een voldongen feit plaatste, was volgens mij een brug te ver.
Een staking zo onmiddellijk na het incident was bovendien zinloos: het was immers al te naïef, te denken dat de eerder beloofde veiligheidsmaatregelen onder druk van die wilde staking nu ineens uitgevoerd konden worden. Een stakingsAANZEGGING zou daarom veel realistischer, publieksvriendelijker (en democratischer) geweest zijn en was een staking (voorlopig) afgewend . Overigens ben ik ervan overtuigd dat men dergelijke agressie-incidenten zelfs met de zwaarste maatregelen nooit helemaal zal kunnen uitsluiten.
TOE(kom)MAATJE. In mijn vorige blog (7.4) beloofde ik, te bewijzen dat voetgangers vaak belang hebben bij KORTERE groenfases bij oversteekplaatsen, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht. Dat stukje zal voor zeer binnenkort zijn!
Ik begrijp niet waarom fietsersen voetgangers steeds samen in één adem worden genoemd als dé zwakke weggebruikers; voor de fietser gaat dit zeker op: al is hij (zij) nog zo voorzichtig, hij moet de weg meestal delen met het rakelings voorbij zoevend snelverkeer, dat hij bovendien niet ziet aankomen. Een eventueel zijspiegeltje geeft hem hooguit een vals gevoel van veiligheid en maakt de vrije ruimte zelfs nog smaller. Een voetganger daarentegen kan zich veel gemakkelijker (en sneller!) aanpassen aan verkeerssituaties en loopt dan ook slechts een uiterst klein risico op ongevallen: op voetpaden komen aanrijdingen sowieso weinig voor, en waar geen trottoirs zijn houdt een voorzichtige voetganger de linkerkant van de baan zodat hij tegenliggers tijdig ziet aankomen. Ook een verstandig gebruik van oversteekplaatsen (goed kijken!) en respect voor verkeerslichten maken van de voetganger de meest beschermde weggebruiker.
TOE(kom)MAATJE. Voetgangers pleiten soms voor langer groen bij oversteekplaatsen, terwijl ze juist belang zouden hebben bij korter groen! Maar das voor een volgende keer.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
