Morgen is de operatie welgeteld 6 weken achter de rug... waar ik in het begin vol goede moed zat want zoiets vraagt tijd toch... ben ik nu wat moedeloos aan 't worden... tijdens de controle bij de chirurg verleden week bleek dat het nieuwe onderdeel mooi op zijn plaats zat dus dàt was in orde... de dokter was tevreden en ik ook... maar de laatste dagen heb ik weer veel meer pijn tijdens het stappen en zodoende begin ik te wanhopen of ik ooit nog eens een deftige wandeling zal kunnen maken... 't manneke is naar de meeting met onze golfvrienden en ik zit hier thuis me zielig te voelen... de kine begint er ook al triest uit te zien want al haar inspanningen zijn tevergeefs... ik wacht nu nog enkele weken af maar als er geen beterschap komt zal ik het hogerop moeten zoeken... waar weet ik nog niet... weer een probleem om op te lossen... ik verdrijf mijn gedwongen huisarrest met lezen... veel lezen... slapen... ook veel... en herinneringen ophalen uit tijden dat ik nog hups en soepel kon ronddartelen.

-58- TERUG OP VAKANTIE

Na alle vakantieloze jaren hadden we er wel eentje verdiend… ’t manneke kon vier weken opnemen in juni en we huurden een chalet in de Ardennen… een houten huisje boven op een heuvel met nog 3 andere huisjes op redelijke afstand ernaast… de villa van de eigenaar lag achter de chalets… het dorp lag beneden ons en bestond uit enkele huizen… één bakker… één slager… één brocanterie waarvan de eigenaars later onze vrienden werden… we hadden juni gekozen omdat de voorgaande jaren juni steeds een zonnige maand was… was dat even een miskleun… we vertrokken in de regen… kwamen in de regen aan… iedereen verkouden… en die eerste week al moesten we de dorpsdokter een bezoekje brengen… die chalet hebben we 7 jaren gehuurd en die dokter hebben we goed leren kennen… hij noemde ons zelfs al lachend : “ces pauvres gens d’Anvers” maar dat is voor later… tijdens die eerste vakantie was dochtertje 3 jaar en zoontje 5 maanden… we maakten lange wandelingen… voornamelijk in regentenue… de hele omgeving bestond uit bossen en velden en je kon er uren wandelen zonder één enkele levende ziel tegen te komen… een supermarkt was er nog niet en om te winkelen moesten we naar het nabije stadje… wij waren de enige bewoners tijdens die maand maar aan gezelschap geen gebrek aangezien manlief zowat al onze vrienden had uitgenodigd… niet altijd tot mijn volle tevredenheid want met twee kleine kinderen heb je al genoeg te doen… ma en pa kwamen een hele week logeren… sommige vrienden tijdens de weekenden en dan was er het probleem om die allemaal te voeden… ik vergeet nooit de dag dat ik een diepvrieskip had gekocht… thuis kocht ik die kippen bij de poelier… wist ik veel dat men soms in zo’n diepvriesding de lever en de niertjes in papier gewikkeld stopte… dus toen ik die gebraden kip op tafel zette en aansneed… we hadden weer gasten… ontdekte ik tot mijn verbazing binnenin een bloederig hoopje ingewanden… mijn gasten konden er wel om lachen en ik ook…   beetje groen wel en nadat de eerste schok was afgezwakt… zo heb ik daar ook voor de enige keer in mijn leven kikkerbilletjes willen klaarmaken… ook uit de diepvries… ik legde die dingen in de pan en tot mijn ontzetting begonnen ze te bewegen… die billetjes gingen op en neer… zoon zat nog in het luierstadium en ik vond de gelijkenis TE treffend… aangezien er weer gasten aan tafel zaten te wachten heb ik die kikkerdingen verder gebraden met mijn rug naar het fornuis toe en heb er ook niet van gegeten… nadat ik veel later eens hoorde hoe men die arme kikkers behandelt eet ik nooit of te nimmer meer kikkerbilletjes… gewoon uit principe.

18-02-2014 om 15:04 geschreven door Myette

-57- ONS ZOONTJE

Deze keer moest ik niet afrekenen met kantoor en konden we dadelijk onze baby gaan afhalen… ditmaal in Mons… de volgende dag reeds pakten we de nodige spullen in… we vertelden dochter dat we een broertje voor haar gingen halen en dat ze mee mocht naar het verre Mons… zelfde scenario als die eerste keer… alleen dat gedoe met de verloren auto was er niet bij… ook niet die paniek want intussen was ik al bedreven in luiers omdoen… billetjes wassen en insmeren en papflesjes klaarmaken… één ding waar ik niet op rekende was toen ik de eerste keer zoonlief zijn luier wilde verschonen hij… zodra hij lucht aan zijn piemeltje voelde… me recht in mijn gezicht sproeide… ik was even vergeten dat ik met een jongetje te doen had… hij heeft me dit echter maar één keer kunnen flikken… ook deze keer niet dat gedoe van de hele nacht laten huilen… baby zoon was een gretige eter en een diepe slaper… kortom een wolk van een kind… die wolk werd door de kinderarts op een dag op dieet gezet want hij vond hem te dik worden… dat dieet hebben we geloof ik twee dagen volgehouden… baby liet goed merken dat hij het maar minnetjes vond en de derde dag gaf ik hem terug de volle portie… wat dochterlief ervan vond heb ik nooit kunnen doorgronden maar echt opgetogen met de nieuwe aanwinst was ze niet… ze zijn dan ook twee tegenpolen… zij eerder introvert en niet bepaald een uitbundig kind en hij goedlachs en opgetogen met alle aandacht die hij kreeg… als ik met hem ging wandelen in de zomer kwamen er steevast oude dametjes in zijn blote billetjes knijpen en dat vond hij schitterend en lag dan te schuddebuiken van ’t lachen… toen hij begon te kruipen ging het overtollige vet er vlug af en was de dokter tevreden… ik vertelde hem maar niets van dat dieet.

13-02-2014 om 19:53 geschreven door Myette

Als tussendoortje efkes een berichtje van het westelijk front oftewel huize Myette... alhoewel het elke dag ietwat beter gaat... t'is te zeggen... ik moet niet meer voor alles 't manneke lastig vallen... kan mezelf al deftig aankleden... heb ook al mijn eerste douche sinds de operatie genomen... het probleem hiervoor was dat ik gewoon niet wist hoe in dat bad te geraken... maar nood breekt wetten en met behulp van een draaibaar krukje en ruggensteun van man is het gelukt en moet ik jullie zeggen dat ik ervan genoten heb... om de andere dag moet ik naar de kine en verdorie dat is een marteling... na elke sessie ben ik gekraakt... ik ben ook al 2 x naar de supermarkt getrokken... dit uit pure noodzaak want we zaten op ons tandvlees... m.a.w. onze voorraadkast en ook de diepvriezer lieten hun bodem zien... ook nog naar de bib geweest om mijn voorraad leesvoer aan te vullen... en zondag brengt dochter nog een verse lading boeken... morgen ga ik er een luie dag van maken... geen kine dus kan ik mijn gemartelde spieren wat rust gunnen... vrijdag weer kine... dan naar de kliniek voor controle foto en nadien bij de chirurg langs... was het maar al zaterdag!!!

12-02-2014 om 20:24 geschreven door Myette

Nou moe... jullie weten misschien dat ik hier steeds uit de losse pols schrijf... niks geen klad voor mij... recht voor zijn raap... ja en die rapen waren niet van de beste kwaliteit enkele dagen geleden dus ik baalde en dan moet het mijn lever af... intussen ben ik wat bijgetrokken en jullie reacties bezorgden me een schuldgevoel van jewelste... tja bij mij is het steeds alles of niks he... ik zou het ook heel heel spijtig vinden dat ons met moeite opgebouwd blogkringetje in duigen zou vallen... zodoende ga ik verder met mijn jeugdherinneringen... ik zou die natuurlijk voor mezelf kunnen houden maar daar is ook niet veel plezier aan te beleven... wat ik wèl prettig zou vinden is dat de lezers IETS van zich laten horen al is het maar HOI of TOT ZIENS!

-56- DE OFFICIELE ADOPTIE

Zoals alles bij ons ging dit ook niet vlotjes… in die tijd moesten beide ouders 35 jaar oud zijn voor men kon adopteren… nu hebben ze dat gelukkig versoepeld… mijn man was toen net 40 en stapte naar de notaris voor de officiële acte… ik was 34 en moest nog even wachten tot ik “mondig” genoeg was om op mijn beurt naar de notaris te trekken… onze buurman werd gevraagd getuige te zijn wat hij gaarne deed… daarna konden we even op onze lauweren rusten… in die tussentijd vroeg men mij op kantoor of ik geen halve dagen kon komen werken want ze vonden geen geschikte kracht… ik durfde niet weigeren want ik had van hen ook volle medewerking gekregen toen ik zo plotseling mijn werk moest verlaten… dus ’s morgens in alle vroegte papflesjes klaargemaakt… baby in bad… alle spullen ingepakt… mezelf klaargemaakt… de wagen in naar bomma en bompa die op het kleintje zouden passen tot de middag… op kantoor aangekomen lag er steevast een stapel werk te wachten… werk waar ik vroeger de hele dag voor had… het was moordend en met spijt en weemoed heb ik na enkele weken er de brui aan gegeven… terug met baby alleen thuis… weer een aanpassing na de drukte op kantoor… men kan niet spreken van verveling want met een baby in huis is er altijd wat te doen en zo’n kindje zie je met de dag veranderen maar toch je mist de aanspraak… toen we enkele maanden vadertje en moedertje hadden gespeeld begon ik te zeuren voor nog een baby en ditmaal wilde ik een jongetje… dit was niet naar de zin van ’t manneke die er nogal ouderwetse denkbeelden op nahoudt… maar zoals ik al zegde… als ik echt op iets mijn zinnen heb gezet weet ik niet van ophouden… tenslotte ging hij akkoord en we deden onze aanvraag… werden goedgekeurd… kozen een naam en dan werd het weer wachten… dat wachten duurde bijna 3 jaar en die hele tijd durfden we ook geen vakantie plannen want we moesten direct paraat staan als de kleine er was… schoonmama noemde ons gek maar ja tenslotte bepaal je je eigen leven… tot weer op een dag Brussel belde.

10-02-2014 om 09:18 geschreven door Myette

Kennen jullie het woord "balen" en hier bedoel ik geen zakken mee... het wordt vervoegd "ik baal", "ik baalde", "ik heb gebaald" en "ik zal nog balen"...  m.a.w. ik geef er voorlopig de brui aan... waarom... omdat ik het gevoel heb tegen de muren op te praten... ik zit hier thuis geplakt met die gammele heup... het weer wil ook al niet mee werken... en op sennet is het ook al gene vette... vroeger was het een genoegen op blogronde te gaan en te vernemen hoe het er in andere oorden aan toe ging maar tegenwoordig moet je met een lantaarntje op zoek naar nog iets om te lezen... dus trek ik me tijdelijk terug in mijn eigenste schelp en ga daar wat zitten mokken.

08-02-2014 om 13:42 geschreven door Myette

-55- VERVOLG

Ik had van de kliniek instructies gekregen dat ze haar laatste flesje mocht hebben om 12 u ’s avonds en het volgende eerst om 6 u in de ochtend… maar zo verstond de baby het niet… een kind dat om de drie uur gevoed wordt verstaat niet dat het plots zes uren moet wachten op eten… ik word er nog kwaad over… wij wisten niet beter en toen de baby tegen 3 u ’s nachts begon te huilen probeerden wij het te negeren… dat huilen werd gillen… ze werd knalrood… begon te trappelen… kromde haar ruggetje tot ze de matras alleen nog raakte met hoofd en voeten… wij allebei aan dat bedje… grijs van afgrijzen… dat duurde zo tot ze haar flesje kreeg en ze in slaap viel… de volgende nacht hetzelfde scenario… toen gaf ik het op… wenste alle verpleegkundigen op de maan en toen baby om 3 u weer haar kwek opentrok gaf ik haar de fles… enkele dagen later werd het al 4 u voor ze begon te huilen en dan 5 u en zo verder tot ze de hele nacht doorsliep… en wij ook rust kregen… dan dat eerste badje… hoe moest ik daar aan beginnen… die hele eerste week werd baby afgesponst op tafel tot ik de stoute schoenen aantrok en buurvrouw vroeg of ze me wilde tonen hoe zoiets te werk gaat… ze deed dat met alle plezier en kwam op een zaterdag… la mamma en pa waren bij ons en ook schoonma… ik heb er een foto van… heel de familie rond dat badje in bewondering voor baby… die vond het heerlijk in dat warme water… ze is dan ook een echte waterrat geworden later… zowat de enige sport die haar beviel… ik was dolgelukkig met mijn kindje maar het was wel wennen zo de hele dag thuis… alleen met een “plat” kind… ik miste de babbel met mijn collega’s… ik had er echter voor gekozen en moest erdoor… we kregen om de zoveel tijd bezoek en controle van de sociale werkster of alles naar wens ging… dat ging blijkbaar goed en we kregen het groene licht… enerverend was wel het feit dat de biologische moeder nog enkele maanden (ik weet niet meer hoe lang dat was) de tijd kreeg om alsnog van gedacht te veranderen en haar kind op te eisen… spanningen alom want die baby was reeds van ons en afstaan zou rampzalig zijn dus toen men ons meldde dat ons dochtertje nu definitief ons kind was slaakten we een enorme zucht van opluchting… het was ook een mooi kindje en ze veroverde gemakkelijk het hart van de hele familie… nu moesten we nog de officiële adoptiepapieren in orde maken… dit moest door een notaris gebeuren.

30-01-2014 om 13:16 geschreven door Myette

-54- OP EEN DAG

Op zekere dag rinkelde de telefoon en Brussel deelde me mee dat er een meisje geboren was en ze voor ons was… konden we haar komen halen die en die dag met kleertjes en het nodige gerief… terwijl ik het schrijf voel ik nog die paniek opzetten die ik voelde toen… twee jaren gewacht en toch kwam het nog als een verrassing… ik had welgeteld één dag de tijd om kantoor te verwittigen dat ik thuis bleef en om de nodige spullen bijeen te grabbelen… hoe ik het geflikt heb weet ik niet meer maar op de afgesproken dag reden man en ik naar de kliniek in Charleroi waar we ons boeleke mochten gaan halen… hoe we er zijn geraakt weet ik ook niet meer want we waren allebei zo nerveus als katten die zich in het nauw gedreven voelen… dit was ook vóór de uitvinding van de GPS… maar ja we kwamen ter plaatse… moesten de wagen ergens ten velde parkeren… de sociale werkster stond ons op te wachten en begeleidde ons naar de kraamafdeling… daar gaf ik de kleertjes aan de verpleegster en ons kindje werd in haar eigen spulletjes gekleed… we kregen ook nog wat papieren mee en een “gebruiksaanwijzing” voor haar voeding… het hummeltje werd in mijn armen gelegd en daar stond ik… als kersverse maar zeer onwennige mama… manlief rende naar de uitgang om de auto te gaan ophalen en de sociale werkster en ik volgden ietwat bedaarder… we wachtten en wachtten… de baby zakte lager en lager in mijn armen … toen ze zowat ter hoogte van mijn knieën hing kwam eindelijk de wagen voorgereden… wat was er gebeurd… manlief was door de zenuwen vergeten waar hij de auto geparkeerd had… dat was ook voor de afstandsbediening voor wagens uitgevonden was… we konden dus naar huis… onze begeleidster reed naar Brussel terug en wij naar ons huis… jonge moeders worden nu misschien voorgelicht of geleerd hoe ze een baby moeten wassen en voeden en verschonen maar mij werd niets geleerd… ik werd gewoon in het diepe gegooid en ik kan je verzekeren dat het niet gemakkelijk was… ik weet echt niet meer hoe ik het klaarspeelde die eerste luiers aan te krijgen of die papflesjes klaar te maken maar ik deed het met de moed der wanhoop… wat ik wel weet is dat ik die trap op naar de living met de baby in mijn armen me voelde alsof dat kind altijd al bij ons was geweest… het was ONS dochtertje en mij moeten ze niet vertellen dat je van je eigen kind meer zal houden… ik geloof er niks van… met de naam die wij hadden gekozen hadden ze haar ingeschreven maar ze kreeg er nog twee prachtige namen bij… denkelijk van de getuigen.

25-01-2014 om 11:24 geschreven door Myette

Halloo voor degenen die al wakker zijn en willen weten hoe het met mijn verse heup gaat... de operatie verliep tot volle tevredenheid van de dokters en verpleging... het was minder erg dan ik vreesde... van het hele gezaag en geboor heb ik niets gemerkt want na die epidurale gaven ze me een lichte verdoving zodat ik sliep... gelukkig maar want je zou voor minder een trauma oplopen... de uitwerking van de verdoving ging niet zo vlot zodat ik volle vier uren op de recovery heb gelegen... klaarwakker en maar pogingen doende mijn tenen weer te bewegen... net toen ik begon te denken dat mijn onderdanen er voorgoed de brui aan gaven voelde ik wat beweging en... mensen lief... wat een geluk... ik weet nu wat verlamde mensen moeten meemaken... twee dagen lag ik vast aan allerlei buisjes en baxters en de pijnpomp... toen ze me afkoppelden van al die tuigen lag ik met een bang hart te wachten op de pijn die ging komen maar dat viel wel mee... de derde dag het bed uit en mezelf wassen... ook al een hele prestatie want je bent zo bang die heup te ontwrichten dat je helemaal verkrampt bent... aan tafel kunnen eten is ook al een vooruitgang... ik heb niets dan lof voor de Middelheim kliniek... de verpleging was uiterst vriendelijk en opgewekt... zelfs het eten was lekker... op dag 8 vloog ik naar huis met een hele resem papieren voor thuisverpleging en kine en ook een zak vol pillen... nu komt de kine 3 x per week en het Wit-Gele Kruis ook... ik loop hier thuis al rond zonder kruk... moet wel opletten dat ik niet telkens overhel naar mijn goeie kant... volgende week zou ik naar de tandarts moeten maar of ik dat ga halen weet ik nog niet... vanuit de heupen bukken mag 3 maanden lang niet en dat is wel een handicap want elke dag moet ik die verdomde steunkousen aan en kan het niet zelf... wat 't manneke betreft... die is vandaag voor een halve dag met de club mee zodat hij er eens uit is... die eerste week was zwaar vermits manlief maar dan ook niets weet liggen hier in huis... stress met bergen... ik ben nu niet meer helemaal hulpeloos en het gaat ietwat beter... die man is gewend dat ik voor alles zorg en nu moet hij naar de ziekenkas en de bank enz... zware problemen... ik heb wel enkele afspraken moeten afzeggen zoals voor een gepland etentje... een uitstap met de club... de volgende blogmeeting zal ook zonder mij moeten gebeuren denk ik maar ik haal mijn scha wel in de volgende bijeenkomst... tot later!!!

23-01-2014 om 10:06 geschreven door Myette

-53- DE ADOPTIE

Eerst probeerden we een kind te adopteren van een der weeshuizen in onze stad… tot mijn verwondering en ook verontwaardiging weigerden die gewoon een van hun kinderen te laten gaan… een kwestie van subsidie of wat… dan de adoptie instanties… hier in Antwerpen… met name Caritas… eiste een doktersattest waarin verklaard werd dat ik in het geheel geen kinderen kon krijgen… mijn zeer katholieke dokter weigerde dit want… zegde hij… met een operatie zou het wel “kunnen”lukken… hij zegde er ook bij dat ik na elke miskraam een heel jaar moest wachten… “maar blijven proberen he mevrouw” ik was 32 en zag het niet zitten die ellende telkens te moeten meemaken… via via hoorden we dat er een adoptiebureau in Brussel bestond en we trokken naar Brussel… daar werden we heel vriendelijk ontvangen… na het vertellen van mijn verhaal zegden ze me geen bezwaar te hebben om ons op de wachtlijst te zetten na de nodige onderzoeken… we werden beiden lichamelijk en geestelijk onder de loep gelegd… onze finantiële situatie eveneens… onze woning werd geïnspecteerd en… we stonden op hun wachtlijst…. wilden we een meisje of een jongen… we kozen voor een meisje… nu was het enkel afwachten tot we aan de beurt waren… ik regelde het op kantoor dat ik onmiddellijk mijn werk kon neerleggen als ik opgeroepen zou worden… en het wachten kon beginnen… we hadden 3 slaapkamers en een ervan werd al ingericht en de nodige spullen gekocht… op kantoor waren de meningen verdeeld… een deel juichte onze beslissing toe terwijl een ander deel ons maar gek vonden zomaar een vreemd kind aan te willen nemen… zp ook bij onze vrienden… ik ben echter een stijfkop als ik mijn zinnen ergens opgezet heb en lapte alle negatieve opmerkingen aan mijn botten… onze vakanties werden thuis doorgebracht want we moesten steeds “standby” zijn… dit heeft 2 jaren geduurd tot…

21-01-2014 om 00:00 geschreven door Myette

Hallo matekes... elke dag gaat het een stukje beter... het is wel zoeken en zich aanpassen maar al doende leert men... ik ga dus verder met mijn herinneringen.

-52- DE BIOLOGISCHE KLOK

Ik was intussen 29 geworden… we woonden in ons nieuwgebouwd huis… en mijn biologische klok begon heel hard te tikken… ik wilde een baby… tot hiertoe hadden we “veilig” gevrijd en de toen bestaande middelen gebruikt… “de pil” was nog niet uitgevonden… ik was bereid aan het serieuze werk te beginnen waar manlief volmondig mee instemde… en LAP de eerste keer al was het raak… ik was in verwachting… ik liep enkele weken gelukzalig rond tot ik pijnen begon te voelen… na ongeveer 5 weken kreeg ik een bloeding en dat was dan dat… toen ik ietwat hersteld was van de teleurstelling waagden we het nog maar eens en weer was ik direct in verwachting… dit keer ging ik echter onmiddellijk naar de gynaecoloog die me vertelde dat ik suiker maakte… de zwangerschaps diabetes… en me bedrust oplegde… ik werkte toen nog en moest in ziekenverlof… platte rust en elke dag een spuitje insuline… dat heb ik zo’n 3 maanden volgehouden… op het eind ervan kreeg ik weer pijnen en verloor bloed… ik werd direct naar de kliniek vervoerd en in bed gestopt… de dokter wist toen al dat het hopeloos was maar mocht niet ingrijpen anders was het abortus… ik heb een hele week helse pijnen geleden… noem het weeën… tot ik een miskraam kreeg en ze me onmiddellijk naar de operatiezaal brachten… dat was het dan weer… ik was diepongelukkig… kon geen kinderwagen op straat zien of een baby of ik kreeg een huilbui… de dokter raadde me aan een volledig onderzoek te laten doen om de oorzaak op te sporen van die miskramen… in het Universitair Ziekenhuis van Leuven keerden ze me binnenstebuiten en kwamen tot de vaststelling dat mijn baarmoeder een tussenschot bezat waardoor de foetus niet kon groeien… ze raadden me aan me te laten opereren… ik was intussen al 32 geworden… een operatie zag ik niet zitten want die suiker was er ook nog waardoor een eventuele geboorte zou moeten gebeuren met de keizersnede… dat was me allemaal even teveel van het goede… maar ja die kinderwens… na lange en verhitte discussies met echtgenoot… manlief had er zich al in geschikt kinderloos te blijven… hierin gesteund door schoonmama… besloten we te adopteren… dat is echter vlugger gezegd dan gedaan… er wachtte ons nog een lange lijdensweg.

19-01-2014 om 11:15 geschreven door Myette

Dit wordt eventjes het laatste stukje want er wacht mij een operatie... ja... een van mijn onderdelen... rechterheup... is versleten... misschien teveel met mijn heupen gezwierd... en moet morgen vervangen worden... ik trek me daarom even terug.

-51- NOG BUREN

Zoals ik al zegde met de eerste buren hebben we jarenlang een goed contact gehad… we hadden onze maandelijkse kaartavonden… dat kaarten was meer bedoeld om zo vlug mogelijk “de pot” te vullen zodat we die konden besteden aan een luxueus etentje samen… dus geen bridge voor ons… we speelden “fretten” of iets anders waar we niet teveel moesten bij nadenken want er moesten moppen verteld en pret gemaakt… we gingen ook soms samen op stap zoals met Oudejaar… mettertijd kwamen er kinderen bij… ook bij ons… en werd het moeilijker het huis uit te gaan en daarom vierden we Oudejaar om de beurt bij een van ons waarbij elke gezin een gerecht bereidde en meebracht… onze kinderen speelden samen… later kwamen er jongere mensen in de buurt wonen waarmee we ook bevriend raakten… we hebben alle geboortes… communies en huwelijken meegemaakt.. nu zijn we gekomen aan de geboortes van de kleinkinderen… tja de tijd vliegt en wij fladderen er achteraan… onze kinderen zijn ook niet meer piepjong… om aan ons kroost te geraken hebben we heel wat moeite gehad… dat is echter een hoofdstuk apart.

07-01-2014 om 20:04 geschreven door Myette

Ik ga nu dapper verder mijn herinneringen hier neer te pennen voor wie het ook maar interesseert... ik bundel ze ook samen met de bedoeling dat mijn kinderen er ooit eens in bladeren en hun moeke met liefde en/of verbazing er in herkennen en gedenken.

-50- BUREN

Ik spreek nu over “buren”… in de tijd dat we naar Corsica reisden woonden we al in onze nieuwe woning… we stonden al enkele jaren opgeschreven om grond te kopen even buiten “het dorp” zoals wij het oud gedeelte van onze gemeente noemen… er moest nog toelating komen van de een of andere instantie om te mogen verkavelen… op een dag kregen we bericht dat die toelating er was en dat perceel zus en zo voor ons gereserveerd werd… wij direct op weg om ons stukje land te gaan bewonderen… bewonderen is veel gezegd… de vrijgelaten percelen werden namelijk gebruikt als een soort stortplaats wat we hebben geweten toen we de tuin gingen aanleggen… wat er toen allemaal boven water kwam… of liever bovengronds… is ongelooflijk… enfin wij stonden ons perceel te bekijken toen er een ander jong stel de straat in kwam en naast ons ging staan om hun stuk te inspecteren… de twee mannen bekeken elkaar en kwamen tot de ontdekking dat ze nog in dezelfde school hadden gezeten zij het niet in dezelfde klas… we werden dus buren… het perceel naast ons en dat ernaast was ook verkocht…we maakten ook met hen kennis en een van de eigenaars… een technisch ingenieur… stelde voor om gezamenlijk de bouw in handen te geven van een “bouwbureel” of hoe dat ding ook heette… dat zou de kosten verminderen en we kregen er goede raad bij… we begonnen te vergaderen om de bouwplannen te bespreken… om de beurt bij een van ons en dat werd heel gezellig… na een korte tijd haakte onze linker buur af en bleven we over met drie… soms werd het een dolle avond zoals toen we bijna de hele avond palaberden over de voor- en nadelen van een septische put… die vergaderingen werden later kaartavondjes en soms “stapavonden”… de afhakende buren hebben enkele jaren geleden hun huis vekocht maar daar hadden we toch geen goed contact mee… de ingenieur verhuisde naar Zoersel maar de rechter buren wonen nog steeds naast ons en we zijn nog steeds bevriend ook… dan hebben we ook nog ettelijke overburen die later kwamen aanwaaien… schuin over ons kwam een Limburgse familie wonen die acht kinderen produceerden… alle acht hebben we ze geboren zien worden… niet letterlijk natuurlijk… ze zijn zelf volwassen nu en sommigen hebben ook al spruiten… in die tijd speelden kinderen nog op straat… zo ook die van ons… als kind mocht ik nooit op straat spelen en ik had me heilig voorgenomen dat die van mij het wel zouden mogen... tja ik had helemaal geen slechte jeugd hoor maar heb toch veel gemist en dat wilde ik mijn kroost niet onthouden.

05-01-2014 om 11:49 geschreven door Myette

In plaats van een nieuwjaarsbrief hier een opstel van Jantje

                door Jefke, 7 jaar, 1^e leerjaar
         
Mijne papa is tafgebolt en volgens mama met een jonk dinkske.
Mijn mama schijt nu van em. Ons huis moet nu verkogt worde.

De helft is voor papa. Tenminste, van tgeen dat er ooverschied nadat de leening aan de bank is trugbetaalt. 
Mama staat aan den dop. Ze zegt dat ze moet beiklusse.
Vorige week is ze daarmee begonne.
Sindsdien komt ier elk uur van den dag nen andere vent tuis. Mama zegt dat die de slaapkamer helpt opkuise.
Da moet eel zwaar werk zijn, want er wort veel bij gekreunt en gekermt.
De meeste van die manne roepe alteid: ?Ik kom, ik kom?. Maar ksnap da nie. Ze zijn tog al daar.
Waarom moete ze dan nog komme?
Die grote van gisteren riep zelfs: En nu langs agter?
Maar ze zijn elemaal nie naar agter geweest want kep den trap naar agter nie hoore krake. 
Mama zegt da ze nu veel gelt verdient op aare rug. Maar ik hep daar nog geen briefkes op zien hange.
Mesgien plukt ze ze daar af voor ze naar beneeje komt? 
Volgende week kreig ik e krosbrommerke me echte naft.
Da ons mama nog maar veel opruimt. Dan hep ik snel ne schoonen auto. 

04-01-2014 om 11:09 geschreven door Myette

Byby tablet... ipadje kwam even op bezoek en trapte het terug af... werd vervangen door een laptoppeke... tja... na 3 dagen vruchteloos gefrutsel met dat ding kwam ik tot de vreselijke ontdekking dat dit te hoog gegrepen was voor mijn beperkte verstandelijke vermogens... aangezien zoonlief wat ziekskes was wilde ik hem niet lastig vallen en deed dat dan maar bij mijn overbuur... die man probeerde me te helpen maar dit lukte hem ook niet zo goed... toen kreeg ik telefoon van zoon die zich wat beter voelde en vanuit de winkel belde dat hij het ding wilde ruilen voor een laptop want dat hij het maar niks vond... m.a.w. hij wist het ook niet... hihi... ipadje terug ingepakt en aan zoon meegegeven... nu ben/was ik even in het bezit van een klein handig lappeke... ja was want hij nam het mee naar huis om er windows 7 op te zetten omdat die w.8 hem niet beviel... ik zal nog even moeten wachten om met dat ding te spelen en hoop maar dat het ditmaal lukt of ik gooi mijn klak de lucht in.

28-12-2013 om 21:14 geschreven door Myette

Kerstavond... we waren uitgenodigd bij dochter dit jaar... zoon en dochter nemen de kerst elk om de beurt voor hun rekening... nieuwjaar hebben we met algemene stemmen uit onze agenda verwijderd... en ik... ik voel me er wel bij... heel wat beter dan vroeger toen deze tijd voor mij een stressperiode was met twee diners voor de hele familie en... toen zoon nog kind was... drie diners want hij verjaart op 29 december... en dat moest ook uitbundig gevierd worden... nu laten we ons gezellig bedienen... en het was gezellig maar ietwat teveel overgoten met wijn want vandaag ben ik niet bepaald een fris hoentje... niet dat ik me echt laveloos heb gedronken maar waar ik vroeger heel wat kon verwerken zonder er last van te hebben zijn enkele glazen wijn me nu al teveel... jammer toch... dus vandaag een yoghurtje en water voor mij.

Toen ze mij vroegen wat ik voor mijn verjaardag en kerst wilde had ik geopperd : een tablet... waarom een tablet... omdat mijn PC helemaal boven staat en ik met mijn kadukke heup ontelbare malen die trap op en af moet zodat een tablet me wel handig leek om tussendoor te gebruiken in de living... ik ben namelijk "ietwat" PC verslaafd en wissel regelmatig een uurtje lezen af met wat computeren... ik heb net vruchteloos getracht dat ding aan de praat te krijgen... heb toch al de aan en uitknop gevonden... maar veel verder geraak ik niet... ik zal professionele hulp moeten vinden om erin wegwijs te worden vrees ik... aangezien mijn hersens nog wat liggen te marineren in die rode wijn van gisteren zal dit niet meer voor vandaag zijn... alhoewel... toch nog eens proberen???

25-12-2013 om 13:35 geschreven door Myette

-49- CORSICA

Onze volgende reis was Corsica en die deden we met onze buren… inmiddels goede vrienden geworden… zij hadden hun dochtertje al en wij waren nog kinderloos… we namen de trein tot Marseille en daar stapten we in een klein kramikkig vliegtuigje dat ons naar Corsica zou brengen… dat ritje vergeet ik ook niet meer… we vielen van de ene luchtzak in de andere zodat ik als een zenuwwrak uit dat toestel strompelde …we logeerden in aanpalende cabines… heel pittoresk wel maar op één nacht waren de koperen drukknopen van mijn nieuw aangeschafte rok groen uitgeslagen van het vocht… ’t manneke heeft er ook enkele dagen met spit gezeten… net in die periode ging bijna heel Europa gebukt onder een hittegolf en de temperaturen stegen tot bijna 50°… man en ik gingen vroeg naar het strand en tegen 10 u terug naar onze cabine waar ik de rest van de dag onder een boom doorbracht… en NOG zat ik onder de blaren met een koortslip er bovenop… onze vrienden hebben echter allebei een olifantenhuid en lagen uren zalig te bakken zonder problemen… dat betekent dat we niet veel tijd samen hebben doorgebracht… na het diner ’s avonds werd er gedanst en de vrienden trokken dan naar hun bed met dochterlief… we zijn nog altijd bevriend maar samen op reis gaan hebben we nooit meer gedaan… je moet al echt op dezelfde golflengte zitten om het een succes te laten worden… Corsica is echter een prachtig land en van de enkele uitstappen hebben we ook wel genoten… wat ik me nog herinner van Marseille is dat het een ietwat rommelige stad was… toen al… maar toch wel gezellig volks… zwemmen in de zee was eerder een hachelijke onderneming want je kon enkele meters ver het water in lopen dat amper tot aan je knieën kwam… bij de volgende stap zakte de grond plots onder je voeten weg en net op die plaats was er een stevige branding… ik heb er niet veel gezwommen.

23-12-2013 om 12:27 geschreven door Myette

-48- VERVOLG JOEGOSLAVIE

Onze medereizigers van de charter zaten allemaal in hetzelfde hotel en ook daar vonden we enkele gelijkgestemde zielen… de eerste avond zaten we na het diner te genieten van het zoele weertje toen er een onweer kwam opzetten… het rommelde en donderde nonstop en de volle twee weken kregen we het ene na het andere onweer te verwerken… volgens de plaatselijke bevolking “hoogst ongebruikelijk” maar je moet maar pech hebben… niettemin hadden we een zalige vakantie daar… we bezochten Dubrovnik… Split, in de regen… de watervallen van Plitvice hebben we niet gezien want die verdwenen in de regen… ’t manneke en ik wandelden in badpak… in de regen… een heel eind de kust langs… prachtig uitzicht daar… we maakten een boottocht naar een eilandje in de buurt… een klein vaartuigje waar de schipper ons trakteerde op wijn en salami… toen we zowat een uur onderweg waren kwam er weer een storm opzetten en de schipper besloot wijselijk rechtsomkeer te maken… ik zat al zielig in een hoekje pogingen te doen niet zeeziek te worden toen ik plots tumult hoorde en iemand riep “dat is die mevrouw haar man” … ze stonden in groep aan de reling te kijken naar iets dat ver weg in het water lag te dobberen… ja mijn nieuwbakken echtgenoot… tja het “lag” niet… het stond rechtop met strohoed en zonnebril op… water te trappen… onze bootsman… zo’n kerel die geboren en getogen is op en in het water... stond te lachen maar ik dus niet want manlief kon niet zwemmen… ik probeerde die kerel aan zijn verstand te brengen wat het probleem was… en in het Duits dan nog wel… en in mijn wanhoop heb ik de man praktisch over boord gekieperd… intussen was er een jongetje op een watermatras naar man gepeddeld en kon hij zich daar aan vasthouden tot de boot gekeerd was… toen ze hem aan boord hesen stond hij te showen als een bokser die net een match gewonnen heeft met zijn armen omhoog… mij bekeek hij niet eens… ik was door de commotie wel van mijn zeeziekte verlost… toen moest hij vertellen hoe hij in het water terecht was gekomen… tja de bootsman had aan hem gevraagd wie dat “schwarze mädel” was en of ze vrij was… behulpzaam als hij is was hij op de rand van de boot geklommen om te gaan kijken… toen door de golfslag de boot overhelde greep hij zich vast aan een ladder die tegen de wand hing… een ijzeren ladder… ladder en man samen het water in… toen we gingen slapen werd mijn moedige showman echter heel wat minder dapper en moest een borrel hebben om te kunnen slapen… die borrel heb ik hem wel gegeven maar wreed tegen mijn goesting want ik was nog niet vergeten hoe hij mij negeerde toen hij opgevist werd… de volgende dag probeerde ik man te overtuigen dat hij wel kon leren zwemmen aangezien hij al die tijd rechtop in het water stond MET hoed… zonnebril EN canvas schoenen zonder te zinken… zodoende… maar al mijn gevlei en gezeur hielp geen sikkepit… hij kan nog altijd niet zwemmen.

21-12-2013 om 11:39 geschreven door Myette

Verleden week kreeg ik een belletje van Belgacom om me een bericht door te sturen... ik moest op 1 drukken om dat bericht te kunnen beluisteren en het was de dokter die me zou contacteren voor de operatie... ik belde direct de betreffende dienst op en kreeg te horen dat ik een afspraak had vandaag te 10u30... so far so good... gisteren kregen we vrienden op bezoek en ik verwachtte hen spoedig toen ik een telefoontje kreeg van een opgefokt vrouwmens die me vertelde dat "ze me niet hadden kunnen bereiken" maar dat ik de voorbereidende onderzoeken al had moeten ondergaan... wablief... niet kunnen bereiken... buiten enkele boodschappen was ik de deur niet uitgeweest... dat mens trachtte me echt een schuldgevoel te bezorgen en stond erop dat ik stante pede die dag nog naar de kliniek kwam wat ik beleefd maar kordaat weigerde... na een lange stilte beval ze me dan vandaag om 8u stipt aan die en die balie te komen waar mijn papieren zouden liggen... ik dus om 6u uit mijn bed na een rusteloze nacht... ik geloof dat ik zowat om het kwartier wakker werd om op de klok te kijken... was tegen 8u op post...  zo nuchter als een pasgeboren kalf...kreeg mijn papieren met een heleboel instructies... te beginnen met bloed afnemen... dan naar een andere etage voor longfoto... dan weer naar weer een andere verdieping voor film van het hart... het ging echter heel vlot... ik mocht direct overal binnen... en ik moet ook bekennen dat iedereen super vriendelijk was... ik had nog tijd voor ik die afspraak had en heb dan maar ineens mijn bed gaan reserveren... dan een eventuele plaats op revalidatie moest dat nodig zijn... toen een dringend plasje... mijn maag was intussen al flink aan 't grommen... ik besloot eveneens de borgsom al te gaan betalen... en dan naar mijn afspraak... dat liep een beetje uit en net toen ik de moed begon op te geven riepen ze me binnen... weer een lieve dokteres... ze onderzocht mij en haar computer waar alle genomen uitslagen al netjes opstonden... werd voor de dienst goedgekeurd en mocht beschikken... ik moest nog naar de radiologie voor scan bekken en heup waar twee vriendelijke kinderen... in mijn ogen toch... me onder de scan legden voor een mooie foto... en dan eindelijk werd ik ontslagen en kon ik 't manneke bellen me te komen halen met de wagen... mannekes wat was ik blij naar huis te mogen... van een stressvolle voormiddag gesproken... maar ik ben in een klap van alle onderzoeken verlost... nu de operatie nog!

18-12-2013 om 22:42 geschreven door Myette

-47- JOEGOSLAVIE

Na dat eerste reisje kwam Joegoslavie aan de beurt… of het nu al het eerstvolgend jaar was of later weet ik echt niet… ben te lui om het te gaan opzoeken en het heeft ook geen belang… na het verplichte zeuren van mij werd beslist naar dat land op vakantie te gaan… dit was natuurlijk lang voor de grote verdeling ervan… wij hadden beiden nog nooit gevlogen en zouden nu die sprong wagen… de vertrekdag naderde en daarmee kwamen de zenuwen opzetten… we zouden vliegen met een charter van de VTB… onze plaatsen waren vlak achter de linkervleugel van het toestel… in die tijd werd er nog drank aangeboden en ik had een whisky besteld… terwijl ik op mijn drankje zat te wachten steeg het vliegtuig op en tot mijn ontzetting zag ik plots vlak onder mijn ogen een vleugel open slaan… ik zal dat moment nooit vergeten… ik was er vast van overtuigd dat die vleugel gewoon brak en we zo dadelijk te pletter zouden storten en dat tijdens de eerste dag van onze vakantie al… toen ik merkte dat niemand anders zich er druk over maakte besefte ik dat het zo hoorde… eerste vliegles… toen kwam mijn glas en dat was welgekomen… daarna nog eentje gedronken om te bekomen van de doorgestane emotie… toen we landden was ik ietwat “teut” maar helemaal ontspannen… we hadden een heerlijke tijd daar… ons hotel lag ietwat buiten de stad en heerlijk rustig… onze kamer keek uit over een uitgestrekte vlakte met zicht op de heuvels erachter en de enige die de landelijke rust verstoorde was een ezel die het verkoos onder ons venster te staan blèren… ook dat vonden we leuk want zo’n ezel onder je raam heb je thuis niet… dat geeft pas echt een vakantiegevoel..

18-12-2013 om 13:19 geschreven door Myette

-46- TERUG IN DE TIJD

Soms komen er herinneringen boven drijven en dan vraag ik me af of ik die al wel verteld heb… zo ook toen we thuis kwamen uit Engeland… niet alleen ons citroentje was beschadigd… mijn lieve bobonne was ziek… we gingen haar direct opzoeken en ze was zó gelukkig ons weer te zien… 2 dagen later echter is ze gestorven… zij was de eerste in een lange rij nonkels en tantes die één voor één gedurende de jaren die volgden ons verlieten… als ik zo terug denk heb ik heel wat begrafenissen bijgewoond… elk daarvan was een ware marteling want onze familie was heel hecht en de vele feestjes en bezoekjes waren steeds gezellig en de moeite waard… ook mijn kersverse wederhelft genoot van die bijeenkomsten want zijn familie was zo goed als zero-nul-zero… dit logje wordt er een van droeve herinneringen… zo was er de oudste zuster van pa… tante Filomene… die eerst haar man… nonkel Theo… verloor en dan een van haar benen… maar ook zij was altijd welgezind… elke dag klokslag 11 u kraakte ze een halfje champagne met als excuus dat dit goed was voor haar bloed en dan begon ze herinneringen op te halen uit haar wilde jaren en dan had ze nog evenveel plezier als toen ze het werkelijk beleefde… ik nam me voor later hetzelfde te doen om geen ouwe zeur te worden… na de dood van bobonne trok pa’s jongste zuster… tente Irma…ooit getrouwd met nonkel Leon… ja hij die na de oorlog de cel invloog… bij tante F in om voor haar te zorgen… wat hen beiden goed uitkwam… tante Jeanne verloor ook haar echtgenoot en bleef achter met haar zoon Jean… mijn kozijn waar ik als jong meisje stiekem verliefd op was… die Jean viel tijdens zijn legerdienst uit een venster in de kazerne in Aken en was levenslang verlamd… ja ik heb het al gezegd… het is hier allemaal kommer en kwel maar beter alles ineens eruit gooien dan met druppeltjes… dus als ik het soms heb over een zorgeloos leventje… dit was niet aldoor zo… wIJ kregen ook ons deel van het verdriet te verduren… niet alles was rozengeur en maneschijn dus… zo ook ons echtelijk samenzijn… je kunt je geen twee meer verschillende karakters voorstellen als ’t manneke en ik… hij zo conservatief als de pest… en ik altijd bereid iets nieuws te proberen waar ik dan moest voor zeuren… best vermoeiend hoor… en het geeft geweldige spanningen.

14-12-2013 om 14:11 geschreven door Myette