Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik de onhebbelijke en verfoeilijke gewoonte heb om elke dag op FB te gaan rondneuzen... soms valt het mee en kan ik eens een geniepige glimlach te voorschijn toveren maar meestal lees ik ook allerlei rare of gekke maar ook trieste zaken... wat de rare betreft OK daar kan je je eens over verbazen... de gekke doen me mijn kop schudden... de trieste blijven dan weer uren in diezelfde kop hangen... wat me wel... ook tot mijn schaamte... woedend maak is wat onze politici uitspoken... ze doen maar... nemen besluiten zonder ons te raadplegen want wat zijn wij nu eenmaal... gewoon kiesvee... maar nu wordt dat kiesvee plots overstelpt met beloftes en gepaaid en over hun bolleke gestreeld dat het een lieve lust is... denken die heren en dames nu echt dat we hen nog geloven... wat ze al die jaren in de regering gewoon aan hun botten lapten gaan ze nu eens rechttrekken... jawadde... ze behandelen ons echt als onnozele schapen maar vergeten dat die schapen ook kunnen denken en een mening vormen... ik heb gezegd!

En nu dit van mijn overbelaste lever is gewenteld kan ik overgaan tot de orde van de dag... de gewone orde dus zijnde vandaag poetsen... en dit met een kersverse poetshulp... mijn super-de-super hulp kreeg een betere job aangeboden en heeft me verlaten... ik zat dus in angst en vreze te wachten op de nieuwe die maar niet kwam opdagen... ze belde dat ze onderweg was met hindernissen... tja dat kan gebeuren natuurlijk... na een rondgang door mijn hutje met aangepaste uitleg begon ze aan haar werk... ze is vriendelijk... gewillig... doet wat ze gevraagd wordt maar... het is niet de super-de-super waar ik verwend door was... helaas... c'est la vie.

Vandaag nog een droevig nieuws gehoord... Doris Day is dood... al jaren niets meer van gehoord... ze was 97 en zeker niet in de wieg gesmoord maar toch... het duwt je weer met je neus op het feit dat je dagen geteld zijn en het brengt herinneringen boven van cinema bezoekjes met Doris in de hoofrol samen met o.a. Hudson in van die gezellige en kuise familiefilmpjes waar man en vrouw nog steevast in lits jumeaux sliepen met vrouw in nachtpon en man in lange boxershort en waar het licht in de slaapkamer altijd uitging wanneer het spannend werd... ach nostalgie... dat is nu wel anders... al bij de eerste date rukken ze elkaar de kleren van het lijf... die gasten tegenwoordig kennen geen geduld meer... en ze bespringen elkaar als wilde beesten... het ziet er soms best pijnlijk uit.

13-05-2019 om 20:19 geschreven door Myette

Voor alle moeders die niet van Antwerpen zijn

12-05-2019 om 11:07 geschreven door Myette

De aandachtige lezer weet intussen al dat ik een hartgrondige hekel heb aan sleur... en ja ik "sleurde" me de vorige dagen door het leven... niets om over te "stoeffen" dus... en wat ik nog het ergste vind is dat er niets om te lachen was... om gezond te blijven heb je elke dag een lach nodig... ook een appel maar die is gemakkelijker te vinden dan een lach... ik probeerde mezelf onder de oksel te kietelen en werd er alleen zenuwachtig van... een mop vertellen aan 't manneke gaat ook al niet want hij verstaat het niet en  een mop uitleggen is onbegonnen werk... soms neem ik mijn toevlucht tot FB en soms staat er een leuke videootje op maar meestal lees je krantenkoppen over moorden... verkrachtingen... misdaden allerhande... zaken die mijn boerenverstand met verbijstering vullen... soms schrijf ik een reactie en krijg dan van sommigen "likes" maar ook veel boze en gemene antwoorden van lieden die mijn reacties niet "liken" en ook dat kan me niet aan het lachen krijgen.

Gisteren sleurde ik 't manneke mee om wat te winkelen... na de hele week binnen te zitten moest ik buiten... de bus op... wat rondgestruind... terug de bus op naar huis... zucht van verlichting... nee ook dat is niet meer om te lachen.

Vandaag wordt de mama van schoonzoon begraven... aangezien het in Mechelen gebeurt en dit voor ons te moeilijk is werden we ontslagen van onze aanwezigheid... schoonzoon en dochter zijn erg triest want schoonmama was een goed mens... al heel lang op de sukkel... de laatste weken wilde ze er zelf uitstappen en nu is ze uit haar lijden verlost... triest voor haar zoon maar ook een opluchting want je moeder zien lijden is n iet bepaald een pretje.

Ik ga nu nog even zoeken naar een lach... met een kleintje zou ik al blij zijn... wat me echt zou helpen is een "slappe lach"... bezorg me er ene en je hebt mijn eeuwige dank.

08-05-2019 om 15:59 geschreven door Myette

Allee mijn dag begint weer goed... slecht geslapen door rugpijn... net toen ik door mijn dagelijkse sanitaire handelingen was gesukkeld... door die geblokkeerde rug zijn de simpelste zaken moeilijk... kreeg ik telefoon van mijn extra super goeie kuishulp dat ze een andere job kreeg aangeboden en dus moet ik maandag weer beginnen met een andere... driemaal snik snik snik... ik had nog nooit zo een goeike gehad en nu ben ik ze kwijt... ik draag vandaag alleen maar zwart denk... en LAP... terwijl ik hier mijn verdriet zat uit te huilen kwam 't manneke in alle staten binnen rennen omdat buurman voor onze garage staat en hij met de auto buiten wilde... ik zegde hem te gaan bellen en toen zegde hij weer dat de bel afgezet was... man kwaad... dus sleurde ik die rug de stoel terug uit en ging zelf aanbellen... bel werkte en buurman gaat zijn wagen verplaatsen... nu zit ik gewoon te wachten op de volgende calamiteit.

Ik mag nog van geluk spreken dat die rug zich zondag koest heeft gehouden want toen moesten we naar Planckendael... dat is gebeurd en het weer viel ook nog mee... alleen soms wat miezer maar gelukkig geen grote stortbuien... beestjes hebben we niet veel gespot... de meeste waren wijselijk ondergedoken en zaten te wachten op beter weer denk ik en ik kan ze geen ongelijk geven... wat Planckendael betreft... het is meer een pretpark dan een dierentuin... voor de kindjes pret genoeg... speelparken... klimtuigen en constructies waar ze in en uit kunnen klimmen... we hebben kilometers gewandeld door Azië in een dorp Kerala genaamd... veel dorp weinig dieren... dan Afrika met weer een dorp en luttele dieren... Amerika met een Western Shop... Europa waar we nog het meeste plezier beleefden aan de konijn tjes... Oceanië... en maar de routes volgen in blijde verwachting met als gevolg dat we allebei PAF zaten en dolblij waren toen onze bus verscheen voor de thuisreis... enfin ik heb Planckendael gezien en van mijn "nog te doen lijst voor mijn dood" geschrapt... wij volgen op TV verscheidene "Het Gemeime Leven Van de Zoo" programmas en daar zie je de dieren veel en veel beter en weet je... veel minder vermoeiend.

02-05-2019 om 09:58 geschreven door Myette

Zo tussen twee opruimklussen in kreeg ik plots een onbedwingbare behoefte om even mijn Buddy wakker te schudden om jullie te laten weten dat ik nog leef... ja ik leef maar hoe... in een cocon die steeds krapper wordt aangezien 't manneke zich meer en meer van de grote boze wereld afzondert en eist dat ik hetzaelfde doe... soms kom ik in opstand en doe eens iets avontuurlijks zoals ons inschrijven voor een uitstapje naar Planckendael... zeer tegen de zin van manlief die nu al de hele week met een pruillip rondloopt... ik verwittigde hem al dat hij er nog eens over gaat struikelen maar die opmerking ging aan hem voorbij... en ja we gaan op stap... volgens de meteo gaan we ons moeten wapenen met regenhoed en paraplu maar gaan doen we... wij hebben een abonnement op de Zoo en verleden jaar was ik te laat met inschrijven dus ik dacht : "dat gaat me nu niet gebeuren" en het is gelukt... zondag gaan  we beestjes kijken... met de bus van de Zoo heen en terug... van tijd tot tijd bezoeken we onze Zoo ook eens maar veel dieren zie je er niet... prachtige tuin wel.

De Paasweek was zalig... ik heb genoten van onze tuin die een verjongingskuur krijgt van jonge frisse blaadjes... kon dat met ons ook maar elk jaar gebeuren... helaas... jong en fris hoe voelde dat weer... vergeten... de meidoorn stond plots in volle bloei tot groot jolijt van onze huisduiven die vaak genietend zitten te smikkelen van de bloempjes... Polleke de schildpad loopt gezwind door de tuin en eet weer volop... ik weet niet hoe oud dat beest is maar ik schat zeker de 50 al voorbij... je ziet dat niet zo aan een schildpad... zijn kopke zag er al oud en wijs uit toen we hem kregen en toen was hij nog niet volgroeid... verleden week zaterdag hebben zoon hond en ik op het terras gezeten tot 11 u... de eerste keer dit jaar... in plaats van naar de sterren te kijken tellen we nu drones... ik heb er liefst 5 geteld... ik krijg dan steeds goesting om eens te wuiven of in mijn neus te gaan fourageren... ik zei "goesting" maar deed het toch maar niet... ooit zei een van onze badmintonvrienden eens dat ik dubbele remmen had... waar hij mee bedoelde dat ik altijd eerst nadenk voor ik iets doe en dan is het gewoonlijk al te laat... tja het heeft wel zijn voordelen want de enkele keren dat ik iets onbesuisds deed kreeg ik er achteraf geweldig spijt van... dus ik wuif en peuter niet.

26-04-2019 om 09:58 geschreven door Myette

Hierbij wens ik al mijn blogvrienden een Zalige Pasen 

20-04-2019 om 17:01 geschreven door Myette

Zonet een dringende vraag gekregen om een scheutje van mijn "droge" humor... wat is humor en wat is droge humor... elkeen heeft zo zijn of haar eigen gevoel voor humor... er zijn mensen die plat liggen van het lachen als er met slagroomtaarten gegooid wordt... iets wat mij syberisch koud laat... dan heb je de fans van clowns... zelfs als kind kon ik er niet mee lachen... je hebt onderbroeken humor... tja hier is mijn mening ietwat troebel... je hebt onderbroeken en je hebt slips... er mag voor mij een snuifje zout en wat peper op maar het mag ook niet te plat worden... liefst met een doordenkertje gekruid... in mijn familie zaten twee lolbroeken... mijn zus en mijn neef... op familiefeestjes wisselden die twee elkaar af met moppen vertellen... in het begin was het lachen geblazen maar na een tijd was voor mij de maat vol... ik hou meer van woordspelingen en als ik er zo eentje het publiek kan in werpen voel ik me super... niet dat dit zomaar uit je mouw komt vallen... het zijn meer momentum invallen... 't manneke had er een handje van weg in gezelschap mij voor het blok te zetten met een bevel om die mop eens te vertellen die we verleden week zo goed vonden... tja... verleden week... welke mop... dat weet hij niet meer en ik ook niet... daar zit je dan met publiek die in blijde verwachting je zit aan te staren en jij met rode konen je hersens maar pijnigen... tevergeefs... als dat publiek dan merkt dat er niets meer gaat komen en het gesprek terug op gang komt over koetjes en kalfjes... duikt er opeens een super mop op over een koe en haar kalf en de situatie is gered... je hebt je plicht gedaan... dit maar om te zeggen dat humor echt niet vanzelf komt hoor... momenteel heb ik niets in voorraad... in plaats van humor is er enkel droogte... is dat genoeg?

Net belleke gekregen van dochter die wil langskomen om de oudjes nog eens te inspecteren... dit oudje zat net te denken dat ze wel een dutje wilde doen... dada dutje... zal maar koffie gaan zetten en een snoepje opscharrelen... en ik dacht dat eens de kinderen het huis uit waren ik eindelijk rust zou hebben... niet dus... ik ben amper bekomen van de bestorming van zoon met hond gisteren... zoon zag er moe uit maar hond niet... toen ik even mijn rug gedraaid had sprong hij plots in mijn nek... ik heb het wel over de hond en niet mijn zoon... ik kan je verzekeren dat een dikke 40 kilo in je nek je bijna vloert... toen het lustige koppel weg was heb ik mijn bed omhelst met tranen van dankbaarheid... en nu KOFFIE.

14-04-2019 om 14:39 geschreven door Myette

Wat kom ik hier eigenlijk doen... heb niets te vertellen... ik zou jullie kunnen vertellen hoe het in huize Myette loopt de laatste tijd maar dan ga ik zagen en ik heb me vast voorgenomen dat ik wel oud wil worden maar geen ouwe zagemie... dat zegt veel over de toestand hier nietwaar... daarom heb ik niet veel zin om te bloggen.

Toch ga ik een poging wagen en mijn hersenpan pijnigen om er wat positiefs uit te persen... beetje geduld ik zit nog te persen... OEF... dat deed pijn en tevergeefs... ik kan wat zeveren over het goede weer en de uitbottende struiken in onze tuin maar dan kom ik onvermijdelijk weer op die dorre bomen terecht en op het manneke die soms uren lang in de tuin zit te zagen... echt zagen met een echte zaag... een botte dan nog wel... en die stilaan onze eens zo weelderige tuin aan 't vernielen is... waarom... omdat hij geen benul van snoeien heeft... ik vroeg hem eens wat overtollige twijgen weg te snoeien van mijn rode lievelingsboom... kwam in de tuin en schrok me een bult... twijgen weg maar wel tot op het tandvlees... dat vraagt zeker 10 jaren voor we nog wat blad kunnen verwachten... en 10 jaren is lang op onze leeftijd... ik ben in een franse coleire geschoten en... ja... het was oorlog... ik probeer zoveel mogelijk geduld te oefenen maar soms wordt het me teveel en ontplof ik.

Et voilà ik ben weer aan het zagen tegen jullie... ik ga me terugtrekken en wat in een hoekje zitten sudderen zodat ik niemand lastig val... tot in betere tijden.

31-03-2019 om 11:53 geschreven door Myette

Hoera... de lente is in 't land... hoe weet ik dat... omdat onze Pol (de schildpad) uit zijn winterhol is gekropen... het beestje zit dan helemaal vol opgedroogde modder en ik geef hem dan een douchke... aan zijn gedrag te merken heeft hij een ontzettend ochtendhumeur... zeggen kan hij het niet maar tonen wel... dat water over zijn schild beviel hem niet en het witloof dat ik hem voorhield (nochtans zijn lievelingskost) ook niet en hij repte zich rappekes weg van mij... ik mocht hem ook niet onder zijn kin strelen... ach ik begrijp dat wel want 's morgens moeten ze me ook gerust laten. 

Vrijdag ben ik voor de eerste keer dit jaar in de tuin wat gaan zitten lezen... allee lezen is veel gezegd... ik zit dan rond te kijken om de ontluikende knoppen op onze bomen te tellen en te bewonderen... spijtig genoeg heeft de voorbije hete zomer onze tuin mishandeld... 5 bomen helemaal ros en zo dood als een pier (een dooie pier dan) en die zullen eruit moeten gehaald worden... ik moet nog iemand vinden die dit wil doen tegen een betaalbaar prijsje... 't manneke wringt natuurlijk weer tegen en zegt dat hij dat gaat doen maar ik zie mijn ouwetje nog niet in die hoge conifeer klimmen... de wil is er wel maar de rest wil niet meer mee... ik die altijd zo trots was op onze welige tuin voel me nu diep getroffen in hart en nieren en kijk met angst en beven uit naar de zomer... nog zo eentje en ons hofke wordt een rampgebied.

Gisteren ons een kriek gelachen (waarom een kriek) met Kiko... dat beest is namelijk stikjaloers als zijn baasje iemand teveel aandacht geeft... dus toen ik zoon lief over zijn pasgeschoren kop wreef loerde hond even vies naar ons en ging den bompa ('t manneke) opvrijen zoals een klein kind dat wil laten zien dat het hem niets doet... toen ik naast zoon ging zitten en we elkaar omarmden kon hij (de hond) het niet meer houden en sprong met zijn 44 kilo boven op ons... als zoon thuis de poes en het konijn wil knuffelen probeert hij zich er ook altijd tussen te wringen en als zoon hem dan tot de orde roept gaat hij mokkend ziutten toekijken... toch wel grappig.

Vrijdag is onze lieve zoon naar de controle gereden met ons Poloke... eerst hadden we Polo laten nakijken in de garage en dat kostte ons een aardige duit dus waren we er gerust in... helaas... Polo zelf slaagde met vlag en wimpel maar de autodocumenten waren niet in orde... het origineel had 't manneke verleden jaar weggegooid en dat had me ettelijke uitstapjes naar de verzekering... de politie en de controle gekost... ik dacht dat alles pico bello was maar nee er ontbrak nog 1 papier en dat papier is nu aangevraagd en binnen 3 maanden moet Polo weer naar de controle MET papier... zoals bij ons steeds het geval is... niets gaat voor de eerste keer goed... zoals de badkamer waar de loodgieter werk aan had enkele weken geleden... sindsdien hing er een constante rioollucht... dan maar de loodgieter gebeld en die heeft het opgelost... dat kostte me alleen een kop koffie en enkele koekjes... badkamer terug frisruikend.

En zo kabbelt ons leven verder met hier en daar kleine probleempjes... vandaag schijnt de zon weer en kan ik terug de tuin in straks om met lede ogen naar die rosse coniferen te zitten kijken... ik ben anders bezig met een boek van Stephen King... IT... een knoert van een boek van 10 cm dik... waar die man het blijft halen is mij een dik ? want ikzelf zou met de beste wil van de wereld geen fictief verhaal kunnen produceren... en dan zoveel gruwel... maar ja hij doet het maar en ik geniet ervan.

24-03-2019 om 10:01 geschreven door Myette

The blues... ambetant en het gaat wel voorbij maar de tijd dat je erin zit voel je je niet bepaald gelukkig... en ik zit er middenin... ik heb nergens zin in... sleep me thuis rond om de noodzakelijke dingen te doen... geen zin in wat dan ook... the blues.

De voorbije weken waren dan ook niets om over naar huis te schrijven... ja we hadden enkele etentjes met vrienden maar ik ben niet de persoon om fotos te nemen van wat er op mijn bord ligt en er lyrisch over te schrijven... dat komt zelfs niet in me op... wat ik wel deed de voorbije weken is... iets wat ik beter niet zou doen maar het is machtiger dan mezelf... commentaar schrijven op FB over politieke gebeurtenissen... tja waarom doe ik dat... omdat ik onrecht haat en al mijn haren daar van overeind komen te staan... ik geef dus... naar mijn eigen mening nuchter commentaar... maar wat ik dan te horen krijg is niet bepaald nuchter te noemen... haat en beschuldigingen... dan vraag ik me af waar de wereld heen gaat... alles wordt uit de context gerukt... men leest alleen wat men wil en LAP de beerput loopt over... dit alles is niet bevorderlijk om mijn blues in roses te veranderen... wat heb ik ervan geleerd... dat ik beter mijn grote mond zou houden en de boel de boel laten maar of ik dat ga kunnen... ik ben vredelievend van aard... val nooit iemand aan of het is met een vriendschappelijke plaagstoot... maar als men me slaat klop ik terug... alhoewel sommige mensen echt een bord voor hun kop hebben en daar is gewoon niet mee te praten.

Ik las de weerberichten en die zijn verwarrend... het gaat vriezen en sneeuwen... nee het wordt terug warmer... ik opteer voor dat laatste... kan ik misschien mijn moed bijeen grabbelen en mijn neus de deur uitsteken... hoop doet leven.

18-03-2019 om 10:12 geschreven door Myette

Alhoewel ik niet echt een bang kieken ben... integendeel... ik zal gevaar nooit de rug toedraaien... ik trek dan mijn schouders naar achter zodat mijn borstpartij een halve meter naar voor schuift... laat mijn oogbollen uitpuilen... zet daarbij mijn afschuwelijkste gezicht op en... kijk het gevaar recht in de ogen... dat is gewoonlijk voldoende... echter... er zijn enkele zaken waar ik echt schrik van heb en dat zijn... onweer... stormwind... overvloedige regen of extreme droogte... noem het maar natuurfenomenen... en je staat er machteloos tegen... dus vandaag beleef ik niet mijn rustigste dag wegens de storm... ik heb de gordijnen dichtgetrokken om de zich diep buigende bomen niet te moeten zien... en heb het geluid op mijn computer aangezet zodat ik nu zit te genieten van allerlei achtergrond bliepen en kloppen... dat alles om het bonken van de wind tegen onze ramen niet te moeten horen... zonet belde zoon voor een babbel... zijn manege stelt het goed... poes en konijn trekken zich niets aan van het natuurgeweld... alleen die grote lobbes van hond Kiko zit te bibberen als een rietje... tja dat heb je met macho's... maar ik voel mee met hem... een lotgenoot.

Ik zat daarstraks op FB en zette een reactie op een video die in het nieuws was... man man kreeg ik daar een boel modder over me heen... de meeste mensen kunnen echt niet meer gewoon hun mening zeggen zonder meteen te schelden... ik ben een "gestoord mokkel"... "oliedom"... eentje wenst me "door 10 negers verkracht te worden"... van "gestoord" gesproken... niet dat dit me zal tegen houden mijn mening te verkondigen... wie niet akkoord gaat kan me dat gewoon zeggen en ik zal luisteren maar mensen die schelden negeer ik.

Vrijdag zijn dochter en schoonzoon nog eens komen eten... vroeger gebeurde dit elke week... dan om de twee weken... dan eens per maand en nu... ik schaam me het te zeggen... alleen nog soms als ik "in the mood" ben... jammer genoeg ben ik vaak niet in stemming om een halve dag in de keuken te staan koken... de leeftijd begint zijn sporen na te laten... elke week zaterdag komt zoon met de Kiko en dan gooi ik wat extra voer in de kookpot... volgende vrijdag komen er vrienden op bezoek... vroeger werd er dan uitgebreid getafeld... nu wil ik me daar niet meer aan wagen en heb het opgelost door voor te stellen dat ze bij ons uitgebreid komen aperitieven en dan trekken we samen naar een restaurantje in onze buurt... dat moet lukken.

10-03-2019 om 16:33 geschreven door Myette

Wat kan ik jullie vandaag wijsmaken... niet veel want voorbije week was er eentje van zwijgen... met dikke prop watten in je eetkamer kan je niet veel zeggen... hoogstens wat lispelen... eten was ook op rantsoen... moeilijk en vermoeiend om je boterhammeke aan één kant te houden terwijl je kauwt... je krijgt er dan weer een zere nek van... dat leed is "bijna" geleden... prop eruit... ik kan weer klappen... helaas is er niet veel om over te klappen... we deden zondag een oude-mensen-wandelingetje in het Rivierenhof... met dat prachtige lenteweertje zou het doodzonde zijn je neus niet buiten te steken... we deden boodschappen in de Carrefour en ik kwam duizelend buiten... gewoon overwelmd door de uitbundige keuze daar... tja ik doe mijn inkopen gewoonlijk in een andere en kleinere supermarkt... de vorige keer echter kocht ik zoals gewoonlijk een 4 kg zak persappelsientjes en toen ik die de enkele dagen later thuis opende kon ik er al direct 4 rotte uithalen... elke dag weer enkele rotte... toen werd ik kwaad en besloot daar niet meer te gaan winkelen... zodoende... ik trok ook nog naar een winkel van Base voor uitleg over de laatste factuur en naar Van den Borre waar ze iemand hebben die Scarlet vertegenwoordigt... de jonge gast die ik er aansprak kwispelde bijna toen ik over Scarlet begon... hij dacht namelijk een nieuwe klant te kunnen strikken... dat viel tegen... nieuwe klanten worden met gejuich binnen gehaald maar je moet niet met klachten afkomen want dan geven ze niet thuis... enkele dagen later kreeg ik bericht van Scarlet dat ik een nieuw telefoonnummer heb voor vaste lijn maar het is nog niet geactiveerd... "nog enkele dagen geduld mevrouw" zei de Hollandse juffrouw aan de telefoon... dit met een voor mij bijna onverstaanbare hollandse tongval... waar zitten tegenwoordig onze Vlaamse meiden... aan de telefoon niets dan Hollanders te horen... sommigen verstaanbaar anderen met 3 hete patatten in hun mond.

Na het prachtige lenteweertje moeten we minstens een hele week regen en wind verwachten... morgen een etentje met 6  vrienden... 't manneke begon weer lastig te doen maar desnoods ga ik alleen... ik laat me niet helemaal afsluiten van de buitenwereld omdat meneer zich terugtrekt... en vrijdag komen de kinderen eten dus ik ben wel even bezig... vandaag ga ik nog even profiteren om mijn Buddy wat op te poetsen... waar de rommel vandaan blijft komen is me een raadsel maar op een wip staan er allerlei dingen in mijn bestanden waar ik echt niet voor gekozen heb... en misschien nog wat rommelen in wat kasten... ik ben zo iemand die niet vlug iets weg gooit... het kan misschien nog wel eens van pas komen... ken je dat... dan trek je een schuif open... zoals ik daarnet... en vind je doosjes met allerlei spulletjes die van ouderdom verroest of vastgeplakt zitten en die je alleen nog maar met ether kan loswrikken uit dat doosje... net gedaan... één schuif weer netjes.

04-03-2019 om 10:58 geschreven door Myette

Iemand of iets verliezen is altijd triest... enkele jaren geleden verloor ik een van mijn beste maatjes. we waren samen opgegroeid... hebben ettelijke kilometers gewandeld en gefietst om nog niet te spreken over de ontelbare uren dat we samen gingen dansen... we waren onafscheidelijk... en toen... zei de dokter : "die rechterheup moet eruit"... dat was een zware slag maar wat moet dat moet zodoende heb ik mijn trouwe maatje in de kliniek gelaten en ging naar huis met een nieuw... het doet zijn best maar ik voel er niet hetzelfde voor als voor zijn voorganger... ietwat later liet mijn galblaas stiekem infiltranten binnen... die begonnen zich te roeren en moesten eruit... dat gebeurde maar met meenemen van de galblaas zelf en dat heeft mijn gal me kwalijk genomen want bij elke nies of hoest krijg ik daar ter plaatse een ferme steek... een tijdje geleden kreeg ik last aan een bovenkies... als ik op iets hard beet wipte ik enkele centimeters op van de pijn... ik dacht het te verhelpen door die kies te pamperen met speciale wonder tandpasta en dito mondspoeling... ik geef je de namen niet door want het hielp toch niet... dan begon die kies te wiebelen zodanig dat ik bang was hem plots in mijn bord te zien vallen... gisteren belde ik naar de tandarts en tot mijn grote verwondering mocht ik direct komen... ik vertelde mijn heupen dat we gingen wandelen met als resultaat gejuich van de nieuweling en een diepe zucht van de oudere... ik heb thuis nog eens liefdevol naar mijn kies gekeken en afscheid genomen... hij wiebelde liefdevol terug... en wij vertrokken... voor de laatste keer samen... de kies is eruit... gisteren de hele dag met prop in de mond gezeten tot plezier van 't manneke want praten was er niet bij... eten of drinken ook niet...ik ben dan maar naar mijn bed getrokken... daareven mijn fruitsapje gedronken en voorzichtig een havermoutpapje gelepeld... dan de helft van mijn gebit gepoetst en een verse prop watten op het braakliggend gebied gelegd... dat voelt al frisser aan...het leven is één afscheid nemen.

20-02-2019 om 09:33 geschreven door Myette

Of zeg ik beter "ongewenste bedgenoten"... ik las ooit ergens dat die kleine monstertjes die ongenood onderduiken in je bed niet tegen licht en koude kunnen... "haha" dacht ik en grimlachte in mezelf... "ik zal die kleine schilfervretertjes eens mores leren, zo maar in MIJN bed de beest komen uithangen" en sindsdien gooi ik... eens 't manneke de badkamer binnen is... donsdeken en raam wijd open... gooi nog een huidschilfertje naar ze toe als laatste maaltje en laat ze over aan een overdosis licht en lucht... als ik dan 's avonds mijn bed opzoek hoor ik geen kik meer... hoogstens hier en daar wat licht gesteun van de enkele taaie overlevers die dan tijdens de nacht druk moeten proberen kleine monstertjes te maken... ach ja ik heb toch mijn best gedaan hun aantal wat in te tomen want ik wil niet levend opgevreten worden door die beesten.

Wat bracht de vorige week... buiten de gewone saaie bezigheden... eigenlijk niets bijzonders... ons etentje met de vrienden werd afgeblazen door ziekte van J en zal moeten verlegd worden... in plaats daarvan kwam de loodgieter een nieuwe lavabo plaatsen en wat andere reparaties doen in de badkamer... toen hij weg was trok ik met bang hart die badkamer in gewapend met emmer en vodden want er was geboord en gelast... iets wat geweldig veel vuil mee brengt... en vond... geen stofje... die man is gewoon een "crème van een man"... en nee... ik geef je zijn telefoonnummer niet want ik laat me hem niet afpakken... vandaag komen er andere vrienden een glaasje drinken en weer andere vrienden vroegen af te spreken voor een etentje volgende maand... ik voel me gewoon super omdat er nog vrienden de moeite willen doen contact met ons te houden... mijn leven met 't manneke is niet altijd prettig want bij dat manneke is het glas altijd half leeg en de laatste tijd is zelfs die helft weg dus verheug ik me op een goeie babbel met de vrienden.

12-02-2019 om 10:06 geschreven door Myette

In den beginne was er water... niets dan water... god bekeek dit en vond het maar niks... hij schudde wat rotsen en aarde uit zijn mouw... vond het toch maar kaal en kleedde het land aan met allerlei planten en bloemen... voor de bevruchting gooide hij er wat insekten bij... hij bevolkte het water met waterdieren... een deel hiervan vond al dat nat niet naar hun zin en kwam aan land gekropen... zo ontstonden de landdieren... intussen hadden die insekten druk voor kroost gezord en maakte hij er wat luchtdieren bij om de insekten binnen de perken te houden... hij was door al dat scheppen wel ietwat moe maar zoals een echte schepper wilde hij de kers op de taart zetten en zette er nog een stel mensen bij... van alle dieren maakte hij maar één paar en gaf hen het bevel zelf voor nageslacht te zorgen want : "ik kan niet alles alléén doen nietwaar" zegde hij... heel dat gedierte ging druk aan het werk om de wereld te bevolken en dit in alle peis en vree... alleen het mensenpaar kreeg het voor elkaar zich te misdragen en werd uit het aards paradijs verdreven... volgens mij had de schepper beter naar zijn lichaam geluisterd en gestopt toen hij voelde dat hij moe was want zijn laatste schepping had hij beter nagelaten.

Dit onnozel verhaaltje kwam in mij op toen ik weer eens in het nieuws de laatste fratsen van het mensdom las.

07-02-2019 om 15:15 geschreven door Myette

Mamma mia... potvolkoffienogesantoe... gisteren was ik een logje aan 't schrijven en werd onderbroken door bezoek van dochter en haar man... ik dacht dat ik het wel weer zou vinden maar dat is noppes en potvolkoffienogesantoe... ik ben warempel vergeten waarover ik het had... de gaten in mijn geheugen worden zienderogen groter en dan zit ik met een mond vol tanden... allee vol is schromelijk overdreven want ik ben in de loop van mijn loopbaan er al wel enkele onderweg kwijtgeraakt... na ettelijke minuten mijn arme hersentjes te hebben gekweld heb ik het opgegeven en moeten jullie het maar doen met wat ik op dit moment kan bedenken... niets bijzonders want mijn leventje is... vergeleken met vroeger... geweldig saai geworden... om het even duidelijk te maken... als de vuilkar dinsdag de straat inrijdt is dat HET hoogtepunt van mijn dag... dan weet je het wel... ik zit nu al 2 weken met rugpijn en durf de deur niet uit vanwege de stank... tijgerbalsem... ben gisteravond tegen 8u al walmend naar tiger mijn bed ingedoken... met als kers op de taart een dik wollen dekentje op de zere plek gebonden... sexy ziet er wel wat anders uit... ooo... ik was de bedsokken nog vergeten te vermelden... één lichtpuntje... vrijdag gaan we met een stel vrienden eten... eerst een aperitiefje bij ons thuis... eten naar het restaurant in de buurt want koken voor vrienden en familie wordt me teveel... een fles openen en wat hapjes op tafel mikken kan ik nog wel... en de volgende week komt een stel andere vrienden van de club ons de laatste nieuwtjes van de club vertellen... en voor we het weten is de maand februari verleden tijd... vandaag wordt het een rustige dag... de boodschappen moeten wachten tot woensdag... als mijn rug het toelaat flodder ik misschien even rond met de stofvod... misschien... en de rest van de dag ga ik lekker zitten stinken.

04-02-2019 om 10:50 geschreven door Myette

Steeds lees en hoor ik : "maak gebruik van het openbaar vervoer"... jawel ik ben van goeden wille maar dat openbaar vervoer houdt niet van mij... telkens ik een tram of bus opstap gebeurt er iets zoals vandaag weer... 't manneke en ik gingen op stap om een GSM voor hem te kopen... ja je hebt het goed gehoord... een GSM voor mijn antieke echtgenoot... dit omdat ik ook nog eens alleen de deur uit wil en hij mij dan kan bereiken als hij in nood komt... dat is de bedoeling maar of ik het in zijn hardleerse kop kan hameren blijft een ?... dus wij de tram op... zeer tegen mijn zin op tram 7... waarom... omdat tram 7 nog rijdt in van die oude gammele vehikels met hoge opstappen en versleten bankjes... maar als het manneke het in zijn koppeke heeft zit het niet "ergens anders"... na een pijnlijke opstap zitten we op een van die harde bankjes en ik ruik een brandlucht... manlief weigert het te geloven en ik zwijg dan maar... alhoewel oren en ogen niet meer dezelfde kapaciteit hebben als ettelijke jaren geleden is mijn neus nog altijd OK... tijdens de rit wordt die stank erger en  plots begint de wagen zich met rook te vullen... we zijn dan maar afgestapt en de rest van de weg hebben we te voet afgelegd aangezien onze tram bleef stilstaan en de andere trams noodgedwongen ook... na gedana boodschap terug naar huis met... rara... weer zo'n gammele 7... ditmaal rook- en reukloos... verwondert het iemand dat ik veel liever alleen op stap ga en dat ik het openbaar vervoer met achterdochtige ogen bekijk?

23-01-2019 om 23:06 geschreven door Myette

iOm deze grauwe winterdagen nog enigszins nuttig te besteden ben ik begonnen mijn ouwe ontboezemingen hier in mijn blog te herlezen... dan copieer ik de meest gelukte en print ze uit met als doel ze als (on)aangename verrassing na te laten aan mijn kroost... of dat kroost zich de moeite zal getroosten moeders gedachtenspinsels te gaan zitten lezen is dan niet meer mijn zorg... ik ben dan lekker in de vorm van stof weggewaaid en lig misschien ergens in een exotisch land... een land waar ik tijdens mijn leven nooit geraakt ben en waar het hopelijk vredig en groen is.

Tijdens dat lezen val ik van de ene verrassing in de andere... dingen die ik helemaal vergeten was komen weer tot leven... ik zie ook dat ik in dat verleden een druk leventje leidde... blijkbaar was ik meer onderweg dan thuis... iets dat nu wel even anders is... trouwens toen ik daarstraks van de supermarkt thuis weerkeerde moest ik even gaan zitten om uit te blazen... het kan verkeren zei er iemand... weet niet meer wie... misschien klinkt het bespottelijk maar ik zeg het toch maar... ik zit dan te genieten van mijn eigen schrijfsels... ach ja een kinderhand is gauw gevuld nietwaar.

16-01-2019 om 16:31 geschreven door Myette

Dit logje is te danken aan Natoken met haar vergeten doos herinneringen... toen ik bij Ani las dat zij liever in het heden blijft leven moest ik haar gelijk geven want altijd achterom kijken heeft geen zin... alhoewel... door de jaren heen ben ik tot de ontdekking gekomen dat de pijnlijke herinneringen veel minder steken dan vroeger en dat ik nog steeds kan lachen met de rare streken van mijn overleden familieleden en vrienden zoals... een van mijn tantes die de restjes van het eten van de hele week steevast in de soep gooide en dan tegen haar zoon zegde : "Jean het is vandaag weer een MACHTIGE SOEP" en dat ik dat nog steeds zeg als ik restjes in de soep verwerk... en mijn moeder die bij een etentje in het restaurant beweerde dat de door haar bestelde vis taai was, door ons, haar liefhebbende familie, werd uitgelachen tot we ontdekten dat de kok vergeten was het tussenliggende papier in de visplakken vergeten was weg te nemen... en diezelfde mama die bij ons avocado at en beweerde dat het op haar maag was blijven liggen de hele nacht, weer gelach tot we ontdekten dat ze de schil had opgegeten... dan had je weer die mama met haar gebroken gebit want ze was erop gaan zitten... en zo zijn er nog vele waar ik telkens moet aan denken bij gelegenheid en er nog steeds plezier in heb... dat was wel even anders toen ze pas waren overleden want dan doen die herinneringen teveel pijn... pijn die afslijt tot weemoed... een van de zegeningen van oud worden... koester ze want zoveel zegeningen zijn er niet.

08-01-2019 om 15:45 geschreven door Myette

Dat "gezellig" slaat niet echt op oudejaarsavond maar op de foto die zoon me zond... een foto van zijn "happy dierenfamilie"... dieren die hij bijeen sprokkelde in de loop der jaren... daar is poes Chita die hij tijdens het werk in een wei vond... gedumpt door haar moeder... waarom... misschien omdat ze haar een nijdig ding vond... zoon nam haar in huis en gaf haar de fles... trouwens ik was toen ook van corvee omdat dat beestje om de 3 uur dat flesje moest hebben en zoon op zijn werk was... dus ikke op de fiets naar zijn huis als kattenvoedster... het kleine onooglijke ding groeide als kool en had een onstuimig karakter... nu ze al redelijk bejaard is wordt ze liever maar in haar gloriejaren terroriseerde ze zoon... dan hebben we Kiko die ook gedumpt werd in het asiel en nu een zalig leventje leidt bij zoon... elke dag lange wandelingen en spelen of worstelen met het baasje... waar je zoon ziet zie je Kiko... laatste vondeling is het konijn Pruts... op straat gevonden door zoon... stukje oor af... bloedend snuitje... heeft nu een luxe kooi en mag vrij rondwandelen in huis... van hond en kat is hij niet bang maar daagt ze zelfs uit... Chita trekt zich dan hooghartig in haar hoekje terug... Kiko laat zich verleiden tot spelen... hij likt konijn af en konijn knabbelt op poten hond... dus een echte "happy family"... bomma en bompa kijken toe en zien dat het goed is... zoon is gelukkig met zijn dierenfamilie en dat is het voornaamste.

01-01-2019 om 00:00 geschreven door Myette