Alhoewel ik niet echt een bang kieken ben... integendeel... ik zal gevaar nooit de rug toedraaien... ik trek dan mijn schouders naar achter zodat mijn borstpartij een halve meter naar voor schuift... laat mijn oogbollen uitpuilen... zet daarbij mijn afschuwelijkste gezicht op en... kijk het gevaar recht in de ogen... dat is gewoonlijk voldoende... echter... er zijn enkele zaken waar ik echt schrik van heb en dat zijn... onweer... stormwind... overvloedige regen of extreme droogte... noem het maar natuurfenomenen... en je staat er machteloos tegen... dus vandaag beleef ik niet mijn rustigste dag wegens de storm... ik heb de gordijnen dichtgetrokken om de zich diep buigende bomen niet te moeten zien... en heb het geluid op mijn computer aangezet zodat ik nu zit te genieten van allerlei achtergrond bliepen en kloppen... dat alles om het bonken van de wind tegen onze ramen niet te moeten horen... zonet belde zoon voor een babbel... zijn manege stelt het goed... poes en konijn trekken zich niets aan van het natuurgeweld... alleen die grote lobbes van hond Kiko zit te bibberen als een rietje... tja dat heb je met macho's... maar ik voel mee met hem... een lotgenoot.

Ik zat daarstraks op FB en zette een reactie op een video die in het nieuws was... man man kreeg ik daar een boel modder over me heen... de meeste mensen kunnen echt niet meer gewoon hun mening zeggen zonder meteen te schelden... ik ben een "gestoord mokkel"... "oliedom"... eentje wenst me "door 10 negers verkracht te worden"... van "gestoord" gesproken... niet dat dit me zal tegen houden mijn mening te verkondigen... wie niet akkoord gaat kan me dat gewoon zeggen en ik zal luisteren maar mensen die schelden negeer ik.

Vrijdag zijn dochter en schoonzoon nog eens komen eten... vroeger gebeurde dit elke week... dan om de twee weken... dan eens per maand en nu... ik schaam me het te zeggen... alleen nog soms als ik "in the mood" ben... jammer genoeg ben ik vaak niet in stemming om een halve dag in de keuken te staan koken... de leeftijd begint zijn sporen na te laten... elke week zaterdag komt zoon met de Kiko en dan gooi ik wat extra voer in de kookpot... volgende vrijdag komen er vrienden op bezoek... vroeger werd er dan uitgebreid getafeld... nu wil ik me daar niet meer aan wagen en heb het opgelost door voor te stellen dat ze bij ons uitgebreid komen aperitieven en dan trekken we samen naar een restaurantje in onze buurt... dat moet lukken.

10-03-2019 om 16:33 geschreven door Myette

Wat kan ik jullie vandaag wijsmaken... niet veel want voorbije week was er eentje van zwijgen... met dikke prop watten in je eetkamer kan je niet veel zeggen... hoogstens wat lispelen... eten was ook op rantsoen... moeilijk en vermoeiend om je boterhammeke aan één kant te houden terwijl je kauwt... je krijgt er dan weer een zere nek van... dat leed is "bijna" geleden... prop eruit... ik kan weer klappen... helaas is er niet veel om over te klappen... we deden zondag een oude-mensen-wandelingetje in het Rivierenhof... met dat prachtige lenteweertje zou het doodzonde zijn je neus niet buiten te steken... we deden boodschappen in de Carrefour en ik kwam duizelend buiten... gewoon overwelmd door de uitbundige keuze daar... tja ik doe mijn inkopen gewoonlijk in een andere en kleinere supermarkt... de vorige keer echter kocht ik zoals gewoonlijk een 4 kg zak persappelsientjes en toen ik die de enkele dagen later thuis opende kon ik er al direct 4 rotte uithalen... elke dag weer enkele rotte... toen werd ik kwaad en besloot daar niet meer te gaan winkelen... zodoende... ik trok ook nog naar een winkel van Base voor uitleg over de laatste factuur en naar Van den Borre waar ze iemand hebben die Scarlet vertegenwoordigt... de jonge gast die ik er aansprak kwispelde bijna toen ik over Scarlet begon... hij dacht namelijk een nieuwe klant te kunnen strikken... dat viel tegen... nieuwe klanten worden met gejuich binnen gehaald maar je moet niet met klachten afkomen want dan geven ze niet thuis... enkele dagen later kreeg ik bericht van Scarlet dat ik een nieuw telefoonnummer heb voor vaste lijn maar het is nog niet geactiveerd... "nog enkele dagen geduld mevrouw" zei de Hollandse juffrouw aan de telefoon... dit met een voor mij bijna onverstaanbare hollandse tongval... waar zitten tegenwoordig onze Vlaamse meiden... aan de telefoon niets dan Hollanders te horen... sommigen verstaanbaar anderen met 3 hete patatten in hun mond.

Na het prachtige lenteweertje moeten we minstens een hele week regen en wind verwachten... morgen een etentje met 6  vrienden... 't manneke begon weer lastig te doen maar desnoods ga ik alleen... ik laat me niet helemaal afsluiten van de buitenwereld omdat meneer zich terugtrekt... en vrijdag komen de kinderen eten dus ik ben wel even bezig... vandaag ga ik nog even profiteren om mijn Buddy wat op te poetsen... waar de rommel vandaan blijft komen is me een raadsel maar op een wip staan er allerlei dingen in mijn bestanden waar ik echt niet voor gekozen heb... en misschien nog wat rommelen in wat kasten... ik ben zo iemand die niet vlug iets weg gooit... het kan misschien nog wel eens van pas komen... ken je dat... dan trek je een schuif open... zoals ik daarnet... en vind je doosjes met allerlei spulletjes die van ouderdom verroest of vastgeplakt zitten en die je alleen nog maar met ether kan loswrikken uit dat doosje... net gedaan... één schuif weer netjes.

04-03-2019 om 10:58 geschreven door Myette

Iemand of iets verliezen is altijd triest... enkele jaren geleden verloor ik een van mijn beste maatjes. we waren samen opgegroeid... hebben ettelijke kilometers gewandeld en gefietst om nog niet te spreken over de ontelbare uren dat we samen gingen dansen... we waren onafscheidelijk... en toen... zei de dokter : "die rechterheup moet eruit"... dat was een zware slag maar wat moet dat moet zodoende heb ik mijn trouwe maatje in de kliniek gelaten en ging naar huis met een nieuw... het doet zijn best maar ik voel er niet hetzelfde voor als voor zijn voorganger... ietwat later liet mijn galblaas stiekem infiltranten binnen... die begonnen zich te roeren en moesten eruit... dat gebeurde maar met meenemen van de galblaas zelf en dat heeft mijn gal me kwalijk genomen want bij elke nies of hoest krijg ik daar ter plaatse een ferme steek... een tijdje geleden kreeg ik last aan een bovenkies... als ik op iets hard beet wipte ik enkele centimeters op van de pijn... ik dacht het te verhelpen door die kies te pamperen met speciale wonder tandpasta en dito mondspoeling... ik geef je de namen niet door want het hielp toch niet... dan begon die kies te wiebelen zodanig dat ik bang was hem plots in mijn bord te zien vallen... gisteren belde ik naar de tandarts en tot mijn grote verwondering mocht ik direct komen... ik vertelde mijn heupen dat we gingen wandelen met als resultaat gejuich van de nieuweling en een diepe zucht van de oudere... ik heb thuis nog eens liefdevol naar mijn kies gekeken en afscheid genomen... hij wiebelde liefdevol terug... en wij vertrokken... voor de laatste keer samen... de kies is eruit... gisteren de hele dag met prop in de mond gezeten tot plezier van 't manneke want praten was er niet bij... eten of drinken ook niet...ik ben dan maar naar mijn bed getrokken... daareven mijn fruitsapje gedronken en voorzichtig een havermoutpapje gelepeld... dan de helft van mijn gebit gepoetst en een verse prop watten op het braakliggend gebied gelegd... dat voelt al frisser aan...het leven is één afscheid nemen.

20-02-2019 om 09:33 geschreven door Myette

Of zeg ik beter "ongewenste bedgenoten"... ik las ooit ergens dat die kleine monstertjes die ongenood onderduiken in je bed niet tegen licht en koude kunnen... "haha" dacht ik en grimlachte in mezelf... "ik zal die kleine schilfervretertjes eens mores leren, zo maar in MIJN bed de beest komen uithangen" en sindsdien gooi ik... eens 't manneke de badkamer binnen is... donsdeken en raam wijd open... gooi nog een huidschilfertje naar ze toe als laatste maaltje en laat ze over aan een overdosis licht en lucht... als ik dan 's avonds mijn bed opzoek hoor ik geen kik meer... hoogstens hier en daar wat licht gesteun van de enkele taaie overlevers die dan tijdens de nacht druk moeten proberen kleine monstertjes te maken... ach ja ik heb toch mijn best gedaan hun aantal wat in te tomen want ik wil niet levend opgevreten worden door die beesten.

Wat bracht de vorige week... buiten de gewone saaie bezigheden... eigenlijk niets bijzonders... ons etentje met de vrienden werd afgeblazen door ziekte van J en zal moeten verlegd worden... in plaats daarvan kwam de loodgieter een nieuwe lavabo plaatsen en wat andere reparaties doen in de badkamer... toen hij weg was trok ik met bang hart die badkamer in gewapend met emmer en vodden want er was geboord en gelast... iets wat geweldig veel vuil mee brengt... en vond... geen stofje... die man is gewoon een "crème van een man"... en nee... ik geef je zijn telefoonnummer niet want ik laat me hem niet afpakken... vandaag komen er andere vrienden een glaasje drinken en weer andere vrienden vroegen af te spreken voor een etentje volgende maand... ik voel me gewoon super omdat er nog vrienden de moeite willen doen contact met ons te houden... mijn leven met 't manneke is niet altijd prettig want bij dat manneke is het glas altijd half leeg en de laatste tijd is zelfs die helft weg dus verheug ik me op een goeie babbel met de vrienden.

12-02-2019 om 10:06 geschreven door Myette

In den beginne was er water... niets dan water... god bekeek dit en vond het maar niks... hij schudde wat rotsen en aarde uit zijn mouw... vond het toch maar kaal en kleedde het land aan met allerlei planten en bloemen... voor de bevruchting gooide hij er wat insekten bij... hij bevolkte het water met waterdieren... een deel hiervan vond al dat nat niet naar hun zin en kwam aan land gekropen... zo ontstonden de landdieren... intussen hadden die insekten druk voor kroost gezord en maakte hij er wat luchtdieren bij om de insekten binnen de perken te houden... hij was door al dat scheppen wel ietwat moe maar zoals een echte schepper wilde hij de kers op de taart zetten en zette er nog een stel mensen bij... van alle dieren maakte hij maar één paar en gaf hen het bevel zelf voor nageslacht te zorgen want : "ik kan niet alles alléén doen nietwaar" zegde hij... heel dat gedierte ging druk aan het werk om de wereld te bevolken en dit in alle peis en vree... alleen het mensenpaar kreeg het voor elkaar zich te misdragen en werd uit het aards paradijs verdreven... volgens mij had de schepper beter naar zijn lichaam geluisterd en gestopt toen hij voelde dat hij moe was want zijn laatste schepping had hij beter nagelaten.

Dit onnozel verhaaltje kwam in mij op toen ik weer eens in het nieuws de laatste fratsen van het mensdom las.

07-02-2019 om 15:15 geschreven door Myette

Mamma mia... potvolkoffienogesantoe... gisteren was ik een logje aan 't schrijven en werd onderbroken door bezoek van dochter en haar man... ik dacht dat ik het wel weer zou vinden maar dat is noppes en potvolkoffienogesantoe... ik ben warempel vergeten waarover ik het had... de gaten in mijn geheugen worden zienderogen groter en dan zit ik met een mond vol tanden... allee vol is schromelijk overdreven want ik ben in de loop van mijn loopbaan er al wel enkele onderweg kwijtgeraakt... na ettelijke minuten mijn arme hersentjes te hebben gekweld heb ik het opgegeven en moeten jullie het maar doen met wat ik op dit moment kan bedenken... niets bijzonders want mijn leventje is... vergeleken met vroeger... geweldig saai geworden... om het even duidelijk te maken... als de vuilkar dinsdag de straat inrijdt is dat HET hoogtepunt van mijn dag... dan weet je het wel... ik zit nu al 2 weken met rugpijn en durf de deur niet uit vanwege de stank... tijgerbalsem... ben gisteravond tegen 8u al walmend naar tiger mijn bed ingedoken... met als kers op de taart een dik wollen dekentje op de zere plek gebonden... sexy ziet er wel wat anders uit... ooo... ik was de bedsokken nog vergeten te vermelden... één lichtpuntje... vrijdag gaan we met een stel vrienden eten... eerst een aperitiefje bij ons thuis... eten naar het restaurant in de buurt want koken voor vrienden en familie wordt me teveel... een fles openen en wat hapjes op tafel mikken kan ik nog wel... en de volgende week komt een stel andere vrienden van de club ons de laatste nieuwtjes van de club vertellen... en voor we het weten is de maand februari verleden tijd... vandaag wordt het een rustige dag... de boodschappen moeten wachten tot woensdag... als mijn rug het toelaat flodder ik misschien even rond met de stofvod... misschien... en de rest van de dag ga ik lekker zitten stinken.

04-02-2019 om 10:50 geschreven door Myette

Steeds lees en hoor ik : "maak gebruik van het openbaar vervoer"... jawel ik ben van goeden wille maar dat openbaar vervoer houdt niet van mij... telkens ik een tram of bus opstap gebeurt er iets zoals vandaag weer... 't manneke en ik gingen op stap om een GSM voor hem te kopen... ja je hebt het goed gehoord... een GSM voor mijn antieke echtgenoot... dit omdat ik ook nog eens alleen de deur uit wil en hij mij dan kan bereiken als hij in nood komt... dat is de bedoeling maar of ik het in zijn hardleerse kop kan hameren blijft een ?... dus wij de tram op... zeer tegen mijn zin op tram 7... waarom... omdat tram 7 nog rijdt in van die oude gammele vehikels met hoge opstappen en versleten bankjes... maar als het manneke het in zijn koppeke heeft zit het niet "ergens anders"... na een pijnlijke opstap zitten we op een van die harde bankjes en ik ruik een brandlucht... manlief weigert het te geloven en ik zwijg dan maar... alhoewel oren en ogen niet meer dezelfde kapaciteit hebben als ettelijke jaren geleden is mijn neus nog altijd OK... tijdens de rit wordt die stank erger en  plots begint de wagen zich met rook te vullen... we zijn dan maar afgestapt en de rest van de weg hebben we te voet afgelegd aangezien onze tram bleef stilstaan en de andere trams noodgedwongen ook... na gedana boodschap terug naar huis met... rara... weer zo'n gammele 7... ditmaal rook- en reukloos... verwondert het iemand dat ik veel liever alleen op stap ga en dat ik het openbaar vervoer met achterdochtige ogen bekijk?

23-01-2019 om 23:06 geschreven door Myette

iOm deze grauwe winterdagen nog enigszins nuttig te besteden ben ik begonnen mijn ouwe ontboezemingen hier in mijn blog te herlezen... dan copieer ik de meest gelukte en print ze uit met als doel ze als (on)aangename verrassing na te laten aan mijn kroost... of dat kroost zich de moeite zal getroosten moeders gedachtenspinsels te gaan zitten lezen is dan niet meer mijn zorg... ik ben dan lekker in de vorm van stof weggewaaid en lig misschien ergens in een exotisch land... een land waar ik tijdens mijn leven nooit geraakt ben en waar het hopelijk vredig en groen is.

Tijdens dat lezen val ik van de ene verrassing in de andere... dingen die ik helemaal vergeten was komen weer tot leven... ik zie ook dat ik in dat verleden een druk leventje leidde... blijkbaar was ik meer onderweg dan thuis... iets dat nu wel even anders is... trouwens toen ik daarstraks van de supermarkt thuis weerkeerde moest ik even gaan zitten om uit te blazen... het kan verkeren zei er iemand... weet niet meer wie... misschien klinkt het bespottelijk maar ik zeg het toch maar... ik zit dan te genieten van mijn eigen schrijfsels... ach ja een kinderhand is gauw gevuld nietwaar.

16-01-2019 om 16:31 geschreven door Myette

Dit logje is te danken aan Natoken met haar vergeten doos herinneringen... toen ik bij Ani las dat zij liever in het heden blijft leven moest ik haar gelijk geven want altijd achterom kijken heeft geen zin... alhoewel... door de jaren heen ben ik tot de ontdekking gekomen dat de pijnlijke herinneringen veel minder steken dan vroeger en dat ik nog steeds kan lachen met de rare streken van mijn overleden familieleden en vrienden zoals... een van mijn tantes die de restjes van het eten van de hele week steevast in de soep gooide en dan tegen haar zoon zegde : "Jean het is vandaag weer een MACHTIGE SOEP" en dat ik dat nog steeds zeg als ik restjes in de soep verwerk... en mijn moeder die bij een etentje in het restaurant beweerde dat de door haar bestelde vis taai was, door ons, haar liefhebbende familie, werd uitgelachen tot we ontdekten dat de kok vergeten was het tussenliggende papier in de visplakken vergeten was weg te nemen... en diezelfde mama die bij ons avocado at en beweerde dat het op haar maag was blijven liggen de hele nacht, weer gelach tot we ontdekten dat ze de schil had opgegeten... dan had je weer die mama met haar gebroken gebit want ze was erop gaan zitten... en zo zijn er nog vele waar ik telkens moet aan denken bij gelegenheid en er nog steeds plezier in heb... dat was wel even anders toen ze pas waren overleden want dan doen die herinneringen teveel pijn... pijn die afslijt tot weemoed... een van de zegeningen van oud worden... koester ze want zoveel zegeningen zijn er niet.

08-01-2019 om 15:45 geschreven door Myette

Dat "gezellig" slaat niet echt op oudejaarsavond maar op de foto die zoon me zond... een foto van zijn "happy dierenfamilie"... dieren die hij bijeen sprokkelde in de loop der jaren... daar is poes Chita die hij tijdens het werk in een wei vond... gedumpt door haar moeder... waarom... misschien omdat ze haar een nijdig ding vond... zoon nam haar in huis en gaf haar de fles... trouwens ik was toen ook van corvee omdat dat beestje om de 3 uur dat flesje moest hebben en zoon op zijn werk was... dus ikke op de fiets naar zijn huis als kattenvoedster... het kleine onooglijke ding groeide als kool en had een onstuimig karakter... nu ze al redelijk bejaard is wordt ze liever maar in haar gloriejaren terroriseerde ze zoon... dan hebben we Kiko die ook gedumpt werd in het asiel en nu een zalig leventje leidt bij zoon... elke dag lange wandelingen en spelen of worstelen met het baasje... waar je zoon ziet zie je Kiko... laatste vondeling is het konijn Pruts... op straat gevonden door zoon... stukje oor af... bloedend snuitje... heeft nu een luxe kooi en mag vrij rondwandelen in huis... van hond en kat is hij niet bang maar daagt ze zelfs uit... Chita trekt zich dan hooghartig in haar hoekje terug... Kiko laat zich verleiden tot spelen... hij likt konijn af en konijn knabbelt op poten hond... dus een echte "happy family"... bomma en bompa kijken toe en zien dat het goed is... zoon is gelukkig met zijn dierenfamilie en dat is het voornaamste.

01-01-2019 om 00:00 geschreven door Myette

HIERBIJ MIJN WENSEN VOOR 2019

29-12-2018 om 00:00 geschreven door Myette

Eén hindernis is er al genomen... de Kerst... enkele jaren geleden kwamen de kinderen ons verblijden met hun besluit moeder en vader om de beurt bij hen thuis te ontvangen met de Kerst... ikke natuurlijk blij dat ik van die rompslomp af was... enkele jaren is het dus gelukt... helaas is onze lieve Kiko het struikelblok geworden... die schattige en echt lieve hond heeft de misdaad gepleegd onze schoonzoon te knappen... een miniem knapje... hij kende schoonzoon nog niet en toen die aan de deur kwam wilde hond zijn huis verdedigen... een rampzalige vergissing want sindsdien weigeren dochter en schoonzoon bij zoon thuis te komen... dus toen zoon hen uitnodigde voor de Kerst kreeg hij een weigering... zoon beschouwt zijn hond als zijn baby en is op zijn hart getrapt... uiteindelijk nodigden wij zoon bij ons uit voor de Kerst samen met Kiko... van dochter geen piep gehoord... geen kerstwensen... niks niemendal... nu ben ik op mijn hart getrapt want als je kinderen ruzie hebben zit je zelf ook in de ellende... geen kerststemming voor mij dus.

Gisteren nog eens mijn "nieuwe" botten aangetrokken... ja nieuw want verleden week deed ik de vreselijke ontdekking dat mijn ouwe trouwe en zeer beminde bottekes sleetplekken hadden... met bloedend hart naar de winkel getrokken voor nieuwe... ze vallen wel mee maar dat ouwe trouwe en zeer beminde paar zat stukken beter... met die botten dus 't stad ingetrokken... ik kocht altijd de zakagenda's in zo'n outlet zaak voor 1,90 euro per stuk... na zowat die nieuwe botten versleten te hebben vond ik die winkel niet meer terug... ja een boel nieuwe protserige zaken met kleding voor jonge en slanke meiden... een mensensoort waar ik helaas niet meer bij hoor... dan maar naar de Fnac getrokken waar ik na lang zoeken toch nog 2 agendakes vond die me maar liefst 24 euro kostten... weer met bloedend hart... een treurige portemonee en zere voeten naar huis getramd... vandaag nog maar eens gaan winkelen... ditmaal met 't manneke op sleeptouw en in ons eigen dorp... mijn crockskes zijn versleten en ik wilde er nieuwe... niet gevonden... zal voor volgende keer zijn.

Een van onze vroegere buurmeisjes nog even op bezoek gehad... ze kwam ons haar kakelverse baby showen... een meisje genaamd Merel... mooie naam en mooi meisje ook... en zo verrassend klein... toen ik het in mijn armen kreeg geduwd smolt ik bijna weg van vertedering... dat warme kleine hoopje mens... als je eigen kinderen klein zijn denk je dat je dat nooit zal vergeten... verkeerd... ze groeien en bloeien en elke dag gebeurt er iets nieuws en voor je het beseft zijn ze volwassen... de ouders die het geluk hebben kleinkinderen te krijgen kunnen het nog eens dunnetjes over doen maar dat geluk hebben wij dus niet... nu zou het wel te laat zijn want met kleine kindjes rondzeulen vergt veel energie.

27-12-2018 om 17:26 geschreven door Myette

Melig is het gevoel dat ik de laatste tijd heb... vandaag nog maar eens opgestaan met koppijn... het uitzicht vanuit mijn raam was ook al niet opbeurend... het zicht op de hier opgestapelde berg te strijken wasgoed ook al niet... in één woord... MELIG.

Wat doe je dan... ik probeer me te ontspannen met een boek maar dat lukt me ook al niet... ik doe FB open en lees de laatste berichten en capriolen van onze hooggeleerde regeringsleiders... ik moet me dan manhaftig beheersen om niet in huilen uit te barsten... lachen mag ook maar gaat moeilijk... de "feestdagen" staan voor de deur te trappelen en ik voel me niet feestelijk... alleen MELIG.

Nu ik al die MELIGHEID eruit gespuwd heb kan ik misschien... heel misschien... toch maar eens aan die strijk beginnen... ik kan een muziekske opzetten... zo iets swingends uit de jaren 50 of 60... toen wisten ze nog wat swingen was... wat ik nu hoor op de radio en TV  is gewoon geblaat... stikvervelend... wie maakt er nog eens liedjes die blijven hangen... zo van die meezingertjes die je gelukkig maken.

En nu is het genoeg geweest Myette... je bent echt een ouwe zeur aan 't worden... ga die strijk doen dan maak je je nuttig... ja ma! 

20-12-2018 om 12:01 geschreven door Myette

Ik had zelf al ondervonden dat ik op zekere blogs geen reactie kon intikken en ook gehoord van enkele bloggers die erover kloegen, maar nu heb ik zelf prijs... op mijn vorig logje reageerde niemand en net toen ik me geweldig eenzaam en in de steek gelaten begon te voelen kreeg ik een mailtje van een blogmaatje die me vertelde waar het schoentje wrong... dat maatje is van harte bedankt want ze behoedde me voor een zware depressie... ik ga dus gewoon verder met mijn hart hier uit te storten zonder antwoord te verwachten... aangezien ik dat hier ten huize van wel gewend ben ga ik er niet van doodvallen... ik hoop echter dat Sennet iets gaat doen aan dit probleem want tegen de muren aanpraten is niet echt een pretje.

Wat bracht de vorige week ons... buiten de gewone was- strijk- en opruimbezigheden moest ik elke ochtend beginnen met kop en poten van 't manneke te verzorgen... hij had altijd al een harde kop maar nu komt er nog bij dat hij om de haverklap die kop stoot tegen alles en nog wat... niet dat hij gegroeid is... integendeel... mijn huisband is stilaan aan 't smelten... zowel in lengte als omvang... dus ik begin mijn dag met ontsmetten en inpappen... dan de poten... hij zit namelijk al verscheidene weken met een zwerende grote teen... die moet dus ook ontsmet en ingepapt en verbonden worden... gisternacht lag hij te steunen als een aangeschoten rund en wilde direct naar de Spoed... ik heb dat toch kunnen uitstellen tot later op de dag want ik heb absoluut de nodige uren slaap nodig... op Spoed kregen we een vriendelijke en jonge en knappe dokter die de dader van al die smart bekeek en constateerde dat die ingegroeide nagel eruit moest... dat gebeurde... wat mij altijd opvalt is dat manlief tijdens zo'n behandeling heel stilletjes zijn pijn verbijt terwijl hij thuis al begon te gillen nog voor ik dat ding aanraakte... enfin de nagel is gefatsoeneerd en hopelijk is hij binnen enkele dagen van de pijn verlost en ik van al dat gepap.

Vandaag heb ik me met noeste ijver gestort op het schrijven van kerstkaarten... daarna komen de inkopen voor de kerst... niet dat ik een feestmaal ga bereiden maar zoon komt naar ons met Kiko en die twee mogen wel wat extra krijgen... voor oudejaar blijven we elk in ons eigen huis... zoon komt de straat niet op want de hond is als de dood voor vuurwerk... enkele weken geleden waren ze bij ons en er was ergens heel in de verte vuurwerk... bijna niet te horen... maar Kiko zat geweldig te beven en wist niet waar kruipen... bij harde knallen zou hij tegen de muren oplopen in paniek... wel een probleem want het is een beer van een hond... ik ben niet bepaald een zwak vrouwtje maar als dat beest in mijn weg zit kan ik hem gewoon niet opzij duwen... een betonblok is er niets bij.

12-12-2018 om 15:18 geschreven door Myette

We hebben ons gelijk schapen de digitale wereld laten insturen... in het begin wel leuk... je kan dingen uitproberen... het is één groot avontuur... stilaan wordt je het gewend om digitaal te leven... maar owee als plots een van die vermaledijde toestellen er de brui aan geeft... je voelt je dan in de zak gezet en hulpeloos... zo zit ik al 6 weken zonder vaste telefoon en ben ik verplicht alles met mijn GSM te doen... iets wat 't manneke nooit heeft willen leren zodat ik met bang hart zit te hopen dat we niet in een noodsituatie komen... vandaag moest ik bellen naar onze huisdokter en  kwam tot de ontdekking dat eensklaps al mijn opgeslagen telefoonnummers verdwenen waren... gelukkig ben ik nog van de oude garde die een rotsvast vertrouwen heeft in papier... morgen kan ik weer enkele uurtjes doorbrengen met alle verdwenen nummers terug in het geheugen te voeren... hoe dit gebeurde is mij een raadsel... zoals elke avond laad ik de GSM op en niemand raakt aan dat ding... enkele weken terug was het de computer die er de brui aan gaf... gelukkig heb ik een handige zoon die me telkens uit de nood komt helpen want ik doe de bankverrichtingen ook online... sinds we overstapten op Scarlet heeft de TV ook al kuurtjes... die neemt namelijk vanalles op zonder dat ik het programmeerde en ben ik altijd maar die ongewenste programmas aan te wissen... we zijn met zijn allen veel te afhankelijk geworden van al dat digitaal gedoe... zolang alles goed werkt is het plezant.

Gisteren kwam de pedicure mijn onderdanen verzorgen en morgen is het de beurt aan de bovenkant... dan komt de kapster... jammer genoeg heb ikzelf dan nog de hele middenpartij te verzorgen... tja men tracht het verval zo lang mogelijk uit te stellen nietwaar of zal ik liever zeggen "verdoezelen"... en dat wordt meer en meer een zware taak.

h

05-12-2018 om 20:14 geschreven door Myette

Heb ik al eens gezegd dat ik mijn wereld bekijk als een plaats vol met obstakels die genomen moeten worden... ja... dan herhaal ik het nog maar eens... de vorige weken werd ik gul bedeeld met van die dingen en ik maak er mijn taak van ze een voor een aan te pakken en de nek om te draaien... vandaag weer eentje met succes overwonnen... moest met 't manneke en mezelf naar de dokter voor bloedafname en vaccinatie tegen pneumonie... alleen man verteld over die bloedafname maar de spuit heel slinks verzwegen... ik heb nog heel levende herinneringen aan hoe zoon toen hij nog een zoontje was reageerde op doktersbezoeken en tandartsen... dat was dagen en dagen aan één stuk gezeur en geklaag... mij niet gezien... dus ik vertel man het allernoodzakelijkste en het is gelukt... bloed eruit en spuit erin zonder commentaar... maar daarna moest madam op de tafel... zoals gewoonlijk vinden ze bijna nooit een geschikte ader bij mij dus dat wordt een soort vogelenpik tot het raak is... daarna de spuit... aangezien ik nog met een blafhoest zit was het van "to spuit or not to spuit"... na langdurig geklop en geluister werd ik goedgekeurd en kreeg de prik... dat was het dus voor vandaag.

Morgen komt er weer een dag met weer een andere berg te beklimmen namelijk de begrafenis van een van onze vroegere kaartvrienden... die vriendenkring is snel aan het krimpen... ik zal er eens werk van moeten maken een nieuwe kring op te bouwen met allemaal jonge en frisse mensjes die nog lang niet dood willen gaan... iemand kandidaat... een CV is niet nodig.

29-11-2018 om 12:56 geschreven door Myette

Nee hoor ik ben niet plots een fanatieke sportster geworden maar de laatste dagen waren wel gewijd aan worstelen... en nee ik heb 't manneke niet gevloerd... maar ik ben geveld door een geniepige bacil die me eerst naar de keel vloog en zich dan naar binnen wurmde zodat ik nu zit te hijgen en piepen als een bronstige koe... ik denk dat die bacil mee reisde op een van die volgepakte trams verleden week... en zoals het steeds gebeurt kwam die aanval heel ongelegen... vrijdag kwamen de kinderen eten en dan moet moeder haar beste kookkunsten boven halen... het is me gelukt maar eens de kinderen de deur uit ben ik als de weerlicht naar mijn bed gevlogen... zaterdag kwam zoon met Kiko en dat is ook niet bepaald een rustig avondje... vandaag neem ik er mijn gemak van... dinsdag bezoek tandarts... meer een bezoeking want met een blafhoest in die stoel zitten met wijd opengesperde mond doet mij rillen van afgrijzen... donderdag pneumo vaccinatie gaan halen maar ik vrees dat de dokter mij gaat terug naar huis sturen... vrijdag naar een begrafenis... zeg nu zelf... ik heb me in jaren niet meer zo pips gevoeld en nu... van pech gesproken.

Niet dat ik sta te popelen om vlug oud (nog ouder) te worden maar ik zal toch blij zijn dat deze week voorbij is... ik tel al af.

25-11-2018 om 15:45 geschreven door Myette

Voor ik mijn bed induik wil ik even de buitenwereld nog op de hoogte brengen van mijn doen en laten in de voorbije week... die week was ietwat aan de drukke kant en dus ook vermoeiend... buiten de enkele verplichte doktersbezoekjes hadden we ook een etentje met goeie vrienden... voor dat etentje moesten we echter met de tram tot aan het Centraal Station en dan verbinding met andere tram... een hele onderneming met 't manneke op sleeptouw... dat manneke had weer zijn grommeldag en zeurde aan één stuk door over alles en nog wat... trouwens het openbaar vervoer en wij klikken niet zo goed... toen ik man tot aan de vertrekhalte had meegesleurd bleef die tram eindeloos lang aan de vorige halte stilstaan... blijkbaar een accident gebeurd... dat was koren op de zeurmolen van manlief... in de tram beweerde hij dat die tram de verkeerde weg nam en stelde ik voor dat hij de bestuurder zou verwittigen wat mij weer woedende blikken opleverde... maar toch... eens in het restaurant aangekomen werd man een en al charme en heeft het zich goed laten smaken... we hebben ook onze naaste buren uitgenodigd voor een borrel en een babbel om de ietwat verstoorde relatie wat op te krikken... en het lukte... we zijn weer vriendjes.

Vandaag kwam mijn poetshulp en net toen ze weg was kwam de man die ons een traplift wilde komen aansmeren... toen die man de trap opkwam bekeken we elkaar en kwamen tot de ontdekking dat hij 6 jaar eerder al was geweest om een offerte op te stellen... een ietwat genante situatie maar de man nam het gemoedelijk op... hij stelde een nieuwe prijs voor en vertrok... ik zie een traplift wel zitten al was het maar om de boodschappen en de zware wasmand naar boven te hijsen maar natuurlijk houdt man zijn poot weer stijf en wil er niet van weten... hij kan die trap nog wel aan zegt hij en ja dat kan hij... er moet eerst iets gebeuren voor hij zal zwichten... misschien moet ik hem eens een duwtje geven en de trap laten afrollen... misschien... misschien!!!

Nee hoor... voor iemand de politie gaat verwittigen... dat was maar een grapje... een gehandicapt manneke in huis zit niet bepaald in mijn wenspakket.

19-11-2018 om 22:20 geschreven door Myette

Gisteren... zondag... hadden we een etentje met vrienden van de club... toen een van hen ons een volgend etentje beloofde en we hem vroegen wat hij te vieren had... was het antwoord... "het feit dat we nog leven moet elke dag gevierd worden"... et voilà... het zette me aan het denken en ik besloot voortaan elke dag met een juichkreet het bed uit te springen... gevolgd door een vreugdedanske... al jodelend mijn bieterkes te poetsen... gevolgd door welluidend gegorgel... naar beneden te huppelen... al heupwiegend de appelsientjes te persen... met engelengeduld te wachten tot de koffie is doorgelopen... de muesli liefdevol in de kommen te schikken... om tenslotte stralend aan tafel te gaan zitten na eerst nog harder stralend mijn echtgenoot te hebben bediend... dat was dus het plan.

De werkelijkheid... uit bed gekropen al steunend want mijn rug wilde niet meewerken... de bieterkes moesten wachten... eerst me naar beneden laten zakken al hangend aan de trapleuning... met slaapogen naar de koffie staan staren... de appelsientjes werden uitgeperst met tegenzin... de muesli navenant... man moest zichzelf maar bedienen... aan tafel met lange tanden mijn portie binnengewerkt... weg goeie voornemens.

Dit is zowat mijn hele leven al... goeie voornemens met de vleet maar toepassen... ho maar... gebrek aan karakter... ongeduld... toch moet je er even bij stilstaan... we vinden het zo vanzelfsprekend dat alles aan en in je lichaam doet wat het moet en als er iets fout loopt val je meters diep van verbazing en verontwaardiging... we zijn nu eenmaal een complexe machine en als alles gesmeerd loopt mag je van geluk spreken.

Ons avondje uit was prima... leuk gezelschap... lekker eten... als afsluiter werden we nog maar eens getracteerd op een afknapper... een van de vrienden zette ons aan de deur af... we wuifden hen na... wilden naar binnen en toen vond man zijn sleutel niet... ik was er zeker van dat ik hem de sleutel had gegeven... we begonnen te zoeken... in al zijn zakken tot op zijn onderbroek... het werd bijna een striptease want ik hou van zorgvuldig zoeken... no key te vinden... ik ga nooit weg zonder de mijne het manneke kennend... dus we konden wel binnen... de vriend gebeld en die vond de sleutel vandaag terug in zijn wagen... so far so good.

Wat vandaag ons gaat brengen is nog af te wachten maar dat vieren zal nog even moeten wachten want ik ben nog niet in de stemming. 

12-11-2018 om 13:55 geschreven door Myette

Wat is het leven... in mijn ogen een voortdurende strijd... ziekte voorkomen dus gezond EN saai leven... problemen oplossen... de "kerk in het midden houden"... ook vaak moeilijk... 't manneke in de gaten houden... dat is vooral de laatste tijd een strijd geworden... zonet ontdekt dat hij een van mijn lievelingsbomen bijna kaal heeft geplukt... die man heeft een "wegwerp" manie ontwikkeld en ik moet voortdurend mijn poot stijf houden of hij gooit dingen weg die ik nog nodig heb... vroeger was dat anders dan haalde hij mijn weggegooide dingen terug uit de vuilbak... nu heeft hij zich op de bomen in de tuin gestort... en ik zie met pijn in mijn hart hoe hij snoeit en knipt tot er wat kale takken bijhangen... wat doe je dan... niet veel meer.

Dan ben ik ook nog in strijd met Scarlet... die paljassen doen niets aan onze telefoonlijn... kwade telefoontjes helpen niet... alleen krijg ik duizenden sorrys te horen maar de telefoon blijft zo dood als een pier... een dooie pier dan... ook zat ik 3 dagen zonder computer... geen internetverbinding... alles wat ik maar kon bedenken uitgetest doch steeds noppes... dan maar weer zoon gebeld (met gsm) en die heeft gisteren de verbinding kunnen herstellen... geen fout van Scarlet dit keer maar hier.

Gelukkig zijn er ook nog goeie momenten zoals het misverstand met onze naaste buren/vrienden gaan oplossen... alles werd gladgestreken en ze komen volgende week een glas drinken bij ons... zucht van opluchting... straks blogmeeting maar ik vrees dat het een droevige gaat worden want een van de blogmaatjes heeft net haar dochter verloren en de begrafenis is volgende week... en ik zit hier te klagen over futiliteiten... ik schaam me diep... wat kan er erger zijn dan een van je kinderen te moeten verliezen... zoon mankt wel voor de rest van zijn leven maar hij is er nog en daar ben ik elke dag weer dankbaar voor... dat accident van hem kon ook fataal hebben kunnen aflopen... om verder te gaan met het goeie nieuws... zondag hebben we een etentje met vrienden van de club... toch zalig te weten dat vrienden je niet laten vallen omdat je niet meer zo goed mee kan... morgen moeten we een borrel gaan drinken bij een van de buren als afscheid... hij verkocht zijn huis en gaat in Gent wonen bij zijn vriendin... het was een goede buur en we gaan hem missen.

Het was een drukke week en de volgende dagen worden nog drukker... vroeger zou ik me in mijn nopjes hebben gevoeld maar met de jaren verlang je meer en meer naar rust... ach rusten kan je altijd nog als je echt niets meer kan en je je als een hoopje nutteloos vlees in een rusthuis dood zit te vervelen.

09-11-2018 om 00:00 geschreven door Myette