Het is eindelijk zomer en volgens de laatste berichten zou het nog een tijdje zo blijven, het wordt zelfs nog warmer... dat hoeft nu echt niet voor mij maar ze vragen mij nooit om mijn mening... de voorbije week was er weer eentje met ups and downs... de ups waren de rustige namiddagen in de tuin met een boek en het gepiep en gesjirp van een hele kolonie vogels... volgens wat ik hoor is de vogelproductie dit jaar goed gelukt... ik zit dus in de tuin... probeer te lezen maar achter mij is het een geschetter van jewelste... ik maar trachten te achterhalen wat soort vogels dat geluid maakt tot ik bedenk dat het vermoedelijk de jongen zijn die om eten roepen... jongens toch wat kunnen die van hun oren maken... dat aanhoudend gekwek houdt niet op... de bomen achter ons zitten blijkbaar vol jong grut... arme ouders!!!

Dat was het goede nieuws... het slechte is dat ik vandaag telefoontje kreeg van onze buur dat zijn vrouw plots heel heel erg achteruit ging en waarschijnlijk de paliatieve niet meer zal halen... hij is nu naar de kliniek en ik wacht bang het laatste nieuws af.

Dan heb ik enkele bangelijke nachten gehad... de ene keer stond man plots te roepen dat hij dood ging... de ochtend niet meer zou halen... toen ik hem vroeg of hij pijn had zegde hij nee... wat het dan wel was wist hij niet... ik heb hem na lang aandringen terug zijn bed in geloodst... toen vroeg hij om eten te gaan halen... toen ik zegde dat mensen die de dood in de ogen kijken niet aan eten denken werd hij nog kwaad ook... ik gaf hem een banaan. die at hij op en viel in slaap... en ik... ik lag de rest van de nacht wakker... de volgende dag is hij in de tuin gaan werken... twee nachten later schrok ik op van een bons... hij had de nachtlamp omgestoten... weer hetzelfde liedje... ik stuurde hem naar beneden en daar is hij in zijn relax zetel in slaap gevallen... weer een onrustige nacht voor mij.

Voor de rest gaat het goed... de grote was is volbracht... de strijk idem dito... alles ligt terug in de kast te wachten om vuil te mogen worden... en wat ik ook nog moet vermelden is dat ik een matras topper heb besteld online... een beetje angstig wel want je moet op voorhand betalen en het is af te wachten of de firma deugt of niet... ze deugt... na 2 dagen werd het ding afgeleverd... ik heb man mee aan het werk gezet om ons bed eens goed uit te mesten... d.w.z. de matrassen (2 stuks) stofzuigen en onder het bed de klodders stof opdweilen... dat is een werkje dat ik vroeger in mijn uppie deed maar dat me nu te machtig is... dan de oude matrassen in een verse bekleding wikkelen en de topper er bovenop... dan de topper opmaken met verse lakens en met ongeduld de eerste nacht afwachten... dat klinkt bijna als een eerste huwelijksnacht... en ja hoor... lekker geslapen... oef... niets dan lof... dat topper idee zat al lang te broeden maar 't manneke was er natuurlijk weer tegen tot ik op een goede dag FOERT zei en toch maar bestelde... de reden... elke ochtend moest ik als een wrak mijn bed uit kruipen... ik sta dan gewoon krom van de rugpijnen... ik las wat zo'n topper allemaal doet en inderdaad... mijn rug is nog pijnlijk maar een stuk minder dan tevoren... een topper kan je ook geen 30 jaar jonger maken nietwaar... maar het is wel een uitkomst... je kan je oude matras houden en dat ding kost heel wat minder dan nieuwe matrassen kopen.

En nu is het alweer tijd om de patatjes te gaan koken voor het avondmaal.

11-06-2021 om 17:33 geschreven door Myette

Gisteren moest ik op controle voor mijn kijkers die ook stilaan verslijten en ik was wat bang voor weer een prik... het viel ontzettend mee... alles stabiel gebleven... tevens een brilletje laten voorschrijven voor aan de computer want met een leesbril lukt het niet zo goed... dus ik opgelucht naar huis gewandeld... thuis nog in de tuin gewerkt... mijn rug speelde wel op maar ja daar is rust goed voor dacht ik en ging vroeg naar bed... ik was er zo op gebrand vlug dat bed in te kruipen dat ik een "inslaappil" vergat te nemen en te lui was om terug op te staan... ik sliep direct in en zelfs de hele nacht zonder eruit te moeten voor wat dan ook... resultaat... een montere ikke die zich vol werklust op taken stortte waar ze de vorige dagen van walgde... er hangen dingen te drogen die ik terug moet kunnen leggen voor ik alle afgewassen spullen weer op hun terechte plaats kan zetten... de werklust is er nog maar de rug zei net FOERT en daarom zit ik nu aan de computer om wat te stoeffen... seffens na het middagboke ga ik in de tuin verder mijn rug vertroetelen... alhoewel... dan begin ik rond te kijken naar al dat frisse groen en ontdek hier en daar iets wat de frisheid verstoort... dat verstoort mijn rust dan en ik moet en zal de dader verwijderen... tant pis die rug... ik beloof hem dan weer vroeg te gaan slapen... leg me terug in mijn ligstoel en probeer te lezen... tot een duif met veel geflapper rakelings over mij heen vliegt of een raar insekt mijn arm opzoekt als rustpunt... iets dat ik niet kan tolereren... wèg met dat beest... slapen lukt ook niet dus dan maar wolken kijken... ik vind wolken boeiend... gisteren zag ik een klein wit teer baby wolkje gewoon oplossen tot het geheel verdween in de blauwe hemel... als je gewoon ontspannen kijkt zie je soms plots een gelaat of zelfs een geheel beest tevoorschijn komen... naargelang de wolken door de wind worden verschoven zie je dat beest veranderen in weer iets anders... op een gegeven ogenblik zag ik een hele Vlaamse Leeuw opduiken... met klauwen en staart... jammer genoeg is hij ook weer opgelost na een tijdje... en nu ga ik mezelf verwennen met een puzzel als beloning voor al het verzette werk.

01-06-2021 om 11:05 geschreven door Myette

Verleden week las ik ergens dat zelfs na al die regen het grondwater nog niet op peil stond... verdorie zeg hoeveel water moet er dan nog vallen voor dat peil OK is... ik ben het stilaan beu... ook al omdat manlief mij wreed op de zenuwen werkt omdat hij amper de tuin in kan... onze schildpad laat zich al dagen niet meer zien en ik ben bang dat het beestje verdronken is... gisteren zat ik te wachten op mijn poetshulp... dit na al de voorbereidende taken vervuld te hebben... geen poetshulp te zien... ik belde naar het kantoor en kreeg de voice mail... later in bed kwam er plots het idee in me op dat het Pinksteren was... dat komt ervan als je niet meer met de buitenwereld in contact staat... je raakt wereldvreemd... toen ik toch aan het denken was bedacht ik dat in betere tijden nu de Sinksenfoor hier zou staan... iedereen roept van ach en ocharme de horeca maar over de foorkramers wordt niet gerept... die mensen zijn ook al bijna 2 jaar de pineut... er is weinig te vertellen of het moest jullie interesseren dat de kapster net buiten is en ik met een fris kort koppeke dit log zit te typen... ik ben alvast toegerust en gereed voor een lange hete zomer... hmhm... al die regen is niet echt prettig maar heet en droog vind ik al even erg... gelukkig kunnen we niet zelf kiezen en hebben we maar te nemen wat we krijgen... daarstraks kwam bpost een pakje brengen... ze leggen het dan gewoon voor je deur... de besteller stond aan de overkant en ik wuifde naar hem en kreeg een wuif terug... tegenwoordig ben ik daar al dik tevreden mee... de tijd dat jongens me nafloten ligt helaas ver achter mij... morgen moeten de boodschappen opgehaald worden en de dag nadien komt onze huisarts langs... ik hoop dat ik al die drukte zal kunnen overleven.

25-05-2021 om 15:50 geschreven door Myette

Ik ben wel nooit een van die figuren geweest die elke morgen juichend uit bed oprijzen... klaar om een nieuwe dag te beginnen boordevol avonturen en plezier... nee hoor niets voor mij... ik ergerde me zelfs aan 't manneke die steeds gezellig begon te kwebbelen van het moment hij zijn ogen open trok... dat was vroeger... ik zette dan koffie... at met lange tanden 1 boterham... vuidc 2 lunchboxen... alles met mijn ogen half stok... en slaapwandelde naar het kantoor toe... als de baas me dan riep om wat brieven op te nemen (in steno nog) werd ik in één klap wakker en schoot in gang... maar vergeleken met toen is het nu nog veel erger met me gesteld... elke dag weer is er een die ik moet proberen door te komen zonder gek te worden... of het me zal lukken is de vraag... plezier is niet echt te vinden in een lange eentonige dag thuis gevuld met dezelfde saaie taken... over avonturen kan ik alleen maar dromen... zolang Covid nog in 't land zit vermijd ik bus en tram zodat winkelen niet mogelijk is... trouwens de pret aan winkelen is toch onbezorgd winkel in en uit lopen... alles bekijken en eventueel betasten... soms iets passen... hoe winkel ik nu... vanuit mijn zetel online dingen uitkiezen... OK die manier van aankopen heeft me het afgelopen jaar geholpen onafhankelijk te blijven... ik zie er ook nog niet direct verandering in komen want... dat las ik onlangs... veel mensen werden zoals ik dus ook bang om buiten te komen... er is zelfs een naam voor : grotsymptoom of zoiets... Covid veranderde ons leven drastisch en ik vrees dat dit blijvend gaat zijn... nu zijn ze weer aan een onderzoek bezig over de bron van dit virus... China dus en of dit virus per toeval of opzettelijk uit een lab ontsnapt is... als ik zie welke smerige streken regeringen allerhande uithalen zou het me niet verwonderen... zullen we het ooit weten?

Dit alles om te zeggen dat ik vandaag weer tegen een lange saaie dag aankijk... ik heb zelfs geen grote was of strijk om me in te verheugen... gisteren heb ik peertjes gestoofd uit pure wanhoop... dat was weer 1 uurtje voorbij... het weer werkt ook al niet mee om me blij te stemmen... en morgen moet ik naar de tandarts om dat stomme gebit wat aan te passen... juich Belgen juich!

18-05-2021 om 10:21 geschreven door Myette

Ik heb mezelf eens een goeie lap gegeven en streng toegesproken zo van : "maske ist na gedoan met die flaawekul" want die toestand begon ferm op mijn seskes te werken... ik kreeg weer zo'n ellendige kramp over de helft van mijn lijf en ge moogt gerust zijn... ik ben geen roeper maar ik heb wel minuten lang hard zitten kreunen tot die kramp stilaan weg trok... ben vroeg gaan slapen maar werd 2 uur later al weer wakker... besloot van de nood een deugd te maken en trok naar de badkamer... terug in bed kon ik de slaap niet meer vatten en wat doe je dan... denken... de dag ervoor had ik drie wasbeurten afgewerkt en er lag me dus een berg strijkgoed op te wachten... ik begon dus te strijken... eerst sorteren... dan stuk voor stuk zorgvuldig en zonder één vals plooitje... ter afwaisseling en als verstrooiing dacht ik aan het boek van Simon Carmiggelt dat ik aan het herlezen was... zoals die man mensen en hun doen beschrijft is ongelooflijk... ik kan er nog altijd van genieten... moe van het strijken ben ik dan toch uiteindelijk in slaap gesukkeld tot 't manneke kwam binnen gekukeld... die man kan nooit iets stil doen... hij kwam om 2 u naar bed... legde zich neer en begon te snurken en ik... ik kon alleen maar liggen luisteren... toch nog beetje seslapen tot de vuilkar de straat kwam ingerammeld en ze met de bakken begonnen te gooien... momenteel is Proximus net voor onze poort de boel aan het open breken... alles bijeen een gewone dag dus... alhoewel... stel je mijn teleurstelling voor toen ik beneden kwam en al dat strijkgoed nog zag liggen... dat alles afwerken op één dag is me teveel... het zal voor morgen zijn.

11-05-2021 om 10:41 geschreven door Myette

Mijn week verliep in mineur... dinsdag moesten we komen opdraven voor de tweede prik... de tocht er heen in een vliegende stormwind en kletsende regen verliep zonder ongelukken en de vaccinatie zelf was in een wip geklaard... eens thuis begon de ellende voor mij al... terwijl mijn 93-jarige man zich kiplekker voelde kreeg ik gewrichspijnen... ik heb ze niet geteld maar ze hielden precies een wedstrijd wie er het hardst pijn kon veroorzaken... ik had duizelingen en koorts en ben als een wankelend wrak mijn bed in gekropen zonder eten of drinken... dat heeft zo een 2 dagen geduurd... de derde dag heb ik voorzichtig mijn neus boven de dekens uitgestoken... dan een voet...gevolgd door de andere... en wobbelend mijn weg naar beneden gezocht... ik voel me nog niet helemaal tiptop... maar wat me vooral zo triest maakt is dat ik zelfs ziek nog altijd de zorg voor man heb... voor ik in bed kroop zetten ik zijn koffie in de microgolf om op te warmen... 5 minuten later stond hij al aan mijn bed want wist niet hoe die kop eruit te nemen... en het komt ook niet in zijn hoofd op om me eens iets te drinken te brengen of te vragen of hij iets kan doen... dat maakt je geweldig droef... integendeel hij presteert het nog om zelf mijn hulp te eisen... iets dat ik deze keer gewoon heb genegeerd... het komt niet alleen door zijn toestand nu maar hij is altijd zo geweest... ik heb al heel lang geleerd dat ik alleen op mezelf kan rekenen en deze week werd ik er weer met mijn neus opgedrukt... sorry mensen vandaag geen humor te koop hier... alleen droefheid.

08-05-2021 om 10:04 geschreven door Myette