En we zijn weeral terug van een weekje druiven plukken in de Champagne... Prachtig weer gehad, lekker gegeten en vooral veel champagne gedronken. Hierbij even vermelden dat 4 van onze collega-plukkers van het Franse Ministerie een ere-medaille mochten ontvangen voor 20 seizoenen "vendange". Zie ze daar staan te blinken met hun Magnum en hun op de borst gestoken metaal. Ik heb nu 8 "pluks" achter de rug. 't Wordt moeilijk en ik ben ook niet van plan om ooit op hetzelfde podium te komen... Proficiat !
Vrijdag vertrekken we weer naar de champagnestreek om druiven te plukken bij de familie Casters. Indien u belangstelling hebt voor dit bedrijf, kan u terecht op www.champagne-casters.com Zeer interessant is het krantenartikel ( weliswaar enkele jaren oud) op www.agripress artikel 192795. Dus... als u me mist, u weet waar ik ben.
gisteren rond deze tijd kende ik je nog niet en morgen rond deze tijd ben je er niet meer vandaag leef je voort als een herinnering aan de toekomst alleen de kleur van de wind blijft over
ik wil met volle teugen van de sterren drinken en met blauwe kinderogen door het vuur van de zon lopen want ergens moet er iemand zijn die denkt en voelt en leeft zoals ik en mee wil gaan over het spoorloze water van de tijd kom en volg voordat de golfbrekers lachen met de weggespoelde zandkastelen en de huizen tranen zijn geworden ik zou zo graag naaktdansend de zomer tot diep in de heupen van december onder mijn huid met me meedragen
Het wordt langzaam weer aftellen voor de "kliek" om de valies in te pakken en af te zakken richting Damery om er voor te zorgen dat er champagne in de flessen geraakt... On arrive !!!!
jaren na zijn dood stond hij daar te sterven onopgemerkt onder de lindebomen van het plein hij verweerde zich niet en las met eeuwige ogen in zijn boek terwijl de duiven op zijn schouder scheten hij zei niets en hij liep niet weg alleen maar een doffe glimlach toen ik voorbij was hoorde ik hoe hij met zijn voet trachtte een kuiltje te maken maar het ging niet daarom bleef hij staan met een versteend excuus op zijn gezicht in de avond groeide de schimmel van de sterren
als jij niet bij me bent mogen de schimmen van de nacht niet groter worden niet met onnoembare angst mijn dalen bewonen. ik ken geen toverwoorden meer.
laat mij niet dromen als een dief. de dagen worden angstig. de avond is steeds trager en mijn woorden liggen braak en schaden mij
je bracht me leven, wees nu niet vreemd. ontvang me in je opengevouwen lichaam zodat ik zou weten een speelse zon te plukken uit je wijdvertakte twijgen.
we liepen langzaam door het gras de stilte nestelde zich in onze kelen de verre zon die van modderkleuren was de hoge wolken onbereikbare kastelen en daaronder het langgerekt zuchten van de velden het was allemaal nabij en toch uren ver ik fluisterde in je haren en telde in elke lok de schaduw van een kleine ster je grage hand had niets vandoen maar die te vullen is me niet gelukt ik heb verlegen en met de teerste zoen je lange lippen toegedrukt
het park zit gehurkt in de zon hoe zacht nu het samenzijn met deze vrouw vol gensters zo teder kristallen bergtoppen beklimmen en zinken in een donzen wolk tot één adem vervallen nu onze huiden alleen nog parels rijgen de rozen dragen een hoed vanmiddag en zwijgen
