Het wordt langzaam weer aftellen voor de "kliek" om de valies in te pakken en af te zakken richting Damery om er voor te zorgen dat er champagne in de flessen geraakt... On arrive !!!!
jaren na zijn dood stond hij daar te sterven onopgemerkt onder de lindebomen van het plein hij verweerde zich niet en las met eeuwige ogen in zijn boek terwijl de duiven op zijn schouder scheten hij zei niets en hij liep niet weg alleen maar een doffe glimlach toen ik voorbij was hoorde ik hoe hij met zijn voet trachtte een kuiltje te maken maar het ging niet daarom bleef hij staan met een versteend excuus op zijn gezicht in de avond groeide de schimmel van de sterren
als jij niet bij me bent mogen de schimmen van de nacht niet groter worden niet met onnoembare angst mijn dalen bewonen. ik ken geen toverwoorden meer.
laat mij niet dromen als een dief. de dagen worden angstig. de avond is steeds trager en mijn woorden liggen braak en schaden mij
je bracht me leven, wees nu niet vreemd. ontvang me in je opengevouwen lichaam zodat ik zou weten een speelse zon te plukken uit je wijdvertakte twijgen.
we liepen langzaam door het gras de stilte nestelde zich in onze kelen de verre zon die van modderkleuren was de hoge wolken onbereikbare kastelen en daaronder het langgerekt zuchten van de velden het was allemaal nabij en toch uren ver ik fluisterde in je haren en telde in elke lok de schaduw van een kleine ster je grage hand had niets vandoen maar die te vullen is me niet gelukt ik heb verlegen en met de teerste zoen je lange lippen toegedrukt
het park zit gehurkt in de zon hoe zacht nu het samenzijn met deze vrouw vol gensters zo teder kristallen bergtoppen beklimmen en zinken in een donzen wolk tot één adem vervallen nu onze huiden alleen nog parels rijgen de rozen dragen een hoed vanmiddag en zwijgen
ik zou jullie zo graag laten zien dat de horizon omhoog kan worden getrokken als een reuzegroot blauw gordijn en jullie bewijzen dat het mogelijk is zich over de rand van de wereld te buigen waar vanuit het dal de geur van zomerbloemen door het dak van de dagen schijnt en het licht in de rozen klimt als een trage kleur als dat zou kunnen ...
ik schrijf je naam in elke hoek van de tijd waarin ik leef en leven zal tot de wind mij als maanzaad weer bij jou zal dragen om dan zacht als een praline te dansen op je huid
