ik zou jullie zo graag laten zien dat de horizon omhoog kan worden getrokken als een reuzegroot blauw gordijn en jullie bewijzen dat het mogelijk is zich over de rand van de wereld te buigen waar vanuit het dal de geur van zomerbloemen door het dak van de dagen schijnt en het licht in de rozen klimt als een trage kleur als dat zou kunnen ...
ik schrijf je naam in elke hoek van de tijd waarin ik leef en leven zal tot de wind mij als maanzaad weer bij jou zal dragen om dan zacht als een praline te dansen op je huid
moeder, ik stond vandaag bij je graf en trachtte heel stil te luisteren of van diep geen stem zou fluisteren dag, jongen , ik ben niet veraf maar zoveel uren later liggen mijn bloemen te verwelken op het gras daaronder, schaduwbeladen, je glimlach en al wat je voor me was
al verwens je me ooit naar het diepste van de hel je zal voor eeuwig mijn allerliefste blijven natuurlijk in dat geval niet meer zo fel ik vind dat ik niet moet overdrijven
kom bij me, zei ze wellustig, kom bij me, mijn parelhoen, zie je niet hier brandt de lamp kijk, zo iets maakt me onrustig en bezorgt me even de kramp ik blijf wel haar kampioen maar nu wilde ik net het licht uitdoen ...
en na de haan de hen en na de bok de geit heeft hij haar hangend aan de tijd op het duin nog nat van dauw in haar volle schoonheid uitgespreid en trommelend op de borst de allereerste kreet geslaakt de zee ontwaakt
