mijn woorden liggen geruisloos aan de binnenkant van mijn huis wanordelijk, zo vlak voor het schrijven, maar woorden zijn laf en slaan op de vlucht bang voor de vervoeging van voorbije jaren verward door de rauwheid van de waarheid alles goed, vraag je ja, ja, zeg ik wetend dat mijn vermomming als bejaarde geslaagd is maar misplaatst in de tijd de leugen nestelt zich in alle hoeken van mijn lijf
op de zolder van mijn ziel bewaar ik de schoonheid van elke dag als een zucht tegen de wind van de werkelijkheid de hete wind is mijn lijf ik ben de dorst beschenen door de withete zon van mijn verleden zullen ze ooit ophouden de winden die waaien door de kamers van mijn hart ik wrijf mijn herinneringen tegen de slijpsteen van mijn geheugen warmgloeiend komen ze steeds terug als krokussen en jong gras
buiten is het donderdag en lente met leugens van licht
Volgens Wikipedia is HAIKU een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in 3 regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen bevat. De haiku drukt een ogenblikervaring uit, een vingerhoed vol emotie.
Een voorbeeld : Het leven
uit moeder komen tussen haakjes glimlachen weer stil verdwijnen
er zit een onbekend beest in het ondoordringbare struikgewas van mijn geheugen ik voel hoe het achter mijn gezicht kruipt op zoek naar iets of iemand in mij naar een aanwijzing voor een verhaal dat niet blijkt te kloppen eens zal het mij bespringen en verslinden
maar mijn leeftijd is een papierversnipperaar al die dromen, ambities en herinneringen worden dag na dag onafgebroken onleesbaar gemaakt in fijne reepjes gesneden mijn huis heeft zich los gemaakt van de aarde en drijft weg in het donker er heerst volslagen stilte het maanlicht breekt in scherven op het water
je leert me het aanraken het gestuurd strelen van mijn vingers over je warme lijf je huid zet zich schrap onder de herinnering van mijn handen tegen de blauwe ruis van de nacht wordt het licht onrustig maakt hese woorden overbodig
ik duik in de schaduw van de eerste morgen die openbarst in de voering van je glimlach ik versplinter
ik ben een zin gevangen tussen hoofdletter en vraagteken op de hartslag van de tijd gedicteerd wat te doen wat te laten soms was het bidden dan was het bronstig blaten soms het murmelen van het strelen of het prevelen van een kus af en toe rijm ik zelfs op autobus
ik heb geen zin meer ik gooi al mijn woorden als duimspijkers op straat want in het station van het achterblijven valt al dagenlang de regen
hier in dit angstaanjagend landschap van de tijd vult de zon langzaam de lege kruinen van de bomen zwarte geraamtes zijn het knarsend in het zandkleurige licht de nacht heeft weer een streep in mijn gezicht gekerfd vreemde blauwe vogels duiken opgeschrikt in het strakgespannen niets ik praat tegen de ivoorwitte rozen die denken te bevriezen ontdaan, verstoord en eenzamer dan ooit duiken overal koude spiegels op luister naar het bloedige blaffen van de rondzwervende honden ik schiet op alles wat beweegt
slijt de tijd door het voorbijgaan of zijn het de herinneringen die vervagen net als in de groeven van langspeelplaten laat de tijd stof achter in je ogen mijn leven kucht het heeft in de wind gelegen en mijn jaren kreunen op hun rug in de avondzon dromend van zondagen die naar zomers ruiken kijk, de bladeren van de plataan zijn tot op de nerf versleten zal ik ze in het voorjaar terug zien om die onrust die door de kamers van mijn lijf raast te doen zwijgen ik ben zo bang als een komma in een dik boek
het voelde allemaal zo goed sterven was tot 1999 iets wat anderen deden maar sindsdien draag ik de herinneringen aan jullie mee in de warme binnenzak van de tijd ik mis, moeder, je warme moederlijf tegen mijn verkleumde ribben, ik mis de geur van gesneden selder en gebakken wafels, van de zeep die naar het zonlicht was vernoemd ik betast, vader, de hitte van lang vervlogen avonden in onze gesprekken onder een lucht doortrokken van kraaiengekras en fladderende vleermuizen dat waren nog eens zomers
maar nu op dit kerkhof het licht huivert hier begint het verleden te vervormen te verwateren in onzekerheden te verdwijnen onder de vlekken van het vergeten ik ga weg en leg een grote strik rond de stilte de wind hapt me als een hond achterna
ik heb in een dorp gewoond waar vaders en moeders niet doodgingen waar soldaten behangen met vogels en bloemen dansten door de straten en meisjes met leliewitte boezems bij bosjes in de struiken hingen het gras geurde groen als een nachtzoen er was geen wenkbrauwgefrons geen dode egel op de weg het licht hing als een zomerjas over je schouders bomen fluisterden zo zacht dat het onverstaanbaar was galsteenoperaties bestonden niet mijn buurvrouw was een trekvogel voor ze kringloopdame werd en marco borsato zong droooooomen zijn bedrog
