Ik heb nog nooit zoveel 'geprofiteerd' als de andere jaren in mijn leven. Iedere keer als de zon schijnt 'profiteer' ik ervan om buiten te komen. Gewoonlijk is dat om de 2 à 3 dagen, dat ik volop van haar stralen kan genieten en profiteer ik van haar vit A & D en de warmte die ze geeft. Gisteren heb ik geprofiteerd van 'het' buiten zijn, en genieten van mijn propere tuin. Vandaag belet de regen me weer om wat buiten te zitten lezen. De straalstroom van Armand ligt nog altijd aan de verkeerde kant, en zolang die 'lucht E40' verkeerde bochten maakt zal er van schoon, helder en standvastig weer geen sprake zijn. Het voordeel van zo'n weer is, dat alles fris en groen blijft en niet verschrompelt, verkleurd of vervaald door de hitte van de zon. Ik heb ook nog geen parasol nodig gehad alhoewel ik hem wel al buiten geïnstalleerd heb, voor het geval er van 's morgens tot 's avonds zon zou zijn. Nog een voordeel is dat het hier aan de kust vrij rustig is, geen overrompeling van toeristen of dagjesmensen. Geen vuiligheid of afval op de straten, all peace and quiet on the western front. Natuurlijk zou ik liever zonnige dagen hebben en terug eens wat ambiance op den dijk. Maar de studenten zullen wát blij zijn met dergelijk weertype om het hoofdje koel te kunnen houden bij de blok en de daaropvolgende examens. Omdat de zon niet zoveel schijnt valt er ook niets nieuws te rapen. De mensen blijven liever binnen dan buiten van hun oren te maken en te protesteren tegen alles en nog wat. En zo zal deze zondag verder kabbelen zoals de rustige zee, grijs en onopvallend. Tot morgen
Toch wel een speciale dag vandaag, die me ook een beetje fier en trots doet voelen: dit is de eerste zin van blog nr 1600. Nooit gedacht natuurlijk dat een idee om mijn stem te laten horen en mijn ideeën aan het internet toe te vertrouwen, me zo'n goed gevoel zouden geven. Er zijn ondertussen ook al meer dan 39.000 pageviews geweest, dat wil dus ook wel zeggen dat ik regelmatig gelezen word door vaste en losse abonnees, lezers en lezeressen. Door dat schrijven krijg je ook wat internetvrienden erbij van over het hele land en ver daarbuiten. Wat mezelf betreft, heb ik al die jaren veel gebruik leren maken van internet meer bepaald wikipedia, google en diverse sites die me veel antwoorden gaven en geven op de vragen die ik me soms stelde. Verder was het voor mij een goede oefening van mijn eigen taal. Nieuwe woorden ontdekken en oude woorden weer leren gebruiken, zegswijzen, spreekwoorden, citaten, schrijvers leren kennen. Op die jaren (sinds 06/01/2020) vind ik dat ik mezelf verrijkt heb met een kennis die in geen enkele school of onderricht te leren valt. Het stemt mezelf best wel zeer tevreden.
De tuinman is hier om mijn hagen en gras te fatsoeneren. Na de regenbuien en schaarse zonnestralen maar toch redelijk zachte temperaturen was al het groen in de tuin, uit zijn voegen gegroeid. Mijn leeftijd brengt ook met zich mee, dat er voor dergelijk werk al wat hulp nodig is. Eigenaardig genoeg moest hij me vandaag ook helpen om een vogeltje te vangen dat mee binnengevlogen was. Geen 5 cm groot was het, en moeilijk te vangen. Met een hond die alles ruikt wat er anders is in huis, was de hulp welkom vooraleer woeffie het beestje zou vangen en vermorzelen uit nieuwsgierigheid. Dat is zowat een korte versie van een normale blog van 'pijltje' maar ik ga wel van de zon genieten in mijn opgekuiste hofke. Wat ik met dat vogeltje moet gaan aanvangen weet ik niet, want het blijft maar in de nabijheid van mijn huis wat fladderen. Misschien als ik wat graantjes in mijn handpalm zou leggen dat het bij mij wel zou komen zitten en voor de rest van zijn leven in mijn tuin zou willen doorbrengen. Tot morgen
Eindelijk was het vandaag zover: mijn bicky-burger buiten op een bank op de dijk kunnen binnenspelen. Niet alleen dat, het was nog rustig, weinig volk, en een prachtig uitzicht op een rustige staalblauwe zee. Ik heb heel lang daar zitten kijken en genieten van deze lentedag aan de kust. In de verte zag ik nog een paar schepen die richting Oostende zeilden om deel te nemen aan "Oostende voor Anker". Ook zag ik een roeibootje met twee roeiers erin. Was dat al een oefening voor de Olympische Spelen deze zomer of was dat gewoon een ludiek duo dat wilde aanmeren tussen al die drie- en viermasters?. Gewoon wat kijken op het strand of een bank, er is altijd wel een groot of klein spektakel te zien aan en op zee. Het is hier nog altijd droog, maar er komen al wat meer wolken opzetten, waarschijnlijk de voorbode van de regen die eerst de andere regio's in België van water voorzien heeft en de restanten dan maar over onze hoofden aan de kust komt leeggieten.
De verkiezingen komen naderbij, maar van een oproeping om mijn demcratische plicht te gaan vervullen is er nog niks in de brievenbus gevallen. De administratie heeft nog 2 weken de tijd om me mee te delen in welk gebouw ik mijn bollekes mag gaan rood maken. Ondertussen zijn de evaluaties van de Regering Vivaldi volop aan de gang. De debatten tussen de kopstukken van de partijen zijn op alle zenders te horen en te zien. De beste schippers staan zoals gewoonlijk aan de wal en hebben toogpraat. De eerste opmerking dat ik met vraagstekens stel: de koopkracht zou met 1,4% gestegen zijn tijdens deze regeerperiode!!!!. Vele producenten van voeding en andere consumptiegoederen hebben van de corona-epidemie gebruik gemaakt om de prijzen te doen stijgen. Nu dat alles terug weer 'normaal' zou moeten zijn, is er geen enkel bedrijf bereid zijn prijzen terug te zetten zoals ze waren vóór de crisis. Natuurlijk is het zo dat onze beleidsmakers geen invloed hebben op al die grote buitenlandse concerns die voor alles en nog wat onze markt beheersen. We moeten in ons landje alles invoeren want grondstoffen hebben we niet. Belangrijke bedrijven zijn in buitenlandse handen waar we de vraagprijs moeten voor betalen (water, electriciteit, gas, afvalverwerking, rusthuizen, zelfs granen, groenten, fruit). In feite is het zo dat we niet langer 'selfsupported'zijn. Het enige wat we wel hebben en waar we overal voor gewaardeerd werden zijn onze grijze cellen gekoppeld aan een oerdegelijk en hoogstaand onderwijssysteem. Maar zelfs dàt is al aan het aftakelen. We zakken maar steeds dieper op de internationale ranglijst voor wiskundekennis enz door een falend en gebrekkig onderwijsplan. Ingenieurs, leraars en andere wetenschappers komen er niet door een "Vlaamse Canon" als belangrijkste verplichte wetenswaardigheid in het onderwijs in te voeren. Er was deze week een opmerkelijke mededeling van de RUG en Keytrade Bank, dat ons land 15% miljonairs telt (± 500.000 Belgen). Waarschijnlijk allemaal gelieerd aan een politieke functies. Tot morgen
Het ziet er naar uit dat er een zonnige droge dag op komst is en dat de wind niet al te fel aanwezig is. Tijd dus om eindelijk de parasol buiten te zetten, want de zonnestralen geven al aardig van jetje en een zonnehoed is niet meer voldoende om mijn tere hoofdje te beschermen tegen de warmte. Eerst is er natuurlijk de kuisploeg gepasseerd, dan een luncheke tot mij genomen, krant lezen, schrijven en dan buiten. Ik ben natuurlijk geen diplomaat en kan moeilijk inschatten wat het betekent een 'erkenning' van de Staat Palestina en wat een 'erkenning' allemaal inhoudt. Blijkbaar is dat allemaal niet zo simpel aangezien het grondgebied nog niet begrensd is en dus de grenzen niet bekend. Onze toppolitici zijn een beetje bang voor de consequenties die een erkenning zou inhouden en wachten geduldig af wat de rest van de wereld en de landen overwegen te doen. Het zou van de 'staten' die Palestina erkennen eerder een symbolische actie zijn dan een daadwerkelijke erkenning als een evenwaardige staat als Israël. Gelijk wat er ook van is, een oorlog moet stoppen. Er zijn er al té veel oorlogen, conflicten en gewapende invallen die het de gewone mens moeilijk maakt zijn gewone leven te leven zonder angst of schrik te hebben. Maar zoals de geschiedenis leert, oorlogen zijn van alle tijden en gewapende conflicten ook. Een mens leert blijkbaar niet van zijn fouten sinds de 'val' van Adam en Eva in het Paradijs. Hebzucht, macht, rijkdom zijn dikwijls de redenen onder de dekmantel van de 'ware religie' verspreiden onder de mensen. "Droevig is deze wereld" zingt de echte koning van het authentieke levenslied: Guido Belcanto. Ik luister liever naar zijn "Plastic rozen verwelken niet" of "Zijn vlammetjes". Maar als ik zijn lied hoor over "Het zeildoek van de botsauto's" wenste ik nog zelf eens in een botsautootje op de kermis te zitten. Maar dat durf ik niet meer omdat ik schrik heb voor mijn botten bij dat botsen. Ik heb ook geen liefje dat ik mee zou kunnen nemen in de 'slang' en onder het zeildoek met mij zou kunnen zitten om wat te friemelen en kusjes te geven en "Op zoek naar romantiek" is. "Afscheid is de deur van de toekomst" schreef Manfred Hinrich (1926-2015). Mijn toekomst is wat rustiger geworden, met andere charmes, andere bezigheden die me even gelukkig kunnen maken.Tot morgen
Toen ik gisteren in de striemende regen op de tram wachtte om mijn geschoren hondje op te halen, scheen plots de zon heel fel in mijn ogen. Een onbekende man, met vrouw en gehandicapte dochter, vroeg me welke kant hij van de rails moest staan om richting Nieuwpoort op te stappen. Behulpzaam als altijd, zegde ik welke kant hij op de tram moest wachten. Op mijn antwoord aan hem volgende meteen een bedankje maar ook een mooi compliment: ik had zeer mooie ogen, vertelde hij. Ik antwoordde dan maar onbeholpen dat door de regen zijn brillenglazen waarschijnlijk een onscherp beeld geven!. Waar of niet, ik voelde me er wel door gecharmeerd. Zelfs een meisje van 1948 kan nog blozen door een complimentje te krijgen al was het niet door een jonge snaak, maar veeleer iemand van mijn leeftijdscategorie en die er zich niet aan stoorde om wat pluimstrijkerij te doen bij een andere vrouw dan de eega. Dat was gisteren en ik kwam zoals gewoonlijk met een spierwit en kortgeschoren hondje naar huis. Vandaag is het eerste nieuws op radio en internet, zeer goed nieuws, althans dat hoop ik toch. Misschien kan door de erkenning van de Staat Palestina door verschillende landen, een einde gemaakt worden aan de oorlog en gekibbel over grondgebieden in het Midden-Oosten. De slachtingen en wederzijdse verwijten hebben al veel te lang geduurd en té veel onnodige slachtoffers geëist. Eén van de weinige overlevende van de holocaust transporten naar Auschwitz tijdens Wereldoorlog II, de 92 jarige Brusselse advocaat, Simon Gronowski, blijft geloven in een vrede tussen Israël en Palestina, want de 'vriendschap zal de haat overwinnen'. Laat me hopen dat de aanzet daartoe gegeven is door een erkenning van Palestina door verschillende Europese staten en hopelijk ook door ons land. Simon was een overlever van een genocide maar Betty is een overlever van een mediahype. Iedereen leerde Betty Owczarek kennen bij de eerste Big Brother op het kleine scherm. De beenhouwersvrouw trok alle aandacht naar zich toe met haar wulpse rondingen en vrijgevochten gedrag. Ze teerde best nog een aantal jaren op dat avontuur door een zangcarrière uit te bouwen, optredens in shows aan de kust en overal te lande te geven. En dan, van een beroepenswitch gesproken ging ze verpleegkunde studeren: ons Betty is nu een eerbiedwaardige verpleegster geworden en met haar lach en woorden zal ze de zieken wel kunnen opbeuren tijdens een verblijf in de kliniek. Il faut le faire, zeg ik dan, want ze had voornamelijk een Franstalige playlist. Tot morgen
Geen politiek, geen oorlogen meer op de frontpagina van de kranten. Wel de rampen met het regenweer in ons land. Overstromingen en wateroverlast zijn voor bijna ieder van ons 'dagelijkse kost' aan het worden. Die woorden scheppen normaal gezien veel lekkers op het bord, nu is het een titel van ellende, miserie en moedeloosheid. Ik had mijn 'uitje van de maand' voorzien, terwijl dat woeffie in het trimsalon zit, maar dat zal letterlijk in het water vallen. Ik kan natuurlijk ook de wachttijd, tot men van hem een mooi wit hondje heeft gemaakt, in een brasserie, patisserie of cremerie doorbrengen, maar zelfs dat is geen aanlokkelijk vooruitzicht bij dit weer. Ik zou het liefst eens slenteren langs de kledingwinkels, schoenwinkels, interieurzaken, parfumeriën, de promenade rond het nieuwe casino eens aflopen, en ondanks ik mijn e-reader heb, toch eens in de boekenwinkel snuffelen en de geur van papier opsnuiven. Bij 15°C en al die nattigheid erbij, zit dat er vandaag niet echt in. Waarschijnlijk zal ik hem bij Audrey afzetten en terug huiswaarts keren en daar wachten op een belleke dat ik mijn proper schatje mag komen halen. Al hetgeen ik vandaag niet kan bezoeken is echt geen ramp, dat zijn gebouwen die niet rap zullen verdwijnen en die ik een volgende keer wel eens kan bezichtigen en/of binnenstappen. We zijn al lange tijd niet meer gezegend geweest met zonnig en standvastig weer. Dat is ook te zien aan de tuin. Het enige dat werkelijk welig tiert is het zogenaamde onkruid. 'Maai mei niet' zal dit keer zonder moeite gebeuren. Het gras staat wel hoog en zou nodig moeten gemaaid worden, maar met al die nattigheid is dat bijna niet te doen. Dus kijk ik maar liefdevol naar de boterbloemen, de paardenbloemen en de kamillebloemekens of madeliefkes die nu fier staan te pronken tussen de grassprieten. Dat heeft ook zijn charme. En kan ik deze namiddag geen pateeke gaan verorberen, dan zal ik thuis wel een cakeje opeten die mijn kleindochter voor mij gebakken heeft. Wat er wel nog op pag 4-5 aan bod komt zijn de verkiezingen van juni. Een beetje gelaten beschrijft men de uitstappen van de eerste-rangs politici op de markten, kermissen of van degene die, zoals de kwajongens, bellekentrek gaan doen. De verkiezingen wekken blijkbaar niet zoveel interesse op bij de mensen. Men is de verkiezingsbeloftes moe, die altijd de herhalingen zijn van de vorige beloftes omdat men er gedurende 4 of 6jaar het bij beloftes is gebleven. Herhalen en herhalen, beloven en beloven, zonder gêne of schaamte kunnen de politici dat met een pokerface doen. Bert Dewilde (1925-2020) beschrijft het mooi: "Een politicus mag gezichtsverlies lijden! Hij heeft er toch meerdere". Tot morgen
Sinksenmaandag, een verlofdag en daar geniet mijn jongste zoon en co van, om even gedag te komen zeggen en een 'stuutje' mee te eten. Het is altijd gezellig om niet alleen te moeten eten en van het gesnater en getater aan tafel te genieten. Nu zal het wel weer duren tot de grote vakantie vooraleer ze terug langskomen want de examens voor de kinderen gaan eraan komen. Raziel vindt bezoek wel fijn, maar wil toch de meeste aandacht hebben en doet er dan ook alles aan, om zeker met hem rekening te houden. Ik wil wel babbelen met mijn gasten en hen op de eerste plek zetten voor de tijd dat ze hier zijn, maar daar heeft hij het moeilijk mee. Hij heeft geen notie noch begrip van het woord 'familie'. Een beetje jaloersheid steekt dan de kop op, omdat ik zijn noden een beetje aan kant schuif. Nu is iedereen nog eens een wandeling gaan doen om de gezonde zeelucht nog in te ademen vooraleer huiswaarts te keren. Daar wacht hen een waterverzadigde lemenondergrond en veel slakken met of zonder huisje. Hier valt het momenteel nogal mee, maar ik kreeg toch weer een waarschuwing "Stormschade Vlaanderen" vanaf morgenvroeg. En zo blijft dit mooie lenteseizoen verstoken van een echt lentegevoel. Alles relativeren is de boodschap en "relativeren = de veren die zorgen voor de balans in je leven". Ik wil nog wel de verjaardag vermelden van twee muzikale grootheden. Boudewijn De Groot in de Nederlandstalige gebieden,die 80 kaarsjes zal uitblazen en de eeuwig 'er jong willen uitzien', de internationale superstar 'Cher'. Die wil natuurlijk niet weten dat ze ook al 78 lontjes op haar taart heeft staan. Tot morgen
Sinksen of Pinksteren? Het maakt geen verschil, het een is een afgeleide van de Griekse taal, het andere van de Latijnse en betekenen allebei 50 dagen na Pasen. Meteen ook het einde van de christelijke liturgische cyclus. Nu komen we tot aan de 'advent' in 'de grote groene tijd'. In ieder geval vieren we vandaag het 'neerdalen van de Heilige Geest' onder de vorm van grote vurige tongen op het hoofd van de apostelen, de leerlingen van Jezus. Het wonder van die dag is dat elkeen de preek van de 12 discipelen verstond, van welke windstreek ze ook kwamen en welke taal ze ook spraken. Ik reken vooral, bij het neerdalen van de 'Geest' op veel inspiratie voor mijn blog en misschien spreek ik vandaag, wie weet, de zéér moeilijke taal, West-Vlaams. Dat zou pas een wonder zijn!. Er zijn op deze dag ook veel feesten, niet alleen 'Lentefeesten' of 'Communiefeesten' voor de kinderen, maar ook de 'grote kermissen komen eraan. De bekendste is natuurlijk de 'Sinksenfoor' in Antwerpen, die net geen 50 dagen leut en plezier brengt voor groot en klein. Minder plezant vond ik de uitslag van het 'Grande' muziekconcours in de Flagey: onze Belgische Pauline valt uit de boot om mee te dingen naar de "1e prijs" van dit prestigieuse evenement. Ze is niet bij de 12 geslecteerde eindlaureaten. Ik schenk haar toch het lied "Paulien" van Johan Vernimmen als troost. "Pauline" van Bram Vermeulen (1946-2004) kan ik natuurlijk ook als geschenk geven en is minstens even mooi. Een weekje geduld en het is weer klassieke muziek geblazen. Naast de expressie van de violisten kijk ik ook hoe ze het oplossen als er snaren breken. Erg is dat wel als dat bij de viool gebeurd van een kandidaat en vereist een koelbloedigheid van de muzikant maar ook de alertheid van de orkestmeester. Deze week geen snaar zien vliegen wel verschillende kapotte haren bij de strijkstok. Men ziet dan tijdens een stil moment de violist met enig geweld het gebroken haar uit die 'beharing' trekken. Ik heb geleerd dat bv de strijkstok één van de weinige hulpmiddelen in de muziek is waar geen 'plastiek' aan te pas komt. Alles is nog naturel. De beharing van de strijkstok zijn haren van staart en manen van paarden. Liefst van hengsten, die blijken wat steviger te zijn. De kleur of het ras van het paard speelt geen rol: een moor, een lipizaner of de haren van een boerenknol, als ze maar stevig genoeg zijn. In feite zitten er zo'n 150 tot 175 haren op een strijksstok, dus als er eentje breekt is dat niet zo'n ramp. Wel moet de violist zijn 'haren' goed harsen zodat die, als ze over de snaren strijken en samen met de vingerzetting, de trillingen veroorzaken en het instrument als muziek in de oren doen klinken. Het klinkt zo'n beetje als de pomerans blauw krijten bij het biljarten, het verhoogt de hechting bij het spelen. Tot slot: alle leden van het begeleidende orkest, Orchestre Royal de Chambre de Wallonie, kregen een persoonlijk bedankje van onze vorstin. Tot morgen
De vraag kan wel al eens gesteld worden: leven we in het seizoen van de herfst of de winter? Feit is, dat ik terug wollen sokken aangedaan heb en een dikke pull met lange mowen. Daarmee heb ik mijn weerbericht vervolledigd en is alles gezegd wat er moet gezegd worden over deze lente, die maar niet uit de startblokken wil schieten. Tijd zat om volop te genieten van de klassieke muziek. De beste van de beste violisten laten ons kennismaken met bekende (Mozart....) maar ook minder bekende componisten. Ik ben vooral dan eens blij werk te horen van Eugène Ysaÿe (1858-1931). Koningin Elisabeth (1876-1965) richtte in 1937 een vioolconcours met zijn naam op, dat driejaarlijks bestreden werd. Zij was een grote fan van zijn muzikaliteit, virtuositeit en wilde de componist op deze manier eren. Sinds 1951 kreeg dit befaamd en hoogstaand concours de naam van de koningin en werd ook uitgebreid naar wedstrijden voor piano, cello, zang. Eugène is dan wel een bekende componist, violist en dirigent, maar nu is er ook werk te horen, van voor mij, onbekende muzikale talenten zoals Fritz Kreisler, Alfred Schnittke, Lili Boulanger, Ernest Chausson, Efrem Zimbalist, Lera Auerbach... recente en minder recente klassieke componisten. De uitvoerders van deze werken zijn zoals gewoonlijk de virtuozen van het Aziatische type, al of niet wonend of inwoner van dat werelddeel. Maar hun vingervlugheid en interpretatie van muzieknoten is fenomenaal alleen hun mimiek laat té wensen over. Ze studeren niet alleen de noten en de gevoelens die de muziek zou moeten opwekken, maar dan ook de bijhorende gezichtsuitdrukkingen die daarmee zouden moeten gepaard gaan. En daar wringt het schoentje!. Hun natuurlijk gezichtuitdrukking is altijd stoïcijns, onpartijdig, neutraal en vertoond normaal gezien weinig emotie. Om één of andere reden werd hun ooit gezegd dat ze in hun vioolspel, niet alleen emotie moesten spelen maar tegelijkertijd uiten en vertonen via hun mimiek. Er werd hen aangeleerd welke gezichtsuitdrukking bij welke emotie past. Deze week waren er verschillende, vooral violistes, waar ik het niet van kon aanzien en ben elders in mijn huis gaan zitten om alleen maar klank te horen en geen beeld te zien. Het is soms hilarisch en daardoor word ik nog al dikwijls eens afgeleid van de muziek en hun prachtige uitvoeringen van vioolwerken. Dat is mijn ervaren bij deze vioolwedstrijd. Voor de rest heb ik ook eens genoten van het prachtige pianospel van Liebrecht Vanbeckevoort, ooit zelf finalist tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano in 2007. Enfin, ondanks mijn minieme kritiek die eigenlijk niets terzake doet, blijven het grootse muzikanten, topatleten en hoop ik dat onze Pauline, bij de 12 finalisten zal zijn. Tot morgen
Ik ben wat later begonnen met schrijven, want ik moest dringend ijcobars halen zolang de promatie in de winkel nog geldig is. Ik eet eens graag marsrepen uit de diepvries, maar ik koop ze alleen maar als ze in promatie zijn. Niet alleen die korting was belangrijk maar ook de 3% op de andere aankopen omdat maandag de winkel gesloten is. Ik heb dus 36 marsfrisco's meegebracht, 3 dozen met 12 stuks. Door de korting die werd toegestaan, zijn er 12 stuks gratis. Natuurlijk is het nu de kunst om me te beperken tot één reep per dag om zo lang als mogelijk van 'dat gratis in huis halen', plezier te hebben. Het zal wel moeilijk zijn daarom heb ik nog wat ander ijs meegebracht: vanille-ijs en bananasplit. En zoals het weer er hier uitziet, zal het een zonnige dag worden met temperaturen waarop een lekkere crème glace zal smaken. Ik ben ook naar de zee gaan kijken. Een rustige zee, die tevreden is met haar lot : 2x / dag 'en avant' en 2 x / dag 'de retour'.Een klein beetje golfjes aan de branding zag ik wel, waar dan schuimpjes op kwamen. Een liefelijk tafereel om te zien. Kortom, ik heb een goede voormiddag gehad. En hier zet ik het citaat van een onbekende neer: briefkaart aan psychiater; "Heb het hier heerlijk. Waarom?". Maar ik vis weer achter het net om mijn 'vlijtige liezen' te vinden. Het is echt zoeken geblazen om mijn zomerbloemen in huis te halen. Primula's heb ik niet gevonden in begin februari. Ik heb vorige week moeten rondrijden, wat niet slecht is voor de motor van mijn auto, om witte pelargoniums te vinden. En deze morgen kwam ik dus ook van een kale reis terug. Enfin, ik zal ze wel vinden. Ik neem de hond dan eens mee op uitstap, die zit graag in de auto.
Het Vlaamse woord van de dag is, 'notenleer'. Dat komt goed van pas in de week van het wereldberoemde concours van de klassieke muziek. Ik hoor weer diverse stukken van Mozart, Brahms, Schubert.... sommige stukken klinken me bekend in de oren, andere hoor ik voor het eerst. Mijn namiddagen verlopen rustig en mijn avonden ook. Notenleer, beter gekend als 'solfège' of de lessen in muziekschrift leren lezen en zingen, een training van het muzikale gehoor door een zangoefening. Ik denk dat er vroeger in de scholen nog een les was in 'muzikale opvoeding' naast de 'lichaamlijke opvoeding'. Die bestond dan voornamelijk uit het leren van psalmen, Marialiederen en andere kerkelijke gezangen. Notenleer is een woord dat onvertaalbaar is naar de Nederlandse/Hollandse taal. Daar spreekt men van 'muziekschrift'. Het is vaak, dat we ondanks dezelfde taal, toch veel verschillen hebben om iets te benoemen, uit te drukken, te bedoelen. "De geest van een taal openbaart zich het duidelijkst in haar onvertaalbare woorden" zei de schrijfster van psychologisch getinte romans en vertellingen, Maria von Ebner-Eschenbach (1830-1916). Ik heb nu wel een 'mars' en avant, verdiend. Tot morgen
Voilà, reeds 15 dagen voorbij in mei en na vandaag komen er nog 15 dagen. Ik mag en durf te hopen dat die een beetje droger gaan verlopen. Ik kreeg gisteren in de mailbox een "Stormschademail van Vlaanderen" vooral een waarschuwing voor de hevige regenbuien en dat nr 1722 geactiveerd was. En dat de regen weer hevig naar beneden valt heeft zo zijn gevolgen voor mijn dagindeling. De poetshulp ziet het niet zitten om door al die nattigheid naar hier te komen. Ik neem het haar niet kwalijk, ik zal wat andere taakjes doen vandaag en mijn bezigheden aanpassen. Het zal een dag van lezen, schrijven, en de bibliotheek van mijn teevee eens uitmesten, worden. In het archief van mijn toestel zitten méér dan 40 items te wachten op mij, om bekeken te worden. Ik neem alles op, van wat in mijn ogen interessant kan zijn en vind dan niet altijd de tijd om te controleren of het wel interessant genoeg was om opgenomen te worden. Dikwijls heb ik één aflevering gezien van een serie of wedstrijd en wil ik de volgende uitzending niet missen en zet ik dat voor alle zekerheid op 'opname'. Maar dan komt er, zoals deze week de Koningin Elisabethwedstrijd tussen, en wil ik dat ook bekijken. Uiteindelijk staan er een hele reeks urenvullende programma's te wachten om bekeken te worden. En daarvoor is dan een regendag, zoals vandaag, ideaal om mijn tv-bib eens uit te mesten. Mijn regendag zal gegarandeerd zó voorbijvliegen.
Gisteren werd meegedeeld, hoeveel een Europarlementslid (ze verdienen eigenlijk geen hoofdletter) verdient per maand: 10.000€ + 3.000€ onkostenvergoeding en nog een paar andere voordelen zoals autotankkaart, maaltijdcheques, treinabonnement....Wat voor zwaar werk moeten deze eurocraten daarvoor doen, dat is natuurlijk de grote vraag. Een verbazingwekkende bemoeienis in het leven van de Europeanen!!! Bijvolg is het Europese Parlement onderhevig aan de 'Regelziekte' en vergt zwaar werk van de mandatarissen. Vandaag stonden er zo'n paar werkzaamheden en resultaten in de krant. Allemaal zeer belangrijke interventies in het leven van alledag (zowel voor personen als bedrijven) en geven een beeld van de belangrijke debatten, besluiten en wetgevingen, waarvoor ze zo rijkelijk vergoed worden. Wel te verstaan, al die uitkomsten worden natuurlijk niet op één dag discussie bereikt, soms gaan daar weken, zoniet maanden of jaren over. Er is al een unanimiteit bereikt en in wetteksten gegoten over volgende items: de dikte van chocolade-eieren, de shampoo en het water waarmee je je wast, het lettertype op verpakkingen, het lawaai van de stofzuiger, de kwaliteit van je tatoeages, de snelheid van je ruitenwisser. De nuttige beslissingen zijn o.a. de compensatie na een vliegtuigvertraging, het beestenleed verminderen door de grootte van een kippenhok te bepalen, de video's op instagram en het licht op groen zetten voor de universele lader van gsm. Verantwoording: we zijn één markt geworden en in alle 27 landen van de EU moeten dezelfde wetten en richtlijnen gelden voor personen, zaken en bedrijven. Daar gaan natuurlijk heel veel discussies aan vooraf om een eensgezindheid te bekomen. Tot morgen
Als ik al ooit de intentie zou gehad hebben om gisteren mijn vensters van saharastof en andere onreinheden die erop kleefden te ondoen, dan had ik geen halsbrekende toeren moeten uithalen. De hogedrukreiniger kwam met veel lawaai en gedruis van hierboven. Iedereen tevreden met zo'n regenbui: de plantjes omdat ze gekuisd en stofvrij werden gemaakt en 'en surplus', gezond regenwater kregen, 'ik' omdat mijn ramen op een perfecte manier gereinigd werden. Geen strepen bij het opdrogen, want de zon scheen niet. Ik kan nu weer alles klaar en duidelijk zien wat zich er buiten mijn vier muren afspeeld. "Elk nadeel, heeft z'n voordeel" zei ooit Johan Cruijff (1942016), een voetballer in hart en nieren, met prachtige oneliners en fantastische gezegdes. Het is al zo dikwijls gezegd en geschreven, als hier de zon schijnt moet je binnenshuis alles maar laten liggen zoals het erbij ligt en als de riebedebie naar buiten om van de heerlijke stralen te genieten. Dan moet je achteraf geen 'sunshine guilt' hebben omdat je niet bent buiten geweest als de zon present was. Dat is het nieuwe woord om aan te geven dat je schuldgevoelens moet krijgen als je in huis, van de zonnestralen geniet. Het is bijna een ander woord voor FOMO of 'fear of missing out', het gevoel dat je iets gemist hebt. En dat is wel zo, de zonnestralen en de daarbij horende vit. D, zijn een schaars product geworden waar men ten alle prijze van moet genieten als dat fenomeen zich voordoet. Dat geldt dan vooral voor de senioren die de kans hebben om zich te laten bruinen op natuurlijke wijze, en het niet doen. Het is plezant om dan met 'croc's', de lelijkste schoen ter wereld, buiten te lopen en te zitten. Na een tijdje zijn mijn voeten versierd met rondellekes. De zon kruipt door de gaatjes, zo typisch aan dat plastieken schoeisel, en kleurt zo de zichtbare en blote huid. De voetjes krijgen dan sproetjes, wat leuk is om zien. Nog zo een product dat maar blijft in de kijker staan en waar binnenkort alle ouderlingen wel een voorschrift voor zullen krijgen, Ozempic. Het blijkt niet alleen te helpen om de slanke lijn te krijgen maar ook het risico op een hartaanval te verkleinen. Waarschijnlijk is het geneesmiddel niet alleen bevorderlijk voor diabeteci, maar voor de ganse bevolking want men denkt dat het werkzame ingrediënt nog veel meer kwaaltjes kan genezen. Het is dus nog niet einde verhaal voor dit wondermiddel. Dat is het voor vandaag. Al de rest blijft hetzelfde en het leuke nieuws is met een vergrootglas te zoeken en daar schrijf ik dan het liefste over. Voor slecht en triestig nieuws zijn er kanalen genoeg te vinden. Tot morgen
Na een deftig onbijt en wat spelletjes met mijn huisgenoot, is het tijd om aan mijn pupiter plaats te nemen. Ik moet mijn bedenkingen bij talrijke gebeurtenissen en evenementen van vorige week, gisteren en vandaag, zelfs van een ver verleden, eens weergeven. Met de venster open en de frisse lentelucht probeer ik mijn gedachten te ordenen en aan de goegemeente 'kond' te maken. Mijn ideeën, vaststellingen gaan via de pc naar het internet, waar het ten eeuwige dage zal te lezen zijn. Correctie: zolang er elentric is. Mijn eerste vaststelling; op 14 mei 1948, nog vóór mijn geboorte, nog vóór het algemene stemrecht voor vrouwen, verlieten de laatste Britse Troepen, Palestina. Een voorstel van de 'Volkerenbond' om het gebied Palestina op te splitsen in een Joods en Arabisch gedeelte viel in dovemansoren. De nieuwe premier David ben Goerion (1886-1973) riep meteen de "Staat Israël" uit. Sinds dag 1, leidt het uitroepen van deze nieuwe staat, tot oorlog. Wrang is wel dat het een 80 jarige oorlog is, die ver van oplossingen staat. Het conflict lijkt eeuwig te duren, en vraagt maar meer en meer slachtoffers bij de bewoners door de stijfhoofdigheid van de leiders van beide landsgedeelten. Ondanks voorstellen, overeenkomsten, handdrukken, vergaderingen, blijven de gruwelen, die gevechten meebrengen, bestaan.
Ik gebruik een nieuwe alinea omdat mijn volgende bedenkingen over wat luchtiger onderwerpen gaan en ik wil het voorgaande absoluut niet met lichtvoetigheid vereenzelvigen: Muziek. Vorige muziekweek werd een ode aan de 'hedendaagse muziek' met alles wat er bijhoort: dans, ritme, spektakel, kledij, bandmuziek, natuurlijk ook de controverse, maar uiteindelijk is het ultieme instrument "de stem" van de performer. Daar gaat tenslotte de beoordeling van de verschillende landenjury's over. Deze week begonnen in de Flagey gebouwen de weken van het 'klassieke repertorium'. De start van 'De Koningin Elisabethwedstrijd' nu gepatroneerd door Koningin Mathilde. Gisteren begonnen dan de eerste sessies met 4 kandidaten. Ook onze landgenote mocht haar kunsten tonen met haar kennis en behendigheid op het instrument dat dit jaar in de belangstelling staat: de viool. Ik hoorde gisteren werken van Mozart, Grieg, Ravel...., en het opgelegde onuitgegeven nieuwe werk van Charlotte Bray: The Son and her Flowers. Geen verveling deze week en vooral voor 's avonds heb ik een rustiger bezigheid, enkel luisteren en genieten. Aan de jury om te boordelen of het instrument optimaal gebruikt wordt en de interpretatie van het werk, is zoals het hoort te zijn.
Daarmee zijn we vandaag aan de 'laatste ijsheilige' gekomen. Die waren hun naam niet waardig dit jaar. Gelukkig zou ik maar zeggen, want het weer met zijn nattigheid en wind heeft voor genoeg ellende gezorgd voor iedereen. Tot morgen
Een nieuwe week is van start gegaan: week 20. Voor de verandering, start deze maandag 'grijs en warm'. Na de echte lentedagen, van donderdag tot en met zondag, is er alleen een aangename temperatuur overgebleven. Over 18°C is niet te klagen en als er al eens een buitje zou vallen, is dat welkom voor mijn pas geplante witte pelargoniums. De paarse bodembedekkkers, geraniums, groeien en bloeien op een nooit gezien manier in mijn tuin. Ik moet maar een stekje in de grond steken en hopla, een nieuwe plant is er. Ik steek ze meestal in de grote zwarte plastieken plantenpotten die ik cadeau kreeg van de tuinman. Met een reu in huis en in de tuin, is het opletten dat de bloemen, planten en struiken goed beschermd zitten om niet te veel af te zien van al dat hondenwater. Dus die gekregen potten beschermen al mijn geraniums en pelargoniums tegen mijn wildplasser. Ik kan hem spijtig genoeg geen 'gasboete' opleggen of een andere straf geven. En zo is het vandaag al de 13e mei, en verjaardag van vriend Willy, vader van één van mijn vrienden. Reeds 81 jaren op deze aardkorst levend. Dit jaar heeft hij gekozen om in een assistentiewoning of serviceflat te gaan wonen. Alles bij de hand, geen tuinklusjes, veel nieuwe buren en veel klapkes en veel spellekes. Daarbij natuurlijk een niet te vergeten instrument: de laptop en de gsm. De senioren kunnen niet meer functioneren zonder die electronische speelgoedjes, waaronder communicatie met vrienden en familie wel de belangrijkste zijn. Maar Willy doet getrouw iedere dag zijn oefeningen die 'Duolingo' hem geeft. Ik heb terug eens geprobeert daar aan mee te doen.Ik vond dat ik een serieuze opkikker en extra oefeningen voor mijn Franse taal nodig had. Nog geen dag later wist ik waarom ik er ooit mee gestopt was; het dwingende karakter om oefeningen te doen als men bij deze site is ingeschreven!. Soms tot 5 berichten per dag om me er aan te herinneren dat er oefeningen op mij stonden te wachten. En er is nu juist één ding dat ik goed vind aan gepensioneerd zijn: geen dwingelandij meer van buitenaf. Eén tel/seconde, om de reeks te activeren, één week om ze terug uit te schakelen. Dat is, oef, eindelijk gebeurd, en ik begin dan ook met een blij gemoed aan deze nieuwe week. Heb ik dan al eens fouten in mijn 'Beter Frans' oefeningen, een ramp is dat niet. En als ik dan onze tweede landstaal spreek met mijn Waalse en Brusselse buren, die verstaan me wel mét en zonder fouten. Maar ik zal toch maar eens luisteren naar Lucille Star (1938-2020) en haar "French Song", "Quand le Soleil dit bonjour aux Montagnes". Het blijft een aangenaam lied om te horen. Tot morgen
Het was een heerlijk lentebriesje dat me verwelkomde als ik deze morgen met de hond buitenging. Dat is toch een zaligheid als het wat warmer is buiten. Natuurlijk kan ik niet anders dan de "Eurosongcontest" ter sprake brengen. Een paar tumultueuze dagen gingen vooraf aan de geldverslindende sing-a-songavond. Het ware verhaal van de uitschakeling van de Nederlandse deelnemer Joost Klein zal wel eens aan het licht komen maar gisterenavond was het glitter en glamour en alle pluimen leken gladgestreken. Wijsheidshalve koos men voor een niet gecontesteerd land en zanger, nl de deelnemer uit het rijke Zwitserland, de non-binaire man/vrouw/hun 'Nemo Mettler' met "The Code". La Suisse is kapitaalkrachtig genoeg om dergelijk groots evenement te organiseren. Het is ook altijd al door de eeuwen heen, een 'neutraal' land gebleven. Gelukkig hadden ze dit keer een lied dat door de beugel kon, een soort meezinger en dus kon dat ook verkozen worden als het beste lied van al de inzendingen. Het thema van dit Eurovisiesongfestival was dit jaar: United by Music. Ze zijn er aardig in geslaagd om er niet 'devited' van te maken, wat had kunnen zijn, door de vele protesten die rond het gebeuren plaatsvonden. Alle hoge, lage en verkeerde noten werden zonder problemen de ether ingestuurd. En van de 'ether' gesproken, ik heb in het luchtruim geen 'noorderlicht' gezien. Ik had pertang stokjes tussen mijn oogleden getoken om het groen-roze-gele gordijnlicht van de zonne-explosies te kunnen zien of waar te nemen, maar mijn oogschellen vielen vóór mijn blauwe oogjes, zo moe was ik. Natuurlijk was ik moe! Visite en logés is toch al vermoeiend geworden op mijn leeftijd. Zeker omdat de routine van gasten ontvangen begint weg te vallen. Mijn kinderen worden ook wat ouder en de kleinkinderen hebben andere activiteiten en prioriteiten gekregen. Daardoor komen ze letterlijk niet meer afgezakt van 110 m boven de zeespiegel naar 5 meter boven het zeewater. Het is telkens een prettige en vreugdevolle begankenis maar zowel de hond als ikzelf zijn er wel moe van en genieten nu van een 'recupke' met 'bodding'in de namiddag. Want dat gebak van 'oud brood' brengt mijn 'schone zoon' altijd mee. En verder is er ook nog, "Une Belle Histoire" zoals gezongen door Michel Fugain. Een Belgische violiste stoot door naar de halve finales van Koningin Elisabeth wedstrijd: de 19 jarige Pauline van der Rest. Duimen maar. Tot morgen
First things first, het belangrijkste eerst. Zo kan men wel de verjaardag van de tweeling in de familie wel bestempelen. De jongen en het meisje, of omgekeerd (ik vergeet altijd wie de eerstgeborene is) vieren vandaag een mijlpaal in hun leven: 18 schone lentes. En ik mag wel zeggen dat het vandaag een prachtige lentedag zal zijn, er zal buiten uitbundig kunnen gefeest en gevierd worden met vrienden en familie. Iedereen blij natuurlijk want, zelfs hier aan zee zal de temperatuur boven de 20°C uitkomen en dat is echt héél lang geleden. Mijn bezoekers zijn nu een strandwandeling aan het maken. Een speurtocht naar de legoblokjes, die ruim 30 jaar, nadat ze van het containerschip vielen, nu aanspoelen aan onze kusten. Het zijn allemaal specialekes en men moet zeer goed uit z'n doppen kijken om ze te kunnen detecteren. Ik hoop dat ze geluk hebben en met een souvenir binnen komen gewandeld. Met een gerust hart kunnen we de ijsheiligen negeren. Normaal moet men schrik hebben voor nachtvorst als de heiligen, Malmertus, Pancratius, Servatius, Bonifatius en eventueel 'de koude Sofie' hun feestdag hebben. Dat is in deze periode van het jaar, van 11-15 mei. Hun spreuken zijn nu wel niet van toepassing, maar omdat het gezegde van Malmertus op mij van toepassing zou kunnen zijn, schrijf ik ze toch maar op: al is Malmertus oud en grijs, hij houdt van vriezen en van "ijs". Vooral dat laatste is belangrijk en zeker en vast waar!. Vandaag is het ook de "Internationale Dag voor Fairtrade ". Vroeger kende men alleen het schandalig dure merk 'Max Havelaar' met zijn koffiebonen en chocolade. Nu slaan de grootwarenhuizen met "eerlijke handel" rondom je oren. Dat doet dan ook weer vragen oproepen. Van producent naar verbruiker.....wij hanteren de korte keten!! Hoe waarheidsgetrouw kan dat allemaal zijn? Omdat ik heel erg sceptisch ben tegenover al die aanbevelingen en verkoopargumenten, laat ik me er niet dikwijls door verleiden. Alle producten gaan door te veel handen en organisaties om de desbetreffende producenten een eerlijke vergoeding te geven voor hun producten. Uitbuiting blijft bestaan en dat zien we ook weer bij die online shops zoals Shein, Temu..., voor de prijs van een appel en een ei kan men er een ganse kleerkast aanschaffen. Men wil de mensen ervan afhouden met allerhande argumenten, zoals slechte kwaliteit, het pakje dat niet toekomt, betalingen niet oké...... maar hier zijn er mensen genoeg die voor een schappelijke prijs op die manier kledij en andere huishoudartikelen kunnen aanschaffen, omdat ze zelf het absolute minimum aan inkomen hebben en eens wat nieuws willen hebben. Soms kan men zeggen dat de fairtrade-producten er zijn om aangeschaft te worden door een middenklasse met een sociaal hart en rechtvaardigheidsgevoel. Om af te sluiten, er zijn geen legoblokskes gevonden. Tot morgen
Een vrije vrijdag, maar geen 'vrij' dag, althans niet voor mij. Volgens mijn geliefde broer moet ik ook niet meer denken en hopen dat ik nog een vrijer zal tegenkomen. Dat beweert hij nadat ik vertelde wat ik allemaal rond mij hangen had, vooraleer ik nog eens het laken en donsdeken er bovenop legde. Géén enkele man wil zoveel lichaamsbedekking verwijderen, vooraleer aan een vrijpartijtje te beginnen, zoveel geduld heeft geen enkele heer om het vrijen in gang te zetten. Ik zal mijn broer maar geloven, want hij is ook al 70+ en weet blijkbaar nog van wanten. Op deze vrije vrijdag zal het voor mij geen vrije dag zijn. Ik heb bezoek. Ze zijn hier uitgeput binnengevallen na een autorit van 3 u in file rijden om 150 km af te leggen. Het is geen pretje meer om mama of oma te bezoeken aan zee. Men is rapper aan de Costa Brava dan aan de Noordzee. Het kan ook bijna niet anders met maar één autostrade naar het verlofparadijs bij uitstek voor kortere vakantieverblijven. Met een heerlijke 17° en een licht briesje is het hier werkelijk aangenaam vertoeven en dat vinden veel landgenoten die de hitte van het asfalt niet willen opsnuiven. Vandaag moeten jullie tevereden zijn met dit korte berichtje, ik moet mijn gasten entertainen. Koken ga ik niet meer doen. Vanavond is het ons beproefd recept: uit eten gaan en dan liefst met garnaalkroketten, sla, tomaat, citoenschijfje en echte frieten op ons bord!. Eerst is er de bespreking van de uitgave van het "Letterbuffet 2", dat me pas in handen gegeven werd door 'de vrienden'. Dit keer was het uitgangspunt van het boekje: een schilderijtje met een 'kamper' op. Ik heb weer mijn best gedaan om een mooi verhaaltje te schrijven over dat vakantievehikel. Ik heb geput uit mijn eigen droom ooit eens een grote toer te doen in Europa met dit huisje op wielen. Maar ik niet alleen, ze konden 30 vrienden/vriendinnen aanzetten om daar een mooi verhaal rond te spinnen; waargebeurd, verzonnen of gedroomd.Tot morgen
Alles is nog stil buiten. Dat is meestal zo als een feestdag midden in de week valt. Nochtans zal er in veel huishoudens een drukte van jewelste zijn bij de belangrijke 'kinderfeesten' die rond deze tijd plaatsvinden: Eerste/Plechtige Communie of een Lentefeest. Cadeautjes of centen zijn in aantocht voor de 7-of 12jarigen. Tegelijkertijd is er veel werk voor de ouders als die gans de familie hebben uitgenodigd om mee te vieren om de kinderen zoveel mogelijk nuttige of onnodige geschenken te geven. Maar plezant is zo'n feest altijd en hopelijk op het einde van de dag is er geen sprake van zatte nonkels of tantes.
Eigenaardig! Op 1 mei vieren we de 'Dag van de Arbeid'. Met speeches, optochten en andere bijeenkomsten. Vooral de leden en partijbonzen van 'Vooruit' zijn daar de haantjes de voorste in en ook de PVDA. Hier en daar duiken er ook leden van Groen of andere gezindten op in de vele stoeten die met vlag en wimpel door de straten marcheren en ondertussen de "Internationale" zingen. Niemand met 'oranje' kleuren of groene hesjes lopen daarin mee. Hun dag is vandaag "Rerum Novarum", genoemd naar de Encycliek van Paus Leo XIII (1810-1903). Daarin wilde de Paus een antwoord vinden en geven over de positie van de Kerk in het moderne denken, vooral met tijdens de industriële revolutie: rechtvaardig loon, recht op eigendom, solidariteit met de zwakkeren. Eigenlijk thema's die nog altijd actueel zijn en de inhoud zijn en blijven van de 'sociaal katholieke leer'. Ik overpeinsde de gelijklopende delen van deze 2 dagen, speciaal voor de werkende mens ingesteld. Allebei zijn ze gekenmerkt door bol, hol en vol van speeches te zijn, en optochten met de belangrijkste tenoren of sopranen van de partij. Meteen vroeg ik me af 2 dingen af: 1) is het mogelijk dat deze speciale dagen ooit eens op dezelfde dag zullen gevierd worden, kort gezegd kan het dat 1 mei en Hemelvaartsdag ooit eens samenvallen? Aangezien Hemelvaartsdag ten vroegste op 30 april kan vallen en ten laatste op 3 juni, is het best mogelijk dat alle politieke strekkingen eens eensgezind met dezelfde eisen door de straten marcheren met vlag, wimpels en fanfaren. Ik denk dat weinigen van ons dàt zullen meemaken. We zullen het belang ervan aan onze nakomelingen moeten meegeven want het samenvallen zal pas plaatsvinden op 1 mei 2160. Volgende vraag: 2) Is er voor Rerum Novarum ook een speciaal lied gecomponeerd zoals op 1 mei waar de deelnemers aan de optochten de "Internationale" zingen?. Een tekst van de communard Eugène Pottier (1816-1887) en de muziek/melodie van de Belgische componist Pierre De Geyter (19848-1932). Het werd een beetje zoeken en kwam uit bij "De marktzanger in ere hersteld" een groep met 3 leden, Johan Morris, Marc Justaert en Jos Debraekeleer, die zich tot doel hebben gesteld de liederen, hun teksten en muziek van 1900-1950 in ere te herstellen. Tot hiertoe telt hun repertoire al meer dan 500 liederen en treden her en der op in het hele Vlaamse land. Rond 1910 werd het "Lied van de Christen Werkman" verspreid. De tekst is de moeite om te lezen, maar te lang om hier weer te geven. Er staan pareltjes in hun liedboek. Tot morgen
Na wat krachtvoer te hebben binnengslagen, begin ik aan mijn cijfers, letters, woorden en hopelijk komt daar dan een deftig, leuk en leerzaam essay uit tevoorschijn. Ik heb mijn boodschappen gedaan. Het was ontzettend druk in de winkel met koppeltjes senioren die allemaal veel bezoek verwachten of zullen krijgen de volgende dagen. De karren werden volgeladen met drank (frisdrank, bier en wijn), pistolets en sandwiches die luchtdicht verpakt waren en de charcuterie- en kaasafdeling was ook bijna geplunderd. Er is zalig weer voorspeld en hier zal er ook wel wat volk over de vloer komen. Maar nu to the point met de bedenkingen van de dag. Het is niet alleen de dag dat ik mijn Eerste (1955) en Plechtige (1960) Communie herdenk. Maar er gaan ook verschillende stemmen op, om van 8 mei terug een officiële feestdag te maken om het einde van de 2e Wereldoorlog te blijven herdenken. Niet alleen het gebruik van bloemenkransen te leggen aan de monumenten van de 'Onbekende Soldaat' en een bezoek, van de weinige Oud-Stijders die er nog zijn, aan het Fort van Breendonk. Men moet terug het belang van herinneringseducatie onderstrepen en vooral het anti-fascisme benadrukken. In Nederland is dat nog een groots opgevoerde herdenking aan Den Dam in Amsterdam en een concert op de avond van deze feestdag, bijgewoond door leden van de koninklijke familie. De laatste jaren is dat vooral een show van hun, van oorsprong Latijns-Amerikaanse, koningin. Die maakt er een punt van om met de allerlaatste nieuwe trends op modegebied uit te pakken en te pronken en in zee te gaan met de duurste coututiers van het moment. Ze wil alle aandacht naar zich toetrekken. Gaat haar dochter dezelfde weg op? Of ziet ze het koninginneschap met wat meer opleiding tegemoet? Of is ze gewoonweg tevreden met hetgeen ze nu kent en hoopt ze op een entourage dat haar wel voldoende zal instrueren zoals de ministers, adviseurs, secretarissen? In ieder geval haar opleiding ziet er nogal dubieus uit. Maar ze gaat haar onkostenpremie van 1,5 miljoen euro wel opnemen vanaf 2025, omdat ze wat meer representatiewerken gaat uitvoeren, een eigen huishouding op poten wil zetten in haar eigen paleis want dat van haar ouders is niet groot genoeg. Haar echte wedde van 300.000€ moet ze nog niet hebben dit jaar. Enfin ja, in ieder geval is Europa een goede voedingsbodem voor koninginnen. De monarchiën maken deze eeuw kennis met veel belangrijke vrouwen. Zowel in Spanje, Nederland, Zweden is er een vrouw die voor deze belanrijke post in aanmerking komt. Ik mag natuurlijk onze eigen kroonprinses niet vergeten, die toch wel een bolleboos blijkt te zijn. Na de kleuterklassen, de lagere school en het lager middelbaar onder de kerktoren te hebben doorlopen, is ze met haar verstand op de internationale toer gestapt. Zo veel mogelijk kennis vergaren, contacten leggen over heel de wereld en ons land een uitschijning en allure geven, die de gewone burger van pas kan komen. Dat was mijn nieuws van de dag. Tot morgen
Een dag zonder nieuwswaarde, zoals men dat al eens gezapig aankondigt. Alhoewel, 'zonder nieuws' is een verkeerd beeld want een dag zonder wat nieuws is er nooit. Er gebeurt altijd wel wat op onze 'blue planet'. Met nieuws bedoelt men meestal geen 'goed' nieuws': oorlogen, bombardementen, aanvallen, pandemiën, veroordelingen, gevangennemingen, overstromingen en nog talloze andere vreselijke toestanden en onrechtvaardigheden. Vandaag de dag wordt nieuws in ons land beheersd door, gelukkig en weliswaar vredige, naderende verkiezingen. We luisteren weeral eens naar de uitleg van de politieke programma's en de mooie beloftes die daar traditiegetrouw bijhoren. Maar altijd bij beloftes en positieve vooruitzichten, blijven. Ook nooit tevreden is het lerarenkorps en hun vakbonden, die nog maar eens gaan staken. Deze bevolkingsgroep denkt nooit aan hetgeen ze de ouders en kinderen aandoen met hun acties. Volgens dat ik begrepen heb, zouden ze nu staken om paal en perk te stellen aan de willekeur van de directeur bij het opstellen van het lesuurrooster!. Een ander nieuwsitem dat me eerst een glimlach bezorgde maar daarna toch de ernst ervan deed inzien: alcoholcontole bij de 'petanque-wedstrijden'. Geen glaasje pastis meer in de hand, geen duvel meer langs de zijkant. Men hanteert nu de slogan: weg-met-het-biertje-bij-de-ballen. Een nultolerantie voor alcoholgebruik tijdens de competitie, erger dan de BOB-controle in het verkeer. De uitleg en de reden: iemand die redelijk onvast op zijn benen staat kan al eens een wedstrijdbal van 700-800gr in de verkeerde richting smijten en zo een persoon raken in plaats van de cochonnet, met alle ongelukkige en nadelige gevolgen vandien. Beperkingen en wetten, verboden van vele dingen zijn we ondertussen wel gewoon geworden in ons Verenigd Europa. In 1824 dirigeerde Beethoven (1770-1827) voor de eerste maal zijn 9e Symphonie met het prachtige "Ode an die Freude" van Friedrich Schiller (1759-1805). Het Europese Volkslied, maar 'veel Vreugde' is er in ons continent niet te vinden met de betogingen, de stakingen, bezettingen. Er is een algemeen ongenoegen dat zich manifesteert in al de geledingen van de maatschappij. Zo blijven de klaroenblazers van de The Last Post, onder de Menenpoort nog altijd hun nut tonen: de mensen er op attent blijven maken dat 'vrede' een werkwoord van iedere dag is. Ondanks, dat iedereen er wat lacherig over doet, die liedjeswedstrijden en andere competities tonen aan dat we toch, met al onze verschillen in Europa, elkaar een vredevol optreden voor de televisie wensen, elkaars talenten erkennen en er miljoenen Europeanen, ondanks al hun verschillen, naar hetezlfde programma kijken. Ook de klassieke muziekwereld erkent dat de wereld niet alleen maar kommer en kwel is. De 'Koningin Elisabethwedstrijd' is weer begonnen. Ditmaal vraagt de 'violist' alle aandacht. Er stuurden 290 muzikanten een video in van hun kunnen. Er werden 63 violisten (33vrouwen, 30 mannen) afkomstig uit 21 landen waaronder één Belgische, geselecteerd om hun virtuositeit voor een livepubliek te demonstreren. Voilà, dat was mijn nieuws van de dag, een mengeling van positief en negatief, van goed en kwaad, want zo zit de mens en de wereld toch in elkaar. Tot morgen
