De vraag kan wel al eens gesteld worden: leven we in het seizoen van de herfst of de winter? Feit is, dat ik terug wollen sokken aangedaan heb en een dikke pull met lange mowen. Daarmee heb ik mijn weerbericht vervolledigd en is alles gezegd wat er moet gezegd worden over deze lente, die maar niet uit de startblokken wil schieten. Tijd zat om volop te genieten van de klassieke muziek. De beste van de beste violisten laten ons kennismaken met bekende (Mozart....) maar ook minder bekende componisten. Ik ben vooral dan eens blij werk te horen van Eugène Ysaÿe (1858-1931). Koningin Elisabeth (1876-1965) richtte in 1937 een vioolconcours met zijn naam op, dat driejaarlijks bestreden werd. Zij was een grote fan van zijn muzikaliteit, virtuositeit en wilde de componist op deze manier eren. Sinds 1951 kreeg dit befaamd en hoogstaand concours de naam van de koningin en werd ook uitgebreid naar wedstrijden voor piano, cello, zang. Eugène is dan wel een bekende componist, violist en dirigent, maar nu is er ook werk te horen, van voor mij, onbekende muzikale talenten zoals Fritz Kreisler, Alfred Schnittke, Lili Boulanger, Ernest Chausson, Efrem Zimbalist, Lera Auerbach... recente en minder recente klassieke componisten. De uitvoerders van deze werken zijn zoals gewoonlijk de virtuozen van het Aziatische type, al of niet wonend of inwoner van dat werelddeel. Maar hun vingervlugheid en interpretatie van muzieknoten is fenomenaal alleen hun mimiek laat té wensen over. Ze studeren niet alleen de noten en de gevoelens die de muziek zou moeten opwekken, maar dan ook de bijhorende gezichtsuitdrukkingen die daarmee zouden moeten gepaard gaan. En daar wringt het schoentje!. Hun natuurlijk gezichtuitdrukking is altijd stoïcijns, onpartijdig, neutraal en vertoond normaal gezien weinig emotie. Om één of andere reden werd hun ooit gezegd dat ze in hun vioolspel, niet alleen emotie moesten spelen maar tegelijkertijd uiten en vertonen via hun mimiek. Er werd hen aangeleerd welke gezichtsuitdrukking bij welke emotie past. Deze week waren er verschillende, vooral violistes, waar ik het niet van kon aanzien en ben elders in mijn huis gaan zitten om alleen maar klank te horen en geen beeld te zien. Het is soms hilarisch en daardoor word ik nog al dikwijls eens afgeleid van de muziek en hun prachtige uitvoeringen van vioolwerken. Dat is mijn ervaren bij deze vioolwedstrijd. Voor de rest heb ik ook eens genoten van het prachtige pianospel van Liebrecht Vanbeckevoort, ooit zelf finalist tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano in 2007. Enfin, ondanks mijn minieme kritiek die eigenlijk niets terzake doet, blijven het grootse muzikanten, topatleten en hoop ik dat onze Pauline, bij de 12 finalisten zal zijn. Tot morgen
Ik ben wat later begonnen met schrijven, want ik moest dringend ijcobars halen zolang de promatie in de winkel nog geldig is. Ik eet eens graag marsrepen uit de diepvries, maar ik koop ze alleen maar als ze in promatie zijn. Niet alleen die korting was belangrijk maar ook de 3% op de andere aankopen omdat maandag de winkel gesloten is. Ik heb dus 36 marsfrisco's meegebracht, 3 dozen met 12 stuks. Door de korting die werd toegestaan, zijn er 12 stuks gratis. Natuurlijk is het nu de kunst om me te beperken tot één reep per dag om zo lang als mogelijk van 'dat gratis in huis halen', plezier te hebben. Het zal wel moeilijk zijn daarom heb ik nog wat ander ijs meegebracht: vanille-ijs en bananasplit. En zoals het weer er hier uitziet, zal het een zonnige dag worden met temperaturen waarop een lekkere crème glace zal smaken. Ik ben ook naar de zee gaan kijken. Een rustige zee, die tevreden is met haar lot : 2x / dag 'en avant' en 2 x / dag 'de retour'.Een klein beetje golfjes aan de branding zag ik wel, waar dan schuimpjes op kwamen. Een liefelijk tafereel om te zien. Kortom, ik heb een goede voormiddag gehad. En hier zet ik het citaat van een onbekende neer: briefkaart aan psychiater; "Heb het hier heerlijk. Waarom?". Maar ik vis weer achter het net om mijn 'vlijtige liezen' te vinden. Het is echt zoeken geblazen om mijn zomerbloemen in huis te halen. Primula's heb ik niet gevonden in begin februari. Ik heb vorige week moeten rondrijden, wat niet slecht is voor de motor van mijn auto, om witte pelargoniums te vinden. En deze morgen kwam ik dus ook van een kale reis terug. Enfin, ik zal ze wel vinden. Ik neem de hond dan eens mee op uitstap, die zit graag in de auto.
Het Vlaamse woord van de dag is, 'notenleer'. Dat komt goed van pas in de week van het wereldberoemde concours van de klassieke muziek. Ik hoor weer diverse stukken van Mozart, Brahms, Schubert.... sommige stukken klinken me bekend in de oren, andere hoor ik voor het eerst. Mijn namiddagen verlopen rustig en mijn avonden ook. Notenleer, beter gekend als 'solfège' of de lessen in muziekschrift leren lezen en zingen, een training van het muzikale gehoor door een zangoefening. Ik denk dat er vroeger in de scholen nog een les was in 'muzikale opvoeding' naast de 'lichaamlijke opvoeding'. Die bestond dan voornamelijk uit het leren van psalmen, Marialiederen en andere kerkelijke gezangen. Notenleer is een woord dat onvertaalbaar is naar de Nederlandse/Hollandse taal. Daar spreekt men van 'muziekschrift'. Het is vaak, dat we ondanks dezelfde taal, toch veel verschillen hebben om iets te benoemen, uit te drukken, te bedoelen. "De geest van een taal openbaart zich het duidelijkst in haar onvertaalbare woorden" zei de schrijfster van psychologisch getinte romans en vertellingen, Maria von Ebner-Eschenbach (1830-1916). Ik heb nu wel een 'mars' en avant, verdiend. Tot morgen
Voilà, reeds 15 dagen voorbij in mei en na vandaag komen er nog 15 dagen. Ik mag en durf te hopen dat die een beetje droger gaan verlopen. Ik kreeg gisteren in de mailbox een "Stormschademail van Vlaanderen" vooral een waarschuwing voor de hevige regenbuien en dat nr 1722 geactiveerd was. En dat de regen weer hevig naar beneden valt heeft zo zijn gevolgen voor mijn dagindeling. De poetshulp ziet het niet zitten om door al die nattigheid naar hier te komen. Ik neem het haar niet kwalijk, ik zal wat andere taakjes doen vandaag en mijn bezigheden aanpassen. Het zal een dag van lezen, schrijven, en de bibliotheek van mijn teevee eens uitmesten, worden. In het archief van mijn toestel zitten méér dan 40 items te wachten op mij, om bekeken te worden. Ik neem alles op, van wat in mijn ogen interessant kan zijn en vind dan niet altijd de tijd om te controleren of het wel interessant genoeg was om opgenomen te worden. Dikwijls heb ik één aflevering gezien van een serie of wedstrijd en wil ik de volgende uitzending niet missen en zet ik dat voor alle zekerheid op 'opname'. Maar dan komt er, zoals deze week de Koningin Elisabethwedstrijd tussen, en wil ik dat ook bekijken. Uiteindelijk staan er een hele reeks urenvullende programma's te wachten om bekeken te worden. En daarvoor is dan een regendag, zoals vandaag, ideaal om mijn tv-bib eens uit te mesten. Mijn regendag zal gegarandeerd zó voorbijvliegen.
Gisteren werd meegedeeld, hoeveel een Europarlementslid (ze verdienen eigenlijk geen hoofdletter) verdient per maand: 10.000€ + 3.000€ onkostenvergoeding en nog een paar andere voordelen zoals autotankkaart, maaltijdcheques, treinabonnement....Wat voor zwaar werk moeten deze eurocraten daarvoor doen, dat is natuurlijk de grote vraag. Een verbazingwekkende bemoeienis in het leven van de Europeanen!!! Bijvolg is het Europese Parlement onderhevig aan de 'Regelziekte' en vergt zwaar werk van de mandatarissen. Vandaag stonden er zo'n paar werkzaamheden en resultaten in de krant. Allemaal zeer belangrijke interventies in het leven van alledag (zowel voor personen als bedrijven) en geven een beeld van de belangrijke debatten, besluiten en wetgevingen, waarvoor ze zo rijkelijk vergoed worden. Wel te verstaan, al die uitkomsten worden natuurlijk niet op één dag discussie bereikt, soms gaan daar weken, zoniet maanden of jaren over. Er is al een unanimiteit bereikt en in wetteksten gegoten over volgende items: de dikte van chocolade-eieren, de shampoo en het water waarmee je je wast, het lettertype op verpakkingen, het lawaai van de stofzuiger, de kwaliteit van je tatoeages, de snelheid van je ruitenwisser. De nuttige beslissingen zijn o.a. de compensatie na een vliegtuigvertraging, het beestenleed verminderen door de grootte van een kippenhok te bepalen, de video's op instagram en het licht op groen zetten voor de universele lader van gsm. Verantwoording: we zijn één markt geworden en in alle 27 landen van de EU moeten dezelfde wetten en richtlijnen gelden voor personen, zaken en bedrijven. Daar gaan natuurlijk heel veel discussies aan vooraf om een eensgezindheid te bekomen. Tot morgen
Als ik al ooit de intentie zou gehad hebben om gisteren mijn vensters van saharastof en andere onreinheden die erop kleefden te ondoen, dan had ik geen halsbrekende toeren moeten uithalen. De hogedrukreiniger kwam met veel lawaai en gedruis van hierboven. Iedereen tevreden met zo'n regenbui: de plantjes omdat ze gekuisd en stofvrij werden gemaakt en 'en surplus', gezond regenwater kregen, 'ik' omdat mijn ramen op een perfecte manier gereinigd werden. Geen strepen bij het opdrogen, want de zon scheen niet. Ik kan nu weer alles klaar en duidelijk zien wat zich er buiten mijn vier muren afspeeld. "Elk nadeel, heeft z'n voordeel" zei ooit Johan Cruijff (1942016), een voetballer in hart en nieren, met prachtige oneliners en fantastische gezegdes. Het is al zo dikwijls gezegd en geschreven, als hier de zon schijnt moet je binnenshuis alles maar laten liggen zoals het erbij ligt en als de riebedebie naar buiten om van de heerlijke stralen te genieten. Dan moet je achteraf geen 'sunshine guilt' hebben omdat je niet bent buiten geweest als de zon present was. Dat is het nieuwe woord om aan te geven dat je schuldgevoelens moet krijgen als je in huis, van de zonnestralen geniet. Het is bijna een ander woord voor FOMO of 'fear of missing out', het gevoel dat je iets gemist hebt. En dat is wel zo, de zonnestralen en de daarbij horende vit. D, zijn een schaars product geworden waar men ten alle prijze van moet genieten als dat fenomeen zich voordoet. Dat geldt dan vooral voor de senioren die de kans hebben om zich te laten bruinen op natuurlijke wijze, en het niet doen. Het is plezant om dan met 'croc's', de lelijkste schoen ter wereld, buiten te lopen en te zitten. Na een tijdje zijn mijn voeten versierd met rondellekes. De zon kruipt door de gaatjes, zo typisch aan dat plastieken schoeisel, en kleurt zo de zichtbare en blote huid. De voetjes krijgen dan sproetjes, wat leuk is om zien. Nog zo een product dat maar blijft in de kijker staan en waar binnenkort alle ouderlingen wel een voorschrift voor zullen krijgen, Ozempic. Het blijkt niet alleen te helpen om de slanke lijn te krijgen maar ook het risico op een hartaanval te verkleinen. Waarschijnlijk is het geneesmiddel niet alleen bevorderlijk voor diabeteci, maar voor de ganse bevolking want men denkt dat het werkzame ingrediënt nog veel meer kwaaltjes kan genezen. Het is dus nog niet einde verhaal voor dit wondermiddel. Dat is het voor vandaag. Al de rest blijft hetzelfde en het leuke nieuws is met een vergrootglas te zoeken en daar schrijf ik dan het liefste over. Voor slecht en triestig nieuws zijn er kanalen genoeg te vinden. Tot morgen
Na een deftig onbijt en wat spelletjes met mijn huisgenoot, is het tijd om aan mijn pupiter plaats te nemen. Ik moet mijn bedenkingen bij talrijke gebeurtenissen en evenementen van vorige week, gisteren en vandaag, zelfs van een ver verleden, eens weergeven. Met de venster open en de frisse lentelucht probeer ik mijn gedachten te ordenen en aan de goegemeente 'kond' te maken. Mijn ideeën, vaststellingen gaan via de pc naar het internet, waar het ten eeuwige dage zal te lezen zijn. Correctie: zolang er elentric is. Mijn eerste vaststelling; op 14 mei 1948, nog vóór mijn geboorte, nog vóór het algemene stemrecht voor vrouwen, verlieten de laatste Britse Troepen, Palestina. Een voorstel van de 'Volkerenbond' om het gebied Palestina op te splitsen in een Joods en Arabisch gedeelte viel in dovemansoren. De nieuwe premier David ben Goerion (1886-1973) riep meteen de "Staat Israël" uit. Sinds dag 1, leidt het uitroepen van deze nieuwe staat, tot oorlog. Wrang is wel dat het een 80 jarige oorlog is, die ver van oplossingen staat. Het conflict lijkt eeuwig te duren, en vraagt maar meer en meer slachtoffers bij de bewoners door de stijfhoofdigheid van de leiders van beide landsgedeelten. Ondanks voorstellen, overeenkomsten, handdrukken, vergaderingen, blijven de gruwelen, die gevechten meebrengen, bestaan.
Ik gebruik een nieuwe alinea omdat mijn volgende bedenkingen over wat luchtiger onderwerpen gaan en ik wil het voorgaande absoluut niet met lichtvoetigheid vereenzelvigen: Muziek. Vorige muziekweek werd een ode aan de 'hedendaagse muziek' met alles wat er bijhoort: dans, ritme, spektakel, kledij, bandmuziek, natuurlijk ook de controverse, maar uiteindelijk is het ultieme instrument "de stem" van de performer. Daar gaat tenslotte de beoordeling van de verschillende landenjury's over. Deze week begonnen in de Flagey gebouwen de weken van het 'klassieke repertorium'. De start van 'De Koningin Elisabethwedstrijd' nu gepatroneerd door Koningin Mathilde. Gisteren begonnen dan de eerste sessies met 4 kandidaten. Ook onze landgenote mocht haar kunsten tonen met haar kennis en behendigheid op het instrument dat dit jaar in de belangstelling staat: de viool. Ik hoorde gisteren werken van Mozart, Grieg, Ravel...., en het opgelegde onuitgegeven nieuwe werk van Charlotte Bray: The Son and her Flowers. Geen verveling deze week en vooral voor 's avonds heb ik een rustiger bezigheid, enkel luisteren en genieten. Aan de jury om te boordelen of het instrument optimaal gebruikt wordt en de interpretatie van het werk, is zoals het hoort te zijn.
Daarmee zijn we vandaag aan de 'laatste ijsheilige' gekomen. Die waren hun naam niet waardig dit jaar. Gelukkig zou ik maar zeggen, want het weer met zijn nattigheid en wind heeft voor genoeg ellende gezorgd voor iedereen. Tot morgen
Een nieuwe week is van start gegaan: week 20. Voor de verandering, start deze maandag 'grijs en warm'. Na de echte lentedagen, van donderdag tot en met zondag, is er alleen een aangename temperatuur overgebleven. Over 18°C is niet te klagen en als er al eens een buitje zou vallen, is dat welkom voor mijn pas geplante witte pelargoniums. De paarse bodembedekkkers, geraniums, groeien en bloeien op een nooit gezien manier in mijn tuin. Ik moet maar een stekje in de grond steken en hopla, een nieuwe plant is er. Ik steek ze meestal in de grote zwarte plastieken plantenpotten die ik cadeau kreeg van de tuinman. Met een reu in huis en in de tuin, is het opletten dat de bloemen, planten en struiken goed beschermd zitten om niet te veel af te zien van al dat hondenwater. Dus die gekregen potten beschermen al mijn geraniums en pelargoniums tegen mijn wildplasser. Ik kan hem spijtig genoeg geen 'gasboete' opleggen of een andere straf geven. En zo is het vandaag al de 13e mei, en verjaardag van vriend Willy, vader van één van mijn vrienden. Reeds 81 jaren op deze aardkorst levend. Dit jaar heeft hij gekozen om in een assistentiewoning of serviceflat te gaan wonen. Alles bij de hand, geen tuinklusjes, veel nieuwe buren en veel klapkes en veel spellekes. Daarbij natuurlijk een niet te vergeten instrument: de laptop en de gsm. De senioren kunnen niet meer functioneren zonder die electronische speelgoedjes, waaronder communicatie met vrienden en familie wel de belangrijkste zijn. Maar Willy doet getrouw iedere dag zijn oefeningen die 'Duolingo' hem geeft. Ik heb terug eens geprobeert daar aan mee te doen.Ik vond dat ik een serieuze opkikker en extra oefeningen voor mijn Franse taal nodig had. Nog geen dag later wist ik waarom ik er ooit mee gestopt was; het dwingende karakter om oefeningen te doen als men bij deze site is ingeschreven!. Soms tot 5 berichten per dag om me er aan te herinneren dat er oefeningen op mij stonden te wachten. En er is nu juist één ding dat ik goed vind aan gepensioneerd zijn: geen dwingelandij meer van buitenaf. Eén tel/seconde, om de reeks te activeren, één week om ze terug uit te schakelen. Dat is, oef, eindelijk gebeurd, en ik begin dan ook met een blij gemoed aan deze nieuwe week. Heb ik dan al eens fouten in mijn 'Beter Frans' oefeningen, een ramp is dat niet. En als ik dan onze tweede landstaal spreek met mijn Waalse en Brusselse buren, die verstaan me wel mét en zonder fouten. Maar ik zal toch maar eens luisteren naar Lucille Star (1938-2020) en haar "French Song", "Quand le Soleil dit bonjour aux Montagnes". Het blijft een aangenaam lied om te horen. Tot morgen
Het was een heerlijk lentebriesje dat me verwelkomde als ik deze morgen met de hond buitenging. Dat is toch een zaligheid als het wat warmer is buiten. Natuurlijk kan ik niet anders dan de "Eurosongcontest" ter sprake brengen. Een paar tumultueuze dagen gingen vooraf aan de geldverslindende sing-a-songavond. Het ware verhaal van de uitschakeling van de Nederlandse deelnemer Joost Klein zal wel eens aan het licht komen maar gisterenavond was het glitter en glamour en alle pluimen leken gladgestreken. Wijsheidshalve koos men voor een niet gecontesteerd land en zanger, nl de deelnemer uit het rijke Zwitserland, de non-binaire man/vrouw/hun 'Nemo Mettler' met "The Code". La Suisse is kapitaalkrachtig genoeg om dergelijk groots evenement te organiseren. Het is ook altijd al door de eeuwen heen, een 'neutraal' land gebleven. Gelukkig hadden ze dit keer een lied dat door de beugel kon, een soort meezinger en dus kon dat ook verkozen worden als het beste lied van al de inzendingen. Het thema van dit Eurovisiesongfestival was dit jaar: United by Music. Ze zijn er aardig in geslaagd om er niet 'devited' van te maken, wat had kunnen zijn, door de vele protesten die rond het gebeuren plaatsvonden. Alle hoge, lage en verkeerde noten werden zonder problemen de ether ingestuurd. En van de 'ether' gesproken, ik heb in het luchtruim geen 'noorderlicht' gezien. Ik had pertang stokjes tussen mijn oogleden getoken om het groen-roze-gele gordijnlicht van de zonne-explosies te kunnen zien of waar te nemen, maar mijn oogschellen vielen vóór mijn blauwe oogjes, zo moe was ik. Natuurlijk was ik moe! Visite en logés is toch al vermoeiend geworden op mijn leeftijd. Zeker omdat de routine van gasten ontvangen begint weg te vallen. Mijn kinderen worden ook wat ouder en de kleinkinderen hebben andere activiteiten en prioriteiten gekregen. Daardoor komen ze letterlijk niet meer afgezakt van 110 m boven de zeespiegel naar 5 meter boven het zeewater. Het is telkens een prettige en vreugdevolle begankenis maar zowel de hond als ikzelf zijn er wel moe van en genieten nu van een 'recupke' met 'bodding'in de namiddag. Want dat gebak van 'oud brood' brengt mijn 'schone zoon' altijd mee. En verder is er ook nog, "Une Belle Histoire" zoals gezongen door Michel Fugain. Een Belgische violiste stoot door naar de halve finales van Koningin Elisabeth wedstrijd: de 19 jarige Pauline van der Rest. Duimen maar. Tot morgen
First things first, het belangrijkste eerst. Zo kan men wel de verjaardag van de tweeling in de familie wel bestempelen. De jongen en het meisje, of omgekeerd (ik vergeet altijd wie de eerstgeborene is) vieren vandaag een mijlpaal in hun leven: 18 schone lentes. En ik mag wel zeggen dat het vandaag een prachtige lentedag zal zijn, er zal buiten uitbundig kunnen gefeest en gevierd worden met vrienden en familie. Iedereen blij natuurlijk want, zelfs hier aan zee zal de temperatuur boven de 20°C uitkomen en dat is echt héél lang geleden. Mijn bezoekers zijn nu een strandwandeling aan het maken. Een speurtocht naar de legoblokjes, die ruim 30 jaar, nadat ze van het containerschip vielen, nu aanspoelen aan onze kusten. Het zijn allemaal specialekes en men moet zeer goed uit z'n doppen kijken om ze te kunnen detecteren. Ik hoop dat ze geluk hebben en met een souvenir binnen komen gewandeld. Met een gerust hart kunnen we de ijsheiligen negeren. Normaal moet men schrik hebben voor nachtvorst als de heiligen, Malmertus, Pancratius, Servatius, Bonifatius en eventueel 'de koude Sofie' hun feestdag hebben. Dat is in deze periode van het jaar, van 11-15 mei. Hun spreuken zijn nu wel niet van toepassing, maar omdat het gezegde van Malmertus op mij van toepassing zou kunnen zijn, schrijf ik ze toch maar op: al is Malmertus oud en grijs, hij houdt van vriezen en van "ijs". Vooral dat laatste is belangrijk en zeker en vast waar!. Vandaag is het ook de "Internationale Dag voor Fairtrade ". Vroeger kende men alleen het schandalig dure merk 'Max Havelaar' met zijn koffiebonen en chocolade. Nu slaan de grootwarenhuizen met "eerlijke handel" rondom je oren. Dat doet dan ook weer vragen oproepen. Van producent naar verbruiker.....wij hanteren de korte keten!! Hoe waarheidsgetrouw kan dat allemaal zijn? Omdat ik heel erg sceptisch ben tegenover al die aanbevelingen en verkoopargumenten, laat ik me er niet dikwijls door verleiden. Alle producten gaan door te veel handen en organisaties om de desbetreffende producenten een eerlijke vergoeding te geven voor hun producten. Uitbuiting blijft bestaan en dat zien we ook weer bij die online shops zoals Shein, Temu..., voor de prijs van een appel en een ei kan men er een ganse kleerkast aanschaffen. Men wil de mensen ervan afhouden met allerhande argumenten, zoals slechte kwaliteit, het pakje dat niet toekomt, betalingen niet oké...... maar hier zijn er mensen genoeg die voor een schappelijke prijs op die manier kledij en andere huishoudartikelen kunnen aanschaffen, omdat ze zelf het absolute minimum aan inkomen hebben en eens wat nieuws willen hebben. Soms kan men zeggen dat de fairtrade-producten er zijn om aangeschaft te worden door een middenklasse met een sociaal hart en rechtvaardigheidsgevoel. Om af te sluiten, er zijn geen legoblokskes gevonden. Tot morgen
Een vrije vrijdag, maar geen 'vrij' dag, althans niet voor mij. Volgens mijn geliefde broer moet ik ook niet meer denken en hopen dat ik nog een vrijer zal tegenkomen. Dat beweert hij nadat ik vertelde wat ik allemaal rond mij hangen had, vooraleer ik nog eens het laken en donsdeken er bovenop legde. Géén enkele man wil zoveel lichaamsbedekking verwijderen, vooraleer aan een vrijpartijtje te beginnen, zoveel geduld heeft geen enkele heer om het vrijen in gang te zetten. Ik zal mijn broer maar geloven, want hij is ook al 70+ en weet blijkbaar nog van wanten. Op deze vrije vrijdag zal het voor mij geen vrije dag zijn. Ik heb bezoek. Ze zijn hier uitgeput binnengevallen na een autorit van 3 u in file rijden om 150 km af te leggen. Het is geen pretje meer om mama of oma te bezoeken aan zee. Men is rapper aan de Costa Brava dan aan de Noordzee. Het kan ook bijna niet anders met maar één autostrade naar het verlofparadijs bij uitstek voor kortere vakantieverblijven. Met een heerlijke 17° en een licht briesje is het hier werkelijk aangenaam vertoeven en dat vinden veel landgenoten die de hitte van het asfalt niet willen opsnuiven. Vandaag moeten jullie tevereden zijn met dit korte berichtje, ik moet mijn gasten entertainen. Koken ga ik niet meer doen. Vanavond is het ons beproefd recept: uit eten gaan en dan liefst met garnaalkroketten, sla, tomaat, citoenschijfje en echte frieten op ons bord!. Eerst is er de bespreking van de uitgave van het "Letterbuffet 2", dat me pas in handen gegeven werd door 'de vrienden'. Dit keer was het uitgangspunt van het boekje: een schilderijtje met een 'kamper' op. Ik heb weer mijn best gedaan om een mooi verhaaltje te schrijven over dat vakantievehikel. Ik heb geput uit mijn eigen droom ooit eens een grote toer te doen in Europa met dit huisje op wielen. Maar ik niet alleen, ze konden 30 vrienden/vriendinnen aanzetten om daar een mooi verhaal rond te spinnen; waargebeurd, verzonnen of gedroomd.Tot morgen
Alles is nog stil buiten. Dat is meestal zo als een feestdag midden in de week valt. Nochtans zal er in veel huishoudens een drukte van jewelste zijn bij de belangrijke 'kinderfeesten' die rond deze tijd plaatsvinden: Eerste/Plechtige Communie of een Lentefeest. Cadeautjes of centen zijn in aantocht voor de 7-of 12jarigen. Tegelijkertijd is er veel werk voor de ouders als die gans de familie hebben uitgenodigd om mee te vieren om de kinderen zoveel mogelijk nuttige of onnodige geschenken te geven. Maar plezant is zo'n feest altijd en hopelijk op het einde van de dag is er geen sprake van zatte nonkels of tantes.
Eigenaardig! Op 1 mei vieren we de 'Dag van de Arbeid'. Met speeches, optochten en andere bijeenkomsten. Vooral de leden en partijbonzen van 'Vooruit' zijn daar de haantjes de voorste in en ook de PVDA. Hier en daar duiken er ook leden van Groen of andere gezindten op in de vele stoeten die met vlag en wimpel door de straten marcheren en ondertussen de "Internationale" zingen. Niemand met 'oranje' kleuren of groene hesjes lopen daarin mee. Hun dag is vandaag "Rerum Novarum", genoemd naar de Encycliek van Paus Leo XIII (1810-1903). Daarin wilde de Paus een antwoord vinden en geven over de positie van de Kerk in het moderne denken, vooral met tijdens de industriële revolutie: rechtvaardig loon, recht op eigendom, solidariteit met de zwakkeren. Eigenlijk thema's die nog altijd actueel zijn en de inhoud zijn en blijven van de 'sociaal katholieke leer'. Ik overpeinsde de gelijklopende delen van deze 2 dagen, speciaal voor de werkende mens ingesteld. Allebei zijn ze gekenmerkt door bol, hol en vol van speeches te zijn, en optochten met de belangrijkste tenoren of sopranen van de partij. Meteen vroeg ik me af 2 dingen af: 1) is het mogelijk dat deze speciale dagen ooit eens op dezelfde dag zullen gevierd worden, kort gezegd kan het dat 1 mei en Hemelvaartsdag ooit eens samenvallen? Aangezien Hemelvaartsdag ten vroegste op 30 april kan vallen en ten laatste op 3 juni, is het best mogelijk dat alle politieke strekkingen eens eensgezind met dezelfde eisen door de straten marcheren met vlag, wimpels en fanfaren. Ik denk dat weinigen van ons dàt zullen meemaken. We zullen het belang ervan aan onze nakomelingen moeten meegeven want het samenvallen zal pas plaatsvinden op 1 mei 2160. Volgende vraag: 2) Is er voor Rerum Novarum ook een speciaal lied gecomponeerd zoals op 1 mei waar de deelnemers aan de optochten de "Internationale" zingen?. Een tekst van de communard Eugène Pottier (1816-1887) en de muziek/melodie van de Belgische componist Pierre De Geyter (19848-1932). Het werd een beetje zoeken en kwam uit bij "De marktzanger in ere hersteld" een groep met 3 leden, Johan Morris, Marc Justaert en Jos Debraekeleer, die zich tot doel hebben gesteld de liederen, hun teksten en muziek van 1900-1950 in ere te herstellen. Tot hiertoe telt hun repertoire al meer dan 500 liederen en treden her en der op in het hele Vlaamse land. Rond 1910 werd het "Lied van de Christen Werkman" verspreid. De tekst is de moeite om te lezen, maar te lang om hier weer te geven. Er staan pareltjes in hun liedboek. Tot morgen
Na wat krachtvoer te hebben binnengslagen, begin ik aan mijn cijfers, letters, woorden en hopelijk komt daar dan een deftig, leuk en leerzaam essay uit tevoorschijn. Ik heb mijn boodschappen gedaan. Het was ontzettend druk in de winkel met koppeltjes senioren die allemaal veel bezoek verwachten of zullen krijgen de volgende dagen. De karren werden volgeladen met drank (frisdrank, bier en wijn), pistolets en sandwiches die luchtdicht verpakt waren en de charcuterie- en kaasafdeling was ook bijna geplunderd. Er is zalig weer voorspeld en hier zal er ook wel wat volk over de vloer komen. Maar nu to the point met de bedenkingen van de dag. Het is niet alleen de dag dat ik mijn Eerste (1955) en Plechtige (1960) Communie herdenk. Maar er gaan ook verschillende stemmen op, om van 8 mei terug een officiële feestdag te maken om het einde van de 2e Wereldoorlog te blijven herdenken. Niet alleen het gebruik van bloemenkransen te leggen aan de monumenten van de 'Onbekende Soldaat' en een bezoek, van de weinige Oud-Stijders die er nog zijn, aan het Fort van Breendonk. Men moet terug het belang van herinneringseducatie onderstrepen en vooral het anti-fascisme benadrukken. In Nederland is dat nog een groots opgevoerde herdenking aan Den Dam in Amsterdam en een concert op de avond van deze feestdag, bijgewoond door leden van de koninklijke familie. De laatste jaren is dat vooral een show van hun, van oorsprong Latijns-Amerikaanse, koningin. Die maakt er een punt van om met de allerlaatste nieuwe trends op modegebied uit te pakken en te pronken en in zee te gaan met de duurste coututiers van het moment. Ze wil alle aandacht naar zich toetrekken. Gaat haar dochter dezelfde weg op? Of ziet ze het koninginneschap met wat meer opleiding tegemoet? Of is ze gewoonweg tevreden met hetgeen ze nu kent en hoopt ze op een entourage dat haar wel voldoende zal instrueren zoals de ministers, adviseurs, secretarissen? In ieder geval haar opleiding ziet er nogal dubieus uit. Maar ze gaat haar onkostenpremie van 1,5 miljoen euro wel opnemen vanaf 2025, omdat ze wat meer representatiewerken gaat uitvoeren, een eigen huishouding op poten wil zetten in haar eigen paleis want dat van haar ouders is niet groot genoeg. Haar echte wedde van 300.000€ moet ze nog niet hebben dit jaar. Enfin ja, in ieder geval is Europa een goede voedingsbodem voor koninginnen. De monarchiën maken deze eeuw kennis met veel belangrijke vrouwen. Zowel in Spanje, Nederland, Zweden is er een vrouw die voor deze belanrijke post in aanmerking komt. Ik mag natuurlijk onze eigen kroonprinses niet vergeten, die toch wel een bolleboos blijkt te zijn. Na de kleuterklassen, de lagere school en het lager middelbaar onder de kerktoren te hebben doorlopen, is ze met haar verstand op de internationale toer gestapt. Zo veel mogelijk kennis vergaren, contacten leggen over heel de wereld en ons land een uitschijning en allure geven, die de gewone burger van pas kan komen. Dat was mijn nieuws van de dag. Tot morgen
Een dag zonder nieuwswaarde, zoals men dat al eens gezapig aankondigt. Alhoewel, 'zonder nieuws' is een verkeerd beeld want een dag zonder wat nieuws is er nooit. Er gebeurt altijd wel wat op onze 'blue planet'. Met nieuws bedoelt men meestal geen 'goed' nieuws': oorlogen, bombardementen, aanvallen, pandemiën, veroordelingen, gevangennemingen, overstromingen en nog talloze andere vreselijke toestanden en onrechtvaardigheden. Vandaag de dag wordt nieuws in ons land beheersd door, gelukkig en weliswaar vredige, naderende verkiezingen. We luisteren weeral eens naar de uitleg van de politieke programma's en de mooie beloftes die daar traditiegetrouw bijhoren. Maar altijd bij beloftes en positieve vooruitzichten, blijven. Ook nooit tevreden is het lerarenkorps en hun vakbonden, die nog maar eens gaan staken. Deze bevolkingsgroep denkt nooit aan hetgeen ze de ouders en kinderen aandoen met hun acties. Volgens dat ik begrepen heb, zouden ze nu staken om paal en perk te stellen aan de willekeur van de directeur bij het opstellen van het lesuurrooster!. Een ander nieuwsitem dat me eerst een glimlach bezorgde maar daarna toch de ernst ervan deed inzien: alcoholcontole bij de 'petanque-wedstrijden'. Geen glaasje pastis meer in de hand, geen duvel meer langs de zijkant. Men hanteert nu de slogan: weg-met-het-biertje-bij-de-ballen. Een nultolerantie voor alcoholgebruik tijdens de competitie, erger dan de BOB-controle in het verkeer. De uitleg en de reden: iemand die redelijk onvast op zijn benen staat kan al eens een wedstrijdbal van 700-800gr in de verkeerde richting smijten en zo een persoon raken in plaats van de cochonnet, met alle ongelukkige en nadelige gevolgen vandien. Beperkingen en wetten, verboden van vele dingen zijn we ondertussen wel gewoon geworden in ons Verenigd Europa. In 1824 dirigeerde Beethoven (1770-1827) voor de eerste maal zijn 9e Symphonie met het prachtige "Ode an die Freude" van Friedrich Schiller (1759-1805). Het Europese Volkslied, maar 'veel Vreugde' is er in ons continent niet te vinden met de betogingen, de stakingen, bezettingen. Er is een algemeen ongenoegen dat zich manifesteert in al de geledingen van de maatschappij. Zo blijven de klaroenblazers van de The Last Post, onder de Menenpoort nog altijd hun nut tonen: de mensen er op attent blijven maken dat 'vrede' een werkwoord van iedere dag is. Ondanks, dat iedereen er wat lacherig over doet, die liedjeswedstrijden en andere competities tonen aan dat we toch, met al onze verschillen in Europa, elkaar een vredevol optreden voor de televisie wensen, elkaars talenten erkennen en er miljoenen Europeanen, ondanks al hun verschillen, naar hetezlfde programma kijken. Ook de klassieke muziekwereld erkent dat de wereld niet alleen maar kommer en kwel is. De 'Koningin Elisabethwedstrijd' is weer begonnen. Ditmaal vraagt de 'violist' alle aandacht. Er stuurden 290 muzikanten een video in van hun kunnen. Er werden 63 violisten (33vrouwen, 30 mannen) afkomstig uit 21 landen waaronder één Belgische, geselecteerd om hun virtuositeit voor een livepubliek te demonstreren. Voilà, dat was mijn nieuws van de dag, een mengeling van positief en negatief, van goed en kwaad, want zo zit de mens en de wereld toch in elkaar. Tot morgen
Feest! Niet elders maar ten huize van Pijltje, dat eigenlijk 'Rondinella' noemt of Italiaanse zwaluw. En hier woont dus het feestvarken: de lagotto romagnolo, genaamd 'Raziel di sole e terra', kortweg witte krullenbol 'Raziel' genaamd. Zes jaar wordt deze Italiaanse waterhond die geen allergiën veroorzaakt bij mensen, zeer speels en onnozel blijft, die me soms doet steigeren, me doet lachen, me doet opstaan, me doet bewegen en vooral er voor zorgt dat ik mijn manieren hou en aan tafel mijn maaltijden nuttig. Dan pas begint hij ook zijn dinerkes op te knabbelen enfin, zijn brokken. Omdat ik niet wil dat hij verhongerd, zet ik me 3x per dag aan de keukentafel om mijn ontbijt, middag- of avondmaal te gebruiken. Hij heeft ook verschillende trucjes om me van tafel te krijgen om onderwijl mijn teljoor leeg te eten. Het is een lepe snoodaard, van geen kleintje vervaard, die me nooit doet huilen maar altijd doet lachen om zijn gewiekstheid. Vandaag krijgt hij een extra 'knook' om hem bezig te houden. Ik heb wel geschreven dat ik een 'witte' hond heb, maar dat is alleen te zien als hij pas van de trimster komt. Anders hangt er, zoals nu, een zanderige kleur over zijn krullen. De zandkleur is afhankelijk van waar hij gelopen heeft of gecrosst: strandkleur of modderkleur. Het is geen mens, maar toch is hij mijn compagnon de route. Zijn voorganger was Baziel, van hetzelfde merk, en een heel ander beestje. Maar hun liefde van water en de zee, is hetzelfde. Omdat het vandaag 'Internationale Anti Dieet Dag', zal er door ons niet gelet worden op een kremmeke min of meer. We zijn er alletwee tuk op. Mary Evans Young besliste in 1992 dat het genoeg was met al die diëten die als paddestoelen uit de grond schoten en de mensen alsmaar ongelukkiger maakten om te kunnen voldoen aan het silhouet van een 'geraamte met vel' over. En op 6 mei ontstond zo de 'No Diet Day'. Iedereen die daaraan meedoet draagt een 'lichtblauw lintje'. Ik doe daaraan mee maar ik heb geen lichtblauw lintje en ga daarvoor niet naar Nieuwpoort of Oostende trammen om bij de confectie-retailer Veritas, lint te gaan halen. In feite doe ik iedere dag mee met deze speciale 'no diet day'. Er zijn zó vele lekkere dingen te eten, en het leven is zo kort, dat ik ook culinair plezier wil hebben aan mijn leven. Ik moet eerlijk zijn, die lekkere dingen zijn bereid door anderen dan ik: een chefkok, een patissier, een traiteur. Zelf bak ik er niet veel meer van. Een éénpersoonsgezin is moeilijk te besturen op eetgebied en kent enkel de eiergerechten, de tomaten en het witloof. Tot morgen
"How do you do?" een liedje uit 1971 van Mouth & MacNeal. Ik vind dat het past op deze zondag, ditmaal zijn naam waardig. Mensen komen buiten en komen elkaar tegen, hebben tijd voor een klapke als het goed weer is en vragen "hoe ist?". Het met een liedje vragen is veel leuker en geeft de mensen meteen ook een smile op deze 'Internationale Dag van de Lach'. Lachen moet je niet altijd om een 'joke' doen, maar gewoon omdat iets plezant is zoals een zon die schijnt en je verwarmt. Of de aanschaf van geraniums/pelargoniums dat ik straks ga doen. Of gewoon om een leuke en idiote gedachte of om een plezant boek waar het plezante niet altijd van te vertellen valt. Of om de zotte fratsen van mijn hond. Zelfs op mijn eentje heb ik af en toe een gulle lach. Maar soms mis ik wel even de kwinkslagen en de slappe lach van in gezelschap zijn. En toeval of niet, vandaag was het Vlaamse woord van de dag "onnozeliteit". En dat wil ik af en toe nog wel hebben en ook nog eens onnozel zijn en doen. Ik zoek zelf wel mijn vrolijke momenten in het leven van iedere dag.
Aan zee zijn toch veel winkels open op zondag. Ik moet naast de bloemen en brood en ander lekkers, nog verjaardagskaartjes gaan halen voor de jarigen volgende week. Vandaag is mijn 8e kleinkind en 3e kleindochter jarig. Op de tonen van Paul Van Vliet (1935-2023) zijn liedje over "Meisjes van Dertien" die een pubermeisje en haar gevoelens bezingt, wens ik haar een gelukkige 13e verjaardag op deze zonnige dag. Dat de kaartjes, zelfs meer dan een week op voorhand gepost, niet toekomen is wel jammer. Maar ik heb een jaartje geleden de e-cards ontdekt en heb deze morgen nog vlug een aangepast kaartje gestuurd, zodat ze toch nog een leuk berichtje krijgt van haar 'oma-zee'. Ik ga mijn boodschappen doen. Tot morgen
Omdat ik geen inspiratie heb om een mooie titel aan deze dag te geven, noem ik hem maar zoals hij bij iedereen bekend is: de 6e dag van een week. Klusjesdag voor de enen en boodschappendag voor een ander. Moest het nu een beetje beter van weer en temperatuur zijn, dan zou ik eens nadenken om mee te doen aan de 'Internationale Dag voor Naakt Tuinieren'. Blijkbaar is dat heel gezond om doen, wat arbeid verrichten in de kledij die God ons gegeven heeft: ons vel. Het is zoals in het sprookje "De kleren van de Keizer" opgetekend door Hans Christian Anderson (1805-1875), paraderen met 'niks'. Omdat ik de buren en passanten niet voor het hoofd wil stoten, beperk ik mijn 'naturel' door met blote voeten in het natte gras te lopen, wat blijkbaar enorm gezond is. Alles waar het woord 'gezond' vóór en voor, staat wil ik wel eens uitproberen en met blote voeten op mijn vochtige pelouse lopen, kan nu eenmaal niet ongezond zijn. Ik beschouw het als een gezonde en hygiënische voetwassing en massage. Ondertussen is de hemel weer aan het betrekken. Er is geen sprake van Middellandse Zee temperaturen maar van een frisse 13°C. De zuidenwind brengt nog niet de verhoopte warmte naar onze contreien. Waarom zitten we zoveel te praten en te kniezen over dat weer, de kilte, kou, nattigheid en gebrek aan zon?. Ik heb daar vooraleer in slaap te vallen eens diep over nagedacht. De Belgen en de Vlamingen in het biezonder, zijn altijd al zeurders geweest over té nat, té droog, té koud en té warm. Dat alles wordt nog eens versterkt door het eeuwigdurende gepalaver over verandering van klimaat, milieu en stijging van de temperatuur van de oceanen en op aarde. Dat alles voelen we hier niet direct op onze vierkante kilometers bewoonbare oppervlakte. Komt daar ook nog bij dat we heel graag zagen al ontbreekt het ons aan weinig of niets. Dus ik ga stoppen met zeggen dat er weer een hevige wind opsteekt, die ons wel de zuiderse wolken brengt maar niet de verhoopte warme temperaturen. De zon schijnt nog wat flauwkes en daar ga ik samen met woeffie nog wat van profiteren vooraleer de volgende drache er is om alles nat te maken. Tot morgen
Awel, ik ben weeral gezond wakker geworden. Oef! Nu is het in spanning wachten wat deze nieuwe dag voor mij in petto heeft. Lang duurt dat niet. Terug de coltrui met lange mouwen, kousen, broek met lange pijpen en de paraplu uit de garderobe halen. Niet getreurd, ik heb me voorgenomen, de leuze die Tijs Vanneste poneerde in het programma "Niks te zien", eigen te maken: "ik heb besloten om gelukkig te zijn". Hopelijk kan ik tot mijn laatste levenssnik die woorden blijven zeggen. Dan maakt het niet uit of de zon schijnt of dat er grijze regenwolken zijn, dan is het iedere dag 'vrijheid, blijheid'. Dan kan ik zonder meer het liedje van Sandra Kim zingen: J'aime La Vie. Het mag natuurlijk niet bij "Parole, Parole" van Dalida (1933-1987) blijven, ik moet daar zelf ook een inspanning voor leveren en alles met een roze bril bekijken. Want het is wel zo, na regen komt er zonneschijn en dat zal vandaag niet anders zijn. Wat ik wel geleerd heb de laatste tijd en ook wel zal blijven doen, is van ieder zonnestraaltje te genieten, naar buiten lopen en die natuurlijke warmte omarmen. Of ik dat nieuwe programma nu een human interest programma moet noemen of een reisgids, weet ik nog zonet niet. Dat zal de tijd uitwijzen. Het is easy going, easy listening en dat is al niet slecht voor een avondprogramma. Spijtig dat het lawaai van "Amai, zeg wauw!" van Otto Jan erna komt. Dat programma is op zich niet slecht, maar de presentator roept graag, spreekt soms een onduidelijk Nederlands brabbeltaaltje dat me noodzaakt teletekst aan te zetten om alles te begrijpen wat deze halve Belg te vertellen heeft.
Het is de 'Internationale Dag van de Persvrijheid' en daar kan niet genoeg aandacht aan besteed worden. De pers en dan vooral de journalisten moeten ons iedere dag behoeden voor 'fake news' dat zo vlug de wereld rond gaat en voor veel onheil kan zorgen. Ze zijn dikwijls zelf het slachtoffer van aanvallen op hun leven, hun persoon, hun integriteit, worden dikwijls gevangen genomen, worden dikwijls vermoord omwille van het uitbrengen van de realiteit en werkelijkheid. Vooral dictatoriale regimes hebben een hekel aan de vrijheid die journalisten genieten om verslag uit te brengen van gebeurtenissen die voorvallen in landen waar de bewoners de mond gesnoerd wordt. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat er in ons land, omzeggens geen censuur bestaat op de verslaggeving van gebeurtenissen op het publieke domein. Alles wat nadelig is voor personen en instellingen kan onderzocht en gepubliceerd worden.
Eindigen, omdat er gebeld wordt, doe ik met het liedje van Mary Hopkin, "Knock, knock, who's there?" Tot morgen
2 mei is een belangrijke dag in mijn leven. In 1974 was het de geboorte van mijn 2e kind, 49cm lang. Droog aan de haak woog dat manneke 2,800kg. Vandaag een bonk van + 1m80 en +80kg. Het eerste deel van zijn leven is met deze verjaardag ook voorbij. De bakens zijn uitgezet voor de volgende, hopelijk ook gezonde 50 jaren. Zo komt er voor iedereen een keerpunt in het leven. Ik denk niet dat hij blij is met zijn halve eeuw, maar het is voor iedereen te nemen, en er vrede mee te hebben, tenslotte is het maar een cijfer, en hetgeen er gisteren was, is er vandaag ook nog. Hij zal wel een feestje brouwen en hopelijk niet meer denken aan een 'motocyclette met power' om zich terug jeugdig en onbezonnen te wanen. ik wens hem geen nadelige gevolgen of grillen van een om de hoek loerende penopauze. Nog vele gelukkige jaren, zoontjelief!
Wat is de meest opvallende krantentitel vandaag? Man die na 30jaar bekent dat hij zijn vrouw zelf heeft begraven. Een onvoorstelbaar gebeuren en in een korte zin weergegeven, met nog heel veel vragen en voer voor psychologen om de psyche van deze man te doorgronden. Stom toeval ligt aan de basis van de ontdekking van het lichaam. Geen vlucht naar Spanje of elders voor de vrouw, moeder, zus, maar een put in haar tuin. Verjaring van deze misdaad ligt in het verschiet, de 78 jarige man zal door de speurders duchtig aan de tand gevoeld worden zodat dit raadsel voor eind november 2024 is opgelost.
Nog een belangrijk man dat de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt: Werner Loens. Een man die jarenlang in volledige anonimiteit zijn belangrijke job van fooddeskundige, aan de kant schuift en nu aan moeders tafel moet eten wat de pot schaft. 38jaar lang was hij een bepalende factor om Michelinsterren uit te delen en te laten drukken in de rode eetbijbel. In een beknopte samenvatting van zijn jaren als hoofdinspecteur heeft hij 8500 restaurants bezocht en het belangrijkste menu naar binnen gewerkt. Op zijn minst evalueerde hij, en passant, ook 3700 hotels en hun bedden om er een label aan te kunnen geven.
Op 2 mei 1934 werd Etienne Vermeersch geboren. Deze Hoogleraar aan de RUG was filosoof, ethicus, filoloog, septicus, opiniemaker en verkoos in 2019, zelf over zijn leven en dood te beslissen. Schreef boeken, essays en bijgevolg zijn er voldoende quotes van hem bekend, zoals: "Mensen die in astrologie geloven? Je zou ze onmiddellijk 30 punten IQ moeten aftrekken!". Omdat ik slim wil blijven en mijn IQ wil behouden ga ik vanaf vandaag geen 'sterrenbeeldenhoroscopen' meer lezen, niet meer geloven in geluks-of ongelukscijfers, geen waarde meer hechten aan ontmoetingen met zwarte katers, maar onder ladders lopen ga ik toch niet doen. Tot morgen
Dag van de Arbeid: betekent dat 'dat je moet werken' of 'dat je de luiaard mag uithangen'? Nee, het weer is te fantastisch om binnen de luiwammes uit te hangen. Het zal werken in de tuin zijn en uitrusten op een mijn bank in het zonnetje. Ik heb er lang genoeg moeten op wachten om in shorts, korte mouwen en blootvoets te kunnen rondlopen. Ondertussen zal ik genieten van mijn 'miskoop' van gisteren. Ik heb me, tegen mijn eigen principes in, laten ringeloren aan mijn poortje. Koop nooit aan de deur, is een heilige slogan, tot er iemand me wakker belt bij mijn siësta en ik slaapdronken ga kijken welke snoodaard mijn dutje onderbroken heeft. Een ijsjesman, die met creme glace, deur aan deur ging bellen met zijn dozen vers hoeve-ijs. Wie kan daar nu nee opzeggen? Vooral dan ook nog eens als je bij een aankoop van 12 potjes één liter vanille-ijs gratis krijgt + een folder met de tarieven voor een volgende bestelling. Aankoop gedaan, een té dure aankoop weliswaar, maar ja voor een ijsje... Eens goed wakker, bekijk ik eindelijk wat ik contant betaald heb: 33€. Gigantisch veel geld voor wat creme glace. Maar ja, t'is hoeveijs, met verse melk gemaakt. Ik had de rekening van maandag liggen van de Colruyt en daar kostte de vanille-ijscreme voor 2,5l, "2,99 €". In de folder van het ambachtelijk roomijs kost dezelfde hoeveelheid en soort 22€!!!!. Hoe graag ik onze boeren en onze andere zelfstandigen ook wil steunen, eenzelfde product met een prijs x 10, is voor mij toch een beetje te veel van overdrijving. Einde verhaal voor vers hoeve-ijs, maar ik zal het me wel laten smaken en denken dat ik een super de luxe coupe aan het binnenspelen ben. De plastieken potjes van de melange-coupen, zal ik afwassen en gebruiken om mijn diepvries rodevruchtenmengeling in porties te verdelen. Altijd gemakkelijk. Maar één mei is natuurlijk ook de dag van de toespraken van de sossen, met allerlei beloften zeker nu de verkiezingen eraan komen. En waar kunnen ze de mensen altijd mee verleiden? Niet alleen met ijsjes natuurlijk maar met 'geld'. Weer een eis die nooit waar te maken is: 500€ extra zodat het minimum inkomen 2500€ bruto zal bedragen, een zoethoudertje noem ik dat of een oogverblinding. De liberalen komen dan met een tegenargument van 500€ surplus voor de pensioenen van degenen die een volle loopbaan hebben gehad, ze hebben er tenslotte zovele jaren voor afgedragen. Dan zal het pensioen van de senatoren toch wat lager moeten worden om aan die beloftes te kunnen voldoen. Het zijn niet alleen de politici die eens moeten blozen bij dergelijke nooit uitvoerbare vooruitzichten en de opgewonden speeches. Blijkbaar kan, als resultaat van een wetenschappelijke universitaire studie, ook het pluimvee en met name dan de kippen, een rode kleur krijgen als ze opgewonden of boos zijn. Ik ga zorgen dat ik mijn rode 'ergernis' kleur kwijt raak met zonnestralen. Dat was mijn één mei geschrijf. Tot morgen
Laatste dag van leven met aprilse grillen. Hopelijk weet het 'weer' dat ook en krijgen we wat temperaturen die de lente alle eer aandoen. Ondanks dat er veel gezaagd is over regen, wind en koude, hebben mijn voorjaarsbloeiers prachtige bloemen geleverd. Ze waren allemaal een beetje hun tijd vooruit. Zoals nu de azalea's en de rododendrons ook al in volle bloei staan en op hun schema vooruitlopen. Af en toe moet er ook gezegd worden wat goed is geweest. Vanochtend werd ik verwelkomt door schaapjes, niet in mijn wei maar aan de hemel. Toch weeral een voorbode van wat nattigheid. De temperatuur daarentegen is al zeer goed, 16°C. en zou tot 18° kunnen stijgen. Dan is al de kilte verdwenen. De coltruien kunnen proper gewassen in de kast gelegd worden tot de volgende herfst. Mijn armen en benen snakken naar wat zonlicht en warmte. Veel nieuws is er niet te rapen, de verkiezingen zijn in aantocht, de programma's van de partijen worden weer aan de kiezer voorgelegd alsook de mooie beloftes. Vooral voor de ouders van kinderen met een lichte of zware handicap zijn de tijden weer 'pijnlijk' te noemen. 700 kinderen die geen school vinden om zich te ontplooien en een minister die zegt dat er té vlug een etiket op een kind gekleefd wordt, want dergelijk aantal 'met achterstand', is een beetje moeilijk te geloven voor hem. Zo wil men dit falikant onderwijsbeleid vergoelijken en zitten de ouders wel met de handen in het haar om een plaats te vinden die hun kinderen de best mogelijke begeleiding geeft bij hun handicap om zelfstandig te kunnen leven. De kinderen zitten al zonder vervoer en nu nog eens zonder onderwijs en begeleiding. Enfin, 'Vooruit' wil terug de minister van onderwijs leveren na het debacle van de richtlijnen van de laatste jaren. Lezen en schrijven, tellen en rekenen, moet men nog altijd als een menselijke vaardigheid bezien en die moet iedereen in dit land kunnen en kennen. Natuurlijk zijn de apps op smartphone en wikipedia en andere zoekmachines op pc, handige hulpmiddelen maar ze mogen onze eigen innerlijke computer niet verwaarlozen. Denken, nadenken, onderzoeken, ontdekken, zijn echt wel menselijke eigenschappen die ontspruiten uit de beginselen van 1,2,3... en abc. Soms vergeet men dat weleens. Onderwijs is zo belangrijk voor elk kind, maar is er daarom een leerplicht nodig vanaf 3 jaar? Eens zien welk besluit ze daarover gaan nemen. Natuurlijk zijn er de laatste dagen ook al veel woorden gezegd en geschreven over de ontdekking van de stoffelijke resten van een 'verdwenen' vrouw. Ze zat dus niet in Spanje maar onder de grond bij de buren. Nu kan het onderzoek echt beginnen naar wie, wat, waar, de antwoorden voor de familie en dan kan het rouwproces voor de naasten beginnen. Tot morgen
Vannacht eens terug een schitterende sterrenhemel gezien. Geen wolkje was er te bespeuren. Ik kijk graag naar omhoog en speur graag de hemel af naar ongewone dingen. Iedere avond/nacht ben ik, voordat ik slapen ga, nog even buiten met de hond om nog mijn laatste stappen van de dag te zetten. En ondertussen kijk ik graag naar omhoog. Door me te laten leiden door de app 'Wat zie ik aan de hemel', kan ik de planeten al herkennen en weet ik ook wanneer het ISS passeert. Maar voor de sterren te herkennen, daar heb ik geen kaas van gegeten. Sinds het lager onderwijs blijft het voor mij nog altijd een zoeken om de 'grote en kleine beer' te vinden of de poolster te onderscheiden. Met of zonder naam, de sterren geven een mooi spektakel aan de duister hemel. Eigenlijk zou ik best eens naar één van de vele Observatoria, Planetaria of Volkssterrenwachten moeten gaan om wat instructies te krijgen. Ik moet me zelfs niet ver verplaatsen want in Oostende is er 'Astropolis' dat niet alleen een sterrenwacht is maar ook uitleg over de ruimtevaart geeft. Het goede nieuws van de dag is, dat die wolkenloze hemel er ook nog deze morgen was en er een grote zon me welkom heette op deze nieuwe dag. Maar nu zit ik nog altijd in pyjama en mijn peignoir aan, omdat ik op dit uur nog niet kan uitmaken of ik nu een coltrui met lange mouwen moet aandoen of een polooke met korte mouwen. Ik wil me geen 3 keer omkleden. Het is nu 12°C en dat is toch nog wat fris om met blote armen rond te lopen. Het zal dus straks op zijn minst een giletke zijn om te dragen bovenop een shirt. Ik moet me wat deftig aankleden om mijn boodschappen te doen en met dit mooie weer zal zullen er weinig winkelaars zijn en dus zal het in een snel tempo gebeuren. Het is vandaag ook de 'Internationale Dag van de Dans'. Het is gepermitteerd om vandaag al huppelend en dansend op de tonen van de rumba, samba en chachacha door de straten te gaan. Hoe graag ik ook zou dansen, ik moet het meer hebben van heupwiegen en armbewegingen. Alle dansen heb ik gedanst, behalve de 'tango', die kon nooit mijn hart bekoren. Als je nu de tango op tv ziet 'dansen' is dat meer een gymnastiek oefening dan gracieus over de dansvloer glijden. Nen slow op één tegel zou wel nog altijd gaan, die vraagt niet veel moeite en inspanningen van de gewrichten en brengt warmte in het hart, zeker als dan "Du" van Peter Maffay gespeeld wordt. Natuurlijk word op deze dag het klassieke ballet vernoemd. Daar heb ik niet veel affectie mee behalve als ik kan kijken naar "les Ballets Trocadero de Monaco", dan komt er een big smile on my face en geniet van de uitvoering van de "stervende zwaan". Ik ga mezelf opkuisen en boodschappen doen. Tot morgen
