Awel, ik ben weeral gezond wakker geworden. Oef! Nu is het in spanning wachten wat deze nieuwe dag voor mij in petto heeft. Lang duurt dat niet. Terug de coltrui met lange mouwen, kousen, broek met lange pijpen en de paraplu uit de garderobe halen. Niet getreurd, ik heb me voorgenomen, de leuze die Tijs Vanneste poneerde in het programma "Niks te zien", eigen te maken: "ik heb besloten om gelukkig te zijn". Hopelijk kan ik tot mijn laatste levenssnik die woorden blijven zeggen. Dan maakt het niet uit of de zon schijnt of dat er grijze regenwolken zijn, dan is het iedere dag 'vrijheid, blijheid'. Dan kan ik zonder meer het liedje van Sandra Kim zingen: J'aime La Vie. Het mag natuurlijk niet bij "Parole, Parole" van Dalida (1933-1987) blijven, ik moet daar zelf ook een inspanning voor leveren en alles met een roze bril bekijken. Want het is wel zo, na regen komt er zonneschijn en dat zal vandaag niet anders zijn. Wat ik wel geleerd heb de laatste tijd en ook wel zal blijven doen, is van ieder zonnestraaltje te genieten, naar buiten lopen en die natuurlijke warmte omarmen. Of ik dat nieuwe programma nu een human interest programma moet noemen of een reisgids, weet ik nog zonet niet. Dat zal de tijd uitwijzen. Het is easy going, easy listening en dat is al niet slecht voor een avondprogramma. Spijtig dat het lawaai van "Amai, zeg wauw!" van Otto Jan erna komt. Dat programma is op zich niet slecht, maar de presentator roept graag, spreekt soms een onduidelijk Nederlands brabbeltaaltje dat me noodzaakt teletekst aan te zetten om alles te begrijpen wat deze halve Belg te vertellen heeft.
Het is de 'Internationale Dag van de Persvrijheid' en daar kan niet genoeg aandacht aan besteed worden. De pers en dan vooral de journalisten moeten ons iedere dag behoeden voor 'fake news' dat zo vlug de wereld rond gaat en voor veel onheil kan zorgen. Ze zijn dikwijls zelf het slachtoffer van aanvallen op hun leven, hun persoon, hun integriteit, worden dikwijls gevangen genomen, worden dikwijls vermoord omwille van het uitbrengen van de realiteit en werkelijkheid. Vooral dictatoriale regimes hebben een hekel aan de vrijheid die journalisten genieten om verslag uit te brengen van gebeurtenissen die voorvallen in landen waar de bewoners de mond gesnoerd wordt. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat er in ons land, omzeggens geen censuur bestaat op de verslaggeving van gebeurtenissen op het publieke domein. Alles wat nadelig is voor personen en instellingen kan onderzocht en gepubliceerd worden.
Eindigen, omdat er gebeld wordt, doe ik met het liedje van Mary Hopkin, "Knock, knock, who's there?" Tot morgen
2 mei is een belangrijke dag in mijn leven. In 1974 was het de geboorte van mijn 2e kind, 49cm lang. Droog aan de haak woog dat manneke 2,800kg. Vandaag een bonk van + 1m80 en +80kg. Het eerste deel van zijn leven is met deze verjaardag ook voorbij. De bakens zijn uitgezet voor de volgende, hopelijk ook gezonde 50 jaren. Zo komt er voor iedereen een keerpunt in het leven. Ik denk niet dat hij blij is met zijn halve eeuw, maar het is voor iedereen te nemen, en er vrede mee te hebben, tenslotte is het maar een cijfer, en hetgeen er gisteren was, is er vandaag ook nog. Hij zal wel een feestje brouwen en hopelijk niet meer denken aan een 'motocyclette met power' om zich terug jeugdig en onbezonnen te wanen. ik wens hem geen nadelige gevolgen of grillen van een om de hoek loerende penopauze. Nog vele gelukkige jaren, zoontjelief!
Wat is de meest opvallende krantentitel vandaag? Man die na 30jaar bekent dat hij zijn vrouw zelf heeft begraven. Een onvoorstelbaar gebeuren en in een korte zin weergegeven, met nog heel veel vragen en voer voor psychologen om de psyche van deze man te doorgronden. Stom toeval ligt aan de basis van de ontdekking van het lichaam. Geen vlucht naar Spanje of elders voor de vrouw, moeder, zus, maar een put in haar tuin. Verjaring van deze misdaad ligt in het verschiet, de 78 jarige man zal door de speurders duchtig aan de tand gevoeld worden zodat dit raadsel voor eind november 2024 is opgelost.
Nog een belangrijk man dat de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt: Werner Loens. Een man die jarenlang in volledige anonimiteit zijn belangrijke job van fooddeskundige, aan de kant schuift en nu aan moeders tafel moet eten wat de pot schaft. 38jaar lang was hij een bepalende factor om Michelinsterren uit te delen en te laten drukken in de rode eetbijbel. In een beknopte samenvatting van zijn jaren als hoofdinspecteur heeft hij 8500 restaurants bezocht en het belangrijkste menu naar binnen gewerkt. Op zijn minst evalueerde hij, en passant, ook 3700 hotels en hun bedden om er een label aan te kunnen geven.
Op 2 mei 1934 werd Etienne Vermeersch geboren. Deze Hoogleraar aan de RUG was filosoof, ethicus, filoloog, septicus, opiniemaker en verkoos in 2019, zelf over zijn leven en dood te beslissen. Schreef boeken, essays en bijgevolg zijn er voldoende quotes van hem bekend, zoals: "Mensen die in astrologie geloven? Je zou ze onmiddellijk 30 punten IQ moeten aftrekken!". Omdat ik slim wil blijven en mijn IQ wil behouden ga ik vanaf vandaag geen 'sterrenbeeldenhoroscopen' meer lezen, niet meer geloven in geluks-of ongelukscijfers, geen waarde meer hechten aan ontmoetingen met zwarte katers, maar onder ladders lopen ga ik toch niet doen. Tot morgen
Dag van de Arbeid: betekent dat 'dat je moet werken' of 'dat je de luiaard mag uithangen'? Nee, het weer is te fantastisch om binnen de luiwammes uit te hangen. Het zal werken in de tuin zijn en uitrusten op een mijn bank in het zonnetje. Ik heb er lang genoeg moeten op wachten om in shorts, korte mouwen en blootvoets te kunnen rondlopen. Ondertussen zal ik genieten van mijn 'miskoop' van gisteren. Ik heb me, tegen mijn eigen principes in, laten ringeloren aan mijn poortje. Koop nooit aan de deur, is een heilige slogan, tot er iemand me wakker belt bij mijn siësta en ik slaapdronken ga kijken welke snoodaard mijn dutje onderbroken heeft. Een ijsjesman, die met creme glace, deur aan deur ging bellen met zijn dozen vers hoeve-ijs. Wie kan daar nu nee opzeggen? Vooral dan ook nog eens als je bij een aankoop van 12 potjes één liter vanille-ijs gratis krijgt + een folder met de tarieven voor een volgende bestelling. Aankoop gedaan, een té dure aankoop weliswaar, maar ja voor een ijsje... Eens goed wakker, bekijk ik eindelijk wat ik contant betaald heb: 33€. Gigantisch veel geld voor wat creme glace. Maar ja, t'is hoeveijs, met verse melk gemaakt. Ik had de rekening van maandag liggen van de Colruyt en daar kostte de vanille-ijscreme voor 2,5l, "2,99 €". In de folder van het ambachtelijk roomijs kost dezelfde hoeveelheid en soort 22€!!!!. Hoe graag ik onze boeren en onze andere zelfstandigen ook wil steunen, eenzelfde product met een prijs x 10, is voor mij toch een beetje te veel van overdrijving. Einde verhaal voor vers hoeve-ijs, maar ik zal het me wel laten smaken en denken dat ik een super de luxe coupe aan het binnenspelen ben. De plastieken potjes van de melange-coupen, zal ik afwassen en gebruiken om mijn diepvries rodevruchtenmengeling in porties te verdelen. Altijd gemakkelijk. Maar één mei is natuurlijk ook de dag van de toespraken van de sossen, met allerlei beloften zeker nu de verkiezingen eraan komen. En waar kunnen ze de mensen altijd mee verleiden? Niet alleen met ijsjes natuurlijk maar met 'geld'. Weer een eis die nooit waar te maken is: 500€ extra zodat het minimum inkomen 2500€ bruto zal bedragen, een zoethoudertje noem ik dat of een oogverblinding. De liberalen komen dan met een tegenargument van 500€ surplus voor de pensioenen van degenen die een volle loopbaan hebben gehad, ze hebben er tenslotte zovele jaren voor afgedragen. Dan zal het pensioen van de senatoren toch wat lager moeten worden om aan die beloftes te kunnen voldoen. Het zijn niet alleen de politici die eens moeten blozen bij dergelijke nooit uitvoerbare vooruitzichten en de opgewonden speeches. Blijkbaar kan, als resultaat van een wetenschappelijke universitaire studie, ook het pluimvee en met name dan de kippen, een rode kleur krijgen als ze opgewonden of boos zijn. Ik ga zorgen dat ik mijn rode 'ergernis' kleur kwijt raak met zonnestralen. Dat was mijn één mei geschrijf. Tot morgen
Laatste dag van leven met aprilse grillen. Hopelijk weet het 'weer' dat ook en krijgen we wat temperaturen die de lente alle eer aandoen. Ondanks dat er veel gezaagd is over regen, wind en koude, hebben mijn voorjaarsbloeiers prachtige bloemen geleverd. Ze waren allemaal een beetje hun tijd vooruit. Zoals nu de azalea's en de rododendrons ook al in volle bloei staan en op hun schema vooruitlopen. Af en toe moet er ook gezegd worden wat goed is geweest. Vanochtend werd ik verwelkomt door schaapjes, niet in mijn wei maar aan de hemel. Toch weeral een voorbode van wat nattigheid. De temperatuur daarentegen is al zeer goed, 16°C. en zou tot 18° kunnen stijgen. Dan is al de kilte verdwenen. De coltruien kunnen proper gewassen in de kast gelegd worden tot de volgende herfst. Mijn armen en benen snakken naar wat zonlicht en warmte. Veel nieuws is er niet te rapen, de verkiezingen zijn in aantocht, de programma's van de partijen worden weer aan de kiezer voorgelegd alsook de mooie beloftes. Vooral voor de ouders van kinderen met een lichte of zware handicap zijn de tijden weer 'pijnlijk' te noemen. 700 kinderen die geen school vinden om zich te ontplooien en een minister die zegt dat er té vlug een etiket op een kind gekleefd wordt, want dergelijk aantal 'met achterstand', is een beetje moeilijk te geloven voor hem. Zo wil men dit falikant onderwijsbeleid vergoelijken en zitten de ouders wel met de handen in het haar om een plaats te vinden die hun kinderen de best mogelijke begeleiding geeft bij hun handicap om zelfstandig te kunnen leven. De kinderen zitten al zonder vervoer en nu nog eens zonder onderwijs en begeleiding. Enfin, 'Vooruit' wil terug de minister van onderwijs leveren na het debacle van de richtlijnen van de laatste jaren. Lezen en schrijven, tellen en rekenen, moet men nog altijd als een menselijke vaardigheid bezien en die moet iedereen in dit land kunnen en kennen. Natuurlijk zijn de apps op smartphone en wikipedia en andere zoekmachines op pc, handige hulpmiddelen maar ze mogen onze eigen innerlijke computer niet verwaarlozen. Denken, nadenken, onderzoeken, ontdekken, zijn echt wel menselijke eigenschappen die ontspruiten uit de beginselen van 1,2,3... en abc. Soms vergeet men dat weleens. Onderwijs is zo belangrijk voor elk kind, maar is er daarom een leerplicht nodig vanaf 3 jaar? Eens zien welk besluit ze daarover gaan nemen. Natuurlijk zijn er de laatste dagen ook al veel woorden gezegd en geschreven over de ontdekking van de stoffelijke resten van een 'verdwenen' vrouw. Ze zat dus niet in Spanje maar onder de grond bij de buren. Nu kan het onderzoek echt beginnen naar wie, wat, waar, de antwoorden voor de familie en dan kan het rouwproces voor de naasten beginnen. Tot morgen
Vannacht eens terug een schitterende sterrenhemel gezien. Geen wolkje was er te bespeuren. Ik kijk graag naar omhoog en speur graag de hemel af naar ongewone dingen. Iedere avond/nacht ben ik, voordat ik slapen ga, nog even buiten met de hond om nog mijn laatste stappen van de dag te zetten. En ondertussen kijk ik graag naar omhoog. Door me te laten leiden door de app 'Wat zie ik aan de hemel', kan ik de planeten al herkennen en weet ik ook wanneer het ISS passeert. Maar voor de sterren te herkennen, daar heb ik geen kaas van gegeten. Sinds het lager onderwijs blijft het voor mij nog altijd een zoeken om de 'grote en kleine beer' te vinden of de poolster te onderscheiden. Met of zonder naam, de sterren geven een mooi spektakel aan de duister hemel. Eigenlijk zou ik best eens naar één van de vele Observatoria, Planetaria of Volkssterrenwachten moeten gaan om wat instructies te krijgen. Ik moet me zelfs niet ver verplaatsen want in Oostende is er 'Astropolis' dat niet alleen een sterrenwacht is maar ook uitleg over de ruimtevaart geeft. Het goede nieuws van de dag is, dat die wolkenloze hemel er ook nog deze morgen was en er een grote zon me welkom heette op deze nieuwe dag. Maar nu zit ik nog altijd in pyjama en mijn peignoir aan, omdat ik op dit uur nog niet kan uitmaken of ik nu een coltrui met lange mouwen moet aandoen of een polooke met korte mouwen. Ik wil me geen 3 keer omkleden. Het is nu 12°C en dat is toch nog wat fris om met blote armen rond te lopen. Het zal dus straks op zijn minst een giletke zijn om te dragen bovenop een shirt. Ik moet me wat deftig aankleden om mijn boodschappen te doen en met dit mooie weer zal zullen er weinig winkelaars zijn en dus zal het in een snel tempo gebeuren. Het is vandaag ook de 'Internationale Dag van de Dans'. Het is gepermitteerd om vandaag al huppelend en dansend op de tonen van de rumba, samba en chachacha door de straten te gaan. Hoe graag ik ook zou dansen, ik moet het meer hebben van heupwiegen en armbewegingen. Alle dansen heb ik gedanst, behalve de 'tango', die kon nooit mijn hart bekoren. Als je nu de tango op tv ziet 'dansen' is dat meer een gymnastiek oefening dan gracieus over de dansvloer glijden. Nen slow op één tegel zou wel nog altijd gaan, die vraagt niet veel moeite en inspanningen van de gewrichten en brengt warmte in het hart, zeker als dan "Du" van Peter Maffay gespeeld wordt. Natuurlijk word op deze dag het klassieke ballet vernoemd. Daar heb ik niet veel affectie mee behalve als ik kan kijken naar "les Ballets Trocadero de Monaco", dan komt er een big smile on my face en geniet van de uitvoering van de "stervende zwaan". Ik ga mezelf opkuisen en boodschappen doen. Tot morgen
Zal ik nat worden vandaag? Waarschijnlijk niet. Zal ik omvergeblazen worden vandaag? Waarschijnlijk wel. Ik heb weeral bewondering voor mijn bomen, die elk weer trotseren en even fier als altijd in mijn tuin staan te groeien en te bloeien, welk weertype het ook is. Kort gezegd, er is weeral een droge stormwind op komst. Gisteren kreeg ik een Be-Alert in de mailbox om alles wat los zat weer vast te maken zodat ik geen ongelukken heb op deze 'Internationale Dag van de Veiligheid op het Werk'. Op 28 april 2005 besliste de 'International Labour Organistion dat er een World Day for Safety & Health at Work' moest plaatsvinden om het belang van veiligheid als prioriteit te handhaven bij elk soort werk dat er moet gebeuren. Zelfs de bloggers moeten voorzien in hun veiligheid door op een goeie stoel of op een speciale bureaustoel plaats te nemen die niet uit elkaar valt en een pc die op een stevige tafel of bureau staat. Omdat ik waarschijnlijk lid ben van de "Vrouwencongregatie 'Dochters van de Wijsheid' gesticht door de predikant Louis-Marie Grignon de Montfort (†1716)" neem ik deze waarschuwing ter harte en sla ik dergelijke raadgevingen nooit in de wind. Ik heb een controle uitgevoerd in de tuin en de bloempotten (die vorige keer omvergewaaid waren) wat steviger vast te zetten. Ondanks de stevige zuidenwind heb ik het opvallend rustig, want de hond is geen liefhebber van zware luchtverplaatsingen die zijn flappies tot achter zijn kop gooien. Hij zaagt niet om met de bal te spelen of buiten te gaan. Tot zover de weersgesteldheid en zijn gevolgen voor het leven op een zondag. Zoals ik al dikwijls gezegd, geschreven en vermeld heb, doe ik iedere dag mijn woordoefeningen van Nederlands, Engels, Frans, Duits en ook opfrissingsoefeningen van de Bijbel. De laatste tijd maak ik veel fouten in mijn Franse taal, ondanks het feit dat ik weer regelmatig een mondje Frans babbel en brabbel. Ik besloot dus terug de taaloefeningen van 'Duolingo' te doen, om extra oefeningen te kunnen doen en mijn Frans weer naar een aanvaardbaar niveau op te krikken. Alleen moest ik daar een tijdsduur voor mijn oefenstonde bij geven. Dat zorgt zo voor een dwingend karakter waar ik als gepensioneerde allergisch voor ben. Maar fouten maken is ook niet plezant voor mijn talentrots. Ik moet mijn ego eens opzij zetten en 10 minuten van mijn kostbare tijd voozien in deze, soms enerverende, oefeningen. Maar ik kan het niet maken te stuntelen tegenover mijn buurvrouwen bij wie en met wie, ik graag een woordje Frans placeer. Mijn regel die ik nog altijd hanteer, ik probeer niets te vergeten van wat ik ooit geleerd heb de voorbie 75 jaar. Tot morgen
Nog net op tijd buiten om geen vodje als krant te hebben. Een weekendkrant zou ik niet graag missen, want dat is toch lectuur voor 2 dagen met artikels die in de week geen plek krijgen om te verschijnen. Meestal gaat het dan om beschouwingen van minder belangrijke items maar die wel deel uitmaken van het dagdagelijkse leven van de Vlaming of andere bewoners van dit aardse rijk. Ieder land heeft wel een soap serie op tv die dan ook nog eens doorverkocht wordt aan ontelbare teevee-zenders omwille van de weinige kost in aankoop en uitzending. De ene soap gaat ontzettend traag, de andere soap krijgt te maken met ontzettend veel personnages, een andere soap moet het hebben van de panoramische zichten, een andere moet het hebben over de zakelijke beslommeringen, soms gaat het over de vele perikelen in de families, maar onschuldig zijn ze minder en minder aan het worden. Seks, drugs en rock'n roll steken ook hier in die brave familieseries de kop op. En daar wordt vandaag een beetje kritiek op geleverd in de weekendeditie van de krant en dan voornamelijk over de soap 'Thuis'. Aan mij zijn al die dagdagelijkse verhalen niet besteed, al zijn er een overvloed om vanaf 's morgens te bekijken van overal ter wereld en op alle zenders: The bold and the beautiful, Eastenders, Neighbours, Sturm der Liebe, Familie,.... Eigenlijk ken ik geen één personage van die reeksen behalve dan Simonneke en Frank omdat die zo dikwijls buiten hun reeks ten tonele worden gebracht. Ik heb een hekel aan series, zeker dan degene die ik iedere dag zou moeten bekijken om te kunnen volgen. Meestal neem ik ook vervolgdetectieves op om ze naderhand in één keer te bekijken. Tv en hun programmatie is toch een moeilijk gegeven om iedereen tevreden te kunnen stellen. Het moet voor een ganse bevolking dienen en dat is zeer moeilijk te voldoen. Gisteren heb ik gekeken naar "Comedy Casino" en dat brengt toch wat luchtigheid op het einde van de dag. Het is ook "De Dag van de Filosofie" over met de nadruk dit jaar op "chaos", zoals nogal dikwijls die series blijk geven. En al die personages in die soaps kunnen een antwoord op "de dingen des levens" geven, elke situatie op te lossen, iedere ziekte te genezen, elke relatie een goede draai te geven, enz. Daarom vind ik het gezegde van ene Amerikaanse vier sterren admiraal van de marine, Hyman Rickover (1900-1986) zeer goed: "grote geesten praten over ideeën, matige geesten over gebeurtenissen, kleine geesten over mensen". In Nederland is er weer eens een groot straatfeest n.a.v. de verjaardag van de koning. Het gaat niet zozeer om om Willem Alexander die 57 jaar wordt, maar meer om de outfits van zijn 4 vrouwen en de vrouwelijke familieleden van de vorst. Daar ga ik nu naar kijken. Tot morgen
Laatste dag van werkweek 17. Zoals gisteren gezegd, gedaan en geschreven, heb ik weeral als een roosje geslapen. En zo roos als een baby oogt na zijn dutje, zag ik er ook uit als ik opstond en in de spiegel keek. Natuurlijk verdwijnt dat mooie babykleurtje als sneeuw voor de zon, eens dat alles weer terug in zijn plooi valt. Met 8°C middagtemperatuur, kan ik moeilijk zeggen dat de lente op komst is. De lucht geeft een palet aan grijze tinten, niet met wattenvlokken deze keer maar voor de verandering eens in streepjes. Tot hiertoe, op een paar druppeltjes na, is het droog gebleven. Wel is door al die regen en wind, de dijk en het strand schoongeveegd en gekuisd. Dat ligt er allemaal proper bij om onze Waalse vrienden gedurende veertien dagen te verwelkomen. Het is wel raar dat de verlofperiode in ons land zo opgedeeld wordt in Noord en Zuid. In de ons omringende landen gebeurt dat al veel langer dat 'les departements', 'provincies', 'Bundesländer' enz. op andere tijdstippen verlof nemen. Maar nu is het toch even wennen voor iedereen omdat het toeristische seizoen hier nu eigenlijk al met Pasen al begint en stopt met het novemberverlof. De Walen komen vandaag al en dan komen die vrije dagen en verlengde weekends er van mei ook aan. Of er meer verbruikstoerisme gaat komen, is nog af te wachten voor de zelfstandigen hier aan de kust. Geen probleem natuurlijk eens dat de zon van de partij is, anders is het maar een triestig boeltje voor de strandbars en terrassen. Er zullen toch weer veel vakanties geboekt worden naar de zonnige streken voor strandvakanties. Maar als men wat meer wil zien van een land of ons eigen land zal er veel gebruik gemaakt worden van de toeristische gidsen met alle info om een geslaagde reis of uitstap te ondernemen. De bekendste zijn natuurlijk 'Trotter', Lonely Planet', 'Rough Guides', maar er zijn ook leuke exemplaren zoals '365 dagen onderweg' van Floortje Dessing of 'Solo Reizen' van Liesbet Rasker. Natuurlijk kan je ook op goed geluk eens een leuke uitstap maken in je omgeving. Wat ik vandaag wel ontdekte was (waarschijnlijk) een van de eerste verslagen van reisjes. De Italiaanse dichter Francesco Petrarca (1304-1374) beschreef in zijn gebundelde correspondentie, de "Epistolæ Familiares", zijn toeristische uitstappen. Het meest bekende is de beschrijving van de "Beklimming van de Mont Ventoux" in 1336, a piedi naturalmente, a cavallo kon het natuurlijk ook zijn. Koeien zullen ze daar niet tegengekomen zijn, het is een kale berg en het is Frankrijk, waar die koebeesten het beste voedsel krijgen om daarna opgepeuzeld te worden. Niet zo in Hindoe-India, waar eenieder en alles moet wijken voor die graatmagere runderen. Ze zijn al met meer dan 5 miljoen. Die beesten kunnen gaan, lopen en staan waar ze willen. Deze heilige dieren hebben zelfs een eigen ambulancedienst gekregen, met verzorging in speciale klinieken. De mensen kunnen er alleen maar naar kijken, want zo veel luxe is er voor de doodgewone Indiër niet weggelegd. Tot morgen
Deze nacht heb ik niet naar sterren en planeten gekeken maar plezier beleefd aan de verspringende lichtjes van mijn wekker!. Ik ben sinds mijn pensionering niet echt een fan van horloges en klokken maar als de schellen niet voor mijn ogen vallen, is een wekker in het oog houden een plezante bezigheid. Al die verspringende rode cijfertjes, in stokjes weergegeven, is facinerend om naar te kijken. Zeker die, die een speciale opeenvolging van getallen hebben. Een minuut lang kijken naar 01.23, of 02.02 enzoverder. De tijd gaat per minuut eigenlijk nogal vlug voorbij. Nadeel is wel dat ik er niet moe van word en telkens naar een volgende speciale reeks uitkijk. Anders plooi ik al mijn was op als 'klaas vaak' lang op zich laat wachten, maar dat was al gedaan. Enfin, de nacht is voorbijgegaan met gewoonweg te rusten en klaar en paraat te staan tegen dat de poetshulp kwam. Nu is het zaak de ganse dag wakker te blijven, dan val ik deze avond zonder problemen in een deugddoende slaap. Vandaag zijn het de spreuken rond de Evangelist Marcus, die ons waarschuwen voor misoogsten, voornamelijk van fruit: want als het regent op Sint Marc, geen krieken, pruimen, appels, noten noch druiven. Vandaar dat men zegt op deze dag, plant uw bomen, bonen en pitten en ga naar de kerk. Dat zijn maar 2 gezegdes, maar er zijn er méér dan 20 te vinden over deze schrijver van teksten voor 'Het Nieuwe Testament'. Ik denk dat deze dag er ook gekomen is ter vervanging van de Robigalia. Een offerfeest (schaap en teef) om de kwaadaardige geest van de Romeinse god Robigus tevreden te stellen en alzo de gewassen te behoeden voor schimmelziektes en graanroest. Het grootste nieuws komt eigenlijk uit Parijs, meer bepaald de coté van Montmartre. Daar heeft de legendarische showtempel "De Moulin Rouge" twee van zijn 4 wieken verloren en de helft van zijn 'molen' ttz 'Mou'. Dit 'Paleis van de Dans en de Vrouw' viert dit najaar zijn 135e bestaan. Daartegen zal alles wel hersteld zijn want dat vraagt niet zo'n secuur werk en als de 'Notre Dame de Paris'.
De verkiezingen komen in het vizier en meteen ook de hoge ontslagvergoedingen van federale en Vlaamse parlementariërs die er de brui aan geven of niet meer verkozen raken. Het federale parlement voorziet een potje van 14 miljoen € om dat allemaal te finacieren, het Vlaamse parlement legt daar 4,8mlj voor opzij. Federaal krijgt een gestopte politieker max 48 maanden een vergoeding van ± 8.500€ en forfaitaire vergoeding, Vlaanderen geeft max 6-24 maanden ± 11.600€. Dat alles staat toch wel in schril contrast wat de werknemers bij Van Hool zouden krijgen bij ontslag: max 33 weken loon! Awel, de politici kunnen met geld dat ze oprapen eens naar "An Island in the Sun", zo mooi bezongen door Harry Belafonte (1927-2023), voor de werknemers in Koningshooikt is het lied "Jamaica Farewell" van dezelfde zanger van toepassing. Tot morgen
Mijn broer is jarig!. Dat ukkie van ± 1m80 mag vandaag 72 kaarsjes uitblazen. Hij zal er veel asem voor nodig hebben vooraleer hij een 'spie' van die chocolade verjaardagstaart zal kunnen eten. Cava zal er niet meer bij gedronken worden, want die is ook al schandalig duur geworden door de warmte en misoogsten in Spanje. Tegenwoordig kan je op een feest kiezen voor één duur ingrediënt: cacaobonen of Spaanse bubbels. Voor broertje-lief zal het uitdraaien op een stevige pint van eigen bodem. Voor de rest gaat het zéér goed met hem, na zijn rugoperatie. Hij is nog wel in revalidatie, maar zo kan hij zijn nieuwe jaar toch pijnvrij beginnen in zijn nieuwe woonst. Nog vele gelukkige en sportieve jaren, wens ik hem. Of hij ooit een Flandrien zal worden, betwijfel ik wel. Bij deze weersgesteldheden is het nodig om een echte Flandrien te zijn als je buiten enige activiteit wil doen. Bestand moet men zijn tegen koude, wind, regen als men wil wandelen, joggen, lopen of fietsen. Geen van die activiteiten is me op het lijf geschreven. Het vergt veel creativiteit om deze periode door te komen. Buiten een paar korte verplaatsingskes met de hond, is het voornamelijk een 'binnen' bezigheid zoeken. Om die eentonigheid te doorbreken heb ik wel veel fantasie nodig. Ik verplaats me dus regelmatig in mijn huis om wat te lezen, zodat als ik opkijk toch telkens een ander zicht voor mijn ogen heb. Dat helpt. Ook spoei ik me naar buiten als er een zonnestraal waar te nemen is, om van die hemelse warmte te kunnen genieten. Eigenaardig genoeg heb ik een weerzin van tv gekregen, dat is echt wel een passieve bezigheid die me niet gelukkig maakt. Alleen tijdens mijn korte middag siësta, zet ik de beeldbuis eens aan, als wiegeliedje voor mijn middagdutje. De hond heeft er nood aan en ik ook. Voor de rest is het geduld oefenen tot er een 15°C op de buitentermometer staat. Momenteel is dat een koele 7°C. Veel wereldnieuws is er ook niet. Alleen de stormloop van toeristen naar het warme Tenerife, die de eilandbewoners tot protestbetogingen aanzetten. Met 2 miljoen inwoners worden ze jaarlijks door 14 miljoen toeristen overspoeld. Ik weet uit ervaring wat hier gebeurt tijdens de vakanties en dat is maar een fractie van de toeloop die de warme oorden meemaken. Iedereen uit de gematigde gebieden snakt naar warmte en droogte, maar meestal gaat die overspoeling van toeristen gepaard met vuiligheid, baldadigheden en weinig respect voor de plaatselijke bevolking en natuur. Binnenkort zal men overal wel een 'inkom' moeten betalen om het leefbaar te houden voor de bewoners zoals al gebeurt bv in Venetië, Dubrovnik, Mont Saint Michel,... Ik hanteer wel het principe, goed of slecht weer: Oost West, Thuis best. Tot morgen
In 1995 stelde de UNESCO een zeer belangrijke dag in: Wereldboekendag. Deze datum is niet lukraak gekozen, geboorte en sterfdag van William Shakespeare (1564-1616) en waarschijnlijk ook de sterfdag 22 of 23 april van Miguel de Cervantes (1547-1616). De ene als de grootste Engelse schrijver geroemd, de andere als de grootste schrijver-fantast ter wereld. In Catalonië viert men ook de feestdag van Sint Joris met de Draak en geeft men op deze dag aan beste vrienden en geliefden een boek (niet noodzakelijk "Don Quichote") en een roos. De roos geven de mannen sinds 1914 aan de geliefden, het boek geven sinds 1930 de vrouwen aan de mannen. Men treft in Barcelona dan ook heel veel boekenstandjes en bloemenkraampjes aan, op deze dag. Ook in andere steden van deze regio. Maar deze Valentijnsdag avant la lettre wordt in de streek al sinds 1465 in ere gehouden. Ik leef niet in dat Spaanse gebied, voor mij is alleen belangrijk dat 'het' boek eens in 'the picture' staat alsook de auteurs en de auteursrechten. Al van kindsafaan waren letters fascinerend voor mij. Ik was verzot op boeken, met de woorden en de verhalen erin. Ik denk dat mijn eerste boekjes de "Tiny" reeks was. Er staan er nog wel een paar voor mijn geest, maar daar herinner ik me noch de titel noch de schrijver van. De krant was ook favoriete lectuur en ik heb dezelfde krant nog altijd waar mijn vader me leerde in lezen: Het Nieuwsblad. De leesmicrobe heb ik maar aan één kind kunnen doorgeven, mijn dochter. Die heeft alles gelezen wat er in huis aan lectuur was en hetgeen ze voor haar leeftijd uitgeleend kreeg in de bib. Ik kan zelfs zeggen, toen er geen ongelezen boeken meer voorhanden waren, begon ze de encyclopedie te lezen. Iedere dag in haar bed een paar bladzijden tot de 26 delen waren uitgelezen. Ze heeft er een degelijke algemene kennis aan overgehouden!!. Deze zomer moet ik heel mijn bibliotheek eens herschikken, zeker nu ik veel gebruik maak van mijn e-reader. Alle boeken eens van de schappen nemen en eens uitkloppen zodat er het stof eens kan uitvallen. Ik moet nog uitmaken hoe ik ze terug ga rangschikken, per schrijver, per onderwerp, per grote, per thema...Daarvoor moet het echt wel eens goed weer zijn, want dat is een klus die in één keer moet gedaan worden en niet 'in schuifkes'(Vlaamse woord van de dag). Ik kan natuurlijk niet eindigen zonder een gezegde van "Don Quichote" te citeren dat toepasselijk is voor een blog: "De pen is de tong van de geest" zegde Don Quichote, maar schreef Miguel de Cervantes. Natuurlijk reserveer ik vandaag de laatste zin, aan het bekendste citaat van William Shakespeare: Bestaan of niet bestaan, dat moet je, je afvragen. En omdat het ook de 'Internationale Dag van de Engelse Taal' is, noteer ik deze quote in de originele tekst: "To be or not to be: that is the question". Tot morgen
Begin week 17, en ik kreeg eventjes wat hagelbollekes op mijn koppeke. Het is wat men 'duveltjesweer' noemt: wat zon, wat wolken en af en toe wat nattigheid onder welke vorm dan ook. 'Dag van de Aarde', die al langer meegaat dan het menselijke ras, al heel wat heeft meegemmaakt en de vraag is gaat ze haar veerkkracht blijven houden om ons allemaal in leven te houden? We moeten er toch een beetje meer respect voor hebben want het ene na het andere voedingsproduct krijgt te lijden onder veranderingen van milieu en klimaat. Zo komt er protest van de boeren, vooral uit West-Afrika, die de wereld voorzien van cacaobonen. Oogsten mislukken, plagen teisteren de planten en de boeren hebben niet genoeg middelen om dat allemaal te bestrijden. De eerste maal dat een Wereldcacaoconferentie plaatsvind in ons land is dus een belangrijke bijeenkomst, nu dat de sector moeilijke tijden heeft. De prijs van de bonen schieten de hoogte in, maar het geld gaat meestal naar de voedselindustriereuzen. Ik ben een liefhebber van chocolade en hoop dat er een oplossing uit die vergadering komen, maar ik twijfel of de boeren zullen meegenieten van het eventuele akkoord en prijsstijgingen.
Ik wil niet leven van mijn herinneringen maar af en toe komen die naar voor door een hedendaags voorval: de hond die mijn vitaminesupplementen van mijn bord neemt als ik eventjes rechtsta. Helpen ze bij hem? Zo te zien niet, want hij ligt al uren aan mijn voeten! Moet ik ze dan blijven nemen? Ik zal maar voortdoen zoals ik bezig ben met het innemen van een vitaminecomplex en gingko biloba (zoals de Chinezen al eeuwen doen). Enfin, dat voorval deed me herinneren aan mijn dochter toen ze enkele jaren oud was. Ze sneusde graag in mijn nachtkastschuifjes waar alles lag om aan geboortespreiding te doen, en ze probeerde alles uit wat er in lag. Op een bepaalde dag zag ik dat ze mijn strips met anticonceptiepillen had opgegeten (geen idee hoeveel) en belde ik in volle paniek naar het antigifcentrum die me voorstelden mijn gynecoloog te raadplegen. Na mijn uitleg antwoordde die heel laconiek: wel Marleen, deze maand kan je in ieder geval gerust zijn, maar geef ze wel voldoende water te drinken zodat de substanties verdunnen!!! Mijn dochter heeft me zo ook eens doen blozen in de wachtzaal van de huisarts. Het duurde vrij lang en opeens begon ze ballonnen op te blazen. Ik dacht, maar allee, waar haalt ze die nu vandaan want die heb ik haar toch niet gegeven!. Tot ik zag dat ze de condooms mee had en ze een voor een uit hun bescherming haalde en ze met plezier opblaasde!. Daar krijg je echt rode kaken van! Iedereen kan zo wel wat anekdotes vertellen die ze met de kinderen beleefden. Nu moet ik even alert zijn voor al die kleine dingetjes met een hond, die echt te curieus is naar al hetgeen er op baasje's teljoor ligt. Tot morgen
"Wil april niet vertrouwen, hij is en blijft de ouwe. Nu lacht hij met zonnegloren, dan met hagelstenen om de oren." Eén van de vele spreuken en gezegdes over deze grasmaand. Mijn voordeur is aan de noordkant en bij het proberen buitengaan word ik bijna terug binnen geblazen. De lente is de laatste tijd ver te zoeken. Ik heb bewondering voor alle levende wezens die altijd buiten zijn, alles ondergaan en op tijd en stond weer doen waar ze voor gekend zijn. De bloesems die wachten met af te waaien tot er een klein vruchtje te zien is, de vogels die diep verscholen in de bomen of struiken een nestje bouwen om hun vogeltjes op te vangen, de bloemen die wachten met afknappen tot ze uitgebloemd zijn. Het zijn sterke wortels die deze schepsels hebben. Hoe zwaar ook het weer is met noordenwind of uit andere windstreken, ze knappen misschien af maar volgend jaar zijn ze er weer met hun volle pracht. Ik heb een hekel om planten en bloemen te kortwieken om in een vaas in huis te laten belanden. Vandaag weer mijn volle respect voor de atleten op de fiets die door weer en wind de laatste voorjaarsklassieker gaan betwisten. Heuveltje op en af in de Ardennen, vechtend tegen de wind, koude, ijsregen en hagelbollen. Niet alleen de winnaar verdient mijn respect, maar al degenen die om den brode 'La Doyenne', of de ouderdomsdeken van de koersen, uitrijden. Het is dan wel een Waalse wedstrijd, maar het zal een Flandrien zijn die wint. Niettegenstaande het de 'Internationale Dag van de Creativiteit'is, is mijn creativiteit voor vandaag opgebruikt. Ik zal voor de rest van de dag gebruik maken van de creativiteit van anderen zoals tv-programma's bekijken die ik gemist heb, en woorden van anderen tot mij nemen. Dat wil zeggen dat ik het na 313 woorden voor gezien hou vandaag. Tot morgen
Ik krijg in mijn familie en vrienden-en kennissenkring stilaan meer en meer 80 jarigen. Ik ben blij want dat wil zeggen dat ik van niemand heb afscheid moeten nemen en dat is goed voor de moraal. Vandaag is het de beurt aan Marc die verjaart, een van mijn oudste vrienden op deze aardbol. Bijna iedere dag voorziet hij mijn blog van commentaar. Niet alleen over mijn schrijfsels maar hij maakt ook korte notities van zijn activiteiten. Op deze manier is er bijna een dagelijks contact en hopelijk kan ik daar nog heel lang van genieten. Maar het is spijtig genoeg geen lentedag, op dit tweedaagse 'hondenfestival' op het strand. Naar mijn bescheiden mening denk ik niet dat het gaat plaatsvinden. De wind komt met 60 km/uur uit het zeegat en dat brengt wel veel opstuivend zand mee. Misschien is het morgen wat aangenamer weer, maar anders laat Raziel die kermis aan zich voorbij gaan. Eigenlijk mag ik niet over het 'weer' schrijven of zeuren daar is de meteorologische dienst voor in het leven geroepen. Maar het bepaalt wel grotendeels het ritme van mijn leven, zoals je hierboven kan lezen. Het plannen en doorgaan van vrijblijvende activiteiten zijn doorgaans toch afhankelijk van de weersgesteldheid, zeker bij de oudere thuisblijvers die dan de hondenkermis van vandaag, uitstellen.
In de krant was er één bericht dat me opviel: de namen van de verdedigers van Bartje zijn optreden aan de tafel van Gertje en zijn daden en woorden in het algemeen. De namen verbazen me niet, allemaal machtige mannen waar iedereen voor moet buigen en die zich verheven achten boven iedereen in dit Belgische tranendal. Ik geef de omschrijvingen van deze belangrijke personen die de krant voor hen voorzag: natuurlijk zijn vrouw Ines, politicus Bart die het graag linkt aan 'woke', Fernand de dwarse geldschieter, regisseur Jan die hem niet graag uit de kudde zet, Marc de strateeg op het strijdveld en natuurlijk zijn advocaat Michael die een goede vriend werd en hem op alle fronten verdedigde.
Het is heel lang geleden dat ik nog eens een nieuw woord van 'Van Dale' en de'Taalbankunie' publiceerde. Vandaag kan ik niet anders dan eens zeer veel woorden aan dat nieuwe woord te spenderen. Bovendien begrijp ik er geen knijt van en moet ik ook de uitleg noteren die nog onverstaanbaarder is dan het nieuwe woord zelf, een breinbreker dus. 'Vooruitschuifgeitenpaadjespolitiek' verkort tot 'geitenpaadjespolitiek'. Verklaring: politiek die gekenmerkt wordt door improvisatie en waarin adhocoplossingen worden gevonden door politieke kwesties die niet volgens de gebaande politieke paden kunnen worden opgelost. Dat zijn 30 woorden geschreven over iets dat ik niet begrijp. Dat woord zal wel in de volgende editie terecht komen van woordenboekmaker en hoofdredacteur van ons allerbekendste Nederlands woordenboek en van de 'Taalbankunie',Ton Den Boon : "Het nieuwe verdwijnwoordenboek". Daar staan al de woorden in die ooit voorgesteld werden door 'onzen dikke' maar wegens niet meer relevant in onbruik zijn geraakt. Voilà, prettige zaterdag. Tot morgen
Ge zou met dit weer een echte sneuverink en een snotvalling opdoen. Wat door de aprilse grillen ook het geval is geworden bij mij. Het is precies of storm Renata op haar stappen is teruggekeerd. De wind komt nu van het noord-noordwesten en die is verre van aangenaam. Proficiat aan al die sportieve bloggers die zich voor hun wandelingen en fietstochten niet laten klein krijgen door de striemende regen en de koude windvlagen. Ik blijf vandaag wel effekes binnenzitten met af en toe een korte uitstap naar buiten met de hond. Het is trouwens geen weer om met mijn 'netzakske' boodschappen te doen. Nu heb ik wel een boodschappentrolley met 6 wielen, zodat die de trappen op en af kan, maar de goesting is ver te zoeken om me onder het volk te begeven. Maar eertijds moest ik in het lager onderwijs, bij de handwerkles leren een 'netteke' haken, uit zuiver katoen natuurlijk en dan te 'voeren' om als 'kabas' of 'redecuul' te gebruiken om mijn winkelwaar in te deponeren. Iedereen gebruikte dat, tot er in de winkels de papieren zakken om etenswaren en andere dingen in te verpakken en mee naar huis te nemen op de markt kwamen. Dan waren er de plastieke zakjes, daarna de kartonnen dozen, de opvouwbare kratten en nu zijn het terug de kabassen van weleer die in tapijtstof gemaakt, de stevigheid van transport voor de kwetsbare groenten en fruit en nog veel meer, verzekeren. Tijden veranderen maar boodschappen doen blijft bestaan en die moeten thuis geraken. 'Netzak' was het Vlaamse woord van de dag, vandaar mijn kleine exposé over transport van etenswaar. Maar ik ben een vrouw die alles voorziet en dus ben ik gisteren mijn voorraad gaan inslaan maar met té veel zoetigheden in mijn sacoche naar huis gekomen.
Vandaag was er terug een overzicht van het geborduurde wandtapijt, "Floris ende Blancefloer". Een 130-tal vrijwilligers begonnen in 2015 met dit gigantsiche naaiwerk om klaar te hebben tegen de tijd dat Assenede zijn 1300e verjaardag viert. Na 9 jaar willen de borduursters al laten zien wat er klaar is en hebben ze een tentoonstelling daarrond geïnstalleerd. Van de 110 meter die het verhaal moet uitbeelden zijn er 90 m afgewerkt op 9 jaar. Met veel liefde en engelengeduld hebben al de borduursters van heinde en verre gewerkt aan dit reuzentafereel, dat in goede banen werd geleid onder toezicht van de plaatselijke erfgoedverniging 'Hallekin'. Nog een jaartje zwoegen met naald en draad en iedereen zal geen Middelnederlands meer moeten kennen om dit liefdesverhaal te begrijpen. Diederik van Assenede (1230-1293), vertaalde dit Franse liefsdesvertelsel zodat iedereen het kon lezen in zijn taal: "nu hoert na mi, ic sal beghinnen, ene aventure te tellen van minne, die den dorperen , na den doren, niet bestaet, dat sise horen". Aldus de vertaler van de middelleeuwse Franse ridderroman, de Graaf van Vlaanderen. Tot morgen
Joepie,zeggen mijn vrienden altijd als ze over iets heel erg verheugd zijn. Vandaag steel ik hun woord: joepie, de zon schijnt, een klein briesje en bovenal 'het is droog'. Voor die 3 weerelementen mag een meisje van 1948 al eens 'joepie' roepen. Het zal dan wel een eendagsvlieg zijn, zeggen de weervoorspellers maar hetgeen het vandaag is pakken ze me niet meer af. We moeten hier nog niet voor God spelen zoals ze in Dubai doen: de wolken die passeren manipuleren om er gigantsiche regenbuien van te maken. Met alle gevolgen vandien, zoals we ondertussen weten. Jaguars, Bentley's, Rolls'Royce, Lamborghini, Ferrari's, Bugatti's....dreven op de chique avenues alsof het speelgoedbootjes waren. ALs ze al verzekerd waren voor waterschade zullen de verzekeringsmaatschappijen diep in hun buidel moeten tasten om dat allemaal te vergoeden. Misschien dat de heersende sultans, sjeiks en emirs de gelden wel zullen opdiepen uit de gemeenschappelijke kas van de emiraten. Het zijn tenslotte zijzelf die met die dure karretjes rondrijden en over de besteding van hun belastingen, als die er al zijn' palaveren. Is er anders veel nieuws te melden? Niet echt. Alleen brengt het Vlaamse woord van de dag weer een belevenis terug in mijn geheugen van lang geleden, toen ik nog op mijn hurken kon zitten. Ik lees nu dat hurken héél erg gezond is voor de stretching van rug en benen, en dat ik dat iedere dag zou moeten doen. Dat was niet echt wat ik me herinnerde, wel het woord 'netelen'. Dat is een branderig gevoel krijgen op de plaats waar de witte, dove of blauwe netel in contact komt met de huid. Dat gebeurde toen ik stiekem een plasje wilde doen, ver weg van glurende blikken en me pardoes in een netelveld op mijn hurken zette om mijn water kwijt te spelen. Zoals zovele dingen in het leven moet men eerst iets aan de lijve ondervinden om het nooit meer voor te hebben. Ik heb dagenlang gevoeld dat ik in de vrije natuur een natuurlijke behoefte heb voldaan. Natuurlijk wordt er nu brandnetelssoep gemaakt, gebruikt men het in salades, zelfs bier wordt ervan gebrouwen. Maar het is ook een broedplaats voor de lieveheersbeestjes. Ik moet wel altijd lachen als ik vertel van mijn stopplaats tijdens een lange autorit, maar toen heb ik er echt wel van te lijden gehad. Mijn gimmick van vervlogen tijden die ik wel af en toe eens vertel aan mijn uitgebreid nageslacht. Tot morgen
Midweek en nationale buitenspeeldag voor de kinderen. Veel scholen twijfelen of het een weertje is om buitenspelen te organiseren. Alles ligt klieder en kloddernat en het zullen eerder modderspelen worden. Niet het modderworstelen van de vrouwen waar zoveel mannen op af komen om dat spektakel te zien. Veelal in de V.S., het Verre Oosten en Oost-Europa beoefend door schaars gekleedde mannen en vrouwen. Dat zal in onze scholen wel niet op die manier gespeeld worden. Dikke jas, muts, sjaal handschoenen en regenbotten zijn nodig voor onze kindjes op deze dag 'zonder les' maar wel in de gezonde buitenlucht, door te brengen. Want dat moet ook gezegd worden, dit weer is uitermate geschikt om gezonde lucht in de longen te krijgen. En er moet wel bij gezegd worden dat het op deze woensdagvoormiddag, hooguit 3u30 zijn dat onze kapoenen buitenactiviteiten hebben. Ondertussen zie ik de wolken, soms wattenwolken, soms dreigende wolken, voorbijvliegen. Het moet gezegd, Renata heeft lelijk huisgehouden op het strand en is nog niet van plan om haar zonder slag of stoot haar aftocht te blazen en zich gewonnen te geven. Het weze zo, gelukkig hou ik van lezen en is er een grote hoeveelheid boeken op mijn e-reader gezet en deze namiddag is er toch weeral koers te zien. Wat is er verder nieuw aan het firmament? De 'kasbon' zou terug zijn intrede doen bij sommige banken. Deze schuldbekentenis heeft jarenlang als meest interessante veilige belegging gegolden door zijn goede interesten, maar is jarenlang uit het zicht verdwenen door niks op te leveren en het nadeel van geld weg te zetten voor lange tijd. Wat las ik nog? Dat Bartje aan tafel mocht komen bij Gertje om zijn kant van het verhaal eens te vertellen en, voor zover er bij hem hem sprake kan zijn van deemoed, zijn verontschuldigingen aan te bieden aan de vrouwen. Maar hij wil zo graag terug voor televisie werken en dus moet er van nederigheid en een bekentenis sprake zijn. Dat zijn familieleden en bedrijf geleden hebben en zijn naam door de modder is gesleurd, daarvoor is hij zelf verantwoordelijk en geen enkel ander persoon. Hopelijk ziet hij dàt wel in, want dat is het begin van zijn reconvalescentie. Voor de rest ben ik geen denderend of nieuw nieuws tegen gekomen. Ik, en bijna iedereen denk ik, is niet meer euforisch te krijgen dat de witte kangoeroe goed opgevangen wordt in een dierengaarde en dat paars-wit weer wat uitzicht krijgt op de eerste plaats op de voetbaluitslagen. Tot morgen
Internationale Dag van de Stem, een dag dat het geoorloofd is om met veel bla bla, je stem te laten horen. Het zal niet luidop zijn dat ik mijn stem laat horen, ik heb trouwens geen gehoor of mensen in de nabijheid die me zouden kunnen horen. Maar zelfs als dat wel zo was, zou ik moeten roepen om mijn stem te verheffen boven het gehuil van 'storm Renata'. Wat dat mens een kracht heeft is ongeloofelijk, urenlang tiert en schreeuwt ze nu al. Haar geweld kent ook geen grenzen. Het is inderdaad zo, dat alles wat niet honk- en muurvast zat, is gaan vliegen. En ocharme de kerselaar is zijn bloesem kwijt. Eén enkele week heeft hij trots kunnen zijn op zijn bloemekes en vruchtbeginselen en zijn fierheid is op twee dagen geknakt met forse windstoten. Heel eigenaardig is wel dat de rode ribes nog al zijn bloemen heeft kunnen bewaren. Ik zou eigenlijk "Windekind" van Ann Christy (1945-1984) kunnen zingen maar dat is een lovesong, en daar ben ik vandaag niet aan toe. Ik kan natuurlijk ook dat andere bekende lied uit 1962 zingen, "Blowin' in the Wind" van Bob Dylan. Maar dat is dan een filosofisch protestsong tegen oorlog en schending van de burgerrechten. Natuurlijk is dat lied, een evergreen, altijd actueel gebleven en zowel melodie als tekst weerstaan de tands des tijds. Maar ik ga eens naar een ander controversieel lied, in de zin van: niet iedereen was akkoord met dit nummer voor het eurovisiesongfestival, luisteren, "Like the Wind" van Vanessa Chinitor. Dat lied gaat werkelijk alleen maar over de wind en dat is wel het belangrijkste item in het weerbeeld. Het is een koude herfst die de lente verdringt. Dat zal de feestvreugde op het paleis in Laken niet bederven. Gisteren blies Filip 64 kaarsjes uit, vandaag Eléonore zijn jongste dochter. Die heeft maar asem nodig voor 16 kaarsjes.
Gisteren heb ik toch 2 items niet vermeld die me opgevallen waren. Het eerste dat ik gisteren een goede uitspraak vond, zeker nu er weer polls en politieke debatten aankomen: een politiek compromis maakt van een prachtig paard een scheve dromedaris. En compromissen zullen er weer gesloten worden en de mooie verkiezingsteksten zullen weer aangepast worden naar nietszeggende beloften en akkoorden om toch maar in de regering te zetelen. Het tweede is over de Engelsman Samuel Johnson (1709-1784) die besloot dat er nood was aan "A dictionary of the English language". Hij begon met 'a' als eerste woord en eindigde met 'zootomy' of anatomie en dissectie van dieren. Ik heb nog een oud Engels-Nederlands prisma woordenboek (1994) liggen en daar zijn maar 4 woorden daarna gekomen: zymotic als laatste. Dat is dan een besmettelijke ziekte. Bij Van Dale is momenteel het laatste woord: zzz. Ofwel om het gezoem van bijen in de strips weer te geven. Ofwel om aan te geven dat men gaat slapen of al slaapt. Tot morgen
Ik kreeg gisterenavond een mail van 'be-alert'; alles goed vastmaken in de tuin, dingen die kunnen wegwaaien veilig opbergen en bij schade 1722 bellen in plaats van 112, want een volgend zwaar 'weer' met felle rukwinden, hagel, regen en onweer is op komst en gaat ons tempeesten vanaf ongeveer 12u tot 18u. De krant noemt het een jo-jo effect van hoge-en lage drukgebieden die ons land in hun greep houden. Met de nadruk op 'lage' dan, die ons de laatste 6 maanden in hun greep houden. Ik zou bijna spreken van een 'weer burn-out' waarvoor er spijtig genoeg geen pilleke bij de apotheker te vinden is om dit soort 'depressies' te behandelen. Ik kijk voorlopig dan maar naar de roze regen van de bloesems wat ook weer eens wat anders is en alleen maar deze tijd van het jaar voorkomt. Verder hou ik mijn hart vast voor de nesten van de duiven in de zwarte eik. Blijkbaar zijn deze vogels toch een beetje verleerd hoe een nestje te bouwen om hun eitjes er veilig in te droppen. Weven kunnen ze niet meer zoals de mussen of eksters. Ze leggen gewoon wat takjes tussen 2 eikentakken op elkaar en valt er een twijgje weg, zoeken ze vlug in de tuin een ander om over hetzelfde aantal te beschikken. Maar het spreekwoord dat al eeuwenoud is geldt zeker voor deze maanden en heeft niks met verandering van klimaat en milieu te maken: maartse buien en aprilse grillen. Op deze dag is er ook een heilige die zijn spreekwoord krijgt: op Sint Justin, doodt de kou het venijn. Dat was een vroegchristelijke apologeet (100/114-165), een verdediger van het christendom. Hij stierf dan ook als martelaar.Deze spreuk is dan weer goed nieuws bij deze temperaturen. Het vriest niet, maar 10°C zou ik nu ook weer niet als de meest aangename temperatuur beschouwen. Dat was dus mijn weerbericht vandaag.
Natuurlijk gaat er niks boven het geritsel van papier of het omslaan van een pagina. Maar het is verdomd handig om met een bibliotheek buiten te kunnen zitten. Bovendien weegt dat electronisch speelgoedje nauwelijks enkele grammen en is even groot als mijn gsm.Valt het ene boek niet mee of is het meer een encyclopedie, dan kijk ik eens vlug in mijn bib en snor een ander verhaal op. Op 13/4 schreef ik over het beginnen lezen van "Beste Vriend van de Mens", maar na enkele pagina's besloot ik maar een volgende boek te nemen. Omdat ik ze alfabetisch gerangschikt heb was Mark de Bel aan de beurt met "De moord op Miss België". Dat was op een paar uur uitgelezen. Gisteren ben ik aan de volgende in mijn lijst van de 'b' begonnen. Schrijver Sophia Bennett produceerde de detectieve "De Moord op Sandringham Castle". Het wordt omschreven als 'een puzzelplot die het midden houdt tussen de boeken van Agatha Christie en The Crown'. Wat moet ik over dat boek van 268 blz vertellen? Zingen zoals Raymond van het Groenewoud, "het gaat vooruit , het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit". Tot morgen
Iets vroeger dan anders begin ik aan mijn blog. In de katerns van de krant stond niet zoveel nieuws dat me interesseerde en de sudoko's, die ik voor vandaag bewaard heb, waren vlug opgelost. Elf °C is voor mijn billekes wat te fris om onbedekt rond te lopen. Mijn short is weer eventjes aan de kant gelegd tot het weer wat warmer is. Een standvastige temperatuur, liefst een warme, wil maar niet tevoorschijn komen. Het gaat op en af met dien verstande dat het meer 'af' gaat dan 'op' met het weer. Spijtig en niks aan te veranderen behalve dan de kledij. Terug een fleeceke en sokken aan en een sjaal bij het buitenkomen. Seffens ga ik toch eens in het oog houden of de spreuk van vandaag zal kloppen: Op Sint Tiburtius (†229), na de noen (± 15u) worden alle velden groen. Buiten dat hij een martelaar van het geloof was bij de kristenvervolgingen in het Romeinse rijk, is er van deze man niet veel te zeggen. Maar het zal moeilijk te controleren zijn of die spreuk waarheid bevat, want mijn gras staat al groen. Bovendien is dat nu bedekt met de roze bloesembladjes van de japanse kerselaar. Niet alleen in het Hallerbos in Halle zijn er mooie boshyacinten te vinden, ik heb er ook in mijn tuin die staan te bloeien. Zover moet ik dus niet rijden om die schone bloemekes te zien bloeien. En op VRTnews geven ze in het weekend wat royalty-info, wat ik plezant vind om te lezen. Ook de website van 'Blauw Bloed' van de EO tv op Nederland. Daar zijn ze werkelijk idolaat en adolaat van hun koningshuis vooral dan van Maxima en haar A3's. Iedere stap die deze drie meiden zetten wordt uitgebereid besproken en gerapporteerd. De jongste heeft zopas haar oproepingsbrief voor het leger gekregen, zoals elke 17 jarige in Nederland. Maar geen van de prinselijke modepoppen ziet heil in een opleiding in het leger. De oudste A heeft vooral interesse in de tiara's die de koninginnen en prinsessen van overal ter wereld op hun edele en adelijke hoofden placeren. Zij kent van elk diadeem de oorsprong en de naam en wie het in bezit heeft en hoe dat zomaar in een koninklijke juwelenkist is terecht gekomen. Het is inderdaad een zware studie om te weten te komen wie al die uitzonderlijke diamanten opgedolven heeft uit de mijnen en de speciale parels uit de oesters heeft gehaald. Haar interesse zal niet gaan naar de arbeiders die deze luxe objecten bovenhaalden, wel naar degenen die het aankochten als cadeau voor hun koningin, prinsessen of 'amour de coeur' buiten de paleismuren. Enfin, ieder zijn pleziertje zeg ik maar. Vorige week werd er tenandere al uitvoerig aandacht besteed aan haar 'eerste' staatsbanket, nu de Spaanse royals op bezoek komen in Nederland. Deze namiddag is het kijken naar 'de Amstel Gold Race' die net over onze Limburgse grenzen gereden wordt. Moge de beste weeral eens winnen. Ik moet er geen naam bijzetten. Tot morgen
