Ik kreeg gisterenavond een mail van 'be-alert'; alles goed vastmaken in de tuin, dingen die kunnen wegwaaien veilig opbergen en bij schade 1722 bellen in plaats van 112, want een volgend zwaar 'weer' met felle rukwinden, hagel, regen en onweer is op komst en gaat ons tempeesten vanaf ongeveer 12u tot 18u. De krant noemt het een jo-jo effect van hoge-en lage drukgebieden die ons land in hun greep houden. Met de nadruk op 'lage' dan, die ons de laatste 6 maanden in hun greep houden. Ik zou bijna spreken van een 'weer burn-out' waarvoor er spijtig genoeg geen pilleke bij de apotheker te vinden is om dit soort 'depressies' te behandelen. Ik kijk voorlopig dan maar naar de roze regen van de bloesems wat ook weer eens wat anders is en alleen maar deze tijd van het jaar voorkomt. Verder hou ik mijn hart vast voor de nesten van de duiven in de zwarte eik. Blijkbaar zijn deze vogels toch een beetje verleerd hoe een nestje te bouwen om hun eitjes er veilig in te droppen. Weven kunnen ze niet meer zoals de mussen of eksters. Ze leggen gewoon wat takjes tussen 2 eikentakken op elkaar en valt er een twijgje weg, zoeken ze vlug in de tuin een ander om over hetzelfde aantal te beschikken. Maar het spreekwoord dat al eeuwenoud is geldt zeker voor deze maanden en heeft niks met verandering van klimaat en milieu te maken: maartse buien en aprilse grillen. Op deze dag is er ook een heilige die zijn spreekwoord krijgt: op Sint Justin, doodt de kou het venijn. Dat was een vroegchristelijke apologeet (100/114-165), een verdediger van het christendom. Hij stierf dan ook als martelaar.Deze spreuk is dan weer goed nieuws bij deze temperaturen. Het vriest niet, maar 10°C zou ik nu ook weer niet als de meest aangename temperatuur beschouwen. Dat was dus mijn weerbericht vandaag.
Natuurlijk gaat er niks boven het geritsel van papier of het omslaan van een pagina. Maar het is verdomd handig om met een bibliotheek buiten te kunnen zitten. Bovendien weegt dat electronisch speelgoedje nauwelijks enkele grammen en is even groot als mijn gsm.Valt het ene boek niet mee of is het meer een encyclopedie, dan kijk ik eens vlug in mijn bib en snor een ander verhaal op. Op 13/4 schreef ik over het beginnen lezen van "Beste Vriend van de Mens", maar na enkele pagina's besloot ik maar een volgende boek te nemen. Omdat ik ze alfabetisch gerangschikt heb was Mark de Bel aan de beurt met "De moord op Miss België". Dat was op een paar uur uitgelezen. Gisteren ben ik aan de volgende in mijn lijst van de 'b' begonnen. Schrijver Sophia Bennett produceerde de detectieve "De Moord op Sandringham Castle". Het wordt omschreven als 'een puzzelplot die het midden houdt tussen de boeken van Agatha Christie en The Crown'. Wat moet ik over dat boek van 268 blz vertellen? Zingen zoals Raymond van het Groenewoud, "het gaat vooruit , het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit". Tot morgen
Iets vroeger dan anders begin ik aan mijn blog. In de katerns van de krant stond niet zoveel nieuws dat me interesseerde en de sudoko's, die ik voor vandaag bewaard heb, waren vlug opgelost. Elf °C is voor mijn billekes wat te fris om onbedekt rond te lopen. Mijn short is weer eventjes aan de kant gelegd tot het weer wat warmer is. Een standvastige temperatuur, liefst een warme, wil maar niet tevoorschijn komen. Het gaat op en af met dien verstande dat het meer 'af' gaat dan 'op' met het weer. Spijtig en niks aan te veranderen behalve dan de kledij. Terug een fleeceke en sokken aan en een sjaal bij het buitenkomen. Seffens ga ik toch eens in het oog houden of de spreuk van vandaag zal kloppen: Op Sint Tiburtius (†229), na de noen (± 15u) worden alle velden groen. Buiten dat hij een martelaar van het geloof was bij de kristenvervolgingen in het Romeinse rijk, is er van deze man niet veel te zeggen. Maar het zal moeilijk te controleren zijn of die spreuk waarheid bevat, want mijn gras staat al groen. Bovendien is dat nu bedekt met de roze bloesembladjes van de japanse kerselaar. Niet alleen in het Hallerbos in Halle zijn er mooie boshyacinten te vinden, ik heb er ook in mijn tuin die staan te bloeien. Zover moet ik dus niet rijden om die schone bloemekes te zien bloeien. En op VRTnews geven ze in het weekend wat royalty-info, wat ik plezant vind om te lezen. Ook de website van 'Blauw Bloed' van de EO tv op Nederland. Daar zijn ze werkelijk idolaat en adolaat van hun koningshuis vooral dan van Maxima en haar A3's. Iedere stap die deze drie meiden zetten wordt uitgebereid besproken en gerapporteerd. De jongste heeft zopas haar oproepingsbrief voor het leger gekregen, zoals elke 17 jarige in Nederland. Maar geen van de prinselijke modepoppen ziet heil in een opleiding in het leger. De oudste A heeft vooral interesse in de tiara's die de koninginnen en prinsessen van overal ter wereld op hun edele en adelijke hoofden placeren. Zij kent van elk diadeem de oorsprong en de naam en wie het in bezit heeft en hoe dat zomaar in een koninklijke juwelenkist is terecht gekomen. Het is inderdaad een zware studie om te weten te komen wie al die uitzonderlijke diamanten opgedolven heeft uit de mijnen en de speciale parels uit de oesters heeft gehaald. Haar interesse zal niet gaan naar de arbeiders die deze luxe objecten bovenhaalden, wel naar degenen die het aankochten als cadeau voor hun koningin, prinsessen of 'amour de coeur' buiten de paleismuren. Enfin, ieder zijn pleziertje zeg ik maar. Vorige week werd er tenandere al uitvoerig aandacht besteed aan haar 'eerste' staatsbanket, nu de Spaanse royals op bezoek komen in Nederland. Deze namiddag is het kijken naar 'de Amstel Gold Race' die net over onze Limburgse grenzen gereden wordt. Moge de beste weeral eens winnen. Ik moet er geen naam bijzetten. Tot morgen
Another glorious day is in de maak. Nog wat nevelsluiers aan de hemel, maar die zullen wel verdampen want de zon haar stralen geven al serieus wat warmte. De UV-index is al bijna 6, Dat wil zeggen een beetje voorzichtigheid bij een zonnebad, is al geboden. De keuze is dan vandaag, ofwel duchtig smeren ofwel binnenzitten op de warmste uren van de dag. Dat laatste zal ik doen. Met ouder worden heb ik meer last van de zonnestralen gekregen en zelfs gewoonweg in de zon lopen is al voldoende om me een zonneslag te geven. Omdat zowel de hond als ikzelf, 's middags nood hebben aan een rustpunt of een nappie doen, komt dat goed uit om een selectie te doen van de opgenomen programma's. Ik ben geen late tv-kijker en veel films, series en info neem ik dus op. Vandaar dat ik tijdens mijn siësta keuze genoeg heb als achtergrond gebabbel, om in slaap te vallen. Dan ben ik weer monter genoeg om de rest van de dag door te komen. Daarna zal het een herhaling zijn van gisteren, zomerse temperaturen, wat meer wind (geen briesje meer), en dat is geen bezwaar. Daarna zal ik weer mijn boekje openslaan en buiten lezen, een beetje de schaduw opzoeken, met een zonnehoed op mijn hoofd, grote zonnebril op mijn neus en beginnen aan een internationale bestseller "Een hond voor het leven". Als ondertitel: 'De beste vriend van de mens. Zo wordt je trouwe viervoeter, zo oud en zo gelukkig mogelijk'. De schrijvers: Rodney Habib en Dr Karen Shaw-Becker. Na 462 blz zou ik alles moeten weten. Waarschijnlijk zal ik daartussen wel aan een ander boek beginnen, een roman of een detectief afhankelijk van mijn goesting en humeur. Nog even aan iedereen meegeven: de plek om gelukkig te zijn is hier, het uur om gelukkig te zijn is nu. Ook de laatste uren is er weer nieuws van het verkiezingsfront. De minister en parlementslid dat de slogan "blijf in uw kot" lanceerde, en de strategische reserve van de mondmaskers verbrandde, gaat na 25 jaar activiteiten in het parlement, terug haar beroep van huisarts opnemen. Ons Maggie stopt ermee. Zo zal er, tot al de verkiezingslijsten van de partijen ingevuld zijn, het ene na het andere nieuws te rapen vallen van degene die het voor bekeken houden, herintreders en nieuwelingen en verrassingen van formaat bij de plaats op de lijst voor het kiespubliek. Wat ik hierboven geschreven heb, is nieuws voor iedereen en van iedere dag. Tot morgen
Het is 'weer' waar iedereen naar snakt: een verkoelend briesje, 20°C, bijna wolkenloze hemel en een stralende zon. Ik heb al een schepje bovenop het 'profiteren' gedaan. Na mijn toilettage ben ik naar de kapper gegaan om me een coupe te laten aanmeten zodat het briesje in mijn losse haren kan spelen. Daarna me een 'croque monsieur' laten welgevallen met een bijhorende koffie in de tearoom. De 'couture de glace' van Missault was nog niet open. Dat dessert heb ik me thuis opgediend. De hond vindt dat niet slecht want dan krijgt hij ook zijn bolleke ijs. Een wafeltje geef ik er niet bij want daar is Raziel gisteren mee gaan lopen. Een onvoorzichtigheid van mijnentwege door de koekjes iets te dicht bij de rand van de tafel te zetten. Een voormiddag die ik breed grijnzend heb ingezet en zijn vervolg krijgt op mijn bankje in de tuin. Ik ben niet de enige die zijn vaal-witte gezicht, armen en benen wil kwijtspelen door een zonnebad te nemen. Op de dijk en het strand was er ook al leven genoeg te bespeuren. Daarmee maken de laatste dagen van de vakantie toch nog veel goed. Kinderen die kunnen nog eens putten kunnen graven en kastelen bouwen en andere strandspelen doen. De terrasjes op de dijk en de strandbars kunnen goede zaken doen bij dit zalige weer. Het is niet veel dat ik geschreven heb, maar ik ga zoals iedereen op deze dag die niet moet buitenshuis werken, van dit stralend weer genieten. Tot morgen
Wie ooit gedacht had dat Connor van het politieke strijdtoneel zou verdwijnen, heeft verkeerd gedacht. De peilingen van 'Vooruit' zijn niet denderend. Wie kan hen dan beter terug naar de hoogste regionen in het politieke firmament brengen dan de man met het 'engelengezichtje'? Nen 'jeune premier' zoals ze zeggen die de politiek samen met de moedermelk binnen gekregen heeft. Die kan natuurlijk niet aan de zijlijn blijven staan, zijn talenten moeten gebruikt worden en zijn politieke ambities zijn torenhoog. Zal hij daarom wat voorzichtiger zijn bij de uitspraken die er na een pint té veel zouden komen? Ik vond het beste antwoord op die vraag, gegeven door een tienermeisje: "als je een boek tweemaal leest, blijft het einde ook hetzelfde". Samen met Melissa is het aan de snoezige persoontjes, met keiharde kern (anders geraak je op politiek niveau nooit op die plaats) om de socialistische cultuur en levensvisie uit te dragen. Enfin, we zullen wel zien wat het oordeel van de kiezer is op zijn terugkeer, na maanden van leven in de luwte. Zo zal de ene na de andere politieke partij zijn tenoren naar voren brengen en voorstellen. Eén, niet een echte verrassing, heeft dus al een bijzondere naam prijsgegeven, straks volgen al de andere. Binnenkort zijn alle andere items van de baan geschoven en is er alleen nog maar plaats, tot vervelens toe, om over de 'verkiezingen' allerhande te berichten, zowel bij de geschreven pers of op alle andere media. Ondertussen gaat het gewone leventje zijn gangetje en geniet ik weer van een grijze kille dag. Gaat deze dag een saaie dag worden? Geen idee, vastgesteld is dan op 11 april 1954 de saaistes dag van de 20e eeuw was. Voorlopig heb ik nog geen speciaal nieuws gehoord en moet ik het nieuws weer zelf maken door over een tijdje geleden te schrijven. Een tijdje, 't is te zeggen, toch ook weeral meerdere tientallen jaren geleden, toen Vader Abraham met zijn 'Smurfenlied' op de proppen kwam en er een volle elpee zong over die blauwe wezentjes. Uuuuuuuuren heb ik die plaat voor mijn kroost moeten laten draaien en zelfs meezingen. Maar Pierre Kartner (1935-2022) had natuurlijk ook een ander repertoire, zoals het carnavaleske lied dat zijn alias opleverde "Vader Abraham had zeven zonen" of het mooie "In 't kleine café aan de haven"...Ik herinner me hem niet alleen omwille van zijn songs maar ook toen hij slachtoffer werd van het onbeschofte optreden van Johan Anthierens (1937-200) in het gezamelijke programma van de Vlaamse en Nederlandse televisie "Noord en Zuid". Voorts is er vandaag een dag waar aandacht gevraagd wordt voor de "Ziekte van Parkinson". Veel ouderen worden er mee geconfronteerd zoals ook met "Alzheimer". James Parkinson (1755-1824) beschreef de symptomen van deze aandoening in 1817 in zijn paper: "Palsy Shaking", vrij vertaald; spierverzwakking en tremor, ernstig beven en trillen. Velen, samen met mij, zullen hopen dat die 2 heren onze deur, zullen voorbij lopen. Tot morgen
Het is een soort geplogenheid geworden om als laatste woorden van mijn blog "tot morgen" te schrijven, zonder punt erachter. Kwestie van te tonen dat er nog geen laatste woord gezegd en geschreven is door mij en dat ik morgen weer present ben. Dat was ik gisteren toch wel vergeten zeker!! Zeker bij een zo belangrijk onderwerp als 'levensmoe' en 'het gedane leven'. Bij deze zeg ik nu, het is nu de 'morgen' die ik gisteren vergeten vermelden ben en ben goed en wel deze morgen begonnen. Godzijdank, ik ben wakker geworden en mijn leven is niet beëindigd en ikk maakte zelfs een verrassing van formaat mee: de komst van mijn 'schone dochter', haar moeder en nog twee kleinkinderen erbij. Het kan niet op dit verlof. Voor mij plezant dat ze een dagje aan zee willen spenderen vooraleer de schoolvakantie voorbij is. Het is ook redelijk weer, de zon schijnt en het is 12°C, en de wind is ± gaan liggen. Veel nieuws is er niet te vermelden. Ik zet ook geen radio aan 's morgens, ik ben ermee gestopt omdat ik mijn ontbijt niet meer wilde vergallen met verslagen van oorlogen, bombardementen, moorden en andere ongelukken. Ik zet mijn tv ook niet aan om aan nieuwsgaring te doen. Tegenwoordig kijk ik naar het korte nieuws om 18u. Is er iets bij waar ik wat meer over wil weten dan kijk ik naar 'ter zake' of 'de afspraak'. Verder haal ik mijn nieuws via VRTnews zowel op mijn gsm of pc. De krant is natuurlijk mijn grootste bron van informatie; zowel politiek, sociaal, maatschappelijk, cultureel of roddel. Het nadeel van die radiostilte is natuurlijk dat ik de nostalgische liedjes van 'radio 1' mis. Ik moet nu zelf putten uit mijn kennis van tekst en muziek om met de woorden van iemand anders iets duidelijk te maken of te benadrukken. Vandaag moet ik geen liedje gebruiken om de diefstal, die iedereen nog altijd beroerd, in herinnering te brengen: de verdwijning van "De rechtvaardige rechters" in de nacht van 10-11 april 1934. Een paneel van "Het Lam Gods" geschilderd door de Gebr. Van Eyck, in 1432. Het is al 90 jaar dat er allerhande theoriën de kop op steken waar het paneel zich zou kunnen bevinden. Ik denk niet dat het in de crypte van wijlen Koning Albert I (1875-1934) te vinden is zoals velen suggereren. Albert viel van zijn rots in Marche-les-Dames op 17 februari en werd plechtig begraven op 22 februari. Ik denk niet dat er 14 dagen later iemand ongezien dat zware marmeren deksel kan verwijderen zonder gezien te zijn, om daar een houten geschilderd paneel in te verbergen. Ik zie ook niet de kans die de dief zou gekregen hebben om vóór de begrafenis het schilderij ongezien in die put, te verbergen. Voor mij blijft de theorie van kracht, dat er een of andere Gentse familie het in zijn bezit heeft en zoals ik eerder eens schreef: tegen elkaar zeggen "gaan we eens een vrolijk avondje schilderijtje kijken?". Tot morgen
Gisterenavond was er een ferm lichtspektakel aan de hemel te zien. Gelukkig, hier toch, met niet al te veel tromgeroffel. De hond zit dan aan mijn voeten me in het oog te houden of hij het benauwd moet krijgen 'ja dan nee'. Het is mijn plicht om dan rustig te blijven zitten of hij blaft van schrik de ganse buurt bijeen. Vandaag weinig regen maar des te meer wind met snelheden van meer dan 80 km/u. Spijtig want ik zie zo de mooie bloesems van de Japanse kerselaars in het rond vliegen en een wit/roze tapijt in de tuin leggen. Maar dat is natuurlijk niks in vergelijking met het sociale bloedbad bij de autobusbouwer uit Koningshooikt. Zoveel mensen die hun werk kwijtspelen en op zoek moeten naar andere bazen.
"Absurd", volgens CD & V, "onethisch" volgens Vooruit. Dat zijn de eerste reacties op de voorstellen van de baas van de christelijke ziekteverzekering: sta euthanasie toe bij mensen die levensmoe zijn of zeggen dat ze een 'voltooid' leven hebben. Dergelijke stellingname kan gemakkelijk uitwassen in de hand werken, zodat anderen gaan beslissen of je 'levensmoe' en/of een 'voldooid leven' hebt. De film "Soylent Green" uit 1973 ten dele gebaseerd op de SF-roman van Harry Harrison (1925-2012), "Make Room!/Maak Ruimte!". Geschreven in 1966, is het verhaal geplaatst in 2022: door overbevolking, opwarming, vervuiling van de aarde, geeft dat 'ecocide'*. Als gevolg daarvan is er een tekort aan voedsel, water en huisvesting. Nutteloze levens en ouderen worden door speciale polities opgehaald, in eeuwige slaap gebracht en verwerkt tot voedsel, "Soylent Green" genaamd. Men sust de bevolking door te zeggen dat het plankton uit de oceanen de groene kleur aan het voedsel geeft. Tot er natuurlijk een detectieve (Charlton Heston, 1923-2008) in de voedselfabriek geraakt en ziet waar het voedsel en de bestanddelen vandaan komen. Want wat de overheid ook zegt, de oceanen zijn dood en er is geen 'plankton' meer dat groeit op de bodem van de zeeën en de groene kleur aan het voedsel geeft. Het is al lang geleden dat die roman geschreven is en de film gemaakt werd, maar met dit voorstel van een verzekeringsmaatschappij is de 'horror' van dat scenario dichtbij. Ouderen verplichten plaats te ruimen om de jongeren van huisvesting, voedsel en water te voorzien. Ik krijg kippenvel van dergelijk scenario, want ik ben niet levensmoe noch is mijn leven voltooid. Ik wil weten wat mijn nageslacht gaat doen, achterkleinkinderen zien. Ik heb nog té veel te vertellen in mijn blog en bovenal ik moet op zijn minst nog 600 boeken op mijn e-reader lezen.
*anders dan de 'genocide' is de 'ecocide' nog niet erkend als misdaad door de Verenigde Naties.
De wereldkampioenen van de fiets dragen hun veelkleurig gestreepte trui met fierheid. Ze hebben beiden, zowel man als vrouw, 'hun kassei' dik verdiend. Vooral Mathieu was weer eens 'outstanding' en sabelde de concurentie zomaar neer en dat is niet de eerste keer. Ook de sprint van Lotte verdient een speciale vermelding. Enfin, het was een tof spektakel, zonder al té veel incidenten van de supporters behalve dan het klakske en het blikje. Het was sport van de bovenste plank. Gisterenavond vooraleer mijn blauwe oogjes te sluiten, deed ik zoals iedere avond; de dag eens overlopen van het gelezene, gesprekken of gedachten. Dat doe ik om te weten te komen of ik iets moet rechtzetten of wat dieper op een onderwerp moet ingaan of dat er een idee voor mijn blog nog opborrelt vooraleer naar dromenland te vertrekken. Ik stelde vast dat ik weinig schrijf over actualiteit. Niet dat het me niet bezighoud, maar de verkiezingen hier en in de USA geven nog weinig reden om erover te schrijven. Verder, al worden we de generatie 'zonder oorlog' genoemd, is als we een beetje verder kijken dan de West-Europese grenzen, kommer en kwel voor de bevolking in vele delen van Oost-Europa, Midden-Oosten, Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Ik kan, en de meeste Belgen met mij, zagen en klagen graag over alles en nog wat, maar tenslotte zijn we een land, een gemeenschap, dat met woorden en compromissen ons leven hier, aangenaam maakt. We nemen niet de wapens op om verschillen en onenigheden op te lossen. Mijn leven is dierbaar, maar dat van de medeburger ook. Ik aanvaard dat iemand een andere mening kan hebben, een andere godsdienst, een andere politieke overtuiging, dat iemand rijker en slimmer is dan mezelf, kort gezegd, ik en de meeste Belgen, accepteren de uniekheid van ieder individu. Over al die oorlogen en onminnen in gemeenschappen zijn er zó veel specialisten en would-be specialisten ter zake, dat mijn mening daarover spuien niet veel aarde aan de dijk zou brengen. Ik vind het alleen spijtig dat geschillen tussen leiders van landen of andere politieke inzichten uitgevochten moet worden en dat de gewone burger weer de dupe van de hele historie is. Dus nee, mijn gedachten hou ik nog wel privé omdat ik nooit de hele context ken of goed begrijp. Zoals altijd heeft een conflict twee gezichten en twee woorden en afhankelijk wat men te horen krijgt en van wie, zou men vóór of contra een volk moeten zijn. Een mens blijft een mens, waar ook ter wereld en heeft het recht op een menswaardig bestaan. Dat is mijn politieke strekking en daarom ben ik aanhanger van de United Nations Organisation, die met woorden en met zo min mogelijk interventies de 'Rechten van de Mens' door eenieder probeert te doen respecteren. "Ein bißchen Frieden" zong Nicole in 1982 en won er het Eurovisiesongfestival mee. Tot morgen
Ik heb gisteren veel in de tuin bezig geweest en goed geslapen. De windvlagen maken me ook moe, gezond moe, welteverstaan. Ik heb wat plezante werkjes gedaan in de tuin, zoals onkruid wieden. Dat groeit en bloeit altijd en overal. Het verdringt soms ook een beetje de planten, al heb ik wel een goede bodembedekker met boemekes: wilde geranium of geranium macrorrhizum. Ook de uitgebloeide bloemen van de paasbloemen moesten verwijderd worden, het groen laat ik voorlopig staan, zodat de bollen van de narcissen kunnen dikken en volgend jaar weer een prachtig spektakel geven. De wind wil maar niet gaan liggen en zo komen de wolken in sneltreinvaart onze regio uit al of niet met regen erbij. Komt de wind in het zog van 'storm Kathleen' die Ierland en Engeland teistert of is het gewoon zomaar een winderige dag doordat de straalstroom nog altijd verkeerd ligt? In ieder geval de temperaturen vallen mee, maar een sjaal en extra truitje kan ik wel gebruiken als ik buitenkom. Vandaag staat er weer een koersmonument op het menu. Gisteren won ons Lotje de kasseisteen, het is nu uitkijken of Mathieu alleenheerser zal zijn in de koers of komt er een geduchte tegenstander op de proppen. Het is te hopen dat er een beetje strijd geleverd wordt bij deze 260 km lange rit tussen Parijs en de velodrôme de Roubaix. Ik hoop op een mooie strijd en geen valpartijen, die zijn er de laatste tijd genoeg geweest in het wielerpeloton. Eerst nog een beetje met mijn beestje van de zon genieten, een boekske lezen in mijn warme hoeksken en dan genieten van het wielerspektakel. Tot morgen
Het zou een uitzonderlijke warme dag worden voor deze tijd van het jaar. De temperatuur zit al rond de 17°C. Mijn coltrui is vervangen door een polooke met korte mouwen, mijn sokken zijn in de wasmand gegooid maar mijn trainingsbroek durf ik nog niet te vervangen door een short. Misschien deze namiddag als de wind me niet meer omver blaast, want mijn witte beentjes willen ook eens blootgesteld worden aan het zonlicht. Terrasjesweer, word dit soort weer genoemd. Ik ga niet zitten op het vernieuwde 'place m'as-tu vu' op het Albertplein in Knokke. Niet iedereen moet weten dat ik luilekker van dit weer ga genieten. Ik ga ook niet in een 'glazen bol' op dat zelfde plein, genieten van een lekkere koffie. Nee, dat ga ik op mijn eigenste terras doen waar ik uit de wind zit, met weliswaar een plastieken dak boven mijn hoofd, maar wel verborgen voor de nieuwsgierige blikken van de wandelaars. Ik denk niet dat het 'buiten' de goede temperaturen zijn voor een goed strandweer. De wind blaast met een snelheid van 60 km/u, onherroepelijk het saharazand in de ogen van de strandgasten. En wat gebeurt er dan? Veel toeristen die het voor bekeken houden op het strand en nieuwsgierige stappers worden in de straatjes, hun ogen de kost geven en hun commentaar klaar hebben voor alle huisjes en tuintjes van de omgeving. Om hun nieuwsgierigheid te camoufleren zeggen ze, 'ik moet 10.000 stappen per dag zetten voor mijn gezondheid'. Maar de echte sportievelingen tellen wel eens de stappen voor een overzicht te krijgen van de afstand die ze afleggen met hun voeten. Die stapppen in feite stappen van punt A naar punt A, mits een grote omweg via B, C,... met bezichtiging van alle toeristische attracties onderweg met een stevige pint als dorstlesser. De gezondheidsorakels zeggen dat die 10.000 stappen overdreven zijn, dat 6.000 stappen al voldoende is of een 3.000 tal kan ook al gezond zijn. En voor degenen die dat allemaal niet kunnen is er de verontschuldiging dat het beter is, ieder uur eens wat stappen te zetten in plaats van in 1 keer een grote verplaatsing te doen en voor de rest van de dag met de 'pikkels' omhoog in de zetel te liggen. Ik gedenk de woorden van de astronaut Neil Armstrong (1930-2012) die na 4 dagen in de Apollocapsule tevreden was met 'één stap' te zetten, weliswaar op de maan op 21 juli 1969. Hij zegde de legendarische zin erbij: that's one small step for man, one giant leap for mankind. Als die man al tevreden was, na 4 dagen opsluiting in een capsule, moet ik zeker tevreden zijn met af en toe een stapke op en in de wereld te zetten.Tot morgen
Ik ben een beetje van de schrik bekomen van mijn kortstondige gevangenschap in eigen huis. Het toeval wilde dat een kleinzoon een volleybaltornooi had in Torhout. Mijn zoon en zijn zoon vonden het daarom raadzaam wat dichterbij die stad te overnachten en werden met open armen door mij, zijn mama en zijn oma, ontvangen. Omdat mijn jongste nogal een handige Harry is, zoals een Rogerke van het teeveeke die alles kan en kunnen fixen, was dat een welkom bezoek. En inderdaad, na een goed uur, zat mijn deurklink weer vast aan zijn tegenhanger en onontbeerlijke tweede deel, en is alles weer een goed geheel. Met dank aan de inbus-sleutels en de V40 spuitbus. Ik heb er een gezellige avond aan overgehouden en deze morgen een babbel aan de ontbijttafel. Eind goed, al goed. Ondertussen zit ik nu wel te wachten op het beloofde goede en warme weer, dat toch nog niet voor vandaag zal zijn. Ik amuseer ik me in de tuin door met mijn gsm rond te lopen, omdat ik daar de app Obsidentify heb op geïnstalleerd. Fotootjes nemen van al wat leeft en beweegt en hun juiste benaming leren kennen. Omdat ik zeker wilde weten dat er geen hoornaars in mijn tuin zitten, fotografeerde ik wel de echt gigantische en lawaaierige hommels, die meer dan 2cm groot zijn en met uitgestrekte vleugels wel 4 cm zijn, en op de roze ribes zitten te snoepen. Het blijken 'aardhommels' te zijn, 'bombus terrestris' ook weeral een invasieve soort. Zij hebben een antenne die de bezochte bloemen en dus hun nectar reeds kwijt zijn, kunnen onderscheiden van de niet bezochte bloemen. Kwestie van zeer efficiënt te vliegen en te verzamelen. Toen begon het te regenen en ben ik maar naar binnen geslopen. Er was nog genoeg lectuur voorhanden in de krant, vooral het sportnieuws. De zoveelste tuimelperte in het peloton, dat nu stillekesaan al zijn kopmannen en favorieten moet missen. Spijtig voor de gekwetsten, maar zo kunnen de mannen die voor zogenaamde kopmannen een ganse dag moeten zwoegen, ook eens met de lauwerkransen gaan lopen die ze ook echt wel verdienen. Dan kunnen ook zij eens zingen "We are the Champions" van Queen. Maar vandaag zal het voornamellijk de cd van ABBA Gold zijn dat ik zal meezingen: Agnetha is jarig. Niet alleen haar verjaardag, maar morgen is het exact 50 jaar geleden dat hun "Waterloo" het Eurovisiesongfestival in Brighton won. Een legendarisch optreden en een mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Tot morgen
Content kwam ik thuis na het foerageren; alles op zijn plaats leggen, en al likkenbarend naar mijn desserts kijken voor een paar uur later, want vergeet niet beste mensen 'zorg voor jezelf alsof je de liefde van je leven bent'. Dan gebeurde er iets dat ik in de verste verte nooit voor mogelijk hield in mijn huis. Want zeg nu zelf, voor wat ben je verzekerd? Brand, water, diefstal, schade van derden...Wat kan er verder nog gebeuren waar je een huissleutel voor bij de buren legt? In huis vallen, ziek worden, sleutel vergeten. Daar denk je toch aan als je de sleutel als een voorzienigheid bij de buren legt, zeker als men alleen is. Ik loop ook nooit rond met mijn gsm in aanslag of in mijn zakken. Als ik buitenshuis ga neem ik wel mijn portable mee, maar eens thuis ligt die op mijn salontafel. That's it. Gelukkig nam ik hem deze keer, per ongeluk, mee naar de keuken, die met een deur afgeschermd is van de living. Omdat ik niet wil dat de hond in de zetels gaat liggen, moet hij mee naar de plaats waar ik vertoef. Ditmaal de keuken en sloot ze met de deur af waarna ik met een 'klink' in mijn handen bleef staan. Wat nu gedaan, want er is geen buitendeur waarlangs ik kon ontsnappen. De keuken ligt eigenlijk op een eerste verdiep, evenals mijn aanpalend terras. Zelf eerst wat gepruld om ze terug te kunnen zetten, wat niet lukte. Dan maar mijn noodlijn gebeld, met de gsm, die ik voor een keer niet eens in de living had gelegd. Mijn reddende engel nam direct de telefoon op en luisterde naar mijn ongewone verhaal van 'opgesloten te zijn' in mijn eigen keuken!. Een heel gedoe vooraleer ik uit mijn benarde positie gered werd. Gelukkig was ze thuis en niet op verlof. Treuren moest ik niet doen. Ik had genoeg mondvoorraad in huis gehaald, eventueel had ik emmers bij de hand moest de watersnood in mijn lichaam wat te hoog worden, dus al bij al geen paniek, maar plezant was het niet. De buurvrouw en ik, de 2 Marleentjes (de 3e is er alleen maar als ze verlof heeft) hebben nog een klapke gedaan en nu is het zoeken naar een oplossing voor de kapotte klink want hier in mijn huis is niks simpel als het op repareren aankomt. Door een toeval komt mijn zoon vanavond en kunnen we samen een plannetje uitbroeden om het ongemak te verhelpen. Tot zover het avontuur in eigen huis. Ik stop met een mooie titel die ik zag staan bij het reklamebladje "Tips": eenieders tijd kan vliegen, kabbelen of kruipen. Mijn tijd om te schrijven is gevlogen!. Tot morgen
Iedere dag vraag ik me af of ik nog voldoende andere woorden uit mijn hoed kan toveren om het 'weer' te beschrijven. Reeds zes maanden aan een stuk zitten we met hetzelfde weerfenomeen opgezadeld. Het is bijna een 'zesdaagse' te noemen zoals er in het 'Kuipke' van Gent plaatsvind. Maar daar is het dan spannend, uitdagend en plezant om te volgen en dat is maar 1 keer per jaar. De zesdaagse waar ik het over heb, is geen sportwedstrijd. Van de zeven dagen in de week, zijn er 6 die er voor zorgen dat de winterkledij niet moet opgeborgen worden en de zevende dag die ons iedere keer doet dromen dat de lente werkelijk gearriveerd is. Om daarna ons weer teleur te stellen en terug naar paraplu, muts en sjaal te doen grijpen. Als mens vinden we dat natuurlijk niet plezant omdat het toch belet om veel buitenactiviteiten te doen. De boeren met hun akkers, velden en weiden daarentegen, zijn blij met al dat vocht dat naar beneden komt vooraleer het zaaien begint. De korrels kunnen direct kiemen in de vochtige gronden, het hooi kan groeien voor de beesten en er komen sappige weiden voor de koeien en andere hoefdieren. Enfin, niets aan te doen. Voor ons is het niet zo geestig, maar de watervoorraad zal in ieder geval méér dan op peil zijn en dat is dan weer gunstig voor de hete dagen, die er toch ook wel eens zullen komen. Veel nieuws heb ik voor de rest niet te melden. Ik zal dus maar eens gaan foerageren. Mijn ijskast en brooddoos zijn leeg en de snoepjes voor de hond moeten ook weer aangevuld worden. Het is bijna middag en dan is het rustig in de winkels. Ondertussen kan de krant drogen.Tot morgen
"de heren en aprillen, bedriegen wie ze willen, de vrouwen en aprillen, hebben beide hun grillen". Ik moest toch wat spreekwoorden van deze maand in mijn blog steken. Het is een verjaardagsfeestje bij mijn schoonzusje, weer een jaartje ouder. Maar zolang de cijfertjes verwisselbaar zijn of het laatste cijfer nog het eerste, kan ze haar jeugd in herinnering brengen en de fratsen van die tijd eens vertellen als een plezante anekdote. Ik heb voor haar verjaardag 2 liedjes gekozen, die mooi zijn om te horen, en waarvan eentje haar leeftijd in omgekeerde volgorde bezingt. Iedereen is dit waarschijnlijk al vergeten.Toen zong de Amerikaanse zangeres Peggy March, die tijdelijk in Duitsland woonde en daar ook grote successen had met haar Duitstalig repertoire. Omdat ik in 1965 '17' werd, is me de song "Mit Siebzehn hat man noch Träume, da wachsen noch alle Bäume, in den Himmel der Liebe...", bijgebleven. Aangezien ze me deze morgen aangaf nog 'heel veel van haar 17 lentes te herinneren, is dat een lied op haar lijf geschreven. Maar in Amerika, had Peggy in 1963 al een grote hit en dat succes werd herhaald met haar remake in 1992 voor de film "Sister Act" van het lied "I will Follow him". Die zin is natuurlijk ook voor mijn schoonzusje toepasselijk want ze is mijn broer gevolgd, omgekeerd kan natuurlijk ook zijn. Tot zover mijn familiale mededelingen.
Naast de koers van vorige zondag kregen we ook, tot mijn grote spijt, het zomeruur. Het is weer méér dan aanpassen geblazen, aangezien ik een ochtendmens ben en geen avondmens. Ik ben mijn oriëntatie van de uren kwijt, morgen, middag, avond en nacht lopen nu precies dooreen. Gelukkig heeft de hond er weinig last van, als die maar zijn uurtjes rust heeft. Gisteren had hij door één van zijn acrobatentoeren zijn poot wat verstuikt, hij hinkte een paar uur, geen salto's voor een paar uur, een goede nachtrust en meneertje was deze morgen weer als vanouds, vol leven en vuur. Ook alle vogels in de omgeving zijn in volle actie gekomen om te nesten omdat er al veel nieuwe blaadjes aan de bomen komen. Natuurlijk is het eerst een partner zoeken, de meesten hebben geen levenslange zelfde geliefde. Deze week zijn het duivers en de duivinnen die op vrijerspoten zijn. Bij de houtduiven zijn het de vrouwtjes die zich de gunsten en capriolen van de mannekes laten welgevallen. Toch altijd mooi om af te kijken. Tot morgen
Tweede paasdag en tegelijkertijd één april.Ik heb gezocht en gezocht in de tuin of er geen zoetigheden uit een of andere passerende klok gevallen waren, maar nee, ik heb alleen restanten van de hond gevonden. Dat heb ik dan ook maar meteen opgeraapt!. Ik heb nog geen joke van april gevonden op het VRTnws, noch in een of ander berichtje. Ik ben dan maar eens gaan zoeken naar de beste 1 april grap die beschreven is en door iedereen goed werd bevonden. In 1957 was er op 1 april een pano-uitzending van de BBC, die de oogst van 'spaghettislierten' liet zien. Een massaal bekeken uitzending, want het was een verslag van een spaghetti-oogst dat gebeurde op een veld in Zwitserland. De echtheid werd niet in twijfel getrokken. Men vertelde hoe de Zwitserse telers eraan werkten om de juiste smaak en de juiste lengte van een sliert te verkrijgen. Honderden contacteerden de Engelse zender met de vraag, waar ze een spaghettiboom konden verkrijgen en hoe op te kweken. Antwoord van de eerbiedwaardige teevee-zender: doe een takje spaghetti in een blik tomatensaus en hoop er het beste van. Dat is mijn bijdrage aan de 'an April Fool's Joke'.
Het paasverlof is ook de start van het toeristenseizoen. De strandbars zijn geplaceerd, de cabinekes voor de badgasten zijn op het strand gezet, en de wandelaars met hond zijn ook weer present. Dat zijn mensen die echt een gezond leven leiden, maar de kustbewoners doen lijden. Alle straten waar een grassprietje staat wordt gefrequenteerd door de hond en zijn baasje. Niks mis mee, behalve als je dan een hond hebt die het niet kan hebben dat er een andere soortgenoot in zijn straat passeert. Het luide protest van Raziel maakt de buurt wakker en alarmeert iedere bewoner van vreemd volk in de straat. Spijtig genoeg ben ik met de hond op een redelijk vroeg uur buiten en de andere baasjes meestal ook. Dus de langslapers van de straat zijn de pineut van de hondenbezittende toeristen. Ik probeer op een gepast uur naar buiten te komen, maar 's morgens is het dringendste en kan mijn eigen beest geen uren binnenhouden tot iedere toeristenhond zijn plasje heeft komen doen. Voor de rest is iedereen wel weer tevreden dat er een andere ambiance en dynamiek is in de straten, op de pleintjes, de dijk en het strand. Er komen andere activiteiten en zolang de rust maar niet té veel verstoord wordt, niet té veel afval op de straat komt en iedereen respect heeft voor hetgeen aan de gemeente en de bewoners toebehoord, is het plezant en oké voor een paar maanden. Tot morgen
Laatste dag van maart en meteen een belangrijke feestdag: voor iedereen een Zalige Pasen!. Het is wel geen paasweer, maar dit frisse en vochtige weer zorgt er wel voor dat mijn paasbloemen hun mooie pauselijke kleuren blijven behouden: geel en wit. Want ja, ik heb ook witte narcissen in de tuin. Mijn eerste werk vandaag: alle klokken die niet aan het werk waren om eitjes te strooien, naar het zomeruur verplaatsen dus een uurtje vooruit draaien. Ik blijf wel een voorstander van het winteruur, maar als gewone Europese burger houdt men met mijn mening geen rekening, trouwens ook niet met die van anderen, want ik ben niet de enige die het winteruur zou willen behouden. We hebben niet veel in de pap te brokken in het Europese Parlement. Zo zijn er wel meer veranderingen sedert een generatie of twee. De godsdienstige, maatschappelijke, sociale, familiale bindingen ondergingen de laatste decennia enorme veranderingen, ze zijn wat losser geworden of onbestaande geworden. Vroeger waren alle, meestal de kerkelijke feesten, voldoende om met de familie bijeen te komen, elkaar een prettige dus meestal 'zalige' feestdag, zoals Kerst, Pasen,... te wensen. Ook de dorps-en stadskermissen waren een gelegenheid voor koffietafels met tantes, nonkels, nichten en kozijns. Dat allemaal is bijna verdwenen. Vroeger bleef iedereen onder de kerktoren wonen, nu zit de familie verspreid over gans Vlaanderen, België of nog verder. Voor een sjatteke kaffe bij ouders en andere familieleden verplaatst men zich niet meer. Enkel zijn er nog grote familiale bijeenkomsten voor speciale gelegenheden, zoals een speciale verjaardag, geboorteviering, communie-of lentefeesten, huwelijken en de koffietafels bij begrafenissen. Ik ken de familie nog tot in het 7e knoopsgat, zoals men zegt, bij mijn kinderen moet ik al een hele uitleg geven als ik aanstip dat ik een nicht of neef van mijn ouders ben tegengekomen. De meeste vieringen zijn nu 'en petit comité' zoals men zegt: ouders en direct nageslacht. Ik vind dat wel spijtig, maar dergelijke bijeenkomsten met uitgebreide families, zijn bijna onbetaalbaar geworden. Het goede aan deze tijd is dan wel dat men terug gemakkelijker met elkaar in contact kan komen en blijven door e-mail, sms, Whatsapp enz. Het is niet alleen een belangrijke kerkelijke feestdag met de zegening van de Paus "urbi et orbi", van de stad en de wereld, maar bovenal hier in Vlaanderen met de grootse kermiskoers. Overal waar de 'Ronde van Vlaanderen' passeert is er kermis en feest. En daarbij zal het weer zorgen voor echte 'flandrientoestanden', regen en wind. De start is al gegeven, de tv-uitzending is al begonnen en voor mij tijd om de beeldbuis aan te zetten en genieten, hopelijk zonder valpartijen, van sportieve exploten. Tot morgen
Gelukkig trof ik met dit strontweer toch een droge gazet aan in de brievenbus. Een nat vodje papier zou niet plezant geweest zijn om er 3 dagen mee voort te kunnen. Natuurlijk lees ik geen drie dagen dezelfde bladzijden, maar die nattigheid doordringt alle bladzijden en zowel de eerste als de laatste pagina wil ik goed leesbaar en proper houden tot ze maandagavond in de papierdoos kunnen verdwijnen. Vandaag, zondag en maandag wil ik op een deftige manier ook de tv-programma's kunnen lezen. Ook de sportpagina's zijn zeker zo belangrijk dit weekend, met de ploegenvoorstellingen, voorbeschouwingen, commentaren vooraleer de koers gereden is, verslagen van gesprekken met de tenoren van koers en hun winstkansen, enz. En vandaag heb ik wel geleerd, dat een 'komma' goedgeplaatst moet zijn om misverstanden te vermijden. Zie deze zin maar eens met een hemelsbreed verschil aan betekenis waar men de komma plaatst: 1) hij zat op haar schoot, en rustte uit .. 2) hij zat op haar, schoot en rustte uit ..! Ik heb ook al 2 korte biografieën gelezen vandaag. Eén van dichter Paul Verlaine (1844-1896), wiens gedicht "Chanson d'automne" door verschillende Franse zangers gezongen en geïnterpreerd werd en waarvan de eerst 2 regels gebruikt werden door 'radio London' om D-Day of de invasie van de geallieerden in Normandië aan te kondigen aan het Franse verzet. Als de eerste regel: "Les sanglots longs, des violonsde l'automne" op antenne ging, zou de invasie op korte termijn plaatsvinden. De tweede regel, "Blessent mon coeur d'une langueur monotone", werd gelezen als de invasie binnen de 24u zou plaatsvinden. D-Day was 6juni 1944. Julien Clerc gebruikt de naam van deze dichter in "Hélène" met de zin "je suis pas Verlaine, mais je t'écris quand même..." en die zin is voor mij ook toepasselijk, ik ben geen dichter of schrijver en toch schrijf ik graag. Dat doen trouwens alle bloggers: graag schrijven. De volgende biografie die ik nog eens terug onder ogen nam was van Vincent van Gogh (1853-1890). Een schilder die blijft fascineren. In 1987 werden nog eens alle registers van zijn leven opengetrokken omdat het voor de eerste maal gebeurde dat er 39,85 miljoen dollar betaald werd voor een schilderij van deze armlastige schilder: De Zonnebloemen. Tot morgen
Een dag waar ik op mijn tanden moet bijten om toch een beetje de kristelijke eer in het vaandel te voeren: vasten. Een maaltijd overslaan is voor mij geen enkel probleem, ook alleen maar droog brood eten is geen straf. Wél de zoetigheden een dag opzij zetten. Zeker als ik naar de kapper ga en al 3 bakkerijen/ patisserieën moet passeren en straks als ik op controle bij de dokter ga, nog 2 andere winkels met lekkernijen moet voorbij gaan. Dàt is een hele opgave om die etalages voorbij te wandelen zonder binnen te stappen. Enfin, ik zal eens de andere kant opkijken. Maar ik heb vandaag toch al kunnen eten waar ik al een tijdje op zit te wachten. De bakker naast de coiffeur is na jààààààren van vernieuwing en meteen ook andere uitbaters, eindelijk terug open. Meteen kon ik ook weer eens een smakelijke 'croque monsieur' eten waar ik al zo lang op wacht. Je zou kunnen zeggen dat mijn vasten op een laag pitje staat want er was een lekker koekje bij en een glaasje met advokaat en slagroom, bij de koffie. En bij het buitenstappen van de brasserie/bakker stond de electricien op een laddertje de laatste hand te leggen aan de bel van de deur. De man deed aanstalten om van het laddertje te komen en me te laten voorbij gaan. Maar ik zegde dat het niet hoefde omdat ik niet gehaast was en alle tijd van de wereld had. De man keek me verbouwereerd aan en zegde: "awel, ge zijt de eerste gepensioneerde die ik tegenkom en zegt dat hij 'tijd' heeft. Bedankt". Voilà, mijn dag is goed door dat onnozele complimentje.
Natuurlijk staat de krant nog altijd vol en bol van de valpartijen van de renners in 'Dwars door Vlaanderen'. Minstens 10 zwaar of lichtgewonden zijn er geteld door die valpartij en evenveel opgaves. Maar weeral is er op de frontpagina maar over één renner dat geschreven wordt: Wout. Dat terwijl die andere coureurs ook hun voorjaar naar de vaantjes zien gaan, geen prijzen kunnen rijden of hun palmares niet zien vergroten. Een peloton in de koers telt meer dan Van Aert, waarvan nooit kan gezegd worden dat hij de Ronde van Vlaanderen hàd kunnen winnen in 2024. Een koers moet altijd gereden worden en hoe goed ook je uitgangspositie of je 'vorm' is, dat geeft geen enkele garantie op winst. Al die mannen die starten aan een wedstrijd doen dat met de overtuiging dat ze kunnen zegevieren. Daarom is het een wedstrijd waarbij de ene al wat met meer ambitie start dan de andere. Maar voorstellen om de "ronde" een jaar niet te rijden, gaat voor mij echt té ver. Zondag zal ik natuurlijk voor de buis zitten en ondertussen luister ik nog eens naar de bijna vergeten zanger, schrijver, dichter Jules de Corte (1924-1996). "Ik zou wel eens willen weten" en "Koning onbenul", liedjes met prachtige teksten. Tot morgen
Witte Donderdag, een vastendag waar geen aandacht meer aan besteed wordt zoals de moslims dat doen tijdens hun ramadanperiode. De gemeenschap en de kerk oefent er geen contole meer op uit, men laat het initiatief aan de enkeling over om een beetje gematigd met voedsel en zoetigheden te zijn de komende belangrijke dagen in het Christendom. Eén traditie wil ik wel in ere houden, al zal ik dat zelf moeten doen: de voetwassing. Speciale aandacht aan mijn steunpunten van mijn lichaam geven. Misschien dat ik eens een teiltje met warm water bij mij zet, terwijl ik vanavond naar "Restaurant Misverstand" kijk, en mijn voeten eens verwen. Verder zijn er vandaag meer dan 28 heiligen vernoemd waarvan ik er geeneen kan gebruiken om eens te aanroepen. Dat wil zeggen, ik heb geen klachten vandaag: de regen is deze nacht gevallen, de bloemen hebben door de friste nog allemaal hun mooie kleuren, de zon piept regelmatig door de wolken en de gazet was op tijd. Natuurlijk op de eerste pagina de tuimelperte van Wout en Jasper, die zwaar gehavend uit 'Dwars door Vlaanderen' komen. De krant bloklettert met de titel van het boek van Hugo Claus (1929-2008) "Het Verdriet van België" , ik zou eerder zeggen 'het verdriet van renners'. De 'wielrennerij' kunnen ze ondertussen wel zetten bij de 'gevaarlijke beroepen'. Veel valpartijen met soms ernstige en pijnlijke gevolgen die de coureurs voor maanden 'out' laten zijn. Hun levenswijze is ook al niet simpel en geen enkel gewoon mens kan er jaloers op zijn dat iedere hap die ze in de mond steken, moet afgewogen worden. Het is natuurlijk spijtig voor de gevallen en gekwetste helden van het stalen ros, dat hun professionele leven voor enige tijd on-hold gezet is. Beterschap en spoedig volledig herstel gewenst zodat ik weer kan meeleven en genieten van hun exploten op de weg.
Wat heb ik vandaag geleerd? Het nieuwste woord bij 'de Dikke': solastalgie: een lijden veroorzaakt door de veranderingen in onze natuurlijke habitat, een melancholie die veroorzaakt is door het besef dat onze leefomgeving definitief veranderd is. Dat woord ga ik toch proberen te onthouden want ons milieu is toch wel stilaan aan het vranderen. Op muzikaal vlak heb ik een nieuwe onderverdeling van de rock geleerd toen ik eens naar de leden van "Middle of the Road" keek op wikipedia. Hun bekendste liedjes "Chirpy chirpy, cheep cheep", "Sacramento, a wonderful town", worden geklasseerd onder een variant van de 'bubbelgumrock' en dat lieve mensen is een samenvoegsel van 'garagerock, teenyboppermuziek, en begeleid door electronisch- of hammondorgel, handgeklap, doowopachtige achtergrond. Dat is dus afgeschreven uit de encyclopedie en als jullie willen begrijpen wat dat alles betekent, luister dan maar naar "Soley, soley". Voilà, dat was het voor vandaag. Tot morgen
De dag begint fris zoals alle ochtenden de laatste weken. Gelukkig is het knus, gezellig en warm binnen. Het duurt toch wel lang eer we wat warmere temperaturen krijgen buiten. Mijn handen snakken naar 15°C. Maar ik las onlangs op een blog van seniorennet dat iemand zich omschreef als een 'oudere' senior. Wel dat bestaat niet. Senior is gepensioneerde waar geen leeftijd op gekleefd wordt, evenmin wordt daar een beroep aan toegekend. "Want wat geweest is geweest" zingt Boudewijn de Groot, dat blijft altijd voordien, welk beroep men ook heeft uitgeoefend. Iedereen gelijk voor de wet, iedereen even geleerd of iedereen even stom. Alleen de bagage zal bij iedere senior wel verschillend zijn, maar in feite mag dat niks uitmaken. Stil is het hier momenteel niet. Ik hoor het gebulder van de kanonnen en het salvo van de geweren in Lombardsijde. Onze miliciens zijn nog wat aan het oefenen vooraleer de vakantie eraan komt. Tijdens de oefensessies mag niemand die côté van het strand passeren om geen verdwaalde kogel, zelfs al zijn het maar losse flodders, in zijn kop te krijgen. En ons leger moet paraat zijn gezien de dreigingen die er hier zijn en datgene wat komt van het noordoosten. Ook de Koerden en de Turken, die naar ons land gevlucht waren voor een beter leven zonder vervolgingen, vechten hier hun oorlog uit.
Ik weet niet of het een gelukkige verjaardag voor Maaike Cafmeyer zal zijn met de uitzending van de driedelige-docu: "Het proces dat niemand wou". Gezien de consternatie van het eerst verbieden, dan weer de heisa die Bart en de CEO van de VRT bezorgden, dan weer toelating voor het uitzenden. Dat gebeurt dan deze avond. Ik wens deze prachtige vrouw en actrice een gelukkige verjaardag en hopelijk zonder al té veel smart en pijn. Want zij moet ook kunnen zeggen "want wat voorbij is, is voorbij".
Voor de rest heb ik niet zo veel te vermelden. Alleen wat huiselijke veranderingen: een hond die zijn plaats opeist aan de ontbijttafel. Ik sta zo een beetje beteuterd te kijken wat ik daar nu mee moet aanvangen. Geen probleem voor mij, er staan stoelen genoeg rond te tafel. Maar ik weet bij voorbaat dat hij die stoel niet aan bezoekers wil afstaan. En wat dan? Een extra stoel aan de kop van de tafel zetten voor mijn meneertje! Raziel is mijn 'echte' huisgenoot, 24u/dag, 7 dagen per week. Bezoek daarentegen is sporadisch maar met de gedachte in mijn achterhoofd 'dat zijn mensen' en mijn kameraad is 'een hond'. Wie heeft er het meeste recht om naast mij op een stoel te zitten aan tafel, een mens of een dier? Bon, 't is middag en seffens koers. Tot morgen
