Deze nacht heb ik niet naar sterren en planeten gekeken maar plezier beleefd aan de verspringende lichtjes van mijn wekker!. Ik ben sinds mijn pensionering niet echt een fan van horloges en klokken maar als de schellen niet voor mijn ogen vallen, is een wekker in het oog houden een plezante bezigheid. Al die verspringende rode cijfertjes, in stokjes weergegeven, is facinerend om naar te kijken. Zeker die, die een speciale opeenvolging van getallen hebben. Een minuut lang kijken naar 01.23, of 02.02 enzoverder. De tijd gaat per minuut eigenlijk nogal vlug voorbij. Nadeel is wel dat ik er niet moe van word en telkens naar een volgende speciale reeks uitkijk. Anders plooi ik al mijn was op als 'klaas vaak' lang op zich laat wachten, maar dat was al gedaan. Enfin, de nacht is voorbijgegaan met gewoonweg te rusten en klaar en paraat te staan tegen dat de poetshulp kwam. Nu is het zaak de ganse dag wakker te blijven, dan val ik deze avond zonder problemen in een deugddoende slaap. Vandaag zijn het de spreuken rond de Evangelist Marcus, die ons waarschuwen voor misoogsten, voornamelijk van fruit: want als het regent op Sint Marc, geen krieken, pruimen, appels, noten noch druiven. Vandaar dat men zegt op deze dag, plant uw bomen, bonen en pitten en ga naar de kerk. Dat zijn maar 2 gezegdes, maar er zijn er méér dan 20 te vinden over deze schrijver van teksten voor 'Het Nieuwe Testament'. Ik denk dat deze dag er ook gekomen is ter vervanging van de Robigalia. Een offerfeest (schaap en teef) om de kwaadaardige geest van de Romeinse god Robigus tevreden te stellen en alzo de gewassen te behoeden voor schimmelziektes en graanroest. Het grootste nieuws komt eigenlijk uit Parijs, meer bepaald de coté van Montmartre. Daar heeft de legendarische showtempel "De Moulin Rouge" twee van zijn 4 wieken verloren en de helft van zijn 'molen' ttz 'Mou'. Dit 'Paleis van de Dans en de Vrouw' viert dit najaar zijn 135e bestaan. Daartegen zal alles wel hersteld zijn want dat vraagt niet zo'n secuur werk en als de 'Notre Dame de Paris'.
De verkiezingen komen in het vizier en meteen ook de hoge ontslagvergoedingen van federale en Vlaamse parlementariërs die er de brui aan geven of niet meer verkozen raken. Het federale parlement voorziet een potje van 14 miljoen € om dat allemaal te finacieren, het Vlaamse parlement legt daar 4,8mlj voor opzij. Federaal krijgt een gestopte politieker max 48 maanden een vergoeding van ± 8.500€ en forfaitaire vergoeding, Vlaanderen geeft max 6-24 maanden ± 11.600€. Dat alles staat toch wel in schril contrast wat de werknemers bij Van Hool zouden krijgen bij ontslag: max 33 weken loon! Awel, de politici kunnen met geld dat ze oprapen eens naar "An Island in the Sun", zo mooi bezongen door Harry Belafonte (1927-2023), voor de werknemers in Koningshooikt is het lied "Jamaica Farewell" van dezelfde zanger van toepassing. Tot morgen
Mijn broer is jarig!. Dat ukkie van ± 1m80 mag vandaag 72 kaarsjes uitblazen. Hij zal er veel asem voor nodig hebben vooraleer hij een 'spie' van die chocolade verjaardagstaart zal kunnen eten. Cava zal er niet meer bij gedronken worden, want die is ook al schandalig duur geworden door de warmte en misoogsten in Spanje. Tegenwoordig kan je op een feest kiezen voor één duur ingrediënt: cacaobonen of Spaanse bubbels. Voor broertje-lief zal het uitdraaien op een stevige pint van eigen bodem. Voor de rest gaat het zéér goed met hem, na zijn rugoperatie. Hij is nog wel in revalidatie, maar zo kan hij zijn nieuwe jaar toch pijnvrij beginnen in zijn nieuwe woonst. Nog vele gelukkige en sportieve jaren, wens ik hem. Of hij ooit een Flandrien zal worden, betwijfel ik wel. Bij deze weersgesteldheden is het nodig om een echte Flandrien te zijn als je buiten enige activiteit wil doen. Bestand moet men zijn tegen koude, wind, regen als men wil wandelen, joggen, lopen of fietsen. Geen van die activiteiten is me op het lijf geschreven. Het vergt veel creativiteit om deze periode door te komen. Buiten een paar korte verplaatsingskes met de hond, is het voornamelijk een 'binnen' bezigheid zoeken. Om die eentonigheid te doorbreken heb ik wel veel fantasie nodig. Ik verplaats me dus regelmatig in mijn huis om wat te lezen, zodat als ik opkijk toch telkens een ander zicht voor mijn ogen heb. Dat helpt. Ook spoei ik me naar buiten als er een zonnestraal waar te nemen is, om van die hemelse warmte te kunnen genieten. Eigenaardig genoeg heb ik een weerzin van tv gekregen, dat is echt wel een passieve bezigheid die me niet gelukkig maakt. Alleen tijdens mijn korte middag siësta, zet ik de beeldbuis eens aan, als wiegeliedje voor mijn middagdutje. De hond heeft er nood aan en ik ook. Voor de rest is het geduld oefenen tot er een 15°C op de buitentermometer staat. Momenteel is dat een koele 7°C. Veel wereldnieuws is er ook niet. Alleen de stormloop van toeristen naar het warme Tenerife, die de eilandbewoners tot protestbetogingen aanzetten. Met 2 miljoen inwoners worden ze jaarlijks door 14 miljoen toeristen overspoeld. Ik weet uit ervaring wat hier gebeurt tijdens de vakanties en dat is maar een fractie van de toeloop die de warme oorden meemaken. Iedereen uit de gematigde gebieden snakt naar warmte en droogte, maar meestal gaat die overspoeling van toeristen gepaard met vuiligheid, baldadigheden en weinig respect voor de plaatselijke bevolking en natuur. Binnenkort zal men overal wel een 'inkom' moeten betalen om het leefbaar te houden voor de bewoners zoals al gebeurt bv in Venetië, Dubrovnik, Mont Saint Michel,... Ik hanteer wel het principe, goed of slecht weer: Oost West, Thuis best. Tot morgen
In 1995 stelde de UNESCO een zeer belangrijke dag in: Wereldboekendag. Deze datum is niet lukraak gekozen, geboorte en sterfdag van William Shakespeare (1564-1616) en waarschijnlijk ook de sterfdag 22 of 23 april van Miguel de Cervantes (1547-1616). De ene als de grootste Engelse schrijver geroemd, de andere als de grootste schrijver-fantast ter wereld. In Catalonië viert men ook de feestdag van Sint Joris met de Draak en geeft men op deze dag aan beste vrienden en geliefden een boek (niet noodzakelijk "Don Quichote") en een roos. De roos geven de mannen sinds 1914 aan de geliefden, het boek geven sinds 1930 de vrouwen aan de mannen. Men treft in Barcelona dan ook heel veel boekenstandjes en bloemenkraampjes aan, op deze dag. Ook in andere steden van deze regio. Maar deze Valentijnsdag avant la lettre wordt in de streek al sinds 1465 in ere gehouden. Ik leef niet in dat Spaanse gebied, voor mij is alleen belangrijk dat 'het' boek eens in 'the picture' staat alsook de auteurs en de auteursrechten. Al van kindsafaan waren letters fascinerend voor mij. Ik was verzot op boeken, met de woorden en de verhalen erin. Ik denk dat mijn eerste boekjes de "Tiny" reeks was. Er staan er nog wel een paar voor mijn geest, maar daar herinner ik me noch de titel noch de schrijver van. De krant was ook favoriete lectuur en ik heb dezelfde krant nog altijd waar mijn vader me leerde in lezen: Het Nieuwsblad. De leesmicrobe heb ik maar aan één kind kunnen doorgeven, mijn dochter. Die heeft alles gelezen wat er in huis aan lectuur was en hetgeen ze voor haar leeftijd uitgeleend kreeg in de bib. Ik kan zelfs zeggen, toen er geen ongelezen boeken meer voorhanden waren, begon ze de encyclopedie te lezen. Iedere dag in haar bed een paar bladzijden tot de 26 delen waren uitgelezen. Ze heeft er een degelijke algemene kennis aan overgehouden!!. Deze zomer moet ik heel mijn bibliotheek eens herschikken, zeker nu ik veel gebruik maak van mijn e-reader. Alle boeken eens van de schappen nemen en eens uitkloppen zodat er het stof eens kan uitvallen. Ik moet nog uitmaken hoe ik ze terug ga rangschikken, per schrijver, per onderwerp, per grote, per thema...Daarvoor moet het echt wel eens goed weer zijn, want dat is een klus die in één keer moet gedaan worden en niet 'in schuifkes'(Vlaamse woord van de dag). Ik kan natuurlijk niet eindigen zonder een gezegde van "Don Quichote" te citeren dat toepasselijk is voor een blog: "De pen is de tong van de geest" zegde Don Quichote, maar schreef Miguel de Cervantes. Natuurlijk reserveer ik vandaag de laatste zin, aan het bekendste citaat van William Shakespeare: Bestaan of niet bestaan, dat moet je, je afvragen. En omdat het ook de 'Internationale Dag van de Engelse Taal' is, noteer ik deze quote in de originele tekst: "To be or not to be: that is the question". Tot morgen
Begin week 17, en ik kreeg eventjes wat hagelbollekes op mijn koppeke. Het is wat men 'duveltjesweer' noemt: wat zon, wat wolken en af en toe wat nattigheid onder welke vorm dan ook. 'Dag van de Aarde', die al langer meegaat dan het menselijke ras, al heel wat heeft meegemmaakt en de vraag is gaat ze haar veerkkracht blijven houden om ons allemaal in leven te houden? We moeten er toch een beetje meer respect voor hebben want het ene na het andere voedingsproduct krijgt te lijden onder veranderingen van milieu en klimaat. Zo komt er protest van de boeren, vooral uit West-Afrika, die de wereld voorzien van cacaobonen. Oogsten mislukken, plagen teisteren de planten en de boeren hebben niet genoeg middelen om dat allemaal te bestrijden. De eerste maal dat een Wereldcacaoconferentie plaatsvind in ons land is dus een belangrijke bijeenkomst, nu dat de sector moeilijke tijden heeft. De prijs van de bonen schieten de hoogte in, maar het geld gaat meestal naar de voedselindustriereuzen. Ik ben een liefhebber van chocolade en hoop dat er een oplossing uit die vergadering komen, maar ik twijfel of de boeren zullen meegenieten van het eventuele akkoord en prijsstijgingen.
Ik wil niet leven van mijn herinneringen maar af en toe komen die naar voor door een hedendaags voorval: de hond die mijn vitaminesupplementen van mijn bord neemt als ik eventjes rechtsta. Helpen ze bij hem? Zo te zien niet, want hij ligt al uren aan mijn voeten! Moet ik ze dan blijven nemen? Ik zal maar voortdoen zoals ik bezig ben met het innemen van een vitaminecomplex en gingko biloba (zoals de Chinezen al eeuwen doen). Enfin, dat voorval deed me herinneren aan mijn dochter toen ze enkele jaren oud was. Ze sneusde graag in mijn nachtkastschuifjes waar alles lag om aan geboortespreiding te doen, en ze probeerde alles uit wat er in lag. Op een bepaalde dag zag ik dat ze mijn strips met anticonceptiepillen had opgegeten (geen idee hoeveel) en belde ik in volle paniek naar het antigifcentrum die me voorstelden mijn gynecoloog te raadplegen. Na mijn uitleg antwoordde die heel laconiek: wel Marleen, deze maand kan je in ieder geval gerust zijn, maar geef ze wel voldoende water te drinken zodat de substanties verdunnen!!! Mijn dochter heeft me zo ook eens doen blozen in de wachtzaal van de huisarts. Het duurde vrij lang en opeens begon ze ballonnen op te blazen. Ik dacht, maar allee, waar haalt ze die nu vandaan want die heb ik haar toch niet gegeven!. Tot ik zag dat ze de condooms mee had en ze een voor een uit hun bescherming haalde en ze met plezier opblaasde!. Daar krijg je echt rode kaken van! Iedereen kan zo wel wat anekdotes vertellen die ze met de kinderen beleefden. Nu moet ik even alert zijn voor al die kleine dingetjes met een hond, die echt te curieus is naar al hetgeen er op baasje's teljoor ligt. Tot morgen
"Wil april niet vertrouwen, hij is en blijft de ouwe. Nu lacht hij met zonnegloren, dan met hagelstenen om de oren." Eén van de vele spreuken en gezegdes over deze grasmaand. Mijn voordeur is aan de noordkant en bij het proberen buitengaan word ik bijna terug binnen geblazen. De lente is de laatste tijd ver te zoeken. Ik heb bewondering voor alle levende wezens die altijd buiten zijn, alles ondergaan en op tijd en stond weer doen waar ze voor gekend zijn. De bloesems die wachten met af te waaien tot er een klein vruchtje te zien is, de vogels die diep verscholen in de bomen of struiken een nestje bouwen om hun vogeltjes op te vangen, de bloemen die wachten met afknappen tot ze uitgebloemd zijn. Het zijn sterke wortels die deze schepsels hebben. Hoe zwaar ook het weer is met noordenwind of uit andere windstreken, ze knappen misschien af maar volgend jaar zijn ze er weer met hun volle pracht. Ik heb een hekel om planten en bloemen te kortwieken om in een vaas in huis te laten belanden. Vandaag weer mijn volle respect voor de atleten op de fiets die door weer en wind de laatste voorjaarsklassieker gaan betwisten. Heuveltje op en af in de Ardennen, vechtend tegen de wind, koude, ijsregen en hagelbollen. Niet alleen de winnaar verdient mijn respect, maar al degenen die om den brode 'La Doyenne', of de ouderdomsdeken van de koersen, uitrijden. Het is dan wel een Waalse wedstrijd, maar het zal een Flandrien zijn die wint. Niettegenstaande het de 'Internationale Dag van de Creativiteit'is, is mijn creativiteit voor vandaag opgebruikt. Ik zal voor de rest van de dag gebruik maken van de creativiteit van anderen zoals tv-programma's bekijken die ik gemist heb, en woorden van anderen tot mij nemen. Dat wil zeggen dat ik het na 313 woorden voor gezien hou vandaag. Tot morgen
Ik krijg in mijn familie en vrienden-en kennissenkring stilaan meer en meer 80 jarigen. Ik ben blij want dat wil zeggen dat ik van niemand heb afscheid moeten nemen en dat is goed voor de moraal. Vandaag is het de beurt aan Marc die verjaart, een van mijn oudste vrienden op deze aardbol. Bijna iedere dag voorziet hij mijn blog van commentaar. Niet alleen over mijn schrijfsels maar hij maakt ook korte notities van zijn activiteiten. Op deze manier is er bijna een dagelijks contact en hopelijk kan ik daar nog heel lang van genieten. Maar het is spijtig genoeg geen lentedag, op dit tweedaagse 'hondenfestival' op het strand. Naar mijn bescheiden mening denk ik niet dat het gaat plaatsvinden. De wind komt met 60 km/uur uit het zeegat en dat brengt wel veel opstuivend zand mee. Misschien is het morgen wat aangenamer weer, maar anders laat Raziel die kermis aan zich voorbij gaan. Eigenlijk mag ik niet over het 'weer' schrijven of zeuren daar is de meteorologische dienst voor in het leven geroepen. Maar het bepaalt wel grotendeels het ritme van mijn leven, zoals je hierboven kan lezen. Het plannen en doorgaan van vrijblijvende activiteiten zijn doorgaans toch afhankelijk van de weersgesteldheid, zeker bij de oudere thuisblijvers die dan de hondenkermis van vandaag, uitstellen.
In de krant was er één bericht dat me opviel: de namen van de verdedigers van Bartje zijn optreden aan de tafel van Gertje en zijn daden en woorden in het algemeen. De namen verbazen me niet, allemaal machtige mannen waar iedereen voor moet buigen en die zich verheven achten boven iedereen in dit Belgische tranendal. Ik geef de omschrijvingen van deze belangrijke personen die de krant voor hen voorzag: natuurlijk zijn vrouw Ines, politicus Bart die het graag linkt aan 'woke', Fernand de dwarse geldschieter, regisseur Jan die hem niet graag uit de kudde zet, Marc de strateeg op het strijdveld en natuurlijk zijn advocaat Michael die een goede vriend werd en hem op alle fronten verdedigde.
Het is heel lang geleden dat ik nog eens een nieuw woord van 'Van Dale' en de'Taalbankunie' publiceerde. Vandaag kan ik niet anders dan eens zeer veel woorden aan dat nieuwe woord te spenderen. Bovendien begrijp ik er geen knijt van en moet ik ook de uitleg noteren die nog onverstaanbaarder is dan het nieuwe woord zelf, een breinbreker dus. 'Vooruitschuifgeitenpaadjespolitiek' verkort tot 'geitenpaadjespolitiek'. Verklaring: politiek die gekenmerkt wordt door improvisatie en waarin adhocoplossingen worden gevonden door politieke kwesties die niet volgens de gebaande politieke paden kunnen worden opgelost. Dat zijn 30 woorden geschreven over iets dat ik niet begrijp. Dat woord zal wel in de volgende editie terecht komen van woordenboekmaker en hoofdredacteur van ons allerbekendste Nederlands woordenboek en van de 'Taalbankunie',Ton Den Boon : "Het nieuwe verdwijnwoordenboek". Daar staan al de woorden in die ooit voorgesteld werden door 'onzen dikke' maar wegens niet meer relevant in onbruik zijn geraakt. Voilà, prettige zaterdag. Tot morgen
Ge zou met dit weer een echte sneuverink en een snotvalling opdoen. Wat door de aprilse grillen ook het geval is geworden bij mij. Het is precies of storm Renata op haar stappen is teruggekeerd. De wind komt nu van het noord-noordwesten en die is verre van aangenaam. Proficiat aan al die sportieve bloggers die zich voor hun wandelingen en fietstochten niet laten klein krijgen door de striemende regen en de koude windvlagen. Ik blijf vandaag wel effekes binnenzitten met af en toe een korte uitstap naar buiten met de hond. Het is trouwens geen weer om met mijn 'netzakske' boodschappen te doen. Nu heb ik wel een boodschappentrolley met 6 wielen, zodat die de trappen op en af kan, maar de goesting is ver te zoeken om me onder het volk te begeven. Maar eertijds moest ik in het lager onderwijs, bij de handwerkles leren een 'netteke' haken, uit zuiver katoen natuurlijk en dan te 'voeren' om als 'kabas' of 'redecuul' te gebruiken om mijn winkelwaar in te deponeren. Iedereen gebruikte dat, tot er in de winkels de papieren zakken om etenswaren en andere dingen in te verpakken en mee naar huis te nemen op de markt kwamen. Dan waren er de plastieke zakjes, daarna de kartonnen dozen, de opvouwbare kratten en nu zijn het terug de kabassen van weleer die in tapijtstof gemaakt, de stevigheid van transport voor de kwetsbare groenten en fruit en nog veel meer, verzekeren. Tijden veranderen maar boodschappen doen blijft bestaan en die moeten thuis geraken. 'Netzak' was het Vlaamse woord van de dag, vandaar mijn kleine exposé over transport van etenswaar. Maar ik ben een vrouw die alles voorziet en dus ben ik gisteren mijn voorraad gaan inslaan maar met té veel zoetigheden in mijn sacoche naar huis gekomen.
Vandaag was er terug een overzicht van het geborduurde wandtapijt, "Floris ende Blancefloer". Een 130-tal vrijwilligers begonnen in 2015 met dit gigantsiche naaiwerk om klaar te hebben tegen de tijd dat Assenede zijn 1300e verjaardag viert. Na 9 jaar willen de borduursters al laten zien wat er klaar is en hebben ze een tentoonstelling daarrond geïnstalleerd. Van de 110 meter die het verhaal moet uitbeelden zijn er 90 m afgewerkt op 9 jaar. Met veel liefde en engelengeduld hebben al de borduursters van heinde en verre gewerkt aan dit reuzentafereel, dat in goede banen werd geleid onder toezicht van de plaatselijke erfgoedverniging 'Hallekin'. Nog een jaartje zwoegen met naald en draad en iedereen zal geen Middelnederlands meer moeten kennen om dit liefdesverhaal te begrijpen. Diederik van Assenede (1230-1293), vertaalde dit Franse liefsdesvertelsel zodat iedereen het kon lezen in zijn taal: "nu hoert na mi, ic sal beghinnen, ene aventure te tellen van minne, die den dorperen , na den doren, niet bestaet, dat sise horen". Aldus de vertaler van de middelleeuwse Franse ridderroman, de Graaf van Vlaanderen. Tot morgen
Joepie,zeggen mijn vrienden altijd als ze over iets heel erg verheugd zijn. Vandaag steel ik hun woord: joepie, de zon schijnt, een klein briesje en bovenal 'het is droog'. Voor die 3 weerelementen mag een meisje van 1948 al eens 'joepie' roepen. Het zal dan wel een eendagsvlieg zijn, zeggen de weervoorspellers maar hetgeen het vandaag is pakken ze me niet meer af. We moeten hier nog niet voor God spelen zoals ze in Dubai doen: de wolken die passeren manipuleren om er gigantsiche regenbuien van te maken. Met alle gevolgen vandien, zoals we ondertussen weten. Jaguars, Bentley's, Rolls'Royce, Lamborghini, Ferrari's, Bugatti's....dreven op de chique avenues alsof het speelgoedbootjes waren. ALs ze al verzekerd waren voor waterschade zullen de verzekeringsmaatschappijen diep in hun buidel moeten tasten om dat allemaal te vergoeden. Misschien dat de heersende sultans, sjeiks en emirs de gelden wel zullen opdiepen uit de gemeenschappelijke kas van de emiraten. Het zijn tenslotte zijzelf die met die dure karretjes rondrijden en over de besteding van hun belastingen, als die er al zijn' palaveren. Is er anders veel nieuws te melden? Niet echt. Alleen brengt het Vlaamse woord van de dag weer een belevenis terug in mijn geheugen van lang geleden, toen ik nog op mijn hurken kon zitten. Ik lees nu dat hurken héél erg gezond is voor de stretching van rug en benen, en dat ik dat iedere dag zou moeten doen. Dat was niet echt wat ik me herinnerde, wel het woord 'netelen'. Dat is een branderig gevoel krijgen op de plaats waar de witte, dove of blauwe netel in contact komt met de huid. Dat gebeurde toen ik stiekem een plasje wilde doen, ver weg van glurende blikken en me pardoes in een netelveld op mijn hurken zette om mijn water kwijt te spelen. Zoals zovele dingen in het leven moet men eerst iets aan de lijve ondervinden om het nooit meer voor te hebben. Ik heb dagenlang gevoeld dat ik in de vrije natuur een natuurlijke behoefte heb voldaan. Natuurlijk wordt er nu brandnetelssoep gemaakt, gebruikt men het in salades, zelfs bier wordt ervan gebrouwen. Maar het is ook een broedplaats voor de lieveheersbeestjes. Ik moet wel altijd lachen als ik vertel van mijn stopplaats tijdens een lange autorit, maar toen heb ik er echt wel van te lijden gehad. Mijn gimmick van vervlogen tijden die ik wel af en toe eens vertel aan mijn uitgebreid nageslacht. Tot morgen
Midweek en nationale buitenspeeldag voor de kinderen. Veel scholen twijfelen of het een weertje is om buitenspelen te organiseren. Alles ligt klieder en kloddernat en het zullen eerder modderspelen worden. Niet het modderworstelen van de vrouwen waar zoveel mannen op af komen om dat spektakel te zien. Veelal in de V.S., het Verre Oosten en Oost-Europa beoefend door schaars gekleedde mannen en vrouwen. Dat zal in onze scholen wel niet op die manier gespeeld worden. Dikke jas, muts, sjaal handschoenen en regenbotten zijn nodig voor onze kindjes op deze dag 'zonder les' maar wel in de gezonde buitenlucht, door te brengen. Want dat moet ook gezegd worden, dit weer is uitermate geschikt om gezonde lucht in de longen te krijgen. En er moet wel bij gezegd worden dat het op deze woensdagvoormiddag, hooguit 3u30 zijn dat onze kapoenen buitenactiviteiten hebben. Ondertussen zie ik de wolken, soms wattenwolken, soms dreigende wolken, voorbijvliegen. Het moet gezegd, Renata heeft lelijk huisgehouden op het strand en is nog niet van plan om haar zonder slag of stoot haar aftocht te blazen en zich gewonnen te geven. Het weze zo, gelukkig hou ik van lezen en is er een grote hoeveelheid boeken op mijn e-reader gezet en deze namiddag is er toch weeral koers te zien. Wat is er verder nieuw aan het firmament? De 'kasbon' zou terug zijn intrede doen bij sommige banken. Deze schuldbekentenis heeft jarenlang als meest interessante veilige belegging gegolden door zijn goede interesten, maar is jarenlang uit het zicht verdwenen door niks op te leveren en het nadeel van geld weg te zetten voor lange tijd. Wat las ik nog? Dat Bartje aan tafel mocht komen bij Gertje om zijn kant van het verhaal eens te vertellen en, voor zover er bij hem hem sprake kan zijn van deemoed, zijn verontschuldigingen aan te bieden aan de vrouwen. Maar hij wil zo graag terug voor televisie werken en dus moet er van nederigheid en een bekentenis sprake zijn. Dat zijn familieleden en bedrijf geleden hebben en zijn naam door de modder is gesleurd, daarvoor is hij zelf verantwoordelijk en geen enkel ander persoon. Hopelijk ziet hij dàt wel in, want dat is het begin van zijn reconvalescentie. Voor de rest ben ik geen denderend of nieuw nieuws tegen gekomen. Ik, en bijna iedereen denk ik, is niet meer euforisch te krijgen dat de witte kangoeroe goed opgevangen wordt in een dierengaarde en dat paars-wit weer wat uitzicht krijgt op de eerste plaats op de voetbaluitslagen. Tot morgen
Internationale Dag van de Stem, een dag dat het geoorloofd is om met veel bla bla, je stem te laten horen. Het zal niet luidop zijn dat ik mijn stem laat horen, ik heb trouwens geen gehoor of mensen in de nabijheid die me zouden kunnen horen. Maar zelfs als dat wel zo was, zou ik moeten roepen om mijn stem te verheffen boven het gehuil van 'storm Renata'. Wat dat mens een kracht heeft is ongeloofelijk, urenlang tiert en schreeuwt ze nu al. Haar geweld kent ook geen grenzen. Het is inderdaad zo, dat alles wat niet honk- en muurvast zat, is gaan vliegen. En ocharme de kerselaar is zijn bloesem kwijt. Eén enkele week heeft hij trots kunnen zijn op zijn bloemekes en vruchtbeginselen en zijn fierheid is op twee dagen geknakt met forse windstoten. Heel eigenaardig is wel dat de rode ribes nog al zijn bloemen heeft kunnen bewaren. Ik zou eigenlijk "Windekind" van Ann Christy (1945-1984) kunnen zingen maar dat is een lovesong, en daar ben ik vandaag niet aan toe. Ik kan natuurlijk ook dat andere bekende lied uit 1962 zingen, "Blowin' in the Wind" van Bob Dylan. Maar dat is dan een filosofisch protestsong tegen oorlog en schending van de burgerrechten. Natuurlijk is dat lied, een evergreen, altijd actueel gebleven en zowel melodie als tekst weerstaan de tands des tijds. Maar ik ga eens naar een ander controversieel lied, in de zin van: niet iedereen was akkoord met dit nummer voor het eurovisiesongfestival, luisteren, "Like the Wind" van Vanessa Chinitor. Dat lied gaat werkelijk alleen maar over de wind en dat is wel het belangrijkste item in het weerbeeld. Het is een koude herfst die de lente verdringt. Dat zal de feestvreugde op het paleis in Laken niet bederven. Gisteren blies Filip 64 kaarsjes uit, vandaag Eléonore zijn jongste dochter. Die heeft maar asem nodig voor 16 kaarsjes.
Gisteren heb ik toch 2 items niet vermeld die me opgevallen waren. Het eerste dat ik gisteren een goede uitspraak vond, zeker nu er weer polls en politieke debatten aankomen: een politiek compromis maakt van een prachtig paard een scheve dromedaris. En compromissen zullen er weer gesloten worden en de mooie verkiezingsteksten zullen weer aangepast worden naar nietszeggende beloften en akkoorden om toch maar in de regering te zetelen. Het tweede is over de Engelsman Samuel Johnson (1709-1784) die besloot dat er nood was aan "A dictionary of the English language". Hij begon met 'a' als eerste woord en eindigde met 'zootomy' of anatomie en dissectie van dieren. Ik heb nog een oud Engels-Nederlands prisma woordenboek (1994) liggen en daar zijn maar 4 woorden daarna gekomen: zymotic als laatste. Dat is dan een besmettelijke ziekte. Bij Van Dale is momenteel het laatste woord: zzz. Ofwel om het gezoem van bijen in de strips weer te geven. Ofwel om aan te geven dat men gaat slapen of al slaapt. Tot morgen
Ik kreeg gisterenavond een mail van 'be-alert'; alles goed vastmaken in de tuin, dingen die kunnen wegwaaien veilig opbergen en bij schade 1722 bellen in plaats van 112, want een volgend zwaar 'weer' met felle rukwinden, hagel, regen en onweer is op komst en gaat ons tempeesten vanaf ongeveer 12u tot 18u. De krant noemt het een jo-jo effect van hoge-en lage drukgebieden die ons land in hun greep houden. Met de nadruk op 'lage' dan, die ons de laatste 6 maanden in hun greep houden. Ik zou bijna spreken van een 'weer burn-out' waarvoor er spijtig genoeg geen pilleke bij de apotheker te vinden is om dit soort 'depressies' te behandelen. Ik kijk voorlopig dan maar naar de roze regen van de bloesems wat ook weer eens wat anders is en alleen maar deze tijd van het jaar voorkomt. Verder hou ik mijn hart vast voor de nesten van de duiven in de zwarte eik. Blijkbaar zijn deze vogels toch een beetje verleerd hoe een nestje te bouwen om hun eitjes er veilig in te droppen. Weven kunnen ze niet meer zoals de mussen of eksters. Ze leggen gewoon wat takjes tussen 2 eikentakken op elkaar en valt er een twijgje weg, zoeken ze vlug in de tuin een ander om over hetzelfde aantal te beschikken. Maar het spreekwoord dat al eeuwenoud is geldt zeker voor deze maanden en heeft niks met verandering van klimaat en milieu te maken: maartse buien en aprilse grillen. Op deze dag is er ook een heilige die zijn spreekwoord krijgt: op Sint Justin, doodt de kou het venijn. Dat was een vroegchristelijke apologeet (100/114-165), een verdediger van het christendom. Hij stierf dan ook als martelaar.Deze spreuk is dan weer goed nieuws bij deze temperaturen. Het vriest niet, maar 10°C zou ik nu ook weer niet als de meest aangename temperatuur beschouwen. Dat was dus mijn weerbericht vandaag.
Natuurlijk gaat er niks boven het geritsel van papier of het omslaan van een pagina. Maar het is verdomd handig om met een bibliotheek buiten te kunnen zitten. Bovendien weegt dat electronisch speelgoedje nauwelijks enkele grammen en is even groot als mijn gsm.Valt het ene boek niet mee of is het meer een encyclopedie, dan kijk ik eens vlug in mijn bib en snor een ander verhaal op. Op 13/4 schreef ik over het beginnen lezen van "Beste Vriend van de Mens", maar na enkele pagina's besloot ik maar een volgende boek te nemen. Omdat ik ze alfabetisch gerangschikt heb was Mark de Bel aan de beurt met "De moord op Miss België". Dat was op een paar uur uitgelezen. Gisteren ben ik aan de volgende in mijn lijst van de 'b' begonnen. Schrijver Sophia Bennett produceerde de detectieve "De Moord op Sandringham Castle". Het wordt omschreven als 'een puzzelplot die het midden houdt tussen de boeken van Agatha Christie en The Crown'. Wat moet ik over dat boek van 268 blz vertellen? Zingen zoals Raymond van het Groenewoud, "het gaat vooruit , het gaat vooruit, het gaat verbazend goed vooruit". Tot morgen
Iets vroeger dan anders begin ik aan mijn blog. In de katerns van de krant stond niet zoveel nieuws dat me interesseerde en de sudoko's, die ik voor vandaag bewaard heb, waren vlug opgelost. Elf °C is voor mijn billekes wat te fris om onbedekt rond te lopen. Mijn short is weer eventjes aan de kant gelegd tot het weer wat warmer is. Een standvastige temperatuur, liefst een warme, wil maar niet tevoorschijn komen. Het gaat op en af met dien verstande dat het meer 'af' gaat dan 'op' met het weer. Spijtig en niks aan te veranderen behalve dan de kledij. Terug een fleeceke en sokken aan en een sjaal bij het buitenkomen. Seffens ga ik toch eens in het oog houden of de spreuk van vandaag zal kloppen: Op Sint Tiburtius (†229), na de noen (± 15u) worden alle velden groen. Buiten dat hij een martelaar van het geloof was bij de kristenvervolgingen in het Romeinse rijk, is er van deze man niet veel te zeggen. Maar het zal moeilijk te controleren zijn of die spreuk waarheid bevat, want mijn gras staat al groen. Bovendien is dat nu bedekt met de roze bloesembladjes van de japanse kerselaar. Niet alleen in het Hallerbos in Halle zijn er mooie boshyacinten te vinden, ik heb er ook in mijn tuin die staan te bloeien. Zover moet ik dus niet rijden om die schone bloemekes te zien bloeien. En op VRTnews geven ze in het weekend wat royalty-info, wat ik plezant vind om te lezen. Ook de website van 'Blauw Bloed' van de EO tv op Nederland. Daar zijn ze werkelijk idolaat en adolaat van hun koningshuis vooral dan van Maxima en haar A3's. Iedere stap die deze drie meiden zetten wordt uitgebereid besproken en gerapporteerd. De jongste heeft zopas haar oproepingsbrief voor het leger gekregen, zoals elke 17 jarige in Nederland. Maar geen van de prinselijke modepoppen ziet heil in een opleiding in het leger. De oudste A heeft vooral interesse in de tiara's die de koninginnen en prinsessen van overal ter wereld op hun edele en adelijke hoofden placeren. Zij kent van elk diadeem de oorsprong en de naam en wie het in bezit heeft en hoe dat zomaar in een koninklijke juwelenkist is terecht gekomen. Het is inderdaad een zware studie om te weten te komen wie al die uitzonderlijke diamanten opgedolven heeft uit de mijnen en de speciale parels uit de oesters heeft gehaald. Haar interesse zal niet gaan naar de arbeiders die deze luxe objecten bovenhaalden, wel naar degenen die het aankochten als cadeau voor hun koningin, prinsessen of 'amour de coeur' buiten de paleismuren. Enfin, ieder zijn pleziertje zeg ik maar. Vorige week werd er tenandere al uitvoerig aandacht besteed aan haar 'eerste' staatsbanket, nu de Spaanse royals op bezoek komen in Nederland. Deze namiddag is het kijken naar 'de Amstel Gold Race' die net over onze Limburgse grenzen gereden wordt. Moge de beste weeral eens winnen. Ik moet er geen naam bijzetten. Tot morgen
Another glorious day is in de maak. Nog wat nevelsluiers aan de hemel, maar die zullen wel verdampen want de zon haar stralen geven al serieus wat warmte. De UV-index is al bijna 6, Dat wil zeggen een beetje voorzichtigheid bij een zonnebad, is al geboden. De keuze is dan vandaag, ofwel duchtig smeren ofwel binnenzitten op de warmste uren van de dag. Dat laatste zal ik doen. Met ouder worden heb ik meer last van de zonnestralen gekregen en zelfs gewoonweg in de zon lopen is al voldoende om me een zonneslag te geven. Omdat zowel de hond als ikzelf, 's middags nood hebben aan een rustpunt of een nappie doen, komt dat goed uit om een selectie te doen van de opgenomen programma's. Ik ben geen late tv-kijker en veel films, series en info neem ik dus op. Vandaar dat ik tijdens mijn siësta keuze genoeg heb als achtergrond gebabbel, om in slaap te vallen. Dan ben ik weer monter genoeg om de rest van de dag door te komen. Daarna zal het een herhaling zijn van gisteren, zomerse temperaturen, wat meer wind (geen briesje meer), en dat is geen bezwaar. Daarna zal ik weer mijn boekje openslaan en buiten lezen, een beetje de schaduw opzoeken, met een zonnehoed op mijn hoofd, grote zonnebril op mijn neus en beginnen aan een internationale bestseller "Een hond voor het leven". Als ondertitel: 'De beste vriend van de mens. Zo wordt je trouwe viervoeter, zo oud en zo gelukkig mogelijk'. De schrijvers: Rodney Habib en Dr Karen Shaw-Becker. Na 462 blz zou ik alles moeten weten. Waarschijnlijk zal ik daartussen wel aan een ander boek beginnen, een roman of een detectief afhankelijk van mijn goesting en humeur. Nog even aan iedereen meegeven: de plek om gelukkig te zijn is hier, het uur om gelukkig te zijn is nu. Ook de laatste uren is er weer nieuws van het verkiezingsfront. De minister en parlementslid dat de slogan "blijf in uw kot" lanceerde, en de strategische reserve van de mondmaskers verbrandde, gaat na 25 jaar activiteiten in het parlement, terug haar beroep van huisarts opnemen. Ons Maggie stopt ermee. Zo zal er, tot al de verkiezingslijsten van de partijen ingevuld zijn, het ene na het andere nieuws te rapen vallen van degene die het voor bekeken houden, herintreders en nieuwelingen en verrassingen van formaat bij de plaats op de lijst voor het kiespubliek. Wat ik hierboven geschreven heb, is nieuws voor iedereen en van iedere dag. Tot morgen
Het is 'weer' waar iedereen naar snakt: een verkoelend briesje, 20°C, bijna wolkenloze hemel en een stralende zon. Ik heb al een schepje bovenop het 'profiteren' gedaan. Na mijn toilettage ben ik naar de kapper gegaan om me een coupe te laten aanmeten zodat het briesje in mijn losse haren kan spelen. Daarna me een 'croque monsieur' laten welgevallen met een bijhorende koffie in de tearoom. De 'couture de glace' van Missault was nog niet open. Dat dessert heb ik me thuis opgediend. De hond vindt dat niet slecht want dan krijgt hij ook zijn bolleke ijs. Een wafeltje geef ik er niet bij want daar is Raziel gisteren mee gaan lopen. Een onvoorzichtigheid van mijnentwege door de koekjes iets te dicht bij de rand van de tafel te zetten. Een voormiddag die ik breed grijnzend heb ingezet en zijn vervolg krijgt op mijn bankje in de tuin. Ik ben niet de enige die zijn vaal-witte gezicht, armen en benen wil kwijtspelen door een zonnebad te nemen. Op de dijk en het strand was er ook al leven genoeg te bespeuren. Daarmee maken de laatste dagen van de vakantie toch nog veel goed. Kinderen die kunnen nog eens putten kunnen graven en kastelen bouwen en andere strandspelen doen. De terrasjes op de dijk en de strandbars kunnen goede zaken doen bij dit zalige weer. Het is niet veel dat ik geschreven heb, maar ik ga zoals iedereen op deze dag die niet moet buitenshuis werken, van dit stralend weer genieten. Tot morgen
Wie ooit gedacht had dat Connor van het politieke strijdtoneel zou verdwijnen, heeft verkeerd gedacht. De peilingen van 'Vooruit' zijn niet denderend. Wie kan hen dan beter terug naar de hoogste regionen in het politieke firmament brengen dan de man met het 'engelengezichtje'? Nen 'jeune premier' zoals ze zeggen die de politiek samen met de moedermelk binnen gekregen heeft. Die kan natuurlijk niet aan de zijlijn blijven staan, zijn talenten moeten gebruikt worden en zijn politieke ambities zijn torenhoog. Zal hij daarom wat voorzichtiger zijn bij de uitspraken die er na een pint té veel zouden komen? Ik vond het beste antwoord op die vraag, gegeven door een tienermeisje: "als je een boek tweemaal leest, blijft het einde ook hetzelfde". Samen met Melissa is het aan de snoezige persoontjes, met keiharde kern (anders geraak je op politiek niveau nooit op die plaats) om de socialistische cultuur en levensvisie uit te dragen. Enfin, we zullen wel zien wat het oordeel van de kiezer is op zijn terugkeer, na maanden van leven in de luwte. Zo zal de ene na de andere politieke partij zijn tenoren naar voren brengen en voorstellen. Eén, niet een echte verrassing, heeft dus al een bijzondere naam prijsgegeven, straks volgen al de andere. Binnenkort zijn alle andere items van de baan geschoven en is er alleen nog maar plaats, tot vervelens toe, om over de 'verkiezingen' allerhande te berichten, zowel bij de geschreven pers of op alle andere media. Ondertussen gaat het gewone leventje zijn gangetje en geniet ik weer van een grijze kille dag. Gaat deze dag een saaie dag worden? Geen idee, vastgesteld is dan op 11 april 1954 de saaistes dag van de 20e eeuw was. Voorlopig heb ik nog geen speciaal nieuws gehoord en moet ik het nieuws weer zelf maken door over een tijdje geleden te schrijven. Een tijdje, 't is te zeggen, toch ook weeral meerdere tientallen jaren geleden, toen Vader Abraham met zijn 'Smurfenlied' op de proppen kwam en er een volle elpee zong over die blauwe wezentjes. Uuuuuuuuren heb ik die plaat voor mijn kroost moeten laten draaien en zelfs meezingen. Maar Pierre Kartner (1935-2022) had natuurlijk ook een ander repertoire, zoals het carnavaleske lied dat zijn alias opleverde "Vader Abraham had zeven zonen" of het mooie "In 't kleine café aan de haven"...Ik herinner me hem niet alleen omwille van zijn songs maar ook toen hij slachtoffer werd van het onbeschofte optreden van Johan Anthierens (1937-200) in het gezamelijke programma van de Vlaamse en Nederlandse televisie "Noord en Zuid". Voorts is er vandaag een dag waar aandacht gevraagd wordt voor de "Ziekte van Parkinson". Veel ouderen worden er mee geconfronteerd zoals ook met "Alzheimer". James Parkinson (1755-1824) beschreef de symptomen van deze aandoening in 1817 in zijn paper: "Palsy Shaking", vrij vertaald; spierverzwakking en tremor, ernstig beven en trillen. Velen, samen met mij, zullen hopen dat die 2 heren onze deur, zullen voorbij lopen. Tot morgen
Het is een soort geplogenheid geworden om als laatste woorden van mijn blog "tot morgen" te schrijven, zonder punt erachter. Kwestie van te tonen dat er nog geen laatste woord gezegd en geschreven is door mij en dat ik morgen weer present ben. Dat was ik gisteren toch wel vergeten zeker!! Zeker bij een zo belangrijk onderwerp als 'levensmoe' en 'het gedane leven'. Bij deze zeg ik nu, het is nu de 'morgen' die ik gisteren vergeten vermelden ben en ben goed en wel deze morgen begonnen. Godzijdank, ik ben wakker geworden en mijn leven is niet beëindigd en ikk maakte zelfs een verrassing van formaat mee: de komst van mijn 'schone dochter', haar moeder en nog twee kleinkinderen erbij. Het kan niet op dit verlof. Voor mij plezant dat ze een dagje aan zee willen spenderen vooraleer de schoolvakantie voorbij is. Het is ook redelijk weer, de zon schijnt en het is 12°C, en de wind is ± gaan liggen. Veel nieuws is er niet te vermelden. Ik zet ook geen radio aan 's morgens, ik ben ermee gestopt omdat ik mijn ontbijt niet meer wilde vergallen met verslagen van oorlogen, bombardementen, moorden en andere ongelukken. Ik zet mijn tv ook niet aan om aan nieuwsgaring te doen. Tegenwoordig kijk ik naar het korte nieuws om 18u. Is er iets bij waar ik wat meer over wil weten dan kijk ik naar 'ter zake' of 'de afspraak'. Verder haal ik mijn nieuws via VRTnews zowel op mijn gsm of pc. De krant is natuurlijk mijn grootste bron van informatie; zowel politiek, sociaal, maatschappelijk, cultureel of roddel. Het nadeel van die radiostilte is natuurlijk dat ik de nostalgische liedjes van 'radio 1' mis. Ik moet nu zelf putten uit mijn kennis van tekst en muziek om met de woorden van iemand anders iets duidelijk te maken of te benadrukken. Vandaag moet ik geen liedje gebruiken om de diefstal, die iedereen nog altijd beroerd, in herinnering te brengen: de verdwijning van "De rechtvaardige rechters" in de nacht van 10-11 april 1934. Een paneel van "Het Lam Gods" geschilderd door de Gebr. Van Eyck, in 1432. Het is al 90 jaar dat er allerhande theoriën de kop op steken waar het paneel zich zou kunnen bevinden. Ik denk niet dat het in de crypte van wijlen Koning Albert I (1875-1934) te vinden is zoals velen suggereren. Albert viel van zijn rots in Marche-les-Dames op 17 februari en werd plechtig begraven op 22 februari. Ik denk niet dat er 14 dagen later iemand ongezien dat zware marmeren deksel kan verwijderen zonder gezien te zijn, om daar een houten geschilderd paneel in te verbergen. Ik zie ook niet de kans die de dief zou gekregen hebben om vóór de begrafenis het schilderij ongezien in die put, te verbergen. Voor mij blijft de theorie van kracht, dat er een of andere Gentse familie het in zijn bezit heeft en zoals ik eerder eens schreef: tegen elkaar zeggen "gaan we eens een vrolijk avondje schilderijtje kijken?". Tot morgen
Gisterenavond was er een ferm lichtspektakel aan de hemel te zien. Gelukkig, hier toch, met niet al te veel tromgeroffel. De hond zit dan aan mijn voeten me in het oog te houden of hij het benauwd moet krijgen 'ja dan nee'. Het is mijn plicht om dan rustig te blijven zitten of hij blaft van schrik de ganse buurt bijeen. Vandaag weinig regen maar des te meer wind met snelheden van meer dan 80 km/u. Spijtig want ik zie zo de mooie bloesems van de Japanse kerselaars in het rond vliegen en een wit/roze tapijt in de tuin leggen. Maar dat is natuurlijk niks in vergelijking met het sociale bloedbad bij de autobusbouwer uit Koningshooikt. Zoveel mensen die hun werk kwijtspelen en op zoek moeten naar andere bazen.
"Absurd", volgens CD & V, "onethisch" volgens Vooruit. Dat zijn de eerste reacties op de voorstellen van de baas van de christelijke ziekteverzekering: sta euthanasie toe bij mensen die levensmoe zijn of zeggen dat ze een 'voltooid' leven hebben. Dergelijke stellingname kan gemakkelijk uitwassen in de hand werken, zodat anderen gaan beslissen of je 'levensmoe' en/of een 'voldooid leven' hebt. De film "Soylent Green" uit 1973 ten dele gebaseerd op de SF-roman van Harry Harrison (1925-2012), "Make Room!/Maak Ruimte!". Geschreven in 1966, is het verhaal geplaatst in 2022: door overbevolking, opwarming, vervuiling van de aarde, geeft dat 'ecocide'*. Als gevolg daarvan is er een tekort aan voedsel, water en huisvesting. Nutteloze levens en ouderen worden door speciale polities opgehaald, in eeuwige slaap gebracht en verwerkt tot voedsel, "Soylent Green" genaamd. Men sust de bevolking door te zeggen dat het plankton uit de oceanen de groene kleur aan het voedsel geeft. Tot er natuurlijk een detectieve (Charlton Heston, 1923-2008) in de voedselfabriek geraakt en ziet waar het voedsel en de bestanddelen vandaan komen. Want wat de overheid ook zegt, de oceanen zijn dood en er is geen 'plankton' meer dat groeit op de bodem van de zeeën en de groene kleur aan het voedsel geeft. Het is al lang geleden dat die roman geschreven is en de film gemaakt werd, maar met dit voorstel van een verzekeringsmaatschappij is de 'horror' van dat scenario dichtbij. Ouderen verplichten plaats te ruimen om de jongeren van huisvesting, voedsel en water te voorzien. Ik krijg kippenvel van dergelijk scenario, want ik ben niet levensmoe noch is mijn leven voltooid. Ik wil weten wat mijn nageslacht gaat doen, achterkleinkinderen zien. Ik heb nog té veel te vertellen in mijn blog en bovenal ik moet op zijn minst nog 600 boeken op mijn e-reader lezen.
*anders dan de 'genocide' is de 'ecocide' nog niet erkend als misdaad door de Verenigde Naties.
De wereldkampioenen van de fiets dragen hun veelkleurig gestreepte trui met fierheid. Ze hebben beiden, zowel man als vrouw, 'hun kassei' dik verdiend. Vooral Mathieu was weer eens 'outstanding' en sabelde de concurentie zomaar neer en dat is niet de eerste keer. Ook de sprint van Lotte verdient een speciale vermelding. Enfin, het was een tof spektakel, zonder al té veel incidenten van de supporters behalve dan het klakske en het blikje. Het was sport van de bovenste plank. Gisterenavond vooraleer mijn blauwe oogjes te sluiten, deed ik zoals iedere avond; de dag eens overlopen van het gelezene, gesprekken of gedachten. Dat doe ik om te weten te komen of ik iets moet rechtzetten of wat dieper op een onderwerp moet ingaan of dat er een idee voor mijn blog nog opborrelt vooraleer naar dromenland te vertrekken. Ik stelde vast dat ik weinig schrijf over actualiteit. Niet dat het me niet bezighoud, maar de verkiezingen hier en in de USA geven nog weinig reden om erover te schrijven. Verder, al worden we de generatie 'zonder oorlog' genoemd, is als we een beetje verder kijken dan de West-Europese grenzen, kommer en kwel voor de bevolking in vele delen van Oost-Europa, Midden-Oosten, Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Ik kan, en de meeste Belgen met mij, zagen en klagen graag over alles en nog wat, maar tenslotte zijn we een land, een gemeenschap, dat met woorden en compromissen ons leven hier, aangenaam maakt. We nemen niet de wapens op om verschillen en onenigheden op te lossen. Mijn leven is dierbaar, maar dat van de medeburger ook. Ik aanvaard dat iemand een andere mening kan hebben, een andere godsdienst, een andere politieke overtuiging, dat iemand rijker en slimmer is dan mezelf, kort gezegd, ik en de meeste Belgen, accepteren de uniekheid van ieder individu. Over al die oorlogen en onminnen in gemeenschappen zijn er zó veel specialisten en would-be specialisten ter zake, dat mijn mening daarover spuien niet veel aarde aan de dijk zou brengen. Ik vind het alleen spijtig dat geschillen tussen leiders van landen of andere politieke inzichten uitgevochten moet worden en dat de gewone burger weer de dupe van de hele historie is. Dus nee, mijn gedachten hou ik nog wel privé omdat ik nooit de hele context ken of goed begrijp. Zoals altijd heeft een conflict twee gezichten en twee woorden en afhankelijk wat men te horen krijgt en van wie, zou men vóór of contra een volk moeten zijn. Een mens blijft een mens, waar ook ter wereld en heeft het recht op een menswaardig bestaan. Dat is mijn politieke strekking en daarom ben ik aanhanger van de United Nations Organisation, die met woorden en met zo min mogelijk interventies de 'Rechten van de Mens' door eenieder probeert te doen respecteren. "Ein bißchen Frieden" zong Nicole in 1982 en won er het Eurovisiesongfestival mee. Tot morgen
Ik heb gisteren veel in de tuin bezig geweest en goed geslapen. De windvlagen maken me ook moe, gezond moe, welteverstaan. Ik heb wat plezante werkjes gedaan in de tuin, zoals onkruid wieden. Dat groeit en bloeit altijd en overal. Het verdringt soms ook een beetje de planten, al heb ik wel een goede bodembedekker met boemekes: wilde geranium of geranium macrorrhizum. Ook de uitgebloeide bloemen van de paasbloemen moesten verwijderd worden, het groen laat ik voorlopig staan, zodat de bollen van de narcissen kunnen dikken en volgend jaar weer een prachtig spektakel geven. De wind wil maar niet gaan liggen en zo komen de wolken in sneltreinvaart onze regio uit al of niet met regen erbij. Komt de wind in het zog van 'storm Kathleen' die Ierland en Engeland teistert of is het gewoon zomaar een winderige dag doordat de straalstroom nog altijd verkeerd ligt? In ieder geval de temperaturen vallen mee, maar een sjaal en extra truitje kan ik wel gebruiken als ik buitenkom. Vandaag staat er weer een koersmonument op het menu. Gisteren won ons Lotje de kasseisteen, het is nu uitkijken of Mathieu alleenheerser zal zijn in de koers of komt er een geduchte tegenstander op de proppen. Het is te hopen dat er een beetje strijd geleverd wordt bij deze 260 km lange rit tussen Parijs en de velodrôme de Roubaix. Ik hoop op een mooie strijd en geen valpartijen, die zijn er de laatste tijd genoeg geweest in het wielerpeloton. Eerst nog een beetje met mijn beestje van de zon genieten, een boekske lezen in mijn warme hoeksken en dan genieten van het wielerspektakel. Tot morgen
Het zou een uitzonderlijke warme dag worden voor deze tijd van het jaar. De temperatuur zit al rond de 17°C. Mijn coltrui is vervangen door een polooke met korte mouwen, mijn sokken zijn in de wasmand gegooid maar mijn trainingsbroek durf ik nog niet te vervangen door een short. Misschien deze namiddag als de wind me niet meer omver blaast, want mijn witte beentjes willen ook eens blootgesteld worden aan het zonlicht. Terrasjesweer, word dit soort weer genoemd. Ik ga niet zitten op het vernieuwde 'place m'as-tu vu' op het Albertplein in Knokke. Niet iedereen moet weten dat ik luilekker van dit weer ga genieten. Ik ga ook niet in een 'glazen bol' op dat zelfde plein, genieten van een lekkere koffie. Nee, dat ga ik op mijn eigenste terras doen waar ik uit de wind zit, met weliswaar een plastieken dak boven mijn hoofd, maar wel verborgen voor de nieuwsgierige blikken van de wandelaars. Ik denk niet dat het 'buiten' de goede temperaturen zijn voor een goed strandweer. De wind blaast met een snelheid van 60 km/u, onherroepelijk het saharazand in de ogen van de strandgasten. En wat gebeurt er dan? Veel toeristen die het voor bekeken houden op het strand en nieuwsgierige stappers worden in de straatjes, hun ogen de kost geven en hun commentaar klaar hebben voor alle huisjes en tuintjes van de omgeving. Om hun nieuwsgierigheid te camoufleren zeggen ze, 'ik moet 10.000 stappen per dag zetten voor mijn gezondheid'. Maar de echte sportievelingen tellen wel eens de stappen voor een overzicht te krijgen van de afstand die ze afleggen met hun voeten. Die stapppen in feite stappen van punt A naar punt A, mits een grote omweg via B, C,... met bezichtiging van alle toeristische attracties onderweg met een stevige pint als dorstlesser. De gezondheidsorakels zeggen dat die 10.000 stappen overdreven zijn, dat 6.000 stappen al voldoende is of een 3.000 tal kan ook al gezond zijn. En voor degenen die dat allemaal niet kunnen is er de verontschuldiging dat het beter is, ieder uur eens wat stappen te zetten in plaats van in 1 keer een grote verplaatsing te doen en voor de rest van de dag met de 'pikkels' omhoog in de zetel te liggen. Ik gedenk de woorden van de astronaut Neil Armstrong (1930-2012) die na 4 dagen in de Apollocapsule tevreden was met 'één stap' te zetten, weliswaar op de maan op 21 juli 1969. Hij zegde de legendarische zin erbij: that's one small step for man, one giant leap for mankind. Als die man al tevreden was, na 4 dagen opsluiting in een capsule, moet ik zeker tevreden zijn met af en toe een stapke op en in de wereld te zetten.Tot morgen
