this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
11-11-2011
spijsvertering en andere dingen ....
Woensdag ben ik dan naar de maag- darm specialiste geweest, gewapend met raadgevingen van vriend dokter Ronald.
Zij is er nu vast van overtuigd dat ik met een restprobleem zit van mijn Pancreas operatie. Ik moet nog één onderzoek doen om eventueel terugbetaling te krijgen voor de medicatie via de ziekenkas.
Zij denkt dat mijn Pancreas geen of onvoldoende enzymen meer aanmaakt die nodig zijn voor een goede spijsvertering, maar deze enzymen kunnen desnoods per pil ingenomen worden.
De terugbetaling is wel noodzakelijk, want ik zou ze zo kunnen krijgen, maar dan moet ik de volle pot betalen en het zijn nogal kostelijke pillekes.Soit.Ik zou graag terug goed werkende maag en darmen hebben en terug van mijn eten genieten….
Woensdag avond had ik voor zoon 1 en de twee kleinzonen een jagerschotel gemaakt, maar kleinzoon 2 lustte geen worteltjes … doemme toch, had ik dat geweten, dan had ik wortelpuree gemaakt, dat lust hij wel, een mens moet het maar weten hé! J
Nu hadden ze – indien ik me niet vergis – toch goed weer voorspeld voor vandaag, of heb ik het mis?’t Is hier nondepippel grijs en miezerig en we gaan seffens een flinke wandeling maken met Molly.Veel plezanter wanneer er een herfst zonneke schijnt.
Na de wandeling gaan we op bezoek bij vrienden.Ik ga dan ook ‘eindelijk’ (bloos bloos) hun boek terugbezorgen met foto’s van de prachtige schilderijen van *Herman Jacobs, zijn kleurenpalet is ongelooflijk, raar dat hij niet echt bekend is.’t Zou anders wel moeten! (*zie foto hierboven)
Morgenavond komen de twee kleinzonen slapen en de dag erna trekken we voor twee dagen op bezoek naar broer en schoonzus Ardennen.Hopelijk blijft het voorspelde mooi weer duren indien het ooit komt natuurlijk. J
Lap, weer een week voorbij, menslievendeugd toch....
Vorige vrijdag was het nog heerlijk weer en zijn we met de blogmaatjes samengekomen, maar de dagen erna was ik weer helemaal van de kaart. Zo mottig als een krab.
Maag en darmen werken helemaal niet meer zoals het hoort sinds mijn Pancreas operatie.
Ik heb -zoals het tegenwoordig hoort- dokter Internet afgeschuimd om info te vinden over complicaties na een Pancreas operatie.Bijna alle bijverschijnselen die ik nu heb lijken te kloppen.
Alles behalve natuurlijk die ene waar ik wel tevreden over zou zijn,namelijk een groot gewichtsverlies...Bij mij is er geen gram af. L
De medicatie die ik kreeg van mijn huisarts helpt niet en nu heb ik een afspraak gemaakt met de maag-darmspecialiste, van wie ik hoop dat zij een oplossing kan vinden.
Zelfs gewoon ons dagelijks potje koken is een probleem wanneer je je zo misselijk voelt.
Mr. Silver vraagt al drieënveertig jaar lang steevast elke dag : “wat eten we vandaag shoeke?” en tot mijn operatie was dat nooit een probleem, ik kon elke dag een lekkere menu bedenken en klaarmaken.
Wanneer ik nu echter diezelfde vraag hoor, dan keert mijn maag zich om in een diedubbele salto bij de gedachte aan eten en tegelijkertijd stuurt ze een signaal naar mijn hersenen waar mijn kookinspiratie knobbeltje zit en die weigert nog elke info.Ik kan niets bedenken dat lekker is.
Ik moet dan spijtig genoeg aan mijne zilveren antwoorden : “ Ik weet het écht niet, kies maar iets, of haal maar iets, ik zal het wel klaarmaken.”
’t Is nu al zover gekomen dat hij gewoon de vriezer induikt zonder me iets te vragen en het op het aanrecht legt.
Hij kan ocharme niet koken, maar zelfs de inspiratie van Jeroen Meus heeft hij niet....
Gisteren lagen er op het aanrecht vier zielige, kleine ontdooideChicken Pies (spreek uit als : paais*)die we nog in Engeland gekocht hadden.
“Welke groenten eten we bij die pies*” vroeg ik.
“Euh….’k weet niet…misschien wat sla of zo?” antwoordde hij.
Maar er was geen sla in huis, dus uiteindelijk werd er besloten om er mushy peas en bonen in tomatensaus bij te eten.
Ik weet het : niet echt een menu om U tegen te zeggen, maar zijn honger was gestild.Ge merkt dat die man ooit nog in’t leger is geweest.
Vandaag is hij naar zijn wekelijkse bijeenkomst met zijn maatjes en heb ik tijd om hier rustig aan de computer te zitten.
Na de middag is het bijna een dagelijkse gewoonte geworden om met Molly te wandelen tot aan de grote hondenwei bij de mini-golf, daar kan ze eens goed ravotten met de andere honden en daarna doen we een terrasje en dan wandelen we terug naar huis.
Kwestie van allemaal in vorm te blijven, vooral Molly toch, want ‘goeroe’ Cesar Millan zegt dat een hond eerst en vooral beweging nodig heeft, de rest van de opvoeding gaat dan veel vlotter.
Yes Master! ;-)
Zoon 1, vrouwtje en kinderen zijn allen gezond en wel terug van hun herfstvakantie aan zee.
De vakantie van zoon 2 eindigde in mineur. Schoondochter heeft zaterdag tijdens het voetballen de gewrichtsbanden van haar knie gescheurd en lijdt veel pijn. Werken zal er voorlopig niet in zitten en dat met drie kleine kindjes... ocharme.
Maar kom...wij zijn er altijd in noodgevallen nietwaar?
Hier zit ik weer in't kot van de nacht achter mijn Pécéke.
Slapeloosheid is toch een rot vervelend iets en mijne zilveren snurkt onschuldig verder zonder zich bewust te zijn dat zijn eega zijn beddestee (en hem) verlaten heeft. Het moet zalig zijn om zoals hij elke nacht door te kunnen slapen. Schwiegermutti slaapt ook zo diep, 't moet in hun genen zitten.
Pffft...mijn laatste boek is net uit en er is niets deftig op TV op dit ongoddellijk uur, dus dan maar hier een beetje komen lullen, jullie zullen me dat hopelijk niet kwalijk nemen.
't is een rustige week voor ons, de week die komt.
Zoon 1 en familie zitten aan zee tijdens de herfstvakantie en vermits zoon 2 en zijn eega allebei in het onderwijs staan/zitten/liggen hebben we zelden babysit dienst tijdens vakantie periodes.
Iets anders : ....zelfs 's nachts is het nog steeds zalig weer.
Hoe ik dat weet? Omdat ik hier in mijn nachtjapon zit te typen en niet in mijn dikke winter peignoir en pelsen sloefkes.
Peignoir... raar woord hé, dat komt van het Frans zeker, dub dub ... hoe noemt men een peignoir in't mooi nederlands? 'Een kamerjas', dat was het! Er werken blijkbaar toch nog enkele hersencellen op dit ongoddellijk uur godzijbedanktmerciekes
Deze namiddag ben ik met twee vriendinnen op trot geweest - naar de dierentuin. Vriendin had twee vrijkaarten. 't was te goed weer om binnen te zitten had ze gezegd. Volk dat er was, niet te geloven. 't Was precies één of ander schoolvakantie : allemaal oma's en opa's met kleinkinderen en wij, de drie tetterende madammekes ook natuurlijk. We zijn dan maar na een korte wandeling rond de zoo in de Paon Royal gaan binnenzitten, daar konden we rustiger praten dan buiten in't gejoel.
Ook op de tram naar stad en naar huis was het ongelooflijk druk. Mijn tram passeert de Boekenbeurs, dan weet ge het wel zeker. Als sardiennekes op elkaar stonden we gepakt. Ik durfde niet goed in de boekenbeurszakken kijken, 't waren waarschijnlijk vooral kookboeken van de Piet of de Jeroen. Zelf ga ik dit jaar niet, want ik heb nog stapels boeken liggen die ik onlangs in Engeland gekocht heb en Congo en het derde deel van de Millenium Trilogie liggen nog te lonken.
Voilà... vier uur en een kwart en nog altijd niks, nada, gene vaak... doemme doemme toch.
Ik zal dan nu maar één of ander onnozel spelletje spelen, misschien komt Klaas Vaak dan toch wat zand in mijn oogjes strooien .... diepe slapeloze zucht!
Oeshje…dringend tijd maken om blog bij te schrijven, foeikes Bojako… !!
Vliegen bij jullie de weken ook zo snel voorbij of is dat alleen bij mij?
’t Zal vandaag ook een kort logje worden, want ik heb nog heel veel te doen.
Eerst en vooral seffens in mijne AhaaaBra geraken…’k heb een nieuwe methode ontdekt dankzij de hulp van vriendin H.
De AhaaaBra zit als gegoten en is bijzonder comfortabel, maar daar heb ik het al eens in een ander logje uitvoerig over gehad.
Het ding aankrijgen is echter niet simpel en dan druk ik het nog zacht uit.Je moet de elastische BH over je hoofd trekken en dat rolt elke keer op in een worst en daarom had ik steeds assistentie nodig van Mr. Silver. Hij vond dit niet zo erg …
Indien je de advertentie op TV kent, dan merk je dat er twee verkoopsters nodig zijn om het ding aan te trekken op een buste die dan ook nog geen armen heeft, dàt alleen al had al een duidelijke aanwijzing moeten zijn.
Maar kom, ik dwaal weer af…
Dit euvel (het oprollen der Bééhàà) kwam ter sprake tijdens het eten bij vriendin H. waarop zij onmiddellijk antwoordde : “ Mijn zus draagt die ook en zij vindt die BH’s ook zo gemakkelijk, maar zij trekt die niet over haar hoofd aan, ze stapt erin!”
“Ahaaaa!”zei ik
“Hahahahaha” lachtte Mr. Silver en toen ging hij verder en riskeerde hij zijn leven ...: “Gij krijgt dat ding nooit over uw poep.”
Na mijn dodelijke blik switchte hij bijzonder snel van onderwerp.
De volgende ochtend geen Mr. Silver meer nodig bij het aankleden.
Ik stapte gemakkelijk in de AhaaBraa : dikke poep en al,
Tot eergisteren ons Quasimoodooke (Seppe) bijgehouden. De stijve nek was hardnekkig, maar gisteren kon hij weer naar school.
Mr. Silver en ik hebben dan maar van het mooie herfstweer geprofiteerd om een lange wandeling met Molly te maken. Ze speelt dolgraag met de andere honden op de grote hondenwei en nadien gaan we 'natuurlijk' een Duveltje drinken voor we terug naar huis stappen.
Vandaag vieren we de zevende verjaardag van kleindochtertje.
Buiten schijnt een stralende zon, 't is wel aan de frisse kant, maar de kindjes zullen deze namiddag toch allemaal buiten kunnen spelen.
Nana (moi) is haar verjaardags biscuit aan het afwerken en daarom ... weer weinig tijd om te schrijven. ;-)
Kleinzoon 3 ofte Seppe ofte beter gezegd ons Quasimodooke heeft een wreed stijve nek en wij 'mogen' nu twee dagen knutselen met hem. 't is toch een schatje nietwaar? en voor de bezorgde omaatjes ... jaja... 't is maar een stijve nek. Op spoed werd meningitis uitgesloten wegens : geen koorts en veel te levendig
Donderdag was de begrafenis van Mieke. Geen droog oog in de kerk toen men eerst het “Ave Maria” zong, gevolgd door een lied dag ze zelf had opgedragen aan haar lieve man : “Merci cherie” van Udo Jurgens (* tekst hieronder)
Wat later op het kerkhof kwam een stralende zon piepen en het leek me alsof ik Mieke op haar gewone lachende, opgewekte manier hoorde zeggen : “Komaan hé mannekes, is’t gedaan hier met al dat gebleit, de zon schijnt, geniet van het leven, dat zou ik ook doen !”Zo was ons Mieke, de eeuwige vechter en optimist!
Diezelfde dag werd zus Engeland geopereerd.Een niersteen had zich vastgenesteld in haar urineleider en moest onder narcose weggehaald worden en er werd vervolgens een stent geplaatst.Hoewel de dokters haar diezelfde dag nog naar huis wilden sturen (ze hadden blijkbaar de bedden nodig ?!) heeft ze deze keer voet bij stuk gehouden en is ze in het ziekenhuis gebleven, want de hevige pijn die ze heeft is nog steeds onveranderd en men vindt de oorzaak niet.Meestal verdwijnt de pijn na het verwijderen van de steen.Ik verwacht vandaag nog meer nieuws.Ik hoop dat men minstens haar pijn wat kan verlichten.
Vrijdagavond zijn we met broer en schoonzus Ardennen naar de jaarlijkse gastronomische diner geweestdie ons plaatselijk Chinees restaurant organiseert.
Njammie Njammie, ’t was buitengewoon lekker.
De kok bereidt dan heel speciale Chinese gerechten die normaal niet op de kaart staan.
Gisteren, zaterdag, waren we dan weer uitgenodigd voor een tapas diner bij zoon 1 en zijn vrouwtje, samen met onze goede vrienden.
Kleinzonen 1 en 2 hadden flink meegewerkt bij het bereiden van de tapa’s en verdienen beiden een grote pluim voor de bijzonder lekkere hapjes en de vlotte bediening.
Elke leeftijd heeft zo toch zijn bijzondere charme nietwaar?
Strakjes ga ik met hen en hun mama naar een kinder musical dat wordt opgevoerd door ons plaatselijke amateur theater – het Dion theater, waar Mr. Silver als hobby meewerkt in de technische ploeg en waar vriendin Paz meespeelt bij het volwassen toneel.
Zoals ge ziet vervelen we ons niet.Hoe ik ooit moet afvallen is wel de vraag van zes miljoen…. ;-)
* Merci Cherie gezongen door Udo Jurgens
Merci Merci Merci für die Stunden Cherie
Cherie Cherie uns're Liebe war schön so schön
Merci Cherie sei nicht traurig muß ich auch von dir geh'n.
Adieu Adieu Adieu deine Tränen tun weh so weh so weh
Toen Mr. Silver vanmorgen naar zijn wekelijkse vriendenbabbel vertrok zei ik nog : « ge zult buiten op terras kunnen zitten, want de zon schijnt ». Nu ik naar buiten kijk vrees ik dat er van buiten zitten niet veel in huis zal komen, maar ach … dat zal hem niet weerhouden van Duveltjes te drinken.’t Is bijlange nog niet koud genoeg voor Gluhwein en dat lust hij bovendien toch niet.
Vorige week woensdag mocht ik bij Fons van blog ‘Keukenweetjes’ een Engels kookboek komen halen, enfin ’t werd een doos vol kookboeken.Bedankt hoor Fons.
Na de middag kwam kleinzoon 2 op bezoek en zoon 2 kwam tussen de middag een boterhammetje mee eten.
Vrijdag heb ik mijn blogmaatjes nog eens ontmoet en dat doet altijd weer deugd.Daarna waren we uitgenodigd bij vrienden voor een etentje en daar hebben we ook heel erg van genoten, ondanks het feit dat mijn spijsverteringsstelsen nog altijd naar de vaantjes is.
De huisarts is er nu bijna van overtuigd dat mijn pijnen en smarten een gevolg zijn van mijn Pancreas operatie vorig jaar… jaja…’t is al een jaar geleden, ongelooflijk hé.Ik heb nu andere pillen gekregen en die lijken wat beter te helpen.
Zondag heeft Mr. Silver me weer eens meegesleurd naar een zoveelste rommelmarkt en de wandelingen met Molly slorpen nu ook een groot deel van onze tijd op.
Toen kregen we het vreselijk nieuws van Mieke en toen ik op zoek ging naar foto’s van Mieke en onze vriendengroep van 45 jaar geleden werd ik echt nostalgisch.Wat waren we toen allemaal jong, gezond en mooi.Hierboven zet ik er een foto van Mieke van toen.
We zijn vriendinnen geworden op ons eerste werk na school.Achttien waren we zo ongeveer allemaal.We kwamen trouwens allemaal uit dezelfde school.Een non die daar les gaf was familie van onze toenmalige baas.
God wat hebben we daar plezier gemaakt.Zes jonge vrouwen waarbij het ongelooflijk klikte.Toen kwamen onze respectievelijke vrijers en die werden door de groep goedgekeurd en die werden nadien ook vrienden.Je zal maar geluk hebben.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder Mieke, net zoals het nooit meer hetzelfde was toen Rosette overleed.
En ik maar zagen over mijn spijsvertering.Ik zou me moeten schamen.
Ik moet nu echt beter mijn best doen om mijn blogdagboek bij te houden, voor je het weet sta je een week achter, maar ja, ik ben weer volop aan het lezen … schoondochter had me de Millenium trilogie van Stieg Larsson geleend en eens je daar in vertrokken bent, ben je een tijdje zoet.
’t Zijn goede, spannende boeken, maar naar mijn bescheiden mening staat er op z’n minst 25% teveel tekst in.
Met heel veel pijn in ons hart nemen we afscheid van onze lieve vriendin Mieke, die zes jaar lang een verbeten strijd heeft gestreden tegen de grote K.
We zullen ze altijd blijven missen en ons hart gaat uit naar haar lieve man en onze dierbare vriend Nap, die we heel veel sterkte toewensen.
al meer dan 45 jaar lang zijn we vriendinnen...
vlnr ...Mieke, Judith, Hedwige en ikzelf
lievelingssport van Mieke de doorzetster, dit zelfs tijdens haar vebeten strijd ...
En toch heeft mijne zilveren me weer kunnen verrassen.
Goed, ik wist dat we naar de Joekee gingen, ik wist dat we gingen shoppen, maar hij had de bestemming geheim gehouden tot we er bijna waren.
Molly hadden we de avond voor ons vertrek (met pijn in ons koekenhartje) afgezet in het dierenpension en klokslag 7.30u de volgende ochtend zijn we vertrokken naar Calais.Zonder enige fileprobleem, wat in België tegenwoordig een uitzondering mag genoemd worden.
Met de auto in Calais ‘Le Shuttle’ op en een half uurke later reden we tussen de zonnige weiden en velden van mijn thuisland richting Canterbury.
Daar had Mr. Silver in het ABode hotel een kamer geboekt, pal in het centrum van Canterbury, zodat we onmiddellijk bij alle winkels waren.’s Avonds had hij een tafeltje gereserveerd in het Michael Caines restaurant in hetzelfde hotel.Mnjam Mnjam … bijzonder lekker getafeld en we konden naar hartelust genieten van de wijn en de pousse café, want we moesten enkel de trap op naar onze kamer.
Vrij laat de volgende ochtend, na een uitgebreid Engels ontbijt, vertrokken we richting Ashford naar een enorm outlet center om daar nog wat verder te shoppen, voornamelijk eten, omdat dat fris moest blijven tot thuis.
Ashford ligt op de weg naar Folkestone waar we weer zonder probleem onmiddellijk op de Shuttle konden richting Casa Costaplenti (ons huisje).
De terugweg verliep echter niet zonder slag of stoot.Op de radio hoorden we van files van Jabbeke tot Oostkamp en we besloten om de oude weg naar huis te nemen over Diksmuide, Tielt en Deinze en in Aalter weer de snelweg op.
Een lange omweg, maar je staat tenminste geen uren in een file.
Even later hoorden we dat de Kennedy tunnel ging afgesloten worden en alle verkeer door één koker moest, maar we waren net iets te dom of te moe om de snelweg te verlaten en via Temse naar huis te gaan, dus we hebben er véél langer over gedaan om door de korte Kennedy tunnel te geraken dan door de Kanaaltunnel naar Engeland.
Is er nog één plaats in België waar er geen wegenwerken zijn?Pffft….
De volgende ochtend zijn we Molly gaan halen uit het pension en ze leek er gelukkig niet onder geleden te hebben.Thuis was ze weer gewoon zichzelf.
Volgens mijn goeroe Cesar Millan leeft een hond in het NU… wel ik moet het geloven.
NU is ze gelukkig en dat is wat belangrijk is en wij ook natuurlijk.
Voilà, ’t is nog altijd veel te mooi weer om lang aan de PC te zitten, dus ik ga dit snel even op mijn blogje zetten en na de middag hoop ik een mooie wandeling te kunnen doen met Molly.
Op 28 september as. zijn Mr. Silver en ik 43 jaar gehuwd en dit moet natuurlijk gevierd worden.
't is 'zogezegd' een surpriseke voor mij, maar natuurlijk ook eentje voor hem. We gaan een paar dagen shoppen aan de overkant van het Kanaal.
'Shoppen': de lievelingsbezigheid van mijnen trouwe en 'een reisje', ook een lievelingsbezigheid van diezelfde trouwe zilveren, maar toch is het een geschenkje voor mij .... 't is maar hoe ge het aan boord weet te leggen nietwaar? Tijdens onze maand aan zee in juni wou hij er naartoe, maar dat ging niet wegens Molly, toen nog een heel jong puppy'ke.
Nu gaat onze zeven maand oude Molly twee dagen op pension, nèt nu ze zo braaf is en goed begint te luisteren. Hopelijk komt ze niet totaal getraumatiseerd terug thuis en moet ik haar terug van vorenafaan beginnen opvoeden.
Mr. Silver heeft mijn weekend valiesje open klaargelegd op het logeerbed...een hint om al te beginnen inpakken misschien ???? - morgenvroeg om 7.30u moeten we vertrekken.
Inpakken???? Ik ga shoppen nondedomme, dan moet ik toch niets inpakken!?
Waar we gaan slapen .... dat blijft een verrassing... dat mag ik nog niet weten.
....there'll be blue birds over .... the white Cliffs of Dover ..... dumdum dumdum dumdum dum .....
Ik schrijf u deze brief om u te laten weten dat ik u verlaat. Ik ben de voorbije 7 jaren een goede echtgenoot geweest, maar kan er niets voor laten zien.Deze laatste twee weken zijn een echte hel geweest.
Vandaag belde uw baas me om te zeggen dat je vandaag je ontslag hebt ingediend, dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Vorige week kwam je thuis en je zag niet eens dat ik een nieuwe haarsnit had, dat ik je lievelingsmaaltijd had bereid en dat ik een spiksplinternieuwe zijden boxershort droeg.
De maaltijd schrokte je naar binnen in twee minuten en je ging onmiddellijk naar bed nadat je al je soaps op TV had bekeken.
Je zegt me nooit meer dat je me graag ziet, je wil geen sex meer. Ofwel heb je een minnaar ofwel hou je niet meer van me.
Wat het ook zij, ik ben weg, ik verlaat je.
Je ex-man
PS : probeer me niet terug te vinden. Je ZUSTER en ik vertrekken samen naar Spanje.
antwoord :
Lieve Ex-man,
Je brief heeft mijn dag zo mogelijk nog beter gemaakt.
Het is waar dat we zeven jaar getrouwd zijn geweest, hoewel ik je niet bepaald een goede echtgenoot mocht noemen.Ik kijk naar mijn soaps op TV om je voortdurend gezaag niet te moeten aanhoren.
Ik had vorige week wel je nieuwe haarsnit opgemerkt, maar het eerste waar ik aan dacht was dat je op een meisje leek. Mijn moeder heeft me altijd geleerd om niets te zeggen indien het niet iets positief is, daarom gaf ik geen commentaar.
Toen je mijn lievelingseten voorschotelde moet je aan MIJN ZUSTER gedacht hebben, want ik eet al zeven jaar geen vlees.Wat de nieuwe zijden boxershort betreft:Ik kon er niet meer naar kijken toen ik de prijs zag, het etiket van 49,99 € hing er nog aan en ik hoopte dat het toeval was omdat mijn zuster die ochtend 50,00 € van me geleend had.Maar toch, ik zag je toen nog altijd graag en dacht dat we aan ons huwelijk konden werken.
Toen ik vanmorgen in de krant las dat ik 10 millioen euro gewonnen had met de Euro millions heb ik op staande voet ontslag genomen en voor ons twee een reis geboekt naar Hawaï, maar toen ik thuiskwam was je al vertrokken en vond ik je brief.
Al wat gebeurt, gebeurt om een reden denk ik.
Ik hoop dat je heel gelukkig zal worden met mijn zus.
Mijn advokaat heeft me gezegd dat je omwille van je afscheidsbrief op geen eurocent van me mag rekenen.
Liefs van je ex-vrouw, schatrijk en zo vrij als een vogel.
PS: ik weet niet of ik je dit ooit verteld heb, mijn zus Carla werd geboren als Carl.Ik hoop dat dit geen probleem voor jou is.
De bloeduitslagen waren allen positief, of negatief ... 't is maar hoe ge het bekijkt. 't komt erop neer dat Pancreas, lever etc. allemaal gezond en wel lijken volgens de testen. Niets wijst op een infectie of een bacterie, dus ik voel me ziek zonder echt ziek te zijn.
Jakkes! Ik zou gelukkig moeten zijn, maar ergens hoopte ik op een doodgewone, doordeweekse bacterie die met KILL BILL antibiotica in drie dagen kon vernietigd worden.
De huisdokter zei dat ik nu braaf mijn pillekes en zakjes verder moet uitnemen en indien het dan niet beter is terugkomen.
Okidoki, so be it.
Hoewel ... bij nazicht op 't Internet bleek een doosje pillen 'Sulpiride' (wit product) bestemd te zijn voor psychosen, depressie en dementie. HUH ???? Bij navraag bij de apotheek werd me gemeld dat ik niet ongerust moest zijn, 't was geen vergissing, deze pillen worden ook gegeven voor maag en darm.
Gisteren had ik voor de eerste keer in lange tijd een goede dag.
't is voorbij -dacht ik nèt iets te prematuur-, want deze ochtend zou ik weer gezworen hebben dat ik leed aan zwangerschapsmisselijkheid...wie weet...de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Enfin, 't is maar dat ge weet dat ik nog leef nietwaar. Onkruid vergaat niet!
nog altijd hetzelfde...zo ziek als een kriek,... mag vanmiddag bellen voor uitslag bloedonderzoek...hoop echt dat het een bacterie is dat ik kan wegkrijgen met antibiotica... hou jullie op de hoogte.
Hoe is het weer vandaag in Antwerpen? Piep ...ge ziet ze, ge ziet ze niet …. Laura oftewel de zon.Zo’n weer is’t vandaag.
Waar was dat feestje? Hier was dat feestje!
Vrijdag namiddag was het prachtig weer om buiten een terrasje te doen met mijn lieve blogvrienden, Paz’ke hebben we wel gemist, maar het arm schaap had teveel andere dingen rond haar hoofd.
Deze keer moest ik wel vroeger dan normaal vertrekken, want vervolgens gingen we het zeventigste verjaardagsfeest vieren van de goede vriend van Mr. Silver en wel in een ongelooflijk kader: de crypte van de kerk waar hij al sinds zijn vijfde (zo werd ons gezegd) niet meer buiten te krijgen is.- de kerk, niet de crypte natuurlijk!
Het feest werd opgeluisterd door een prachtig zingende bariton, die een voorliefde had voor liedjes van Cole Porter.Het was een prachtig feest.
Zus en schoonbroer Engeland waren inmiddels aangekomen voor een vakantie bij broer Ardennen, maar ze verbleven tijdelijk bij onze neef die vlakbij ons woont en waar zaterdag dan de verjaardag gevierd werd van hun zoontje.
Weer een feest en als extra toemaatje “prachtig” weer.De kinderen, en het waren er heel veel, konden naar hartelust spelen in de grote tuin.
Er was een breker in het spel gekomen voor zus Engeland, maw een spelbreker - een steen:op weg naar België was één van haar nierstenen op wandel gegaan en zij leed ongelooflijke pijn.
Gelukkig was er op het feestje nog één BOB die nog niets gedronken had en zij voerde zus naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling.Zus kreeg daar een infuus met pijnstilling en mocht daarna naar huis.Ziek worden in een weekend is geen aanrader.Ziek worden op een feest nog minder.Normaal gezien zouden ze na het feest vertrekken naar de Ardennen, maar zus voelde zich daartoe nog echt niet in staat.
Broer 1 en schoonzus bleven dan bij ons slapen en zus nog een nachtje extra bij neef en zijn vrouwtje.
De volgende dag, dankzij de straffe medicatie die ze meegekregen had in het ziekenhuis, was ze in staat om de volgende dag te vertrekken en donderdag komt ze terug naar Antwerpen om een scan te laten nemen.
Slechte start voor een vakantie, het kan enkel maar beteren. Aan de telefoon vanmorgen zei ze echter dat het daar 'ouw wijven' regende.
‘k heb daarnet even naar mijn agenda gekeken en ik denk dat we nu eventjes uitgefeest zijn.
Mijn maag en lever zullen blij zijn dat het voor hen ook even vakantie wordt! J
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
