this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Oei, hoog tijd om mijn dagboek snel even bij te werken. Ik merk dat het al vrij lang geleden is en dat is niet van mijn gewoonte.
t Ja, wat wil je, die eerste zon lokt je voortdurend in de tuin of naar buiten hé.
Vervolgens was Seppe vorige week, na één dagje school, voor de elfendertigste keer weer ziek.
De kinderarts heeft hem eindelijk diezelfde dag nog doorverwezen naar een NKO specialist en die wou hem vorige vrijdag al onmiddellijk opereren om zijn zeer grote ontstoken amandelen en poliepen te verwijderen en buisjes in zn oren te steken.
Vrijdag kwam echter heel slecht uit voor beide ouders, maar de operatie staat nu gepland voor vrijdag a.s.
Laten we nu maar hopen dat het helpt en dat hij daarna eindelijk wat gezonder wordt, het arm schaapje.
Vrijdag namiddag was het blogmeeting en Mr. Silver nam vrijwillig de taak van babysitter op zich voor die namiddag, want hij weet hoe graag ik mijn lieve vrienden elke maand terugzie.
Ik hield mijn hart vast, want hij is niet gewoon om helemaal alleen de verzorging van kleine kindjes op zich te nemen. Maar, er is altijd een eerste keer en hij heeft het er goed van af gebracht.
Seppe was gelukkig in de auto int slaap gevallen toen ventje me naar onze ontmoetingsplaats reed en daarna is hij verder naar een park gereden, heeft de slapende Seppe in de buggy gelegd en die heeft nog een hele tijd rustig verder geslapen.Toen was het tijd om hem naar zijn mama te voeren.
Na de blogmeeting kwam Mr. Silver me halen zijn we nog iets gaan eten en zoals vrij vaak gebeurt, ( zoals bv. wachtkamer dokter) waren we snel gezellig aan de praat met de mensen aan het tafeltje naast ons.
Gisteren was het tamelijk miezerig weer en ik vond het niet erg om binnen te blijven. Ventje was, samen met de andere grootvader, bij zoon 2 nu aan de verbouwing van de zolder begonnen.
Net toen ik wou beginnen schrijven voor mijn blog, kwam er een mailtje van een vriendin, met de vraag of ik misschien een korte dialoog voor een filmscenario wou schrijven.
Ik heb zo iets nog nooit gedaan, maar het prikkelde onmiddellijk mijn schrijf-inspiratie en voor ik het wist was de dag bijna om.
Na uiteindelijk drie versies verzonden te hebben ben ik nu wel wreed benieuwd naar het eindresultaat.
Vandaag schijnt het zonnetje weer, ik ben daarnet even in de tuin gaan voelen of het warm was, maar t is nog een beetje te fris naar mijn goesting.
Vanmorgen kreeg ik eerst een telefoontje van mijn lieve vriendin en zon gesprek kan vrij lang duren,vervolgens belde zus Engeland me voor een praatje en voor ik het wist was het al namiddag, een dag is niets meer hé? Ik heb meer uren nodig.
Ventje begrijpt niet wat wij altijd te vertellen hebben aan de telefoon, maar ja, wat wilt ge, wij zijn èchte vrouwen hé.
Wij zijn 'die stereotype vrouwtjes' zoals ze voorgesteld worden inhet nieuw komisch (sic) programma M!LF (= Man Liberation Front) met Filip Geubels en Jan Van Looveren, twee èchte venten die ijveren om van de nieuwe mannen terug èchte alfa-macho-mannen te maken.
(voor hen die het programma nog niet kennen vanavond wordt het tweede deel heruitgezonden rond elf uur op 2BE)
Ik doe mijn uiterste best om die macho humor te begrijpen, misschien lukt het me ooit nog eens.
'Snelle Eddy' van Chris Van den Durpel, wel dat personage is zo ongelooflijk 'over de top' dat je er wel moet om lachen. Maar ..... M!LF moet me nog over de streep trekken, bij dat programma heb ik nog steeds het wrevelig gevoel dat elke zot al lachend de waarheid zegt !
Enfin, indien je een man ongelooflijk grappig vindt, omdat hij op zn rug liggend, op commando scheten kan laten die toefkes talkpoeder omhoog doen spuiten, dan is dit zeker een programma dat je niet mag missen!
Waarschijnlijk snap ik als superbrave, welopgevoede, volgzame, niet feministische , fantastische Stepford wife, die macho humor niet.
Lieve mensen, ik ga nu snel snel naar de tuin, om zoals het hoort, aan mijn geliefde te vragen of hij een koud pintje wilt .
In het begin van de week heb ik met mijn nog steeds fluitende oren - de door mijn lieve schoonbroer ingescande oude dias proberen te klasseren, mensenlief wat kruipt daar toch enorm veel tijd in!
Waarschijnlijk is dit omdat ik elke foto met plezier zit te bestuderen
me and my daddy
Met de twee jongste kleinkinderen heb ik dan ook, terwijl hun mama en papa naar de gynaecoloog waren, naar de video van hun 12 jarige papa gekeken. Hij deed toen zijn plechtige communie en sprak nog met een fijn hoog stemmetje.Heerlijk was het om de stemmen van mijn vader en moeder weer te horen, vooral vader met zijn uitgesproken Brits accent. Kleindochter was daarentegen verrukt om haar papa als kind in bad te zien.
Ik mocht destijds de video van mijne patron voor een dagje lenen, want zo'n apparaat was toen niet iets voor de gewone Jan ofte Bojako met de pet, het kostte toen nog gemakkelijk ongeveer 100.000 bef.
Mr. Silver anno 1965
Woensdag werden wij ouders en grootouders uitgenodigd om te komen kijken naar de leerling zwemmertjes
Kleinzoon 2 demonstreerde zijn duik en zwem kunsten en ik moet eerlijk zijn, hij kan het al veel beter dan ik.
kleinzoon 2
zijne papa toen hij ongeveer even oud was
Donderdag werd Mr. Silver thuis per chariot opgehaald door zijn twee zonen, die hem voor Vaderdag trakteerden op een lekker etentje en daarna op een (of meerdere) pintjes.
Zon drie mannen samen op stap, mijn peperkoekenhartje liep over van geluk heerlijk toch als zonen hun oude padre zo graag zien.
Toen ik daarna via Net gemist in het programma Nooitgedacht Luc Van der Kelen met een krop in de keel vol bewondering over zijn vader hoorde praten, kreeg ik weer tranen in mijn ogen.
Vrijdag moesten weer dringend de hoogstnoodzakelijke aankopen gedaan worden, want de muizen vielen dood in de kasten.
Zaterdag kwamen onze twee oudste kleinzoontjes, mama moest werken en papa moest naar een begrafenis.
Kleinzoon 2 nodigde ons na de zwemles nu ook uit om te komen kijken naar zijn turnles want het was opendeurdag.
Ik had heerlijke fotos getrokken van Mr. Silver die mee mocht turnen, maar ik heb ze op een DVD gezet voor de kinderen, vervolgens van de camera gewist en daarom heb ik hier voorlopig geen beelden van, t was anders de moeite.
Ik had speciaal voor kleinzoon 1 soep met ballekes gemaakt, maar hij heeft nadat zijn bord leeg was mij heel tactvol gezegd dat hij het liefst groene soep met ballekes eet.Dat staat genoteerd voor de volgende keer.
Om 13.30 kwam hun papa hen in vliegende vaart afhalen, want kleinzoon 2 moest vervolgens naar een verjaardagsfeestje.
Mr. Silver nodigde mij uit om hem te vergezellen, hij ging met schoonma boodschappen doen, maar mijn ijzig koele dank-u-blik zei genoeg.Hij vertrok schoorvoetend alleen.
Zondag werd schoonma nu door de hele familie gevierd (drie verjaardagen hé!) en zoals ge ziet op de hierbijgevoegde fotos ziet ze er nog steeds stralend uit voor de gezegende leeftijd van zesentachtig lentes.
schwiegermutti
schoonma met een deel van de achterkleinkinderen
schoonma nu met alle achterkleinkinderen
Na het familiefeest zijn we met alle achterkleinkindjes wat gaan uitwaaien int park, gelukkig regende het even niet.
s Avonds kon ik geen pap meer zeggen veel teveel gegeten en gedronken en toen ik me neervlijde op mijn veelvuldige hoofdkussens om vanuit mijn bedstede TV te kijken floten mijn oren nog lustig verder .
Ik ga de wachtkamer van de huisarts binnen en kijk ontmoedigd rond. Howel ik ben goed op tijd ben is de wachtkamer bijna vol, er is nog slechts één stoeltje vrij.
Mijn eerste reactie is me om te draaien en terug naar huis te gaan, maar ik bereken hoelang het zal duren indien de dokter zich probeert te houden aan een kwartier per patiënt.
Ik blijf , volgende keer is het misschien nog erger.
Gelukkig ben ik mijn boek niet vergeten mee te nemen.
Ik kijk rond en vraag wie de laatste is en ik weet hoe het komt, maar ik blijk een flitsend neon bord boven mijn hoofd te hebben waarop staat : Breek de stilte en vertel mij al jullie problemen
Ik heb elke keer prijs, het is uiterst zelden dat ik niet aangesproken word.
Een dame, ik schat haar ongeveer mijn leeftijd, kijkt me aan en zegt : Het zonnetje heeft niet lang geschenen hé madam, wat een pokkenweer, t is niet moeilijk dat men zich depressief voelt.
Ik knik vriendelijk maar probeer niet te antwoorden omdat ik mijn boek verder wil lezen.
Te laat!
Een oude dame grijpt zich aan de openingszin vast als aan een strohalm en zegt : Juist madam, ik ben ook vreselijk depressief, maar dat komt omdat ik zo eenzaam ben sinds mijne man gestorven is en ge kunt niet buiten met dat slecht weer en ge ziet niemand, vreselijk!
Een jonge vrouw, duidelijk zwanger, puft en zegt : Regen of zon, mij maakt het niet uit, ik zie het helemaal niet meer zitten, ik keek zo uit naar dit derde kindje, maar nu is mijn man werkloos door de crisis en nu zal ik verplicht worden om te blijven werken en ik had er zo op gerekend om half time te kunnen werken.
De eerste dame kijkt de jonge vrouw aan en zegt : Het is niet gemakkelijk om rond te komen met één loon, maar als u werk hebt en uw man is thuis en hij heeft zijn uitkering, dan kan uw man de kinderen toch verzorgen en het huishouden doen nietwaar?
De jonge vrouw kijkt ontzet en antwoordt : Rondkomen met één loon, ge moet dat in deze tijd maar eens proberen, dat is niet te doen, nee hoor, hij moet zo snel mogelijk terug aan het werk.
De oude dame vraagt met de onschuldige ogen van een oudere dame die nooit buitenhuis gewerkt heeft : En wie gaat er dan voor de kindjes zorgen als jullie beiden werken?
De jonge vrouw antwoordt: Wel, de twee oudsten gaan al naar school, daar is voor- en nabewaking en de grootouders helpen met de opvang tijdens de vakantie periodes of wanneer ze ziek zijn en de baby kan zoals de anderen vroeger, deeltijds naar de kribbe en deeltijds naar de grootouders.Ik kan trouwens geen hele dag thuiszitten, ik moet onder de mensen zijn of ik word gek.
Een andere jonge dame mengt zich in het gesprek : Gij hebt geluk dat ze naar de grootouders kunnen, mijn moeder is weduwe en ziekelijk en mijn schoonmoeder wil het niet doen, die zegt dat ze nu van het leven wil genieten nu haar kinderen volwassen zijn.
De oude dame kijkt mij aan, ik zit zo ongeveer tussen de twee generaties en ze vraagt me: Hebt u kleinkinderen mevrouw? waarop ik bevestigend antwoord dat ik er vier heb en eentje op komst.
Alle ogen zijn nu op mij gericht en de dame die me bij het binnenkomen aangesproken heeft vraagt me: en houdt u de kleinkinderen bij?
Ik leg uit dat ik met de kinderen overeengekomen ben dat ik de noodopvang bomma ben en dat bij onze jongste kleinzoon vrij veel noodopvang nodig is omdat hij veel ziek is, maar dat het wel zal beteren als hij wat ouder wordt.
De zwangere jonge vrouw zucht heel diep:Ik zou veel liever hebben dat de grootmoeders naar ons thuis komen om op te passen, dan hoef ik niet elke ochtend die hele verhuis te doen, maar dat willen ze niet, het zou nochtans veel gemakkelijker zijn.Mijn vriendin haar moeder doet dat wel en die zorgt zelfs voor de was en de plas en het eten staat klaar als ze thuiskomen van hun werk, das pas een goede moeder!
De dame van mijn leeftijd zegt bijna verontschuldigend : Ik zou wel graag af en toe op de kindjes willen passen, maar mijn man wil het absoluut niet, hij kan niet tegen de rommel en de drukte en hij wil veel op reis en bovendien leven onze twee oude moeders nog en die vragen ook om heel veel aandacht.
De oude dame zucht heel diep en dept een depressief traantje weg met haar kanten zakdoekje dat naar eau de cologne ruikt.
Jaja, zo gaat dat, vanaf een bepaalde leeftijd wordt ge voor iedereen overbodig, als ze u niet meer nodig hebben, dan ziet ge ze nog amper, niemand luistert nog naar u, want niemand is echt geïnteresseerd, als ze komen zijn het slechts beleefdheidsbezoekjes en dan ziet ge ze voortdurend naar de klok kijken of het nog niet gepast is om te mogen vertrekken.
Plots neemt het gesprek een andere wending en iedereen begint bijna gelijktijd te spreken over de dame van 93 die ze op TV gezien hebben en die om euthanasie vraagt.Iedereen heeft er zijn mening over.
Eindelijk hoor ik de dokter binnenkomen, de raadpleging begint.
De oude dame, blij dat ze mijn luisterend oor gevonden heeft, vertelt me tijdens het lange wachten haar hele levensverhaal.
Het is bijna haar beurt, ze legt het weekblaadje terug dat ze nog niet heeft open gehad, zet haar handtas netjes op haar schoot en ze vraagt me : en madammeke, zit gij ook hier omdat ge depressief zijt, t is precies de ziekte van den tijd hé?
Ik antwoord dat ik nog steeds niet depressief ben hoewel ik na het aanhoren van al die miserie het wel bijna geworden ben maar dat ik enkel naar de dokter kom omdat ik al maanden een voortdurende fwieeeeeeetttttt-toonin mijn oren heb.
Ze kijkt me bezorgd aan en knikt moederlijk: zo begint het mevrouwtje, zo begint het
Ik zal nooit weten wat er zo begint, want de deur gaat open en de dokter zegt : de volgende!
De depressieve oude dame staat zuchtend en kreunend op en sleft achter de dokter aan alsof ze hem ook lichamelijk haar depressie moet aantonen.
Ik glimlach bij het idee dat de verkoop van anti-depressiva de apotheker straks wel zal opfleuren!
Ik vergeet soms dat dit de categorie Dagboek èn Bedenkingen is. Hoog tijd dus om weer even over iets serieus te schrijven.
Wel gisterenavond, enfin 't zal nu wel eergisteren zijn, heb ik op Canvas naar de boeiende documentaire gekeken :
"Connected : The Power of Six Degrees." vrij vertaald : "De macht van de zes stappen"
Het concept van de zes stappen zou betekenen dat elke persoon één stap verwijderd is van de volgende, vervolgens twee stappen verwijderd van een persoon die iemand uit zijn omgeving kent en uiteindelijk gemiddeld zes stappen van elke andere persoon op aarde. Zo bestaat er dus een netwerk van mensen of m.a.w. 'een mensenweb', te vergelijken met het internet ofte de www. (nee niet de Weight Watchers, maar de wurld waaid web)
Men gaf als voorbeeld een enveloppe aan verschillende mensen, verspreid over de hele wereld. Elke enveloppe moest uiteindelijk terecht komen bij een professor in Harvard.
De enveloppe moest hem wel bereiken via een menselijke keten van vrienden of kennissen.
Uiteindelijk bereikten bijna alle enveloppen hem inderdaad via een gemiddelde van zes personen.
De wetenschappers in het programma hadden ontdekt dat ook sociale netwerken een combinatie van clusters vertoonden, bv. een groep vrienden van je die in dezelfde stad wonen en een sporadische kennissen link bv. een vriend of familielid die heel ver weg woont.
Deze links zorgen voor die snelweg in het sociaal netwerk.
Jij kent misschien zelf niemand in Amerika, maar een ander wel.
Ik ken Hotlips, dus ik ben slechts twee stappen verwijderd van haar dochter enz. enz.
Op medisch vlak werd uitgelegd dat deze zelfde zes stappen er tevens voor zorgen dat we ook maar zes stappen verwijderd zijn van een infectie of een ziekte.
In de documentaire werd dit via een mathematisch grafiek uitgelegd.(zie kader hierboven)
Een nieuwe wetenschap : de studie van de zes stappen web. Zelfs mijn simpele geest begreep er bijna alles van. Fascinerend nietwaar !
Maar... na het zien van de documentaire speelde er een rare, vage herinnering door mijn hoofd.
Genesis
En God zag al wat Hij gemaakt had, en ziet, het was zeer goed. Toen was het avond geweest, en het was morgen geweest, de zesde dag.
Lap zeg! Alweer het magisch cijfer zes
Zouden de nonnekes op school dan toch gelijk gehad hebben?
Hartelijk dank voor al jullie lieve gelukwensen. Ik hoop dat jullie net als ik genoten hebben van dat eerste heerlijk lentezonnetje dat zich steeds laat zien op mijn verjaardag. Het is dat zonnetje waar je het meest van geniet na die lange, koude winter, zelfs al geeft ze nog niet veel warmte.
Als een extra weder-geschenkje geef ik jullie de video hierboven. Net zoals die eerste jongen, dans ik deze dans elke ochtend bij het ontwaken!
Heel lang geleden toen Bojako nog een klein meisje was en thuis woonde bij haar ouders werd een jarige als volgt gevierd :
-de jarige kreeg s morgens een kaart met een briefje van 50 ouden Belgischen franken erin van haar ouders, en van ouders, broers en zus, drie dikke zoenen.
-Na het avondeten werden alle lichten gedoofd en kwam een glunderende mama de kamer in met een zelfgebakken cake, met evenveel kaarsjes erop als de leeftijd van de jarige en iedereen zong uit volle borst Appi beursdee toe joe.
De jarige glunderde, blies de kaarsen uit, deed een stille wens en niemand mocht van de cake proeven tot de jarige eerst een hapje nam, wat natuurlijk wat uitgerokken werd om wat langer te genieten van de aandacht en om broers of zus wat te plagen.
-De jarige moest die dag niet helpen afwassen !Voor de meisjes was dit een heuglijke dag,want de jongens moesten toch nooit afwassen : volgens vader hoorde dit namelijk niet tot de mannelijke taken.
But the times they are a changing zong Bob Dylan destijds en ik kan het bevestigen.
(Ik krijg deze rotcode weer niet weg: ik geef het op!)
Schoonma verjaart volgens haar identiteitskaart op 12 maart, volgens haarzelf op 24 maart en wordt door kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen gevierd op 29 maart.
Elk jaar zijn die drie dagen een steeds weerkerend groot dilemma voor Mr. Silver en mezelf.
Wachten we gewoon 29 maart af en doen we op 12 en 24 maart of onze neus bloedt?
Kom zeg, zijn we masochisten of zijn we het niet?
12 maart :
Mr Silver : Ons ma verjaart vandaag, wat gaan we doen Shoeke?
Bojako : Bellen en haar proficiat wensen zeker!
Mr. Silver: (met bedenkelijk gezicht) hmmmmm okee dan.
Bojako: (kent hare zilveren) t ja zo helemaal alleen op haar verjaardag, das wel erg hé,willen we dan vanmiddag met haar naar de supermarkt gaan en daarna iets gaan drinken?
Mr. Silver: (opgelucht) Ja das een goed idee, ik bel haar op.
Schoonma : Ies hiel goe, zal ik met boess naar winkel gon en dor wachtte oep olle?
Mr. Silver : Moeder, ge weet toch dat we u altijd aan de voordeur met de auto komen ophalen!
Schoonma : Jo mor ik kan oek met boes gon.
Mr. Silver : En waarom zoudt ge dat doen?Nee, we komen u zoals altijd ophalen om twee uur.
Om twee uur arriveren we aan de ingang van het appartementsgebouw en schoonma staat al beneden.
Schoonma : Oei ikdochtte al ik moest met boess gon!
Mr. Silver : Ik had toch gezegd dat we u zoals altijd kwamen halen.
Schoonma : Jo mor ik schton al vaaif minoeten oep olle te wachten en ik dacht ik haabe verkierd vershton.
Bojako in auto : héél heel diepe zucht
Er wordt gewinkeld, de boodschappen gaan in de koffer en we gaan in een taverne iets drinken.
We laten schoonma aan het woord,
Mr. Silver weet toch nooit wat te vertellen aan zijn moeder en Bojako weet dat oude mensen graag zelf eens praten, want ze zitten al zoveel alleen.
Schoonma is niet te stuiten : ze is een wandelende Story/Privé/Dag Allemaal en ze babbelt lustig en onverstaanbaar de hele namiddag non-stop.
Bojako luistert, met haar ogen aandachtig op Schoonma gericht, maar met haar verstand op nul en drinkt niet haar gebruikelijke ene Triple, maar twee om de namiddag te kunnen overleven.
Mr. Silver drinkt rustig zijn Duveltjes en zit met zijn gedachten op een heel andere planeet.
Wanneer we opstaan en afrekenen zegt Schoonma glunderend: Ik trakteir vur verjordag met loenchgarten!
De loenchgarten heeft ofwel een slechte dag,ofwel lijdt het onder de crisis,maar de toiletten zijn smerig, er is geen WC papier of papier om je handen af te drogen en het eten lijkt alsof het van de vorige dag is en opgewarmd werd, maar soit.
Bojako en Mr. Silver zeggen beleefd omdat ze zo opgevoed werden: Bedankt moeder, dat was héél lekker! en we rijden eindelijk huiswaarts.
Bojako : Zeg moeder, ge komt toch zondag om mijn verjaardag te vieren hé?
Schoonma: Joa mag ik keume?
Bojako: Toch altijd hé moeder, Mr. Silver zal u komen halen tussen twee en drie.
Schoonma: Oei, zoe loat!
Bojako: Ja moeder, de kinderen moeten allemaal eerst nog naar andere verjaardagsfeesten en ze komen pas om drie uur
Schoonma : Allee dan ies goe, ich zal klorston!
Pfft .nu nog de verjaardagen van 24 maart en 29 maart van schoonma, want ge kunt zon oud menske toch niet alleen laten op haar drie verjaardagen hé!
Ach wat was het vroeger toen Bojako nog een kind was toch simpel nietwaar, maar ja .
God wat is het toch ellendig om een piekeraar te zijn.
Jaja lieve vrienden, ik ben een ongelooflijke piekeraar eersteklas.
Moesten ze medailles voor piekeren uitdelen, dan won ik elk jaar glansrijk een gouden medaille.
Het ellendige van piekeren is dat je er nog ellendiger van wordt, wat een vreselijke ellende.
Vandaag schijnt de zon en ik heb me voorgenomen om niet langer te piekeren.
Voilà !
Hmmm .gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ik duw vanaf nu de ellende waarover ik pieker naar de achtergrond, naar een speciaal vakje in mijn hoofd dat ik op slot wil doen en de sleutel wil wegwerpen, maar t is niet zo gemakkelijk als het lijkt.
Ach, piekeren heeft toch helemaal geen zin, wat op je afkomt komt er toch aan en je moet er dan maar het beste van maken.
Mannen kunnen dat goed.
Die piekeren niet over wat er staat te gebeuren, of ooit in de toekomst misschien zal gebeuren.
Nee, mannen hebben het geluk dat ze vandaag leven, of in het nu en slechts problemen aanpakken wanneer ze zich voordoen.
Was ik maar een man.
Maar ik ben een vrouw, ik kan er ook niets aan doen.Het zit in de genen.
Ik pieker lustig maanden, wat zeg ik, jaaaren op voorhand.
Alle mogelijke doem scenarios spelen zich in mijn hoofd af terwijl er nog niets gebeurd is.
Het kan gebeuren, het zal misschien gebeuren, het zal hoogstwaarschijnlijk gebeuren maar wie weet gebeurt het niet?
Misschien val ik morgen dood en ontwijk ik alle mogelijke toekomstige moeilijkheden.
Dat is een ander alternatief, maar ook een die ik best wil vermijden anders begin ik daar nog over te piekeren.
Besluit:
IK WIL NIET MEER PIEKEREN
IK GA NIET MEER PIEKEREN
PIEKEREN IS SLECHT VOOR DE GEZONDHEID
PIEKEREN IS SLECHT VOOR DE GOEDE NACHTRUST
PIEKEREN LOST DE PROBLEMEN TOCH NIET OP
Moest ik een dichter zijn dan had ik dit allemaal op een prachtige manier kunnen verwoorden, maar ik kan spijtig genoeg niet goed dichten.
Maar kom
Què sera, sera zong Doris Day vroeger met haar prachtige stem en ik zal me daar bij moeten neerleggen.
Oef
Blij dat ik dat nu voor eens en altijd kwijt ben.
Het kan toch goed doen om je hart zo eens uit te storten hé?
Tantje werd gisteren negentig. Ze was de middelste van de drie Mechelse dochters. Het enige zoontje van grootmoeder werd toen hij vijf jaar was, doodgereden door de auto van meneer doktoor en dit in de tijd dat enkel meneer doktoor een auto had. Zij, het ziekelijkste kindje, dat volgens meneer doktoor nooit de tien zou halen, zij heeft uiteindelijk iedereen overleefd. Het hangt er van af uit welke hoek ik ze bekijk, maar soms zie ik er mijn moeder in en meestal mijn grootmoeder.
Keihard heeft ze haar hele leven gewerkt, net zoals haar moeder en haar zussen, en net zoals hen ging ze ook maar tot haar twaalf jaar naar school en n
et zoals hen spreekt ze ook zonder moeite drie talen en rekent ze sneller uit het hoofd dan met een rekenmachine.
Hun winkels aan t Zeetje draaiden vele jaren lang op volle toeren en toen de tijd kwam om te rentenieren deed Tantje dat ook en ze genoot ervan met volle teugen.
Ze reisde daarna bijna de hele wereld af, ging elk jaar overwinteren in het zonnige zuiden en gaat nu nog steeds elke week bollen en petanquen hoewel ze nog amper kan zien of horen.
Haar stadje zorgt goed voor zn gepensioneerden en ze wordt tegen een minimale prijs van hot naar her gevoerd met een taxi.
Ze kon er zich snel mee verzoenen dat ze ziekelijk, niet knap was en een beetje scheel zag. Ze maakte kennis met een heerlijke, knappe, lieve, zachte man, onze nonkel Lewie. Van hem kreeg ze een dochter en een zoon cadeau.
Wat ze het ergste in haar leven vond, waren haar zeer weinige, zeer dunbezaaide haren. Door de jaren heen werden ze steeds minder en steeds dunner. Voor de trouw van haar zoon zette ze voor de allereerste keer een pruik op. Na een tijdje vloog de pruik in een hoek en zei ze : ze mutte ma maar pakke zoeas ik zen en ander legge ze hun kop er maar neffe.
(vert. ze moeten me maar nemen zoals ik ben en anders leggen ze hun hoofd er maar naast)
Gelukkig hadden haar beide kinderen het dikke haar van hun papa geërfd en niet het dun pierenverdriet van haar, dat stemde haar gelukkig.
Maar kom, een sterke vrouw zoals zij kon de wereld aan, zelfs met weinig haar.
Haar lieve man stierf tien dagen voor mijn vader.
Beide zusters weenden toen samen in elkaars armen emmers vol met tranen.
Het leven ging verder en sindsdien verzorgde de echtgenote van haar zoon, een kapster, de weinige frêle lokjes die haar hoofd nog omkransten. Af en toe werd er een zachtpermanentje ingedraaid en Tantje kon ermee leven.
Maar onlangs gebeurde er iets vreselijk, wereldschokkend voor Tantje.
Het trof haar nog erger dan haar steeds dronken vader, nog erger dan de moeder die haar kleding allemaal had weggeschonken toen ze toch nog levend uit het ziekenhuis terug kwam, nog erger dan haar dochter, die ondanks haar jeugd en haar schoonheid de alcoholische gen van haar grootvader had overgeërfd en er zeer jong aan overleden was.
Tante vroeg aan haar schoondochter om haar weinige haarpsprietjes mooi te maken voor haar negentigste verjaardag.
Wat haar schoondochter bezield heeft zal ze nooit begrijpen, maar toen ze thuis kwam viel de mond van haar goede vriendin open en die zei :
maar wuk èn ze nu met uw haar gedaan, ge zijt precies è geplukte kiekn ??(vriendin is afkomstig van Menen).
(vrije vertaling : maar wat hebben ze nu met uw haar gedaan, ge zijt precies een geplukte kip)
Dat was nu nèt iets teveel voor Tantje om op negentig jarige leeftijd te verteren.
Haar weinige, spaarse, dunne, haartjes waren gemassacreerd.
Ze stortte voor de eerste keer in haar leven in en liet meneer doktoor komen.
Toen die vroeg wat haar scheelde kon ze nog enkel wenend zeggen : mijn haar, mijn haar.
De dokter bekeek het kleine beetje wat overbleef en zei : Mevrouw, diegene die u dit heeft aangedaan heeft een pik op u!
Tantje was het volkomen met hem eens, maar voor de eerste keer in haar leven ondervond ze wat een depressie was.
Haar lieve vriendin verzorgde haar gebroken zieltje en haar kleinzoon bezocht haar zoveel hij kon om haar wat op te beuren.
Ondertussen had de verre familie, wijle dus, een mail ontvangen van haar enige nog in leven zijnde zoon, met de vraag om alle mail adressen over te maken.
Broer 1 belde me op en zei : hij heeft de mail adressen waarschijnlijk nodig omdat hij een feest voor zijn moedertje plant, Tantje wordt tenslotte negentig.
Wij wisten toen nog helemaal niets van het drama dat zich aan onze Noordzee afspeelde.
Geduldig wachtten we de uitnodiging af, tot we 'ongeduldig' werden, want de datum van haar verjaardag naderde met de snelheid van een TGV.
Broer 1 nam het heft in handen en belde onze neef op en vroeg op de man af of er nu al of niet iets gepland was voor de 90ste verjaardagsfeest van zijn moederke, ons Tantje.
Maar nee jong, hoe komt ge op dat idee?We verzamelen gewoon alle gegevens voor een eventuele begrafenis later! : zei neef zonder blikken of blozen. (dit is een veronderstelling van de auteur, want het voornoemde 'blikken of blozen' is niet zichtbaar door de telefoon).
Moh vent toch ! zou Will Turain zon geval zeggen.
Broer en ik waren er het hart van in.
Indien niemand ons nog laatste in leven zijnde Tantje haar verjaardag zou vieren, hewèl dan zouden wij het doen, en alzo werd verder afgesproken.
Vermits Tantje enkel nog zware mannenstemmen kan horen via haar hoorapparaat,telefoneerde broer haar om mede te delen dat wij : zijnde hij en ik, met onze respectievelijke halve trouwboeken, van plan waren om op twee maart van het jaar des Heeren, haar negentigste verjaardag aldaar bij thuis te komen vieren.
t Menske begon van geluk begot te wenen. Zo zie je maar met hoe weinig je een oud mensje kan gelukkig maken.
Broer en zijn eega kwamen zondag, vanuit de lagere gelegen Ardennen in de Walennaar ons gereden, zodat we de volgende dag met zn vieren in één auto ( t is crisis voor iedereen niewaar ! ) naar Tantje konden vertrekken.
Het logeerbed bij ons stond nog steeds gedekt, want de avond daarvoor had ventje er met Seppe geslapen en kleindochter had bij mij geslapen en tegen alle verwachtingen in : mij natgepist !!!
Da kan al eens gebeuren hé nanake zei ze verontrust, waarop nana nat maar kalm antwoordde : maar zeker schatteke en zonder verpinken haar natte, wollen, matrasbeschermer van het bed nam.
Maandag ochtend, met de vlam in de pijp, geklemd tussen de oneindige vele vrachtwagens die de Vlaamsche Autoroutes berijden,bereikten wij het stadje waar heel Antverpia zich in de zomer naartoe begeeft.
Tantje, nog steeds haarloos, enfin - met nog her en der enkele piekjes, ontving ons stralend in haar woonkamer.
Haar kleinzoon en haar beste vriendin waren aanwezig en de Champagne stond reeds koel tussen de hapjes op de tafel.
Maa wà benne kik blaa da gaalle gekeume zaat (vert. maar wat ben ik blij dat jullie gekomen zijt) zei Tantje in haar onvervalst Mechels, een dialect dat me onmiddellijk aan mijn moederkelief deed terugdenken en me een krop in mijn keel bezorgde.
Bijna zeventig jaar weg uit Mechelen en ze sprak nog steeds het dialect.
We werden uitzinnig geknuffeld en gekust en wij voelen alsof we weer door ons moederke zelf nog eens in de armen werden genomen. Neem van mij aan : Genen zijn nog dikker dan bloed !
In een onverstaanbaar Menens - Vlaams zei de vriendin dat dit de eerste keer in weken was dat ze Tantje weer zag glimlachen.Haar depressie was doorbroken.
Ofte : junder, giedder èn haar depressie doorbroken. ge kunt nie geloven oe slecht ze zich gevoeld è. ze isazo blij nu, i'ke è ze ol, al in weken nie meerazo gelukkig gezien.
(vert. Jullie hebben haar depressie doorbroken, ge kunt niet geloven hoe slecht ze zicht gevoeld heeft. Ze is zo blij nu. Ik heb ze al in weken niet meer zo gelukkig gezien.)
Tantje had voor de gelegenheid zelfs een pruik gekocht en zette deze op . Slechts één keer had ik ze daarvoormet een pruik gezien.Op het eerste huwelijk van diezelfde zoon die nu voor haar geen feest wou organiseren.
Hij peizt zeker dade hij ton minder zal erven en hij is jaloers up wuk ze geeft an de kleinkinderen. verklaarde de goede vriendin van Tantje. (vert.: hij denkt zeker dat hij dan minder zal erven en hij is jaloers op wat ze geeft aan de kleinkinderen)
De champagne werd gedronken, fotos werden genomen voor het nageslacht, hapjes werden gegeten en samen vertrokken we vervolgens richting Restaurant.
Tantje is verzot op al wat de zee verschaft. Mijne Zilveren VEEL minder, maar gelukkig konden we kiezen à la carte.
Ik zat naast Tantje en omdat ik wist dat ze heel hardhorig was zette ik mijn mond bij elke zin heel dicht tegen haar oor, probeerde mijn stem zo zwaar mogelijk te maken (ze verstaat mannenstemmen beter dan vrouwenstemmen) en een redelijke conversatie onstond.
Op zeker ogenblik zei ze zelfs : gaa mut zo nie ruupe zenne, dees oerapparaat hee me zeventachtig duuzend frank gekost ! (vert."ge moet zo niet roepen, dit hoorapparaat heeft me zeventachtig duizend frank gekost").
Omdat ik weet dat ze het graag heeft, hebben we de hele tijd over vroeger gebabbeld. Zij babbelde honderduit en ik luisterde.
Over ons zat haar lieve, glunderende kleinzoon, gewoon gelukkig omdat zijn grootmoeder zo gelukkig was.
Ik zie dat ze er ongelooflijk van geniet zei hij in perfect AN, want de jeugd spreekt geen dialect meer.Als ze maar over vroeger kan praten is ze gelukkig!.
Tantje keek met een lieve blik naar haar oudste kleinzoon en zei : wadden geluk dak nog zon lieve klaankinderen em.Maane zeun ee genoeg cente, haa wettet nog nitte maar ik gaa zoveul mogelaak aan de klaakinders achterlaaten, haa hej toch genoeg. (vert.: wat een geluk dat ik nog zo'n lieve kleinkinderen heb. Mijn zoon heeft genoeg geld, hij weet het nog niet, maar ik ga zoveel mogelijk aan de kleinkinderen achterlaten, hij heeft toch genoeg.)
Kan ik ze ongelijk geven?
Nee hoor . Ik zou net hetzelfde doen!
Hopelijk wordt Tantje honderd jaar oud, haar meter is er honderd en twee geworden.
Vanaf naa fiesten we elk jaar kinderen! *zei ze nog ter afsluiting en ik hoop dat we inderdaad nog heel veel jaren mogen meefeesten.
*(vert. : vanaf nu feesten we elk jaar kinderen !" )
Het mensje kreeg dan nog de vreselijke naam cadeau van haar peter zoals het hier vroeger de gewoonte was : Alphons/Alphonsine, één van de weinige namen die bijna gratis mogen gewijzigd worden.
Schoonma kon het nooit onthouden en noemde haar steeds Tante Appelsien, wat natuurlijk is blijven hangen.
De blauwe vaas op de foto heeft helemaal niets met ons Ardennen weekend te maken, maar een tijdje terug schreef ik dat ik op een rommelmarkt een vaas had gekocht die Mr. Silver en de dame aan de kassa foei lelijk vonden.Mij deed ze denken aan Vincent van Gogh en PETRA vroeg toen om een foto op mijn blog te zetten zodat ze zelf een oordeel kon vellen.Vervolgens zette ze het prachtig liedje Vincent op haar muziek blog waarvoor dank!
Maar 't ging eigenlijk over de Ardennen hé...
Gisteren zijn we een beetje vroeger dan verwacht terug naar huis gekomen.
De bedoeling was om na het weekend naar broer 1 te gaan, die iets verderop in de Ardennen woont, maar dat hebben we maar even uitgesteld.
Zoals verwacht kon zoon 2 en familie nog niet onmiddellijk met ons meekomen.De kindjes hadden al één nachtje zonder koorts of diarree doorgeslapen, maar mama en papa voelden zich ook nog niet goed, de vele slapeloze nachten hadden hen geen deugd gedaan.
De eerste dag en nacht -in het huis met de vele kamers- hebben we rustig doorgebracht met zoon 1 en zijn gezinnetje, vurig hopende dat zoon 2 en familie toch zouden komen.
De volgende dag liet zoon 2 ons weten dat enkel hij met beide kindjes zou komen maar dat zijn zwanger vrouwtje thuis bleef om nog wat uit te rusten.
Schoondochter 2 is kleuterjuf en in de school waar ze werkt deed Roodvonk al een tijdje de ronde.Ik begrijp niet waarom de schoolarts haar tijdens deze mini-epidemie geen vrijaf heeft gegeven.Misschien houdt het geen gevaar in voor zwangere vrouwen, maar ik zou toch geen risico willen nemen als arts.
Maar kom, wij ondervonden al heel snel dat Seppe en zijn zus inderdaad helemaal genezen waren.
Onze oudste kleinzonen zijn nu acht en vijf en kunnen rustig spelen of TV kijken.
Seppe echter, nu tweeënhalf,is een Turbo-ventje die voortdurend rondraast als een mini tornado, overal opklimt, de hele tijd luidop zingt, de andere kindjes plaagt om aandacht, en dit allemaal met een stralende, brede lach en een engelen gezichtje.
Zijn vierjarige zus is een glamoureuze blonde beauty met een ijzeren willetje, maar ze heeft we moeten er altijd om lachen de elegantie en de kracht van een para trooper. O wee de man die haar later aan de haak slaat, hij zal tegen een stootje moeten kunnen.
Nadat ik Seppe had helpen aankleden voor een boswandeling wou ik haar helpen, maar ze keek me heel streng aan met haar grote blauwe kijkers en zei : ik kan da wel alleen zenne nana en inderdaad, vijf minuten later stond ze met twee vuurrode wangen klaar aan de voordeur, volledig in tenue metskipak, laarsjes, muts en sjaal.
Zelf doe ik de wandelingen niet meer mee om Herniaretta te sparen (en om eerlijk te zijn) even te genieten van de heerlijke rust die neerdaalt in het huis wanneer ze allemaal vertrekken.
Ik popelde trouwens om te weten hoe het zou aflopen met Sayuri in het boek dat ik las: Memoirs of a Geisha.
Zoals ik voor ons vertrek al schreef, had ik thuis voor we vertrokken twee maaltijden voorbereid. Ik doe dit omdat ik liever in mijn keuken kook dan op een ander, waar ik nooit het nodige gerief vind. Ik had soep, twee grote schotels Lasagne, een grote pot stoverij en frikadellen bollekes gemaakt (voor de kindjes).
Natuurlijk hoef ik dit niet te doen, want onze kinderen zijn allemaal heel behulpzaam en kunnen trouwens allemaal goed koken, maar ikgun hen wat rust omdat zij voltijds werken en ventje en ik niet meer.
Trouwens, samen met Mr. Silver, namen zij altijd de hele opruim en afwas op zich en schoondochter zorgde elke ochtend voor een lekker, volledig uitgebreid Engels ontbijt.
Mr. Silver en ik helpen onze kinderen zoveel we kunnen en doen dit ook graag, maar het is wel een balans dat in evenwicht hangt.Ik heb nooit het gevoel dat er teveel van ons gevraagd wordt.
We hebben ons destijds opgegeven als "nood-opvang grootouders" en we beseffen heel goed dat die nood zal afnemen naarmate de kindjes groter worden.
Naarmate de kleinkinderen groter worden, merk ik dat er veel minder opvang nodig is en dat het allemaal veel minder vermoeiend wordt.
Zelf heb ik de luxe van een opvang nooit gekend en ik heb dit altijd heel erg gemist.
Zoon 2, de papa van Seppe, was als baby en kleuter ook voortdurend ziek en ik had toen af en toe best wat hulp kunnen gebruiken. Ik heb er toen trouwens een vrij zware depressie aan overgehouden.
(jaja...ik hoor jullie ....'t is nooit meer goed gekomen hé! )
Ik hoop dat Seppe, net zoals zijn papa, het veel ziek zijn ontgroeit en later ook een grote, gezonde kerel wordt die het leuk vindt om af en toe bij zijn grootouders op bezoek te komen.
Het is ook prettig om te zien dat onze kinderen het zelf heel leuk vinden om een weekend met zn allen samen te zijn en tijd hebben om eens lekker bij te praten.
Na die voortdurende bombardementen van virussen en bacteriën vroegen Mr. Silver en ik ons natuurlijk af wie er het eerst zou geveld worden !
En wat dacht ge ....???? De sterke Russische genen van Mr. Silver hebben gewonnen, hij houdt nog altijd stand, maar ik had al keelpijn toen we thuis vertrokken. Gelukkig had ik nog snel een Strepsil spray en wat pijnstillers meegegritst uit de apotheek kast.
Nu is het maar hopen dat het bij een gewone verkoudheid blijft en ik niet met de Roodvonk bacterie besmet ben.
Ik kijk regelmatig in de spiegel naar mijn tong, maar die ziet er nog altijd even mottig uit en is nog steeds niet roder dan anders .
Dat is de reden waarom we niet naar broer zijn gegaan,want vele jaren geleden heeft schoonzus Leukemie gehad en sindsdien werkt haar immuunsysteem niet goed meer. Als zij ziek wordt eindigt het meestal met een ziekenhuisopname en dat zou ik niet op mijn geweten willen.
PS : stil dat het hier is mannekes ..... niet te geloven
Weer is er een heel drukke week voorbij gevlogen, met amper tijd om tussendoor snel even wat favoriete blogjes te lezen.
Morgen vertrekken we weer voor enkele dagen naar de Ardennen met onze kinderen en kleinkinderen, maar het begint deze keer al heel slecht.
Zelf voelde ik me al een tijdje niet helemaal in mijn sas en kleine Seppe geraakt maar niet genezen van Roodvonk en heeft er nu nog een darminfectie bovenop gekregen met hoge koorts.
Het is dus erg twijfelachtig of Zoon 2 en zijn gezin in de Ardennen zullen geraken. Bovendien is Roodvonk heel besmettelijk en moeten we opletten dat de twee andere kleinkinderen ook niet geïnfecteerd geraken.
Enfin, ik heb vandaag genoeg eten voorbereid voor een heel regiment, maar ik heb een vaag vermoeden dat de visjes in de Ourthe flink wat overschot zullen krijgen.
en jaaaaaa hoor.... in die madam hierboven herken ik mezelf een beetje
En hier ben ik dan met nog enkele aanvullingen voor mijn dagboek.
Vorige donderdag kleindochter verzorgd, ze had uit solidariteit de roodvonk van haar broertje overgekregen.
Vrijdag vertrokken op Valentijn weekend met onze goede vrienden en broer 2 en schoonzus.
Zondag even wat bekomen en gisteren met schoondochter naar Brussel geweest.
Enkele jaren terug was er de eerste tentoonstelling van KÖRPERWELTEN. Toen ben ik niet gaan kijken, maar vrienden van ons waren bijzonder enthousiast en vonden het een tentoonstelling die je moest gezien hebben.
Hun enthousiasme prikkelde natuurlijk mijn eeuwige nieuwsgierigheid en daarom zijn schoondochter 1 en ik gisteren nog snel naar Brussel afgereisd, want de tentoonstelling, die al verlengd werd, loopt af op 1 maart.
Of deze tentoonstelling onder de noemer kunst valt vind ik niet, net zo min ik de Fenomenale Feminatheek met ondermeer Het Lolita-meisje van L.P.Boon, kunst vind.
Maar anderen zullen het zeker niet met me eens zijn, daar ben ik van overtuigd en dat is hun goed recht, maar dat is voor een andere keer anders dwaal ik weer af.
De wetenschappelijke/medische uitleg die je krijgt via de gehuurde Phone bij Körperwelten, geeft je de indruk dat je rondwandelt in een driedimensionale medische encylopedie.
Griezelig vond ik het ook zeker niet, het is absoluut niet te vergelijken met de vroegere freakshows die je op grote kermissen kon bezoeken.
Ik denk dat elke bezoeker deze tentoonstelling benadert vanuit zijn eigen perspectief.
Bij mij is dit dus zuiver nieuwsgierigheid en bij mijn schoondochter die verpleegster is, speelt haar medische background voor een groot stuk mee.Zoon 2 vond het als leraar biologie dan weer interessant.
Ik betrapte mezelf erop dat ik de ischias zenuw en het wervelkolom, in meerdere plastinaties zeer goed te zien, intensief bestudeerde en nu wist wie de grote boosdoener was die Herniaretta elke keer wakker schudt en mij zon felle pijn bezorgt.
Verder bekeek ik ook aandachtig een geplastineerde foetus, ongeveer even groot als ons volgend kleinkindje op dit ogenblik. Het is toch ongelooflijk hoe perfect gevormd zon mini mensje in dat stadium al is.
Bij de longen (rokers en niet rokers) was ik blij dat ventje en ik vele jaren terug onze slechte gewoonte hadden opgegeven, maar bij de levers besefte ik pas wat de cardioloog bedoelde toen hij tegen Mr. Silver zei dat zijn lever Bourgondische afmetingen had.
Nu mijne zilveren de prostaatleeftijd heeft bereikt, werd deze klier ook aandachtig bestudeerd.Het verwonderde me wel dat er bij de vrouwelijke delen ook sprake was van een prostaatklier, ik dacht dat wij er geen hadden!
De vele scholieren rondom ons giechelden natuurlijk zoals je van die leeftijdsgroep verwacht.De meeste geplastineerde lichamen waren mannelijk en een in het ijle bengelende penis met daarnaast twee bengelende teelballen zouden mij ook hebben doen giechelen op die leeftijd.
Het viel me trouwens op dat al die geplastineerde lichamen vrij klein waren, waarop ik me dan weer afvroeg of ze krimpen wanneer ze geplastineerd worden, de lichamen natuurlijk, niet de penissen.
Toen ik daarna het gecompliceerde pezen- en zenuwnetwerk op een handpalm van dichtbij bekeek, wist ik ook waarom mijn handchirug niet happig is om in die warboel naar mijn Keltische knobbel te zoeken.Eén peesje of zenuw verkeerd doorgeknipt en een andere vinger staat stijf of valt slap.
Er lagen ook formulieren klaar om in te vullen indien je zelf donor wou zijn, maar dan geef ik nog liever mijn nog onbruikbare resten aan de wetenschap, de bruikbare mogen nog herbruikt worden.(euh jullie begrijpen wel wat ik bedoel zeker!)
Ik vermoed trouwens dat de aanwezige plastinaten nog jonge donoren waren,want ze hadden bijna allemaal een vrij gaaf en volledig mooi gebit.Ik zag ook enkel elegant gevormde voetjes, daar waar de tenen van oudere mensen doorgaans iets minder appetijtelijk zijn.
Voor je naar buiten ging kon je nog een filmpje bekijken waarop je de schepper/ uitvinder van het plastineren, anatoom Dr. Gunther von Hagens, mèt hoed, aan het werk zag.
De tentoonstelling lag naast of onder wat ik denk een slachthuis was, en bij het zien daarna van de uitgestalde vleeshompen bij de vele slagers in de straat, had ik plots geen honger meer. De ligging (slachthuis) vond ik dan wel heel toepasselijk.
s Avonds in bed dacht ik terug aan het filmpje met de lichamen,helemaal ondergedompeld in een bad met één of andere oplossing, en plots moest ik terugdenken aan Andràs Pàndy ..
Kommaneuker zegt dat een blogje best kort is, dus :
Gelieve alle kleding te verwijderen bij einde wasbeurt.....
Ik kijk naar mijn vuile keukenvloer en besluit dat het een dringende wasbeurt nodig heeft.
Ik loop naar tkot om emmer en schuurborstel te halen en halfweg besef ik dat ik de brievenbus nog moet leegmaken.
Ik loop naar buiten, de brievenbus zit propvol met de krant, reclame en enkele rekeningen.Vooraleer ik begin te kuisen ga ik eerst de krant snel lezen, de reclamefolders weggooien en de rekeningen bekijken.
Ikwil de krant ende reclamefolders in de recyclagebak gooien en merk dat de bak propvol is, er kan geen papiertje meer bij.
Ik leg alle post terug op de tafel en besluit om eerst alle papier en andere rommel naar het recyclagepark te brengen.Ik neem mijn autosleutels.
Hm .vermits ik de bank passeer op mijn weg naar het recyclagepark kan ik misschien best even de rekeningen betalen die bij de post zaten en wat geld afhalen.
Ik ga op zoek naar mijn handtas waar mijn bankkaart in zit.
Mijn handtas staat binnen op de tafel en ernaast staat een glas sap dat ik voordien wou opdrinken.
Ik rommel rond in mijn handtas op zoek naar mijn bankkaart, maar eerst moet ik het sapje wat opzij zetten zodat ik het niet per ongeluk omver gooi.Ik voel dat het sapje inmiddels te warm is geworden en loop naar de frigo waar ik het sapje even zal terugzetten om af te koelen.
Op weg naar de keuken valt mijn oog op de vaas met bloemen die dringend water nodig hebben.
Ik zet het sapje neer op het aanrecht in de keuken en vind daar mijn leesbril terug waar ik al de ganse dag naar gezocht heb. Ik ga ze veiligheidshalve maar op mijn bureau leggen, maar ik ga toch eerst de bloemen even water geven, dus leg ik de bril terug op het aanrecht.
Ik vul snel een emmer met water en zie plots de afstandsbediening van de TV liggen.
Iemand moet het op de keukentafel hebben laten liggen. Ik besef dat we ons straks een ongeluk zullen zoeken omdat we de afstandsbediening nodig hebben om TV te kijken en ik dan waarschijnlijk niet meer zal weten waar het ligt.
Ik zal het wel onmiddellijk terug op zijn plaats te leggen, maar eerst ga ik toch die arme bloemen water geven.
Ik giet wat water uit de fles in de vaas, maar mors een beetje op de vloer. Ik leg de afstandsbediening, die ik onder mijn oksel geklemd had dan maar even terug op de keukentafel terwijl ik een doekje neem om het gemorste water op te kuisen.
Ik hoor honden blaffen. Verwonderd kijk ik rond want we hebben geen hond meer.Ik besef plots dat het mijn nieuwe smart Phone is.Ik moet er dringend terug een gewone beltoon op zetten.Ik probeer me te herinneren op welke knop ik nu moet duwen om op te nemen, ik druk op een groene en terwijl ik hallo zeg zoek ik de handleiding. Te laat, de beller heeft al opgehangen.
Nu hoor ik wel degelijk een bel rinkelen.Ik zoek mijn gewone draagbare huistelefoon, ik vind het in een zetel achter een kussen.Ik druk op het groene knopje, niets.. er wordt weer gebeld, het blijkt de bel van de voordeur te zijn.Ik ren naar de videofoon om te kijken wie er staat maar ik zie niemand .Ik doe de voordeur open en zie net een auto wegrijden.Spijtig!
Het geblaf begint weer en ik besef dat ik de smart Phone nu heb laten liggen waar de andere telefoon lag.Ik ren terug naar de zetel en puffend neem ik op, net op tijd. Zoon aan de telefoon.Kleindochter isheel ziek en mag ze morgen komen aub?Natuurlijk, ik heb me tenslotte opgegeven als noodopvang grootmoeder.
Ik wou morgen wel mijn haren wassen en alles klaarleggen voor ons Valentijn weekend, dat zal dan tussendoor moeten gebeuren.
Ik hoor weer rinkelen de gewone telefoon, oei die ligt nu in de hall op de kast.Ik ren er naartoe en ben net op tijd.Vriendin is aan de lijn.
We babbelen een tijdje over koetjes en kalfjes.
Ik kijk op mijn horloge en besef dat ik dringend moet beginnen koken.Ik neem afscheid van vriendin en op weg naar de keuken zie ik een emmer vol water en ik vraagme af wat ik eigenlijk van plan was te doen.
Op het einde van de dag is de vloer niet gekuist.
zijn de rekeningen niet betaald,
staat er een glas warme sap op het aanrecht,
hebben de bloemen niet voldoende water gekregen,
steekt mijn bankkaart nog steeds in mijn handtas,
kan ik de afstandsbediening en mijn leesbril niet vinden en weet ik niet meer waar ik mijn sleutels heb gelaten.
Ik pieker me suf hoe en waarom ik die dag niets gedaan heb, want ik weet héél goed dat ik de hele dag bezig ben geweest en ik ben ook héél moe.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
programma 
.
