Af en toe moet ik er bij stilstaan dat het hier de categorie dagboek/bedenkingen is, ik ben dus verplicht om ook eens te denken of iets te bedenken of over iets na te denken.

Ik zou het erg vinden als jullie denken dat ik altijd maar over huis, tuin en keukenmeubelen kan praten.

Ventje en de zonen vinden altijd dat ik te veel nadenk en denk, dus ik moet oppassen dat ik dat niet te dikwijls doe anders krijg ik thuis weer problemen.

Voilà da’s vijf keer denken in één zin, op school zou ik al een buis krijgen, gelukkig hoef ik me daar nu niets van aan te trekken.

Ge ziet dat het woord ‘bedenkingen’ me echt diep doet nadenken. (nog twee extra denkens!)

Onschuldig en onkundig dacht ik toen ik met mijn blogje begon, dat het een soort boek zou worden, een verhaal.

Ik had totaal niet verwacht dat mijn blog gewoon een eigen leven zou beginnen leiden.

Ik las eerst enkele andere blogs en de ideëen in mijn hoofd voor mijn blog gingen dan gewoon de mist in en elke dag kwam er iets helemaal anders op mijn scherm dan hetgeen ik eerst van plan was te schrijven.

Ik had ook nooit verwacht zoveel reacties te krijgen op hetgeen ik schreef.

Een kleine opmerking zoals bv. die van Michelly die zegt dat mijn kleinkindjes mooi zijn kan me echt ontroeren. Ik vind ze natuurlijk mooi, maar dat iemand de moeite neemt om het even te komen zeggen is toch prachtig nietwaar?

Die reacties lokten dan weer tegenreacties uit, ik ging naar het blogje kijken van de schrijver, las daar weer iets interessant en gaandeweg werd heel dat blog gedoe een soort interactief geschrijf en gelees tussen een grote groep mensen.

Chia schrijft bv. een menu en ploef....weg is mijn idee van vijf minuten tevoren, want nu zit ik weer over eten na te denken.

Els schrijft weer iets heel mooi en diepzinnig dat dan weer mijn stemming van dat moment beïnvloedt en me aanzet om over het leven en al wat er op de wereld gebeurt na te denken.

Verontruste Vader en Ludovicus doen me dan weer schaterlachen en dan begint het zonnetje plots toch te schijnen ondanks de kletterende regen of de sneeuw buiten.

Ludovicus die daar plots op je scherm voor je zit en een liedje zingt, ongelooflijk plezant.

De zwoele blog van Hotlips die zo lief was om me haar kusjes en hartjes af te staan, die lees ik altijd best ’s avonds ..... haar blog zet je weer op een ander spoor.

En dan noem ik maar een paar van de blogs op die ik regelmatig tracht te lezen.

In de bibliotheek waar ik ga vragen ze zich bezorgd af wat er met me mis is. Ik lees nog maar de helft van het aantal boeken dat ik vroeger las.

Internet is voor mij echt een open venster naar een hele nieuwe wereld.

Als ik het al zo plezant vind dan moet het een echte zegen zijn voor mensen die moeilijk thuis wegkunnen of voor mensen die eenzaam zijn.

Ik zou mijn blogje heel erg missen en ook al mijn andere favoriete blogjes. Ik zit me nu al af te vragen of er een cyber café in de buurt zal zijn wanneer we op reis gaan zodat ik op de hoogte van het reilen en zeilen van iedereen kan blijven.

Als je twee dagen niet leest is er al zoveel gebeurd en geschreven dat je een paar uur nodig hebt om weer up to date te komen.

Je leert via de blogs zo veel andere boeiende mensen kennen die je waarschijnlijk nooit van je leven zou ontmoet hebben indien er geen internet was.
Maar wie weet - misschien ontmoeten we elkaar ooit nog echt?

07-03-2006 om 02:44 geschreven door BOJAKO  

Tussen de soep en de patatten door kijk ik al eens naar TV en meer bepaald naar Vitaya. 

Veel mannen denken dat deze zender een soort visueel vrouwen weekblad is. 

Misschien hebben ze gelijk, ik weet het niet, maar af en toe krijg je daar toch heel interessante programma’s voorgeschoteld.

Was het nu gisteren of eergisteren, ik ben’t  even kwijt, keek ik dus even naar Vitaya. 

Geef toe, tijdens de dag heb je anders niet heel veel om naar te kijken tenzij misschien  sport- of kleuter programma’s.

Dit programma heette: “het Genderexperiment”. 
Misschien is het in verschillende delen uitgezonden,  maar die heb ik dan gemist,  want mijn kijkgedrag is net zoals ikzelf ben: heel chaotisch.

Enfin, dit deel was in elk geval heel boeiend en leerrijk.  Het ging over het hormoon testosteron. 

Ik ga het hele programma hier natuurlijk niet uit de doeken doen,  maar fascinerend vond ik het feit dat een wetenschapper kon zien aan de lengte van de ringvinger t.o.v. de lengte van de wijsvinger of iemand – man of vrouw – over een hoge dosis testosteron hormoon beschikte.

Normaal gezien moet bij iemand met weinig testosteron (vrouwen meestal) de ringvinger beduidend korter zijn dan de wijsvinger.  Mannen moeten dus op zijn minst een ringvinger hebben die zeker zo lang is als hun wijsvinger.  Is de ringvinger nog langer dan zijn wijsvinger, dan spuit de testosteron waarschijnlijk uit zijn oren.

Allee....en nu allemaal naar uw ringvinger kijken: ok?  Bij mij is de ringvinger inderdaad korter en bij mijn ventje langer dan de wijsvinger.  Bij ons klopt het dus.

Om zijn wetenschappelijk onderzoek te staven had de professor enkel aan de hand van de lengte van de ringvingers t.o.v. hun wijsvingers bij de proefpersonen een voorspelling gedaan. Hij kende geen van hen, wist niet wat hun beroep was en of ze atletisch waren of niet.

Hij zette ze allemaal netjes op een rij om te hardlopen en kleefde ‘wat hij dacht’ de winnende nummers van 1 tot (was’t nu zeven of tien – verdorie toch dat geheugen als je wat ouder wordt) omgekeerd op hun borst – ze konden dus niet zien welk nummer ze opgeplakt kregen.

Toen moesten ze om ter snelst een rondje lopen en dan in volgorde van aankomst op een lijn staan.

De wetenschapper trok de gekleefde nummers van hun shirt en draaide ze om:  hij had op een haartje na alle nummers juist – zijn uitslag was enkel gebaseerd op de lengte van hun ringvinger.  Nummers drie en vier had hij omgekeerd, maar ze kwamen bijna samen over de meet.

Zijn besluit was dat de man met de langste  ringvinger t.o.v de wijsvinger het hoogste testosteron gehalte had: dit houdt in dat deze mannen heel ambitieus zijn en alles op alles zetten om te winnen, wat uit dit experiment bleek waar te zijn.

Niet alleen dit stukje van het programma was boeiend,  maar ik moet oppassen dat mijn blogstukje niet te lang wordt!

04-03-2006 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

Regelmatig zien trouwe lezers van mijn blog rechtsonder het boek dat ik op dat moment lees.

Het laatste boek was: ‘De maagdenkooi’ geschreven door de in Somalië geboren Ayaan Hirsi Ali. Het heeft een diepe indruk op me nagelaten. Ik laat het daarom nog even in de rand staan alhoewel ik nu reeds een ander boek lees.

Vooral het hoofdstuk over de genitale verminking van meisjes deed me huiveren.

Genitale verminking in 2006? Ik wist als jonge vrouw zelfs niet dat het bestond tot de Egyptische vriendin van mijn schoonmoeder dit ooit vertelde. Zij was besneden. Alles was weggenomen, ook de clitoris. Ik spreek nu van een dame die nu ongeveer tachtig jaar zou zijn moest ze nog leven. Toen al viel mijn mond open van verbazing. Ze was met een Brit getrouwd na de tweede wereld oorlog en zijn toen in België komen wonen.

Ze hebben samen twee dochters gekregen maar ze vertelde dat ze nooit in haar leven enig sexueel genot heeft gekend. Ik was toen te jong en zo geschrokken door het verhaal dat ik er niets verder durfde over vragen.

Ik heb het uit mijn hoofd gezet en dacht dat het van dezelfde orde was als het inbinden van de voeten van Chinese vrouwen – een uitgestorven gewoonte dus, maar blijkbaar is dit niet waar.

Verleden jaar zag ik op TV een documentaire van Goedele Liekens over deze waanzinnige praktijk en nu lees ik erover in het boek.

In haar boek beschrijft Ayaan Hirsi Ali ondermeer deze genitale verminking van jonge meisjes.

Genitale verminking van meisjes is de meest onderschatte schending van mensenrechten én van de rechten van de vrouw, wereldwijd. Volgens rapporten van Amnesty International uit 2002 zijn er tussen de honderd en honderdveertig miljoen meisjes beroofd van hun geslachtsdelen.

Het komt veel voor in Afrikaans-islamitische landen zoals Somalië, Eritrea, Soedan en Egypte en ook in Indonesië.

Ayaan Hirsi Ali werd geboren in Somalie in 1967. Ik lees nergens in het boek of zij zelf besneden werd of niet. Misschien is dit te persoonlijk.

Somalische meisjes worden opgevoed met als motto: als je maar gehecht blijft. De test is de huwelijksnacht. Ben je niet meer gehecht dan ben je een hoer. Het hechten van vrouwen is geen islamitische praktijk. Mohammed schreef de besnijdenis bij jongens voor maar bij meisjes niet. Moslimgeleerden hebben deze praktijk nooit afgewezen omdat het binnen de islam bijzonder belangrijk is dat vrouwen als maagd trouwen.

Ze vinden deze tribale pre-islamitische praktijk een mooie waarborg voor de maagdelijkheid.

In Nederland en waarschiijnlijk ook in de rest van Europa is deze praktijk meteen moreel veroordeeld en strafbaar gesteld. Maar dat wil niet zeggen dat er niet langer verminkt wordt.

Genitale verminking valt onder de categorie zeer ernstige delicten en heeft een grote impact op het slachtoffer. De gevolgen later zijn veelvuldig: shock, bloedingen, fistelvormingen en in een latere fase genitale urineweg – en obstetrische complicaties alsook psychiatrische, psychosomatische en psychosociale effecten op het leven van jonge meisjes. Na de ingreep worden de meisjes introvert, stil, teruggetrokken en vertonen gedragsstoornissen zoals eetstoornissen en angsten. Het kan verder nog leiden tot een posttraumatische stressstoornis.

Bij de betrokken meisjes is er sprake van gevoelens van machteloosheid, gebrek aan controle, gebrek aan instemming, gebrek aan kennis en intense pijnbelevenis.

Er zijn mensen die van mening zijn dat in Nederland verblijvende personen deze verminking niet zullen laten uitvoeren. Onderzoeken hebben echter aangetoond dat er voldoende aanwijzingen zijn dat jonge meisjes tijdens de schoolvakanties verminkt worden. Het ritueel heeft een verborgen karakter en meisjes met ouders uit de risico landen lopen een heel reëel risico te worden verminkt gezien het belang dat veel ouders hechten aan de traditie.

De verminking wordt dus illegaal uitgevoerd. Ouders in Nederland weten dat het strafbaar is.

Dat is dan ook de reden waarom ze het in de zomervakantie en soms in het land van herkomst laten doen, ze gaan er dan van uit dat het meisje zonder dat de buitenwereld het merkt, kan herstellen van haar verwondingen.

Ayaan Hirsi Ali beschrijft in haar boek vier casestory’s uit deze Somalisch-islamitische praktijk en verder nog de ondergeschikte rol van de vrouw in de islam.

Mijn respect voor deze vrouw die dit boek heeft durven schrijven waarin ze pleit voor de vrijheid van moslimvrouwen en nog steeds politiek actief is, ondanks alle bedreigingen aan haar persoon.

12-02-2006 om 13:23 geschreven door BOJAKO  

Do not stand at my grave and weep,

I am not there, I do not sleep.

I am a thousand winds that blow,

I am the diamond glints on snow,

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle autumn rain,

When you awaken in the morning’s hush,

I am the uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry,

I am not there, I did not die.

*****

Ween niet bij mijn graf, heb geen verdriet,

Ik ben daar niet, daar rust ik niet,

Ik ben de zachte bries die je lippen streelt,

De leuke wind die met je haren speelt,

Ik ben de diamanten schittering op verse sneeuw,

Het vrolijk gekwetter van een kleine spreeuw,

Het zonlicht op een veld vol rijp graan,

De zachte herfstregen tegen je raam,

In de ochtendstilte ben ik de zacht ruisende vlucht

Van opstijgende vogels in de lucht,

Ik ben de fonkelende ster in de nacht

Die naar je kijkt en naar je lacht,

Ween dus niet bij mijn graf en heb geen verdriet,

Ik ben daar niet, daar rust ik niet.

Auteur onbekend

Vertaling door Bojako

a song for you my sweetheart is hidden
underneath the photo 

14-12-2005 om 23:27 geschreven door BOJAKO  

Hoewel we (hopelijk) aan de andere kant van de aardbol zitten, zijn onze gedachten bij onze lieve vriendin Lea die net een zware operatie heeft gehad.

Lea'ke ik hoop dat Lewieke u zal vertellen dat wij u van heel ver drie dikke kussen zenden en u een heel snelle genezing toewensen.

MySpace Comments - MySpace Layouts - Photobucket

30-11--0001 om 00:00 geschreven door BOJAKO