this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
25-02-2011
peis en vree ...
Kleinkindjes afhalen van school is een hele bedoening geworden sinds zoon 2 verhuisd is naar wat verdere oorden.
Eerst de kinderstoeltjes allemaal uit de kelder naar boven halen, het zijn er nu drie. Eén babystoeltje en twee verhoog kussentjes en deze dan in de auto vastzetten.
Goed dat zoon 2 en zijn vrouwtje beslist hebben om het bij drie kindjes te houden, want anders moesten we een busje kopen.
Vervolgens reden we eerst naar de school van de twee oudsten, toch een half uurke met de auto rijden en dan wat verder naar de onthaalmoeder om Tibo op te halen.
Kleindochter ging met me mee om me de weg te wijzen, want Tibo is niet meer in dezelfde kribbe als vroeger.
Seppe protesteerde en zei dat hij ook naar binnen wou, want anders kreeg hij 'zijn koekje' niet. Ik beloofde hem dat ik ook naar 'zijn koekje' zou vragen. De boze frons verdween en er kwam terug een glimlach op zijn guitig smoeleke. “Ik zal dan nog wat trommelen voor Doeshka” zei hij, waarop hij daad bij woord zette en op zijn in de klas zelfgemaakte trommel begon te bonken.
Zwetend kregen we de drie kinderen achter in de auto vastgeriemd en wijle terug op weg naar huis.
's Morgens had ik zitten piekeren over het eten ... het zijn geen moeilijke eters, maar een grootmoeder denkt dan terug op kinderniveau. Wat eten ze het liefst?
Fishsticks, spagetti, macaroni, balletjes in tomatensaus, dat zijn zowat de zaken die niet mis kunnen gaan, dus ik opteerde voor 'fishcakes van ons moeder' een variatie op fishsticks en door kinderen heel geliefd.
Recept :
Gewoon een puree maken zoals voor kroketten, witte vis pocheren en laten uitlekken, de vis door de puree mengen en alles laten afkoelen. Je maakt er vervolgens vormpjes van, ongeveer zoals kaas- of garnaalkroketten. Eventjes door bloem, het geklopt ei en de chapelure wentelen en klaar is kees. Je kan ze van tevoren bereiden en pas bakken wanneer nodig.
Eens thuis werd alle speelgoed bovengehaald en toen hun papa wat later aanbelde zei kleindochter verontwaardigd : “ amaai zeg papa zijt ge er nu al?” : een compliment voor onze gastvrijheid, al zeg ik het zelf.
Zoonlief zag de fishcakes en zei : “ aaah ... lekkerrrrr...zo eet ik ook nog eens fishcakes”.
Mr. Silver, die nada, noppes, niente van vis lust, was weer de moeilijke eter, maar dat heb ik al lang opgelost. Op de weinige visdagen die er door hem tenhuize Bojako zijn, krijgt hij steevast een doos Cassoulet, ik maak geen twee menu's, 't is hier tenslotte geen restaurant.
Gelukkig hadden de kinderen hun eten al bijna op toen de cassoulet van Mr. Silver wegens een strategische zet van Mrs. BO op tafel verscheen. (ik wist al wat er ging gebeuren van vroeger.) Kleindochter en kleinzoon 3 staarden beiden vol ongeloof naar het bord van hun grootvader en vroegen verontwaardigd : “waarom krijgt Doeshka ander eten? Ik wil ook worstjes, ik lust ook worstjes!” De geschiedenis herhaalde zich. Vroeger was het net hetzelfde met onze twee zonen en daarom gaf ik hen op visdagen vroeger te eten dan hun vader.
Mr. Silver zal met schuldige blik zijn cassoulet op te eten en hij deelde zijn karige worstjes met zijn kleinkinderen, zo kennen we hem hé?
De kinderen speelden nog wat tijdens de koffie en daarna mochten ze nog even TV kijken. Dit is ook een probleem, want Tibo ziet doodgraag Bumba en kleindochter wil liever dansen op K3. Seppe daarentegen wou de Drie Biggetjes zien. Het werd dus een Salomon's oordeel : een klein beetje van alles.
Vervolgens moesten ze hun pyama aan, zo konden ze thuis onmiddellijk hun bed in.
Zoon wou het slagveld opruimen voor het vertrek, maar zijn vader loodste hem met kinderen en de vracht boeken- en andere tassen naar buiten naar de auto toe en zei dat hij dat wel zou doen.
Je hebt je kinderen en kleinkinderen ontzettend lief en je waardeert ze nog dat extra beetje meer door de ongelooflijke rust en stilte die in huis neerdaalt na het vertrek ...
De kleine jongen zat met een angstig gevoel op de grond onder de grote tafel te spelen met het rode autootje dat hij net had gekregen.
Hij deed zijn uiterste best om flink te zijn en niet te wenen.
Al de grote mensen rondom hem waren druk aan het praten maar hij verstond geen woord, het leek allemaal gebrabbel.
De heel oude mijnheer keek hem vriendelijk aan en kwam af en toe eens over zijn hoofd strelen.
De oude dame keek meestal spiedend naar hem tussen haar oogleden als ze dacht dat niemand keek.
Zijn mama zat kaarsrecht, ook heel onwennig, op een stoel en plukte zenuwachtig aan haar nieuwe jurk.
Af en toe vielen er ijzige stiltes die heel lang leken te duren.
Het jongetje wenste dat ze terug weg zouden gaan, hij en zijn mama. Ver weg van deze mensen, terug naar zijn vertrouwde Oma en tante in het kamp.
Hij had met zijn mama eindeloos op treinen gezeten om hier te geraken en was onderweg heel ziek geweest met hoge koorts.
Hij herinnerde zich niet veel meer van de treinreis en hij had er zo naar uitgekeken.
De heel oude man moest hij Bompa noemen en de andere man papa; zo had zijn mama hem gezegd, en hij moest lief zijn en heel braaf, dan zouden ze hem en haar allemaal heel graag zien.
Hij schrok want de oude mevrouw zei plots heel boze dingen tegen zijn mama en zij begon heel hard te wenen.
Hij kroop nog dieper weg onder de tafel. Nu had hij de oude dame verstaan, ze had Duits gesproken tegen zijn mama en ze had haar een hoer genoemd en gezegd dat ze na vandaag die vieze Duitse taal niet langer wenste te horen of te spreken, zijn mama moest maar de andere taal leren, hun taal. Duits was een heel slechte, vieze taal.
Hij verstond zelf wat Duits omdat hij altijd met de Duitse kinderen gespeeld had en zijn Oma en mama hadden gewerkt bij Duitse mensen, maar thuis spraken ze altijd Russisch.
Russisch was misschien geen slechte taal, maar als hij dat sprak verstonden ze hem ook niet. Daarom had hij besloten om maar best niets te zeggen.
Hij wist ook niet wat een hoer was, maar het zou wel iets slecht zijn want anders zou zijn mama niet zo hard wenen.
Ze had terug geroepen dat ze geen hoer was en dat het niet alleen haar schuld was dat hij er was. Ze had hem willen laten weghalen maar de dokter had gezegd dat ze al te ver was.
Zijn mama had hem dus ook niet gewild.
De man die hij nu papa moest noemen sprak nu ook boos tegen zijn mama en zei dat ze zo snel mogelijk nederlands moest leren.
Hij wilde niet dat de mensen zouden denken dat hij met een Duitse getrouwd was: hij, een soldaat, gevangen genomen bij het begin van de oorlog en vijf jaar krijgsgevangene geweest bij die smeerlappen.
Hij walgde van alles wat Duits was, ook de taal.
Hij snauwde toen iets onbegrijpelijk in die andere vreemde taal en trok de jongen van onder de tafel.
De oude man sprong op en was boos tegen de man die hij papa moest noemen.
De vriendelijke oude man trok de jongen dicht naar zich toe, streelde weer zachtjes over zijn hoofd en zei dat hij niet zo bang moest zijn.
Zijn mama had hem op de trein verteld dat hij nu een grote flinke jongen moest zijn, hij was tenslotte al vier jaar oud.
Ze vertelde ook dat ze eindelijk naar zijn papa en naar zijn grootouders gingen en die zouden hem allemaal heel graag zien en mooi speelgoed geven en lekker eten en mooie warme kleren.
Hij bekeek het rode autootje nog eens, het was inderdaad een heel mooie auto en die heel oude mijnheer was wel lief, maar van de anderen was hij allemaal doodsbang, nog het meest van de heel boze man die hij vanaf nu papa moest noemen.
Het was echt niet mijn bedoeling om jullie zo lang in spanning te houden in verband met het vervolg van de Aha Bra hoor ... neenee, gewoon een drukke week achter de rug. Kleinzoon 4 lag in het ziekenhuis en er waren nog zoveel andere zaken die belangrijker waren.
Maar vandaag heb ik een beetje tijd om verder uit te wijden over mijn nieuwe aanschaf.
Maar eerst een korte voorgeschiedenis.
Vroeger, héél héél lang geleden had ik geen BH nodig, oo contreir, ik was stikjaloers op alle andere jonge vrouwen die voorzien waren van een goeie kommiesveur, maar de natuur besliste er anders over en gaf me daarentegen een goeie derrière.
Jarenlang droeg ik daarom niks dan mijn zijden onderhemmekes en mijn T-shirt of blouse. Wist ik toen veel dat ik de genen van mijn maternale grootmoeder had geërfd. Ook zij was mager tot ze plots op middelbare leeftijd een enorme boezem begon te ontwikkelen. Bij mij ging het net zo.
De menopauze, met alle andere nare gevolgen, zorgde voor een onrustwekkende groei van mijn tot dan onbestaande boezem.
Ik vroeg mijn gynaecoloog om uitleg en de brave man antwoordde : “ 't ja mevrouw, tijdens de menopauze verdeelt het toenemend vet zich bij elke vrouw op andere plaatsen en bij u is dat op uw boezem.”
Voilà, daar moest ik het maar mee doen. Ik had geen idee welke maat of cup ik nodig had, want ik had tot dan nog nooit die marteltuigen moeten dragen.
Ik kocht enkele BH's, maar moest tot mijn ontzetting vaststellen dat ze een half jaar later weer te klein geworden waren. De gevolgen waren schokkend. Bij het autorijden over een kasseiweg moest ik mijn boezem ondersteunen met mijn handen om geen karnemelk of boter borsten te krijgen en bij het slapen stonden ze niet mooi recht zoals ik gezien had films, maar lagen ze pijnlijk gekneld onder mijn bovenarmen.
Ik kocht goedkope, dure, mooie, sport modellen BH's, alles knelde en geen enkele zat goed, maar enkele jaren later gebeurde er nog iets erger.
Op een avond toen ik mijn BH eindelijk kon uitdoen had ik vreselijke jeuk op alle plaatsen waar de BH gekneld had. Onder de beugels, rond mijn torso en op mijn schouders verschenen jeukende, dikke rode vlekken. Ik dacht eerst dat ik allergisch was geworden aan latex of een andere stof en bezocht daarom een allergologe (niet uit te spreken na drie Triple's)
Ik bleek geen latex allergie te hebben, de allergologe zei me dat ik een 'druk allergie' had.
Toen ik onlangs in het ziekenhuis lag moest ik een formulier invullen met al mijn kwaaltjes en daarom hing er wat later een grote plaat aan de haak boven mijn bed waarop in grote letters vermeld stond : DRUKALLERGIE en ik zeg u : elke dokter en elke verpleegster die aan mijn bed kwam vroeg : “Wat is dat ??? Nog nooit van gehoord!” Voorzichtigheidshalve hebben ze me toch maar de hele tijd geen witte steunkousen aangetrokken.
Maar ik dwaal weer af ...
Enfin, er was geen alternatief, dan maar hangende, slingerende en wippende boobies....tot ik op de TV de zogezegde 'niet knellende, goedzittende, fantastische' Aha Bra ontdekte en die kort daarna in de winkel zag liggen.
Sexy kunt ge ze niet bepaald noemen, ook niet echt gemakkelijk om aan en uit te doen, maar efficiënt zijn ze wel. De boobie massa wordt enigzins bedwongen en op zijn plaats gehouden. Om ze te testen heb ik ze deze week om de andere dag gedragen om te voorkomen dat ik er onmiddellijk een allergische reactie op kreeg en om te zien hoe ze aanvoelden.
Ik moet zggen : het is te doen. Hier en daar een plekje jeuk, maar niets vergeleken met de jeuk en de zwelling die ik krijg bij het dragen van mijn andere prachtige, dure BH's met beugels en sluitingen.
Voor ik naar het ziekenhuis ging voor mijn Pancreas operatie was ik stiekem een borstverkleining aan het overwegen, maar na wat ik meegemaakt heb krijgen ze me nooit meer in een ziekenhuis tenzij het levensnoodzakelijk is, daarom ....
Zieke kleinzoon n° 4 brengt het weekend thuis door bij zijn mama en papa en zo heb ik dan weer even tijd om mijn dagboek bij te schrijven.
Je doet eigenlijk niet veel - wat zeg ik? - je doet niets in huis met zo'n zestien maanderke, geloof me, ziek of niet ziek.
Eindeloos probeer je er wat eten in te krijgen - vruchteloze pogingen - want bij de laatste lepel komt het vorige er gegarandeerd terug uit.
Zowat tegen het einde van de week waren we hierop volledig voorbereid.
Een oud plastic teiltje uit de kelder ( Mr. Silver vloog terug met mijn grote Tupperware pot ) om tijdig het euh...gegeubbel op te vangen, voldoende bavetten (slabjes) om zijn kleding te sparen. De wasmachine draait nu op volle toeren omdat ook onze kleding een doelwit was. Verder nog een stapel zachte zakdoekjes om zijn snottebellekes af te kuisen en dan zwijg ik over de productie uit zijn andere lichaamsopeningen...
Enfin, het kwam erop neer dat het enige wat het baasje binnenhield een beetje drinken was en om zeker te zijn dat het erin bleef ging ik met hem wandelen, de kleine goed ingeduffeld natuurlijk, met plastic zeil over de buggy om zeker te zijn dat hij geen last had van wind en regen!
Wandelen bij druilerig regenweer is zoals iedereen weet niet echt hèt van hèt. Een buggy duwen met één hand en tegelijk een paraplu vasthouden in de andere hand om zelf droog te blijven is ook niet gemakkelijk, geloof me. Op mijn bril staan geen ruitenwissers en zonder bril loop ik onder de tram, de paraplu is dus een must.
Omdat kleinzoon lekker sliep kuierde ik onze lokale C&A binnen. De solden zijn gedaan, jammer, want mijn lodderig oog viel op een funky pet.
“Aha” dacht ik bij mijn eigen zichzelve: “dàt is nu net wat ik nodig heb, een water resistente pet” en vermits ik een zeer impulsieve koper ben vertrok ik wat later huiswaarts met mijn twee handen aan de buggy en de pet op mijn hoofd. De klep vooraan hield de druilregen van mijn bril.
Even verder in de winkelstraat zag ik 'de fameuze Bra...' iedereen moet weten waar ik het over heb. Je kan niet zappen op TV of je komt die reklame tegen. De BH zonder beugels, zonder sluiting, je kan er zelfs drie over elkaar dragen om er nog hipper uit te zien. Ik twijfelde twee seconden maar besloot even impulsief om mij zo'n hippe boobie ondersteuning aan te schaffen, je moet tenslotte met je tijd mee nietwaar? De lieve, jonge verkoopster vertelde me dat zij die BH's ook droeg en dat ze ongelooflijk comfortabel waren.
Maar om terug te komen op DE PET.
Mr. Silver bekeek me niet af- maar ook niet bepaald goedkeurend aan, maar hij kon niet weerleggen dat het een gebruiksvriendelijke item in je garderobe zou kunnen zijn.
Het etiketje in de pet vermeldde duidelijk dat de pet water resistent was. Ik meende daaruit te mogen besluiten dat de pet misschien niet tegen een stortvlaag opgewassen was, maar wel tegen lichte druilregen.
Groot was dus mijn verbazing toen ik het ding afzette en merkte dat de buitenkant DROOG was en de binnenkant NAT!
Ofwel hebben ze de stof ondersteboven, achterstevoren, omgekeerd of wat dan ook gebruikt, maar ik zweer u, de binnenkant van de pet was nat en mijn haar ook natuurlijk.
Na een paar minuten dubben kwam ik tot de slotsom dat het CONDENS water zou kunnen zijn. Vroeger had ik namelijk zo'n KW-vestje om te wandelen, maar nu herinner ik me dat deze vestjes wel goed de wind en wat druilregen buiten hielden, maar dat je langs de binnenkant door je lichaamswarmte ook condens waterdruppeltjes kreeg waardoor je trui nat werd.
Enfin, mijn nieuwe impuls aankoop blijkt een fameuze flop te zijn en zal dezelfde weg gaan als al mijn andere foutieve impuls aankopen – in de zak voor afgedankte kleding.
Nu ben ik danig benieuwd naar de gebruiksvriendelijkheid van mijn nieuwe brassières ...
Ik was in mijn vorig logje nèt een ietsiepitsie té optimistisch! 't is nog niet gedaan met onze zieke kleinkindjes!
Vandaag komt kleinzoon 4. Het arm schaapje heeft hoge koorts, moet voortdurend overgeven en zoonlief moest gisteren in allerijl op zoek naar een dokter van wacht. Alles wijst erop dat Tibo de griep heeft, maar vandaag komen de resultaten pas binnen.
De vader van schoondochter 2, ook een regelmatige babysitter, heeft het zelf ook vlaggen, de sukkelaar heeft nu ook de griep en kon gisteren niet meekomen naar zoon 2 en schoondochter, alwaar ons een etentje werd aangeboden voor onze bewezen diensten.
Dit hoeft echt niet, maar de kinderen staan erop omdat ze willen dat wij beseffen dat ze dankbaar zijn voor al wat we doen. Dit doet ons toch wel plezier moet ik toegeven.
Mr. Silver heeft zaterdag met de andere bompa (toen al een beetje grieperig) de bewuste boom in hun groententuin niet kunnen snoeien omdat er zoveel wind was. Werkeloos zomaar zitten niets doen staat niet in zijn woordenboek, hij heeft dan maar de ramen gekuist. (ook niet zo'n slecht idee nietwaar? grijns grijns ....)
Vanmorgen kregen we een telefoontje van onze dakwerker dat hij het dak verder komt afwerken. De zinken randjes moeten nog gelegd of geplakt worden...weet ik veel, 't was in elk geval iets met zink ...
Benieuwd wat er ons morgen te wachten staat!
Atchoem!!!! Pardon, excuseer .... snel even een zakdoek nemen. oeioei ... dat belooft !
Ziezo, de kleinkindjes zijn genezen en gaan nu allemaal terug naar hun respectievelijke kribbe, kleuter- of lagere school.
Daarnet heb ik me verwend met een lekker lang warm bad en een boekje, zo'n bad waar je voortdurend met je grote teen de kraan van het warm water aanzet zodat het water niet afkoelt, enfin kenners zullen wel weten wat ik bedoel
Veel is er niet bij te schrijven in mijn dagboek over de voorbije week.
Elk van onze kleinkinderen is uniek en het altijd een plezier om ze eens lekker te kunnen vertroetelen.
Onze oudste kleinzoon heeft ons zelfs Cluedo leren spelen, leuk spel, ik hoop dat hij het nog eens meebrengt.
Het weer .... ja daar zullen we maar best over zwijgen zeker? Ik wil iedereen niet nog meer deprimeren. Maar kom! Het kan nog slechter hé, kijk maar naar de beelden van Amerika en Australië. Goed dat we er vorig jaar zijn geweest en niet dit jaar. Nicht Brisbane en familie zijn voorlopig ontsnapt aan de wateroverlast en nicht Sydney en familie is de vreselijke hitte beu en ze snakken naar de winter! Zo zie je maar ... niemand is ooit echt tevreden.
Mijn gezondheid : alle dagen een beetje beter met af en toe een dagje dat het wat minder gaat, maar dat is ook bij iedereen het geval, dus op dat gebied ook geen klagen.
Mr. Silver is zoals steeds druk in de weer. 'Rust Roest ' is zijn motto.
Hij kwam daarnet in zijn container-park-werkkledij zeggen dat hij eerst naar de glascontainer gaat en dat hij vervolgens naar het container park gaat met snoei- en andere afval uit onze tuin.
Morgen gaat hij met de papa van schoondochter 2 een boom snoeien in hun gezamelijke groententuin en dinsdag gaat hij in Zoersel bomen helpen snoeien bij een vriendin. Op die manier blijf je in conditie en mager hé?
Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. De kilo's die ik in het ziekenhuis kwijt was geraakt hangen er alweer mooi aan sinds mijn eetlust is teruggekeerd.
Maar holà paula ... ook ik heb goede voornemens : volgende week ga ik met schoonzus 2 Aqua Gymmen. Ik kan amper zwemmen, hopelijk verzuip ik niet. Misschien kan ik best de zwembandjes van de kinderen dragen.
Deze namiddag wordt een prettige namiddag, want het is weer de maandelijkse bijeenkomst van de blogmaatjes en hopelijk is iedereen present, dan kunnen we lekker bijbabbelen.
We zagen elkaar wel vorige vrijdag in het Dion theater, voor en na het toneelstuk 'Den Bastaard', waar blogvriendin-met-rust Paz in meespeelde en het was prachtig. We hebben ons geen seconde verveeld. De hoofdrolspeler zou Jan decleir met gemak van het podium hebben kunnen spelen, zeg dat ik het gezegd heb!
....en wij maar zeuren en protesteren over het al of niet splitsen van België!
Onlangs waren we bij een vriendin grote kuis aan het doen in het huis van haar moeder en kijk, wat zag mijn oeuil de Moscou?
Dezelfde vraagt stelt zich al van voor ik geboren werd nondepippel ! Het boekje op de foto dateert van 1946
quote uit het boekje :
"er leeft géén volk ter wereld, dat, als het Volk der lage landen, zoo gedwee zijn Prinsen volgt, wanneer het vaderlijk wordt geleid; maar er is ook géén volk dat zoo sterk de knechtschap haat; men dwingt het nooit tot eerbied-uit-schrik, want het is halsstarrig in zijn verzet tegen het geweld; maar gewillig bij zachtheid."
ootre choos :
Onze dakwerker zit vandaag, regen of geen regen, terug op ons dak.
Hij legt de laatste laag roofing.
Aan al de lieve mensen die dachten dat ik zo dom was om te denken dat men pannen boven op pannen op een pannendak zou leggen ... zo stupido-dom was ik ook niet hoor
Wij wonen in een rijhuisje met een PLAT dak en op een PLAT dak leg je roofing. Mijn vraag ging dan ook over hoeveel lagen roofing en isolatie een PLAT dak kan dragen. Zoon architect heeft me inmiddels al gerustgesteld door me te zeggen dat de twee huizen naast ons, ons wel zullen ondersteunen en rechthouden en dat de antieke balken die het dak ondersteunen nog van een zeer goede kwaliteit zullen geweest zijn.
Gisteren liep ik over van inspiratie en had ik geen tijd om te schrijven. Vandaag zit ik hier futloos naar mijn scherm te staren en er komt niets... dedju dedju ... ik denk dat het grauwe, grijze, natte winterweer mij parten begint te spelen. Ik snak naar warmte en zon, maar dat zal zowat hetzelfde zijn bij iedereen in dit land zeker?
Vorige week is net zoals de andere weken voorbij gevlogen.
De dakwerker, besteld voor ik naar het ziekenhuis moest en door ons afgebeld toen ik terug opgenomen werd, stond vorige dindsdag plots met zijn grote wagen voor ons deur.
Een enorme ladder werd tegen de voorgevel gezet en enkele uren later lag al het nodige gerief boven op ons dak.
En toen ...toen begon het natuurlijk te regenen ... gedaan met dakwerken, finito. Viva Belgica!
Gelukkig voor ons volgde daarop weer een dagje droog en hopsakee, om acht uur 's morgens hoorden we de ladder weer tegen de voorgevel kletsen en we hoorden de diepe stemmen van de dakwerker en zijn zoon.
Mijne zilveren wipte onmiddellijk zijn bed uit, deed zijn dak-werkkleding aan en hij mee het dak op. Hij beweert hoogtevrees te hebben, maar ik heb hem de hele dag niet meer gezien. Hij vindt niets leuker dan met zijn handen ergens aan meewerken.
Wat zijn kleding betreft, ik moet er altijd om lachen : Mr. Silver heeft voor alle werken andere werkkledij.
Hij heeft zijn schilder-tuin-kelder-knutsel en kuis kledij en nu blijkt dus ook : zijn dak kledij. Wanneer hij niet werkt heeft hij zijn gewone ochtend kleding, maar verandert dan weer volledig van kleding wanneer hij even buiten naar de winkel of de apotheker moet, dat is zijn 'tussendoor' kleding. Gaan we vervolgens weg of iets eten, dan doen hij weer iets anders aan.
Op zulke momenten steekt de opvoeding van zijn moeder weer de kop op denk ik.
Maar ja, ik mag niets zeggen, want mijn maternale grootmoeder droeg ook altijd een 'frakvoorschoot' over haar jurk om haar jurk niet vuil te maken en vervolgens droeg ze een gewone schort over haar frakvoorschoot om die niet vuil te maken. Ook deze verkleedpartij ging mijn pover verstand te boven.
Maar soit, ik dwaal weer af ....
Op het einde van de dag waren de dakwerken zo ongeveer 90% klaar, maar het afwerken zou pas iets voor aanstaande maandag zijn. De dakwerker had ook nog andere klanten.
Ik vroeg 's avonds aan mijnen teerbeminde zilveren :
"Ge moet mij eens iets uitleggen: ons huis staat hier al sinds euh... ongeveer 1924 denk ik en sindsdien zal het dak alvast meerdere keren vernieuwd zijn. Hoeveel lagen dak liggen er eigenlijk al op, want jullie hebben niets verwijderd, dat zal dan de vorige keren ook niet gebeurd zijn, maar hoe zwaar weegt dit dak nu dan al en bestaat er geen gevaar op inzakken? "
Vinden jullie dit een stomme vraag? Zelf vind ik dit absoluut geen domme vraag. Tenslotte bestaan er geen domme vragen alleen maar domme antwoorden nietwaar?
Maar mijne zilveren kijkt me op zulke momenten echter aan alsof ik van een ander planeet kom en hij antwoordde met zijn gewone bondigheid : "maar mens, waar zitte gij nu weeral mee in uwe kop? Wij weten wel wat we doen zenne, wij zijn geen onnozelaars!" Voilà en met dat prachtig intelligent antwoord moest ik het stellen.
Huh!
In mijne kop zit nog steeds het beeld van dat ingestort dak van die kerk op kerstnacht, een dak dat door het gewicht van 'sneeuw' ingezakt was.
Ik herinner mij ook nog het dak van mijn vorige werkgever dat door het gewicht van zware regenval en een een verstopte afvoer ingezakt was.
Maar kom, ik heb gelukkig twee zonen die mij waarschijnlijk een iets duidelijker antwoord zullen kunnen geven wanneer ik hen de volgende keer zie. Tenzij ook zij mij aangapen met diezelfde blik als hunne padré, zo'n blik van: 'dat is nu weer eens een echte typische vrouwenvraag.....'
Ik heb het onlangs nog geschreven : een man handelt nadat een feit zich heeft voorgedaan en een vrouw piekert wat er zich zou kunnen voordoen.
Van de voordelen van de nieuwe super isolatie gaan we dit jaar niet meer genieten vrees ik, want de koudste maand hebben we - denk/hoop ik - al achter de rug.
Zij die slaapt onder een dak met héél veel lagen groet u!
Vorig jaar, 't kan ook het jaar daarvoor geweest zijn, de tijd vliegt zo snel, ging ik naar de tandarts voor een pieteklein gaatje in mijne wijze tand. Lezers met een goed lange termijn geheugen zullen zich dat verhaal nog herinneren.
Ik ga jullie niet voor een zoveelste keer met mijn lijdensweg opzadelen, maar toen ik na elfendertig visites ten einde raad tegen de tandarts zei : "trek dat verdomde ding er nu maar uit" besloot hij om de afgebroken ruïne gewoon te laten zitten. Waarom ??? wel ik vraag ik het me ook nog altijd af. Ik zit akkerdjië voortdurend met mijn tong in die krater te keuteren en verwond soms mijn zeer noodzakelijk spraak lichaamsdeel aan de bijzonder scherpe tandrestjes met als gevolg dat ik daarna enkele dagen met een floshke spreek.
Vervolg : een brief van mijn tandarts. Ze verhuizen van Wilrijk naar Sint Job in't Goor! Ja zeg! Plezaaaant zenne, ze had evengoed kunnen uitwijken naar Australië. Nu ben ik verplicht om op zoek te gaan naar een nieuwe tandarts. Het was nog niet erg genoeg dat ik onlangs, na twintig trouwe jaren, een nieuwe huisarts moest zoeken.
Maar soit, nu over ôtre choos.
De vakantie, the holidays, les vacances.
De feestdagen zijn begot nog niet goed verteerd en waarmee zijn we nu al bezig? Jawel, met het plannen van onze vakantie.
Ik heb aan mijne zilveren surfer uitdrukkelijk gezegd dat ik niet langer wens een vakantie door te brengen in onze ofte enige andere caravan. Mijn avontuurlijke jaren zijn voorbij. ( ze zijn er bij mij trouwens nooit geweest, ik deed het enkel voor hem, mijne Baden Powell de 2de - de eeuwige scout. )
Omdat mijn huidig genezingsproces (van mijne Pancreas, niet mijn tand) nog steeds aansleept hebben wij, euhm... ikke dus, besloten om nog niet naar het buitenland op reis te gaan, maar iets aan 't zeetje te huren. We zullen in het najaar wel een reisje naar warmere oorden plannen.
Vorige vrijdag hebben we regen en wind getrotseerd aan onze Belgische costa en hebben we na lang beraad -over een lekkere pint- uiteindelijk een appartement op de zeedijk besteld. Als ge een vakantie aan zee doorbrengt, dan vind ik dat ge op z'n minst de zee en de boten moet kunnen zien.
Maar er kwam weer een kink in de spreekwoordelijke kabel. Zaterdag, na de begrafenis van la mamma van Myette stond er op ons antwoord apparaat :
"Gallo mevrouw, gier met get ahentsgap. Get spijt ons ontzettend maar get appartement dat u besteld gebt was al verguurd, maar u gad noh een tweede appartement hezien, bent u daar noh in heïnteresseerd?"
Na wat heen en weer gepraat met Mr. Silver besloten we dan maar om het andere appartement te nemen, want anders moesten we terug naar zee.
Voilà, de boullet is door de church wat onze vakantie betreft.
Nu maar hopen dat de weergoden ons goedgezind zullen zijn.
Hoewel ... bij het laatste nieuwjaars feestje heb ik spijtig genoeg forfait moeten geven. Trop was teveel geweest.
Diezelfde dag waren we naar de begrafenis geweest van Fanny en dat en andere zaken hadden me erg aangegrepen.
Zondag was een rustdag en zoon 1 en de twee kleinzonen kwamen na de middag even op bezoek en schoondochter kwam enkele uren later toen ze gedaan had met werken.
Vroeger zou ik gezegd hebben : "blijf allemaal eten" en was ik de diepvries ingedoken, maar die verdraaide vermoeidheid blijft me parten spelen.
Gisteren moest ik op controle bij mijn knappe George Clooney look-a-like chirurg, de man van weinig woorden.
Ofwel had hij deze keer wat meer tijd, ofwel begint hij me wat beter te kennen, maar deze keer was hij een beetje spraakzaam, niet onmiddellijk een spraakwaterval, maar kom, ik wil geen kommaneuker (sic) zijn ... 't was een serieuze verbetering.
Maar ik was ook voorbereid hoor, ik had thuis netjes mijn vragen uitgetypt en legde het blad voor zijn neus.
Nog steeds pijn links bij niezen, diep inademen en op linkerkant liggen
- antwoord Dr. : "hmmmm..."
word 's morgens wakker indien ik op linkerzijde lig ( rug ook op dezelfde plaats gevoelig)
- antwoord Dr. : " ik word 's morgens ook wakker". (Haha ...zelfs een grapje kon er deze keer af.)
sinds operatie regelmatig nog omneprazol nodig
- antwoord Dr. : "dat kan, blijf die maar nemen."
vermoeidheid
antwoord Dr. : " wat hebt ge de voorbije maand allemaal gedaan?"
ikke : " niks, want het was de hele maand vreselijk rotweer en de huisarts had me aangeraden om binnen te blijven met die kou omdat het niet goed was voor mijn longen."
- antwoord Dr. : " ja ge moet nu terug aan uw conditie werken hé, je bent door al dat rusten uit conditie geraakt, dat gaat snel, maar het duurt enorm lang om terug in conditie te komen."
(omdat dokters precies een beetje allergisch zijn aan mensen die zelf doktertje spelen op het internet durfde ik hem niet te zeggen dat ik op de link: http://ehealthforum.com/health/pleurisy-e681.html ondermeer had gelezen dat bij de behandeling van borstvliesontsteking geschreven staat : Rust is heel erg belangrijk voor een goed en tijdig herstel.)
vapeurs zoals bij menopauze (was gedaan)
- antwoord Dr. : " en hebt ge uw koorts gemeten?"
- ikke : "ja, ik had geen koorts, 't zijn echte vapeurs."
- antwoord Dr. : "ja dat is mogelijk".
Hoe lang duurt genezingsproces? Maanden? Jaar?
- antwoord Dr. : " hmmm...dat kan toch een zestal maanden duren".
Mag ik in een vliegtuig indien er nog pleura of wondvocht is?
antwoord Dr. : "ja dat kan geen kwaad".
(en nog eens hmmm...ik ga toch eens best informeren bij de zoon van Paz, hij is piloot, want ik weet dat je met sommige longziekten beter niet op een vliegtuig stapt.)
Ik werd vervolgens grondig beluisterd en op de nog pijnlijke plaats betast en ik kreeg zijn goedkeurende zegen. "Het ziet er veel beter uit" zei hij, waarop ik bevestigend knikte.
Ik maakte hem er echter op attent dat ik nog steeds inwendig een vochtophoping voelde en hij had waarschijnlijk bij het beluisteren met zijn stethoscoop ook nog iets verdacht gehoord, want schreef hij een voorschrift om twee verdiepen hoger een RX te laten maken.
Nu moet je verdorie weten dat ik hem een tijdje terug gebeld had om te vragen of ik niet voordien een RX zou laten maken, dan hadden we de uitslag samen kunnen bespreken.
De hersenen van een man werken anders, dat besef ik maar al te goed. Ik kom uit een zeer manrijk gezin.
Mannen grijpen pas in wanneer de situatie zich effectief voordoet, vrouwen grijpen in wanneer ze denken dat er 'iets' zou kunnen zijn. Vooruitziend noemt men dat.
Enfin, we namen afscheid, wensten elkaar het beste voor het nieuwe jaar en spraken af dat ik binnen drie maanden nog eens op controle zou komen en wijle naar de nu reeds zeer vertrouwde RX afdeling. Ik gloei tegenwoordig in het donker.
Natuurlijk kon en mocht de verpleegkundige mij niet zeggen of er nog een vochtophoping te zien was, ik moest contact opnemen met mijn arts.
Bij mijn eigen zichzelfde dacht ik : " pfft 't is niks... seffens krijg ik de platen en dan kan ik zelf zien of er een verbetering is opgetreden of niet, ik ben tenslotte nu al een beetje een ervaringsdeskundige."
Maar nougabollen ... er kwam niemand opdagen met mijn platen en toen ik navraag deed aan de balie kreeg ik te horen dat alles nu digitaal is en dat mijn arts gewoon even op zijn PC moet kijken.
Jawadde!!! en ikke? Het gaat tenslotte om mijn bloedeigen lijf nietwaar? Allemaal goed en wel dat het digitaal is, maar ik zou zelf ook graag eens naar mijn eigen hoeveelheid pleuravocht kijken.
Enfin, rond de middag belde ik Georgke nog eens op en hij zei me dat er inderdaad nog steeds een vochtophoping was, maar dat er een merkbare vermindering was. Het komt volgens hem met wat geduld allemaal nog in orde!
Ach ...ik zal hem maar best geloven zeker?
Langs deze weg wil ik ook nog Myette onze innige deelneming betuigen bij het overlijden van haar lieve 'la mamma'.
Eén kerstfeest en vier nieuwjaarsfeesten achter de rug, nog slechts twee nieuwjaarsfeestjes te gaan en dan is't gedaan met feesten ... oef !
Mijn kilo's die er in het ziekenhuis afgevlogen waren zijn er al lang terug aangevlogen.
Bovendien was het soldentijd en iedereen die mijne zilveren surfer kent weet dat hij dan niet in te tomen is. Ik ben getrouwd met één van de weinige mannelijke shopaholics.
Toen Schwiegermutti bij ons nieuwjaar vierde, liet ze zich ontvallen dat ze nu heel bang was van haar oude televisie. "Maain televisie knettert und ich wil nieffe veurdat ouwe oemploft !" Ook zij had via het nieuws gehoord dat alle rusthuizen zullen voorzien worden van flatscreens omdat de oude TV's met beeldbuizen kunnen ontploffen. Slechts één nieuwsbericht is er nodig om alle oude mensen meteen de schrik op het lijf te jagen.
Samen gaan winkelen met Schwiegermutti is een ervaring die je liever geen tweede keer meemaakt, dus op de eerste soldendag zoefde mijne zilveren op mijn advies sito presto 'solo' naar de TV groothandel . Hij kocht er voor Schwiegermutti dezelfde TV als die van ons en enkele uren later was haar nieuwe TV geïnstalleerd.
De tweede soldendag trokken Mr. Silver en ik naar het Shopping Center en daar heb ik mij even laten gaan. Hij had net één van mijn mooiste en duurste truitjes gewassen en dat was veranderd van een superzachte wollen trui in een stuk karton.
Omdat gisteren de zon volop scheen overwogen we om ook eens een kijkje te gaan nemen in onze lokale winkelstraat/souk waar ik toch nog één van mijn oude, geliefde winkels vond waar ze degelijke schoentjes en laarzen verkochten. De meeste winkels waar ik vroeger kocht zijn spijtig genoeg verdwenen met de noorderzon.
Van al dat feesten en shoppen word ik nog altijd snel moe, met als gevolg dat ik elke avond ten laatste om negen uur mijn bed induik en onmiddellijk in een diepe slaap val.
Waarschijnlijk is dit nog te wijten aan mijn genezingsproces. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik ben door de gedwongen rust ( een volledige maand binnen blijven omwille van de ijzige ijs en de bakken gevallen sneeuw) goed aangesterkt, maar er is nog altijd iets inwendig dat nog steeds niet kosher aanvoelt. Ik heb weliswaar geen idee hoelang de genezing van een Pancreas (met complicaties) duurt, maar dat zal de chirurg mij volgende week wel zeggen zeker?
Het jaar begint wel met bijzonder slecht nieuws. Tussen de vele kerst- en nieuwjaarskaarten zat er één doodsbrief. Fanny, een heel lieve dame die ik al sinds mijn kindertijd ken, is overleden. Mijn hart gaat uit naar haar kinderen en kleinkinderen.
Aan de andere kant was er dan weer heel goed nieuws van een lieve, goede vriend. Men heeft eindelijk de problemen van zijn slechtwerkende pacemaker kunnen oplossen, zijn tikker tikt weer optimaal en hij voelt zich tot mijn grote vreugde weer gezond en wel.
Neef 1 werd gisteren aan zijn nog vrij nieuw geplaatste heup terug geopereerd en ik ga seffens eens telefoneren om te zien hoe alles verlopen is en hoe het met hem is.
Zo zie je maar... : 't is nog maar Driekoningen en op die paar dagen was er al verdriet, vreugde en kommer en kwel.
Zoals mijn vader zaliger zei :
" waai drinke ne glas, waai pisse ne plas and alles blaaift gelak it was."
De aanloop naar Kerstmis is voorbij, wat zeg ik? Kerstmis is ook al voorbij. Dedju toch wat gaat het toch allemaal snel.
2011 is nu in aantocht. Klinkt dat voor jullie ook zo science-fiction-achtig? Tweeduuzendenellef .... man man man ..... Ik heb amper de overstap naar het jaar 2000 verwerkt.
'k heb geen idee welke dag het is vandaag, ik vermoed maandag, maar ik kan er dik naast zijn. Niet omdat ik veel gedronken heb hoor, oooo neeje, mijne Pancreas (min cyste + vochtzak) laat zulke dingen nog altijd niet toe. Ik kan zelfs niet veel eten, toch niet in ene keer. Ik eet nu kleine hoeveelheden met tussenpozen, dat gaat gemakkelijker.
Ik voel me prima vergeleken van waar ik kom, maar diep inademen is nog steeds moeilijk en pijnlijk. Vorige week ben ik, ondanks het barre weer, wel tevoet tot onze meest dichtbij zijnde winkelstraat/souk gewandeld, hangend aan de arm van mijne zilveren en mijn voeten genesteld in mijn super warme UGG boots die ik vorig jaar in Australië gekocht heb. Wie had er ooit gedacht dat ons een winter te wachten stond waar ik zulke botten elke dag kon dragen?
Vorige week waren we ook uitgenodigd op het kerstfeestje van mijn vorige werknemer en het is altijd heerlijk om terug te komen in die oude, vertrouwde omgeving en daar na zoveel jaren nog steeds bekende gezichten terug te zien. Deze keer nam ik wel een niet-uitgenodigde gast mee, kleinzoon 4: onze Tibo. Zijn vader had die ochtend gebeld : babysit probleem – ge kent dat wel hé?
Tibo heeft zich tijdens het feestje voorbeeldig gedragen en heeft gewacht tot we terug huiswaarts keerden in de auto om spetterend en stinkend zijn pamper te vullen. Eens terug thuis moest hij van kop tot teen gewassen worden en andere kleertjes aan krijgen, want hij hing bijna tot in zijn haar vol str...t, en stinken Zjérard, amaai mijn voeten. 's Avonds zat de geur nog steeds in mijn reukorgaan. Die geur zouden ze moeten kunnen distilleren, bottellen en verkopen als oorlogswapen!
De dag daarop zijn we 'ons deel' van het kerstmenu gaan kopen, maw : ze kalkoen, en ze *trimmings ... ( *al wat bij een kalkoen hoort volgens de Britse traditie ), zo kon ik op Kerstdag dit deel van het menu in mijn grote oven voorbereiden en meenemen naar het huis van zoon 1, waar het Kerstfeest plaatsvond.
Zoon 1 en zoon 2 hebben gezorgd voor al de rest, met de hulp van hunne padré die tot sous-chèf werd gebombardeerd. Toen schoondochter 1 van haar werk thuiskwam en gedoucht had kon het feest beginnen. Hopelijk ben ik volgend jaar in staat om de honneurs terug waar te nemen bij ons thuis.
'k heb veel leuke geschenken gekregen, maar mijn kleinkinderen waren het meest gefascineerd door het reuzegroot vergrootglas (mèt licht).
“Waarom hebt ge dat nodig nana?” vroegen ze allemaal, nadat ze zichzelf van heel dichtbij hadden bekeken, bewonderd en uitgelachen waren.
Ik antwoordde : “omdat nana nu zowat stekeblind aan het worden is, en bij oude madammekes zoals nana durven er op hun kin sporadisch kleine haartjes groeien. Nana kan die nu niet meer zien in de gewone vergrootspiegel en verwijderen, en dàt gaat nu prima lukken met deze SUPER vergrootspiegel.”
Ik moet bekennen : toen ik voor de eerste keer in die spiegel keek schrok ik toch wel. Misschien is het niet zo slecht dat moeder natuur ervoor gezorgd heeft dat we bij het ouder worden steeds wat minder goed zien .... een beetje 'flou' in een gewone spiegel is zeker niet zo confronterend, wat zeg ik? Het is zelfs flatterend
Wij waren thuis met vier kinderen, twee meisjes en twee jongens. Geen van allen zijn we hetzelfde, integendeel. We zijn alle vier totaal verschillend van karakter. Bizar vermits we alle vier door dezelfde ouders verwekt werden (vermoed ik toch).
Wij hebben zelf twee zonen, alweer twee totaal verschillende karakters met elk hun eigen kwaliteiten en individualiteit.
Nu hebben we vijf kleinkinderen en ook geen van hen is hetzelfde. Ze zijn stuk voor stuk uniek.
Ik zou jullie kunnen vervelen met al hun kwaliteiten hier op te sommen, maar ik ga het in deze drukke kerstweek niet doen.
Toch wil ik vandaag mijn kleinzoon 2 nog eens aan jullie voorstellen.
Hij is de zoon van mijn zoon 1, maar qua karakter lijkt hij helemaal op zijn oom, mijn zoon 2 op diezelfde leeftijd.
Zoon 1 zou zich voor geen goud ter wereld verkleed hebben, zelfs niet thuis om te spelen, maar zoon 2 deed niet liever en als het kon ging hij nog liefst elke dag zo naar school.
Vreemd was dat hij nooit werd uitgelachen, maar wel bewonderd door zijn klasgenootjes.
Twee jaar lang heeft zoon 2 bv. een echte (door zijn papa uit Polen meegebrachte) Russische 'Gorbatchov' hoed gedragen, winter of zomer, die hoed moest op!
Met de oorkleppen omhoog was hij een piloot. Met de oorkleppen naar beneden was hij een hond en moest ik hem vasthouden bij zijn sjaal ( dat was zijn leiband) toen we naar school wandelden. Op de speelkoer kon de hoed dan plots weer dienen als voetbal en zijn vriendjes stonden altijd te bedelen om ook die beroemde hoed ook eens te mogen opzetten.
Wel ... onze kleinzoon 2 lijkt enkele genen van zijn oom overgeërfd te hebben zoals jullie hieronder kunnen zien.
Wat een heerlijke tijd toch hé die onbezorgde kindertijd ?!
Oesje oesje ! Wat vliegt de tijd als je weinig of niets doet en zo veel rust.
Maar kom, geef toe, het is geen weer om een hond door te jagen. Miezerig, grijs, nat... nee dan nog liever ijskoud en een blauwe lucht. Tegen de kou kan je je kleden en een wandeling maken, maar die vieze nattigheid...bwaaaah.
Ik zeg wel dat we weinig of niets doen, maar ondertussen hangt de kerstversiering toch weer en staat de kerstboom en hebben we zelfs al twee cadeautjes gekocht.
Gisteren trokken we naar het Shopping Center, maar na twee winkels kreeg ik het al benauwd en moesten we terug naar huis.
't ja ... nog even doorbijten, elke dag een beetje beter nietwaar?
Mr. Silver is weer helemaal door het lint gegaan, ons huis is één en al bling bling (binnen en buiten), niet te doen!
Meestal heeft hij een goede smaak, maar als het op kerstversiering ( en tuinhuisjes ofte koterijen) aankomt is hij gewoon niet in te tomen.
Onze kinderen vinden het ook altijd helemaal 'over the top' maar toch moest ik glimlachen met een opmerking van zoon 1.
Dit jaar zullen hij en zoon 2 zorgen voor het Kerstfeest, we vieren het allemaal bij zoon 1 thuis omdat ze mij nog wat willen sparen.
Met z'n arm om me heen zei hij : "maar het zal toch niet hetzelfde zijn zoals bij jullie hoor mama, we zullen de vele slingers en de versieringen wel missen dit jaar, dat geeft altijd zo'n speciale kerstsfeer."
Het zijn toch schatten hé mijn drie mannen?!
Omdat ik over de grootste oven beschik zal ik zorgen voor: The Turkey, the sage and onion stuffing and the Yorkshire puddings. Tot daar mijn taak. Voor de rest zorgen de zonen en hun vrouwtjes.
Elk jaar willen we iets anders doen qua menu, maar elk jaar vallen we terug op de traditionele Engelse Christmas menu die onze jongens al van kleinsaf hebben gekend, toen zelfs ik nog niet moest koken en we het bij mijn ouders thuis vierden.
Heerlijke herinneringen, ik droom er zowaar bij weg .....
Ter info : ik heb al opgemerkt dat je soms op een blog amper een reaktie kan schrijven omdat je maar over één lijntje beschikt. Wanneer ik echter de broncode aanvinkte kreeg ik een schermpje waar ik wel kon reageren. Misschien handig voor anderen die soms hetzelfde probleem hebben?
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
