Max verwart programma met realiteit
Max, een Amerikaanse kleuter van drie, is zo verzot
op tv-kijken dat hij de voeling met de realiteit is kwijtgeraakt. Hij
spreekt alleen nog met citaten uit zijn favoriete televisieserie,
'Thomas de stoomlocomotief'.
'Tuut, tuut, vlug alsjeblieft. Laat me door, laat
me door.' Kleuters die de avonturen van Thomas de Stoomlocomotief
volgen, zullen deze manier van praten wel herkennen. Het ondeugende
locomotiefje dat met zijn familie van pratende treintjes op het eiland
Sodor leeft, heeft in meer dan 130 landen een grote schare fans.
Maar hopelijk gaan de kijkertjes van de van oorsprong Britse
animatieserie - gebaseerd op de boeken van Wilbert Vere Awdry - niet zo
ver als de driejarige Max uit Californië. De jongen kan alleen nog
praten als Thomas, waardoor hij in de kleuterklas geen enkel vriendje
heeft. Ook thuis is hij onhandelbaar. Als hij niet schopt, slaat of
krabt, antwoordt hij zijn mama met zinnen die hij letterlijk uit zijn
favoriete televisieserie haalt.
Vijf uur tv per dag
De dokters die zich over het ventje bogen, waren zodanig onder de indruk
van zijn gedrag, dat ze een volledig artikel aan hem gewijd hebben in The journal of developmental and behavioral pediatrics. Max blijkt het verschil tussen realiteit en fantasie niet meer te zien.
Het jongetje mag van zijn ouders dan ook zo veel televisie
kijken als hij maar wil. Dagen van vijf uur voor de buis hangen zijn
geen uitzondering.
'Dit is natuurlijk een heel extreem geval', zegt pedagoge en
gedragstherapeute Marijke Bisschop. 'Zo erg heb ik het in mijn praktijk
nog niet meegemaakt. Maar iedere septembermaand krijg ik kinderen over
de vloer die heel angstig zijn geworden doordat ze tijdens de
zomervakantie te veel naar televisie keken. De ouders zijn uit werken en
de televisie is de babysit. Ze hebben dan allerlei akelige programma's
gezien zonder begeleiding en kunnen die beelden niet van zich afzetten.
Ze beseffen niet dat wat ze gezien hebben, geen realiteit is.'
De behandeling van die angsten gaat meestal vrij vlot, omdat
ze niet chronisch zijn zoals bij Max wel het geval is. 'Het helpt door
veel te praten en samen met de kinderen te tekenen wat ze gezien hebben.
Mijn raad voor de ouders is dan ook dat ze het televisiekijken moeten
beperken én moeten weten waar hun kinderen naar kijken. Beter te weinig
televisie dan te veel, zeg ik altijd.'
.
.
.
.
