Pervert seksend met dode inktvis op foto

In Groot-Brittannië heeft de politie een foto gevonden van een man die seks heeft met een dode inktvis. De 46-jarige Andrew Dymond werd ontmaskerd toen de politie een hele reeks grove, agressieve porno op zijn thuiscomputer vond.

De man wordt aangeklaagd voor het bezit van een foto waarop iemand "seksuele contacten heeft die uitermate agressief, walgelijk of obsceen zijn, met een dood dier, namelijk een octopus/inktvis. In totaal staat hij terecht voor 25 pornomisdrijven.

 

De aanklagers beweren dat Dymond ook 14 onkuise foto's gemaakt heeft van kinderen en daarbovenop nog eens 57 foto's met kinderporno op bezat. Hij wordt er ook van verdacht foto's te hebben van iemand die seks heeft met paarden en honden.

 

Vier andere verklaringen stellen dat hij foto's had waarop seksuele daden staan die "ernstige blessures veroorzaakten aan vrouwelijke borsten" en andere intieme lichaamsdelen. (svl)

Hert pleegt ramkraak

De politie van Bogalusa, in het Amerikaanse Louisiana, vreesde voor een bankroof toen zondag om iets na halfvier 's ochtends het alarm in de plaatselijke Resource Bank in werking schoot. Daarop belden ongeruste buurtbewoners de ordediensten.

Bloedsporen
Ter plaatse stelden agenten vast hoe een indringer een raam van de bank had stukgemaakt, en zich daarbij verwond had. Op de muren en vloer van het gebouw werden bloedsporen aangetroffen.

Een ooggetuige vertelde de politie dat een hert verantwoordelijk was voor de ravage. De vrouw reed met haar wagen voorbij de bank, en reed daarbij ei zo na een overstekend hert aan. Het verschrikte dier sprong via het raam de bank binnen, met alle gevolgen van dien.

Na het incident vluchtte het hert een nabijgelegen bos in. De politie vermoedt dat het niet ernstig gewond raakte, omdat er buiten het bankgebouw geen bloedsporen werden gevonden. (tw)

'Ik heb me doodgerookt' prijkt op lijkwagen

De laatste wens van de Brit Albert Whittamore is in vervulling gegaan. Op de lijkwagen die hem naar zijn laatste rustplaats bracht, prijkte een bord met de niet mis te verstane boodschap: 'Ik heb me doodgerookt'.

Albert Whittamore uit Dover overleed eind vorige maand op 85-jarige leeftijd aan de gevolgen van een longaandoening. Volgens de man was dat te wijten aan het feit dat hij tijdens zijn jeugd een zware roker was.

Waarschuwing
Om de jongeren te waarschuwen voor de gevaren van het roken, stond hij er op dat zijn lijkwagen en zijn grafsteen de boodschap 'Ik heb me doodgerookt' zouden dragen. Zo geschiedde. De slogan had dezelfde opmaak als de waarschuwingen op pakjes sigaretten. (eb)

Miskraam binnenkort misdrijf in Amerikaanse staat Utah?

In de Amerikaanse staat Utah kunnen vrouwen die een miskraam hebben gehad binnenkort, onder bepaalde omstandigheden, gerechtelijk worden vervolgd. Het ontwerp heeft de horde van het Congres al genomen en ligt ter ondertekening bij de gouverneur. Dat melden Amerikaanse media.

Dit wetsvoorstel beroert momenteel de gemoederen in het noordwesten van Utah. Initiatiefnemer Carl Wimmer motiveert zijn voorstel met een verwijzing naar de zaak van een 17-jarige die een miskraam uitlokte. De zeven maanden zwangere tiener had een man betaald om haar zo lang in de buik te slaan tot zij het kind verloor. Beiden werden vervolgd wegens moord, maar veroordeling van de jongedame bleek gerechtelijk niet mogelijk. Dat 'gat in de wetgeving' wil Wimmer nu dichten.

Verzet
Zijn ontwerp stuit op verzet van vrouwenrechtenactivisten en voorstanders van abortus. In Utah is abortus tot de 20ste zwangerschapsweek slechts in zeer uitzonderlijke gevallen toegestaan. Tegenstanders zeggen dat door de nieuwe wet veel onschuldige vrouwen die een miskraam hebben gehad onterecht gecriminaliseerd zullen worden. (dpa/ypu)

Vrouw met vier borsten klaagt chirurg aan na twee operaties

Een vrouw uit New York heeft haar chirurg aangeklaagd na twee compleet mislukte borstoperaties. Na de ingrepen heeft de vrouw vier borsten in plaats van twee grotere. "Ik vroeg een borstvergroting, geen borstverdubbeling", foetert de vrouw die door de schaamte over haar 'dubbele boezem' ook nog eens een scheiding moest incasseren. Ze eist een schadevergoeding van 5 miljoen dollar (zo'n 4 miljoen euro) van de dokter.

Toen Maria Alaimo 40 werd, begon haar lichaam de prijs van het moederschap te betalen. Op het internet vond ze een chirurg die voor een democratisch prijsje borstvergrotingen aanprees. Maria Alaimo hoopte zo de borsten uit haar jeugd terug te krijgen. Ze betaalde 7.000 dollar (zo'n 5.000 euro) voor de operatie, maar al snel liep het helemaal mis met haar borsten.

Double bubble
De borsten van Alaimo waren zodanig vervormd dat ze een 'double-bubble' effect kreeg. Het leek wel of ze vier borsten had door de mislukte operatie. Het leverde haar een hoop pijn, verlies van zelfrespect, vernederingen en vooral schaamte op. Maria is nu 47 en ze eist een forse schadevergoeding van Dokter Berman. Haar advocaat formuleerde het zo in de rechtbank. "Eigenlijk heeft Maria nu vier borsten." Foto's die getoond werden op het proces tonen dat ook aan. Haar natuurlijke borsten zijn afgevlakt aan de onderkant en bovenaan heeft ze twee zware zwellingen zo groot als een honkbal, net een tweede paar borsten dus.

Scheiding
Dokter Berman probeerde enkele maanden later om het euvel te verhelpen met een tweede operatie, maar dat maakte alles nog erger, met nog meer littekens. Dat was nog altijd niet het einde van de Maria's lijdensweg, want een derde operatie bij een andere chirurg bracht ook geen soelaas. Meer nog: haar borsten leken nog meer vervormd. Ze was zo erg beschaamd dat ze zich niet meer durfde uitkleden en het koppel (dat twee kinderen heeft) ging een dik jaar later uit elkaar.

"Geen enkele garantie"
De verdediging kwam niet verder dan een droge verklaring. "Filmsterren laten constant hun borsten vergroten, waardoor plastische chirurgie iets banaal is geworden. De realiteit is natuurlijk dat er zoals bij elke chirurgische ingreep geen enkele garantie is dat er niks kan mislopen. Elke patiënt reageert anders." Deze vrouw dan wel heel anders, want ze moet nu met vier borsten door het leven. (hlnsydney/kh)

De vis die u ziet, is niet de vis die u eet

De visserij en aansluitend de horeca - verrassend cijfer: 68 procent van de vis die we consumeren, eten we op restaurant - hebben altijd al mooi misbruik gemaakt van onze povere kennis van de zee en haar bewoners. Wat u koopt of bestelt is erg vaak niet wat u vermoedt dat op uw bord belandt.

Neem één van de absolute lievelingen: kabeljauw. Wat u in de horeca daarvoor krijgt is vaak schelvis (haddock), wijting, heek (merluza) of koolvis (pollak). Recente studies zijn er niet, wel eentje uit het midden van de jaren negentig, toen dat in 15 procent van de gevallen zo bleek te zijn.

Pangasius, de lucratieve zwendel
Dat percentage is de jongste jaren fors gestegen, en wel door de invasie van de pangasius. De pangasius is een zoetwatervis uit de familie van de reuzenmeervallen. Hij kan 3 meter lang worden. De vis wordt tegenwoordig massaal gekweekt, vooral in de Vietnamese Mekongdelta. In 2008 eindigde meer dan de helft van de 600.000 ton "geoogste" pangasius in West-Europa. Hij begint steeds meer op te duiken in het vriesvak van uw warenhuis of vishandel, maar dat is niet de voornaamste reden van dit succes.

Pangasius wordt massaal verkocht als kabeljauw. Afgelopen zomer werd in Londen de proef op de som genomen. 14 van de 56 als niet in korst klaargemaakte kabeljauw bleken in feite schotels met pangasiusfilets te zijn. Engeland is het kabeljauwland par excellence. Niemand eet meer kabeljauw dan de Britten. Een lucratieve zwendel dus, want pangasius is drie à vier keer goedkoper om in te kopen dan kabeljauw.

Een krokant jasje verbergt alles
Bij als gepaneerde kabeljauw verkochte schotels bleek de zaak nog veel erger te zijn. Eén onderzoek vond dat in 37 procent van de gevallen de vis in het krokante jasje helemaal geen kabeljauw was. In de meeste gevallen was het pangasius, in sommige gevallen tilapia (een Chinese variant) en verder koolvis en heek. Een andere steekproef kwam uit op fraude in 25 procent van de gevallen.

Culinaire geesten onder u zullen nu meewarig het hoofd schudden. Hoe is dat mogelijk? Pangasius is helemaal geen familie van kabeljauw. Het is een tropische zoutwatervis, heeft een andere textuur. Het enige dat de vissen met elkaar gemeen hebben is dat eens gekookt hun vlees wit is.

Vertrouw uw ogen niet
Experimenten verklaren hoe het kan. Zo blijkt dat drie op vier mensen klaargemaakte kabeljauw, koolvis, pangasius en schelvis niet uit elkaar kennen. De vier soorten werden op dezelfde manier geprepareerd (gestoomd), kregen op hun bord dezelfde garnituur en saus en slechts één op vier bij de 150 testpersonen slaagden er in de kabeljauw er uit te pikken.

Zander = snoek = groene baars = meerbaars = mosbaars = forel
De dingen veel namen geven, is overigens een handige manier om consumenten zand in de ogen te strooien. De breedbekbaars staat ook te boek als groene baars, meerbaars, mosbaars. Wat u in de helft van de gevallen op uw bord krijgt wanneer u het bestelt, is zander (wat dan eigenlijk snoekbaars is) en in sommige gevallen zelfs forel. Tonijn, als steak, blijkt vaak gefileerde haai te zijn.

Wild is een kwestie van interpretatie
Een andere vorm van wijdverspreid bedrog heeft te maken met gekweekte versus wild gevangen vis. Neem zalm. Tenzij er bijzonder expliciet op de verpakking staat vermeld waar de zalm gevangen is, kan u ervan uitgaan dat het gaat om zalm van een visboerderij. Het label "wild salmon" blijkt een kwestie van interpretatie te zijn. "Een grote kooi in de oceaan, tja, 't is wel een kooi maar het water dat er doorstroomt is hetzelfde als dat van de 'wilde' oceaan, en eigenlijk zwemmen die vissen dus in de zee. En zijn dus wild." Om maar één voorbeeld te geven van een redenering waarmee je in deze tijd makkelijk overeind kan blijven in een rechtbank.

Harrod's
En zelfs wanneer de details op de verpakking of bij de uitgestalde zalm staan, wordt u in één op vijf gevallen gerold. Dat bleek uit DNA-tests van zalm die gekocht werd bij 128 West-Europese supermarktketens. Zelfs de gourmetafdeling van het prestigieuze Harrods liep tegen de lamp. "Een vergissing bij het labelen van een slordige winkelbediende", luidde het excuus.

Sushi
The Chicago Sun-Times liet in de thuisstad van Obama DNA-sampels nemen in de 14 beste sushi-restaurants. Daaruit bleek dat de gegeerde rode snapper in vier gevallen goudbrasem was en in de tien andere gevallen de goedkope Chinese kweekvis tilapia, een soort die zo tsjokvol hormonen, antibiotica en andere viezigheid zit, dat je er niet zou aan denken ze rauw te eten.

De duivel in de kreeftensoep
Zeeduivel (wat hetzelfde is als lotte, staartvis en hozemond) staat in New England bekend als "the poor man's lobster" (kreeft voor de armen) en dat nemen restaurateurs al te vaak letterlijk. Het vaste vlees van dit vreselijk lelijke beest lijkt qua textuur en uitzicht op kreeft, maar is veel goedkoper. Stukjes zeeduivel eindigen dan ook vaak als kreeft in bereide gerechten, zoals pasta's en vispannetjes. (mvl)

Ex-eigenaar eist piano terug van Herr Seele

De zeldzame piano van de hand van de befaamde Parijse pianobouwer Ignace Playel uit 1838, die Herr Seele recent kocht in het kringloopcentrum van Bredene, had misschien al een eigenaar. Een zekere Dirk Lievens beweert dat de piano zonder zijn medeweten werd verkocht aan het kringloopcentrum.

Dirk Lievens was de vorige eigenaar van het Albert 2 hotel in Oostende, waar de piano door het kringloopcentrum werd opgehaald. Lievens beweert dat de piano nog steeds van hem is, en zonder zijn toestemming van de hand werd gedaan door de nieuwe eigenaars van het hotel.

De Vlaamse striptekenaar Herr Seele reageert resoluut: "Ik heb deze piano gekocht en het is nu mijn eigendom. Er zijn van deze piano maar twee exemplaren wereldwijd en ik verzeker je, het is in zeer goede handen.

Ook Bart Herremans, directeur van het kringloopcentrum Kust waar de piano werd verkocht, reageert onaangeslagen: "Na de ophaling van de spullen moeten de eigenaars een document ondertekenen waarin ze bevestigen dat zij deze spullen verkopen. Dit was ook zo het geval bij de piano."