'Zingende penis' maakt van vijverdwergduikertje luidruchtigste dier
Ze zijn amper twee millimeter lang maar kunnen met hun penis tot 99,2
decibels produceren. We hebben het over het vijverdwergduikertje of de
wants van de Micronecta scholtzi-soort en zijn drieledige
liefdesserenade.
De 'fluitende fluit', het zou een Suske en Wiske-album kunnen geweest
zijn, maar dit is écht wetenschappelijk. Jérôme Sueur, David Mackie,
James F. C. Windmill - een Franse en twee Schotse onderzoekers - kwamen
namelijk tot de vaststelling dat de mannelijke vijverdwergduikertjes
door het schurken van hun penis tegen hun buikje een enorm geluid kunnen
veroorzaken.
"Er komt beduidend veel lawaai uit in vergelijking
tot de grootte van het insect", beweren de biologen in hun publicatie
in PLoS ONE. Tot 99,2 decibel zelfs, wat overeenkomt met het geluid van
een grasmaaier of dat van een luid orkest. De insecten doen dat om de
wijfjes te verleiden tot paren. Het gemiddelde geluid van hun liedjes,
die uit drie delen bestaan, ligt op 78,9 decibels, vergelijkbaar met het
lawaai van een passerende goederentrein.
Hoe doen ze het toch?
Hoe
ze erin slagen zo'n enorm kabaal te maken met een lijfje van amper twee
millimeter, is niet helemaal duidelijk. Ze gebruiken dan nog maar een
stukje van 50 micrometer, ongeveer de breedte van een mensenhaar. "Het
micromechanisme van zo'n klein systeem onderzoeken blijft een enorme
uitdaging", aldus de wetenschappers. "Er zijn op het eerste gezicht geen
resonantiesystemen terug te vinden op hun lijf dat het geluid zou
kunnen versterken."
Gemiddeld ligt de verhouding tussen
geluidsproductie en lichaamslengte op een factor van 6,9. De
vijverdwergduikers halen echter een mooie 31,5. Het geluid maakt ons
niet doof, omdat de kevertjes het onder water loslaten. Toch kunnen we
het horen aan de rand van de rivier.
Relatief gesproken zijn de
vijverdwergduikers dus de luidruchtigste dieren ter wereld, maar in
absolute termen zijn dat de blauwe vinvissen, die tot 188 dB halen.
Olifanten stranden op 117 dB. (hlnsydney/jv)
|
.
.
.
.
