WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
22-03-2006
sla dit gerust over
Een mens kan er niet meer omheen: iedere chique villa of kasteel heet tegenwoordig een stulpje of een optrekje (ik overdrijf een beetje maar de trend is toch onmiskenbaar). Eigenlijk betekenen die woorden: armoedige, kleine, oncomfortabele behuizing. Toen ik jaren geleden voor het eerst las over een “optrekje” van Michael Jackson, vond ik die sarcastische omschrijving van zijn gigantische villa een grappige taalvondst, maar dat originele is er sindsdien wel af en nu vind ik het oubollig en afgezaagd (al maak ik mezelf er soms ook nog schuldig aan); ik probeer in elk geval om zo weinig mogelijk aan die rage mee te doen. Een stulpje is een stulpje en een kasteel is een kasteel, basta. Ik wou dat ik dat ook kon zeggen voor b.v. het begrip “bebouwde kom”. Op zeker ogenblik heeft notabene onze eigen wetgever officieel beslist dat een bebouwde kom iets anders is dan een … bebouwde kom. Terwijl in ons dagelijks spraakgebruik een “bebouwde kom” vroeger (en in Nederland is dat nog steeds zo) gewoon een reeks aaneen- of bijeenstaande huizen betekende, zei onze wetgever: ah neen, die betekenis ga ik nu eens fijn afschaffen: een bebouwde kom kan ik voortaan plotseling omtoveren tot een niet-bebouwde kom en omgekeerd! Het wordt gewoon een kwestie van mooie rechthoekige borden met een plaatsnaam: zet ik zo’n bord, dan bent u in een bebouwde kom, ook al is er (nog) geen huis te zien; zolang ik geen bord zet, bent u buiten de bebouwde kom, ook al bent u in euh … de bebouwde kom! Stel je voor: de overheid die taalverloedering (want dat is het) in de hand werkt! Voilà, dat lucht op. Vindt u dat echter allemaal oervervelend gezaag en gezever, sorry dan, maar ik had u op voorhand aangeraden het over te slaan! TOE(kom)MAATJE. Tijdens een gesprek over de EU-lidstaten vroeg iemand: is het nu DE of HET lidstaat? Antwoord: normaal zeg je “DE lidstaat”, maar “HET lid staat” is ook prima. Vergelijk met een woord als “Brandweer”: “DE brandweer” is goed, maar “HET brandt weer” kan ook. (het grapje is helaas niet van mij, toch: haha!). In de VOLGENDE KOMMA staat opa even stil bij een grappige (vindt hij…) “literaire ontboezeming” van zijn 6-jarige kleindochter.
Ik heb me er altijd over verbaasd hoe nonchalant sommige mensen omgaan met zegmaarhun “engagement” in een vereniging, club of andere vergelijkbare organisatie. Zelf ben ik al decennia als vrijwilliger lid van een koor, weekendorganist in mijn parochiekerk, spelend lid in een jazzcombo en bestuurslid van een seniorenafdeling. Het zou niet in me opkomen om, zelfs eenmalig, op een van die activiteiten afwezig te blijven zonder tijdige voorafgaande kennisgeving (behoudens overmacht uiteraard). Ik zeg dat niet om te imponeren met mijn “goed gedrag” of belerend over te komen, want het is niet meer dan een normale elementaire vorm van beleefdheid, maar ik stel vast dat veel anderen in gelijkaardige situaties zelfs een eenvoudig telefoontje, mailtje of ander seintje nog te veel vinden, waardoor mede-leden misschien nodeloos op hem/haar zitten te wachten. N.B. Ik laat mijn tafeltennisclub en mijn wandelclub buiten beschouwing: dat is pure recreatie en als ik er eens onaangekondigd niet ben stoor ik niemand, misschien zelfs integendeel (dan zijn ze weer even af van mijn gezaag?) TOE(kom)MAATJE. Iemand vroeg me: “Wat denk jij, als buitenstaander, over de mens?” Mijn VOLGENDE KOMMA kunt u beter overslaan want daarin laat ik nog eens mijn frustraties de vrije loop in een voor buitenstaanders oervervelend ge-blabla over "optrekjes en stulpjes in de bebouwde kom".
Gisteren 14.3 schakelde Inter-Milaan Ajax uit voor de weet-ik-veel-welke-voetbalbeker. ‘s Morgens had ik in mijn krant (GVA) nog het volgende citaat van Ajax-trainer Dany Blind gelezen: “We moeten voetballen, daar ligt onze kracht”. Ja zeg, dat had ik – nochtans geen expert terzake - ook kunnen bedenken: om een voetbalmatch te kunnen winnen of zelfs maar te kunnen spelen, moet je (zo dacht ik toch) op het veld niet gaan rolschaatsen of droogzwemmen maar … voetballen. De krantenkop loog nochtans niet: ik had het Blind in een radio-interview wel degelijk horen zeggen: “we kunnen nog winnen, we moeten chwoon foebele”. Toen ik dan ook op TV gisteravond Ajax onderuit zag gaan, dacht ik: tiens, volgens hun trainer hebben ze dus niet gefoebeld, maar wat was het dan? Het was zeker geen tafeltennis, want dat zou ik – als regelmatig pingponger - zeker gezien hebben. Misschien was het een of andere variant van voetbal?, want nogmaals: van die sport ken ik nu eenmaal niks (al heb ik ooit nog bij de miniemen gespeeld en in die periode zelfs de enige officiële goal van mijn leven gescoord; het was er wel een in eigen doel, maar kom, mijn doelpunt stond toch op het scheidsrechtersblad!). Enfin, om een lang verhaal niet nog langer te maken: het was geen voetbal, maar voetbal. TOE(kom)MAATJE. Het toppunt van pretentie is: denken dat je in alles even goed bent als ik. (nog niet gesnapt? Effe doordenken dan). Voor de VOLGENDE KOMMA ben ik bezig aan een tekstje over “sociaal engagement”.
Mijn blog bestaat nu zo’n drie maanden en volgens de teller is daar een goeie 2650 keer op geklikt, uit oprechte belangstelling, uit nieuwsgierigheid, persoonlijke sympathie van familie of vrienden, of gewoon … per ongeluk. Per week zijn er doorgaans niet meer dan enkele tientallen “klikkers”, waarvan ongetwijfeld heel wat die na een éénmalige klik niet meer terugkomen (wat uiteraard hun volste recht recht is!!; ik geef trouwens eerlijk toe dat ik zelf om allerlei redenen maar heel weinig andere blogs bezoek). Mijn (logische?) conclusie is, dat ik met mijn serieuze en andere blabla hooguit vijftien à twintig echte “blogvrienden” regelmatig bereik; ik kan overigens niet genoeg herhalen hoe ik hun sympathie op prijs stel en zou zeggen: blijf komen en spaar vooral uw commentaar niet! Intussen is het wel zo dat ik mijn teksten niet zomaar uit mijn mouw schudt (zoals het misschien lijkt); met het vinden van een onderwerp heb ik meestal weinig moeite maar voordat ik tevreden ben over een tekst van amper tien à twintig regels kunnen er uren verlopen (kommaneuker?…). Hetzelfde probleem heb ik als redacteur van twee tijdschriften (een maandelijkse nieuwsbrief voor mijn plaatselijke seniorenafdeling en een “krantje” voor een zangkoor waarin ik de bassectie onveilig maak); alleen is mijn lezerspubliek daar veel groter (resp. +/- 300 en 50) en dat werkt uiteraard meer motiverend dan een publiek van misschien maar 15 bloggers. Vreemd genoeg heb ik dat probleem helemaal niet met mijn handgeschreven vakantie-dagboek (twee à vier lezers!), dat zo uit mijn pen rolt! Dit allemaal gezegd zijnde, zal ik mezelf toch maar wat oppeppen om voorlopig nog niet op te geven; ik zou natuurlijk tijd kunnen winnen door een soort telegramstijl te hanteren en/of minder belang te hechten aan “het juiste woord”, maar pogingen in die zin gaan lijnrecht in tegen mijn persoonlijkheid en zijn dan ook tot mislukken gedoemd (ik weet dat trouwens uit ervaring!).
TOE(kom)MAATJE. Taalslogan: “ook zo'n hekel aan kids terwijl u kinderen graag mag?” (uit mijn elektronische Taalpost).
Voor de VOLGENDE KOMMA (normaal tegen woensdagavond a.s.) heb ik nog niks maar dat komt nog wel.
Mijn talenkennis beperkt zich voornamelijk tot mijn Nederlandse moedertaal en een bescheiden woordje Frans. Van Engels (en zeker Duits) rest er uit mijn schooltijd niet veel meer dan wat losse woorden. Toch heb ik, in een vlaag van gigantische zelfoverschatting, enkele van die losse “Engelse” woordjes zo achter elkaar gezet dat het net een gedicht LIJKT. Ik heb er al schrijvend zelf om zitten lachen, ondanks (of misschien juist door) het feit dat ik aan mijn eigen “literaire schepping” geen touw vast kan knopen. Dus: mocht u het wél snappen, laat het me dan asjeblief weten zodat ik zelf ook weet wat ik heb bedoeld!!Maar vermoedelijk zal u hetzelfde zeggen als mijn vrouw: “wat een gelul van kommaneuker”! Enfin, hou u vast, hier komt het gedricht gedrocht euh… “gedicht”:
I’m faking your flowers For what they may be And singing for hours You come and will see
But none in our windows We never will hide To look for these pillows And there comes the bride
TOE(kom)MAATJE. Ik had een ander item gepland, maar ik moet me dringend afreageren na het tv-nieuws van zojuist (8 maart 19 uur): VRT bracht als eerste hoofdpunt (!) gedurende vijf minuten (!! )een reportage over een man die in China hoogstwaarschijnlijk GEEN vogelgriep heeft opgedaan. Ik zapte naar VTM, maar moest daar hetzelfde “NIEUWS” vernemen… Beide zenders gaan er kennelijk van uit (misschien terecht?) dat hun kijkers zitten te wachten op, ja op wat eigenlijk? Wedden dat ze ons morgen komen bevestigen dat er inderdaad niks aan de hand was? Wat mij betreft: ik word er razend van, en da’s slecht voor mijn gezondheid, vandaar dat ik het even kwijt wou. Met mijn excuses als ik u op mijn beurt geërgerd of verveeld heb. Omdat mijn oorspronkelijk TOE(kom)MAATJE toevallig nogal goed aansluit op het vorige, krijgt u het hier alsnog: Advies aan mijn (niet-vegetarische) bezoekers: EET meer KIP, het is NU het moment! Immers: dankzij de enorm strenge kwaliteitscontroles is het eten van gevogelte nog nooit zo veilig geweest, terwijl de prijzen spectaculair gedaald zijn (door de psychotische koopangst bij de bevolking).
In de VOLGENDE KOMMA kom ik waarschijnlijk tot de ontmoedigende vaststelling dat ik met mijn tijdrovende blogschrijfsels maar een zéééééér klein publiek bereik, afgezien van enkele regelmatige lieve bezoekers (die ik hierbij alvast bedank).
Na veertig jaar heb ik een punt gezet achter een van mijn (kleinere) hobby’s, nl. het verzamelen van ongestempelde Belgische postzegels; het afscheid ging niet van harte maar het was de “schuld” - geloof het of niet – van “De Post” zelf! Ik besteedde al enkele jaren een bescheiden budget aan de aankoop van zegels, die ik vervolgens braaf en onpersoonlijk achterelkaar in een album stak, totdat ik begin jaren ’70 een bezoekje bracht aan het Postmuseum in Brussel en daar geïnspireerd werd door de mooie presentatie van alle zegels ooit uitgegeven door de Belgische Posterijen. Na veel zweet, tranen en slapeloze nachten – computers bestonden nog niet, laat staan tekenprogramma’s, gelukkig wel fotokopieermachines – lukt het me op een A4 een zeer persoonlijk kader te ontwerpen waarbinnen ik mijn zegels vrij naar eigen smaak kon rangschikken (zie foto). Die optie bood mij o.m. de mogelijkheid om “zwarte gaten” in onvolledige reeksen te verdoezelen, wat voor echte filatelisten een gruwel moet zijn... Maar voor mij ging de esthetische presentatie van mijn collectie boven volledigheid, zeldzaamheid (=waarde), tanding, gomkwaliteit en andere typisch filatelistische normen. Op zeker ogenblik, gemakzuchtig als ik ben, nam ik bij De Post een abonnement voor automatische toezending van elke nieuwe zegeluitgifte, inclusief een folder met interessante uitleg over de zegel(s). De kosten bleven beperkt tot de (meestal bescheiden) waarde van de zegels. Maar sinds enkele jaren geeft De Post steeds meer “post”zegels uit die in veel postkantoren niet eens verkrijgbaar zijn en in de praktijk dan ook zelden op brieven voorkomen; voor mij zijn dat dan ook geen “post”zegels meer maar gegomde plaatjes die alleen nog door filatelisten gekocht worden. De folders zijn intussen qua design verbeterd maar bevatten zo veel fouten, verwarrende informatie en onduidelijke uitgifte-chronologie, dat het me allemaal zo op mijn zenuwen begon te werken dat ik na rijp beraad beslist hebt, mijn abonnement op te zeggen, mijn vrije tijd aan andere leuke dingen te wijden en af en toe nog eens met een heimweeïge (wat een woord!) blik in mijn mooie albums te bladeren.TOE(kom)MAATJE. Een Nederlandse traditie is de jaarlijkse uitgifte van speciale ‘Kinderpostzegels’. Vraag: hoe heet een verzamelaar van zulke zegels? Antwoord: een pedofilatelist! (een goeie hé?, ik wou dat-ie van mij kwam) In de VOLGENDE KOMMA krijgt u een “Engels gedichtje” van mijn hand, nou ja, “Engels” is zwaar overdreven (ook wie Engels kent, zal er geen touw aan vast kunnen knopen) en poëtische kwaliteiten heeft het ding zo mogelijk nog minder. U bent dus gewaarschuwd.
“Ik haat uw mening maar ben bereid te sterven voor uw recht om ze te uiten”. Dat sterven zou me wel wat te ver gaan, maar in de strekking van die uitspraak (Voltaire) kan ik me wel vinden. Omdat die “vrije meningsuiting” de laatste tijd weer flink in het nieuws is, wil ik ook mijn onbetekenende duit in het zakje doen. Natuurlijk zijn er aan die vrijheid grenzen maar om die in wetten vast te leggen – wat naar het schijnt voor bepaalde meningen het geval is - acht ik persoonlijk verkeerd. Een voorbeeld. Stel dat ik schrijvers- of tekentalent had (quod non) dan zou het, zelfs met mijn slecht karakter, niet in me opkomen om via mijn schrijfsels of karikaturen bewust met subtiele gevoeligheden van anderen te spotten, maar ik vind wel dat ik de vrijheid daartoe zou moeten hebben; die anderen moeten dan op hun beurt vrij zijn – en in een democratie is dat gelukkig het geval – om me voor de rechtbank te slepen, die dan moet oordelen of ik de morele grenzen van mijn vrijheid inderdaad heb overschreden en zo ja, mij een passende straf zal opleggen. Maar om bij “wet” vast te leggen waar de grenzen van die vrije meningsuiting (van mij en van die anderen) liggen? Neen, asjeblieft niet! TOE(kom)MAATJE. “Hoe paradijselijk zal het zijn wanneer ooit de dag aanbreekt dat weldenkende moslims niet protesteren tegen de belediging van hun profeet maar in de eerste plaats tegen de erbarmelijke kwaliteit van de cartoons, sketches en films waarin deze wordt afgezeken.”(Kees van Kooten in Humo) In de VOLGENDE KOMMA neem ik met tranen afscheid van een van mijn hobby’s (“filatelie”)
1) WORDT u soms gepest? IK ook!2) HEBT u soms gepest? IK ook! 1: Persoonlijk ben ik niet zo bang voor pesterijen via gsm, internet en andere moderne media. Mijn vrienden zullen me niet pesten, mijn vijanden (mocht ik die hebben) zouden het niet kunnen: ik zou het negeren, zoals een eend het water langs zich laat glijden. En toch voel ik me regelmatig ‘gepest’, nl. als ik weer eens gedwongen word te luisteren naar een of andere reclameboodschap via mijn telefoon en ik aan de beller (meestal belster) moet uitleggen dat zij naar de pomp kan lopen (ik zeg het wel beleefder want het is misschien een bloedmooi meiske dat ook liever iets anders zou doen). 2: Ik beken dat ik zelf ooit wel eens een actieve pester geweest ben, nl. als kleuter. Ik had wel enkele medeplichtige leeftijdsgenootjes… Ik herinner me een braaf (te braaf!) buurjongetje, hij zal een jaar of zes geweest zijn, dat ons blindelings gehoorzaamde als we hem ‘opdrachten’ gaven zoals: ‘Hansje, steek je armpjes omhoog, nu je ene arm opzij, andere arm naar beneden, ga op je rug liggen enz. enz. En Hansje deed het allemaal en probeerde tevergeefs zijn traantjes te bedwingen. Achteraf en objectief bekeken hebben we ons natuurlijk walgelijk sadistisch gedragen. Enfin, korte tijd later verhuisde ons gezin en ik heb nooit meer iets van Hansje vernomen, hopelijk is hij intussen ook een gelukkige brave opa en herinnert hij zich die kinderlijke wreedheden niet eens meer. Mijn slecht karakter zal ik wel nooit meer kwijtraken maar kleine (of grote) ‘Hansjes pesten’: no, never again! …
(Toepasselijk?) TOE(kom)MAATJE: Een masochist vraagt een sadist: “Doe mij eens pijn a.u.b.!” – De sadist antwoordt, met een grijnzende trek rond zijn mond: “Nééé!” De VOLGENDE KOMMA: nog geen flauw idee….
In 1983 werd in Californië een moordenaar ter dood veroordeeld (het zal dus wel geen brave koorknaap geweest zijn, maar dat terzijde). Hij vloog in de bajes en wachtte daar al die jaren op de uitvoering van het vonnis. Pas zeer onlangs gaf men hem eindelijk een dodelijke injectie. Of men nu voor of tegen de doodstraf is, ik vind het ronduit barbaars om (zelfs) een ter dood veroordeelde drieëntwintig jaar “aan het lijntje” te houden. Dat de man in kwestie intussen niet alleen bejaard maar ook nog doof, blind en ziek was, doet als zodanig niet terzake maar maakt het geval zo mogelijk nog schrijnender.
TOE(kom)MAATJE. “Met Urbanus hebben die Vlamingen toch iets wat wij niet hebben” (Kees van Kooten, geciteerd in Humo)
De VOLGENDE KOMMA gaat waarschijnlijk over ‘pesten’ (dat blijkbaar ‘in’ is?)
“Webloggers, een goeie raad: hou uw artikelen zo kort mogelijk!”, aldus een deskundige op de Nederlandse radio.
TOE(kom)MAATJE: een verkoudheid waar niets aan wordt gedaan, is pas na een week over. Met behulp van medicijnen heb je er slechts zeven dagen last van. (‘uit: “lexicon van nutteloze feiten”, uitg. Contact) Mijn VOLGENDE KOMMAatje gaat(als de wind zo blijft) over een erg laat uitgevoerde doodstraf in de USA.
Naar verluidt is het nieuwe BB-huis in de meest letterlijke zin een glazen huis (op de WC na) waar de bewoners niets onverhuld laten om de op sensatie beluste kanaal2-kijkers op hun wenken te bedienen. Sorry, maar alleen alhet idee van zo’n georganiseerd voyeurisme vind ik walgelijk en ik zal er hoogstens tijdens het zappen af en toe een halve seconde naar (moeten) kijken. De zender promoot het programma in de kranten met de provocerende maar blijkbaar juiste slogan (helaas) “Privacy bestaat niet meer”, alsof dat een pluspunt is. Ik ben geen pilarenbijter en mijn ouders hebben zich ongetwijfeld al vaak omgedraaid in hun graf wegens de breeddenkendheid van hun zoon, maar ik begin me nu toch ongerust af te vragen wat de tv-reclamejongens nog zullen bedenken om de grenzen van de tv-wansmaak te verleggen. TOE(kom)MAATJE. Toen ik onlangs voor de tweede keer in korte tijd op spreekuur ging bij mijn huisarts, begroette hij me met: “aha, ge kunt me niet missen hé!” – Ik zei: “aha, maar omgekeerd evenmin hé dokter!”. Hij kon er gelukkig mee lachen.
In de VOLGENDE KOMMA een deskundig advies voor…. bloggers!
Ik stel deze vraag bewust verkeerd: het is immers niet of/of maar en/en. Ik hou van dialecten en vind het doodjammer dat ik er zelf niet één beheers. Onlangs vond ik ergens de volgende satirische tekst en ik kan er nog steeds van watertanden: ”Als uw (klein)zoon politieagent wil worden.. … kan hij in Gent aan de slag als hij het volgende sollicitatieformulier heeft ingevuld:“Stad Gent. Poliese. Inschraavingspapier veur Fliek (oischeu misschraaft, moede’n neeuwke vroage aanuwen waakazent.- (Zelve ninvulle en eu nie loaten mee elpe deur euwijf of eune moat!! - (En nie aan beginne oas g’eu derde studejoar nie uitgedoan et!) (….)”(en dan volgt een reeks vroage over de moate van eu uuft en euwe kole.d.” Heerlijk nietwaar?Intussen mag u me niet verkeerd begrijpen. Hoe waardevol ik dialecten ook inschat, en hoe spijtig ik het dus vind dat ik me alleen in Algemeen Nederlands kan uitdrukken, daarmee kan ik me in elk geval verstaanbaar maken tegenover taalgenoten uit zowel het ‘Hoge Noorden’ als het ‘Diepe Zuiden’, zonder dat er een ‘tolk’ aan te pas moet komen om onze respectieve streektalen te ‘vertalen’ in standaardnederlands. Tussen haakjes: die B uit A’B’N stond vroeger voor ‘Beschaafd’, alsof dialecten per se onbeschaafd waren/zijn. Trouwens: ik meen te weten dat ook het Algemeen Nederlands van oorsprong evengoed een dialect is, nl. dat van de Hollanders in hun Gouden (17de) eeuw. TOE(kom)MAATJE. In het VRT-journaal van gisteravond 24.2 kondigde Sigrid Spruyt met veel nadruk de zoveelste belangrijke “onthullingen” aan rond de voetbalomkoperijen. Het bleef echter beperkt tot een “anonieme (!) getuige”, die wel namen noemde van nieuwe “betrokkenen”, maar zonder ook maar een spoor van bekentenis, integendeel. Onthullingen??? Niks onthullingen!!! En daar betalen we kijkgeld voor.
Behalve schilderen op doek, papier of transparanten e.d., of het verluchtigen van mijn blog met computertekeningen, heeft mijn vrouw nog andere hobby’s, zoals b.v. het “oplossen” van tekenpuzzels met kleurpotloden. Die laatste bezigheid inspireerde onze jongste kleindochter (6) onlangs tijdens een bezoekje aan opa en oma tot het schrijven van twee kantjes in haar “dagboek” (!). Ze wil later schrijfster worden en zo te zien is ze al goed bezig: bijgaande foto (van de tweede “bladzijde”) is vrijwel onleesbaar, daarom herhaalt opa hierna de volledige ongecorrigeerde tekst van beide kantjes): (blz.1) ik ben blij om dat ik naar de teekensgool ben geweest en dat is tof om dat ik dan kan teekenen en dat is tof ik ben op ge haalt van oopaa en daarmee kan ik dit ge sgreeven (blz.2, zie foto) en dat is tof om te sgrijven om dat je dan kan dingu en dan verzinen en dat is tof en ooma is nuu ant puuzelen met haar boek en haar potelooten en haar gom TOE(kom)MAATJE. Twee titels in Gazet van Antwerpen van gisteren 21 febr.: 1) “Consument panikeert voor niks; zelfs rauw kippenvlees of dode eenden houden geen risico in” – 2) “Vogelgriep rukt op”. Sommige journalisten beseffen blijkbaar niet dat ze lezers die alleen de koppen van hun artikels lezen (en m.i. zijn er dat nogal wat), behoorlijk op het verkeerde been kunnen zetten… Voor de VOLGENDE KOMMA weet ik nog niks. Ofwel ga ik in op de actualiteit van de dag, ofwel geef ik mijn mening over de vraag “Dialect of A(B)N?”
In de krant van 15.2 las ik dat Johan Sauwens (CD&V) het Vlaams Parlement voorstelt om alle Franse vertalingen van namen van Vlaamse steden en gemeenten af te schaffen. Weg dus met Fourons, Anvers, Louvain enz. Ik vind dat een goed idee en hoop dat het Parlement nu ook het omgekeerde zal beslissen en binnenkort de borden naar bijvoorbeeld “Bergen” vervangen door wegwijzers naar “Mons” (vooral kaartlezende buitenlanders, in Vlaanderen op doorreis naar Wallonië, zullen hem dankbaar zijn!) TOE(kom)MAATJE. “Als er één echt separatistische kracht in dit land is, dan zijn dat niet de Vlaamse of Waalse partijen maar de Franstalige Brusselaars die van Brussel een zuiver Franstalige stad willen maken.” (Brigitte Grouwels, Brussels staatssecretaris, in Knack)
In de VOLGENDE KOMMA een plezante bladzijde uit het “dagboek” van mijn 6-jarige kleindochter…
Verdorie toch, nu had ik voor vandaag 18.2 over dit onderwerp zo’n prachtige tekst voorbereid, ik stond er zelf versteld van dat ik zoiets moois van mezelf nog mocht meemaken en verheugde me bij voorbaat over de bewonderende commentaren die ik ongetwijfeld van honderden bloggers tegemoet kon zien. Niet dus, weg droom. Een dag voor de publicatie van mijn meesterwerk komen daar toch wel zeker die voetbaltrainer Paul Put en een handjevol spelers roet in mijn blog-eten gooien door notabene te bekennen dat de geruchten over hun omkoperijbetrokkenheid inderdaad op waarheid berustten. Terwijl mijn bericht juist een kritisch commentaar was op het gretig verspreiden door de media van nog onbewezen vermoedens, likkebaardend door het publiek geslikt als bewezen feiten. Overigens doen die paar bekentenissen natuurlijk niets af van mijn principiële standpunt, dat de media in deze materie een kwalijke rol speelden (en nog spelen) door voorbarig namen te publiceren van sportmensen van wie vermoed wordt dat die “misschien wel eens betrokken zoudenkunnen zijn enz.… “ . Kortom, in afwachting van “echt” nieuws over vaststaande feiten zullen we nog wel regelmatig bestookt worden met “nepnieuws” over onbewezen geruchten. Ik zou er nog de vogelgriep van krijgen. Over vogelgriep gesproken, nog zoiets. Belangrijkste hoofdpunt in het tv-“nieuws” van enkele dagen terug: “29 dode eenden aangetroffen!!!”. Ik dacht nou, en? , maar tien minuten lang werd er door verschillende deskundigen geëmmerd over allerlei aspecten van de vogelgriep. Volgens mij is het een interessant onderwerp voor een aparte reportage, maar hoort het niet thuis in het dagelijks actuele “nieuws”, laat staan als hoofdpunt. Toppunt was de conclusie van de deskundologen: “het is nog niet zeker of de eenden de vogelgriep hadden”; ik dacht verdomme zwijg er dan over tot er wel zekerheid is, in plaats van voorbarige paniek en verwarring te zaaien!. De suggestieve aanpak van de media voedt alleen maar de vooroordelen, waarmee niemand gebaat is (behalve de media zelf). Of ben ik weer de saaie kommaneuker die “over kleinigheden valt” en in zijn dooie eendje (pardon, eentje) bezig is? Geen TOE(kom)MAATJE deze keer (ik ben kwaad, de maat is vol) In de VOLGENDE KOMMA hoop ik – als mijn humeur wat beter is - enkele regeltjes te wijden aan het thema ‘Fourons’ wordt ‘Voeren’
Tot 1.8.06 mag/moet u nog schrijven naijver, ‘s anderendaags wordt het dan na-ijver, het omgekeerde geldt voor zij-ingang, dat zijingang wordt, en zo zijn er nog tal van andere raadsels in het nieuwe Groene Boekje, waarvan alleen de hoge pieten van de Taalunie het geheim kennen. Het verwondert me dan ook niet, in mijn elektronische taalpost (13.2) te lezen dat enkele belangrijke Nederlandse media met een eigen spellingregeling komen, in het 'Witte Boekje'. (http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1158-501). De Nederlandse Taalunie, verantwoordelijk voor het Groene Boekje, voelt zich uiteraard in haar dinges gebeten en meent “dat die witte spelling alleen voor verwarring zorgt”. Ik zou zeggen: dan had de Taalunie zelf maar een duidelijker Groene Boekje moeten schrijven zodat er geen behoefte was geweest aan een alternatief. Het zou trouwens mooi zijn als het Witte Boekje – indien het beter blijkt dan zijn Groene evenknie - ook algemeen als leidraad aanvaard en toegepast zou worden; gebeurt dat niet, ja dan wordt de verwarring inderdaad alleen maar groter. Wordt vervolgd? TOE(kom)MAATJE. “Als taal alleen maar met spelling geassocieerd wordt, betekent dat de teloorgang van het Nederlands” (Margot Vanderstraeten, in 2003 de “beste BV” van het Groot Dictee). In mijn blogjes “dictee is geen taal” van 15 en 17.12.05 verdedigde ik praktisch dezelfde stelling.
In de VOLGENDE KOMMA zeg ik mijn (tegendraads) gedacht over de omkoopschandalen in het voetbal en de vogelgriep in België.
Bezoekers die daar ‘ja’ op antwoorden, bevinden zich in goed gezelschap, namelijk … mijn vrouw! Zij vindt mijn schrijfsels (meestal) te langdradig en ‘onleesbaar’; soms zou ze het eigenlijk best van me willen overnemen maar zit met een probleem. Ze heeft inderdaad wel een ongebreidelde fantasie en kan het ook goed uitleggen, maar zodra ze haar gedachten aan papier of een toetsenbord moet toevertrouwen, krijgt ze een ‘writer’s block’ (bang dat kommaneuker over haar schouder meekijkt?…) en haakt ze af. Om wat meer schrijftechniek en zelfvertrouwen op te doen wou ze zich onlangs inschrijven voor een gratis cursus “schrijfplezier” maar ze viel uit de boot omdat ze pas een andere cursus had gevolgd. Conclusie: ik sta er voorlopig nog alleen voor maar ben vol goede voornemens om mijn blabla minder saai te maken, maar of me dat zal lukken?… TOE(kom)MAATJE. Goed nieuws!! Waar u al jaren op zat te wachten, is eindelijk daar: een “Synthesis and biochemical evaluation of matrix metalloproteinase and urokinase plaminogen activator inhibitors targeting angiogenesis and metastasis”, zijnde een doctoraatsproefschrift van een wetenschapper aan de Universiteit Antwerpen. De VOLGENDE KOMMA gaat over het Witte Boekje, zijnde een reactie op de fratsen van het Groene Boekje
Dit bericht zal wel geen hond interesseren maar dan schrijf ik het maar gewoon voor mijn eigen lol. Kort voor Kerstmis contacteerde ik een schilder voor een klein buitenwerkje waar ik zelf niet aankon. Hij kwam kijken, het zou iets worden voor na de winter. Terloops vroeg mijn vrouw hem of hij onze (versleten) vloerbedekking zou kunnen vervangen door laminaat. Ja dat kon hij. En of hij ook de muren van ons trappenhuis wilde herschilderen. Ja dat wilde hij. En kende hij toevallig een goed systeem om haar schilderijen tegen die muren te hangen zonder gaten te moeten boren? Ja dat kende hij. En of hij…. Ja ook dat. Enfin, om kort te gaan: hij stuurde deze week twee gasten die (geïnspireerd door kunstenaar Cristo, “inpakker” van grote gebouwen en zelfs eilanden) ons hele trappenhuis voorzagen van tape, plastic, papier en vodden als bescherming tegen verfspatten, stoten en ander ongedierte (zie foto); na drie dagen chaos hadden ze de klus netjes geklaard, althans het deel schilder- en schilderijophangsysteemwerk (wat een woord schud ik nu weer uit mijn botten!). Ik hou mijn hart vast voor de rekening maar moet wel toegeven dat de vers geschilderde muren alvast gezien mogen worden; mijn vrouw is ook dolblij met het ophangsysteem, te vergelijken met wat ook in musea veel gebruikt wordt. Zodra ook het laminaat gelegd is zal ze de muren netjes kunnen be”hangen” met steeds weer andere producten van haar artistieke hobby en zo het trappenhuis omtoveren tot haar eigen klein museumpje. Als ik mag, zal ik er een fotootje van op mijn blog zetten. TOE(kom)MAATJE. Toen Maurice Chevalier 72 werd, vroeg men hem wat hij daarvan vond. Antwoord: “Och, gezien het ‘alternatief’, is het zo slecht nog niet”
In de VOLGENDE KOMMA de vraag: is Kommaneuker saai?
Beste zoon. Dank voor je ludieke bijdrage in mijn gastenboek als 2000ste bezoeker. Of je daar nu een prijs voor krijgt, zo vraag je me. Tja, daar moest ik even over nadenken. Ik heb een voorstel. Je stond mee aan de wieg van deze blog door je onhandige vader te ontlasten van allerlei startproblemen; en dank zij jou hoef ik me ook nu nog steeds niks aan te trekken van de ‘visuele omkadering’ (ik weet niet of het de goeie term is, maar het klinkt wel geleerd, dus gebruik ik hem). Kortom, ik moet zelf praktisch alleen maar te zorgen voor de nodige blabla. O ja, en nu dus je prijs. Eerst had ik gedacht aan een verdubbeling van je vergoeding maar dat zou dan neerkomen op ‘twee keren niks’… dus daar ben je niet vet mee. Maar alle gekheid op een blogstokje, kom maar eens een gezellige borrel drinken (maal twee dus, maar ook dat is alweer euh… ‘dubbel’zinnig). Enfin, we begrijpen mekaar, of om het te zeggen met de gevleugelde woorden van nonkel Richard zaliger (hij hield van taalgrapjes): “nous nous connons’”! TOE(kom)MAATJE, speciaal gericht tot blogster BOJAKO! Het kost me steeds erg veel (telefoon)tijd om jouw blog te openen of er op te reageren (ik heb een goedkope maar dus een zeer trage verbinding). Daarom langs deze weg het volgende. Mijn vrouw is erg gecharmeerd door je grappige interpretatie van haar computertekeningen in de rechterkolom van mijn blog! In de VOLGENDE KOMMA een stukje uit mijn dagboek, over nogal ingrijpende aanpassingen van ons interieur.
In Manilla op de Filippijnen vielen vorige zaterdag 73 doden bij de toegangspoort van een stadion doordat er plotseling paniek uitbrak en mensen elkaar vertrappelden, volgens sommige bronnen nadat iemand “brand!” of iets dergelijks had geroepen. Het incident doet me denken aan wat ik schreef in “mijn” koorkrantje toen wij met een groot aantal andere koren hadden deelgenomen aan een groot concert (“Freedom”) in de Blauwe Zaal van DeSingel (Antwerpen september 2003): “…. honderden uitvoerders, bijeengedrumd op een podium dat geen andere vluchtweg bood dan aan elke zijkant slechts één smal doorgangetje. Het volstaat dat een labiele geest uit is op de kick van zijn leven en “Brand!!!” roept. PANIEK!,: al wie zich op het podium bevindt, wil – uit puur lijfsbehoud - daar zo snel mogelijk weg. Honderden mensen verdringen elkaar voor de twee gangetjes zodat daar niemand meer door kan, of duiken van het podium naar beneden de zaal in. Tal van historische voorbeelden tonen aan dat in zulke panieksituaties bijna onvermijdelijk doden vallen; en dat (achteraf!!) op allerlei niveaus gebakkeleid wordt over de verantwoordelijkheid. Het is verontrustend dat zo weinig mensen over dergelijke risico’s nadenken, laat staan er tegen reageren (‘zoiets overkomt alleen anderen’). Het is mij een raadsel waarom de brandweer en/of andere bevoegde instanties de onveiligheid van deze Blauwe Zaal blijkbaar oogluikend aanvaarden…”. TOE(kom)MAATJE. Verre vakantieherinnering. Zelfs in Zwitserland zijn niet alle bergen even mooi. (Héééél) lang geleden stond ik eens te kijken naar een minder geslaagd ‘exemplaar’ toen een bloedmooie meid vóór mij zich verontschuldigde: 'Pardon monsieur, ik belemmer uw uitzicht' – (Ik weer:) 'Helemaal niet erg mademoiselle, ik vind de belemmering trouwens mooier dan het uitzicht.’(als ik nu, zoveel jaar later, de schoonheid van toen nog eens zou tegenkomen, zou ik nu misschien toch nog liever die berg zien…) De VOLGENDE KOMMA wordt een “open brief” aan mijn zoon “IJzerwinkel”, die in mijn gastenboek een prijs opeist als 2000ste bezoeker van mijn blog.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
