De fiets lokte te hard gisteren en het voornemen dat ik gemaakt had om een extreem luie dag in te lassen is pas vandaag bewaarheid geworden. Ondanks het prachtige weer ben ik deze middag, na het wakker worden, voor de rest van de dag achter de computer gekropen om me door de uitgebreide foto-oogst van ons clubweekend te werken en ook wel om de fysieke vermoeidheid van het vele stappen uit mijn oude knoken te laten weg ebben. Selecteren en dan door Photoshop halen om de Raw-bestanden te converteren en de basis bewerkingen toe te passen... het was een hele klus om van de ongeveer 500 meegebrachte foto's er een dikke honderd over te houden. Daaruit ga ik een van de volgende dagen er een twintigtal kiezen om te tonen op de volgende vergadering van de club. Dat wordt nog even stressen: kill your darlings he. Vandaag heb ik er alvast één gekozen om op deze pagina te tonen. In Rotterdam kwamen we op een gegeven moment voorbij de locatie waar de Holland America Line aanmeert en toevallig lag er een cruiseschip -De Rotterdam- dat ging vertrekken. Natuurlijk heb ik daar meerdere beelden van geschoten. Dit vond ik best een leuke, ook al omdat er een would-be smartphone collega-fotograaf op staat die zijn ding doet.
We waren eigenlijk van plan er vandaag een extreem luie dag van te maken. Het voorbije clubweekend was wel erg gevuld en er kwam best een hoop wandelwerk bij kijken. Gewoon een dagje niksen om er weer helemaal bovenop te geraken leek me een fijn plan. Maar met zulk mooi weer kwam de fietsgoesting toch weer bovendrijven en we zijn alsnog een tochtje gaan maken. De Lentehei was de bestemming, over en weer zo'n 35 km. Daar een terrasje doen is ook niet verkeerd. Onderweg heb ik de kleine Sony ook weer enkele keren uit mijn zak gehaald, o.a. langs het Kempisch Kanaal om enkele bruggen te fotograferen die gezellig samen gekropen waren. Vooraan de nieuwe fietsbrug van de fiets-o-strade, vlak er naast de spoorwegbrug, en ietsje verder de brug van de weg Herentals St. Jozef Olen. Als je erg goed kijkt is er in de verte ook nog een stukje te zien van de brug op de Lichtaartse weg.
Dit is een foto die ik zelf niet gemaakt heb, ik sta er wel op en het vrouwke ook. We zijn met ongeveer de helft van de leden van onze fotoclub Visueel op clubweekend geweest in Nederland. We hadden Van der Valk hotel in Ridderkerk gekozen als uitvalsbasis en vandaar uit hadden we binnen redelijk korte afstand veel mogelijkheden om interessante fotolocaties te bezoeken. Dat het drie dagen lang schitterend weer was hadden we besteld en dat hebben we dan ook gekregen... We zijn o.a. in Gouda geweest, met de waterbus naar Rotterdam, we hebben de molens van Kinderdijk gezien, een rondvaart in de Biesbos gemaakt en tussendoor werd ook op andere plekken driftig gefotografeerd. Deze namiddag, net voor we weer huiswaarts vertrokken, werd er nog een groepsfoto gemaakt van de deelnemende leden en partners. Walter, onze voorzitter, had zijn fototoestel even in de handen gestopt van een toevallige passant die er ook redelijk fotograaf uitzag en die heeft ons vereeuwigd. Ik vond dat wel erg geschikt voor mijn jaaralbum en Walter heeft mij de foto doorgestuurd.
We zijn naar Rotterdam geweest. Uiteraard is er in die stad veel interessants te fotograferen, water, architectuur, schepen, bruggen en noem maar op... Toevallig was het vandaag ook nog eens koningsdag in Nederland maar van de oranjegekte hebben we ons niet veel aangetrokken. Er waren zat andere onderwerpen. Deze meeuw was neergestreken op een paal en ik had gezien dat op die paal regelmatig meeuwen zaten en ook snel weer opvlogen. Ik heb scherp gesteld op de meeuw en gewoon gewacht met afdrukken tot hij weer vertrok. Dit is het resultaat.
Veel nederlandser kan het bijna niet. We zijn op bezoek bij onze noorderburen met de leden van onze fotoclub en vandaag bezochten we onder andere de kaasstad Gouda. Kaas, klompen en het vrouwke die wilde poseren... daar kon ik niet aan voorbij gaan. Ik ga er van uit dat niemand het me kwalijk neemt dat ik vandaag op mijn verjaardag de eer aan het vrouwke gun om mijn dagelijkse blog op te fleuren. Uiteraard zijn er nog veel andere beelden op mijn geheugenkaartje geslopen maar ik vrees dat ik als ik terug thuis ben nog wel enige uren zal doorbrengen met mijn vriend Photoshop om het beste uit de vele beelden te halen... oa. een bezoek aan Kinderdijk stond ook op het programma. Maar eerst dodokes doen.
In de hoop dat het morgen, zoals beloofd, eindelijk beter weer wordt, ben ik ook vandaag niet het huis uit geweest, heb ik niet gefotografeerd en dus wil ik voor één keer terugvallen op een foto van eerder deze week. Hier komen we regelmatig voorbij gefietst als we naar Turnhout gaan. Het fietspad loopt een eind langs de spoorweg en onder de snelweg hebben een aantal would-be kunstenaars tekenen van hun creativiteit achter gelaten. Graffity wil ik het niet noemen, eerder mislukte kladwerken of kliedergraffity. Uiteindelijk besliste ik eergisteren om het eens te fotograferen en om het toch nog een beetje pittiger te maken heb ik er in Photoshop wat mee zitten spelen. In geval je het nog niet gezien had: de foto is voor het grootste gedeelte in zwart-wit omgezet, alleen in het kliederwerk zijn de kleuren behouden...
Tja, met zulk weer had ik geen zin om er op uit te trekken, niet met de fiets en ook niet te voet. Als ik me tijdens de schaarse droge periodes toch even buiten waagde was het niet verder dan in onze tuin. De 70-300 zat nog op mijn Canon en omdat ik alsnog iets wilde fotograferen heb ik wat bloesems in beeld genomen. Voor dit soort fotografie zou een macrolens misschien ook wel handig zijn maar met de tele kun je ook een kleine scherptediepte en een rustige achtergrond creëren, getuige dit beeld.
Een mens maakt soms rare bochten om voor afwisseling te blijven zorgen in de keuze van onderwerpen voor zijn fotografie... Naar analogie met het begrip scharrelkippen kunnen we nu ook praten over scharrelvarkens. Ik hou van dieren maar ik ben geen vegetarier, ik geloof dat een mens een alles-eter is, kijk maar naar ons gebit. Van een heerlijk stukje vlees kan ik genieten. In het gehucht De Hese in Kasterlee is er een kleinschalige varkenskwekerij, Hesehesp, waar de dieren in alle vrijheid kunnen wroeten en scharrelen op een uitgestrekt terrein in open lucht. Ik kwam er vandaag langs gefietst met het vrouwke en ik kon het niet laten even halt te houden, de varkens te gaan groeten en met hun goedvinden ook even te fotograferen.
Langs Bobbejaanland aan de overkant van de Nete is een pad. Nog niet zo lang geleden kon je niet verder dan het pomphuisje dat je vanaf de Lichtaartse weg kan zien. Onlangs is er een brugje gebouwd over de sloot tussen de Nete en het pomphuisje en zo is er een prachtige wandelroute ontsloten. Je kunt nu helemaal rond tot aan de Schoorse Brug en nog verder tot de Ark en weer terug natuurlijk. Je wandelt dan een eind langs Bobbejaanland en tussen de bomen door heb je vaak een goede kijk op de attracties. Op deze laatste dag van de Paasvacantie was het er erg druk en omdat ik graag wat foto's wilde scoren had ik de Canon met de telelens mee genomen. Dit is de Sledge Hammer. Ik hou wel van de sensatie en de beleving die zo'n pretparkattractie kan bieden en ik ben ooit eens één keer in de Sledgehammer geweest... Ik moet toegeven dat het wel een van de meest extreme "thrill rides" was die ik ooit meemaakte. Je zit met z'n 50en in een groot wiel dat op een reuzenschommel gemonteerd is en dat ook nog eens snel rond draait. Ik verzeker je dat je even niet weet waar boven, links, rechts of onder is en langs welk gaatje de inhoud van je maag en je darmen zich naar buiten wil wringen... Vandaag kon ik het veilig van buiten het domein in beeld nemen terwijl ik steeds meer twijfel of ik die ervaring nog eens ooit wil meemaken...
Het moet zijn dat ik gisteren toch iets genuttigd heb dat me niet goed bevallen is want ik ben vandaag redelijk suf uit bed gesukkeld, het tijdstip wil ik liever voor mezelf houden. Dan heb je frisse lucht nodig en ja hoor, het weer leek mee te vallen en het vrouwke wilde mee gaan fietsen. We hebben een flinke ronde gedaan en uiteraard zijn we ook weer een eind langs het Kempisch Kanaal gereden. De spiegelingen van de gewassen, bedrijven en gebouwen aan de overkant waren me al een hele tijd aan het verleiden en uiteindelijk ben ik toch maar enkele keren gestopt om er een aantal vast te leggen. Deze vond ik meer dan geschikt om er een pittige zwart-wit omzetting op los te laten.
Om de 10 jaar krijgt een mens een nieuwe voordeur. Voor degenen die het niet goed verstaan hebben, er komt een nieuw cijfer bij de tientallen in het aantal jaren dat deze jongen al op deze planeet rondloopt. En het cijfer wordt steeds groter, het wordt binnen enkel dagen een 8. Omdat we volgende week op clubweekend gaan met onze fotoclub kon ik niet anders dan mijn verjaardagsfeestje met de familie enkele dagen naar voren schuiven. Het is moeilijk om iedereen samen te krijgen in deze hectische tijden maar deze keer lukte het. Alle zes de kleinkinderen waren aanwezig en daar wilde ik graag mee op de foto. Ik heb mijn toestel dan ook in de handen gestopt van Dreeke, een gerenommeerd fotograaf - van hem heb ik trouwens de knepen van het vak meegekregen - en hij heeft enkele beelden geschoten die ik voor altijd zal koesteren.
Als het weer het toelaat haal ik mijn vriend de e-bike uit de garage en dan trekken we er samen op uit. Eigenlijk ben ik tegenwoordig meestal op zoek naar beelden met rode onderwerpen of details die ik dan kan highlighten na een zwart-wit omzetting. Ik wil zoveel mogelijke opnames verzamelen om er uiteindelijk een selectie uit te maken en mijn geplande audio-visuele reeks voor ons komende fotosalon in elkaar te kunnen knutselen. Natuurlijk heb ik ondertussen ook mijn ogen open om mogelijke andere onderwerpen te spotten. Een van de plekken waar ik nauwelijks voorbij kan rijden zonder er te stoppen is het shopping center in Olen en in het bijzonder is het de prachtige zeilddoekconstuctie als overkapping van het centrale plein die me telkens weer aantrekt. Ik heb er al vaker foto's van gemaakt en ook al op deze pagina's getoond maar dat waren dan meestal overzichtfoto's, van alle kanten, zelfs van boven met de drone. Vandaag wilde ik eens de sfeer vastleggen hoe het is als je er onder loopt. Ik heb een reeksje geschoten en dit vond ik de leukste. Een pittige zwart-wit omzetting leek me gepast en ik heb nog eens de regel van Ansel Adams toegepast: alle zwarttinten op een schaal van 0 tot 10 horen er in te zitten. Da's bij deze gebeurd.
We zijn vanavond nog even naar De korte Hei gereden om de laatste details te regelen rond het familiefeestje van aanstaande zaterdag. Natuurlijk hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om er meteen ook maar een hapje te eten. Even vanzelfsprekend is het dat ik er altijd wel enkele leuke foto's kan scoren. De grote vijver staat immers meestal garant voor mooie spiegelingen en dat was vandaag niet anders.
Het was bijna negen uur en ik wilde me net in de zetel neervlijen om naar het voetbal te kijken toen het vrouwke riep: "Kom nu toch eens kijken wat een mooie lucht!". En warempel, de halve hemel stond in vuur, zulke prachtige rode lucht zie je maar zelden. Meteen werden de voetbalkijkplannen even terzijde geschoven en spurtte ik met mijn fototoestel naar de wagen en een plek zonder bebouwing en een redelijk vrije horizon was snel gevonden. Naar de Harredonken bij het fietsbrugje over de Kalie zou best een geschikte plek zijn vond ik. Maar met dat avondrood gaat het erg snel, je hebt maar enkele minuten om het hoogtepunt mee te pikken. Ik was net iets te laat op mijn uitgekozen plek maar ik heb alsnog enkele mooie shots kunnen scoren.
Ik was vandaag samen met mijn zus in Diest om er het theater De Amer te bekijken en te overleggen wat de mogelijkheden zijn om onze jaarlijkse kerstmusical naar daar te verplaatsen. Nu Aarschot voor ons einde verhaal is moeten we sowieso naar een andere locatie uitkijken en indien we beslissen toch verder te gaan met ons familieproject wordt het hoogtijd om de mogelijkheden te evalueren. De Amer is alleszins een prachtige zaal met alle gewenste accomodaties, een ruime parking, makkelijk bereikbaar en ook de backstage is geschikt om ruimte te bieden aan een toch wel grote groep. Met elfen en voorplan praten we toch wel over 30 à 40 personen. Mijn Sonytje kwam weer goed van pas om achter de coulissen enkele mooie muurtekeningen vast te leggen. Misschien is dit de plek waar we in december weer in onze kerstpakken rondlopen... maar eerst nog wat verder vergaderen of het alsnog haalbaar is. Wordt vervolgd.
Toen de kleinkinderen nog klein waren en regelmatig bij pake Pol en Omaatje kwamen logeren hebben we ooit achter in de tuin een soort kinder-speel-kasteel gebouwd met schuifaf, terras, schommel en weet ik nog meer. Nu de kleinkinderen groot zijn, staat dat ding er nog steeds. Het is wel niet meer in optima forma maar sedert kort zijn er nieuwe bewoners. Het vrouwke zorgt al sedert jaar en dag voor de vele zwerfpoezen die huize Pol en Josee weten te vinden en twee ervan hebben besloten hier te blijven wonen. Ze hebben hun intrek genomen op het vervallen speeltuig en ze komen er alleen maar van af om te komen eten uit de bakjes die het vrouwke plichtsbewust steeds maar vult.
De weervoorspellers hadden ons verwittigd dat het mooie lenteweer flink wat gas zou terugnemen de volgende dagen. Maar al bij al viel het nogal mee vandaag. Om niet weer een ganse namiddag voor de TV gekluisterd te zitten kijken naar Parijs-Roubaix ben ik toch maar een kort fietstochtje gaan maken in de vroege namiddag, er wel voor zorgend dat ik de finale niet zou missen. Frisse lucht, beweging, daar gaat het om, maar ook links en rechts wat foto's meepikken om de dagelijkse blog te kunnen spekken. Deze twee zwanen, duidelijk een echtpaar, kon ik niet negeren.
Ik heb vorige week in twee beurten het gras voor ons huis tot een min of meer aanvaardbare lengte kunnen trimmen. En dan strijken er allerhande gevleugelde schepsels neer om te zien of er iets lekkers te versieren is. Eksters en kauwen weten ons te vinden na de doortocht van de grasmaaier. Eén kauw wil ik bij deze toch een plaatsje gunnen in mijn jaaralbum. Ik heb er geen idee van hoe oud kauwen kunnen worden maar deze vogel komt ons al sedert jaar en dag bezoeken. Hij/zij is niet moeilijk te herkennen want hij/zij heeft maar één poot. Ik zat deze voormiddag een tijdje voor het raam de krant van gisteren nog even te doorbladeren met de Canon binnen handbereik, de 70-300 plus extender er nog op van gisteren. Ik heb diverse keren kunnen aanleggen door het raam om de bezoekers op het gemaaide gras vast te leggen en zoals ik al stelde, de eer gaat vandaag naar onze oude bekende.
Ik had van neef Lucien, natuurliefhebber en kenner van het Lommelse landschap, de tip gekregen dat in de Watering op een bepaalde plaats er een explosie was van pinksterbloemen. Duizenden, neen, miljoenen waren er te bewonderen. Vandaag zijn we als vrijwilligers, zoals elke vrijdag met geschikt weer, gaan wandelen met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel. Tja als je dan toch in Lommel bent wil je uiteraard eens een kijkje gaan nemen bij die pinksterbloemen. Ik was deze keer goed gewapend. Ik had zowel de drone, het kleine Sonytje, waar een lens op zit die overeen komt met een 24-200 fullframe, en de Canon met de 70-300 erop en een 1,4 extender, da's dan een zeg maar 100-420... Ready om alle mogelijkheden te plukken. Het was inderdaad de moeite waard en ik heb veeeeel foto's meegebracht. Niet alleen de pinksterbloemen bleken dankbare onderwerpen, maar ik heb ook meerdere oranjetipjes en toevallige andere vlinders te pakken gekregen, de omgeving en de vijvers. Na zorgvuldig selecteren had ik nog een 25-tal beelden over en dan komt het stress moment: kies er één voor deze pagina. Omdat het oorspronkelijke doel de pinksterbloemen was koos ik uiteindelijk voor dit beeld. Morgen zal ik wel een keuze uit de andere opnames op Facebook zetten.
De vergaderingen van onze fotoclub zijn erg gevarieerd. Er zijn projecten waar we aan werken, het tonen en becommentariëren van nieuw werk, voorbereiding voor het komende salon, de resultaten van de fotosessies op locatie... kortom onze jaarplanning zit goed vol. Eens per jaar wordt ook aan een van de leden gevraagd om eens een selectie te tonen van hun werk door de jaren heen. Vandaag was het aan Bert N. die zowat de hele wereld bereisd heeft en die al 30 jaar lid is van Visueel. We hebben er van genoten, zowel het oudere analoge als het meer recentere werk kwam voorbij. Bij elke reeks foto's die op het bord kwam werd geanimeerd gereageerd en dat de vergadering iets langer duurde dan gewoonlijk vonden we niet erg. Ik ben even naar achter geslopen om een van de samenscholingen voor het bord vast te leggen.
