Vandaag was de laatste dag van ons fotosalon en het was weer even druk. Ik heb nauwelijks de tijd of de goesting gehad om iets anders te fotograferen. Als ik niet van dienst was heb ik even thuis op de zetel gelegen en als ik dan terug kwam in de zaal temidden van de drukte kon ik toch even mijn Sonytje omhoog steken om de sfeer vast te leggen.
Ons fotosalon verloopt tot nu toe vlotjes en ondanks het feit dat ik me nog steeds redelijk ziekjes voel heb ik mijn beurten uit de taakverdeling kunnen volmaken. Jammer genoeg is mijn aanwezigheid ook beperkt tot die beurten en zo heb ik het bezoek van enkele kennissen, vrienden of sympathisanten gemist. Ik ben telkens weer zo snel mogelijk naar huis gereden om even op de bank te gaan rusten. Ondertussen zijn er gelukkig veel extra helpende handen en handjes. Echtgenoten, echtgenotes en kinderen springen graag in om onze bezoekers te ontvangen en te bedienen. Veel tijd om rustig wat rond te fotograferen was er ook niet en uit de enkele beelden die ik alsnog kon schieten koos ik vandaag voor deze erg jonge helpster die enthousiast toonde dat ze het leuk vond, een bezoekster was het daar volmondig meer eens. Duimpjes omhoog !!!
Het jaarlijks fotosalon van onze club Visueel is weer van start gegaan en zoals altijd was dat met een officiele openingsreceptie. Vrienden, kennissen, uitgenodigden en het gemeentebestuur, ze komen allemaal kijken naar wat wij gedurende het jaar hebben gepresteerd. Uiteraard zijn de gratis drankjes en de vele hapjes niet te versmaden leuke bijkomstigheden voor de bezoekers, maar uiteraard draait het toch allemaal rond onze fotografie. Er worden toespraken gehouden en, niet onbelangrijk, er worden prijzen uitgerijkt. Ik was weer bij de gelukkigen met de prijs voor de beste zwart-wit. Maar van dat moment kon ik natuurlijk zelf geen foto van maken. Toen mijn maatje Bert naar voor werd geroepen om de prijs voor de beste AV-reeks te komen afhalen kon ik onze voorzitter (rechts), de burgemeester (midden) en een van de schepenen mooi in beeld krijgen.
Een tijdje geleden fotografeerde ik graag en vaak onderwerpen met veel rode tinten en de opnames zette ik dan om in zwart-wit met behoud van alleen maar rood als kleur. Ik was zelfs van plan er een AV-reeks van ineen te knutselen voor ons fotosalon (da's dit weekend trouwens). Maar ik kreeg het toch niet echt voor mekaar om het voldoende origineel en interessant te maken of er een pakkende verhaallijn in te stoppen en dus heb ik dat plan maar laten varen. Ondertussen blijf ik wel de verzameling aandikken telkens er zich een mogelijkheid aandient. Rode onderwerpen in zwart-witte achtergrond blijven nog wel even mijn interesse meedragen. Na het eten was er nog een restje wijn in mijn glas, het vrouwke had de tafel al afgeruimd en mijn bril (ook toevallig rood) lag er nog in de buurt en ik kon het weer niet laten. Ik heb alles wel een beetje herschikt om een verantwoorde compositie uit te puren en toen heb ik er mijn Sonytje op los gelaten. De knepen van de nodige nabewerking kan ik onderussen wel dromen.
Het is weer die tijd van het jaar. We denken nu aan onze overleden kennissen en familieleden. Ik blijf het een beetje eigenaardig vinden, eigenlijk zouden we daar altijd aan moeten denken toch? Maar goed, de traditie wil dat we rond Allerheiligen naar het kerkhof gaan en daar de graven van onze dierbaren bezoeken, poetsen, van nieuwe bloemen voorzien en er even wat boodschappen prevelen... Het vrouwke en ikzelf waren vandaag onze ronde gaan doen op de kerkhoven van Peer en Lommel, schoonzusje Monique was er ook bij trouwens. De graven van de families Schrijvers - Boonen en Strackx - Vanderhoydonckx zien er even weer pico bello uit. Terwijl ik dit zit te tikken probeer ik ondertussen toch even spiritueel kontakt te maken met Jeanne, Jef, moentje Marie, Joep en Lena...
Nog steeds een beetje hoesten, een beetje zweten, een beetje zwakjes maar ik functioneer weer min of meer normaal. Even naar Aarschot geweest om morele steun te geven aan de kids die weer intensief aan het repeteren zijn voor de Kerstmusical, dan nog wat achter de PC gekropen om de AV reeksen voor ons komende fotosalon in een programma te zetten en toen het begon te schemeren en ik even naar buiten keek zag ik dat de hemel in brand stond. Zulk kleurenspectakel duurt meestal niet lang weet ik ondertussen uit ervaring en ik ben dan ook zo snel mogelijk naar een plek gereden waarvan ik veronderstelde dat ik daar leuke foto's zou kunnen scoren. Toen ik er aankwam was de pracht al aan het afnemen maar ik heb toch nog een en ander kunnen vastleggen.
Het was weer zo'n dag dat je maar beter thuis blijft als er niks dringends op het programma staat. De verkoudheid-griep of whatever is nog niet helemaal overwonnen maar dat zou geen beletsel meer geweest zijn om er op uit te trekken. Neen, het weer was de grote spelbreker vandaag. Ik heb dan maar nog eens in en rond ons huis gefotografeerd. De bloemenpracht die we ook dit jaar gepland hadden was niet meteen een succes hoewel... er was een uitzondering. De afrikaantjes hebben weer hun uiterste best gedaan en nu ze ook bijna aan het einde van hun uitbundige bloei zijn aangekomen vond ik het nodig ze toch ook een plaats in het komende jaaralbum te gunnen.
Oktober is pompoen-maand in onze gemeente. De voorbije weken heb ik evenwel de pompoenmarkt, de pompoenweging, de pompoenschieting en alle andere pompoenactiviteiten gemist. Vandaag wilde ik alsnog de pompoenregatta meepikken en daar ben ik rustig naar toe gefietst, mijn verkoudheid was geen bezwaar. Voor de 16de keer, 5000 toeschouwers en 118 ingeschreven deelnemende teams, het zijn cijfers die kunnen meetellen he. De deelnemers aan het event worden gevraagd deel te nemen in originele outfits. Dat is sowieso al een interessante invalshoek om foto's te scoren. Ieder team brengt 4 dapperen aan de start die elkaar aflossen om in een uitgeholde pompoen een rondje op de vijver te roeien. Ik kon naar hartelust mijn aandacht richten op de actie om er leuke beelden uit te halen. Uiteraard heb ik een grote oogst meegebracht maar jammer genoeg is er maar een opname die de titel foto van de dag mee krijgt. Morgen plaats ik er wel een aantal op Facebook...
Tja, dan heb je er voor gekozen gewoon thuis te blijven en verder uit te zieken. Ik ben letterlijk niet de deur uit geweest. Ik heb zelfs geen schoenen aan gehad vandaag, gewoon op mijn pantoffels wat door het huis gesleft, van de zetel naar de bank en van de tafel tot voor de TV. Spannend hoor... Om mijn dagelijkse foto te scoren heb ik dan maar besloten om wat in huis rond te fotograferen en een stukje van onze privacy te delen. We hebben een vrij grote woonkamer en die is in drie niveaus. Het grootste gedeelte, het gelijkvloers is ingericht zoals elke woonkamer met eettafel, stoelen, salon, zetel en er staat ook een piano, een open haard en wat kasten. In een hoek is er een zitkuil van 3 bij 4 met een trapje naar beneden en daarboven is er het terras met een trap naar boven dus, alles in een ruimte van 9 bij 6. Vandaag toon ik het terras. Het plafond is daar ook verhoogd natuurlijk, we hebben bewust voor kleur gekozen. Daar kijken we TV (die staat rechts net buiten beeld). In de nis stond vroeger de stereo installatie, maar die hebben we verhuisd naar de zitkuil. Voorlopig staan daar nu redelijk realistische plastic bloemen. Links aan de muur hangt een dibond eigen foto van het Gardameer, een van onze favoriete vakantieplekken en zoals je ziet zijn wij ook gevallen voor de rage om met houten bakken wat decoratieve bergruimte te creëren. Misschien komt er morgen wel weer wat anders voorbij uit huize Pol en Josee, maar het zou ook kunnen dat ik het niet meer hou en er toch weer op uit trek.
Ik was eigenlijk van plan om nog wat uit te zieken maar het vrouwke had voorgesteld om toch een kort fietstochtje te doen. Ik heb een tijdje getwijfeld maar uiteindelijk vond ik het ook wel een goed idee, van de buitenlucht profiteren om wat krachten op te doen. Dat liep wel even anders dan gepland. Nog geen 2 km van huis, in de Harredonken, grens Lichtaart - Tielen, laste ik een eerste stop in om een foto te maken. Achteraf gezien bleek dat de enige foto van de dag. Ik voelde dat ik al nat van het zweet was en onderkoeld geraakte, het was best fris immers. De benen voelden als ballast en mijn oorspronkelijk enthousiasme maakte snel plaats voor de drang om zo snel mogelijk weer naar huis te fietsen. We zijn nog rechtsaf, over het brugje in de verte, tot in Tielen gereden, en via de Rielen terug naar de Kasterleesteenweg. Einde van de kortste fietstocht van 2025. Overmoed wordt uiteindelijk toch afgestraft. Vanavond voelde het vrouwke hetzelfde als ik dinsdagavond voelde. Mijn schatje heeft het met enkele dagen vertraging ook te pakken. We zijn nog niet uit de ziekte-miserie.
Ik ben nog steeds ziekskes, ben niet de deur uit geweest en had ook geen zin om te fotograferen. Ik mag hopen dat het snel weer wat beter gaat, thuis zitten niksen is niet mijn favoriete bezigheid. Voorlopig moet ik dus putten uit de oogst van de voorbije dagen om mijn dagelijkse upload te spijzen. Drie dagen geleden fietste nog eens door het helemaal autovrije groene domein rond het kasteel van Vorselaar ( ook wel het kasteel de Borrekens ). Ik heb er al wel vaker beelden van getoond, ook op deze pagina's, doorheen de enkele doorkijkjes tussen de struiken en de bomen. Deze keer koos ik er voor de inrit in beeld te brengen. De poort is zoals bijna altijd gesloten en je ziet de gele dienstgebouwen en helemaal achteraan een stukje kasteel ( gebouwd rond 1270 !!! ). Ik speel al een tijdje met het idee de drone eens mee te brengen naar deze locatie en eens een overzichtsfoto van uit de hoogte te maken... wordt vervolgd.
Is het griep, een zware verkoudheid of covid... wie zal het zeggen. Ik voel me alleszins zo slap als een voddeke. Gisteren avond voelde ik me plots niet zo lekker en het werd snel steeds maar erger. Ik heb vandaag zowat de ganse dag in de zetel gezeten en op de bank gelegen, warme thee en hete wijn gedronken, dafalgan geslikt maar voorlopig is er weinig beterschap. Ik ben toch, plichtsbewust, alsnog een foto gaan maken bij SKS, de G-ploeg moest ook in de verzameling natuurlijk, maar nadien ben ik zelfs niet meer langs de cantine gepasseerd om iets te nuttigen... Ik wilde zo snel mogelijk weer naar huis om uit te zieken. Gelukkig heb ik de voorbije dagen veel gefotografeerd en ik grijp dan ook terug naar een foto van gisteren. Deze blauwe reiger zat langs de weg toen we aan het fietsen waren richting Shoppin Park en ik ben enkele meters verder gereden en dan gestopt. Stap voor stap ben ik dichterbij geslopen en bij elke stap heb ik een foto gemaakt. Dit is de laatste voor hij opvloog. Daar heb ik ook nog wel enkele beelden van maar die zijn naar mijn normen niet scherp genoeg...
Het vrouwke stelde voor om nog eens naar het Shopping Park in Olen te fietsen en dat laat ik me geen twee keer vragen. Niet dat ik van shoppen hou maar terwijl mijn schatje haar ding doet fotografeer ik wat rond en daarna neem ik plaats achter een of ander lekker biertje. De laatste kilometer er naartoe fietsen we door het industriegebied Lammerdries en telkens we daar komen bekruipt me de goesting om enkele van die vaak architecturaal interessante gebouwen te fotograferen maar er staan bijna altijd en overal auto's en vrachtwagens in de weg. Bij dit bedrijf was er vandaag blijkbaar weinig beweging en ik heb dan ook van de gelegenheid geprofiteerd om even te stoppen en mijn Sonytje uit mijn jaszak te halen. Of de blauwe kleur van het logo en/of de naam die er langs staat iets te maken heeft met Peyo of de smurfen weet ik niet maar ik heb 'm toch maar mooi gesmurft.
Volgens de buienradar zou het deze namiddag vanaf 13 uur gaan regenen. Voor één keer heb ik, zeer tegen mijn leefregel in, beslist om dan maar in de voormiddag te gaan fietsen... iets na tien was ik al onderweg, pfff... Ik wil zolang mogelijk er op uit met mijn vriend de e-bike. Dat is voor mij de leukste manier om mijn conditie toch enigszins te onderhouden en mogelijkheden te vinden om mijn fotohonger te stillen. Niet eens zo ver van huis, langs de Walravens in Tielen, kwam dit beeld voorbij. De lage zon die zo maar ineens door de wolken priemde en tegen de donkere lucht aan de andere kant de bomen zo mooi verlichtte kon ik niet negeren. Toen ik 35 km. en dik 2 uur later terug thuis kwam ( de nodige fotostops onderweg he ) was het nog altijd droog en dat is ook zo gebleven tot deze avond. Voor niks zo vroeg opgestaan... grrr. Je moet de buienradar met een korreltje zout nemen en niet altijd geloven.
Ons jaarlijkse fotosalon staat voor de deur, we zijn er klaar voor en ik ben ondertussen al aan het brainstormen omtrent wat ik volgend jaar zou kunnen presenteren. Een van de ideeën waar ik mee zit te spelen is zwart wit onderwerpen in zwart wit printen. Ik heb al een aantal opnames in een map, twee zwart witte geitjes, onze verwilderde zwart witte quasi huiskatten, zwart wit verpakte hooi balen, twee eksters... de mogelijkheden blijven zich aandienen en ik pluk ze als ze voorbij komen. Tijdens onze fietstocht vandaag kreeg ik een aantal zwart witte koeien te pakken. Maar ik heb natuurlijk nog bijna een jaar de tijd om een grotere verzameling aan te leggen waaruit ik dan, afhankelijk van het formaat, 6, 8 of 10 beelden zal selecteren. Maar dat is voor fotosalon 2026. Misschien wordt het ook wel totaal iets anders... ondertussen blijf ik bezig.
Misschien wordt het een beetje eentonig, maar de herfst wordt steeds mooier. Deze voormiddag heb ik samen met mijn fotomaatje Alex opnieuw een aantal voetbalploegen van SKS gefotografeerd en daarna ben ik, naar dagelijkse gewoonte, weer gaan fietsen. Langs het Kempisch kanaal kwam de ene na de andere verleiding voorbij om toch maar enkele herfsttaferelen vast te leggen en daar kan ik niet aan weerstaan. De keuze tussen voetbalploegen en herfstbeelden als foto van de dag was niet makkelijk en ik heb het vrouwke nog maar eens laten kiezen.
Ik ben geen klimaatspecialist maar je leest en hoort alom dat door de klimaatverandering de wijnproductie steeds meer naar het noorden opschuift. Ook in onze regio zie je tegenwoordig meer en meer percelen waar over grote oppervlakten druivenranken worden aangeplant en het is dan ook de bedoeling dat er ook wijn van wordt geproduceerd. Eerlijk gezegd, ik heb nog geen locale wijn geproefd, maar ik zou het toch wel eens willen proberen... Toen ik vandaag via de Arkstraat richting kanaal fietste ben ik even de Papendijk ingedraaid om dit herfstbeeld te plukken van de mooi verkleurende druivenranken die hun jaarlijkse taak hebben volbracht en nu klaar zijn om hun winterslaap aan te vangen.
Ieder jaar, enkele weken voor ons fotosalon rij ik naar Kinrooi om bij Ronny van Arto Productions een boodschappenlijstje te gaan ophalen. Plakkarton, passe partouts voor meerdere leden, en ik laat mijn foto's ook opplakken door Ronny, die kan dat veel beter dan ikzelf. Ieder jaar ook, tijdens de heenrit of de terugrit, afhankelijk van het weer of het licht, stop ik even op steeds dezelfde mooie plek om wat rond te wandelen en wat herfstfoto's te scoren. Vandaag was dat niet anders en ik heb weer enkele leuke shots meegebracht.
Gisteren avond lag de site er weer uit, dus komt deze dagelijkse post met enige vertraging on-line. Een van de leukste, fijnste aanleghavens die we quasi altijd bezochten als we tijdens onze fietstochten in de buurt kwamen was het café bij Sas 6 langs het Kempisch Kanaal. Ondertussen is het al een hele tijd gesloten, de laatste uitbaters zagen het niet meer zitten om het ten einde lopend huurcontract te verlengen en ondertussen is er nog geen andere geïnteresseerde komen opdagen. Er staat een bord "Te Huur". Het is zeker een goed gelegen, gekend pand en bij mooi weer was het ook altijd erg druk bezocht door fietstoeristen en wandelaars. Toen ik er vandaag langs fietste besloot ik het nog eens te fotograferen, kwestie de herinnering wat op te frissen... hoewel... het verval begint lichtjes toonbaar te worden, die ene stoel naast de ingang is een element in de foto dat veelzeggend is. Ik heb de sfeer van tristesse een beetje geholpen door er een aangepaste bewerking op toe te passen.
De kruik gaat te water tot ze breekt... en deze keer was het zo ver. Ik ben nat geworden tijdens mijn fietstocht. Het regende niet echt hard, helemaal niet, maar die miezerige bijna onzichtbare druppeltjes die je na een tijdje op je fietsbril moet wegvagen waren voldoende om me stiekem te doordrenken en er voor te zorgen dat ik verkleumd en vochtig terug thuis kwam. In de veronderstelling dat het ook vandaag wel droog zou blijven had ik trouwens geen regenkledij meegenomen. Stom! Langs het Kempisch kanaal ziet het er ondertussen ook al redelijk herfstig uit. Als je deze flink ingezoomde foto met de brug van de N19g bekijkt, met links en rechts de in prachtige kleuren getooide bomen, denk je dat het droog is, maar de stiekeme lichte nevel in de verte... dat zijn allemaal piepfijne druppeltjes die je de prijs laten betalen voor je overmoed.
